Gerechtshof Amsterdam 01-10-2024, ECLI:NL:GHAMS:2024:3094

Op 20 juni 2012 zijn partijen huwelijkse voorwaarden overeengekomen bij de notaris in aanwezigheid van een tolk Engels. In de huwelijkse voorwaarden is, voor zover relevant, het volgende opgenomen:

“ Uitsluiting

Artikel 1

De echtgenoten sluiten elke gemeenschap van goederen uit.

( ...)

Geschil met betrekking tot goederen

(...)

Artikel 4

(...)

Kosten van de huishouding

Artikel 7

Pensioen

Artikel 9

De echtgenoten sluiten de toepasselijkheid van de Wet verevening pensioenrechten bij scheiding uit, zodat bij echtscheiding en scheiding van tafel en bed op geen enkele wijze verevening of verrekening van rechten op ouderdomspensioen plaats vindt.

(..).”

dit wordt gewijzigd in:

“De rechtbank volgt de man in zijn stelling dat de huuropbrengst op dit moment € 3.500 bedraagt nu de vrouw deze stelling onvoldoende heeft weersproken. (…). Dit betekent een netto huuropbrengst van € 2.496,25 per maand, derhalve € 29.955 per jaar.”;

“Een en ander leidt volgende de aan deze beschikking gehechte draagkrachtberekeningen tot een voorlopig op te leggen kinderbijdrage van de man van € 1.359 per maand.”

dit wordt gewijzigd in:

“Een en ander leidt volgens de aan de beschikking gehechte draagkrachtberekeningen tot een voorlopig op te leggen kinderbijdrage van de man van € 1.355 per maand.”;

“In de situatie dat de vrouw nog in de echtelijke woning verblijft en de man de kosten van de woning voor zijn rekening neemt, heeft hij een maximale draagkracht van bruto € 1.054 per maand. In de situatie dat de vrouw de echtelijke woning verlaat, heeft de man een maximale draagkracht van bruto € 2.863,- per maand (…).”

dit wordt gewijzigd in:

“In de situatie dat de vrouw nog in de echtelijke woning verblijft en de man de kosten van de woning voor zijn rekening neemt, heeft hij een maximale draagkracht van bruto € 681 per maand. In de situatie dat de vrouw de echtelijke woning verlaat, heeft de man een maximale draagkracht van bruto € 2.470 per maand (…).”;

“4.4 bepaalt dat de man € 1.359 per maand dient te betalen aan de vrouw als bijdrage in de kosten van verzorging en opvoeding van de voornoemde minderjarige, met ingang van heden, telkens bij vooruitbetaling te voldoen”

dit wordt gewijzigd in:

“4.4 bepaalt dat de man € 1.355 per maand dient te betalen aan de vrouw als bijdrage in de kosten van verzorging en opvoeding van de voornoemde minderjarige, met ingang van heden, telkens bij vooruitbetaling te voldoen”

“4.5 bepaalt dat de man met ingang van heden tot aan de datum waarop de vrouw de echtelijke woning zal verlaten € 1.054 per maand en vanaf de datum dat de vrouw de echtelijke woning heeft verlaten € 2.863 per maand dient te betalen aan de vrouw als uitkering tot levensonderhoud, telkens bij vooruitbetaling te voldoen”

dit wordt gewijzigd in

“4.5 bepaalt dat de man met ingang van heden tot aan de datum waarop de vrouw de echtelijke woning zal verlaten € 681 per maand en vanaf de datum dat de vrouw de echtelijke woning heeft verlaten € 2.470 per maand dient te betalen aan de vrouw als uitkering tot levensonderhoud, telkens bij vooruitbetaling te voldoen”;

In incidenteel hoger beroep verzoekt de man, met vernietiging van de bestreden beschikking, voor zover daarin is bepaald dat hij aan de vrouw een kinderalimentatie van € 1.355,- per maand dient te betalen, en opnieuw rechtdoende, te bepalen dat de man:

- te bepalen dat de man aan de vrouw met ingang van 7 maart 2023 tot 1 oktober 2023 een partneralimentatie van € 628,- per maand dient te betalen, uitgaande van een kinderalimentatie van totaal € 423,- per maand en een zorgkorting van € 365,- per maand en ervan uitgaande dat de man alle gebruiks- en eigenaarslasten, met uitzondering van de energielasten, van de woning blijft voldoen, althans dat de partneralimentatie in deze periode op nihil dient te worden gesteld, uitgaande van een kinderalimentatie van € 1.355,- per maand en een zorgkorting van € 73,- per maand;

- te bepalen dat de man met ingang van 1 oktober 2023 tot 1 januari 2024 geen partneralimentatie kan betalen, uitgaande van een kinderalimentatie van € 272,- totaal per maand en een zorgkorting van € 365,- per maand en ervan uitgaande dat de man alle gebruikers- en eigenaarslasten, met uitzondering van de energielasten, ten aanzien van de voormalig echtelijke woning blijft voldoen;

- dat de man met ingang van 7 januari 2024, althans vanaf de datum dat de vrouw de woning daadwerkelijk heeft verlaten, een partneralimentatie van € 278,- per maand dient te betalen, telkens bij vooruitbetaling te voldoen, uitgaande van een kinderalimentatie van € 611,- totaal per maand en een zorgkorting van € 365,- per maand;

Tevens verzoekt de man, met vernietiging van de bestreden beschikkingen, voor zover daarin zijn verzoek met betrekking tot de bakfiets is afgewezen, opnieuw rechtdoende, te bepalen dat de vrouw aan hem € 3.500,- dient te vergoeden uit hoofde van de verkoop van de elektrische bakfiets, die eigendom van de man is, aan hem te voldoen binnen twee weken na het geven van de beschikking, tenzij de vrouw kan aantonen dat de volledige opbrengst is aangewend voor de aankoop van nieuwe fietsen voor de kinderen.

Tot slot verzoekt de man:

Voortgezet gebruik woning en betaling van de aan die woning verbonden lasten

De man heeft verder voorwaardelijk, uitsluitend indien niet de volledige door hem vanaf 21 augustus 2021 tot het moment waarop de vrouw de woning heeft verlaten gedragen gebruiks- en eigenaarslasten, met uitzondering van de energielasten, worden meegenomen bij het berekenen van zijn draagkracht, verzocht te bepalen dat de vrouw alle gebruikslasten ten behoeve van de woning met ingang van 21 augustus 2021 dan wel een door het hof juist geachte datum, geheel voor haar rekening dient te nemen tot het moment waarop zij de woning verlaat. Zoals hierna onder 5.17 overwogen, is tussen partijen niet in geschil dat rekening moet worden gehouden met de door de man betaalde lasten van de woning en zal het hof met die lasten van totaal € 827,- per maand bij de berekening van zijn draagkracht rekening houden, zodat aan de voorwaarde van dit verzoek van de man niet wordt voldaan. Het verzoek kan dan ook verder onbesproken blijven.

