• het verzoekschrift van de vrouw met producties 1 tot en met 10, ingekomen ter griffie op 14 september 2017;

• het verweerschrift van de man met bijlagen 1 tot en met 3;

• het verweerschrift van de vrouw tegen het zelfstandige verzoek van de man, tevens houdend zelfstandig verzoek van de vrouw;

• het aanvullende verzoek van de man met bijlagen 4 tot en met 28;

• het verweerschrift van de vrouw tegen het aanvullend verzoek van de man, tevens houdende aanvullende verzoeken van de vrouw, tevens houdende een verzoek tot wijziging van de door de man te betalen bijdrage in het levensonderhoud van de vrouw;

• de aanvulling op het verzoek en verweer van de man;

• de correspondentie, waaronder:

- een brief van mr. Van de Ven van 18 oktober 2018, met producties 11 tot en met 17;

- een brief van mr. Van Opstal van 19 oktober 2018 met bijlagen 29 tot en met 37;

• het verzoekschrift van de vrouw, ontvangen ter griffie op 14 september 2017, met bijlage 1 tot en met 36;

• het verweerschrift van de man, met bijlagen 1 tot en met 45.

Beide zaken zijn gelijktijdig behandeld ter zitting van de meervoudige kamer van deze rechtbank van 29 oktober 2018. Verschenen zijn de man, bijgestaan door mr. M.L.A. Van Opstal en mr. T.J. Backx alsmede de vrouw, bijgestaan door mr. R.H.P.J. van de Ven en mr. K.G.A.P. Boemaars. Beide partijen hebben daarbij pleitnotities in het geding gebracht, die deel uitmaken van de processtukken. De door de vrouw overgelegde brief van 26 oktober 2018 met producties 37 tot en met 50, ontvangen door de rechtbank op diezelfde datum, heeft de rechtbank niet geaccepteerd wegens strijd met de goede procesorde, gelet op het tijdstip waarop de stukken zijn overgelegd en het feit dat het gaat om omvangrijke stukken. Deze maakt dus geen deel uit van de processtukken.

Na de zitting heeft de rechtbank kennis genomen van de volgende stukken:in beide zaken

• een brief van mr. Van Opstal van 30 oktober 2018;

• een brief van mr. Van Opstal van 31 oktober 2018;

• een brief van mr. Van de Ven van 1 november 2018;

• een brief van mr. Van Opstal van 1 november 2018.

Na de mondelinge behandeling heeft mr. Boemaars een brief d.d. 5 november 2018 gestuurd aan de rechtbank, inhoudende een aanvullend verzoek met een productie. Hiertegen heeft van mr. Van Opstal in zijn schriftelijk reactie d.d. 6 november 2018 bezwaar gemaakt. Hierop heeft de rechtbank beslist dat de brief van mr. Boemaars buiten beschouwing wordt gelaten, wegens strijd met de goede procesorde. Toelating daarvan – en daarmee een heropening van het debat in dit stadium van de procedure – zou tot een onredelijke vertraging van het geding als bedoeld in artikel 20 Rv. leiden. Daarbij heeft de rechtbank van belang geacht dat (i) mr. Boemaars geen feiten en omstandigheden heeft gesteld die ertoe leiden dat hij het aanvullende verzoek niet voorafgaand aan of uiterlijk ten tijde van de mondelinge behandeling, die de gehele dag in beslag nam, had kunnen indienen en dat (ii) gesteld noch gebleken is dat sprake is van bijzondere omstandigheden of nieuwe omstandigheden die zich na de zitting hebben voorgedaan. Verder heeft meegewogen dat de brief van mr. Boemaars niet alleen een aanvullend verzoek, maar tevens een verweer tegen de verzoeken tot afwikkeling van de huwelijkse voorwaarden betreft en dat de artikelen 283 Rv en 130 Rv voor een nader verweer geen grondslag bieden.

Partijen zijn op [datum] met elkaar gehuwd onder het sluiten van huwelijkse voorwaarden.

• dat zij wensen te trouwen onder huwelijkse voorwaarden waarbij elke gemeenschap van goederen wordt uitgesloten;

• dat zij toekomstige investeringen, de zogenaamde privé-investeringen, voor gemeenschappelijke rekening en risico zullen aangaan;

• dat het vermogen dat een echtgenoot bij het aangaan van het huwelijk bezit, de aanbrengsten, ook na het huwelijk van die echtgenoot blijft van wie het was ten tijde van het aangaan van het huwelijk;

• dat onder deze aanbrengsten ook vallen de opbrengsten, kosten en lasten van deze goederen;

• dat ten aanzien van deze aanbrengsten uitdrukkelijk zaaksvervanging geldt, zodat ook hetgeen voor de aanbrengsten in de plaats treedt, van die echtgenoot is die eigenaar was van het aangebrachte, behoudens voor zover echtgenoten expliciet vastleggen dat hetgeen van de aanbrengsten wordt aangewend voor toekomstige investeringen door

echtgenoten wordt aangemerkt als financieringsbijdrage;

- dat als een gedeelte van de aanbrengsten wordt aangemerkt als financieringsbijdrage, de echtgenoot die dit goed of deze goederen heeft aangebracht een vordering heeft op de andere echtgenoot, voor het nominale bedrag dat laatstgenoemde zou hebben voldaan indien hij ook de helft van het geïnvesteerde vermogen zou hebben ingebracht, te vermeerderen met rente indien en voor zover dit laatste uitdrukkelijk schriftelijk is overeengekomen;

als volgt: A. INVESTERINGSOVEREENKOMST

b. Onder privé-investeringen wordt in elk geval door de echtgenoten uitdrukkelijk niet gerekend:

5. Indien een der echtgenoten kennis heeft genomen van een privé-investering die ten onrechte alleen ten name van de andere echtgenoot is gesteld, heeft eerstgenoemde echtgenoot het recht te vorderen dat deze investering ook op zijn/haar naam wordt gesteld. Dit recht vervalt binnen drie (3) jaar nadat hij/zij van deze investering kennis heeft genomen, tenzij redelijkheid en billijkheid zich daartegen verzetten. De kosten voor de wijziging in de tenaamstelling zijn voor ieder van de echtgenoten voor de helft.

Uit het huwelijk van partijen zijn geen kinderen geboren. De man heeft een zoon en een dochter uit een eerder huwelijk, [naam zoon man] en [naam dochter man] . Ook de vrouw heeft een zoon en een dochter uit een eerder huwelijk, [naam zoon vrouw] en [naam dochter vrouw] .

Bij beschikking van de voorzieningenrechter van deze rechtbank van 18 augustus 2017 is, voor zover thans van belang, bij wijze van voorlopige voorziening, het bedrag dat de man moet betalen tot levensonderhoud van de vrouw bepaald op € 41.279,00 per maand, bij vooruitbetaling te voldoen.

Bij beschikking van de voorzieningenrechter van deze rechtbank van 6 december 2017 is voornoemde beschikking van 18 augustus 2017 aldus gewijzigd dat het bedrag dat de man met ingang van 6 december 2017 moet betalen is bepaald op € 13.991,00 per maand, bij vooruitbetaling te voldoen.

Partijen leggen de volgende geschilpunten ter beoordeling voor:

• de ontvankelijkheid van de vrouw, en, voor zover de vrouw ontvankelijk is:

• de wijziging van de partneralimentatie.

in de zaak met zaaknummer C/01/325529 / FA RK 17-4641

• de echtscheiding;

• de partneralimentatie;

• het verzoek van de vrouw om een voorziening ex artikel 1:157 lid 2 BW te treffen en dat tot het treffen van een aanvullende pensioenvoorziening;

• de afwikkeling huwelijkse voorwaarden en het verzoek van de vrouw een deskundige te benoemen teneinde een beschrijving te maken en de waarde te bepalen;

• de afgifte van persoonlijke goederen van de vrouw en haar kinderen;

• het voortgezet gebruik van de onroerende zaak aan de [adres] te [gemeente A] en het bepalen van een gebruiksvergoeding.

Bij de beoordeling stelt de rechtbank voorop dat partijen het erover eens zijn dat alle stellingen die zij in een van beide zaken hebben aangevoerd, moeten worden geacht tevens te zijn aangevoerd in de andere procedure en dat alle processtukken die zij in een van beide zaken hebben overgelegd, moeten worden geacht tevens te zijn overgelegd in de andere procedure. Daarvan zal de rechtbank uitgaan.

De rechtbank zal eerst ingaan op de ontvankelijkheid van de vrouw in haar verzoek tot wijziging van de voorlopige voorziening (hierna: de voorlopige voorzieningen-procedure). Daarna zal de rechtbank de andere geschilpunten per onderwerp beoordelen.

Op grond van artikel 824 lid 2 van het Wetboek van Burgerlijke Rechtsvordering (Rv) kan op verzoek van de echtgenoten of van één van hen een beschikking voorlopige voorzieningen, als bedoeld in artikel 822 Rv, door de rechtbank die de beschikking heeft gegeven, worden gewijzigd of ingetrokken, indien de omstandigheden na de dagtekening van de beschikking in zodanige mate zijn gewijzigd of indien bij het geven van de beschikking in zodanige mate van onjuiste of onvolledige gegevens is uitgegaan, dat, alle betrokken belangen in aanmerking genomen, de voorziening niet in stand kan blijven.

De vrouw heeft aan haar verzoek onder andere ten grondslag gelegd dat de rechtbank bij het bepalen van de behoefte in de eerdere beschikking in zodanige mate van onjuiste en onvolledige gegevens is uitgegaan, dat, alle betrokken belangen in aanmerking genomen, de voorziening niet in stand kan blijven. Daartoe heeft de vrouw, kort gezegd, gesteld dat de rechtbank heeft geconstateerd dat de rechtbank beschikte over onvolledige gegevens met betrekking tot de kosten verbonden aan de manege en de paardensport-beoefening van de vrouw, terwijl zij die kosten wel heeft en de ontbrekende stukken nu wel overlegt.

