Rechtbank Zeeland-West-Brabant 26-05-2025, ECLI:NL:RBZWB:2025:5750

Op grond van de stellingen en overgelegde stukken staat tussen partijen het volgende vast:

- zij zijn op [datum 1] 2023 in Driouch , Marokko met elkaar gehuwd;

- zij hebben de Nederlandse en de Marokkaanse nationaliteit;

- hun huwelijk is duurzaam ontwricht.

Omdat ten tijde van de indiening van het verzoek tot echtscheiding van de vrouw op 23 mei 2024 de gewone verblijfplaats van partijen zich in Nederland bevond, komt de Nederlandse rechter rechtsmacht toe op grond van artikel 3 sub a onder (i) van de verordening Brussel II-ter (Verordening (EG) Nr. 2019/1111 van de Raad van 25 juni 2019).

De rechtbank zal op het verzoek tot echtscheiding Nederlands recht toepassen ingevolge artikel 10:56, eerste lid, van het Burgerlijk Wetboek.

De vrouw verzoekt de rechtbank de echtscheiding tussen partijen uit te spreken.

De rechtbank moet allereerst beoordelen of de echtscheidingsuitspraak van de rechtbank in Driouch , Marokko van 21 oktober 2024 voor erkenning in Nederland in aanmerking komt. Zoals besproken tijdens de mondelinge behandeling heeft de man na de zitting nog de originele Marokkaanse beschikking overgelegd, voorzien van apostille en vertaling (bij zijn brief van 7 april 2025). Omdat Marokko niet is aangesloten bij de verordening Brussel II-ter, zal met betrekking tot de vraag of de Marokkaanse echtscheidingsbeslissing voor erkenning in Nederland in aanmerking komt, het Nederlandse commune internationale privaatrecht geraadpleegd moeten worden. Artikel 10:57 lid 1 BW bepaalt daartoe dat een in het buitenland na een behoorlijke rechtspleging verkregen ontbinding van het huwelijk in Nederland wordt erkend, indien zij tot stand is gekomen door de beslissing van een rechter of andere autoriteit en indien aan die rechter of andere autoriteit daartoe rechtsmacht toekwam. De rechtbank zal dus moeten toetsen of sprake is van geweest van een behoorlijke rechtspleging en of de beslissing is genomen door een rechter aan wie rechtsmacht toekwam.

Bij het vereiste dat de beslissing is genomen door een rechter aan wie rechtsmacht toekwam, moet worden onderzocht of hij dit heeft gedaan op grond van een rechtsmachtregeling die naar internationale maatstaven aanvaardbaar is. Daarvoor kan aansluiting worden gezocht bij de bevoegdheidsgronden uit de verordening Brussel II-ter of de bevoegdheidscriteria uit het Haags Verdrag inzake de erkenning van echtscheidingen 1970. De rechtbank is van oordeel dat de rechtbank in Marokko rechtsmacht toekwam op basis van de nationaliteit van partijen, nu zij allebei ook de Marokkaanse nationaliteit bezitten. Hiermee is naar het oordeel van de rechtbank voldaan aan het vereiste dat de rechter rechtsmacht toekwam op een internationaal aanvaarde grond.

Tot slot dient nog getoetst te worden aan artikel 10:59 BW. Dit artikel bepaalt dat ongeacht artikel 10:57 BW aan een in het buitenland tot stand gekomen ontbinding van het huwelijk erkenning wordt onthouden indien deze erkenning kennelijk onverenigbaar is met de openbare orde. Er zal dan sprake moeten zijn van een onmiskenbare strijd met de waarden die in de Nederlandse rechtsorde als fundamenteel worden beschouwd. Dit betekent dat de openbare orde slechts in uitzonderlijke gevallen tegen de erkenning van een buitenlandse beslissing kan worden ingezet. De vrouw heeft haar beroep op strijd met de openbare orde niet nader toegelicht, zodat voor de rechtbank niet duidelijk is waarom erkenning van de Marokkaanse echtscheidingsbeschikking - waarvan is geoordeeld dat die aan de vereisten van artikel 10:57 BW voldoet - desondanks volgens de vrouw onverenigbaar is met de openbare orde. Uit de Marokkaanse beschikking blijkt dat de echtscheiding is uitgesproken op grond van duurzame ontwrichting van het huwelijk, hetgeen naar Nederlands recht eveneens grond is voor echtscheiding. Dat de man volgens de vrouw een verkeerde reden voor de scheiding zou hebben genoemd, maakt dat niet anders.

