Hoge Raad 11-07-2025, ECLI:NL:HR:2025:1124

Belanghebbende en zijn zus zijn ieder voor gelijke delen erfgenaam in de nalatenschap van hun vader (hierna: de vader). Beiden hebben de nalatenschap zuiver aanvaard, wat meebrengt dat zij door erfopvolging medegerechtigd zijn geworden tot de eigendom van enige onroerende zaken (hierna: de onroerende zaken).

De heffingsambtenaar van de Regionale Belasting Groep (hierna: de heffingsambtenaar) heeft op grond van artikel 22 van de Wet waardering onroerende zaken (hierna: de Wet WOZ) de waarde van de onroerende zaken voor de jaren 2019 en 2020 vastgesteld. Deze beschikkingen zijn gesteld op naam van de erven van de vader (hierna: de erven).

Belanghebbende heeft bij brieven van 10 juni 2020 op grond van artikel 28 van de Wet WOZ verzocht beschikkingen op zijn naam te geven waarbij de waarde van elk van de onroerende zaken voor de jaren 2019 en 2020 wordt vastgesteld (hierna: het verzoek). De heffingsambtenaar heeft het verzoek afgewezen.

Voor zover in cassatie nog van belang, was voor het Hof in geschil of belanghebbende, als een van de erfgenamen, op grond van artikel 28, lid 1, van de Wet WOZ recht heeft op beschikkingen op eigen naam, hoewel voor de onroerende zaken voor die jaren reeds op naam van de erven beschikkingen zijn gegeven.

De klachten keren zich tegen het oordeel van het Hof en betogen onder meer dat belanghebbende niet zelf de mogelijkheid van bezwaar en beroep tegen de beschikkingen op naam van de erven heeft gehad.

Voor de beoordeling van de klachten is het volgende van belang. Degene te wiens aanzien een beschikking als bedoeld in artikel 22 van de Wet WOZ is gegeven, kan daartegen bezwaar maken. Artikel 28, lid 1, van de Wet WOZ strekt ertoe te waarborgen dat ieder tot wie die beschikking niet is gericht, in die zin dat zij niet op zijn naam is gesteld, en die een in die bepaling nader omschreven belang heeft bij de daarin vastgestelde waarde, rechtsmiddelen kan aanwenden. ³ De bepaling voorziet hiertoe in een recht op een beschikking op eigen naam, indien de betrokken belanghebbende daarom verzoekt.

Een op naam van gezamenlijke erfgenamen gestelde en daarmee aan hen gerichte beschikking als bedoeld in artikel 22 van de Wet WOZ, kan daarom voor de toepassing van artikel 28, lid 1, van de Wet WOZ niet worden aangemerkt als beschikking die is toegezonden aan een individuele erfgenaam. De omstandigheid dat die erfgenaam ook op grond van artikel 30, lid 1, van de Wet WOZ, in samenhang gelezen met artikel 26a, lid 2, AWR, voor zichzelf een rechtsmiddel had kunnen aanwenden met betrekking tot de waardebeschikking die op naam van de gezamenlijke erfgenamen is gesteld, staat hieraan niet in de weg. ⁴ Dat een individuele erfgenaam de mogelijkheid heeft gehad om, tezamen met de andere erfgenaam of erfgenamen, bezwaar te maken en beroep in te stellen tegen een waardebeschikking die aan de gezamenlijke erfgenamen is gericht, is – anders dan het Hof heeft geoordeeld – in dit verband evenmin relevant. Dat geldt ook in het geval de erfgenamen de mogelijkheid om gezamenlijk een rechtsmiddel aan te wenden hebben benut. Indien een in artikel 28, lid 1, van de Wet WOZ bedoelde belanghebbende de rechten van bezwaar en beroep slechts zou kunnen uitoefenen met medewerking van een derde, zou namelijk onvoldoende recht worden gedaan aan de hiervoor in 4.2 vermelde strekking van die bepaling.

Gelet op wat hiervoor in 4.3 is overwogen, geven de hiervoor in 3.2.2 weergegeven oordelen van het Hof blijk van een onjuiste rechtsopvatting. De daartegen gerichte klachten slagen. De uitspraak van het Hof kan niet in stand blijven. De klachten behoeven voor het overige geen behandeling. De Hoge Raad kan de zaak afdoen.

De gedingstukken laten geen andere conclusie toe dan dat de heffingsambtenaar ten onrechte heeft geweigerd de door belanghebbende gevraagde beschikkingen te geven. De uitspraken van het Hof, de Rechtbank en de heffingsambtenaar moeten worden vernietigd. De heffingsambtenaar dient de gevraagde beschikkingen alsnog aan belanghebbende te geven.