De rechtbank is van oordeel dat de vrouw ontvankelijk is. De voorzieningenrechter heeft in haar beschikking van 18 augustus 2017 overwogen dat de vrouw ten aanzien van het merendeel van de kosten in het door haar overgelegde kostenoverzicht niet inzichtelijk heeft gemaakt welk deel van de kosten op haar paarden en welk deel op die van haar dochter betrekking heeft. Daarom is geoordeeld dat zij de kosten verbonden aan de manege en de paardensportbeoefening onvoldoende heeft onderbouwd. In de beschikking van 6 december 2017 heeft de voorzieningenrechter overwogen dat de vrouw haar kosten niet alsnog heeft onderbouwd. De voorzieningenrechter heeft daarom met kosten verbonden aan de manege en de paardensportbeoefening geen rekening gehouden. Hieruit vloeit reeds voort dat de rechtbank is uitgegaan van onvolledige gegevens, terwijl er – dit staat wel vast – wel kosten aan de paardensportbeoefening verbonden waren. De omstandigheid dat de vrouw in de vorige procedures wel een groot aantal stukken in het geding heeft gebracht ter onderbouwing van haar behoefte, zoals de man aanvoert, en dat de rechtbank een deel van die behoefte, voor zover het ziet op de kosten van de vrouw zelf, heeft beoordeeld, leidt niet tot een ander oordeel. De rechtbank heeft immers, nu die stukken wat betreft de kosten van de manege en paardensportbeoefening onvoldoende inzichtelijk waren, met deze stukken geen rekening gehouden. De omstandigheid dat het aan de vrouw te wijten is dat zij niet aan de haar rustende stelplicht heeft voldaan, leidt evenmin tot een ander oordeel. Zoals de rechtbank in haar beschikking van 6 december 2017 heeft geoordeeld, is het, in aansluiting op de jurisprudentie over artikel 1:401 BW, niet relevant of het al dan niet aan de vrouw te wijten is of de rechtbank van onvolledige gegevens is uitgegaan.Overigens geldt dat het bij de door de man verzochte wijziging, die tot de beschikking van 6 december 2017 heeft geleid ook aan de man te wijten was dat hij in eerste instantie niet aan zijn stelplicht had voldaan. Nu het bij de kosten van de manege en paardensportbeoefening van de vrouw, zoals hierna zal blijken, om een aanzienlijk bedrag ging, is in zodanige mate van onvolledige gegevens uitgegaan, dat, alle betrokken belangen in aanmerking genomen, de voorziening niet in stand kan blijven.

In de beschikking van 6 december 2017 is geoordeeld dat indien een partij ontvankelijk is, dit betekent dat het verzoek in zijn volledige omvang opnieuw beoordeeld dient te worden (en niet enkel de beslissing(en) waarbij de rechtbank is uitgegaan van onvolledige gegevens). De rechtbank sluit zich aan bij dit oordeel van de voorzieningenrechter en de daarvoor gegeven gronden.

Het voorgaande betekent dat zowel in de bodemprocedure als in de voorlopige voorzieningenprocedure de door de man te betalen partneralimentatie ter beoordeling voorliggen. De rechtbank ziet daarin aanleiding om het verzoek van de vrouw betreffende partneralimentatie in de bodemprocedure en voorlopige voorzieningenprocedure gezamenlijk te beoordelen.

Bij de beoordeling van de partneralimentatie in de voorlopige voorzieningen-procedure stelt de rechtbank het volgende voorop. Ingevolge vaste jurisprudentie van de Hoge Raad geldt dat, indien de rechter in kort geding moet beslissen op een vordering tot het geven van een voorlopige voorziening nadat de bodemrechter reeds een vonnis in de hoofdzaak heeft gewezen, de rechter in kort geding in beginsel zijn vonnis dient af te stemmen op het oordeel van de bodemrechter, ongeacht of dit oordeel is gegeven in een tussenvonnis of in een eindvonnis, in de overwegingen of in het dictum van het vonnis, en ongeacht of het vonnis in kracht van gewijsde is gegaan (het zogenaamde ‘afstemmingsbeginsel’). Onder omstandigheden kan er plaats zijn voor het aanvaarden van een uitzondering op dit beginsel (zie HR 7 januari 2011, ECLI:NL:HR:2011:BP0015 en HR 19 mei 2000, ECLI:NL:HR:2000:AA5870).Naar het oordeel van de rechtbank heeft hetzelfde te gelden in het onderhavige geval waarin sprake is van een beslissing tot wijziging van een voorlopige voorziening, waarin door de bodemrechter gelijktijdig wordt beslist over hetzelfde onderwerp als voorligt in de voorlopige voorzieningenprocedure. Gesteld nog gebleken dat sprake is van een uitzondering op het afstemmingsbeginsel.

De man en de vrouw hebben beiden verzocht de echtscheiding tussen hen uit te spreken. Nu zij het erover eens zijn dat het huwelijk duurzaam is ontwricht, zal de rechtbank het verzoek toewijzen.

De vrouw heeft in de voorlopige voorzieningenprocedure verzocht de beschikking van deze rechtbank van 6 december 2017 wat betreft de daarbij getroffen voorlopige voorziening met betrekking tot de partneralimentatie te wijzigen en te bepalen dat de man met ingang van 6 december 2017, althans een door de rechtbank in goede justitie te bepalen datum, als bijdrage in de kosten van haar levensonderhoud dient te betalen € 86.493,- per maand, telkens bij vooruitbetaling te voldoen.

De vrouw heeft in de bodemprocedure, na wijziging van haar verzoek en zoals toegelicht ter zitting, verzocht:

• i) de man te veroordelen, met ingang van 6 december 2017, althans een door de rechtbank in goede justitie te bepalen datum, tot het betalen van een bijdrage in haar levensonderhoud van € 86.394,00 bruto per maand, telkens bij vooruitbetaling te voldoen;

• ii) te bepalen, voor zover mogelijk, bij uitvoerbaar bij voorraad te verklaren beschikking, dat de man met ingang van het moment dat de vrouw de aan de man in eigendom toebehorende onroerende zaak waar zij thans woonachtig is verlaat, althans met ingang van het moment dat de vrouw over een andere woning beschikt, althans met ingang van een door de rechtbank in goede justitie te bepalen datum, een bijdrage in de woonlasten van de vrouw te betalen van € 25.000,00 bruto per maand, telkens bij vooruitbetaling te voldoen.

De man heeft gemotiveerd verweer gevoerd.

Op de stellingen van partijen zal de rechtbank, voor zover van belang, ingaan.

De vrouw heeft de door haar gestelde behoefte uitgesplitst in drie onderwerpen, te weten: (i) de kosten van de vrouw, (ii) de kosten van de manege en paardensportbeoefening en (iii) de kosten van een woning. Ten aanzien van de onderwerpen (i) en (ii) heeft zij behoeftelijsten en een grote hoeveelheid producties overgelegd. De man heeft de behoefte gemotiveerd betwist. De rechtbank zal de behoefte hierna per onderwerp bespreken.

Bij de beoordeling van de behoefte stelt de rechtbank voorop dat het niet reëel is te veronderstellen dat de rechtbank de exacte behoefte van de vrouw kan bepalen. Het is immers gelet op de grote hoeveelheid uitgavenposten en de zeer uiteenlopende stellingen van partijen daarover, niet mogelijk om het exacte financiële verloop van de huwelijkse periode te reconstrueren. Het beeld dat echter uit de stukken rijst is dat de man zeer vermogend is en dat partijen op zeer ruime voet hebben geleefd. Van de vrouw kan niet verwacht worden dat zij iedere post met bonnetjes tot op de euro nauwkeurig specificeert. In hoeverre dit betekent dat de vrouw moet worden gevolgd in haar stellingen ten aanzien van haar behoefte zal hierna worden beoordeeld.

De man heeft als algemeen verweer aangevoerd dat de vrouw geen behoefte meer heeft aan een dergelijke manege met de door haar genoemde bijbehorende kosten, omdat zij nog maar één paard heeft en sinds april 2017 niet meer heeft deelgenomen aan concoursen. De vrouw heeft daarover op zitting verklaard dat de behoefte er nog steeds wel is, maar dat zij de financiële middelen niet meer had/heeft en geen personeel meer had/heeft. Nu de man zich in zijn stukken zelf op het standpunt stelt dat hij niet gehouden was om de kosten van de paardensportbeoefening te betalen (waaronder de verzorging van de paarden en derden om de paarden te verzorgen) heeft de vrouw genoegzaam aangetoond dat zij niet meer in de kosten van de manege en paardensportbeoefening kon voorzien en dat dit niet betekent dat haar behoefte is verminderd.

De rechtbank is van oordeel dat de vrouw met haar eigen overzicht, in samenhang bezien met het overzicht van [de heer B] , haar stelling dat de totale kosten voor de manege in ieder geval op (afgerond) € 176.382,72 per jaar konden worden gesteld, voldoende heeft onderbouwd. [de heer B] heeft immers in bijlage 11 de kosten voor het jaar 2016 zelf ook op afgerond € 150.000 begroot. De vrouw heeft de bedragen uit dit overzicht overgenomen (behoudens de kosten voor salaris van personeel, die zij op € 15.121.30 stelt in plaats van het door [de heer B] genoemde bedrag van € 45.500,00). De vrouw komt daarmee al uit op (afgerond) € 119.000,00. Zij heeft gemotiveerd gesteld dat bij dat bedrag van € 119.000,00 nog een deel van de concourskosten moeten worden opgeteld, omdat deze, zoals de vrouw – onbestreden – heeft gesteld, niet in het overzicht van [de heer B] verwerkt waren. Dit laatste blijkt ook uit het overzicht van [de heer B] waar staat ‘concourskosten creditcard ???’. Ten aanzien van die concourskosten blijkt uit het overzicht van de vrouw dat zij ten opzichte van het overzicht van [de heer B] (bijlage 11) extra kosten opvoert voor [plaats D] Hypique van in totaal € 7.244,00 (€ 15.461,00 - € 8.217,00), waarvan zij circa de helft aan zichzelf en de helft aan [naam dochter vrouw] toerekent en kosten voor een concours in [plaats E] van in totaal € 28.041,00, waarvan zij € 15.199,00 aan zichzelf toerekent. Deze additionele kosten heeft zij naar het oordeel van de rechtbank eveneens voldoende, met bescheiden, onderbouwd. Van de vrouw kan immers niet verwacht kan worden dat zij van iedere uitgave een bonnetje overlegt. Verder heeft zij additionele kosten voor een vrachtwagen van in totaal € 22.023,76 opgenomen, waarvan zij € 15.731,00 aan zichzelf toerekent. Tot slot heeft de vrouw naar het oordeel van de rechtbank, mede aan de hand van de door haar ter zitting voorgelezen verklaring van [C] , gemotiveerd gesteld dat meerdere paarden van haar (gemiddeld zeven) op de manege werden gestald en getraind en dat twee van die paarden door haar dochter werden bereden en dat daarom de door haar gemaakte uitsplitsing van de kosten voor haar en haar dochter [naam dochter vrouw] reëel is.