Het voorgaande leidt tot de conclusie dat de in Driouch , Marokko verkregen ontbinding van het huwelijk tussen partijen per [datum 2] 2024 wordt erkend. Omdat naar Marokkaans recht geen hoger beroep mogelijk is, is de echtscheidingsbeslissing sinds voornoemde datum al onherroepelijk. Naar het oordeel van de rechtbank heeft de vrouw daarom geen belang (meer) bij haar verzoek tot echtscheiding en zal dat verzoek worden afgewezen. De man heeft bij de brief van 7 april 2025 een bericht van de gemeente Amsterdam van 27 maart 2025 overgelegd, waaruit blijkt dat de gemeente de echtscheidingsakte heeft geregistreerd en de burgerlijke staat van de man in de Basisregistratie Personen is aangepast naar gescheiden.

De man voert (primair) als verweer dat, als de in Marokko uitgesproken echtscheiding wordt erkend, dit met zich brengt dat de Nederlandse rechtbank onbevoegd is om van de verzochte nevenvoorzieningen kennis te nemen. De rechtbank volgt dit verweer van de man niet. Uit de uitspraak van de Hoge Raad van 12 januari 2018 (ECLI:NL:HR:2018:31) volgt dat de rechter zijn rechtsmacht ten aanzien van de nevenvoorzieningen afzonderlijk moet beoordelen.

Op grond van artikel 3 van de Alimentatieverordening (Verordening (EG) nr. 4/2009 van de Raad van 18 december 2008) komt de Nederlandse rechter rechtsmacht toe ten aanzien van het verzoek van de vrouw tot vaststelling van partneralimentatie.

Artikel 15 van de Alimentatieverordening verwijst voor het recht dat toepasselijk is op onderhoudsverplichtingen naar het Haagse Protocol van 23 november 2007 inzake het recht dat van toepassing is op onderhoudsverplichtingen. Op grond van artikel 3 van dit Haagse Protocol zal de rechtbank Nederlands recht toepassen op het verzoek tot vaststelling van partneralimentatie, omdat de vrouw als onderhoudsgerechtigde haar gewone verblijfplaats in Nederland heeft.

De man voert verder (subsidiair) als verweer dat in het kader van de Marokkaanse echtscheiding is bepaald dat hij 45.000 dirham (€ 4.500,=) moet voldaan aan de vrouw uit hoofde van de Mut`ah-plicht. Hij heeft dit bedrag op 13 september 2024 ten behoeve van de vrouw bij de rechtbank in Driouch voldaan. De vrouw kan dit bedrag daar ophalen. Het door hem betaalde bedrag is te kwalificeren als partneralimentatie. Nu er dus al partneralimentatie is vastgesteld, dient onderhavige rechtbank zich onbevoegd te verklaren om van het verzoek kennis te nemen dan wel het verzoek af te wijzen.

De vrouw geeft aan dat zij niets heeft ontvangen. Zij is ook al een hele tijd niet in Marokko geweest.

De rechtbank volgt de jurisprudentie waarin is geoordeeld dat de Mut`ah-vergoeding beschouwd kan worden als een vorm van schadevergoeding voor de echtgenote als gevolg van de echtscheiding en dat deze Marokkaanse genoegdoeningscompensatie niet als een onderhoudsverplichting in de zin van artikel 1:157 BW is te kwalificeren. Dit betekent dat de uitspraak van de Marokkaanse rechter over de Mut`ah-plicht daarom niet in de weg staat aan de bevoegdheid van de Nederlandse rechter om partneralimentatie naar Nederlands recht vast te stellen (zie Hoge Raad 9 september 2016, ECLI:NL:HR:2016:2045 in navolging van de conclusie van AG Vlas Parket bij de Hoge Raad 27 mei 2016, ECLI:NL:PHR:2016:446, evenals Gerechtshof 's-Hertogenbosch 16 maart 2023, ECLI:NL:GHSHE:2023:878 en Gerechtshof ’s-Hertogenbosch 26 september 2024, ECLI:NL:GHSHE:2024:3022).

De vrouw verzoekt als ingangsdatum 23 mei 2024 voor de eventueel vast te stellen bijdrage. De man stelt dat de echtscheiding op [datum 2] 2024 definitief is geworden, zodat dat de ingangsdatum zou moeten zijn.

