Gerechtshof Amsterdam 08-07-2025, ECLI:NL:GHAMS:2025:1748

De man is het daar niet mee eens. Hij wil graag dat het hof een zorgregeling tussen hem en de kinderen vaststelt en bepaalt dat het huurrecht van de woning aan hem toekomt. Daarnaast verzoekt hij een lager bedrag aan kinderalimentatie vast te stellen en te bepalen dat hij geen partneralimentatie aan de vrouw hoeft te betalen.

De vrouw voert verweer. Zij wil juist dat een hoger bedrag aan partneralimentatie wordt vastgesteld dan de rechtbank heeft gedaan. Verder is zij het eens met de beslissing van de rechtbank over de kinderalimentatie en het huurrecht van de woning. De vrouw heeft geen bezwaar tegen de door de man voorgestelde zorgregeling tussen hem en de kinderen.

Bij de bestreden beschikking is, voor zover nu van belang, bepaald dat de vrouw huurster zal zijn van de woning aan het adres [A-straat] in [plaats B] (hierna: de woning) met ingang van de dag waarop de echtscheidingsbeschikking is ingeschreven in de registers van de burgerlijke stand.

Verder is bepaald dat de man een bijdrage in de kosten van verzorging en opvoeding van de kinderen (hierna: kinderalimentatie) van € 986,- per kind per maand aan de vrouw dient te betalen, met ingang van de datum van de bestreden beschikking, en dat hij een uitkering tot levensonderhoud van de vrouw (hierna: partneralimentatie) dient te betalen van € 910,- per maand, met ingang van de dag van inschrijving van de echtscheidingsbeschikking in de registers van de burgerlijke stand.

in principaal hoger beroep

De man verzoekt, in aanvulling op de bestreden beschikking, een zorgregeling tussen hem en de kinderen vast te stellen, waarbij [minderjarige 1] en [minderjarige 2] , totdat de man een vorm van huisvesting in Nederland heeft, een keer per drie weken van vrijdag tot dinsdag overdag bij hem in Nederland verblijven (maar wel bij de vrouw overnachten) alsmede gedurende de helft van de schoolvakanties, die de man met de kinderen in Zweden mag doorbrengen.

Daarnaast verzoekt de man, met vernietiging van de bestreden beschikking in zoverre, het huurrecht van de woning aan hem toe te kennen, een door hem aan de vrouw te betalen kinderalimentatie vast te stellen van € 387,50 per kind per maand met ingang van 4 juli 2024, voor toekomstige termijnen bij vooruitbetaling te voldoen, en het inleidend verzoek van de vrouw tot vaststelling van partneralimentatie af te wijzen.

in incidenteel hoger beroep

De vrouw verzoekt, met vernietiging van de bestreden beschikking in zoverre, te bepalen dat de man € 4.031,- per maand aan partneralimentatie dient te betalen, dan wel een in goede justitie te bepalen bedrag, met ingang van de dag waarop de echtscheidingsbeschikking is ingeschreven in de registers van de burgerlijke stand, telkens bij vooruitbetaling te voldoen.

Verder verzoekt de vrouw de man te veroordelen om binnen 24 uur na de datum van de te wijzen beschikking zijn schriftelijke toestemming aan de verhuurder van de woning kenbaar te maken dat het huurcontract wordt overgezet op naam van de vrouw en daarnaast al hetgeen te doen dat door de verhuurder aanvullend wordt gevergd of anderszins noodzakelijk is om het huurcontract dat op naam van de man staat, over te laten zetten naar de naam van de vrouw, waarbij bij gebrek aan medewerking deze beschikking in de plaats treedt van de toestemming of medewerking van de man aan het overzetten van het huurcontract.

Zorgregeling

De man verzoekt een zorgregeling vast te stellen, waarbij de kinderen - totdat de man een vorm van huisvesting in Nederland heeft - om de drie weken van vrijdag tot dinsdag overdag bij hem in Nederland verblijven (maar wel bij de vrouw overnachten) alsmede gedurende de helft van de schoolvakanties, die hij met de kinderen in Zweden mag doorbrengen.

De vrouw heeft geen bezwaar tegen toewijzing van het verzoek van de man, met dien verstande dat zij niet wil dat de kinderen alleen van en naar Zweden vliegen en dat de man bij de kinderen dient te blijven in Zweden, omdat zij daar geen sociaal en bekend netwerk hebben.