De man heeft deze gemotiveerde stellingen naar het oordeel van de rechtbank onvoldoende gemotiveerd betwist. Daarbij acht de rechtbank van belang dat de man, althans [de heer B] , de financiële administratie voor de manege en paardensportbeoefening regelde en over de volledige administratie ten aanzien daarvan beschikte. De feiten betreffende de kosten van de manege en paardensport liggen dus in het domein van de man. Van de man had daarom verwacht mogen worden dat hij, ter motivering van zijn verweer tegen de stellingen van de vrouw, concrete informatie verschafte, zoals informatie uit de administratie betreffende de kosten van de manege en paardensportbeoefening, nu dat informatie is die in zijn bezit is, teneinde de vrouw aanknopingspunten voor eventuele bewijslevering te verschaffen. De man heeft niet aan deze zogenoemde verzwaarde motiveringsplicht ten aanzien van het verweer voldaan. Het feit dat de vrouw facturen heeft goedgekeurd maakt dat niet anders. Dit betekent immers nog niet dat zij over een zelfde volledige (schaduw)administratie beschikte als [de heer B] / de man.

Het voorgaande leidt tot de conclusie dat de man de gemotiveerde stellingen van de vrouw onvoldoende gemotiveerd heeft betwist en dat de rechtbank de vrouw zal volgen in haar stelling dat de totale kosten voor de manege en paardensportbeoefening € 176.382,72 per jaar bedragen en dat daarvan € 49.647,17 aan [naam dochter vrouw] moet worden toegerekend. Wel volgt de rechtbank de man in zijn betoog dat dit betekent dat de kosten voor de manege en paardensportbeoefening van de vrouw kunnen worden gesteld op € 126.735,55 per jaar (€ 176.382,72, – € 49.647,17). Haar stelling dat haar behoefte desondanks € 180.000,00 per jaar (€ 15.000,00 netto per maand) bedraagt, heeft de vrouw niet onderbouwd.

Voor zover de vrouw zich voor een vergoeding van deze kosten op artikel 1:82 juncto 1:395a lid 2 BW zou beroepen, gelet op haar stelling dat de man onderhoudsplichtig is voor zijn stiefkinderen ( [naam dochter vrouw] en [naam zoon vrouw] ), gaat de rechtbank hieraan voorbij. De kinderen behoren immers niet langer tot het gezin van de man (vergelijk de uitspraak van de Hoge Raad van 7 februari 1975, ECLI:NL:HR:1975:AB7386). Deze artikelen bieden dus geen grondslag om de man gehouden te achten bij te dragen in de kosten van (de paarden van) [naam dochter vrouw] of [naam zoon vrouw] .

De vraag wie van beiden gelijk heeft, is een kwestie van uitleg van die bepaling. Volgens vaste rechtspraak van de Hoge Raad dient de uitleg van huwelijkse voorwaarden te geschieden aan de hand van de Haviltex-maatstaf. Hierbij komt het aan op de zin die partijen in de gegeven omstandigheden over en weer redelijkerwijze aan de bepalingen in de huwelijkse voorwaarden mochten toekennen en aan hetgeen zij te dien aanzien redelijkerwijs van elkaar mochten verwachten. Aangezien huwelijkse voorwaarden op straffe van nietigheid moeten worden aangegaan bij notariële akte, komt bij de toepassing van de Haviltex-maatstaf in dit verband mede gewicht toe aan hetgeen de notaris in het kader van zijn voorlichting aan partijen heeft medegedeeld omtrent de inhoud en strekking van de bepalingen in de huwelijkse voorwaarden en aan de betekenis die veel voorkomende bepalingen in huwelijkse voorwaarden volgens notarieel gebruik normaal gesproken hebben.

Desgevraagd hebben partijen ter zitting verklaard dat zij niet over de bedoeling van deze bepaling hebben gesproken, maar dat het een standaardbepaling was die de notaris heeft opgenomen. Of de notaris een toelichting heeft gegeven op de huwelijkse voorwaarden en dit artikel in het bijzonder (en, zo ja, wat die toelichting inhield) is door partijen niet duidelijk gemaakt. Partijen hebben ook geen feiten en omstandigheden gesteld waaruit hun bedoeling kan worden afgeleid. Nu het een bepaling is die veelvuldig wordt opgenomen in huwelijkse voorwaarden en die door de notaris is opgenomen, zal de rechtbank deze naar redelijkheid uitleggen. De rechtbank begrijpt deze bepaling aldus dat geen sprake is van een niet samenwonen in onderling overleg indien partijen de relatie hebben verbroken en er geen zicht is op herstel (zie ook Hoge Raad 25 juni 1971, ECLI:NL:HR:1971:AC5134). Het beroep op dit artikel van de huwelijkse voorwaarden kan de vrouw daarom niet baten.

De conclusie is dat de behoefte van de vrouw voor de manege en paardensportbeoefening van de vrouw (afgerond) € 10.561,00 netto per maand (€ 126.732,00 netto per jaar) bedraagt en dat aan de hand van de maatstaven van artikel 1:157 BW moet worden bezien in hoeverre de man geacht moet worden in die behoefte te voorzien.

De vrouw heeft een aantal facturen overgelegd van gekochte schoenen en kleding. De man heeft, naar het oordeel van de rechtbank, op zich terecht aangevoerd dat uit de bonnen van [AA] te Antwerpen blijkt dat er kleding en schoenen in verschillende maten is gekocht en dat deze facturen dus niet alleen betrekking zullen hebben op de vrouw. Daar staat tegenover dat uit de door de vrouw overgelegde facturen wel blijkt dat zij bij [BB] , [CC] , [DD] en [AA] inkoopt en dat de uitgaven per kledingstuk en schoenen bovengemiddeld zijn (zoals een bedrag van € 750,00 respectievelijk CHF 785,00 (€ 684,00) voor een paar schoenen). De vrouw heeft – onbestreden – gesteld dat zij bij deze winkels inkopen deed. Van de vrouw kan niet verwacht worden dat zij iedere uitgave nog met bonnetjes kan aantonen. Rekening mag worden gehouden met een zekere mate van waarschijnlijkheid van te verwachten uitgaven, voor zover deze, mede gelet op de mate van welstand van partijen redelijk is (Hoge Raad 6 juni 2014, ECLI:NL:HR:2014:1336). Gelet op de mate van welstand die uit de stukken naar voren komt, acht de rechtbank het door de vrouw opgevoerde bedrag van € 16.785,00 per jaar netto voor deze post ‘kleding en schoenen algemeen’ redelijk.

De man voert aan dat deze post slechts met één bon die ziet op een tas van [BB] van CHF 1.470 (€ 1.280,00) is onderbouwd. Met de man is de rechtbank van oordeel dat van de vrouw verlangd kan worden dat zij meerdere facturen zou overleggen. Daar staat tegenover dat het gelet op de welstand van partijen aannemelijk is dat de vrouw meerdere tassen per jaar kocht. Dat zij designertassen kocht van merken als [EE] , [BB] of [FF] heeft de man niet betwist. Ook de man gaat ervan uit dat zij meerdere tassen kocht, nu hij een bedrag van € 2.500,00 redelijk vindt. De rechtbank gaat in redelijkheid uit van een bedrag van € 5.000,00 per jaar netto.

Uit de door de vrouw overlegde stukken (bijlage 1b, productie 9 en bijlage 14 in de voorlopige voorzieningenprocedure) volgt dat zij bij [GG] in Londen in 2015 en 2016 een bedrag van GBP € 9.000,00 (€ 12.240,00) respectievelijk GBP 12.000,00 (€ 13.580,00) aan Haute Couture uitgaf. De man heeft daartegen ingebracht dat zij niet inzichtelijk maakt of dit uitsluitend haar eigen uitgaven betreft of ook die van hun (stief)dochters, [naam dochter vrouw] en [naam dochter man] . Die blote betwisting, zonder dat de man enig aanknopingspunt biedt voor zijn standpunt, acht de rechtbank echter een onvoldoende betwisting van de gemotiveerde stellingen van de vrouw. De rechtbank volgt daarom de vrouw dat moet worden uitgegaan van een bedrag van € 13.982,00 per jaar netto.

De man stelt terecht dat de vrouw, anders dan bijlage 15, geen bewijsstukken van deze kosten heeft overgelegd aangezien de referentienummers 5, 6, 7a en 8, waarnaar zij verwijst in haar behoefteoverzicht, ontbreken. Daar staat tegenover dat uit de door de vrouw overgelegde facturen van [HH] blijkt dat door partijen in twee dagen tijd voor totaal € 9.714,00 aan (winstersport)kleding is gekocht. Zelfs indien ervan wordt uitgegaan dat, zoals de vrouw heeft gesteld, daarvan € 1.649,00 betrekking had op de man en een deel, zoals de man betoogt, betrekking had op zakenrelaties, dan nog heeft te gelden dat het om aanzienlijke uitgaven ging, waarvan – dit is niet in geschil – ook een deel op de vrouw betrekking had. Gelet op de hoogte van de bedragen (een sneaker van € 349,00, outdoorjacks van gemiddeld € 1.400,00 en diverse lederhosen voor circa € 1.000,00) acht de rechtbank een bedrag van € 2.500,00 voor skikleding en skimateriaal voor de vrouw reëel. Met de man is de rechtbank van oordeel dat de vrouw niet inzichtelijk heeft gemaakt dat de paardrijkleding niet tevens is begrepen in het overzicht van haar behoefte voor de paardensport. Ook verder heeft de vrouw haar behoefte aan sportkleding niet inzichtelijk gemaakt. Al met al gaat de rechtbank uit van € 2.500,00 netto per jaar.

De vrouw heeft gesteld dat jaarlijks meerdere colliers, riemen, armbanden, horloges, et cetera werden aangeschaft voor haar. Dit heeft de man als zodanig niet bestreden en de rechtbank acht dit, gelet op de welstand waarin partijen leefden en de andere uitgaven die de vrouw en de man deden, ook reëel. Uit de door de vrouw als bijlage 16 overgelegde facturen van [EE] volgt dat zij in mei en september 2016 bij [EE] en [CC] al uitgaven heeft gedaan voor accessoires ter waarde van in totaal € 5.397,00. Dat de facturen zien op een zakenrelatie, zoals de man heeft gesteld, heeft hij niet onderbouwd en dit ligt, nu de vrouw als cliënt staat vermeld op de facturen, ook niet voor de hand. Berekend over een heel jaar, acht de rechtbank daarom een bedrag van € 10.000,00 netto per jaar reëel. Ook ten aanzien van deze uitgaven van de vrouw geldt dat van haar niet verwacht kan worden dat zij elke uitgave met een bonnetje specificeert.

Uit de door de vrouw overgelegde nota’s volgt dat in de periode mei 2016 tot en met februari 2017) al € 10.096,57 aan hotelkosten is uitgegeven. Een hotelrekening voor twee dagen van gemiddeld € 1.000,00 was geen uitzondering. De vrouw merkt daarbij terecht op dat het voor de kosten van een kamer of suite niet uitmaakt met hoeveel mensen daarvan gebruik wordt gemaakt. Gelet op de welstand van partijen zal de rechtbank de vrouw volgen en uitgaan van € 13.787,00 netto per jaar.

