Rechtbank Rotterdam 25-11-2025, ECLI:NL:RBROT:2025:14397

Het verloop van de procedure blijkt uit:

- de dagvaarding van 20 oktober 2025, met producties 1 tot en met 17;

- de aanvullende producties 18 tot en met 24 van de vrouw;
- de incidentele conclusie houdende exceptie van onbevoegdheid, tevens conclusie van antwoord, met producties 1 tot en met 18;
- de mondelinge behandeling van 11 november 2025;

- de pleitnota van de vrouw.

Op 2 augustus 2019 hebben partijen gezamenlijk de woning gelegen aan de [adres] te ( [postcode] ) Dordrecht (hierna: de woning) in eigendom geleverd gekregen.

3. Geschillen tussen partijen over verdeling, verrekening, waardering en betaling zullen uitsluitend en in hoogste ressort worden beslecht door arbitrage overeenkomstig het Arbitrage Reglement van het Nederlands Arbitrage Instituut.

1. Ingeval de overeenkomst eindigt door opzegging of in onderling overleg, kan ieder van partijen de voorzieningenrechter verzoeken om te bepalen dat hij – met uitsluiting van de andere partij – nog zes maanden mag blijven wonen in de laatstelijk door beide partijen bewoonde woning.

2. Indien de woning aan beide partijen toebehoort of toebehoort aan de partij, die niet in de woning blijft wonen, dient de partij die blijft wonen over de bedoelde periode aan de ander een, eventueel door de voorzieningenrechter vast te stellen, redelijke vergoeding te betalen.”

In oktober 2020 is een hond, genaamd [naam hond] , aangeschaft. Tijdens de relatie hebben partijen gezamenlijk zorg gedragen voor [naam hond] .

De vrouw heeft de woning in oktober 2024 verlaten. Aanvankelijk verbleef [naam hond] afwisselend bij de man en de vrouw, sinds augustus 2025 verblijft [naam hond] uitsluitend bij de man.

De vrouw vordert - samengevat – bij vonnis, voor zover mogelijk uitvoerbaar bij voorraad:

De man concludeert tot onbevoegdheid van de voorzieningenrechter ten aanzien van de vorderingen I tot en met XVIII, dan wel tot afwijzing van deze vorderingen. Daarnaast concludeert de man tot afwijzing van de vorderingen XIX tot en met XXI, met uitvoerbaar bij voorraad te verklaren veroordeling van de vrouw in de proceskosten.

De man beroept zich ten aanzien van de vorderingen I tot en met XVIII, voor alle weren, op de onbevoegdheid van de voorzieningenrechter. De man stelt zich op het standpunt dat de voorzieningenrechter onbevoegd is om van deze vorderingen kennis te nemen, nu partijen in artikel 17 lid 3 van de samenlevingsovereenkomst zijn overeengekomen dat geschillen over verdeling, verrekening, waardering en betaling uitsluitend en in het hoogste ressort worden beslecht door arbitrage overeenkomstig het Arbitrage Reglement (hierna: het reglement) van het Nederlands Arbitrage Instituut (hierna: NAI).

De vrouw betwist dat de voorzieningenrechter onbevoegd is om van deze vorderingen kennis te nemen. Zij voert onder meer aan dat onvoldoende aannemelijk is dat er in arbitrage tijdig een beslissing op de vorderingen kan worden verkregen nu onduidelijk is hoeveel tijd met de benoeming van de arbiter, de behandeling van het geschil en de beslissing in de arbitrageprocedure zal zijn gemoeid.

De voorzieningenrechter stelt voorop dat op grond van artikel 1022a Rv een overeenkomst tot arbitrage niet belet dat een partij zich wendt tot de voorzieningenrechter van de rechtbank zoals bedoeld in artikel 254 Rv. Wel geldt dat de voorzieningenrechter zich op grond van artikel 1022c Rv uitsluitend bevoegd verklaart indien de gevraagde beslissing niet of niet tijdig in arbitrage kan worden gekregen.