Kinder- en partneralimentatie en de afwikkeling van het huwelijkse vermogen

Kinderalimentatie

Ingangsdatum

De vrouw verzoekt de ingangsdatum van de vast te stellen kinderalimentatie op 1 januari 2023 te bepalen. Ter zitting in hoger beroep heeft zij verzocht, voor het geval het hof de kinderalimentatie conform het verzoek van de man verlaagt, de eventuele verlaging dan wel nihilstelling niet eerder te laten ingaan dan de datum van de te geven beschikking.

De man verzoekt 7 maart 2023, de datum van de bestreden beschikking, als ingangsdatum te hanteren.

Bij beschikking voorlopige voorzieningen van de rechtbank Amsterdam van 28 september 2021 is met ingang van de datum van die beschikking een kinderalimentatie van € 502,- per maand vastgesteld.

Op grond van het bepaalde in artikel 826 lid 1 van het Wetboek van Burgerlijke Rechtsvordering (Rv), voor zover hier van belang, verliezen de voorlopige voorzieningen hun kracht zodra een beschikking waarbij de echtscheiding is uitgesproken, wordt ingeschreven in de registers van de burgerlijke stand. Ten tijde van de bestreden beschikking was de man de bij wijze van voorlopige voorziening vastgestelde kinderalimentatie nog verschuldigd, zodat het hof de in de bestreden beschikking bepaalde ingangsdatum, 7 maart 2023, zal handhaven.

Hierna onder 5.35 zal het hof ingaan op een eventuele terugbetalingsverplichting voor de vrouw ingeval de kinderalimentatie op een lager bedrag dan in de bestreden beschikking wordt vastgesteld.

Basisbehoefte kinderen

Bijzondere kosten kinderen

De vrouw stelt dat de rechtbank de basisbehoefte van de kinderen ten onrechte niet heeft verhoogd in verband met de kosten voor hockey van € 83,- per maand, pianoles van € 233,- per maand en de huur van een piano van € 42,- per maand. De kosten van de tussenschoolse opvang (TSO) bedroegen voorheen € 70,- per kind per maand; momenteel maakt alleen nog [minderjarige 2] gebruik van de TSO, waaraan kosten zijn verbonden van € 12,50 per maand. Ter zitting in hoger beroep heeft de vrouw hieraan toegevoegd dat de kinderen inmiddels ook op tafeltennis zitten en dat de kosten daarvan € 25,- per maand bedragen. Volgens de vrouw bedraagt de behoefte van de kinderen minimaal € 1.211,- per kind per maand. De man voert gemotiveerd verweer.

Het hof overweegt dat verhoging van de tabelbedragen volgens de aanbevelingen van de Expertgroep Alimentatie slechts aangewezen is, indien sprake is van uitzonderlijke kosten voor de kinderen die niet worden geacht te zijn begrepen in de tabelbedragen. Als voorbeelden worden genoemd topsport of privélessen. De tabellen zijn vastgesteld op basis van forfaitaire bedragen en gebleken is dat hoge kosten op een bepaald onderdeel in de kosten van de kinderen een lagere besteding in de overige kosten meebrengt en dus geen verhoging van de behoefte tot gevolg heeft. Het hof acht de door de vrouw opgevoerde kosten voor hockey, pianoles, tafeltennis en TSO niet zo uitzonderlijk dat aangenomen kan worden dat deze behoefteverhogend zijn. Bovendien maakt [minderjarige 1] inmiddels geen gebruik meer van de TSO, zodat een deel van de kosten voor de TSO zijn komen te vervallen.

Draagkracht man en vrouw

Draagkracht man

Het hof neemt bij de bepaling van de draagkracht van de man zijn netto besteedbaar inkomen (NBI) tot uitgangspunt. Dit inkomen wordt vastgesteld door het bruto-inkomen en de werkelijke inkomsten uit vermogen te verminderen met de belastingen en premies die daarover verschuldigd zijn.

De draagkracht van de man wordt vastgesteld aan de hand van de zogeheten draagkrachtformule in het Rapport alimentatienormen, met dien verstande dat aan de zijde van de man tot 1 juli 2025 in plaats van met het woonbudget wordt gerekend met de werkelijke woonlast, zoals hierna onder 5.18 overwogen.

inkomsten

(zwarte) neveninkomsten

De vrouw stelt dat de rechtbank ten onrechte eraan is voorbijgegaan dat de man (zwarte) neveninkomsten heeft uit werkzaamheden voor het bedrijf dat op papier door zijn zus (verder te noemen: zus [zus] ) wordt gerund, [A] B.V. (hierna: [A] ). De man staat in de verhuurcontracten als beheerder vermeld. Het e­mailadres en het telefoonnummer van de man zijn zowel in die contracten als op het bedrijfsaccount vermeld. De vrouw heeft meermaals huishoudgeld ontvangen dat afkomstig was van de rekening van [A] . De man bestelt via [A] bij onder andere Coolblue privégoederen die in het huis van partijen staan. Nu de man geen inzicht geeft in zijn werkzaamheden voor [A] en de daaruit verkregen inkomsten, moet worden uitgegaan van door hem ontvangen (neven)inkomsten uit verhuur van woningen op naam van zus [zus] van € 5.000,- netto per maand, aldus de vrouw.

De man weerspreekt dat hij betaalde werkzaamheden voor [A] verricht. Hij stelt dat hij fulltime bij het Ministerie van Infrastructuur en Waterstaat werkzaam is. Uit het uittreksel van de Kamer van Koophandel van [A] blijkt dat zijn zus [zus] enig aandeelhouder van [A] is. Zus [zus] heeft de huurovereenkomsten met de huurders ondertekend. De man staat in die overeenkomsten als beheerder van de woningen vermeld omdat hij de Engelse taal beter beheerst dan zijn zus [zus] . Een deel van de goederen is bij Coolblue besteld voor de moeder van de man en de man heeft bij Coolblue zelf ook goederen gekocht, aldus de man.