Uit de door de vrouw overgelegde bescheiden blijkt dat de kosten voor een week wintersport in 2016 rond de € 4.000,00 waren. Niet in geschil is dat de man over een luxe penthouse in [plaats D] beschikt met een marktwaarde van € 5.000.000,00 waar de vrouw verbleef en niet in geschil is dat de man in [plaats E] een jacht heeft. De vrouw heeft aan de hand van haar producties aangetoond dat ook zij op dit jacht verbleef (bijlage 1b, productie 38 en 39). Ten aanzien van dat jacht heeft zij een e-mail overgelegd (bijlage 1b, productie 38 van de vrouw in de voorlopige voorzieningenprocedure) waaruit blijkt dat de charterfee voor het jacht voor een week alleen al € 100.000,00 bedraagt, te vermeerderen met kosten die doorgaans op 30% (€ 30.000,00) gesteld worden. Verder heeft de vrouw gemotiveerd gesteld dat partijen ook in [plaatsen 2] in hotels verbleven. Gelet op al deze bestemmingen en de mate van welstand die daaruit volgt is de rechtbank van oordeel dat de vrouw haar behoefte op dit punt voldoende heeft aangetoond. De rechtbank gaat uit van € 106.613,00 netto per jaar.

De vrouw heeft aangetoond dat zij zeer regelmatig vluchten nam. Gelet daarop is het redelijk te veronderstellen dat zij vervoer nodig heeft van het vliegveld naar het hotel. De vrouw heeft een e-mail overgelegd waaruit blijkt dat een helikopter voor haar gereserveerd wordt en zij heeft een taxibon voor een taxirit in Londen overgelegd ad (in euro’s) € 64,00. De man heeft onvoldoende gemotiveerd betwist dat zij regelmatig dergelijke kosten maakte. De rechtbank ziet geen aanleiding om rekening te houden met helikopterkosten. Uit de stellingen van de vrouw volgt immers dat zij gebruik maakte van helikoptervluchten om naar het jacht van de man te gaan. Nu zij niet heeft gesteld dat zij na de scheiding nog naar dat jacht gaat en dit, temeer nu het jacht zal worden verkocht, ook niet voor de hand ligt, heeft zij onvoldoende gesteld nog behoefte te hebben aan dergelijke helikoptervluchten. De rechtbank zal daarom alleen rekening houden met taxikosten. De rechtbank zal, uitgaande van gemiddelde vervoerskosten (retour) van € 125,00 per buitenlandbezoek (gelet op haar taxibon), het door de vrouw genoemde bedrag bijstellen naar € 1.500,00 netto per jaar.

Deze post heeft de vrouw onvoldoende onderbouwd. Uit de overgelegde bijlage (bijlage 29) kan het door de vrouw genoemde bedrag immers niet worden afgeleid. Nu het hier om vaste lasten gaat, had een specificatie wel van haar kunnen worden verwacht. De rechtbank volgt daarom de man en zal rekening houden met een bedrag van € 4.145,00 netto per jaar.

Dit bedrag is opgebouwd uit de volgende posten:- ziektekostenverzekering;

- diverse verzekeringen;

- tv/telefonie/internet;

- het eigen risico;

- chauffeur/taxi. Niet in geschil zijn de hoogte van de ziektekostenverzekering € 156,10 per maand (€ 1.873,20 per jaar) en de kosten van diverse verzekeringen van € 95,73 per maand (€ 1.148,76 per jaar). Ten aanzien van de door de vrouw opgevoerde kosten voor tv/telefonie/internet van € 170,10 per maand (€ 2.041,20 per jaar) zal de rechtbank de man volgen en alleen rekening houden met abonnementskosten van € 61,35 voor Canal Digitaal per maand en € 58,31 Vodafone, dus in totaal € 119,66 totaal per maand (€ 1.435,92 per jaar). De rechtbank houdt geen rekening met kosten ter zake gebruik buiten de bundel nu de vrouw niet heeft aangetoond dat daarvan regelmatig sprake is. Dit had zij wel kunnen doen. De rechtbank zal rekening houden met een eigen risico van afgerond € 198,70 per jaar omdat de vrouw deze kosten tot dit bedrag heeft onderbouwd.De rechtbank zal wat betreft chauffeur-/taxikosten rekening houden met een bedrag van € 150,00 per maand. De rechtbank acht het zeer waarschijnlijk dat de vrouw zich, gelet op de levensstijl van partijen waarbij zij regelmatig werd vervoerd, ook naar feestjes liet vervoeren. De rechtbank houdt in redelijkheid rekening met € 1.800,00 vervoerskosten. Het is weliswaar juist dat zij deze post niet heeft onderbouwd (een post die zij zelf op een bedrag van € 4.800,00 per jaar heeft becijferd) maar van de vrouw kan niet verwacht worden dat zij iedere uitgavenpost achteraf specificeert.

Al met al komt de rechtbank uit op een bedrag van afgerond € 6.457,00 netto per jaar (te weten: € 1.873,20 + € 1.148,76 + € 1.435,92 + € 198,70 + € 1.800,00).

De vrouw voert een groot aantal posten op. Daarvan onderbouwt zij de posten personal training, cosmetische behandelingen en kapper. De kosten van de personal training bedroegen, dat is niet betwist, € 450,00 per maand. De post kapper betwist de man en stelt dat het bedrag van € 253,00 per maand niet is onderbouwd. Uit de door de vrouw overgelegde facturen van de kapper volgt, zo is de rechtbank van oordeel, dat zij meerdere keren per maand naar de kapper ging. Daarbij ging zij regelmatig wekelijks naar de kapper om alleen haar haren te laten wassen en föhnen. Daarmee alleen al waren kosten gemoeid van € 39,00 per keer. Daarnaast kreeg zij kleurbehandelingen en andere behandelingen. Het door haar gestelde bedrag van € 253,00 acht de rechtbank dan ook voldoende onderbouwd. Verder blijkt uit de door haar overgelegde facturen van cosmetische behandelingen dat zij in 2016 een bedrag van € 1.975,00 per jaar daaraan uitgaf en in 2015 een bedrag € 2.275,00 per jaar, gemiddeld dus zo’n € 180,00 per maand. Al deze kostenposten en bedragen geven aan dat partijen in een meer dan gemiddelde welstand leefden. Van de vrouw kan ook hier, mede gelet op de aard van de subposten, niet worden verwacht dat zij iedere uitgave met een bonnetje specificeert. Daar staat tegenover dat aan de man kan worden toegegeven dat zij de andere posten op geen enkele wijze heeft onderbouwd en dat daar ook, gelet op zijn gemotiveerde betwisting van het bloemenabonnement, niet altijd van kan worden uitgegaan. Verder constateert de rechtbank dat de door de vrouw gestelde posten dubbeltellingen bevatten. De rechtbank zal daarom redelijkerwijze uitgaan van de volgende bedragen:

 dagelijkse boodschappen (supermarkt, div. dranken, bakker, slager, bio winkel): de rechtbank acht het gestelde bedrag van € 1.715,00 per maand gelet op de welstand van partijen reëel.

• drogist: € 50,00 per maand. Dit acht de rechtbank redelijk. Voor het door de vrouw gestelde bedrag van € 215,00 kunnen geen aanknopingspunten worden gevonden.

• bloemen/kaarsen/kaarten/cadeaus: een bedrag van € 600 per maand is, gelet op de welstand van partijen, redelijk. Voor een hoger bedrag kunnen geen aanknopingspunten worden gevonden.

• Abonnementen/ kosten mobiel: € 0,00; Deze post is niet onderbouwd en lijkt ook te zijn opgevoerd onder de post ‘diversen’.

• schoonmaakproducten: de rechtbank gaat, gelet op de omvang van de woningen, in redelijkheid uit van € 50,00 per maand.

• diverse apparatuur: € 0,00. De rechtbank zal, nu niet duidelijk is waarop deze post ziet en deze niet is onderbouwd, geen rekening hiermee houden.

• supplementen: gelet op de welstand van partijen en de door de vrouw gevolgde levensstijl zal de rechtbank in redelijkheid uitgaan van € 75,00 per maand. Het hogere bedrag van € 200,00 heeft zij niet onderbouwd.

• schoonheidsspecialist behandeling: de rechtbank acht het gestelde bedrag van € 120,00 per maand, gelet op de welstand van partijen, reëel.

• schoonheidsspecialist producten: de rechtbank acht het gestelde bedrag van € 200,00 per maand, gelet op de welstand van partijen, reëel.

• manicure/pedicure: de rechtbank acht het gestelde bedrag van € 150,00 per maand, gelet op de welstand van partijen, reëel.

• therapie/massage/haptonomie: € 0,00. De rechtbank houdt geen rekening met deze post nu de rechtbank geen enkele onderbouwing heeft gevonden van de stelling dat de vrouw deze kosten maakte.

• personal training: de rechtbank houdt, zoals hiervoor is geoordeeld, rekening met € 450,00 per maand.

• kapper: de rechtbank houdt, zoals hiervoor is geoordeeld, rekening met € 253,00 per maand.

• cosmetische behandelingen: de rechtbank houdt, zoals hiervoor is geoordeeld, rekening met € 180,00 per maand.

Al met al komt de rechtbank uit op een bedrag van € 3.843,00 netto per maand en € 46.116,00 netto per jaar (te weten: 1.715,00 + 50,00 + 600,00 + € 0,00 + € 50,00 + 0,00 + 75,00 + 120,00 + 200,00 + 150,00 + 0,00 + 450,00 + 253,00 + 180,00).

• kleding algemeen en schoenen: € 16.785,00

• designertassen: € 5.000,00

• haute couture: € 13.982,00

• skikleding, skimaterialen, rijkleding en sportkleding: € 2.500,00

• accessoires: € 10.000,00

• auto: € 22.528,00

• hotelovernachtingen – weekendtrips: € 13.787,00

• vluchten: € 4.000,00

• vakanties: € 106.613,00

• vervoer luchthaven-hotel: € 1.500,00

• uit eten: € 10.800,00

• weekendhuizen: € 4.145,00

• diversen: € 6.457,00

• persoonlijke verzorging: € 46.116,00

De vrouw heeft haar behoefte ter zake van woonlasten op € 25.000,00 bruto per maand (€ 300.000,00 bruto per jaar) gesteld. Dit bedrag heeft zij gerelateerd aan de rentelasten die de man betaalt voor het landgoed [E] . De rechtbank volgt de vrouw in die stelling. Partijen hebben gedurende circa tien jaar, tot het vertrek van de vrouw in 2017, gezamenlijk op het landgoed [E] gewoond, die een door de vrouw gestelde en door de man niet gemotiveerd betwiste waarde heeft van € 45.000.000,00. Deze woning maakt daarom deel uit van de huwelijksgerelateerde welstand. Uit de door de man ter zitting overgelegde draagkrachtberekening blijkt dat hij voor het landgoed alleen al een rente betaalt van € 291.929,00 per jaar. Gelet op de hoogte daarvan, heeft de man de door de vrouw genoemde woonlast van € 300.000,00 bruto per jaar onvoldoende gemotiveerd betwist en onvoldoende onderbouwd dat de door hem genoemde woonlast van € 2.500,00 reëel is. De rechtbank zal uitgaan van een bruto woonlast van € 25.000,00 bruto per maand. Dit komt, afhankelijk van de op de vrouw van toepassing zijnde belastingtarieven, ten minste overeen met een netto woonlast van € 12.500,00.

