Rechtbank Rotterdam 03-11-2025, ECLI:NL:RBROT:2025:13263

De vrouw verzoekt, na wijziging van haar verzoek, het gezamenlijk gezag te beëindigen en de man alleen te belasten met het gezag over de minderjarigen.

De man voert geen verweer. De man betwijfelt of de vrouw ontvankelijk is in haar verzoek, gelet op het wettelijk systeem rondom gezag. Als zelfstandig verzoek verzoekt de man daarom primair te bepalen dat het gezag over de minderjarigen alleen aan hem toekomt. Subsidiair verzoekt de man vervangende toestemming te verlenen voor een door de GI te bepalen behandeling van de minderjarigen en vervangende toestemming te verlenen voor de aanvraag van paspoorten voor de minderjarigen.

Omdat de gewone verblijfplaats van de minderjarigen in Nederland is gelegen, is de Nederlandse rechter op grond van artikel 7 van Brussel II-ter bevoegd te beslissen op het verzoek tot voorziening in het gezag over de minderjarigen.

De Nederlandse rechter past op grond van artikel 15 van het Haags Kinderbeschermingsverdrag van 1996 Nederlands recht op het verzoek toe.

Op grond van artikel 1:253n BW kan de rechtbank op verzoek van de niet met elkaar gehuwde ouders of een van hen het gezamenlijk gezag beëindigen, als nadien de omstandigheden zijn gewijzigd of bij het nemen van een eerdere beslissing van onjuiste of onvolledige gegevens is uitgegaan. Indien één van deze gevallen zich voordoet, zal vervolgens beoordeeld moeten worden of er reden is voor beëindiging van het gezamenlijk ouderlijk gezag. Van toepassing is het in artikel 1:251a BW genoemde criterium dat er een onaanvaardbaar risico is dat een kind klem of verloren dreigt te raken tussen de ouders en dat niet te verwachten is dat hierin binnen afzienbare tijd voldoende verbetering zal komen of dat wijziging van het gezag anderszins in het belang van het kind noodzakelijk is. Doet dit zich voor dan bepaalt de rechtbank aan wie van de ouders voortaan het gezag over de minderjarige toekomt.

Uit bovenstaand juridisch kader volgt dat beide met het gezag belaste ouders een verzoek kunnen indienen tot beëindiging van het gezamenlijk gezag. In de praktijk verzoekt de ene ouder vrijwel altijd om beëindiging van het gezag van de andere ouder. In dit geval is het echter een ouder die haar eigen ouderlijk gezag wil (laten) beëindigen. De rechtbank stelt voorop dat een letterlijke lezing van artikel 1:253n BW een dergelijk verzoek niet uitsluit.

Het ouderlijk gezag is echter niet een recht waarvan eigenhandig afstand kan worden gedaan. Dit strookt immers niet met de elementaire plicht tot verzorging en opvoeding die een ouder heeft ten opzichte van een minderjarige. De wetgever onderstreept dat door elke vorm van gezagsbeëindiging te onderwerpen aan een rechterlijke toets. Zo ook in het geval van beëindiging van het gezamenlijk gezag. Door de rechterlijke toets wordt voorkomen dat ouders – wellicht te lichtzinnig – overeenkomen dat een van hen het ouderlijk gezag opgeeft en dat zij zelf het gezamenlijk gezag beëindigen. De rechter dient immers altijd, in lijn met de bedoeling van de wetgever, zelfstandig te beoordelen of een wijziging in het gezag in het belang is van een minderjarige en zo ja, aan wie van de ouders alsdan voortaan het gezag over de minderjarige toekomt.

Gezien het voorgaande is de rechtbank van oordeel dat zowel de letterlijke tekst van artikel 1:253n BW als de bedoeling van de wetgever er niet aan in de weg staat dat de vrouw een verzoek als het onderhavige kan doen. De rechtbank verklaart de vrouw dan ook ontvankelijk in haar verzoek en gaat over tot de inhoudelijke beoordeling daarvan.