Naar het oordeel van het hof heeft de vrouw, in het licht van de gemotiveerde betwisting van de man, haar stelling dat de man - naast zijn fulltime baan - substantiële inkomsten uit werkzaamheden voor [A] verkrijgt, onvoldoende onderbouwd, zodat het hof daarmee geen rekening houdt bij de berekening van zijn draagkracht.

huurinkomsten onroerende zaak gelegen aan de [B-straat ] te [plaats B]

De vrouw stelt dat de rechtbank ten onrechte is uitgegaan van inkomsten van de man uit de verhuur van de onroerende zaak gelegen aan de [B-straat ] te [plaats B] (hierna: het pand) van € 3.900,- per maand. Volgens haar moet worden uitgegaan van de huurinkomsten van € 4.800,- bruto per maand, die de man tijdens het huwelijk heeft ontvangen. Pas vanaf het moment dat partijen gingen scheiden heeft een andere zus van de man (verder te noemen: de zus), die het pand huurde, klachten over het pand ingediend. De vrouw betwist dat de man de huur van de zus heeft verlaagd.

Volgens de man heeft de zus de huur, die voorheen € 4.900,- bruto per maand bedroeg, in verband met diverse (niet herstelde) gebreken aan de airconditioning en ventilatoren, scheuren en wateroverlast per 1 augustus 2021 eenzijdig verlaagd. Zij heeft vanaf 2 november 2022 een huur van € 3.500,- per maand voldaan. De man heeft de scheuren in het plafond en de dragende muren en de lekkage tot op heden niet kunnen verhelpen. De man en zijn zus hebben een verlaging van de huur van € 3.500,- naar € 2.500,- per 1 oktober 2023 afgesproken zolang de gebreken nog niet definitief zijn verholpen. De kosten van het herstel van de gebreken aan het pand bedragen totaal (circa) € 35.000,- (plaatsing van airconditioning en ventilatoren

€ 11.435,-, renovatie van de voor- en zijgevel € 17.859,60, en € 5.000,- in verband met onvoorziene kosten). De kosten voor herstel van de fundering bedragen minstens € 200.000,-. De man heeft op 6 januari 2023 € 35.000,- van [A] geleend. De man dient de lening af te lossen in 36 termijnen van € 1.061,- per maand en de te betalen rente bedraagt 5,9% per jaar.

Het hof overweegt als volgt. Uit een brief van de zus aan de man van 2 juni 2021 blijkt dat zij de man in gebreke heeft gesteld wegens gebreken aan het pand, waarin zij een mondhygiënepraktijk uitoefent. ARAG heeft namens de zus bij email van 5 september 2023, gericht aan de advocaat van de man, hem opnieuw in gebreke gesteld. De man is gesommeerd uiterlijk 20 oktober 2023 de telkens terugkerende lekkages, vocht en stank in het pand afdoende te herstellen, zodat de zus haar apparatuur en materialen weer in de kelder kan opslaan. Bij deze email is een in opdracht van de zus namens Mondhygiënepraktijk [B] opgesteld taxatierapport van [C] RM-RT, verbonden aan [D] te [plaats B] , van 23 juli 2023 gevoegd. In dit rapport is de huurwaarde van het pand op € 1.750,- per maand getaxeerd. Zoals uit de mailwisseling tussen de zus en de man van 25 september 2023 en 3 oktober 2023 blijkt, zijn zij een verlaging van de huur naar € 2.500,- per 1 oktober 2023 overeengekomen, zolang een deel van de gebreken nog niet volledig is verholpen. Het hof gaat op basis van de hiervoor genoemde stukken ervan uit dat de huur daadwerkelijk is verlaagd en dat de huurverlaging op goede gronden heeft plaatsgevonden. Het hof zal dan ook rekening houden met huurinkomsten in de periode van 7 maart 2023 tot 1 oktober 2023 van € 3.500,- bruto per maand en huurinkomsten vanaf 1 oktober 2023 van € 2.500,- bruto per maand.

Tussen partijen is niet in geschil dat op de huurinkomsten in mindering strekken:

De man stelt zich op het standpunt dat bij de berekening van zijn draagkracht de aflossing van de hiervoor vermelde schuld aan [A] van € 1.061,- per maand in aanmerking moet worden genomen, omdat het aangaan van deze schuld noodzakelijk was.

De vrouw stelt zich op het standpunt dat met deze schuld geen rekening moet worden gehouden. De man had de afgelopen jaren reserveringen kunnen en moeten doen om het pand te onderhouden.

Het hof ziet gelet op de hiervoor onder 5.13 vermelde stukken aanleiding om rekening houden met de aflossing van het door de man van [A] geleende bedrag van € 35.000,- ten behoeve van herstelwerkzaamheden aan het pand. Enerzijds rekening houdende met de hoogte van het door de man geleende bedrag en anderzijds met zijn onderhoudsverplichting tegenover de kinderen, zal het hof in redelijkheid een bedrag aan aflossing en rente van in totaal € 500,- per maand in aanmerking nemen. De man heeft niet toegelicht waarom een lagere maandelijkse aflossingstermijn dan € 1.061,- per maand (en dus een langere looptijd van de lening), hetgeen gelet op zijn bestaande onderhoudsverplichting in de rede lag, niet mogelijk was.

woonlasten man

Volgens de vrouw moet vanaf het moment dat de man in de woning is teruggekeerd bij de vaststelling van zijn draagkracht rekening worden gehouden met zijn werkelijke woonlast (€ 827,- per maand) in plaats van met het zogenoemde woonbudget.

De man stelt zich op het standpunt dat er geen reden is om van het forfaitaire systeem af te wijken.

Het hof overweegt als volgt. In het in het Rapport Alimentatienormen opgenomen berekeningssysteem voor kinderalimentatie wordt met een forfaitair bedrag aan woonlasten rekening gehouden van 30% van het NBI. Zoals de Hoge Raad in zijn beschikking van 16 april 2021 (ECLI:NL:HR:2021:586 (https://opmaat.sdu.nl/book/ECLI_NL_HR_2021_586)) heeft overwogen is het hanteren van een forfaitaire woonlast op zichzelf niet in strijd met de wettelijke maatstaven. Het dient bovendien de voorspelbaarheid en rechtszekerheid en voorkomt dat elke verandering van de woonsituatie aanleiding geeft tot een verzoek tot wijziging van de alimentatie. De rechter zal echter, indien met de aldus berekende draagkracht niet (geheel) in de behoefte van het kind of de kinderen kan worden voorzien en er aanwijzingen zijn dat de werkelijke woonlasten van de betrokken ouder duurzaam aanmerkelijk lager zijn dan het bedrag dat volgt uit de toepassing van het forfait, steeds dienen na te gaan of de draagkracht van die ouder, berekend met inachtneming van de werkelijke woonlasten, zou leiden tot een hogere onderhoudsbijdrage. Indien dit het geval is, dient de rechter ofwel deze hogere bijdrage op te leggen, ofwel te motiveren waarom hij daartoe, gelet op de verdere omstandigheden van het geval, geen aanleiding ziet.