De rechtbank overweegt als volgt. Artikel 1:157 lid 6 BW bepaalt dat de termijn voor het verstrekken van levensonderhoud aanvangt op de datum van inschrijving van de echtscheidingsbeschikking in de registers van de burgerlijke stand. Gelet op de erkenning van de in Marokko verkregen ontbinding van het huwelijk tussen partijen, vangt naar het oordeel van de rechtbank de termijn op grond van artikel 1:157 lid 6 BW tot het verstrekken van levensonderhoud aan op de datum waarop de Marokkaanse echtscheiding onherroepelijk is geworden. Zoals in 4.10. overwogen is dat op [datum 2] 2024. De regel dat de echtscheiding tot stand komt door inschrijving van de beschikking in de (Nederlandse) registers van de burgerlijke stand binnen zes maanden nadat deze in kracht van gewijsde is gegaan (artikel 1:163 BW) , vormt namelijk geen constitutief vereiste voor een in het buitenland naar buitenlands recht uitgesproken ontbinding van het huwelijk.

Bij het bepalen van de behoefte aan een onderhoudsbijdrage en de financiële draagkracht om die te voldoen hanteert de rechtbank de uitgangspunten, zoals deze zijn neergelegd in de aanbevelingen van de Expertgroep Alimentatie.

Voor de vaststelling van de behoefte van de vrouw is in beginsel het uitgangspunt het netto besteedbaar gezinsinkomen (NBGI) ten tijde van de samenleving van partijen. De rechtbank gaat voor de bepaling van dat gezinsinkomen uit van de inkomens van partijen in 2023, zijnde het laatste (bijna) volledige jaar voor het uiteengaan. De vrouw heeft onweersproken gesteld dat partijen in april 2024 apart zijn gaan wonen. Tijdens de mondelinge behandeling zijn partijen er ook mee akkoord om het jaar 2023 als peiljaar te nemen.

Uit de aangifte inkomstenbelasting 2023 volgt dat de man een winst uit onderneming had van € 65.033,= bruto per jaar. In fiscale zin houdt de rechtbank rekening met de van toepassing zijnde ondernemersaftrek (zelfstandigenaftrek) en mkb-winstvrijstelling, de van toepassing zijnde heffingskortingen (algemene heffingskorting, arbeidskorting) en de verschuldigde inkomstenbelasting en premies volksverzekeringen. Verder is de op aanslag te betalen inkomensafhankelijke bijdrage zorgverzekeringswet in aanmerking genomen. Aan de hand van deze uitgangspunten becijfert de rechtbank het NBI van de man ten tijde van de samenleving op een bedrag van € 3.979,= per maand.

Het NBGI van partijen ten tijde van de samenleving is gelijk aan het NBI van de man en bedraagt dus € 3.979,= per maand. Het aandeel van de vrouw in genoemd netto gezinsinkomen is de helft, zijnde € 1.989,50 per maand. Omdat het voeren van twee gescheiden huishoudens duurder is dan het leven in gezinsverband, wordt bij dit aandeel een percentage van 20 opgeteld, zodat de rechtbank de huwelijksgerelateerde behoefte van de vrouw berekent op afgerond € 2.387,= netto per maand in 2023. Rekening houdend met de wettelijke indexeringen bedraagt die behoefte nu € 2.700,= netto per maand.

De man heeft gesteld dat op de huwelijksgerelateerde behoefte een correctie moet worden aangebracht. De vrouw woont bij haar ouders in, waardoor haar woonlast nihil is. Hij acht een correctie van € 750,= redelijk.

De vrouw voert verweer. Zij stelt dat dit een tijdelijke situatie betreft, nu zij nog studeert. Binnen afzienbare tijd zal zij zelfstandige woonruimte betrekken.

De rechtbank overweegt als volgt. Indien, in lijn met de berekening voor de draagkracht, wordt uitgegaan van de situatie dat 30% van de behoefte wordt besteed aan woonlasten, zou de woonlast van de vrouw € 810,= per maand mogen bedragen. Tijdens de mondelinge behandeling erkent de vrouw dat zij geen woonlasten heeft. Ook blijkt dat zij een opleiding volgt die in ieder geval duurt tot 1 september 2026. De rechtbank acht het dan ook redelijk om haar behoefte te verlagen gelet op de kosten die zij bespaart voor wonen. Voor de hoogte zoekt de rechtbank aansluiting bij het standpunt van de man, zodat een bedrag van € 750,= in mindering zal worden gebracht op de huwelijksgerelateerde behoefte. Daarbij is ook in aanmerking genomen de duur van de alimentatietermijn. Gelet op de korte duur van het huwelijk (van [datum 1] 2023 tot [datum 2] 2024) zal de alimentatietermijn al voor het einde van de opleiding van de vrouw zijn geëindigd (artikel 1:157 lid 1 BW) . De huwelijksgerelateerde behoefte bedraagt derhalve (€2.700,= - € 750,=) € 1.950,= netto per maand.