De man heeft ter zitting in hoger beroep verklaard dat ook hij van mening is dat de kinderen niet alleen kunnen reizen en dat hij bereid is om ze op te halen. Verder is ter zitting gebleken dat de door de man verzochte zorgregeling (met uitzondering van de vakantieregeling) in onderling overleg tussen de ouders feitelijk al wordt uitgevoerd.

Huurrecht woning

De man stelt dat de rechtbank het huurrecht van de woning ten onrechte aan de vrouw heeft toegekend en voert hiertoe het volgende aan. Omdat de man in Zweden woont en niet in de Basisregistratie Personen (BRP) in Nederland is ingeschreven, is het voor hem niet mogelijk zelfstandig een andere woning in Nederland te huren. Daarbij komt dat het vinden van een huurwoning in [plaats B] erg lastig is door het woningtekort en de (op handen zijnde) regelgeving gericht op het begrenzen van het aantal pieds-à-terres in [plaats B] . Om deze redenen en de zelfbewoningsplicht die geldt in [plaats B] , is het voor de man ook lastig om een woning in [plaats B] te kopen. Bovendien is de man met pensioen, waardoor hij naar verwachting ook geen hypotheek zal kunnen krijgen.

Toekenning van het huurrecht van de woning aan de vrouw leidt tot een belemmering van de uitvoering van de zorgregeling tussen de man en de kinderen. Doordat de man geen woning heeft in Nederland, moet hij steeds met de kinderen in een hotel verblijven. Dit is niet in het belang van de kinderen en brengt voor de man ook de nodige kosten met zich mee. De vrouw heeft ook onvoldoende inkomsten om de huur van de woning te kunnen betalen. Zij zal dus niet eens in de woning kunnen blijven wonen. Indien het huurrecht aan de man zal worden toegekend, is hij bereid de vrouw de tijd te geven om op zoek te gaan naar een andere woning.

De vrouw voert verweer. Volgens haar staat niets de man eraan in de weg een woning te huren van een (particuliere) verhuurder in de vrije sector of een woning te kopen waarvoor de zelfbewoningsplicht niet geldt. Hij heeft hiertoe ruimschoots voldoende middelen. De man kan zich daarnaast eventueel ook inschrijven in de BRP in Nederland. Mocht hij alsnog geen alternatieve woonruimte kunnen vinden, dan zou de man voor de uitvoering van de zorgregeling ook een woning kunnen huren via Airbnb in plaats van in een hotel te verblijven.

Het belang van de vrouw bij het huurrecht van de woning dient te prevaleren boven het belang van de man. Zij is immers de hoofdverzorgster van de kinderen en de woning is hun thuis. De vrouw komt met haar WW-uitkering niet in aanmerking voor een andere huurwoning in [plaats B] . Daarnaast geldt een lange wachtlijst voor sociale huurwoningen en heeft de vrouw geen financiële mogelijkheden om een woning te kopen. Zij kan nergens anders met de kinderen terecht, aldus de vrouw.

Het hof overweegt als volgt.

In geval van echtscheiding kan de rechter op grond van artikel 827 lid 1 sub f Rv in verbinding met artikel 7:266 lid 5 BW op verzoek van een echtgenoot bepalen wie van de echtgenoten huurder van de woonruimte zal zijn. In een situatie als deze, waarbij beide ex-echtgenoten om toedeling van het huurrecht verzoeken, dienen de belangen die partijen elk hebben bij het huurrecht van de woning tegen elkaar te worden afgewogen. Ook de belangen van hun minderjarige kinderen spelen daarbij een rol.