In dat kader verwijst de man in de conclusie van antwoord uitdrukkelijk naar het reglement van het NAI, welk reglement in artikel 17 lid 3 van de samenlevingsovereenkomst van toepassing is verklaard. De man heeft ter zitting gesteld dat dit reglement voorziet in een arbitraal kort geding en dat een beslissing in een arbitraal kort geding tijdig kan worden verkregen. Ter onderbouwing hiervan heeft de man ter zitting toegelicht wat volgens de informatie op de website van het NAI de precieze doorlooptijden van een NAI arbitraal kort geding zijn. Volgens de man volgt daaruit dat de arbiter binnen één werkdag na ontvangst van de aanvraag wordt benoemd en dat de zitting meestal binnen twee weken na de benoeming van de arbiter plaatsvindt. De gemiddelde doorlooptijd van een NAI arbitraal kort geding is gemiddeld 48 dagen met een mediaan van 38 dagen, aldus de man. De vrouw heeft deze – concrete – stellingen van de man niet weersproken wat, gelet op artikel 1022c Rv, wel op haar weg lag. De voorzieningenrechter gaat daarom uit van de juistheid van de stellingen van de man. Die stellingen brengen mee dat, gelet op de doorlooptijden bij het NAI, de gevraagde beslissing tijdig in een arbitraal kort geding kan worden verkregen.

De vrouw beroept zich nog op artikel 1043b lid 2 Rv en stelt dat op grond van dit artikel een arbitraal kort geding alleen mogelijk is als er al een aanhangig arbitraal geding is en/of partijen expliciet afzonderlijk bij overeenkomst hebben afgesproken dat het scheidsgerecht voorlopige voorzieningen mag treffen. Volgens de vrouw is daarvan in deze zaak geen sprake.

De stelling van de vrouw over de regeling van artikel 1043b lid 2 Rv is op zich juist maar, anders dan de vrouw stelt, is van de situatie dat partijen expliciet afzonderlijk bij overeenkomst hebben afgesproken dat het scheidsgerecht voorlopige voorzieningen mag treffen, in deze zaak juist wel sprake. Partijen zijn immers de toepasselijkheid van het reglement overeengekomen en dat reglement voorziet in een arbitraal kort geding. Het beroep op artikel 1043b lid 2 Rv gaat in deze zaak dus niet op.

Het voorgaande brengt mee dat de voorzieningenrechter onbevoegd is kennis te nemen van de vorderingen die zien op geschillen tussen partijen over verdeling, verrekening, waardering en betaling. De vorderingen I tot en met XVIII, met betrekking tot medewerking aan de verkoop van de woning en het vaststellen van een beheersregeling ten aanzien van [naam hond] , zien redelijkerwijs op dergelijke geschillen. Het andersluidende betoog van de vrouw wordt verworpen. Ten aanzien van de woning geldt dat de vrouw dat andersluidende standpunt niet heeft geconcretiseerd of onderbouwd. De primaire vordering met betrekking tot [naam hond] strekt tot het verkrijgen van een tijdelijke beheersregeling als bedoeld in artikel 3:168 BW. Daaraan ligt de opvatting van de vrouw ten grondslag dat [naam hond] gezamenlijk eigendom is van hen beiden. Alleen in geval van gemeenschappelijk eigendom kan immers een beheersregeling worden vastgesteld. Uitgaande van een gemeenschappelijk eigendom van [naam hond] , heeft de vordering dus betrekking op een onderdeel van het gemeenschappelijk vermogen van partijen. Voor de regeling van de afwikkeling daarvan zijn partijen arbitrage overeengekomen. Ook de primaire vordering met betrekking tot [naam hond] valt dus onder het arbitraal beding.

De voorzieningenrechter verklaart zich dus onbevoegd om kennis te nemen van de vorderingen I tot en met XVIII.

Ten aanzien van de overige vorderingen geldt dat de vrouw voldoende heeft onderbouwd dat zij daarbij spoedeisend belang heeft. Zij heeft immers aangevoerd dat het voor haar emotioneel belastend is dat zij niet met [naam hond] kan zijn en dat het doorlopen van de kosten gemoeid met de woning in financiële zin belastend is. De man heeft dat spoedeisende belang ook niet betwist.

Ten aanzien van vordering XIX stelt de vrouw het volgende. Na de beëindiging van de relatie, in de periode tussen oktober 2024 en 15 augustus 2025, hebben partijen consistent uitvoering gegeven aan een regeling waarbij [naam hond] wekelijks drie dagen bij de vrouw verbleef en ook tijdens vakanties van de man. Sinds de man op 15 augustus 2025 de brief van 8 augustus 2025 van de advocaat van de vrouw heeft ontvangen, weigert de man [naam hond] bij de vrouw te laten verblijven. De vrouw heeft [naam hond] sindsdien niet meer gezien, ondanks herhaalde pogingen van de vrouw om afspraken vast te leggen. De eerder uitgevoerde regeling is te kwalificeren als een duurovereenkomst, die de man niet eenzijdig en zonder zwaarwegende reden mocht beëindigen (artikel 6:248 BW) . De vrouw vordert daarom nakoming van de door haar gestelde duurovereenkomst.

