Gerechtshof Den Haag 13-08-2025, ECLI:NL:GHDHA:2025:1580

De man is op 8 november 2024 in hoger beroep gekomen van de bestreden beschikking.

De vrouw heeft op 26 februari 2025 een verweerschrift tevens houdende incidenteel hoger beroep ingediend.

De man heeft op 15 april 2025 een verweerschrift op het incidenteel hoger beroep ingediend.

- een e-mail van 8 november 2024, met bijlagen;

- een e-mail van 23 december 2024, met bijlagen;

- een journaalbericht van 16 januari 2025, met bijlage;

- een journaalbericht van 11 mei 2025, met bijlagen;

- een journaalbericht van 15 mei 2025, met bijlagen,

van de zijde van de vrouw:

- een e-mail van 9 mei 2025, met bijlagen.

De mondelinge behandeling heeft op 22 mei 2025 plaatsgevonden. Partijen zijn in persoon verschenen, bijgestaan door hun respectieve advocaten.

Het hof gaat uit van de door de rechtbank vastgestelde feiten voor zover daartegen in hoger beroep niet is opgekomen. Onder meer staat het volgende vast.

Partijen zijn op 7 november 2003 onder huwelijkse voorwaarden gehuwd.

Zij zijn de ouders van de volgende inmiddels (jong)meerderjarige kinderen:

- [kind 1] , geboren op [geboortedatum] te [geboorteplaats] , hierna: [kind 1] ,

- [kind 2] , geboren op [geboortedatum] te [geboorteplaats] , hierna: [kind 2] ,

- [kind 3] , geboren op [geboortedatum] te [geboorteplaats] , hierna: [kind 3] .

Bij de bestreden beschikking is de echtscheiding tussen partijen uitgesproken.

- dat de man aan de vrouw dient te betalen:

1. een bedrag van € 2.050,- ter zake de schadevergoeding voor waterschade;

2. een bedrag van € 5.000,- ter zake de overschrijving naar de Interactive Brokers

rekening;

3. een bedrag van € 13.375,- ter zake de aflossing hypotheek Van Lanschot;

4. een bedrag van € 19.285,67 plus wettelijke rente vanaf 21 mei 2024 ter zake de

- dat de vrouw aan de man een bedrag van € 14.986,- ter zake de investeringen van de man in de woning in Frankrijk dient te betalen.

De man verzoekt het hof bij beschikking, voor zover de wet dit toelaat uitvoerbaar bij voorraad, de bestreden beschikking te vernietigen ten aanzien van de volgende onderdelen en, in zoverre opnieuw rechtdoende:

De vrouw verzoekt het hof om bij beschikking voor zover mogelijk uitvoerbaar bij voorraad: de man niet-ontvankelijk te verklaren in het door hem ingestelde beroep, dan wel zijn verzoeken af te wijzen.

De man verzoekt het hof om bij beschikking, voor zover mogelijk bij voorraad voor zover de wet zulks toelaat, de vrouw niet-ontvankelijk te verklaren in het door haar ingestelde incidenteel appel dan wel haar verzoeken af te wijzen, althans een zodanige beslissing te nemen als het hof juist acht.

De man stelt zich op het standpunt stelt dat de vrouw zich zodanig grievend jegens hem heeft gedragen dat het naar maatstaven van redelijkheid en billijkheid onaanvaardbaar is dat de vrouw van hem een bijdrage in de kosten van haar levensonderhoud verlangt. Daartoe voert de man aan dat de vrouw op de zitting in eerste aanleg belangrijke informatie over haar nieuwe baan heeft verzwegen. De mondelinge behandeling heeft plaatsgevonden op 13 juni 2024 en kort daarna heeft de man vernomen dat de vrouw een baan had gevonden en zou starten op 1 juli 2024. De man kan zich niet aan de indruk onttrekken dat de vrouw wel degelijk op het moment van de zitting wist dat zij een baan had gevonden dan wel ver in het sollicitatieproces was en desondanks heeft de vrouw geen enkele inlichting hierover gegeven. Daarnaast herhaalt de man hetgeen hij in eerste aanleg over het grievende gedrag van de vrouw heeft aangevoerd (naar het hof begrijpt: over de wijze waarop partijen uiteen zijn gegaan), hetgeen door de rechtbank ten onrechte niet als grievend gedrag is aangemerkt.

