Rechtbank Rotterdam 13-11-2025, ECLI:NL:RBROT:2025:13438

Partijen verzoeken allebei de echtscheiding tussen hen uit te spreken. Zij stellen dat het huwelijk duurzaam is ontwricht.

Omdat ten tijde van de indiening van het verzoekschrift de gewone verblijfplaats van ten minste één van partijen zich in Nederland bevond, komt de Nederlandse rechter rechtsmacht toe om te oordelen over het verzoek tot echtscheiding.

Op grond van artikel 10:56 BW is Nederlands recht op het verzoek tot echtscheiding van toepassing.

De verzochte echtscheiding zal, als niet weersproken en op de wet gegrond, worden uitgesproken.

De vrouw verzoekt het voortgezet gebruik van de woning en inboedel voor de duur van zes maanden na inschrijving van de echtscheidingsbeschikking.

De man verzet zich niet tegen dit verzoek, mits de vrouw een redelijke vergoeding aan hem voldoet voor het voortgezet gebruik van de woning.

De woning is in Nederland gelegen. Gelet op artikel 4, lid 3, aanhef en sub a Rv komt de Nederlandse rechter rechtsmacht toe om te oordelen over het verzoek ter zake van het voortgezet gebruik van deze woning.

De rechtbank zal op dit verzoek Nederlands recht als haar interne recht toepassen.

De rechtbank beslist volgens het verzoek, omdat dit verzoek niet is weersproken en op de wet is gegrond. Partijen hebben tijdens de mondelinge behandeling afgesproken in overleg te treden over de redelijke vergoeding die de vrouw aan de man zal betalen voor het voortgezet gebruik van de woning.

De vrouw verzoekt – na wijziging van haar verzoek tijdens de mondelinge behandeling – een door de man te betalen bijdrage in de kosten van haar levensonderhoud (hierna ook: partneralimentatie) van € 1.555,- bruto per maand vast te stellen.

Omdat de Nederlandse rechter rechtsmacht heeft over het echtscheidingsverzoek, heeft hij ook rechtsmacht over het alimentatieverzoek.

Op het verzoek tot alimentatie voor de vrouw zal de rechtbank op grond van artikel 3 van het Haags Protocol van 23 november 2007 inzake het recht dat van toepassing is op onderhoudsverplichtingen, Nederlands recht toepassen.

Tussen partijen is de hoogte van de vast te stellen partneralimentatie in geschil. De rechtbank zal de partneralimentatie berekenen volgens de aanbevelingen opgenomen in het Rapport alimentatienormen van de Expertgroep Alimentatie (hierna: het rapport).

Op de stellingen van partijen wordt hierna, voor zover van belang, nader ingegaan.

Partijen zijn het erover eens dat de behoefte van de vrouw aan partneralimentatie berekend moet worden aan de hand van de zogenaamde ‘hofnorm’ zodat de vrouw behoefte heeft aan 60% van het voor partijen beschikbare netto besteedbaar gezinsinkomen (hierna: NBGI) tijdens het huwelijk, omdat een alleenstaande in zijn algemeenheid duurder uit is dan een gehuwde. Voor het bepalen van het voor partijen beschikbare NBGI tijdens het huwelijk berekent de rechtbank eerst het inkomen van partijen afzonderlijk.

De vrouw stelt onbetwist dat zij eind 2023, begin 2024 de relatie heeft beëindigd, zodat de rechtbank voor de behoefte zal rekenen met de tarieven 2023-2.