De man voert het volgende aan. Toen [naam hond] nog afwisselend bij de man en de vrouw verbleef, constateerde de man dat [naam hond] lichaamsgewicht verloor en dat hij zenuwachtig was. De man betwist dat partijen de door de vrouw gestelde afspraak ten aanzien van een regeling over [naam hond] hebben gemaakt. [naam hond] is weliswaar een bepaalde periode enkele dagen bij de vrouw geweest, maar dit was enkel om de vrouw tegemoet te komen vanwege de moeilijke tijd die partijen achter de rug hadden, de wens van de man om de relatie tussen partijen te herstellen en om conflicten te vermijden. Hieruit volgt geen overeenkomst. Ook in het geval dat wel sprake zou zijn van een duurovereenkomst, brengt de redelijkheid en billijkheid mee dat de vrouw geen nakoming van deze overeenkomst kan vorderen nu het welzijn van [naam hond] bij deze regeling niet gediend is.

Het betoog van de vrouw komt erop neer dat tussen partijen stilzwijgend een overeenkomst tot stand is gekomen met betrekking tot de verblijfplaats van en de zorg voor [naam hond] . Om een dergelijke overeenkomst te kunnen aannemen moet de man zich zodanig hebben gedragen dat de vrouw daaruit redelijkerwijs heeft mogen afleiden dat de man zich heeft willen verbinden aan de verplichting om [naam hond] periodiek aan de vrouw af te staan en daartoe steeds opnieuw concrete afspraken te maken. Dat laatste is nodig, omdat de vrouw vanwege haar wisselende werkrooster naar eigen zeggen niet steeds op dezelfde drie dagen in de week beschikbaar is.

Naar het oordeel van de voorzieningenrechter kan uit de stellingen van de vrouw niet worden afgeleid dat zij gerechtvaardigd op het tot stand komen van deze overeenkomst heeft vertrouwd. Het enkele feit dat [naam hond] gedurende enkele maanden over en weer bij partijen heeft verbleven, is daarvoor onvoldoende. Dit staat al aan toewijzing van vordering XIX in de weg. Hierbij komt dat de vordering van de vrouw meebrengt dat partijen op voortdurende basis overleg met elkaar moeten hebben om aan de gewenste regeling inhoud te geven. Gelet op de gespannen verhouding die inmiddels tussen partijen is ontstaan, komt de voorzieningenrechter dat, mede gelet op het belang van [naam hond] , ongewenst voor, daargelaten of de stellingen van de man over het gewichtsverlies van [naam hond] juist zijn. Vordering XIX wordt dus afgewezen.

Vordering XX betreft een geldvordering. Met betrekking tot een geldvordering in kort geding is terughoudendheid op zijn plaats. Bij de beoordeling speelt een rol of de vordering voldoende aannemelijk is, of een onmiddellijke voorziening vereist is en of er een restitutierisico is.

De vrouw legt aan deze vordering het volgende ten grondslag. Sinds haar vertrek uit de woning in oktober 2024 voldoet de vrouw de helft van alle hypotheek- en andere lasten van de woning. De vrouw heeft sindsdien geen gebruiksrecht of woongenot van de woning meer, terwijl de man het exclusief gebruik van de woning heeft. De vrouw vordert daarom op grond van artikel 19 lid 2 (de voorzieningenrechter begrijpt: artikel 18 lid 2) van de samenlevingsovereenkomst een gebruiksvergoeding. De hoogte van het bedrag stelt de vrouw vast op een bedrag gelijk aan 50% van de gebruikerslasten (waaronder de kosten van gas en licht), eigenaarslasten (waaronder hypotheekrente en -aflossing), alsmede een percentage van de helft van de overwaarde van de woning.

De man voert het volgende aan. Hij betwist dat er sprake is van een exclusief gebruik van de woning door de man. Sinds november 2024 is de vrouw nog met enige regelmaat in de woning. Omdat er geen sprake is van exclusief gebruik van de woning door de man is artikel 18 lid 2 van de samenlevingsovereenkomst niet van toepassing. Indien de voorzieningenrechter wel aansluit bij artikel 18 van de samenlevingsovereenkomst en door de man een gebruiksvergoeding moet worden betaald, dan is de door de vrouw gevorderde vergoeding niet redelijk nu zij zowel de helft van de eigenaarslasten als een percentage van de overwaarde van de woning vordert. De man wenst wat betreft de grootte van de gebruiksvergoeding aan te sluiten bij (een deel van) de eigenaarslasten van partijen, te weten de hypothecaire rente. De aflossing valt ook onder de eigenaarslasten, maar is vermogensvormend en dient daarom gezamenlijk door partijen te worden betaald.