De totale behoefte van de vrouw, uitgaande van de kosten voor de manege en de paardensportbeoefening, de woonlasten en de overige kosten, komt daarmee uit op een bedrag van € 403.445,00 netto per jaar en (afgerond) € 33.620,00 per maand (immers: € 126.732,00 netto per jaar voor de manege en paardensportbeoefening, een netto woonlast van ten minste € 12.500,00 per jaar en € 264.213,00 netto per jaar aan overige kosten van de vrouw). Daarbij tekent de rechtbank aan dat zij de stelling van de man dat partijen leefden van een bedrag van € 237.000,00 gemiddeld per jaar (exclusief woonlasten) ongeloofwaardig acht. Volgens de man zijn de kosten voor de manege en paardensport, die [de heer B] op € 150.000,00 in 2016 becijferde (zonder daarbij rekening te houden met alle kosten van concoursen) al in dit bedrag begrepen. Dit zou betekenen dat partijen samen met in ieder geval de kinderen van de vrouw van minder dan € 87.000,00 netto per jaar leefden, dus netto € 7.250,00 voor in ieder geval vier personen per maand. Gelet op de levensstijl van partijen waarbij de man gedeeltelijk eigenaar was van een vliegtuig en een luxe jacht in [plaats E] en het feit dat de vrouw zeer luxe inkopen deed met [naam dochter man] en [naam dochter vrouw] in het buitenland, valt dit cijfermatig niet te rijmen

De man heeft zich op het standpunt gesteld dat ter bepaling van haar aanvullende behoefte rekening dient te worden gehouden met (i) inkomsten uit verhuur van de panden aan de [adres F] te [gemeente F] , (ii) inkomsten uit verhuur van het appartement in [land A] , (iii) een verdiencapaciteit van € 100.000, althans € 40.000 bruto per jaar (2.400 netto per maand) en (iv) € 5.000,00 wegens interen op vermogen.

Rekening dient te worden gehouden met de inkomsten uit verhuur met betrekking tot een appartement in [land A] , die de man schat op € 10.000 netto per jaar (€ 833,00 netto per maand). De vrouw heeft dit door de van geschatte bedrag niet betwist en zal van dat bedrag uitgaan.

De rechtbank volgt de man evenmin in zijn betoog dat van de vrouw kan worden verwacht dat zij haar vermogen van afgerond € 692.000 liquide maakt en daarop inteert met € 5.000,00 per maand (€ 60.000,00 per jaar). De vrouw heeft – onbestreden gesteld – dat zij over geen enkele oudedagsvoorziening beschikt behalve AOW. Nu partijen in hun huwelijkse voorwaarden de Wet verevening pensioenrechten bij scheiding hebben uitgesloten, zal zij ook geen aanspraak kunnen maken op een deel van het pensioen van de man. De rechtbank acht het niet onredelijk dat zij haar vermogen belegt en te zijner tijd aanwendt voor een pensioenvoorziening. Daarmee verhoudt zich niet dat zij dit vermogen nu liquide maakt en daarop inteert.

De kern van het betoog van de vrouw is dat de man gelet op zijn vermogenspositie en levensstijl in staat moet worden geacht om in haar behoefte te voorzien. Daarvoor verwijst zij naar de volgende omstandigheden:

• i) de man [heeft] een geschat vermogen van € 115.000.000;

• ii) partijen hadden een hoog uitgavenpatroon van enkele miljoenen per jaar;

• iii) de man is eigenaar van het landgoed ‘ [E] ’ waar voorheen [naam] woonde;

• iv) de man heeft [naam] waarvoor hij nu een huurprijs van € 120.000,00 per week vraagt, en

• v) de man pacht een landgoed in [land B 1] en beoefent de jacht in [plaatsen 1] . Voor buitenlandse reizen gebruikt hij zijn privévliegtuig.

Ter betwisting van het standpunt van de man dat hij geen draagkracht heeft, heeft zij voor het eerst in haar pleitaantekeningen nog verwezen naar hetgeen zij daaromtrent in haar verweerschrift wijziging voorlopige voorzieningen d.d. 20 november 2017 (in reactie op het eerdere verzoekschrift van de man van 18 oktober 2017 tot wijziging van de voorlopige voorziening van 18 augustus 2017) heeft gesteld. Dat verweerschrift met bijbehorende producties 1 tot en met 14 is in de onderhavige voorlopige voorzieningenprocedure bijgevoegd als bijlage 2c bij het verzoekschrift van de vrouw. De vrouw verwijst thans meer in het bijzonder naar productie 4 bij dat verweerschrift van de vrouw. Dit rapport betreft het rapport van [organisatie A] d.d. 20 november 2017 (hierna: het rapport van [organisatie A] ).

[organisatie A] stelt in zijn rapport – kernachtig weergegeven – dat het de eigen keuze van de man en van zijn wil afhankelijk is om zijn vermogen vast te zetten door middel van herinvesteringen en dat dit (geen) structurele inkomsten oplevert. Dat de man inteert op zijn zichtbare vermogen (de rechtbank begrijpt: door het verhogen van zijn schuld in rekening-courant) is ook zijn keuze. De man gaat er kennelijk vanuit dat er voldoende middelen zijn omdat hij zijn levensstijl niet aanpast. Dat er voldoende middelen zijn, wordt ook bevestigd door het feit dat de banken bereid zijn hem te financieren, aldus nog steeds het rapport.

De man heeft zeer uitvoerig uiteengezet waarom hij vindt dat hij geen draagkracht heeft en deze stellingen mede aan de hand van een uitgebreid rapport van [naam H] RA RV van 13 oktober 2017 onderbouwd. Dit rapport heeft hij later geactualiseerd met financiële stukken over 2017. In het rapport van [naam H] zijn de geconsolideerde resultaten van de vennootschappen waarin de man direct of indirect een 100%-belang heeft verwerkt in de periode 2012-2016. Dit betreft de volgende vennootschappen: [bedrijf L] B.V., [bedrijf M] B.V., [bedrijf N] B.V., [bedrijf O] B.V., [bedrijf P] Ltd, [bedrijf Q] BVBA, [bedrijf R] B.V., [bedrijf K] en [bedrijf K] Deelnemingen B.V. (voorheen [naam] ). De man heeft aan de hand van het rapport van [naam H] en de geactualiseerde gegevens over 2017 – zeer verkort weergegeven – gemotiveerd gesteld dat:

• het (geconsolideerde) netto resultaat al jaren negatief is; over de jaren 2012-2016 was dit gemiddeld -/- € 786.798 en in 2017 -/- € 1.806.113.

• uit de geconsolideerde kasstroomoverzichten volgt dat de geldstroom uit operationele activiteiten in alle jaren 2012-2017 negatief is geweest.

• niet alleen het vermogen van de man vaststaat (omdat het is belegd in zijn landgoed en het jacht [naam] ) maar dat hij aanzienlijke schulden heeft, waaronder een rekening-courant schuld van circa 29 miljoen euro en een schuld bij [organisatie B] voor in totaal ruim 2.6 miljoen euro. De rekening-courant positie is in 2014 met ongeveer 13,9 miljoen euro toegenomen tot deze circa 29 miljoen euro. Dit heeft te maken met de herfinanciering bij NIBC van tot dan toe in privé bestaande (hypothecaire) schulden bij ING Bank voor de onroerende zaken van de man.

• de rentelasten uit hoofde van zijn schuld in rekening-courant op dit moment alleen al € 770.634,00 bedragen. Daarbij is dan nog geen rekening gehouden met de aflosverplichtingen van de kredieten. Deze kredieten worden tot nu toe steeds verlengd, maar op basis van de stukken zal eind 31 december 2018 een deel daarvan moeten worden afgelost.

Hieruit concludeert de man dat hij gelet op de enorme schuld in rekening-courant alleen gelden kan onttrekken door een verhoging van de kredieten bij de bank en door het liquide maken van vermogensbestanddelen. Die vermogensbestanddelen (het landgoed en het jacht) zijn volgens de man op dit moment niet liquide te maken, omdat er geen concrete biedingen zijn. Hieruit concludeert de man dat hij op dit moment niet kan interen op vermogen voor het betalen van partneralimentatie maar dat hij daarvoor een schuld zou moeten aangaan. Nog daargelaten dat de banken daartoe niet bereid zijn, kan van hem niet worden verlangd dat hij een schuld aangaat voor het betalen van partneralimentatie, aldus de man. De man heeft aan de hand van een door hem overgelegde draagkrachtberekening becijferd dat, zelfs indien rekening wordt gehouden met een bruto salaris bruto van € 17.368,51, te vermeerderen met vakantietoeslag van € 1.389,48 per maand (zoals volgt uit de door hem overgelegde salarisstroken) en een dividend uit [bedrijf Q] BVBA van € 875.000 bruto per jaar, zijn draagkracht negatief is (€ -/- 20.784,00 is beschikbaar voor partneralimentatie). Daarbij houdt de man rekening met:

• de hypotheekrente voor de echtelijke woning van € 291.929,00 per jaar en de hypotheekrente voor de woning aan [adres J] ad € 32.300,00 per jaar (totaal: € 324.229,00 per jaar) alsmede het fiscaal voordeel voor beide woningen;

• het eigenwoning forfait van in totaal € 204.344,00;

• de rente over zijn schuld in rekening-courant bij [bedrijf L] B.V. van € 704.047,00;

• de rente over zijn schuld aan de heer [naam] van € 66.587,00 per jaar;

• een lijfrenteverplichting van € 54.000,00 en € 58.000,00 per jaar aan zijn ouders, dus van in totaal € 112.000,00 per jaar;

• het verlies uit hoofde van de exploitatie van privépanden van € 22.224,00 per jaar;

• een premie ziektekostenverzekering van € 153,00 per maand (€ 1.836,00 op jaarbasis) en

• een eigen risico van 385,00.