De vrouw heeft gemotiveerd weersproken dat zij zich grievend jegens de man heeft gedragen.

Het hof overweegt als volgt. De enkele constatering van wangedrag of grievend gedrag jegens de onderhoudsplichtige van degene die alimentatie verzoekt is in de regel onvoldoende om beëindiging of matiging van de onderhoudsplicht aan te nemen. In het algemeen geldt dat bij de beoordeling in een concreet geval of een zodanige situatie zich voordoet, terughoudendheid dient te worden betracht, mede gelet op het onherroepelijke karakter van een dergelijke beëindiging dan wel matiging.

Niet iedere vorm van wangedrag dan wel grievend gedrag is daarom aanleiding om de onderhoudsverplichting te matigen of te beëindigen.

Voor het hof zijn de door de man aangevoerde feiten en omstandigheden, zo al juist, onvoldoende zwaarwegend voor afwijzing van het alimentatieverzoek van de vrouw. Naar het oordeel van het hof kan niet worden geconcludeerd dat de vrouw zich zodanig jegens de man heeft gedragen dat het naar maatstaven van redelijkheid en billijkheid onaanvaardbaar is dat hij partneralimentatie aan de vrouw zou moeten betalen.

Het hof komt daarmee toe aan de beoordeling van de behoefte van de vrouw en de draagkracht van de man voor het vaststellen van de hoogte van de alimentatieverplichting.

Het hof zal voor de ingangsdatum van de (eventuele) onderhoudsverplichting uitgaan van de dag van inschrijving van de echtscheidingsbeschikking in de registers van de burgerlijke stand, te weten 6 januari 2025, nu deze datum tussen partijen niet in geschil is.

Voorts is niet in geschil is dat de behoefte van de vrouw € 5.500,00 netto per maand bedraagt in 2024. Geïndexeerd naar 2025 bedraagt haar behoefte afgerond € 5.858,- netto per maand.

Het hof overweegt met betrekking tot de aanvullende behoefte van de vrouw aan een bijdrage ten laste van de man als volgt. Uit de door de vrouw overgelegde salarisspecificaties over de periode januari 2025 tot april 2025 volgt dat de vrouw in die maanden een inkomen heeft verdiend van € 4.500,- bruto per maand. Het hof begrijpt dat de vrouw vanaf april 2025 een inkomen verdient van € 4.568,00 bruto per maand, exclusief vakantiegeld en overige tegemoetkomingen. Het hof zal van dit laatste, hogere, inkomen uitgaan nu de vrouw dat zelf, in haar eigen draagkrachtberekening, ook heeft gedaan (bijlage 28 bij haar journaalbericht van 9 mei 2025). Het hof heeft het netto besteedbaar inkomen (nbi) van de vrouw berekend op € 3.627,- per maand.

Uit het voorgaande volgt dat de vrouw een (netto) aanvullende behoefte heeft van
€ 2.231,- per maand.

Vervolgens dient beoordeeld te worden of de man voldoende draagkracht heeft om te voorzien in de aanvullende behoefte van de vrouw. Het hof is van oordeel dat de man voldoende financiële gegevens in het geding heeft gebracht om zijn inkomen vast te kunnen stellen – niettegenstaande het feit dat de man ter zake van de aangifte inkomstenbelasting 2024 enkel een conceptversie in het geding gebracht. De man heeft naast de aangifte inkomensbelasting 2024 ook zijn jaaropgaven 2024 in het geding gebracht alsmede enkele loonstaten. Voorts heeft de man (in concept) de balans per 31 december 2024 en (in concept) de winst-en-verliesrekening over 2024 met betrekking tot de besloten vennootschap [naam b.v. 2] (hierna: de b.v.) in het geding gebracht. Uit de conceptbalans volgt dat de b.v. per 31 december 2024 een vordering heeft op de man van € 622.160,- welke vordering als schuld is opgenomen in zijn aangifte inkomstenbelasting 2024 bij het bepalen van zijn belastbaar inkomen uit box 2. Voorts heeft de man in het geding gebracht een toelichting van zijn boekhouder op het door de man in 2024 genoten inkomen (producties HB 5 en HB 25). Uit deze toelichting volgt dat het inkomen van de man in 2024 bedroeg: a) een beheersvergoeding van € 6.000,-, b) pensioen uit de b.v. van € 17.083,-, c) overige pensioeninkomsten € 5.675,- per jaar en d) AOW € 16.350,-. Over al deze inkomsten is de man inkomstenbelasting verschuldigd. Voorts volgt uit de aangifte inkomstenbelasting 2024 dat – in verband met de hoogte van de schuld van de man van € 622.160 – een fictief inkomen in box 2 is meegenomen van € 122.160,-. Feitelijk is dit inkomen van de man niet genoten. Echter, wel is de man over dit fictief inkomen belasting verschuldigd in het kader van box 2. Gezien het vorenstaande is het hof van oordeel dat de financiële positie van de man zwak is.