Het hof komt na afweging van de aangevoerde belangen van partijen, net als de rechtbank, tot het oordeel dat het huurrecht van de woning aan de vrouw dient toe te komen. Daarbij is doorslaggevend dat de kinderen hun hoofdverblijfplaats bij de vrouw hebben en zij sinds hun geboorte het grootste aandeel in de zorg en opvoeding draagt. Partijen hebben ter zitting in hoger beroep verklaard dat zij een latrelatie hadden en dus nooit hebben samengewoond. De vrouw en de kinderen woonden tijdens de relatie van partijen in de woning. De man woonde in Zweden en reisde veel. De man heeft tijdens de relatie met de vrouw nooit zijn hoofdverblijf in de woning of in Nederland gehad. Nog steeds woont de man in Zweden en verblijft hij niet structureel in Nederland. Het belang van de man om in de woning te kunnen verblijven op de momenten dat hij (voor de zorgregeling met de kinderen) in Nederland is, weegt naar het oordeel van het hof niet op tegen het belang van de vrouw en de kinderen om te kunnen blijven wonen in de woning en de omgeving waar de kinderen zijn opgegroeid en hun leven hebben opgebouwd. De vrouw en de kinderen hebben geen alternatieve woonplek, terwijl de man die wel heeft. Naast zijn woning in Zweden heeft de man nog een tweede woning in Zweden en woningen in Brazilië en Thailand. Anders dan de vrouw komt de man bij afwijzing van zijn verzoek tot toekenning van het huurrecht dus niet op straat te staan. Verder heeft de man zijn stelling dat hij geen woning in Nederland kan huren of kopen, tegenover de gemotiveerde betwisting daarvan door de vrouw onvoldoende aannemelijk gemaakt. Evenmin volgt het hof de stelling van de man dat de vrouw de huur van de woning niet zou kunnen betalen. Zij ontvangt nu weliswaar een WW-uitkering, maar in het verleden had zij een baan met een goed salaris. De vrouw is aan het solliciteren voor een nieuwe baan, zodat de verwachting is dat zij in de toekomst weer structurele inkomsten zal hebben waarmee zij de huur kan betalen.

Het hof komt dan ook tot de conclusie dat de rechtbank het huurrecht van de woning terecht en op goede gronden aan de vrouw heeft toegekend. De bestreden beschikking zal op dit punt worden bekrachtigd.

Kinderalimentatie

Op grond van artikel 3 sub b van de Alimentatieverordening (nr. 4/2009 Raad van 18 december 2008) heeft de Nederlandse rechter rechtsmacht ten aanzien van de verzoeken tot vaststelling van kinderalimentatie. Niet in geschil is dat Nederlands recht van toepassing is op de verzoeken met betrekking tot de kinderalimentatie, zodat ook het hof daarvan zal uitgaan.

Ingangsdatum

Behoefte kinderen

De behoefte van de kinderen is door de rechtbank vastgesteld op € 775,- per kind per maand in 2024 en vervolgens vermeerderd met een bedrag aan (netto) kinderopvangkosten. In hoger beroep is de behoefte van € 775,- per kind per maand op zichzelf niet in geschil. Partijen verschillen wel van mening over de vraag of rekening dient te worden gehouden met de kosten voor kinderopvang.

De man stelt dat ten onrechte rekening is gehouden met deze kosten, omdat de kinderen helemaal niet (meer) naar de opvang gaan. De vrouw heeft aangevoerd dat zij de kinderopvang vanaf juni 2024 tijdelijk heeft stopgezet, omdat zij in de veronderstelling was geen recht meer te hebben op kinderopvangtoeslag in verband met haar WW-uitkering. Inmiddels is haar duidelijk geworden dat zij wel recht heeft op kinderopvangtoeslag, omdat zij met een opleiding is begonnen.

Ter zitting in hoger beroep is gebleken dat de kinderen per 1 januari 2025 weer naar de opvang gaan. Het hof ziet daarom aanleiding het (netto) bedrag aan kinderopvangkosten - met ingang van voornoemde datum - op te tellen bij de behoefte van de kinderen. Voor zover de man bezwaar heeft tegen de vermeerdering van de behoefte van de kinderen met de kosten voor kinderopvang, gaat het hof hieraan voorbij. Uit de bestreden beschikking volgt dat partijen het erover eens waren dat de behoefte zou worden opgehoogd met de kinderopvangkosten. De man heeft in deze procedure in hoger beroep onvoldoende aangevoerd om hierop terug te komen of hiervan af te wijken.

Draagkracht vrouw

De rechtbank heeft de draagkracht van de vrouw berekend aan de hand van haar WW-uitkering. De man is het daarmee niet eens. Hij stelt dat de rechtbank ten onrechte geen rekening heeft gehouden met de verdiencapaciteit van de vrouw. De vrouw heeft tijdens het huwelijk gewerkt en een goed inkomen gehad; zij heeft volgens de man een verdiencapaciteit van € 100.000,- bruto per jaar. De man gaat ervan uit dat de vrouw tenminste de helft van de kosten van de kinderen kan dragen.