Het hiervoor genoemde bedrag van € 827,- per maand is als volgt opgebouwd: € 563,13 aan fiscaal aftrekbaar hypotheekrente voor de (aflossingsvrije) hypotheek (dit komt neer op een netto bedrag van € 448,- per maand), € 139,65 aan premie levensverzekering, € 62,- aan gemeentelijke lasten, € 36,99 aan premie woonverzekering en € 25,- aan Waternet. Onder het zogenoemde woonbudget vallen echter ook de kosten van gas, water en licht, voor zover deze meer bedragen dan het bedrag dat vanuit de bijstandsnorm kan worden voldaan. De man heeft gesteld dat de energiekosten (het hof begrijpt in de periode dat de vrouw en de kinderen nog in de woning verbleven) € 650,- per maand bedroegen. Aangezien de man de woning nu alleen bewoont schat het hof het gedeelte dat meer bedraagt dan het bedrag dat vanuit de bijstandsnorm kan worden voldaan op € 75,- per maand. Onder het woonbudget vallen eveneens (reserverings)kosten voor onderhoud van de woning. Dat de man daadwerkelijk onderhoudskosten heeft is voldoende aannemelijk geworden. Gelet op het soort woning, zoals daarvan uit de stukken is gebleken, acht het hof een (reserverings)bedrag voor onderhoud van € 300,- per maand redelijk. Alles bij elkaar bedragen de werkelijke woonlasten van de man met ingang van 1 januari 2024 (ongeveer) € 1.087,- per maand. Het woonbudget bedraagt € 1.420,- per maand (30% van het NBI van de man (in 2024) van € 4.733,- per maand). De werkelijke woonlasten van de man zijn daarmee duurzaam € 333,- per maand lager dan het woonbudget. Aangezien sprake is van een tekort aan (gezamenlijke) draagkracht van partijen om in de behoefte van de kinderen te voorzien als met het woonbudget van 30% wordt gerekend (de draagkracht van de man bedraagt dan € 1.430,- per maand, de draagkracht van de vrouw (tot 1 juli 2025) € 50,- per maand, de (geïndexeerde) behoefte van de kinderen € 1.552,- per maand), acht het hof in de periode van 1 januari 2024 tot 1 juli 2025 afwijking van het woonbudget aangewezen. Vanaf laatstgenoemde datum kent het hof – zoals hierna onder 5.20 overwogen – verdiencapaciteit toe aan de vrouw. Er is dan geen sprake meer van een tekort aan (gezamenlijke) draagkracht van partijen om in de behoefte van de kinderen te voorzien als aan de zijde van de man wordt gerekend met het woonbudget. Het hof zal vanaf 1 juli 2025 aan de zijde van de man dan ook uitgaan van het woonbudget.

Uitgaande van het hiervoor vermelde NBI van de man en in aanmerking genomen zijn daadwerkelijke woonlast van 7 maart 2023 tot 1 juli 2025 en het woonbudget vanaf 1 juli 2025, bedraagt de draagkracht van de man:

Draagkracht vrouw

Volgens de man heeft de rechtbank in het kader van de berekening van de draagkracht van de vrouw ten onrechte uitsluitend met het door haar ontvangen kindgebonden budget rekening gehouden. Hij stelt dat moet worden uitgegaan van een door de vrouw te genereren minimuminkomen van € 1.934,- bruto per maand, te vermeerderen met 8% vakantietoeslag, en van de door haar vanaf september 2022 ontvangen studiefinanciering van € 1.109,- netto per maand. Ter zitting in hoger beroep heeft de man gesteld dat de vrouw in staat is om € 5.000,- bruto per maand te verdienen.

De vrouw voert aan dat zij geen inkomsten uit arbeid dan wel studiefinanciering ontvangt. Zij is fulltime bezig met de opleiding fysiotherapie en de verzorging en opvoeding van de kinderen. De vrouw heeft het eerste studiejaar met goed gevolg afgerond, zij volgt nu het tweede studiejaar en zij wil de opleiding de komende jaren afronden. Zij heeft in het eerste jaar van de opleiding een lening afgesloten om het collegegeld te betalen, die zij te zijner tijd dient terug te betalen.

Het hof zal in het kader van de berekening van de draagkracht van de vrouw geen rekening houden met door haar te ontvangen studiefinanciering, omdat zij onweersproken heeft gesteld dat studenten slechts tot hun dertigste levensjaar op studiefinanciering aanspraak kunnen maken en de vrouw deze leeftijdsgrens inmiddels is gepasseerd. Uit de stukken en het verhandelde ter zitting in hoger beroep blijkt dat de vrouw de versnelde opleiding fysiotherapie aan de [school] volgt en dat zij naar verwachting in juli 2025 de bacheloropleiding zal afronden. Naar het oordeel van het hof dient de vrouw in staat te worden gesteld om deze opleiding af te ronden, ervan uitgaande dat zij nadien een baan zal kunnen krijgen waarmee zij inkomsten uit arbeid kan genereren. Dit leidt ertoe dat het hof tot 1 juli 2025 geen verdiencapaciteit aan de vrouw zal toekennen. In de periode vanaf de ingangsdatum (7 maart 2023) tot 1 juli 2025 wordt aan haar zijde rekening gehouden met een minimale draagkracht van € 50,- per maand, uitgaande van de algemene heffingskorting en het door haar te ontvangen kindgebonden budget.

Gelet op de leeftijd van de vrouw (40 jaar) en van de kinderen (11 en 13 jaar) en in aanmerking genomen dat beide partijen ervan uitgaan dat de vrouw na het afronden van haar studie in juli 2025 inkomsten uit werkzaamheden als (beginnend) fysiotherapeut zal kunnen verkrijgen ter hoogte van (in ieder geval) € 2.500,- bruto per maand, zal het hof aan haar met ingang van 1 juli 2025 een verdiencapaciteit ter hoogte van dit bedrag, te vermeerderen met vakantietoeslag van 8%, toekennen. Rekening houdend met de algemene heffingskorting, de arbeidskorting en het kindgebonden budget, heeft de vrouw dan een NBI van € 3.166,- per maand (tarief 2024-2) en bedraagt haar draagkracht € 662,- per maand.