Vast staat dat de minderjarigen sinds maart 2024 bij de man wonen. Vanaf dat moment is er geen enkel contact meer is geweest tussen de vrouw en de minderjarigen. De rechtbank is van oordeel dat er sprake is van gewijzigde omstandigheden.

Het verzoek van de vrouw is ingegeven door het feit dat zij geen enkel contact meer heeft met de minderjarigen. De minderjarigen beschuldigen de vrouw van fysiek en mentaal geweld tegenover hen en van ontuchtige handelingen. De vrouw betwist alle beschuldigingen van de minderjarigen en is, na politieonderzoek, niet vervolgd door het openbaar ministerie. De vrouw heeft echter geen enkel vertrouwen meer in de man, de betrokken professionals en in het rechtssysteem, omdat zij naar eigen zeggen al anderhalf jaar wordt tegengewerkt, met name door de GI, in het herstel van het contact met de minderjarigen.

Uit de stukken en de mondelinge behandeling is gebleken dat de minderjarigen traumagerelateerde klachten laten zien. De GI vindt behandeling van de minderjarigen in de vorm van EMDR-therapie (dan wel andere passende GGZ-behandeling) noodzakelijk. Sinds de minderjarigen bij de man wonen, vanaf maart 2024, hebben zij geen hulpverlening gekregen, omdat de vrouw daartoe geen toestemming heeft willen geven. Enerzijds betwijfelt de vrouw of EMDR-therapie wel noodzakelijk is voor de minderjarigen. Anderzijds erkent de vrouw dat de minderjarigen hulpverlening nodig hebben, maar stelt zij dat deze hulpverlening kan plaatsvinden naast contactherstel tussen de vrouw en de minderjarigen. De GI weerspreekt dat en vindt dat hulpverlening op de eerste plaats staat en dat daarna pas ruimte kan ontstaan voor mogelijk contactherstel.

De rechtbank overweegt als volgt. Op dit moment houdt de vrouw, om haar moverende redenen, hulpverlening voor de minderjarigen tegen. De stelling van de vrouw dat zij meermalen vergeefs bij de GI heeft geïnformeerd naar het doel en de achtergronden van de hulpverlening, wordt betwist door de GI. De rechtbank vindt het een zorgelijke ontwikkeling dat de minderjarigen al langere tijd in afwachting zijn van de benodigde hulpverlening, terwijl vast staat dat de minderjarigen (een vorm van) hulpverlening nodig hebben, zulks ongeacht de achterliggende oorzaak van hun problematiek. Deze zorgen worden vergroot door de suïcidale uitspraken die recent door Amir zijn gedaan, zoals de GI tijdens de mondelinge behandeling heeft toegelicht.

De rechtbank is voorts van oordeel dat de verstandhouding tussen de man en de vrouw is verstoord. Partijen zijn het vertrouwen in elkaar totaal kwijt en zij communiceren vrijwel niet met elkaar. Daarnaast heeft de man een aantal malen vergeefs om toestemming van de vrouw verzocht, zoals voor het aanvragen van paspoorten voor de minderjarigen en voor een doorverwijzing naar de orthodontist.

In lijn met het advies van de raad is de rechtbank van oordeel dat instandhouding van het gezamenlijk gezag niet in het belang van de minderjarigen is. Zoals uit het voorgaande blijkt is de man gedurende het afgelopen anderhalf jaar tegen diverse problemen aangelopen vanwege het uitblijven van toestemming van de vrouw. Daarnaast heeft de vrouw verklaard dat de huidige situatie rond de minderjarigen zeer zwaar drukt op haar eigen gezondheid, welzijn en functioneren. Zij wens daarom zelf afstand te nemen.

Gezien al het voorgaande is de rechtbank van oordeel dat wijziging van het gezag anderszins in het belang van de minderjarigen noodzakelijk is. Het verzoek van de vrouw zal worden toegewezen.

Omdat het verzoek van de vrouw wordt toegewezen en de man met het eenhoofdig gezag wordt belast, heeft de man geen belang meer bij zijn verzoeken. De rechtbank zal deze verzoeken afwijzen.

Gelet op de aard van de procedure bepaalt de rechtbank dat elk van de partijen de eigen kosten draagt.