Door de vrouw wordt gesteld dat de man nog inkomsten heeft uit de [stichting] , hetgeen door de man wordt betwist. Gezien de leeftijd van de man, 69 jaar, is het hof van oordeel dat van hem in redelijkheid niet kan worden verlangd dat hij nog inkomsten uit arbeid gaat genereren. Het hof gaat er daarom van uit dat de man geen inkomsten meer geniet uit de [stichting] . Voorts wordt door de vrouw gesteld dat de man ook nog inkomsten heeft uit het buitenland, hetgeen door de man wordt betwist. Gezien het feit dat de vrouw geen extra bewijs heeft aangedragen met betrekking tot de door haar gestelde extra buitenlandse inkomsten houdt het hof daar geen rekening mee, te meer daar die ook niet zijn meegenomen in de aangifte inkomstenbelasting, die de man op basis van de Algemene wet inzake rijksbelastingen naar waarheid dient in te vullen. Met betrekking tot de huurinkomsten van de man is de hoogte daarvan tussen partijen niet in geschil. Tussen partijen is eveneens niet in geschil dat de man aan [kind 2] en [kind 3] een bijdrage voldoet van € 500,- per maand per kind.

Door de man is een draagkrachtberekening in het geding gebracht (productie HB12). De man berekent zijn draagkracht op een negatief bedrag van € 1.027,-. Nu de man van die draagkracht uitgaat en het hof niet heeft vastgesteld dat de man een hogere draagkracht heeft, zal het hof de man daarin volgen. Uit deze draagkrachtberekening volgt derhalve dat de man geen draagkracht heeft voor partneralimentatie.

Het hof zal daarom de bestreden beschikking ten aanzien van de partneralimentatie vernietigen en het verzoek van de vrouw om een partneralimentatie vast te stellen, alsnog afwijzen. Indien de vrouw teveel aan alimentatie heeft ontvangen heeft zij voldoende inkomsten om dit teveel betaalde aan de man terug te betalen.

Het hof heeft aan partijen voorafgaande aan de zitting een agenda toegestuurd. Die agenda omvatte onder meer onderwerpen met betrekking tot de vermogensrechtelijke afwikkeling. Het hof heeft met partijen hun huwelijkse voorwaarden besproken. Partijen hebben in hun huwelijkse voorwaarden het ontstaan van een wettelijke huwelijksgemeenschap uitgesloten. Zij zijn geen periodiek of finaal verrekenbeding overeengekomen. Er is in huwelijksvermogensrechtelijke zin dus sprake van een situatie die wordt aangeduid als “koude uitsluiting”. De huwelijkse voorwaarden geven een duidelijke indicatie dat partijen hun vermogens gescheiden hebben willen houden.

Het hof heeft met partijen ook het leerstuk van de vergoedingsrechten besproken, zoals opgenomen in artikel 4 van de huwelijkse voorwaarden. Partijen zijn daar een nominaal vergoedingsrecht overeengekomen. Het hof heeft ook besproken de breukdelengemeenschap (het onroerend goed van partijen dat zij in mede-eigendom hebben) alsmede wie gerechtigd is tot het saldo van de gemeenschappelijke bankrekening. Voorts heeft het hof vastgesteld met betrekking tot de breukdelengemeenschap dat iedere deelgenoot in beginsel zijn eigen aandeel in het goed dient te financieren. Indien de ene deelgenoot het aandeel van de andere deelgenoot financiert, ontstaat er in beginsel op grond van artikel 4 van de huwelijkse voorwaarden een vergoedingsrecht.