Draagkrachtvergelijking

De gezamenlijke draagkracht van partijen bedraagt op basis van de nu bekende gegevens van 1 januari 2024 tot 1 juli 2025 € 1.713,- per maand en vanaf 1 juli 2025 € 2.092,- per maand. Deze bedragen overschrijden de (per 1 januari 2024 geïndexeerde) behoefte van de kinderen van € 1.552,- per maand en daarom is er aanleiding om een draagkrachtvergelijking te maken. De verdeling van de kosten van de kinderen over partijen wordt berekend volgens de formule: ieders draagkracht gedeeld door de totale draagkracht vermenigvuldigd met de behoefte, oftewel:

periode 1 januari 2024 tot 1 juli 2025:

het eigen aandeel van de man bedraagt: 1.663 : 1.713 x 1.552 = € 1.507,- per maand.

het eigen aandeel van de vrouw bedraagt: 50 : 1.713 x 1.552 = € 45,- per maand.

En vanaf 1 juli 2025:

Het eigen aandeel van de man bedraagt: 1.430 : 2.092 x 1.552 = € 1.061,- per maand.

Het eigen aandeel van de vrouw bedraagt: 662 : 2.092 x 1.552 = € 491,- per maand.

Zorgkorting

De man meent dat de rechtbank de zorgkorting ten onrechte op 5% heeft gesteld, omdat de vrouw de zorgregeling tussen hem en de kinderen vanaf juni 2022 eenzijdig en in strijd met de beschikking voorlopige voorzieningen van 28 september 2021 heeft opgeschort, terwijl hier geen gegronde reden voor was. De vrouw blijft het contactherstel tegenhouden, terwijl de man de kinderen niets heeft misdaan. De man wil de zorgregeling hervatten. Van de vrouw mag worden verwacht dat zij het contact tussen de man en de kinderen stimuleert. De man meent dat de zorgkorting gelet op het voorgaande op tenminste 25%, dan wel op een door het hof juist geacht percentage, moet worden gesteld.

De vrouw betwist dat zij de bij de beschikking voorlopige voorzieningen vastgestelde zorgregeling eenzijdig heeft opgeschort. Zij heeft na overleg met de huisarts en overige hulpverlening in het belang van de kinderen gehandeld, nadat de kinderen tegenover haar hadden aangegeven dat zij zich bij hun vader niet meer veilig voelden. De kinderen hebben duidelijk aangegeven dat zij geen contact met de man willen hebben.

Het hof overweegt als volgt. De kosten van de verdeling van de zorg worden in aanmerking genomen als een percentage van de behoefte, de zorgkorting. Het percentage van de zorgkorting is afhankelijk van de frequentie van de zorg. Tussen partijen is niet in geschil dat, wat van de reden ook zij, sinds juni 2022 geen omgang tussen de man en de kinderen heeft plaatsgevonden. Om die reden zal het hof tot 1 januari 2024 geen rekening houden met zorgkorting.

Omdat de ouders onderling en jegens de kinderen het recht en de verplichting hebben tot omgang zal het hof vanaf 1 januari 2024 - net als de rechtbank - een zorgkortingspercentage van 5% in aanmerking nemen. Omdat de behoefte (geïndexeerd) in 2024 € 1.552,- per maand bedraagt, beloopt de zorgkorting € 78,- per maand.

In de periode van 1 januari 2024 tot 1 juli 2025 bedraagt het eigen aandeel van de man, zoals hiervoor onder 5.22 vermeld, € 1.507,- per maand. De man moet in de kosten van de kinderen bijdragen met een bedrag van € 1.429,- per maand (€ 1.507,- - € 78,-), zijnde een bedrag van € 714,- per kind per maand.

Vanaf 1 juli 2025 bedraagt het eigen aandeel van de man, zoals hiervoor onder 5.22 vermeld, € 1.061,- per maand. De man moet in de kosten van de kinderen bijdragen met een bedrag van € 983,- per maand (€ 1.061,- - € 78,-), zijnde een bedrag van € 491,- per kind per maand.

Conclusie

Alimentatieberekeningen

Partneralimentatie

Geen verbreking lotsverbondenheid en grievend gedrag

De man stelt zich op het standpunt dat - zo er ooit al sprake is geweest van lotsverbondenheid tussen hem en de vrouw -, de lotsverbondenheid is verbroken en er daarom geen onderhoudsverplichting bestaat. In ieder geval is het gedrag van de vrouw zodanig grievend dat het naar maatstaven van redelijkheid en billijkheid onaanvaardbaar is van de man te verlangen dat hij een partneralimentatie aan de vrouw betaalt, zo begrijpt het hof de man. De man voert hiertoe (samengevat) aan dat er - naar hem later is gebleken - sprake was van een (eenzijdig) schijnhuwelijk tussen hem en de vrouw, waarbij de vrouw kennelijk alleen tot doel heeft gehad het verkrijgen van een (groot) deel van het inkomen en het vermogen van de man en het verkrijgen van de Nederlandse nationaliteit. De vrouw heeft overspel gepleegd en zij heeft meerdere valse aangiftes gedaan, die geseponeerd zijn. De valse aangifte met betrekking tot mishandeling van de kinderen door de man heeft een verwoestende impact op de vertrouwensrelatie tussen de man en de kinderen gehad. De man heeft de kinderen sinds juni 2022 niet meer gezien. Hierbij komt dat de vrouw zich, zonder toestemming van zus [zus] , exemplaren van huurcontracten heeft toegeëigend, die zij in de onderhavige procedure heeft ingebracht, de vrouw het onlineaccount van zus [zus] bij Coolblue heeft gehackt en zij zonder enig bewijs een artikel 12 Sv procedure tegen de andere zus van de man, [E] , is gestart vanwege vermeende diefstal van de sieraden van de vrouw. Chinese vrienden en kennissen van de man maken grappen en negatieve opmerkingen over de familie van de man, wat ertoe heeft geleid dat hij in een sociaal isolement is komen te verkeren. Het gedrag van de vrouw heeft bij de man geleid tot gezondheidsklachten, waardoor hij zich één dag per week heeft moeten ziek melden en hij een promotie is misgelopen. De man heeft deskundige psychische hulp nodig om te kunnen functioneren.

De vrouw voert gemotiveerd verweer.