De rechtbank is van oordeel dat de vrouw tegenover de zeer gemotiveerde en met documenten onderbouwde betwisting van de man, niets heeft gesteld, waaruit kan worden afgeleid dat aan de man toch een draagkracht moet worden toegekend. De enkele aan de hand van het rapport van [organisatie A] ingenomen stelling dat de normale ‘draagkracht-aanvliegroute’ niet passend is, dat in de structuur elementen zitten waarin goed geld wordt verdiend en dat rekening moet worden gehouden met een redelijk te verwerven inkomen, is onvoldoende. Ook het rapport van [organisatie A] als zodanig biedt geen tegenwicht aan het betoog van de man. Dit gaat immers niet in op de meest essentiële stelling van de man dat hij niet inteert op zijn vermogen omdat dit vast zit, maar dat hij uitsluitend gelden van de ondernemingen kan onttrekken (buiten eventueel zijn salaris en het dividend vanuit [bedrijf Q] ) door middel van een verhoging van de kredieten van de bank. Er wordt door de vrouw op geen enkele wijze inzage gegeven in de manier waarop de man een eventuele partneralimentatie, gelet op zijn hiervoor weergegeven betoog, zou kunnen financieren. Evenmin heeft de vrouw ter ontkrachting van de door de man overgelegde draagkrachtberekening, feiten en omstandigheden gesteld die de conclusie rechtvaardigen dat aan de man toch een positieve draagkracht moet worden toegekend.

Dit betekent dat de rechtbank er van uit gaat dat de man geen draagkracht heeft.

Voor de bodemprocedure betekent dit het volgende. Nu de man in de bodemprocedure heeft aangeboden “om toch ook voor de vrouw een overbrugging van de huidige zorgelijke situatie mogelijk te maken”, een bedrag van € 5.000,00 aan partneralimentatie te voldoen, zal de rechtbank in de bodemprocedure bepalen dat de man een onderhoudsbijdrage van € 5.000,00 per maand aan de vrouw dient te voldoen. De rechtbank zal, gelet op het feit dat er voorlopige voorzieningen zijn getroffen, bepalen dat de onderhoudsbijdrage ingaat op de datum van inschrijving van de echtscheidingsbeschikking.

Voor de voorlopige voorzieningenprocedure betekent dit dat het verzoek van de vrouw om de bij beschikking van 6 december 2017 getroffen voorlopige voorziening aldus te wijzigen dat het door de man te betalen bedrag moet worden bepaald op € 86.493,00 per maand, zal worden afgewezen. Dit betekent dat zolang de partneralimentatie in de bodemprocedure niet in werking treedt, de man gehouden blijft de bij beschikking van 6 december 2017 bepaalde (voorlopige) onderhoudsbijdrage van € 13.991,00 te voldoen. De man heeft immers niet zelfstandig om een wijziging van de voorlopige voorziening gevraagd maar alleen tot een niet-ontvankelijkheid geconcludeerd.

De vrouw verzoekt, na vermeerdering van haar verzoek, voor zover mogelijk bij uitvoerbaar bij voorraad te verklaren beschikking, te bepalen dat de man met ingang van 18 augustus 2017, althans een door de rechtbank in goede justitie te bepalen datum, als bijdrage in de kosten van het treffen van een voorziening als bedoeld in artikel 1:157 luid 2 BW en als bijdrage in de kosten voor het treffen van een aanvullende pensioenvoorziening van de vrouw een bedrag dient te betalen van € 9.500,00 per maand, telkens bij vooruitbetaling te voldoen. Ter zitting heeft zij toegelicht dat het hier om twee afzonderlijke verzoeken gaat.

De man heeft in de bodemprocedure, bij aanvullend verzoek, verzocht:

De vrouw concludeert tot afwijzing van de verzoeken van de man. Zij heeft zelfstandig verzocht:

• i) een deskundige te benoemen, bij voorbeeld een notaris, om een beschrijving te maken van alle privé-investeringen die tijdens het huwelijk zijn gedaan en vervolgens een deskundige te bepalen die de waarde ervan kan vaststellen;

• ii) bij, voor zover mogelijk uitvoerbaar te verklaren beschikking, te bepalen dat de verwerving van [adres J] te [gemeente J] , de aandelen in [bedrijf K] en de aandelen in [bedrijf Q] B.V.B.A. vallen onder de privé-investeringen, zoals bedoeld in de huwelijkse voorwaarden.

1. het pand aan de [adres G] ( [gemeente F] );

2. de appartementen aan het [naam P] ( [gemeente J] );3. de aandelen in [bedrijf K] B.V..

De vrouw stelt dat partijen daarnaast nog de volgende gezamenlijke investeringen hebben gedaan.

4. het pand aan [adres J] ( [gemeente J] );

5. de aandelen in [bedrijf Q] B.V.B.A. (hierna: [bedrijf Q] ).

De man heeft dit betwist. De rechtbank zal puntsgewijs de genoemde investeringen beoordelen.

Niet in geschil is dat de man het pand op 1 mei 2007 (en dus kort voor de huwelijkssluiting op [datum] ) heeft gekocht en in eigendom heeft verkregen en dat hij de vrouw vervolgens op 26 juni 2007 de onverdeelde helft van de eigendom van dit pand heeft geleverd.

De rechtbank zal achtereenvolgens ingaan op de door de man genoemde bedragen en het door de vrouw gevoerde verweer.

• Ten aanzien van het bedrag ad € 371.000,00 (koopprijs en overdrachtsbelasting): dit bedrag is de vrouw verschuldigd, nu zij de verschuldigdheid en hoogte niet heeft betwist.

• Ten aanzien van het bedrag ad € 412.5000,00 (verbouwingskosten): de gevorderde verbouwingskosten van € 412.500,00 (en € 825.423,00 in totaal) beoordeelt de rechtbank als volgt. De man heeft ter onderbouwing van het bedrag van € 825.423,00 een aannemingsovereenkomst overgelegd met datum 22 maart 2007, getekend door de man als aanbesteder en aannemersbedrijf [naam T] . B.V. als aannemer. Daarin staat dat de aanbesteder aan de aannemer heeft opgedragen, die deze opdracht heeft aanvaard, het verbouwen van een winkel met bovenwoningen gelegen aan de [adres G] te [gemeente F] voor een totaalprijs van € 693.632,88 te vermeerderen met € 131.790,25 BTW (in totaal € 825.423,13). In dat contract zijn zes betalingstermijnen opgenomen met daarachter telkens het verschuldigde percentage van voornoemd bedrag van € 825.423,13. De man heeft vervolgens de facturen van de aannemer betreffende de verschillende betalingstermijnen overgelegd alsmede de bankafschriften waaruit volgt dat [bedrijf L] B.V. diverse betalingstermijnen heeft voldaan. De vrouw heeft daartegenover enkel aangevoerd dat zij bij gebrek aan wetenschap betwist dat de ter zake de verbouwing opgevoerde kosten ook daadwerkelijk aan de genoemde panden zijn besteed. In het licht van voornoemde onderbouwing van de man, acht de rechtbank die blote betwisting onvoldoende. Eveneens heeft de man naar het oordeel van de rechtbank een duidelijke verklaring gegeven voor het feit dat de BTW, anders dan bij de appartementen aan [naam P] te [gemeente J] , niet in mindering is gebracht, te weten dat bij de appartementen aan het [naam P] sprake was van nieuwbouw en bij het pand in [gemeente F] sprake was van bestaande bouw.De vrouw heeft ook niet betwist, ook niet nadat ter zitting is gesproken over de grondslag van de vordering van de man, dat artikel 3 van de huwelijkse voorwaarden (de bepaling inzake vergoedingsrechten) aan de man een grondslag biedt om de helft van deze kosten op de vrouw te verhalen. Daarvan zal de rechtbank dan ook uitgaan. Het voorgaande leidt tot de conclusie dat de vrouw € 412.500,00 verschuldigd is aan de man.

• Ten aanzien van het bedrag ad € 39.117,00 (eigenaarslasten): dit bedrag is de vrouw verschuldigd, nu zij de verschuldigdheid en hoogte niet heeft betwist.

• Ten aanzien van het bedrag ad € 267.391,00 (rente): de man vindt het redelijk om de vrouw een rente van 4% te berekenen over het gemiddelde bedrag van de totale investering die heeft uitgestaan, waarvan de helft voor rekening van de vrouw komt. De rechtbank volgt de man hierin niet. Nog daargelaten dat de berekening van hoogte van het door de man genoemde bedrag voor de rechtbank onnavolgbaar is, bestaat voor het in rekening brengen van rente, zoals de vrouw terecht heeft betoogd, geen grondslag. De huwelijkse voorwaarden bieden een dergelijke grondslag niet. Daarin is ten aanzien van door een echtgenoot voorgeschoten bedrag in verband met een privé-investering bepaald dat een overeenkomst van geldlening wordt opgesteld “onder voorwaarden en bepalingen als nader tussen echtgenoten overeen te komen”. Hieruit kan niet worden afgeleid dat partijen hebben bedoeld een rente te bedingen. Ook de bepaling in de akte van levering waarop de man zich beroept (hierna gearceerd door de rechtbank), waarin staat dat de vrouw het bedrag van € 371.000,00 schuldig is uit hoofde van een geldlening “zulks voor wat de rentebetaling en aflossing betreft op nog nader tussen partijen overeen te komen voorwaarden” biedt geen grondslag. Ingevolge de artikelen 7A:1805 juncto 7A: 1793 BW (dat, nu de leningsovereenkomst in de akte van levering is gesloten voor 1 januari 2017, ingevolge artikel 200 Overgangswet NBW nog van toepassing is) is uitsluitend rente verschuldigd als dit is bedongen. De door de man genoemde zinssnede is onvoldoende om daaruit te concluderen dat partijen een rente hebben bedongen. Partijen zijn immers geen nadere voorwaarden overeengekomen.

• Ten aanzien van het bedrag ad € 284.525,00 (huuropbrengsten); de vrouw heeft niet betwist dat zij gerechtigd is tot dit bedrag ter zake de huuropbrengsten tot 1 juli 2018. Daarvan zal de rechtbank uitgaan.

• ad PM-post: het voorgaande brengt met zich dat de vrouw voor de periode vanaf 1 juli 2018 aan de man uitsluitend verschuldigd is: (i) de helft van de door haar als mede-eigenaar te dragen lasten tot de datum van toedeling/verdeling te verminderen met (ii) de helft van de te ontvangen huuropbrengsten vanaf 1 juli 2018 tot de datum van toedeling/verdeling. De door de man gestelde rente van 4% vanaf 1 juli 2018 tot de datum van toedeling/verdeling is de vrouw niet verschuldigd.

Het voorgaande leidt tot de conclusie dat de vrouw aan de man is verschuldigd: € 538.092,00 te vermeerderen met een PM-post (immers: € 371.000 + € 412.500,00 + € 39.117,00 - 284.525,00 + PM), indien het pand onverdeeld blijft. Beiden willen dit niet. De man wenst toedeling aan hem; de vrouw wenst dat het pand verkocht wordt. Nu de man zijn PM-post, ondanks eerdere aankondiging dit te zullen doen, nog niet heeft gespecificeerd, kan de rechtbank uitsluitend de wijze van verdeling gelasten.