De rechtbank zal ter bepaling van het NBI van de man aansluiting zoeken bij de bedragen die de man de laatste drie jaren voorafgaand aan de beëindiging (begin 2024) van de relatie van partijen heeft onttrokken uit de onderneming voor privégebruik, aangezien dit maatgevend wordt geacht voor de middelen die de man, en dus partijen, ten tijde van hun huwelijk ter beschikking stonden. In dat wat partijen aanvoeren ziet de rechtbank geen aanleiding af te wijken van het uitgangspunt waarbij de laatste drie jaar voor het beëindigen van de relatie maatgevend zijn voor het bepalen van het NBI van een ondernemer. De rechtbank gaat daarom uit van de volgende gegevens:

De man heeft dus gemiddeld € 49.557,- per jaar onttrokken uit de onderneming. De man dient wel belasting te betalen over zijn winst uit onderneming, waarmee de rechtbank rekening houdt. De rechtbank doet dit door de te betalen inkomstenbelasting en de Zvw-bijdrage over de gemiddelde nettowinst van € 46.364,- in mindering te brengen op de genoemde gemiddelde onttrekkingen.

Gelet op voorgaande bepaalt de rechtbank (onder verwijzing naar de aan deze beschikking gehechte berekening) het NBI van de man tijdens het huwelijk op € 3.439,- per maand.

- zelfstandigenaftrek van € 5.030,-.

De MKB-winstvrijstelling bedraagt € 5.787,-.

- de algemene heffingskorting

- de arbeidskorting

Tenslotte is rekening gehouden met de door de man in dat jaar op aanslag verschuldigde inkomensafhankelijke bijdrage zorgverzekeringswet van € 1.930,-.

Niet in geschil is dat de vrouw tijdens het huwelijk geen inkomen uit arbeid heeft ontvangen en dat zij leefde van het bedrag van € 78.000,- dat zij van de man in 2017 heeft ontvangen in het kader van de verdeling van de gemeenschap van goederen. Ook is niet in geschil dat het bedrag van € 78.000,- door de vrouw dan wel partijen volledig is besteed, te weten een bedrag van € 34.000,- aan consumptieve bestedingen door de vrouw dan wel partijen gezamenlijk en € 44.000,- aan de verbouwing/verbetering van de woningen van partijen. De vrouw stelt dat voor het bepalen van haar NBI rekening gehouden moet worden met het bedrag van € 78.000,-, omdat dit bedrag inmiddels in zijn geheel is uitgegeven. Daarbij is niet relevant welk label er (achteraf) aan de uitgaven is gehangen (consumptieve bestedingen door de vrouw dan wel partijen gezamenlijk of verbouwing/verbetering van de woningen van partijen), aldus de vrouw. De man voert gemotiveerd verweer. Voor zover er al rekening moet worden gehouden met het door de vrouw ontvangen bedrag kan dit slechts voor het gedeelte van € 34.000,-, omdat het restant van € 44.000,- door de vrouw aan de man als lening is verstrekt.

Anders dan de vrouw stelt, is de rechtbank van oordeel dat voor de berekening van haar behoefte wel van belang is welk label er aan de uitgaven die van het bedrag van € 78.000,- zijn gedaan, is gehangen. Het bedrag van € 44.000,- behoorde tijdens het huwelijk wel tot het vermogen van de vrouw, maar zij kon tijdens het huwelijk niet beschikken over dat deel van haar vermogen omdat het is besteed aan verbouwing/verbetering van de woningen van partijen. De rechtbank is daarom van oordeel dat het bedrag van € 44.000,- niet kan worden aangemerkt als geld waarvan de vrouw heeft geleefd. Het bedrag van € 34.000,- is wel door de vrouw dan wel door partijen gezamenlijk consumptief besteed in een periode van zeven jaar (begin 2017 tot eind 2023/begin 2024). De rechtbank bepaalt het NBI van de vrouw vervolgens op € 34.000,- / 7 / 12 = € 405,- per maand.

Gelet op voorgaande hadden partijen tijdens het huwelijk de beschikking over een NBGI van € 3.439,- + € 405,- = € 3.844,- = per maand. De netto behoefte van de vrouw in 2023 bedraagt 60% van dit bedrag, zijnde € 2.306,- per maand. Geïndexeerd naar 2025 bedraagt de netto behoefte van de vrouw € 2.608,- per maand.