Om te bepalen of, en zo ja, in welke mate de vrouw behoefte heeft aan een aanvullende bijdrage van de man, moet op deze huwelijksgerelateerde behoefte in mindering worden gebracht haar eigen netto inkomen.

De man heeft als productie 14 een draagkrachtberekening overgelegd gebaseerd op de loonstrook van februari 2025. De vrouw heeft de daarin opgenomen inkomensgegevens en ingehouden pensioenpremies ten aanzien van haar dienstbetrekking niet weersproken.

De vrouw betwist dat met de mutta-vergoeding rekening moet worden gehouden. Niet is gebleken dat zij dit bedrag tot haar beschikking heeft.

Bovenstaande brengt met zich mee dat de gehele draagkrachtberekening van de man kan worden gevolgd. Daaruit volgt een berekend huidig netto besteedbaar inkomen van de vrouw van € 2.546,= per maand.

Gelet op de huwelijksgerelateerde behoefte van € 1.950,= netto per maand, leidt dit tot de conclusie dat de vrouw geen behoefte heeft aan een aanvullende bijdrage van de man. Zij kan met haar huidige inkomsten zelf al voorzien in haar behoefte. Daarbij merkt de rechtbank op dat hiervan ook sprake zou zijn in de situatie dat alleen rekening zou zijn gehouden met haar inkomen uit dienstbetrekking (en niet met de mutta-vergoeding). De rechtbank zal het verzoek van de vrouw tot vaststelling van partneralimentatie daarom afwijzen.

De rechtbank overweegt als volgt. De man heeft gesteld dat de vrouw de bij beschikking voorlopige voorzieningen vastgestelde bijdrage ook is gaan innen na 21 oktober 2024. De vrouw betwist dat de man tot op heden enig bedrag aan partneralimentatie heeft voldaan aan haar. Na de betwisting door de vrouw heeft de man zijn stellingen niet nader onderbouwd met stukken, zodat de rechtbank het verzoek van de man bij gebrek aan onderbouwing zal afwijzen.

De man verzoekt te verklaren voor recht dat het recht van de vrouw op partneralimentatie per 10 juli 2025 eindigt.

Op grond van artikel 3:203 BW kan een verklaring voor recht worden verzocht. Artikel 3:303 BW bepaalt vervolgens dat er voldoende belang moet bestaan bij de rechtsvordering. De rechtbank is van oordeel dat het belang voor de man bij het uitspreken van een verklaring voor recht ontbreekt. Dit omdat de alimentatieduur uit de wet volgt en ook van rechtswege eindigt na het verstrijken van die wettelijke termijn (artikel 1:157 lid 1 BW) . Het verzoek van de man zal dan ook worden afgewezen.

De man verzoekt bepaling dat hij de huurder van de echtelijke woning zal zijn.

De woning is in Nederland gelegen. Gelet op artikel 4 lid 3 onder a Rv in verbinding met artikel 827 lid 1 onder e Rv komt de Nederlandse rechter rechtsmacht toe om te oordelen over het verzoek van de man met betrekking tot het huurrecht van de echtelijke woning. De rechtbank zal hierbij Nederlands recht toepassen.

De vrouw voert verweer. Zij stelt dat het onduidelijk is waar de man op dit moment verblijft.

De rechtbank overweegt als volgt. De man heeft gesteld dat hij na het verbreken van de relatie in de woning aan het [adres] in [woonplaats] is blijven wonen. Uit het onder 4.10. genoemde bericht van de gemeente Amsterdam van 27 maart 2025 blijkt dat de man in de Basisregistratie Personen ook staat geregistreerd op voornoemd adres. Verder heeft de man als productie 18 nog een factuur op zijn naam overgelegd voor de huur van de maand april 2025 voor het gehuurde object aan [adres] in [woonplaats] . De rechtbank gaat dan ook voorbij aan het verweer van de vrouw op dit punt. Nu zij verder geen verweer heeft gevoerd, zal de rechtbank het verzoek van de man toewijzen. Artikel 7:266 lid 5 BW bepaalt dat de rechter de dag bepaalt van ingang van de huur. De rechtbank zal bepalen dat de man met ingang van de datum van de beschikking de huurder van de woning zal zijn.