Indien de rechter wordt verzocht om de (wijze van) verdeling vast te stellen, dient hij bij zijn beslissing naar billijkheid rekening te houden met de belangen van partijen en met het algemeen belang (art. 3:185 lid 1 BW). De rechter dient de wijze van verdeling te bepalen met inachtneming van de tussen de deelgenoten geldende rechtsverhouding en de omstandigheid dat de rechtsverhouding tussen (ex) partners mede wordt beheerst door de redelijkheid en billijkheid (HR 12 juli 2013, ECLI:NL:HR:2013BZ8746).

De rechtbank zal daarom als wijze van verdeling gelasten dat het pand aan de [adres G] te [gemeente F] op een hierna onder ‘De beslissing’ te vermelden wijze zal worden verkocht, waarna de netto-opbrengst van dit pand zal worden verdeeld tussen partijen. De netto opbrengst wordt aldus verdeeld dat ieder van partijen de helft van de netto-opbrengst toekomt, met dien verstande dat de vrouw van de aan haar toekomende helft van de netto-opbrengst aan de man moet betalen: het bedrag van € 538.092,00, te vermeerderen met een PM-post bestaande uit (i) de helft van de door haar als mede-eigenaar te dragen lasten tot de datum van verdeling te verminderen met (ii) de helft van de te ontvangen huuropbrengsten vanaf 1 juli 2018 tot de datum van verdeling. Indien de aan de vrouw toekomende helft van de netto- opbrengst onvoldoende is om voornoemd bedrag van € 538.092,00 te vermeerderen met de PM-post te voldoen, dient zij het restant uit andere middelen aan de man te betalen.Het meer of anders verzochte ter zake van dit pand zal worden afgewezen.

De man heeft gesteld dat partijen, na aftrek van BTW, netto € 1.304.000,00 hebben geïnvesteerd. Deze investeringen bestaan uit (i) de aankoopprijs van € 541.626,- (ii) de kosten van verbouwing ad € 717.625,75, inclusief BTW en (iii) facturen voor keukens, vloeren, tegels, kasten, open haarden, etc. voor in totaal € 150.703,05 inclusief BTW. Volgens de man hebben partijen een hypothecaire lening van € 1.170.000,00 afgesloten bij Rabobank en heeft hij het verschil van in totaal € 134.000,00 tussen het geleende bedrag bij Rabobank en de totale investering voldaan.

De man concludeert dat de vrouw weliswaar de helft van de eigendom heeft verkregen, maar dat hij een vordering heeft op de vrouw van € 356.234,09, te vermeerderen met een nader te specificeren PM-post. Hij beroept zich daartoe op artikel 3:172 BW, artikel A onder 3. en artikel 3 van de huwelijkse voorwaarden. Dit bedrag van € 356.234,09 + PM-post is als volgt opgebouwd.

• € 206.196,77 (zijnde de helft van alle investeringen en kosten, waaronder de investering van € 134.000,00, de aflossingen op de hypothecaire lening en alle overige eigenaarslasten van in totaal € 412.393,54)

• € 52.722,66(zijnde de helft van de door de vrouw verschuldigde rente tot en met 30 juni 2018 van in totaal € 105.445,32)

• € 5.789,67 (zijnde de helft van het lopende exploitatietekort tot en met 30 juni 2018 van in totaal € 11.579,33)

Totaal: € 264.709,10, te vermeerderen met:

• een PM-post (zijnde de helft van de lasten die de man vanaf 1 juli 2018 mede ten behoeve van de vrouw heeft voldaan + de helft van het exploitatietekort tot aan de datum van toedeling respectievelijk verkoop. De rechtbank begrijp dat de man met ‘toedeling’ tevens doelt op ‘verdeling’ en zal zijn verzoek aldus begrijpen)

• € 91.525,00 (zijnde de helft van de onderwaarde van de panden van in totaal € 183.050,00, waarbij de man uitgaat van een toedeling van de appartementen aan hem)

Totaal: € 356.234,10 + PM, aldus nog steeds de man.

De rechtbank zal achtereenvolgens ingaan op de door de man genoemde bedragen en het door de vrouw gevoerde verweer.

- ad € 206.196,77 (investeringen, kosten en eigenaarslasten): de rechtbank is met de vrouw van oordeel dat uit de door de man overgelegde overzichten uit zijn administratie, zonder de onderliggende facturen, niet kan worden afgeleid hoe dit bedrag tot stand is gekomen. Ten aanzien van de wel overgelegde facturen kan niet worden afgeleid dat het om (verbouwings)kosten van het [naam P] gaat. De rechtbank zal de man daarom in de gelegenheid stellen zijn stelling ten aanzien van deze post te bewijzen. Voor het geval de man daarin slaagt, heeft de vrouw niet betwist dat zij gelet op artikel 3 van de huwelijkse voorwaarden (vergoedingsrecht) gehouden is de helft daarvan te voldoen. Daarvan zal de rechtbank uitgaan.

• ad € 52.722,66 (rente): voor de door de man gevorderde rente van 4% ziet de rechtbank om dezelfde redenen als genoemd ten aanzien van het pand aan de [adres G] ( [gemeente F] ) geen grondslag. De man heeft daarom geen aanspraak op dit bedrag.

• ad € 5.789,67 (exploitatietekort): de rechtbank is van oordeel dat dit bedrag toewijsbaar is, nu de vrouw deze post niet heeft betwist.

• de PM-post: het voorgaande brengt met zich dat de vrouw voor de periode vanaf 1 juli 2018 aan de man uitsluitend verschuldigd is: (i) de helft van de door haar als mede-eigenaar te dragen lasten tot de datum van toedeling/verdeling te verminderen met (ii) de helft van de te ontvangen huuropbrengsten vanaf 1 juli 2018 tot de datum van toedeling/verdeling. Voor zover de man met deze post tevens een rente van 4% vordert, is de vrouw deze niet verschuldigd.

• € 91.525,00 (onderwaarde): de eerste vraag die moet worden beantwoord is of het verzoek van de man om toedeling van de appartementen aan hem tegen een vergoeding van de gestelde onderwaarde moet worden toegewezen. De rechtbank beantwoordt die vraag, om redenen genoemd in rechtsoverweging 3.75 ten aanzien van het pand aan de [adres G] te [gemeente F] , ontkennend. Daarvoor is temeer reden, nu er op dit moment een exploitatietekort en een aanzienlijke onderwaarde van in totaal € 183.050,00 is en de man op basis van deze onderwaarde met de vrouw wil afrekenen. Het belang van de vrouw bij verkoop dient daarom te prevaleren. De rechtbank zal daarom bepalen dat de appartementen moeten worden verkocht. Dit betekent dat het bedrag van € 91.525,00 niet toewijsbaar is, omdat nog niet duidelijk is hoe hoog de onderwaarde zal zijn. Wel dienen partijen, indien na verkoop sprake blijkt te zijn van een onderwaarde, deze ieder voor de helft te dragen.

De conclusie is dat de rechtbank de man in de gelegenheid zal stellen zijn stellingen ten aanzien van de post ‘investeringen, kosten en eigenaarslasten’ ad € 206.196,77 te bewijzen. Zij zal de beslissing over de verschuldigdheid van dit bedrag door de vrouw aan de man aanhouden. De rechtbank zal bij een nader te wijzen beschikking als wijze van verdeling gelasten dat:

• i) de panden dienen te worden verkocht op een nader te bepalen wijze;

• ii) de vrouw na verkoop van de panden in ieder geval aan de man is verschuldigd: € 5.789,67 + de PM-post, bestaande uit (i) de helft van de door haar als mede-eigenaar te dragen lasten tot de datum van verdeling te verminderen met (ii) de helft van de te ontvangen huuropbrengsten vanaf 1 juli 2018 tot de datum van verdeling;

• iii) de man en de vrouw ieder voor de helft draagplichtig zijn voor de na verkoop resterende onderwaarde, dan wel voor de helft gerechtigd zijn tot de positieve netto-verkoopopbrengst;

De rechtbank verzoekt partijen zich erover uit te laten of zij het eens zijn geworden over de makelaar die de verkoop ter hand zal nemen of dat zij de rechtbank verzoeken een makelaar aan te wijzen.

Niet in geschil is dat de aandelen van partijen in [bedrijf K] tot de gezamenlijke privé-investeringen behoren. Het verzoek van de vrouw te bepalen dat de aandelen in [bedrijf K] vallen onder de privé-investeringen, zoals bedoeld in de huwelijkse voorwaarden [de rechtbank begrijpt dat zij een verklaring voor recht ter zake wenst te verkrijgen] is in zoverre toewijsbaar.

De rechtbank is, zoals de man heeft betoogd, van oordeel dat, een verdeling van de aandelen niet aan de orde is. Volgens art. 3:166 BW is een gemeenschap aanwezig wanneer een of meer goederen toebehoren aan twee of meer deelgenoten gezamenlijk. Omdat het hier om aandelen in een besloten vennootschap gaat, gaat de rechtbank er, zonder stellingen die op het tegendeel duiden, van uit dat de vrouw niet gezamenlijk met de man, maar exclusief gerechtigd is tot haar aandelen in [bedrijf K] . Er is daarom geen sprake van een gemeenschap als bedoeld in voornoemd artikel en dus is verdeling niet aan de orde. Indien de vrouw haar aandelen in [bedrijf K] liquide wenst te maken, zal zij dit moeten doen met inachtneming van (i) het bindend advies en de tussen partijen gesloten uitkoop-overeenkomst ten aanzien van [bedrijf K] , op grond waarvan de man de mogelijkheid heeft om de aandelen van de vrouw te kopen en (ii) de statuten van de vennootschap.

De rechtbank oordeelt als volgt. De vraag of de investering in [bedrijf Q] onder de reikwijdte van de privé-investeringen valt zoals bedoeld in de huwelijkse voorwaarden is een kwestie van uitleg van die huwelijkse voorwaarden, in het bijzonder van het begrip ‘privé-investeringen’. Deze uitleg dient te geschieden aan de hand van de hiervoor weergegeven Haviltex-maatstaf.

Het voorgaande betekent dat de aandelen in [bedrijf Q] tot de privé-investeringen moeten worden gerekend. Dit betekent dat de vrouw alsnog het recht heeft op grond van sub A onder 5 van de huwelijkse voorwaarden te verzoeken dat de aandelen in [bedrijf Q] ook op haar naam worden gesteld, tenzij de man stelt en zo nodig bewijst:

• dat de aandelen op grond van de regels van zaakvervanging niet tot de privé-investeringen zijn gaan behoren, of

• het recht van de vrouw op grond van sub A onder 5 van de huwelijkse voorwaarden is komen te vervallen.