Het hof heeft uit de procestukken van partijen begrepen dat partijen voorafgaande aan hun huwelijk al een gemeenschappelijke bankrekening hadden en dat op deze bankrekening gedurende hun samenleving alsmede gedurende hun huwelijk bedragen door de man en de vrouw zijn gestort en dat er een groot aantal mutaties heeft plaatsgevonden.

Op basis van artikel 9 van de huwelijkse voorwaarden van partijen zijn de echtgenoten verplicht om een behoorlijke boekhouding bij te houden. Deze verplichting brengt in beginsel met zich mede dat van beide echtgenoten had kunnen worden verlangd dat zij de mutaties op de gemeenschappelijke bankrekening deugdelijk hadden bijgehouden en elkaar over en weer telkenmale hadden geïnformeerd. Het hof heeft niet kunnen vaststellen dat partijen in de periode dat zij samenleefden elkaar hebben geïnformeerd met betrekking tot de mutaties op deze bankrekening. Nu beide partijen geen deugdelijke administratie hebben bijgehouden komt dit voor hun rekening en risico. Ondanks de grote hoeveelheid bankafschriften is het hof niet in staat om alle mutaties in kaart te brengen, te meer daar de stortingen van beide partijen als het ware zijn vermengd en uitsluitend aan de hand van een analyse van de totale mutaties op de gemeenschappelijke bankrekening kan worden vastgesteld wie wat heeft gestort en waaraan dat is besteed.

Indien de vrouw stelt dat de man gelden naar zijn zakelijke bankrekening heeft overgeboekt dan begrijpt het hof dat de vrouw bedoelt dat de man gelden heeft overgeboekt naar een bankrekening van de b.v.. Een dergelijke overboeking moet worden verwerkt in de rekening-courant van de man met zijn b.v. hetgeen eveneens geldt als de man geld overboekt van een bankrekening van de b.v. naar een privérekening van de man of een gemeenschappelijke rekening van partijen. Het hof is gebleken dat de man op 31 december 2024 een schuld aan de b.v. had van € 622.160,-. Het hof heeft onvoldoende inzicht in hoe het verloop van deze schuld is geweest. Als er gelden vanaf een gemeenschappelijke rekening naar de bankrekening van de b.v. zijn overgeboekt – de man was beschikkingsbevoegd nu er sprake was een gemeenschappelijke rekening – ontstaat er in beginsel een vorderingsrecht van de man op de b.v. tenzij de man aflost op (de rekening-courant) schulden. De overgeboekte gelden zijn gevloeid in het vermogen van de b.v. en niet in het privévermogen van de man. Uit de door de man overgelegde financiële bescheiden volgt echter dat de man niet een vordering op de b.v. heeft maar per 31 december 2024 een schuld aan de b.v. heeft van € 622.160,-.

De vrouw stelt dat zij met betrekking tot het gemeenschappelijk eigendom [adres 2] een bedrag van € 52.414,- uit haar privévermogen heeft gefinancierd. Door de man wordt in zijn eerste grief bestreden dat de vrouw uit haar privévermogen een bedrag van € 52.414,- in de woning heeft geïnvesteerd. Naar het oordeel van het hof rust op de vrouw de bewijslast om aan te tonen dat zij een bedrag van € 52.414,- uit haar privévermogen heeft geïnvesteerd in voormeld onroerend goed. Door de vrouw is slechts gesteld dat zij een bedrag van € 52.414,- naar de gemeenschappelijke bankrekening van partijen heeft overgeboekt. De mogelijke overboeking van 52.414,- is derhalve vermengd met gelden die zowel van de man als van de vrouw zijn. Door de man is gesteld dat het appartement [adres 2] destijds volledig door de b.v. is gefinancierd. Uit de in hoger beroep door de man ingebrachte e-mail van notaris [notaris] van 4 september 2024 (productie HB3) - de notaris ten overstaan van wie het pand naar partijen is getransporteerd - volgt naar het oordeel van het hof dat de koopsom is voldaan door [b.v. 3] Naar het oordeel van het hof heeft de vrouw dus niet aangetoond, mede bezien de verklaring van de notaris, dat zij privémiddelen heeft geïnvesteerd in de woning aangezien de koopsom is betaald door [b.v. 3] .