Partijen zijn het erover eens dat huidige NBI van de vrouw berekend moet worden aan de hand van een jaarinkomen van € 24.386,- per jaar.

De rechtbank bepaalt (onder verwijzing naar de aan deze beschikking gehechte berekening) het huidige NBI van de vrouw op € 1.947,- per maand aan de hand van de tarieven 2025-2.

- de algemene heffingskorting;

- de arbeidskorting.

Op de behoefte van de vrouw van € 2.608,- netto per maand moet haar huidige NBI van € 1.947,- netto per maand in mindering worden gebracht, waarna (onder verwijzing naar de aan deze beschikking gehechte berekening) een aanvullende behoefte van € 661,- netto, oftewel € 1.219,- bruto per maand resteert.

De man betwist dat hij draagkracht heeft de gevraagde bijdrage te voldoen.

De rechtbank zal de draagkracht van de man berekenen aan de hand van de aanbevelingen opgenomen in het rapport aan de hand van de tarieven 2025-2.

Partijen verschillen van mening over de manier waarop het huidige NBI van de man berekend moet worden. De vrouw stelt vraagtekens bij de manier waarop de man zijn financiële bedrijfsvoering inricht. Volgens de vrouw is de man aan het oppotten in zijn onderneming waardoor de toename van de kapitaalrekening ook meegenomen moet worden bij het bepalen van zijn NBI. De man kan het door de vrouw verzochte bedrag in ieder geval betalen als naar de toename van de kapitaalrekening wordt gekeken, aldus de vrouw.

De man voert gemotiveerd verweer. De kapitaalrekening is weliswaar gestegen, maar dit heeft geen invloed gehad op de winst uit onderneming waarmee rekening moet worden gehouden.

Naar het oordeel van de rechtbank heeft de vrouw in het licht van de gemotiveerde betwisting van de man onvoldoende onderbouwd dat de toename van de kapitaalrekening moet worden meegenomen bij het bepalen van het NBI van de man. De rechtbank ziet aanleiding in dit geval uit te gaan van het gemiddelde van de winst uit onderneming over de laatste drie beschikbare jaren, ofwel 2022, 2023 en 2024. De rechtbank houdt daarom voor het bepalen van het NBI van de man rekening met:

Gelet op voorgaande bepaalt (onder verwijzing naar de aan deze beschikking gehechte berekening) de rechtbank het huidige NBI van de man op € 2.761,- per maand.

- zelfstandigenaftrek van € 2.470,-.

De MKB-winstvrijstelling bedraagt € 4.405,-.

- de algemene heffingskorting

- de arbeidskorting

Ten slotte is rekening gehouden met de door de man op aanslag verschuldigde inkomensafhankelijke bijdrage zorgverzekeringswet van € 1.593,-.

De draagkracht van de man wordt, vastgesteld aan de hand van de volgende formule: 60% x [NBI – (0,3xNBI + 1.310)] en bedraagt € 374,- per maand.

Er resteert voor een partneralimentatie een bedrag van € 374,- netto per maand, ofwel € 576,- bruto per maand, waarbij de rechtbank verwijst naar de aan deze beschikking gehechte berekening.

Derhalve is een uitkering tot levensonderhoud van de vrouw van € 576,- per maand in overeenstemming met de wettelijke maatstaven. Het verzoek van de vrouw zal tot dit bedrag worden toegewezen.

Op deze alimentatie is van rechtswege de wettelijke indexering van toepassing.

Partijen zijn op [trouwdatum] 2012 in gemeenschap van goederen gehuwd.

Staande huwelijk hebben partijen huwelijkse voorwaarden opgemaakt bij akte op 28 april 2017. Deze akte is verleden voor [notaris] , notaris te Barendrecht. De huwelijkse voorwaarden houden een uitsluiting van elke gemeenschap van goederen in.