De voorzieningenrechter stelt voorop dat artikel 18 van de samenlevingsovereenkomst de mogelijkheid biedt, om in geval dat de samenlevingsovereenkomst is geëindigd, de voorzieningenrechter te verzoeken om met uitsluiting van de andere partij nog zes maanden in de woning te mogen blijven wonen. Ook bepaalt dit artikel dat de partij die niet in de woning blijft wonen over die periode een eventueel door de voorzieningenrechter vast te stellen redelijke vergoeding dient te betalen.

In deze zaak is niet duidelijk op welk moment de samenlevingsovereenkomst precies is geëindigd. Daarnaast is de voorzieningenrechter niet verzocht om het uitsluitend gebruik van de woning te bepalen. Vast staat wel dat de samenlevingsovereenkomst tussen partijen op enig moment is geëindigd en dat partijen hebben voorzien in een recht van de vertrekkende partner op een redelijke vergoeding (gebruiksvergoeding) van de in de woning achterblijvende partner van maximaal zes maanden. Gelet daarop is voldoende aannemelijk geworden dat de vrouw een vordering heeft op de man, bestaande uit een gebruiksvergoeding van maximaal zes maanden. Daarbij is van belang dat de man geacht moet worden redelijkerwijs het exclusieve gebruik van de woning te hebben. Dat de vrouw enkele keren in de woning is geweest, doet aan dat exclusieve gebruik van de man niet af, zeker niet nu de vrouw ter zitting heeft toegelicht dat zij kortstondig en uitsluitend wegens praktische redenen in de woning aanwezig was.

Omdat in hoge mate aannemelijk is dat de vrouw een vordering op de man heeft bij wijze van gebruiksvergoeding, is van een restitutierisico niet of nauwelijks sprake. Bovendien kan enig restitutierisico zo nodig worden betrokken bij de algehele verdeling tussen partijen, waarbij naar verwachting onder andere een forse overwaarde een rol speelt.

Vervolgens ligt de vraag voor wat in deze zaak een redelijke gebruiksvergoeding betreft. De voorzieningenrechter acht, zoals de man betoogt, een gebruiksvergoeding gebaseerd op de rentecomponent van de hypothecaire lening een redelijk aanknopingspunt. De man heeft in dit verband verwezen naar productie 5 van de vrouw. Dat is een jaaroverzicht over 2024 van de hypotheekbank. Uit dat overzicht volgt dat met de betaalde rente in 2024 een bedrag van € 855 per maand gemoeid was. De voorzieningenrechter acht dit een redelijke gebruiksvergoeding. Niet redelijk is om hiernaast ook de toenemende overwaarde van de woning toe te wijzen. De verdeling van de overwaarde van de woning dient plaats te vinden bij de algehele verdeling tussen partijen.

Gelet op het voorgaande moet de man aan de vrouw een gebruiksvergoeding betalen van € 855 per maand. Omdat gelet op het voorgaande aangenomen kan worden dat de man vanaf het feitelijke vertrek van de vrouw uit de woning (omstreeks 1 november 2024) het exclusieve gebruik daarvan heeft genoten en de samenlevingsovereenkomst het recht op een gebruiksvergoeding beperkt tot zes maanden, zal de voorzieningenrechter een totaalbedrag toewijzen van (6 x 855 =) € 5.130. Overigens impliceert de aanspraak op een gebruiksvergoeding dat de vrouw voortaan niet dan met voorafgaande toestemming van de man de woning betreedt.

De proceskosten tussen partijen worden gecompenseerd, in die zin dat iedere partij de eigen kosten draagt. De voorzieningenrechter ziet in deze zaak geen aanleiding om af te wijken van het uitgangspunt dat de proceskosten tussen ex-partners worden gecompenseerd.

verklaart zich onbevoegd kennis te nemen van de vorderingen I tot en met XVIII,

veroordeelt de man om aan de vrouw te voldoen een gebruiksvergoeding ter grootte van € 5.130,

compenseert de kosten van de procedure tussen partijen, in die zin dat iedere partij de eigen kosten draagt,

verklaart dit vonnis uitvoerbaar bij voorraad,

wijst het meer of anders gevorderde af.