Het hof zal de bestreden beschikking vernietigen voor zover de rechtbank heeft bepaald dat e vrouw een vergoedingsrecht van € 52.414,- toekomt welk vergoedingsrecht opeisbaar is bij de feitelijke verdeling van de [adres 2] . Het hof zal het verzoek van de vrouw ter zake alsnog afwijzen.

De man heeft zijn tweede grief ter zitting ingetrokken, zodat deze geen bespreking behoeft.

In zijn derde grief stelt de man dat de rechtbank ten onrechte heeft overwogen dat hij van de gemeenschappelijke rekening een bedrag van € 10.000,- naar zijn privérekening heeft overgeboekt. Deze overboeking heeft plaatsgevonden in 2014. Zoals het hof hiervoor al heeft overwogen was de man beschikkingsbevoegd om over deze rekening te beschikken. De man erkent dat hij een bedrag van € 10.000,- van de gemeenschappelijke rekening heeft overgeboekt naar zijn privérekening, maar stelt dat hij in datzelfde tijdvak vanuit zijn privévermogen tenminste € 10.000,- op de gemeenschappelijke rekening heeft gestort. Zoals het hof hiervoor heeft overwogen ontbreekt een complete analyse van de gemeenschappelijke bankrekening ten aanzien van wie wat heeft gestort en waaraan het is uitgegeven. Het saldo op de gemeenschappelijke bankrekening komt in beginsel aan beide partijen gezamenlijk toe tenzij bewezen wordt dat het saldo op de rekening afkomstig is uit het privévermogen van de man. Het hof heeft niet kunnen vaststellen dat de man een bedrag van € 10.000,- van zijn privérekening naar de gemeenschappelijke rekening heeft overgeboekt en vervolgens weer hetzelfde bedrag naar zijn privérekening heeft teruggeboekt. Het niet deugdelijk administreren komt in deze voor risico van de man.

In zijn vierde grief stelt de man dat hij het niet eens is met de overweging van de rechtbank dat de vrouw heeft aangetoond dat zij op 7 juni 2002 een bedrag van € 26.750,- uit haar privévermogen op de gemeenschappelijk hypothecaire geldlening bij Van Lanschot heeft afgelost. Het hof stelt vast dat de door de vrouw gestelde aflossing heeft plaatsgevonden voor de datum van het huwelijk, derhalve wordt een mogelijk vergoedingsrecht niet beheerst door de huwelijkse voorwaarden. Het hof verwijst in dezen naar het arrest van de Hoge Raad van 10 mei 2019 (ECLI:NL:HR:2019:707). Uit het betoog van de man volgt dat de aflossing van € 26.750,- heeft plaatsgevonden vanuit de gemeenschappelijke bankrekening, die partijen ook al voor hun huwelijk hadden. Op basis van de door de vrouw verstrekte gegevens kan het hof niet vaststellen dat de vrouw vanuit haar privévermogen rechtstreeks heeft afgelost op de gemeenschappelijke hypothecaire geldlening. De grieft treft geen doel. Het hof zal de bestreden beschikking op dit onderdeel vernietigen en het verzoek van de vrouw om te bepalen dat de man een bedrag van € 13.375,- aan haar dient te vergoeden, alsnog afwijzen.

In de toelichting op zijn vijfde grief erkent de man dat hij van de vrouw in 1999 een bedrag heeft geleend van € 19.285,67. Het hof is met de rechtbank van oordeel dat op de man de bewijslast rust van zijn stelling dat hij deze geldlening uit privémiddelen heeft afgelost. Het hof is eveneens met de rechtbank van oordeel dat de man dat niet heeft aangetoond. Het hof voegt hieraan toe dat de lening heeft plaatsvonden in 1999. Partijen zijn op 7 november 2003 gehuwd. Derhalve was de vordering van de vrouw op het moment van het huwelijk nog niet verjaard. Voor de verjaring geldt de regeling van boek 3 (het hof verwijst naar de verlengingsgrond). Grief vijf van de man treft derhalve geen doel. Het hof zal de bestreden beschikking ter zake bekrachtigen.