In de akte van huwelijkse voorwaarden zijn partijen, voor zover hier van belang, overeengekomen:

De gevolgen van de wijziging van het huwelijksvermogensregime hebben partijen vastgelegd in een vaststellingsovereenkomst, door partijen ondertekend op 2 augustus 2016. Een kopie van deze overeenkomst is gehecht aan een akte, mede op 28 april 2017 verleden voor voornoemde notaris.

In de vaststellingsovereenkomst is, voor zover hier relevant, het volgende opgenomen:

De vrouw verzoekt:

- primair:

- subsidiair: de afwikkeling van de huwelijkse voorwaarden vast te stellen als volgt:

aan de vrouw komt toe een bedrag van € 78.000,- te vermeerderen met de wettelijke rente vanaf datum huwelijkse voorwaarden, 28 april 2017, waarbij de wettelijke rente tot en met 2024 op een bedrag van € 18.017,50 komt, zodat aan de vrouw toekomt een bedrag van in totaal € 96.017,50 + p.m., welk de man aan haar verschuldigd is en aan haar dient te voldoen waarna partijen over en weer, in het kader van de afwikkeling van de huwelijkse voorwaarden, niets meer aan elkaar verschuldigd zijn subsidiair vast te stellen dat de man aan de vrouw verschuldigd is een bedrag zoals de rechtbank in goede justitie meent te moeten vaststellen, waarbij de man dit bedrag binnen twee weken na betekening van de uitspraak in deze aan de vrouw dient te voldoen;

- meer subsidiair:

vast te stellen dat de vrouw een vergoedingsrecht jegens de man heeft gelijk aan het bedrag dat aan haar vermogen is onttrokken, namelijk € 78.000,-, te vermeerderen met de wettelijke rente vanaf datum indiening verzoekschrift tot echtscheiding dan wel een bedrag en datum te vermeerderen met de wettelijke rente zoals de rechtbank in goede justitie meent te moeten vaststellen, waarbij de man dit bedrag binnen twee weken na betekening van de uitspraak in deze aan de vrouw dient te voldoen.

De vrouw heeft tijdens de mondelinge behandeling haar primaire verzoek onder b) ingetrokken, zodat de rechtbank dit verzoek zal afwijzen.

De man voert gemotiveerd verweer. De man stelt dat hij in het kader van de verrekening van de huwelijkse voorwaarden een bedrag van € 33.603,06 aan de vrouw verschuldigd is.

Omdat de Nederlandse rechter rechtsmacht heeft met betrekking tot het verzoek tot echtscheiding, heeft hij tevens rechtsmacht ten aanzien van het verzochte met betrekking tot het huwelijksvermogensregime van partijen.

Op het huwelijksvermogensregime is het Haags Huwelijksvermogensverdrag 1978 (hierna: Verdrag) van toepassing. Omdat partijen een volgens dit Verdrag geldige keuze hebben uitgebracht voor het Nederlands recht, is dat recht van toepassing op hun huwelijksvermogensregime.

Met het passeren van de notariële akte op 28 april 2017 hebben partijen hun gemeenschap van goederen omgezet naar een regime waarbij iedere gemeenschap van goederen wordt uitgesloten. Partijen zijn daadwerkelijk overgegaan tot verdeling van de gemeenschap van goederen, zoals partijen zijn overeengekomen in de vaststellingsovereenkomst. De vrouw heeft in dat kader € 78.000,- van de man ontvangen, omdat de man werd overbedeeld.

De vrouw stelt dat zij bij het tekenen van de vaststellingsovereenkomst en de huwelijkse voorwaarden oneigenlijk gedwaald heeft, dus dat haar wil en haar verklaring ten aanzien van de inhoud van deze stukken niet met elkaar in overeenstemming waren. Zij stelt dat zij niet wist waarvoor zij tekende en als zij dat wel had geweten, zij dit niet had gedaan. De man betwist dat bij de vrouw de wil ontbrak om de vaststellingsovereenkomst en de huwelijkse voorwaarden aan te gaan en dat zij niet wist waarvoor zij tekende. Mocht dit toch het geval zijn, dan heeft hij er in ieder geval gerechtvaardigd op mogen vertrouwen dat de vrouw de huwelijkse voorwaarden wilde, omdat deze door tussenkomst van een notaris zijn overeengekomen.