Het hof overweegt als volgt. Of in de visie van de man (achteraf bezien) sprake is geweest van een (eenzijdig) schijnhuwelijk, wat de vrouw overigens betwist, is niet relevant voor de vraag of een onderhoudsverplichting bestaat. De wet geeft voor de totstandkoming van een huwelijk een nauwkeurige, met tal van waarborgen voorziene regeling. Daarnaast voorziet de wet in een regeling van de gevallen waarin een huwelijk door de rechter nietig kan worden verklaard. Dit wettelijke stelsel laat geen ruimte om een niet nietig verklaard huwelijk als niet rechtsgeldig aan te merken op de grond dat (één van) de echtgenoten het huwelijk slechts heeft/hebben gesloten met het oog op bepaalde (rechts)gevolgen en aan het huwelijk geen verdere gevolgen wenste(n) te verbinden. Ook een op deze basis gesloten huwelijk schept daarom een levensgemeenschap die een rechtsgrond vormt voor een onderhoudsverplichting tussen de echtgenoten, welke gemeenschap in de onderhoudsplicht haar werking behoudt ook al wordt de huwelijksband geslaakt. Partijen zijn 11 jaren met elkaar getrouwd geweest en uit het huwelijk zijn kinderen geboren. De lotsverbondenheid tussen partijen is met het huwelijk gegeven. Op grond van jurisprudentie van de Hoge Raad kan deze door het huwelijk in het leven geroepen lotsverbondenheid weliswaar als een grondslag voor het ontstaan van de alimentatieverplichting worden beschouwd, maar berust het voortduren van die verplichting niet op het voortduren van de lotsverbondenheid. Daarom kan het ‘afnemen’ of ‘vervallen’ van lotsverbondenheid geen grond zijn voor beëindiging van de alimentatieverplichting, ook niet in samenhang met andere omstandigheden (Hoge Raad 4 mei 2018, ECLI:NL:HR:2018:695).

Het hof begrijpt de stelling van de man verder aldus dat de vrouw zich zodanig grievend jegens hem heeft gedragen dat hij van mening is dat het naar maatstaven van redelijkheid en billijkheid onaanvaardbaar is van hem te verlangen dat hij een bijdrage in de kosten van haar levensonderhoud voldoet. In het algemeen geldt dat bij de beoordeling in een concreet geval of een zodanige situatie zich voordoet, terughoudendheid dient te worden betracht, mede gelet op het onherroepelijke karakter van een dergelijke beslissing. Niet iedere vorm van wangedrag dan wel grievend gedrag is daarom aanleiding om te oordelen dat de vrouw geen aanspraak zou kunnen maken op partneralimentatie. Het hof is met de rechtbank van oordeel dat de door de man gestelde omstandigheden en gedragingen - die door de vrouw grotendeels worden betwist - in het licht van voornoemde beoordelingsmaatstaf niet van zodanige aard zijn dat de vrouw geen aanspraak zou kunnen maken op partneralimentatie. Het hof zal het primaire verzoek van de man afwijzen.

Samenleven van de vrouw met een ander als waren zij gehuwd ex artikel 1:160 BW

De man stelt zich op het standpunt dat zijn alimentatieplicht is geëindigd, omdat de vrouw is gaan samenwonen met een ander als waren zij gehuwd in de zin van artikel 1:160 BW. Hij voert hiertoe aan dat de vrouw al zes jaar een relatie met haar minnaar, de [F] , heeft. Ook voorafgaand aan het huwelijk van partijen heeft de vrouw een relatie met de [F] gehad. Inmiddels is ook de [F] gescheiden. Omdat de [F] de vrouw op 21 augustus 2021 ten huwelijk heeft gevraagd, zoals blijkt uit de verslaglegging van de vrouw richting de politie, gaat de man ervan uit dat de vrouw en de [F] inmiddels samenwonen, dan wel op zeer korte termijn gaan samenwonen als waren zij gehuwd. Volgens de ex-echtgenote van de [F] ontmoeten de vrouw en de [F] elkaar regelmatig in de woning van de [F] en overnacht de vrouw daar ook regelmatig, aldus de man.

De vrouw voert verweer. Zij betwist dat zij een duurzame affectieve relatie met de [F] heeft en dat zij met hem samenwoont.

Op grond van vaste jurisprudentie van de Hoge Raad is voor de vaststelling dat een gescheiden echtgenoot samenleeft met een ander als waren zij gehuwd, zoals bedoeld in artikel 1:160 BW, vereist dat tussen de partners een affectieve relatie bestaat van duurzame aard, die meebrengt dat zij met elkaar samenwonen, dat zij elkaar wederzijds verzorgen en dat zij een gemeenschappelijke huishouding voeren.

Mede in aanmerking genomen de door de Hoge Raad geformuleerde restrictieve uitleg van artikel 1:160 BW, heeft de man onvoldoende gesteld om tot het oordeel te kunnen leiden dat aan de hiervoor genoemde voorwaarden is voldaan. De onderhoudsverplichting van de man is dus niet op grond van artikel 1:160 BW geëindigd. Het hof zal het meer subsidiaire verzoek van de man afwijzen.

Ingangsdatum

De vrouw verzoekt de ingangsdatum van de vast te stellen partneralimentatie op 1 januari 2023 te bepalen. Ter zitting in hoger beroep heeft zij verzocht, voor het geval het hof de partneralimentatie verlaagt, de verlaging dan wel nihilstelling niet eerder te laten ingaan dan de datum van de door het hof te geven beschikking.

De man verzoekt 7 maart 2023, de datum van de bestreden beschikking, als ingangsdatum te hanteren. Ter zitting in hoger beroep heeft de man verzocht de ingangsdatum op 1 januari 2024 te bepalen, omdat hij vanaf die datum geen dubbele woonlasten meer heeft.

Het hof overweegt dat uit de wet volgt dat de partneralimentatie niet kan ingaan op een datum die is gelegen voor de dag van inschrijving van de beschikking tot echtscheiding in de registers van de burgerlijke stand, zodat het hof partijen niet zal volgen in hun verzoek om 1 januari 2023 respectievelijk 7 maart 2023 als ingangsdatum te bepalen. Het hof bepaalt de ingangsdatum van een eventuele partneralimentatie op de dag van inschrijving van de echtscheidingsbeschikking, te weten 7 juli 2023. Het hof ziet geen aanleiding om de datum van de onderhavige beschikking als ingangsdatum te bepalen. Hierna onder 5.36 zal worden ingegaan op de (on)aanvaardbaarheid van een eventuele terugbetalingsverplichting voor de vrouw. Evenmin is er reden om de ingangsdatum op 1 januari 2024 te bepalen: met betrekking tot de periode van 7 maart 2023 tot 1 januari 2024 zal het hof bij de beoordeling van de draagkracht van de man al in aanmerking nemen dat hij, naast de aan de woning verbonden kosten, ook de kosten van de door hem gehuurde woning in [plaats B] heeft voldaan.