Omdat de Nederlandse rechter op grond van de Brussel II-ter Verordening rechtsmacht heeft met betrekking tot het verzoek tot echtscheiding heeft hij tevens rechtsmacht ten aanzien van het verzochte met betrekking tot het huwelijksvermogensstelsel van partijen (artikel 5, eerste lid, Verordening huwelijksvermogensstelsels).

Voor de vraag naar het toepasselijk recht is ook de Verordening huwelijksvermogensstelsels van toepassing. Niet is gesteld of gebleken dat partijen ten aanzien van het huwelijksvermogensstelsel een geldige rechtskeuze hebben uitgebracht. Ingevolge artikel 26, lid 1 onder a van de Verordening wordt het huwelijksvermogensstelsel van partijen dan beheerst door het Nederlandse recht, nu partijen na de huwelijkssluiting hun eerste gewone gemeenschappelijke verblijfplaats hebben gevestigd in Nederland.

Partijen zijn verdeeld gebleven over de verdeling van de gemeenschappelijke goederen. De vrouw verzoekt bevel tot verdeling en de man verzoekt vaststelling van de verdeling van de gemeenschappelijke goederen conform randnummers 2 tot en met 13 van zijn aanvullend verzoek van 11 maart 2025.

Conform artikel 3:185 van het BW kan de rechtbank, bij gebreke van overeenstemming van partijen, de verdeling van de huwelijksgemeenschap vaststellen of de wijze van verdeling daarvan gelasten. Gelet op de wijze waarop partijen hun verzoeken hebben geformuleerd, acht de rechtbank het aangewezen om de wijze van verdeling te gelasten.

Partijen zijn gehuwd na 1 januari 2018, zodat de Wet beperking wettelijke gemeenschap van goederen van toepassing is op hun gemeenschap. Nu partijen geen huwelijkse voorwaarden hebben gemaakt, bestaat daarom tussen hen een beperkte gemeenschap van goederen.

Bij de verdeling van deze beperkte gemeenschap geldt als uitgangspunt dat partijen in gelijke mate delen in de goederen van de gemeenschap, terwijl ieder de schulden van de gemeenschap voor de helft moet dragen.

De beperkte gemeenschap van goederen is op grond van artikel 1:99 lid 1 aanhef en sub b van het Burgerlijk Wetboek (BW) ontbonden op de datum waarop het verzoekschrift tot ontbinding is ingediend bij de rechtbank. Die datum is ook bepalend voor de omvang en samenstelling van de beperkte gemeenschap.

Tussen partijen is de peildatum in geschil. De rechtbank volgt het standpunt van de man dat de peildatum 8 mei 2024 is. Op die datum heeft hij namelijk het verzoek tot echtscheiding bij de Marokkaanse rechtbank ingediend.

De peildatum voor de waardering van de bestanddelen van de beperkte gemeenschap is in beginsel de datum waarop de feitelijke verdeling plaatsvindt, tenzij partijen anders overeenkomen of op grond van de redelijkheid en billijkheid een andere datum moet worden aangehouden. Van deze peildata zal hierna ook worden uitgegaan, tenzij daarvan ambtshalve of op verzoek van partijen uitdrukkelijk wordt afgeweken.

Partijen hebben gesteld dat op de peildatum de navolgende bestanddelen tot de beperkte gemeenschap behoren:

1. de inboedelgoederen;

2. (het saldo op) een bankrekening op naam van de man bij de Rabobank met [rekeningnummer 1] ;

3. (het saldo op) een bankrekening op naam van de man bij de Rabobank met [rekeningnummer 2] ;

4. (het saldo op) een bankrekening op naam van de vrouw bij de Rabobank met [rekeningnummer 3] ;

De man stelt dat de inboedel al in onderling overleg is verdeeld. De vrouw betwist dit en voert aan dat onduidelijk is wat de man daaronder verstaat. Naar het oordeel van de rechtbank heeft de vrouw de stelling van de man onvoldoende weersproken. Zo heeft zij bijvoorbeeld niet aangegeven welke inboedelgoederen dan volgens haar niet verdeeld zijn dan wel op welke goederen zij eventueel aanspraak wenste te maken. De rechtbank beschouwd de inboedel dan ook als verdeeld.