De stelling van de vrouw komt erop neer dat de door haar ondertekende vaststellingsovereenkomst en huwelijkse voorwaarden een andere inhoud hebben dan zij destijds heeft gewild, waardoor er geen sprake is van wilsovereenstemming. De rechtsgevolgen van het gestelde uiteenlopen van wil en verklaring bij de vrouw dienen dan beoordeeld te worden aan de hand van het bepaalde in de artikelen 3:33 en 3:35 BW (wilsvertrouwensleer).

Op de totstandkoming van de overeenkomst van huwelijkse voorwaarden is artikel 3:33 BW van toepassing. Dit betekent dat wanneer de in de notariële akte van huwelijkse voorwaarden neergelegde verklaring van een partij niet op een dienovereenkomstige wil berustte, de huwelijkse voorwaarden in beginsel niet tot stand zijn gekomen. Op het ontbreken van de wil kan evenwel geen beroep worden gedaan tegen de wederpartij die erop mocht vertrouwen dat de verklaring van de ander in de akte van huwelijkse voorwaarden overeenstemde met de wil van de ander (artikel 3:35 BW) . Het enkele feit dat de wijze waarop een partij heeft meegewerkt aan de door de notaris gevolgde werkwijze bij de totstandkoming van de akte is niet voldoende om bij de wederpartij het gerechtvaardigd vertrouwen te doen ontstaan dat de wil van de ander gericht was op de rechtsgevolgen van de akte van huwelijkse voorwaarden.

Niet in geschil is dat partijen een regeling wilden die de vrouw zou beschermen tegen eventuele schuldeisers van de man toen hij als zelfstandige ging werken. Met die bedoeling heeft de man de heer [financieel adviseur] , financieel adviseur, benaderd met de vraag hoe dit zou kunnen worden geregeld. Deze bedoeling van partijen is ook door de heer [financieel adviseur] expliciet benoemd in de door hem opgemaakte vaststellingsovereenkomst (zie hiervoor onder 3.4.5). De rechtbank stelt vast dat de huwelijkse voorwaarden ruimer zijn geformuleerd en nadeliger zijn voor de vrouw dan deze bedoeling van partijen. Door het opmaken van de huwelijkse voorwaarden loopt de vrouw inderdaad geen risico voor eventuele schuldeisers van de man – zoals benoemd in de vaststellingsovereenkomst –, maar er is óók geen sprake van verrekening tijdens of aan het einde van het huwelijk (zogeheten ‘koude uitsluiting’) en geen sprake van pensioenverevening. Volgens de vrouw heeft zij dit niet zo gewild. Daarbij wijst zij op de rol van de notaris, op wie kort gezegd een waarschuwingsplicht (‘Behlerungsplicht’) rust. Voorgaande roept de vraag op of (in ieder geval) de vrouw voldoende geïnformeerd is door de betrokken notaris.

De Hoge Raad heeft op 2 februari 2024 (ECLI:NL:HR:2024:165) geoordeeld dat op notarissen een waarschuwingsplicht rust voor de gevolgen van de met tussenkomst van een notaris verrichte rechtshandelingen, zoals – naar de rechtbank begrijpt, ook – het wijzigen van het huwelijksvermogensregime door het opstellen van huwelijkse voorwaarden. De Hoge Raad overweegt in r.o. 3.3 als volgt (met weglating van voetnoten):

Voorgaande veronderstelt dat de betrokkene de taal waarin de akte is opgesteld voldoende begrijpt om bij het lezen ervan de vaak complexe inhoud tot zich te laten doordringen en de taal waarin met de notaris wordt gecommuniceerd zodanig machtig is dat van een werkelijke “belehrung” sprake kan zijn.