Behoefte

In de bestreden beschikking heeft de rechtbank de behoefte van de vrouw vastgesteld aan de hand van de zogenoemde hofnorm: bij deze vuistregel wordt de huwelijksgerelateerde behoefte van de vrouw gesteld op 60% van het gezamenlijke netto besteedbaar inkomen (NBI) van de man en de vrouw tijdens het huwelijk, te verminderen met de kosten van de kinderen. Er is geen grief gericht tegen deze wijze van berekenen, zodat ook het hof op deze wijze de behoefte van de vrouw zal vaststellen.

De vrouw stelt zich op het standpunt dat de rechtbank ten onrechte ervan is uitgegaan dat haar behoefte € 4.413,-- netto per maand bedraagt, berekend op basis van een NBI van partijen van € 8.133,- netto per maand. Volgens haar had het NBI van de man op een hoger bedrag moeten worden vastgesteld, gelet op de door hem ontvangen huurinkomsten van € 4.800,- per maand en neveninkomsten uit werkzaamheden voor [A] van € 5.000,- netto per maand. Afhankelijk van de in aanmerking te nemen kosten van de kinderen, bedraagt haar behoefte € 6.012,- dan wel € 7.039,- netto per maand. De man betwist dat zijn NBI op een hoger bedrag moet worden vastgesteld.

Het hof overweegt als volgt. Tussen partijen is niet in geschil dat moet worden uitgegaan van het in de jaaropgaaf 2020 (Ministerie van Infrastructuur en Milieu) vermelde loon van € 78.069,- bruto per jaar, zodat het hof (mede) op basis van dit loon de behoefte van de vrouw zal vaststellen. Partijen zijn in augustus 2021 feitelijk uiteengegaan. Daaraan voorafgaand heeft de zus de man bij brief van 2 juni 2021 in gebreke gesteld, waarbij zij heeft aangekondigd dat zij vanaf 1 augustus 2021 de huur naar € 1.500,- per maand zal verlagen totdat de gebreken zijn verholpen. Het hof neemt als vaststaand aan dat ten tijde van het uiteen van partijen de huurinkomsten (nog) € 4.800,- bruto per maand bedroegen, zodat met dit bedrag zal worden gerekend, onder aftrek van: € 470,- per maand aan niet-aftrekbare hypotheekrente, € 129,- per maand aan premie levensverzekering en € 250,- per maand aan onderhoudskosten. Dit resulteert in een bedrag aan huurinkomsten van € 3.951,- netto per maand. Onder verwijzing naar het hiervoor onder 5.12 overwogene, zal het hof voorbijgaan aan de stelling van de vrouw dat daarnaast met inkomsten van de man uit werkzaamheden voor [A] rekening moet worden gehouden.

Het hof bepaalt het NBI van de man aan de hand voor de hiervoor vermelde gegevens op € 8.083,- per maand. Het netto gezinsinkomen van partijen is gelijk aan dit bedrag aangezien de vrouw tijdens het huwelijk geen inkomsten heeft genoten. De huwelijksgerelateerde behoefte wordt dan gesteld op 60% van dit gezinsinkomen, na aftrek van de kosten van de kinderen (in 2021: € 1.386,- per maand), te weten € 4.018,- netto per maand. De behoefte van de vrouw bedraagt geïndexeerd per 1 januari 2023 € 4.234,- netto per maand en per 1 januari 2024 € 4.496,- netto per maand.

Behoeftigheid

De rechter kan bij de echtscheidingsbeschikking of bij latere uitspraak aan de echtgenoot die niet voldoende inkomsten tot zijn levensonderhoud heeft, noch zich in redelijkheid kan verwerven op diens verzoek ten laste van de andere echtgenoot een uitkering tot levensonderhoud toekennen.

Naar het oordeel van het hof heeft de vrouw voldoende onderbouwd dat zij behoeftig is. Zij volgt momenteel een opleiding Fysiotherapie en beschikt niet over inkomsten. Zoals hiervoor onder 5.20 overwogen, dient de vrouw in staat te worden gesteld om deze opleiding af te ronden, ervan uitgaande dat zij nadien een baan kan vinden, waarmee inkomsten uit arbeid kunnen worden verkregen. De man heeft nog aangevoerd dat ervan uitgegaan moet worden dat de vrouw verborgen inkomsten heeft, maar hij heeft dat standpunt tegenover de gemotiveerde betwisting door de vrouw niet nader onderbouwd.

Omdat vanaf de ingangsdatum van de partneralimentatie, 7 juli 2023, tot 1 juli 2025 geen verdiencapaciteit aan de vrouw wordt toegekend, bedraagt haar netto behoefte per 7 juli 2023 € 4.234,- netto per maand, wat correspondeert met een brutobedrag van € 7.470,- per maand.

Vanaf 1 juli 2025 bedraagt de netto behoefte van de vrouw € 4.496,- per maand. Aan haar wordt een verdiencapaciteit van € 2.500,- bruto per maand, vermeerderd met vakantietoeslag van 8%, toegekend. Dit bruto-inkomen van € 32.400,- op jaarbasis komt neer op een netto inkomen van € 2.386,- per maand. Indien het eigen inkomen van de vrouw op de netto behoefte (in 2024) van € 4.496,- per maand in mindering wordt gebracht, resteert een aanvullende behoefte van € 2.110,- netto per maand (zie aangehechte berekening), wat correspondeert met een brutobedrag van € 4.105,- per maand.

Draagkracht man

De periode van 7 juli 2023 tot 1 oktober 2023

Het NBI van de man bedraagt in deze periode € 5.715,- per maand. Het hof gaat, onder verwijzing naar hetgeen hiervoor in het kader van de kinderalimentatie is overwogen, tot het moment dat de vrouw de woning heeft verlaten en de man in de woning is teruggekeerd (1 januari 2024) uit van de werkelijke woonlast van de man van € 2.707,- per maand. Dit leidt op grond van de formule 60% x (€ 5.715,- -/- [€ 2.707,- + € 1.175,-]) tot een draagkracht van de man voor partneralimentatie van € 1.100,- per maand, welk bedrag dient te worden verminderd met het aandeel dat hij levert in de kosten van de kinderen van € 1.283,- per maand. Dit betekent dat de man in deze periode geen draagkracht heeft om een partneralimentatie te voldoen.

De periode van 1 oktober 2023 tot 1 januari 2024

Het NBI van de man bedraagt in deze periode € 4.715,- per maand. Dit leidt op grond van de formule 60% x (€ 4.715,- -/- [€ 2.707,- + € 1.175,-]) tot een draagkracht van de man voor partneralimentatie van € 500,- per maand, welk bedrag dient te worden verminderd met het aandeel dat de man levert in de kosten van de kinderen van € 583,- per maand. Uit het voorgaande volgt dat de man in deze periode evenmin draagkracht heeft om een partneralimentatie te voldoen.