De vrouw heeft verweer gevoerd en stelt dat haar verdiencapaciteit gelijk is aan de hoogte van haar WW-uitkering. Zij wil graag weer werken en doet haar best om weer een vergelijkbaar inkomen te verwerven door te solliciteren en een opleiding te volgen.

Uit de overlegde jaaropgave van het UWV blijkt dat de WW-uitkering van de vrouw in 2024 in totaal € 44.166,- (bruto) bedroeg. Uitgaande van dit inkomen berekent het hof de draagkracht van de vrouw over de periode vanaf de ingangsdatum, 4 juli 2024, tot 1 januari 2025 op € 530,- per maand.

De draagkracht van de vrouw over de periode vanaf 1 januari 2025 berekent het hof aan de hand van de door haar overgelegde uitkeringsspecificatie van januari 2025. Hieruit blijkt dat de uitkering per 1 januari 2025 € 4.098,- bruto bedraagt, te vermeerderen met vakantietoeslag. Uitgaande van dit inkomen berekent het hof de draagkracht op € 734,- per maand. Het hof houdt er geen rekening mee dat de WW-uitkering van de vrouw in juni 2025 eindigt, omdat de gevolgen hiervan voor de financiële situatie van de vrouw onbekend zijn.

Draagkracht man

De rechtbank heeft bepaald dat de man de volledige kosten van de kinderen (minus een zorgkorting van 5%) voor zijn rekening dient te nemen gelet op zijn omvangrijke vermogen in verhouding tot de draagkracht van de vrouw. De man is het hier niet mee eens en voert - kort samengevat - het volgende aan. Hij is met pensioen en heeft geen verdiencapaciteit. Zijn inkomen in 2024 bedroeg maximaal € 5.427,- netto per maand, bestaande uit pensioenuitkeringen, Zweedse AOW en een dividenduitkering. De draagkracht van de man dient aan de hand van dit inkomen te worden berekend. Geen rekening dient te worden gehouden met zijn vermogen, aangezien hij hier al op inteert en het grootste deel bovendien niet liquide is, aldus de man.

De vrouw heeft de stellingen van de man gemotiveerd betwist. Volgens haar geeft de man geen volledig en transparant beeld van zijn inkomen en vermogenspositie en heeft de rechtbank terecht geoordeeld dat hij over voldoende draagkracht beschikt om volledig in de kosten van de kinderen te kunnen voorzien.

Het hof overweegt als volgt.

Voor de bepaling van de draagkracht van de onderhoudsplichtige, in dit geval de man, is niet alleen zijn inkomen van belang, maar ook de omvang van zijn vermogen. Daarbij gaat het niet alleen om de middelen waarover de onderhoudsplichtige beschikt, maar ook over die waarover hij kan of had kunnen beschikken. Of van een alimentatieplichtige kan worden gevergd dat hij inteert op zijn vermogen of dat rendabel maakt, hangt af van de omstandigheden van het geval.

Gebleken is dat de man, inmiddels 67 jaar, met pensioen is. In de bestreden beschikking is rekening gehouden met een pensioeninkomen van de man van € 39.110,- per jaar. Met ingang van 2024 is dit inkomen hoger geworden in verband met het overheidspensioen dat de man sinds dat jaar ontvangt. Uit de door de man overgelegde stukken is naar voren gekomen dat de man op dit moment in ieder geval het zogenaamde Länsförsäkringar pensioen, SEB-pensioen en overheidspensioen ontvangt. Ter zitting in hoger beroep heeft de man, onder verwijzing naar productie 34 in hoger beroep, bepleit dat zijn pensioeninkomen € 5.427,- netto per maand (€ 65.124,- per jaar) bedraagt. Nu de vrouw dit inkomen niet uitdrukkelijk heeft betwist, zal ook het hof in ieder geval van dit inkomen uitgaan. Voorbijgegaan wordt aan de stelling van de man dat zijn pensioeninkomen eind 2027 zal dalen; dit is een toekomstige situatie waarop niet kan worden vooruitgelopen.