De man heeft als productie 8 een afschrift overgelegd waaruit blijkt dat het saldo van de rekening met [rekeningnummer 1] € 1,71 bedroeg op 8 mei 2024. Daarnaast heeft hij als productie 17 een afschrift overgelegd van de bankrekening met [rekeningnummer 2] waaruit een saldo blijkt van € 9,21 op 8 mei 2024.

Volgens de vrouw is het onduidelijk wat er op voornoemde rekeningen is gebeurd gezien de zeer beperkte saldi. Zij verdenkt de man van benadeling van de gemeenschap van goederen c.q. verduistering van gelden.

De vrouw heeft geen verzoek ten grondslag gelegd aan haar stellingen, zodat de rechtbank hieraan voorbij gaat. De rechtbank zal bepalen dat de saldi van € 1,71 en € 9,21 aan de man worden toebedeeld, zodat hij gehouden is om de helft, zijnde € 5,46, aan de vrouw te vergoeden.

De vrouw voert verweer. Ten tijde van de voorlopige voorzieningenprocedure heeft de man stukken ingediend, door zijn boekhouder opgesteld en ondertekend, waaruit een inkomen bleek van € 41.312,= in 2023. Uit de door de man nu overgelegde aangifte inkomstenbelasting 2023 blijkt een veel hoger inkomen. De man goochelt met zijn eigen stukken. Hij heeft al zijn bruto inkomsten bij zich gehouden en verzuimd om de hierover verschuldigde belasting af te dragen.

De rechtbank overweegt als volgt. De man heeft niet aangetoond dat er sprake is van een schuld op 8 mei 2024, dus dat de door hem genoemde bedragen op dat moment verschuldigd waren. Om die reden wijst de rechtbank het verzoek van de man op dit punt af. Voor zover er al sprake zou zijn van een openstaand bedrag, meent de rechtbank dat de man hier volledig draagplichtig voor is. De man heeft een eenmanszaak. Over de bruto winst zal hij inkomstenbelasting en premie volksverzekeringen moeten voldoen. Ook zal hij een bijdrage zorgverzekeringswet moeten voldoen. Bij het berekenen van de draagkracht voor het vaststellen van partneralimentatie wordt hier ook rekening mee gehouden. Naar het oordeel van de rechtbank komen de eventueel nu nog verschuldigde bedragen zoals blijkt uit de aangifte IB 2023 dan ook volledig voor zijn rekening. Dit geldt ook voor het jaar 2024.

De man stelt dat hij tijdens het huwelijk een aantal schulden bij vrienden is aangegaan. De totale hoogte bedraagt € 7.000,=. Hij verzoekt de rechtbank vast te stellen dat op het moment dat hij meer dan de helft van de totale schuld heeft voldaan, hij voor het meerdere een regresvordering heeft op de vrouw.

De vrouw voert aan dat de schulden verwijtbaar zijn, omdat deze zijn ontstaan vanwege de gokverslaving van de man.

De vrouw voert aan dat de man verantwoordelijk is voor deze schulden, omdat deze aan hem te wijten zijn.

De rechtbank wijst dit verzoek van de man af. Voor de rechtbank is niet duidelijk geworden waar deze ‘schuld’ betrekking op heeft. De man heeft dit niet nader toegelicht en met stukken onderbouwd. De rechtbank acht dan ook niet door de man aangetoond dat dit een schuld betreft waar de vrouw voor de helft draagplichtig voor is.

Gelet op de relatie tussen partijen zullen de proceskosten tussen hen worden gecompenseerd, in die zin dat iedere partij de eigen kosten draagt.

bepaalt dat de uitspraak van de rechter in Driouch , Marokko van [datum 2] 2024, waarbij het huwelijk wordt ontbonden van partijen, per [datum 2] 2024 wordt erkend;

wijst het verzoek van de vrouw tot echtscheiding af;

bepaalt dat de man vanaf de datum van de beschikking de huurder zal zijn van de echtelijke woning, gelegen aan de [adres] , [woonplaats] ;

gelast de wijze van verdeling van de huwelijksgemeenschap als volgt:

saldi bankrekeningen

verklaart deze beschikking tot zover uitvoerbaar bij voorraad;

compenseert de kosten van het geding aldus dat iedere partij de eigen kosten draagt;

wijst het meer of anders verzochte af.

• door de verzoekers en degenen aan wie een afschrift van de beschikking is verstrekt of verzonden, binnen drie maanden na de dag van de uitspraak,

• door andere belanghebbenden binnen drie maanden na de betekening daarvan of nadat de beschikking aan hen op een andere wijze bekend is geworden.