Vast staat dat het opstellen van de huwelijkse voorwaarden nadelig is geweest voor de vrouw. Weliswaar heeft de vrouw wegens onderbedeling € 78.000,- van de man ontvangen, dat neemt niet weg dat de huwelijkse voorwaarden veel ruimer zijn geformuleerd dan het beoogde doel. Hiervoor is immers overwogen dat sprake is van ‘koude uitsluiting’, zonder pensioenverevening. Dat sprake is van nadeel leidt de rechtbank ook af uit de verklaring van de man tijdens de mondelinge behandeling, die heeft aangegeven dat deze huwelijkse voorwaarden terugkijkend oneerlijk waren en zij het anders hadden kunnen dan wel moeten doen en partijen zich beter hadden moeten laten voorlichten. Uit de hiervoor genoemde uitspraak van de Hoge Raad volgt dat de notaris de vrouw hierop expliciet had moeten wijzen en ervoor had moeten zorgen dat zij deze gevolgen begreep en ermee instemde. De vervolgvraag is hoe het contact met de notaris en het verlijden van de akte is verlopen.

Duidelijk is dat de man de contacten met de notaris en de heer [financieel adviseur] heeft onderhouden. Het precieze verloop van deze contacten kan de rechtbank echter niet vaststellen, omdat de verklaringen van partijen hierover uiteenlopen. Wel kan de rechtbank het volgende vaststellen. De man is naar eigen zeggen afgegaan op de deskundigheid van de heer [financieel adviseur] en de notaris die aangaven dat er standaardcontracten werden gebruikt. De vrouw heeft verklaard dat zij altijd heeft begrepen dat het door haar ontvangen bedrag van € 78.000,- naar haar bankrekening werd overgemaakt, zodat dit was veiliggesteld voor eventuele schuldeisers van de man. Zij heeft altijd gedacht dat het bedrag wel van partijen gezamenlijk was en door hen besteed kon worden. Voor de vrouw was ook niet duidelijk dat zij door de huwelijkse voorwaarden niet meer zou meedelen in de waardevermeerdering van de echtelijke woning. De vrouw heeft volledig op de man vertrouwd. Zij was aanwezig bij de bespreking met de heer [financieel adviseur] en de notaris, maar is niet direct betrokken geweest in het contact met hen. Gelet op deze verklaringen van partijen heeft de notaris er naar het oordeel van de rechtbank niet voor gezorgd dat partijen de verstrekkende gevolgen van de huwelijkse voorwaarden begrepen en zich ervan vergewist dat zij daarmee instemden.

Daarbij speelt de beheersing van de Nederlandse taal door de vrouw een rol. Onduidelijk is gebleven of de notaris een tolk heeft aangeboden en, als de notaris dit wel heeft gedaan, of de vrouw daar dan zelf van heeft afgezien. Partijen verschillen van mening over hoe goed de vrouw de Nederlandse taal beheerst. De man stelt dat de vrouw wel Nederlands begrijpt, maar omdat hij bij de notaris voor de vrouw delen van dat wat is besproken in het Portugees (de taal waarin partijen communiceren) heeft vertaald gaat de rechtbank ervan uit dat zij de Nederlandse taal in ieder geval onvoldoende beheerste om de complexe inhoud van de huwelijkse voorwaarden te kunnen begrijpen. In dat kader is van belang dat de man tijdens de mondelinge behandeling heeft aangegeven niet alles één op één te hebben vertaald voor de vrouw. De man heeft aan de vrouw voorafgaand aan de afspraak bij de notaris een uitleg in het Portugees gegeven en bij de notaris voor de vrouw vertaald wanneer hij twijfelde of de vrouw begreep wat er werd besproken. De notaris heeft hiermee zijn “belehrungsplicht” richting de vrouw bij de man neergelegd. Omdat de man heeft verklaard niet volledig begrepen te hebben wat de gevolgen waren van de huwelijkse voorwaarden heeft hij deze gevolgen ook niet kunnen vertalen voor de vrouw, zodat van een werkelijke “belehrung” geen sprake kan zijn. Daarbij neemt de rechtbank in aanmerking dat artikel 42 lid 1 van de Wet op het notarisambt een tolk ook dwingend voorschrijft indien een verschijnende partij de taal van de akte niet voldoende verstaat.