Op grond van het voorgaande komt het hof tot het oordeel dat niet, althans onvoldoende is gebleken dat de man onvoldoende draagkracht heeft om volledig in de kosten van de kinderen te voorzien. De man heeft een pensioeninkomen en een aanzienlijk vermogen. Van hem kan worden gevergd dat hij dit vermogen rendabel maakt, althans rendabeler dan nu volgens hem het geval is, of dat hij op zijn vermogen inteert. Het hof komt reeds op grond van hetgeen hierboven over de drie woningen van de man is overwogen tot dit oordeel, zodat de stellingen van partijen over de andere vermogensbestanddelen van de man onbesproken kunnen blijven.

Anderzijds komt de vrouw in aanmerking voor een kindgebonden budget en beschikt zij over draagkracht. Het hof is daarom van oordeel dat ook van haar kan worden verlangd dat zij een gedeelte van de kosten van de kinderen voor haar rekening neemt. Het hof ziet in dit geval, waarin de draagkracht van de man niet volledig kan worden berekend, maar wel duidelijk is dat hij over een veel hoger inkomen dan de vrouw beschikt dan wel kan beschikken, aanleiding om het door de vrouw te betalen gedeelte van de behoefte van de kinderen in redelijkheid vast te stellen op 15% van de basisbehoefte, dat wil zeggen (0,15 x € 775 =) € 116,- per kind per maand in 2024 en (0,15 x € 826 =) € 124,- per kind per maand in 2025. Het aandeel van de man in de kosten van de kinderen bedraagt dan (€ 775 - € 116 =) € 659,- per kind per maand in 2024 en (€ 917 - € 124 =) € 793,- per kind per maand in 2025.

Zorgkorting

In de bestreden beschikking is uitgegaan van een zorgkorting van 5%, waartegen de man heeft gegriefd. Hij stelt dat deze korting niet in verhouding staat tot de reis- en verblijfkosten van gemiddeld € 2.140,- per maand, die hij moet maken om uitvoering aan de zorgregeling te geven. De man is van mening dat met de helft van deze kosten rekening dient te worden gehouden, zowel door toepassing van een zorgkorting van 25% als door het verhogen van zijn draagkrachtloos inkomen.

De vrouw voert verweer. Volgens haar zijn de kosten die de man aanvoert uitzonderlijk hoog en dienen deze voor zijn rekening te komen, aangezien hij ervoor gekozen heeft een gezin in Nederland te stichten en in Zweden te blijven wonen. Bovendien zien de zorgkosten op de kosten van de kinderen en niet op reis- en verblijfkosten van de man, aldus de vrouw. De vrouw maakt daarnaast bezwaar tegen verhoging van het draagkrachtloos inkomen van de man.

Het hof ziet in hetgeen de man heeft aangevoerd geen aanleiding om van een andere zorgkorting, althans hogere zorgkosten uit te gaan dan de rechtbank heeft gedaan. Met de vrouw is het hof van oordeel dat de zorgkosten kosten van de kinderen betreffen en dat de reis- en verblijfskosten van de man niet hieronder vallen.

Bovendien geldt dat zelfs als er aanleiding zou zijn het draagkrachtloos inkomen van de man te verhogen met zijn reis- en verblijfkosten, dat niet leidt tot een lagere bijdrage. Zoals het hof hiervoor heeft overwogen, kan van de man worden verwacht dat hij zijn vermogen meer rendabel maakt dan volgens hem nu het geval is, dan wel dat hij inteert op zijn vermogen. De reis- en verblijfkosten kan hij (ook) uit dit inkomen/vermogen betalen. Ten aanzien van de verblijfskosten geldt bovendien dat de vrouw onweersproken heeft gesteld dat de man goedkopere opties heeft dan met de kinderen in een hotel te verblijven; hij kan bijvoorbeeld een woning of appartement huren via Airbnb. Nu de kinderen vooralsnog niet bij de man overnachten, acht het hof een zorgkorting van 5% op zijn plaats.

Conclusie

Het hof zal, met vernietiging van de bestreden beschikking in zoverre, de door de man aan de vrouw te betalen bijdrage in de kosten van verzorging en opvoeding van de kinderen met ingang van 4 juli 2024 vaststellen op € 620,- per kind per maand en met ingang van 1 januari 2025 op € 752,- per kind per maand.