Niet in geschil is dat de uitzonderingsgrond van sub A lid 2 (partijen zijn schriftelijk overeengekomen dat een privé-investering niet door beiden echtgenoten voor de helft wordt aangegaan) zich niet voordoet.

Ter onderbouwing van zijn stelling dat de investering in [bedrijf Q] op grond van de regels van zaaksvervanging niet tot de privé-investeringen zijn gaan behoren, legt de man een e-mail van [de heer B] van 25 maart 2010 over, waaruit volgens hem blijkt dat het oprichtingskapitaal van [bedrijf Q] en de investering ter verwerving van de deelneming in NV [bedrijf S] afkomstig is van de verkoopopbrengst van een aandelenportefeuille (de [X] -portefeuille) die al jaren voorafgaand aan het huwelijk eigendom van de man was (bijlage 34). In die e-mail staat:“Zoals besproken is de [X] portefeuille liquide gemaakt en is gisteren een bedrag van euro 1.794.169,19 (…) overgeboekt naar de 065 rekening van [de man] Ik wil je verzoeken om ten laste van rekening (…) t.n.v. [de man] per omgaande een bedrag van 450.000 euro over te boeken naar (…) t.n.v. [bedrijf Q] BVBA te [plaats D] [land B 2] . (…)” Ter zitting heeft hij daaraan toegevoegd dat het bedrag van € 450.000,00 was bestemd als investering voor de deelneming en dat dit in de vorm van een rekening-courant verhouding of lening naar [bedrijf Q] is overgemaakt. 3.91. De rechtbank is van oordeel dat de man hiermee, zoals de vrouw heeft aangevoerd, nog niet heeft aangetoond dat de aandelen van [bedrijf Q] met aangebracht vermogen zijn gefinancierd. Zoals ter zitting is besproken is het, om vast te kunnen stellen dat er ter zake van de aandelen in [bedrijf Q] sprake is van zaaksvervanging, juridisch van belang dat de volstorting van de aandelen in [bedrijf Q] volledig met aangebracht vermogen is gefinancierd. In sub A onder 4a van de huwelijkse voorwaarden gaat het immers om de aan- en verkoop van, de belegging in (…) aandelen. Nu de man ter zitting heeft verklaard dat hij met stukken kan bewijzen dat ook de volstorting van de aandelen met de opbrengst van de [X] -portefeuille is gefinancierd, zal de rechtbank de man in de gelegenheid zijn stelling te bewijzen. De vrouw heeft immers niet betwist dat de [X] -portefeuille aangebracht vermogen betrof, zoals bedoeld in de huwelijkse voorwaarden.

Meer subsidiair heeft de man gesteld dat de vrouw wist dat [bedrijf Q] in 2010 is opgericht en dat het recht van de vrouw om op grond van sub A onder 5 te vorderen dat de aandelen op haar naam worden gesteld, is komen te vervallen. Zonder vooruit te willen lopen op de (eventuele) bewijslevering van de man, ziet de rechtbank uit praktische overwegingen aanleiding deze stelling alvast te beoordelen.

De rechtbank merkt op dat het beroep van de man op het vervalbeding uitsluitend slaagt, indien hij gemotiveerd stelt en bewijst dat de vrouw drie jaar voordat zij zich op sub A onder 5 van de huwelijkse voorwaarden heeft beroepen, kennis had genomen van [bedrijf Q] als privé-investering. Daarbij is van belang hoe het begrip ‘kennis nemen’ in de huwelijkse voorwaarden moet worden uitgelegd. De man bepleit een geobjectiveerde uitleg van dit begrip, waarbij daarvan reeds sprake is, indien zij redelijkerwijze had kunnen kennis nemen van een privé-investering; de vrouw bepleit een subjectieve uitleg van dit begrip.

Nu het er dus om gaat wanneer de vrouw wist dat [bedrijf Q] na het huwelijk was opgericht, kunnen de door de man overgelegde verklaringen van de heer [naam] (bijlage 29), de heer [naam] (bijlage 30) en [de heer B] (bijlage 31) hem niet baten. Daaruit kan immers enkel worden afgeleid dat de vrouw kennis had van [bedrijf Q] en/of de textielactiviteiten van de man door middel van [bedrijf Q] als zodanig. Deze verklaringen, ieder op zich en in onderlinge samenhang bezien, zijn echter onvoldoende concreet om daaruit te kunnen afleiden dat zij wist dat [bedrijf Q] na het huwelijk was opgericht.

De vrouw heeft de verklaring van [de heer B] betwist. Zij betwist dat het gesprek waarover hij heeft verklaard, heeft plaatsgevonden. Ten aanzien van de aangiften stelt zij dat zij deze altijd blind heeft getekend, omdat zij deze toch niet kon begrijpen. Zij heeft hierin niet gelezen dat [bedrijf Q] na het huwelijk is opgericht. Zij heeft echter niet betwist dat zij nauw betrokken is geweest bij de verkoop van [bedrijf T] bij het huwelijk en dat zij afwist van het concurrentiebeding op grond waarvan de man twee jaar geen activiteiten meer mocht verrichten. Hiermee laat zich moeilijk rijmen dat zij dacht dat [bedrijf Q] al voor het huwelijk was opgericht. De rechtbank is van oordeel dat de gemotiveerde stellingen van de man voorshands de conclusie rechtvaardigen dat de vrouw in 2010 wist dat [bedrijf Q] na het huwelijk was opgericht. Het is dan aan de vrouw om tegenbewijs tegen dit vermoeden te leveren.

De rechtbank zal eerst de man in de gelegenheid stellen met stukken te bewijzen dat ook de volstorting van de aandelen met de opbrengst van de [X] -portefeuille is gefinancierd. Indien de man daarin niet slaagt, zal de rechtbank de vrouw bij tweede tussenbeschikking in de gelegenheid stellen om tegenbewijs te leveren tegen het voorshands vermoeden dat zij in 2010 wist dat [bedrijf Q] na het huwelijk was opgericht. De beslissing op het verzoek van de vrouw te bepalen dat de aandelen in [bedrijf Q] vallen onder de privé-investeringen, zoals bedoeld in de huwelijkse voorwaarden, zal daarom worden aangehouden.

Het pand aan [adres J] heeft de man op 5 maart 2015 van zijn vader gekocht. Daarmee behoort het naar het oordeel van de rechtbank, met verwijzing naar de in rechtsoverwegingen 3.86 tot en met 3.88 gegeven uitleg van het begrip ‘privé-investeringen’, tot de privé-investeringen. Dit betekent dat de vrouw in beginsel het recht heeft om te vorderen dat het pand [adres J] ook op haar naam wordt gesteld, tenzij het beroep van de man op het vervalbeding opgenomen in sub A onder 5 van de huwelijkse voorwaarden slaagt.

• i) een kredietovereenkomst tussen de man en NIBC van 20 februari 2015, die de vrouw voor akkoord heeft getekend (bijlage 28),

• ii) een ‘verklaring in verband met artikel 88 boek 1 BW’ van 4 maart 2015 (bijlage 37), waarbij zij toestemming geeft aan de man tot het verlenen van een recht van hypotheek aan NIBC op de woning aan [adres J] en

• iii) de daarbij behorende hypotheekakte tussen de man en NIBC waarmee het recht van hypotheek op de woning aan [adres J] wordt gevestigd (bijlage 36).

wijst het verzoek van de vrouw af.

compenseert de proceskosten in die zin, dat iedere partij de eigen kosten draagt.

spreekt tussen partijen, die op [datum] te [gemeente] met elkaar zijn gehuwd, de echtscheiding uit;

bepaalt dat de man een onderhoudsbijdrage van € 5.000,00 per maand aan de vrouw dient te voldoen, zulks met ingang van de datum van inschrijving van de echtscheidingsbeschikking en telkens bij vooruitbetaling te voldoen;

bepaalt dat de vrouw, als zij ten tijde van de inschrijving van de echtscheidingsbeschikking in de registers van de burgerlijke stand de woning op het adres [adres] te [gemeente A] bewoont, tegenover de man bevoegd is de bewoning en het gebruik van de bij die woning en tot de inboedel daarvan behorende zaken gedurende zes maanden na voormelde inschrijving voort te zetten, zulks tegen vergoeding van een bedrag van € 3.000,00 per maand, welk bedrag eerst opeisbaar is bij de vermogensafwikkeling van de privé-investering in de aandelen [bedrijf K] B.V.;

verklaart voor recht dat de aandelen in [bedrijf K] B.V. vallen onder de privé-investeringen, zoals bedoeld in de huwelijkse voorwaarden;

bepaalt dat partijen binnen dertig dagen na betekening van deze beschikking dienen mee te werken aan de verkoop en eigendomsoverdracht van het pand gelegen aan [adres G] te [gemeente F] door:

verklaart de beslissing met betrekking tot de partneralimentatie, het voortgezet gebruik van de echtelijke woning, de gebruiksvergoeding en de wijze van verdeling uitvoerbaar bij voorraad;

stelt de man in de gelegenheid door alle middelen rechtens te bewijzen dat:

• i) de volstorting van de aandelen in [bedrijf Q] met de opbrengst van de [X] -portefeuille is gefinancierd;

• ii) hij € 206.196,77 ter zake investeringen, kosten en eigenaarslasten heeft betaald voor de appartementen [naam P] te [gemeente J] ;

bepaalt dat, indien de man dit bewijs door bewijsstukken wenst te leveren, hij die stukken op uiterlijk 21 januari 2019 in het geding dient brengen;

bepaalt dat, indien de man dit bewijs door het doen horen van getuigen wenst te leveren, de getuigenverhoren zullen plaatsvinden in het Paleis van Justitie aan de Leeghwaterlaan 8 te 's‑Hertogenbosch, met het verzoek aan de advocaten om hun verhinderdata en die van partijen op de maandagen, dinsdagen en vrijdagen in de maanden februari 2019 tot en met mei 2019 uiterlijk op 21 januari 2019 aan de rechtbank door te geven, waarna de rechtbank een datum zal bepalen voor dit getuigenverhoor en de griffier partijen daartoe tijdig en op de juiste wijze zal oproepen;

compenseert de tot vandaag gemaakte proceskosten in die zin, dat iedere partij de eigen kosten draagt;

houdt de navolgende beslissingen aan:

• i) de beslissing op het verzoek van de vrouw om voor recht te verklaren dat de aandelen in [bedrijf Q] vallen onder de privé-investeringen, zoals bedoeld in de huwelijkse voorwaarden;

• ii) de beslissing ten aanzien van (wijze) van verdeling van de eenvoudige gemeenschap bestaande uit de appartement [naam P] te [gemeente J] ;

• iii) de beslissing ter zake de verdere proceskosten.

wijst het meer of anders verzochte af.