De periode van 1 januari 2024 tot 1 juli 2025

Het NBI van de man bedraagt in deze periode € 4.733,- per maand. Het hof gaat vanaf het moment dat de vrouw de woning heeft verlaten en de man in de woning is teruggekeerd (1 januari 2024) uit van het woonbudget. Dit leidt op grond van de formule 60% x (€ 4.733,- -/- [0,3 x € 4.733,- + € 1.270,-]) tot een draagkracht van de man voor partneralimentatie van € 1.226,- per maand, welk bedrag dient te worden verminderd met de bijdrage van de man in de kosten van de kinderen (inclusief zorgkorting) van € 1.507,- per maand. Uit het voorgaande volgt dat de man in deze periode evenmin draagkracht heeft om een partneralimentatie te voldoen. Dit is overigens ook het geval indien wordt uitgegaan van de werkelijke woonlast van de man.

Vanaf 1 juli 2025

Het NBI van de man bedraagt in deze periode € 4.733,- per maand. Het hof zal vanaf 1 juli 2025 aan de zijde van de man uitgaan van het woonbudget.

Dit leidt op grond van de formule 60% x (€ 4.733,- -/- [0,3 x € 4.733.- + € 1.270,-]) tot een draagkracht van de man voor partneralimentatie van € 1.226,- per maand, welk bedrag dient te worden verminderd met de bijdrage van de man in de kosten van de kinderen (inclusief zorgkorting) van € 1.061,- per maand. De draagkracht van de man in deze periode bedraagt dan € 261,- bruto per maand.

Conclusie

Alimentatieberekeningen

Terugbetalingsverplichting kinderbijdrage?

De door de man op grond van de bestreden beschikking met ingang van 7 maart 2023 te betalen kinderalimentatie bedraagt € 1.355,- per maand.

De door het hof vastgestelde kinderalimentatie bedraagt van 7 maart 2023 tot 1 oktober 2023 € 642,- per kind per maand, van 1 oktober 2023 tot 1 januari 2024 € 292,- per kind per maand, van 1 januari 2024 tot 1 juli 2025 € 714,- per kind per maand en vanaf 1 juli 2025 € 491,- per kind per maand. Per saldo wordt door de onderhavige beschikking dus geen terugbetalingsverplichting in het leven geroepen van hetgeen in de periode tot heden aan kinderbijdrage door de man in feite is betaald of op hem is verhaald.

Terugbetalingsverplichting partneralimentatie?

Ter zitting in hoger beroep is gebleken dat de man goeddeels ‘bij’ is met het betalen van de partneralimentatie (de vrouw stelt alleen dat de man over de maand december 2023 een bedrag van € 1.800,- te weinig heeft betaald). Het hof begrijpt dat partijen zich bij de door de man te verrichten betalingen hebben gericht op de door de rechtbank in de bestreden beschikking bepaalde partneralimentatie. Echter: op grond van het bepaalde in artikel 826 lid 1 aanhef en onder c van het Wetboek van Burgerlijke Rechtsvordering verliezen de voorlopige voorzieningen hun kracht zodra een beschikking waarbij de echtscheiding is uitgesproken, wordt ingeschreven in de registers van de burgerlijke stand, met dien verstande dat de voorlopige voorziening bedoeld in artikel 822, eerste lid, onderdeel e, Rv haar kracht behoudt totdat de beslissing op een verzoek als bedoeld in artikel 1:156 BW, indien dit verzoek is gedaan, in kracht van gewijsde gaat. Deze laatste bepaling is in werking getreden op 1 juli 2023 en de echtscheidingsbeschikking is ingeschreven op 7 juli 2023, zodat de door de rechtbank bepaalde partneralimentatie geen werking heeft. De titel van de betalingen van de man was dus gelegen in de nog steeds van kracht zijnde beschikking voorlopige voorzieningen.

Bij beschikking voorlopige voorzieningen van de rechtbank van 28 september 2021 is bepaald dat de man aan de vrouw een partneralimentatie van € 2.136,- per maand zal betalen. Uitgaande van die verplichting vloeit uit de onderhavige beschikking van het hof, zodra zij in kracht van gewijsde gaat, een terugbetalingsverplichting aan de zijde van de vrouw voort (vanaf dat moment derogeert de met terugwerkende kracht bepaalde voorziening – als bodemuitspraak – aan de voorlopige voorziening). Over de periode vanaf 7 juli 2023 tot 1 juli 2025 bedraagt de partneralimentatie immers nihil en vanaf laatstgenoemde datum € 261,- per maand. Het hof zal zich, met (analoge) toepassing van de vaste rechtspraak van de Hoge Raad met betrekking tot de door de rechter te bepalen ingangsdatum van een (gewijzigde) onderhoudsverplichting en de aanvaardbaarheid van een terugbetalingsverplichting (o.a. HR 19 juni 2020, ECLI:NL:HR:2020:1081) uitlaten over de vraag of een dergelijke terugbetalingsverplichting in redelijkheid kan worden aanvaard hoewel de precieze omvang van die terugbetalingsverplichting zich nu niet laat vaststellen (enerzijds heeft de man tot heden minder betaald dan hij op basis van de beschikking voorlopige voorzieningen gehouden is te betalen, anderzijds is onduidelijk of, en zo ja wanneer de beschikking van het hof op het punt van de partneralimentatie in kracht van gewijsde zal gaan).

Het belang van de man bij terugbetaling van hetgeen door hem teveel zal zijn betaald is gegeven. Aan de zijde van de vrouw geldt dat zij voorlopig nog geen inkomsten uit arbeid heeft, en dat niet gebleken is dat zij over vermogen beschikt. Hetgeen zij zal hebben ontvangen aan partneralimentatie overstijgt haar behoefte niet. Op grond hiervan oordeelt het hof dat terugbetaling van de teveel ontvangen partneralimentatie in redelijkheid niet kan worden aanvaard. Daarmee zal het hof op de in het dictum vermelde wijze rekening houden. Evident is dat de man, gelet op de uitkomst van de procedure in hoger beroep, zolang de beslissing van het hof nog niet in kracht van gewijsde is gegaan, een belang heeft bij verlaging van de partneralimentatie zoals vastgesteld bij beschikking voorlopige voorzieningen. Daarvoor zou hij met de vrouw afspraken kunnen maken of – bij gebreke van overeenstemming - de weg van artikel 824 lid 2 Rv kunnen bewandelen.

Afwikkeling huwelijks vermogen

Nietigheid/vernietigbaarheid huwelijkse voorwaarden

Vergoedingsrecht (bakfiets)