Hieruit volgt in beginsel een terugbetalingsverplichting voor de vrouw. Volgens vaste rechtspraak dient van de bevoegdheid om met terugwerkende kracht een wijziging aan te brengen in een eerder vastgestelde onderhoudsbijdrage met behoedzaamheid gebruik te worden gemaakt, met name als dit ingrijpende gevolgen kan hebben voor de onderhoudsgerechtigde in verband met een daardoor in het leven geroepen verplichting tot terugbetaling van het teveel betaalde.

Naar het oordeel van het hof kan niet van de vrouw worden gevergd dat zij de te veel betaalde kinderalimentatie terugbetaalt. Hierbij neemt het hof in aanmerking het grote verschil in de inkomens- en vermogenspositie van de vrouw ten opzichte van de man en de verwachting dat de ontvangen kinderalimentatie zal zijn verbruikt. Het hof zal daarom beslissen dat, voor zover de man in de periode vanaf 4 juli 2024 meer kinderalimentatie heeft betaald dan waartoe hij gehouden was, de bijdrage over deze periode wordt bepaald op hetgeen door de man is betaald of op hem is verhaald.

Partneralimentatie

Ingangsdatum

Behoefte vrouw

De rechtbank heeft de behoefte van de vrouw aan de hand van een behoeftelijst vastgesteld op € 3.238,- netto per maand, waarin een bedrag van € 500,- per maand begrepen is voor sport en recreatie, uitjes en vakanties. De man voert geen bezwaren aan tegen dit bedrag op zichzelf. De vrouw wel. Zij stelt dat de bijdrage van € 500,- per maand te laag is en dat in plaats daarvan met een bedrag van € 1.931,- per maand rekening dient te worden gehouden voor sport en recreatie (€ 65,- per maand), uitjes (€ 200,- per maand) en vakanties (€ 1.666,- per maand). De vrouw voert hiertoe aan dat partijen op luxe vakanties gingen naar onder andere Saint-Tropez, Monaco, Cannes, Hongkong, Thailand, Parijs, Zwitserland, [plaats] en de Verenigde Staten en in vijfsterrenhotels verbleven. Daarnaast stelt de vrouw dat haar behoefte met € 170,- per maand dient te worden verhoogd in verband met een huurstijging per 1 juli 2024.

De man voert verweer. Hij betwist dat partijen € 1.931,- per persoon per maand uitgaven aan vakanties en ontspanning en stelt dat dit door de vrouw ook op geen enkele wijze is onderbouwd. Partijen hielden er volgens de man geen luxueuze levensstijl op na. De vakanties van partijen waren bescheiden en vonden vooral in Europa plaats. Een enkele keer zijn zij naar [plaats] geweest, waar de man een huis heeft, en naar Azië. Ook betwist de man dat rekening moet worden gehouden met de huurstijging van de woning.

Het hof gaat voorbij aan de stelling van de vrouw dat voor het vaststellen van haar behoefte rekening dient te worden gehouden met een bedrag van € 1.931,- per maand aan sport en recreatie, uitjes en vakanties. Zij heeft deze stelling, tegenover de gemotiveerde betwisting van de man, onvoldoende onderbouwd. Het door de vrouw als productie 10 in eerste aanleg overgelegde overzicht van vakantiebestemmingen acht het hof daartoe niet voldoende, omdat dit niet is gebaseerd op werkelijk gemaakte kosten en niet uit te sluiten valt, zoals de man in eerste aanleg heeft betoogd, dat partijen bepaalde reizen slechts hebben gemaakt omdat de man voor zakendoeleinden moest reizen en daarmee deze kosten niet (geheel) voor de man in privé kwamen. Net als de rechtbank zal het hof redelijkerwijs uitgaan van een bedrag voor vakanties, uitjes, sport en recreatie van € 500,- per maand. Het hof volgt de vrouw evenmin in haar stelling dat rekening moet worden gehouden met een hogere huurprijs van de woning dan de rechtbank heeft gedaan in verband met een huurprijsstijging. De behoefte van de vrouw wordt berekend op het moment van uiteengaan van partijen. In gestegen kosten van levensonderhoud wordt voorzien door de indexering van deze behoefte.

Het hof zal dus, net als de rechtbank, rekening houden met een netto behoefte van de vrouw van € 3.238,- per maand in 2024. Geïndexeerd per 1 januari 2025 bedraagt haar netto behoefte € 3.448,- per maand.

Draagkracht man

Conclusie