De rechtbank heeft beslist dat de man aan de vrouw in het kader van de ODV dient te betalen de somma van € 150.000,-. Door de man wordt bestreden dat hij in 2017 zijn pensioen in eigen beheer bij de b.v. heeft omgezet in een ODV. Het is het hof ambtshalve bekend dat sinds 1 juli 2017 geen pensioen in eigen beheer mag worden opgebouwd. De wetgever heeft aan de DGA keuze gegeven: a) omzetting in een oudedagsverplichting b) afkopen c) bevriezing van de huidige situatie. Het hof begrijpt uit de toelichting van de fiscaal jurist van de man dat er in 2017 geen rechtsgeldige omzetting in een ODV heeft plaatsgevonden. Voorts heeft het hof vastgesteld dat in de jaarrekening 2023 per 31 december 2023 een pensioenvoorziening is opgenomen van € 270.907,-. Ondanks het verweer van de vrouw is het hof op basis van de toelichting van de fiscaal jurist van de man en de jaarrekening van oordeel dat er geen omzetting in een ODV heeft plaatsgevonden. Ten overvloede verwijst het hof partijen naar de huwelijkse voorwaarden waarbij partijen de Wet verevening pensioenrechten bij scheiding hebben uitgesloten en bepaald hebben dat de vrouw slechts aanspraak kan maken op een nabestaandenpensioen. Een nabestaandenpensioen wordt veelal verzekerd op risicobasis. Het hof zal de bestreden beschikking ten aanzien van het pensioen in eigen beheer vernietigen. Nu de man zelf stelt dat de vrouw uit hoofde van partnerpensioen een bruto bedrag van € 90.000,- toekomt, zal het hof op dit punt de bestreden beschikking vernietigen en de man veroordelen om ten aanzien van het partnerpensioen een bedrag van € 90.000,- bruto aan de vrouw te voldoen.

In haar eerste grief stelt de vrouw dat de woning van partijen in Frankrijk is verkocht voor € 245.000,- in plaats van € 260.000,-, omdat een bedrag van € 15.000,- betrekking heeft op meubels in de woning die niet aan partijen gezamenlijk toebehoorden. Uit de processtukken heeft het hof kunnen afleiden dat partijen destijds de woning te Frankrijk inclusief de inboedel van de ouders van de vrouw hebben gekocht. Het hof gaat er derhalve vanuit dat zowel de woning alsmede de daarbij behorende inboedel aan partijen gemeenschappelijk toebehoort. Nu de woning inclusief de inboedel is verkocht voor € 260.000,- betekent zulks dat partijen beide gelijk gerechtigd zijn tot de opbrengst. De stelling van de vrouw dat destijds de inboedel niet was inbegrepen bij de aankoop, acht het hof niet aangetoond op basis van de gegevens die de vrouw heeft verstrekt en welke door de man zijn betwist. De grief van de vrouw faalt. Het hof zal de bestreden beschikking op dit onderdeel bekrachtigen.

In haar tweede grief stelt de vrouw dat zij vergoedingsrechten heeft uit hoofde van de BTW teruggaven bij de aankopen van de twee appartementen in 2011 en 2013. Het hof begrijpt uit de processtukken dat partijen twee appartementen hebben gekocht: het appartement aan [adres 1] en het appartement aan [adres 2] en dat partijen de BTW die verschuldigd was over de appartementen hebben teruggevraagd en dat die teruggave is gestort op de gemeenschappelijke bankrekening van partijen. De teruggave komt derhalve toe aan beide partijen. Vast staat dat het bedrag op de gemeenschappelijke bankrekening van partijen is gestort en dat de gelden zijn vermengd met de gelden van partijen die reeds op de gemeenschappelijke rekening stonden. Ook heeft het hof reeds overwogen dat de man beschikkingsbevoegd was om over de betreffende rekening te beschikken hetgeen ook niet door de vrouw is bestreden. Nu een volledige analyse van het verloop van de gemeenschappelijke rekening ontbreekt, kan het hof wederom niet vaststellen of de vrouw een vordering heeft op de man ter zake van vorenstaande vermogensmutatie. De grief van de vrouw faalt. Het hof zal de bestreden beschikking derhalve ook op dit onderdeel bekrachtigen.