De rechtbank zal daarom verklaren dat de bepalingen in de huwelijkse voorwaarden in de artikelen 1, 4 en 7 en de daarbij behorende vaststellingsovereenkomst nietig zijn, zoals door de vrouw primair onder sub a) verzocht. Echter, door de nietigheid van de vaststellingsoverkomst komt ook de titel van de akte van verdeling te vervallen. Hierdoor kan, naar het oordeel van de rechtbank, ook geen uitvoering worden gegeven aan artikel 9 van de huwelijkse voorwaarden. De rechtbank kan echter niet meer toewijzen dan is verzocht. Voorgaande betekent dat de vermogensrechtelijke afwikkeling van de scheiding tussen partijen met inachtneming van de huwelijkse voorwaarden moet plaatsvinden, zonder toepassing van de artikelen 1, 4, en 7, maar in feite ook zonder toepassing van artikel 9. Dit brengt kort gezegd met zich mee dat er overgegaan moet worden tot verdeling van de tussen partijen bestaande gemeenschap van goederen.

Partijen hebben tijdens de mondelinge behandeling gezegd dat zij de gelegenheid willen krijgen om na deze (tussen)beschikking in overleg te treden over de verdere afwikkeling dan wel verdeling. De rechtbank wil partijen daartoe de gelegenheid geven binnen de in het dictum vermelde termijn. Wanneer partijen niet tot overeenstemming komen zal de mondelinge behandeling worden voortgezet op een nog te bepalen datum en tijdstip.

De rechter kan bepalen dat tegen een tussenbeschikking tussentijds hoger beroep kan worden ingesteld. Bij de beoordeling dient te worden betrokken of het openstellen van hoger beroep leidt tot onredelijke vertraging van de procedure (vgl. artikel 20 Rv) . De rechter hoeft zijn beslissing niet te motiveren (zie HR 17 december 2021, ECLI:NL:HR:2021:1924).

De rechtbank is van oordeel dat redenen van doelmatigheid met zich brengen dat (tussentijds) hoger beroep tegen deze (tussen)beschikking kan worden ingesteld. De zaak wordt daartoe aangehouden tot de in het dictum vermelde datum. Partijen dienen de rechtbank uiterlijk op die datum schriftelijk te informeren of tegen deze beschikking hoger beroep wordt ingesteld. Wanneer hoger beroep wordt ingesteld, zal de behandeling van deze zaak worden aangehouden in afwachting van de beslissing in hoger beroep.

De vrouw verzoekt vast te stellen dat aan haar toekomt de helft van de gemeenschappelijke inboedel.

De man voert gemotiveerd verweer.

Gelet op voorgaande beslissing over de nietigheid van de huwelijkse voorwaarden zal de rechtbank de behandeling van dit verzoek (ook) aanhouden tot de in het dictum vermelde datum.

Indien een verdere mondelinge behandeling nodig is, zal de meervoudige kamer de zaak met toepassing van artikel 15 lid 5 Rv verwijzen naar de enkelvoudige kamer.

Omdat ten aanzien van de vermogensrechtelijke afwikkeling van de scheiding nog geen eindbeslissing wordt gegeven, wordt nu ook nog geen beslissing genomen over de proceskosten. In de procedure met zaaknummer / rekestnummer C/10/687812 / FA RK 24-7760 zullen de proceskosten worden gecompenseerd.