Rechtbank Rotterdam 28-04-2025, ECLI:NL:RBROT:2025:6025

De vrouw voert gemotiveerd verweer.

Omdat partijen en de minderjarige in Nederland wonen, heeft de Nederlandse rechter rechtsmacht over het verzoek tot wijziging van de kinderbijdrage.

De rechtbank zal op grond van artikel 3 van het Protocol van 23 november 2007 inzake het recht dat van toepassing is op onderhoudsverplichtingen, Nederlands recht toepassen op het verzoek tot wijziging van de kinderbijdrage.

Op grond van artikel 1:401 lid 1 BW kan een rechterlijke uitspraak of overeenkomst over levensonderhoud bij latere rechterlijke uitspraak worden gewijzigd of ingetrokken wanneer zij nadien door wijziging van omstandigheden ophoudt aan de wettelijke maatstaven te voldoen. Deze wettelijke maatstaven zijn de behoefte van de alimentatiegerechtigde en de draagkracht van de alimentatieplichtige (art. 1:397 lid 1 BW) . Niet elke wijziging van omstandigheden is voldoende voor wijziging van de onderhoudsbijdrage. Alleen die wijzigingen waardoor het aanvankelijk vastgestelde of overeengekomen bedrag niet langer voldoet aan de wettelijke maatstaven, zijn in dit opzicht rechtens relevant. Volgens vaste jurisprudentie moet in geval van een rechtens relevante wijziging van omstandigheden een volledige herbeoordeling plaats vinden aan de hand van alle op dat moment bestaande omstandigheden.

Tussen partijen is in geschil per welke datum de kinderbijdrage moet worden gewijzigd. Om proceseconomische redenen zal de rechtbank eerst over dit geschilpunt een beslissing nemen.

Volgens vaste jurisprudentie moet de rechter behoedzaam omgaan met de bevoegdheid tot wijziging of vaststelling van een onderhoudsbijdrage met terugwerkende kracht, met name wanneer dit ingrijpende gevolgen kan hebben voor de onderhoudsgerechtigde in verband met een daardoor in het leven geroepen verplichting tot terugbetaling van dat wat in de daaraan voorafgaande periode in feite is betaald of verhaald. Dat betekent dat de rechter naar aanleiding van dat wat partijen hebben aangevoerd moet beoordelen of, en in hoeverre, in redelijkheid van de onderhoudsgerechtigde terugbetaling kan worden verlangd van geld dat in overeenstemming met de behoefte al is uitgegeven.

Uit de stukken en de mondelinge behandeling is gebleken dat de vrouw al jarenlang een WIA-uitkering ontvangt. Om die reden is de rechtbank van oordeel dat niet van de vrouw kan worden verlangd dat zij eventueel te veel betaalde kinderbijdrage terugbetaalt aan de man. Daarom zal de rechtbank de datum van deze beschikking als ingangsdatum vaststellen.

Partijen zijn het erover eens dat voor [voornaam minderjarige 1] wordt uitgegaan van de behoefte die in de beschikking van deze rechtbank van 21 april 2023 is vastgesteld, en dat deze behoefte geïndexeerd wordt. In genoemde beschikking is de behoefte van [voornaam minderjarige 1] in 2020 vastgesteld op een bedrag van € 626,- per maand. Geïndexeerd naar 2025 bedraagt de behoefte € 768,- per maand.

De behoefte van [voornaam minderjarige 2] is onbekend. De man stelt dat in zijn draagkracht rekening moet worden gehouden met het bedrag van € 230,- per maand dat hij voor [voornaam minderjarige 2] moet betalen, terwijl de vrouw een 50/50 verdeling van zijn draagkracht over beide minderjarigen bepleit. De rechtbank oordeelt als volgt. Hoewel de man met stukken heeft aangetoond dat in Duitsland een kinderbijdrage van € 230,- per maand voor [voornaam minderjarige 2] is vastgesteld, en de vrouw dit bedrag niet heeft betwist, acht de rechtbank het onredelijk om op deze manier voorrang te geven aan [voornaam minderjarige 2] . Niet is gebleken dat bij de vaststelling van het bedrag van € 230,- voor [voornaam minderjarige 2] in Duitsland rekening is gehouden met zijn onderhoudsplicht voor [voornaam minderjarige 1] . Daarbij is tijdens de mondelinge behandeling namens de man verklaard dat hij gemotiveerd bezwaar kan maken tegen dat bedrag. Dat dit kan, blijkt ook uit de hierboven eerder genoemde stukken uit Duitsland. De rechtbank is van oordeel dat dit vanwege de (reeds eerder bestaande) onderhoudsverplichting van de man voor [voornaam minderjarige 1] ook van de man verlangd kan worden. De draagkracht van de man zal daarom gelijkelijk worden verdeeld over beide minderjarigen.

Vervolgens moet worden beoordeeld in welke verhouding deze behoefte van de minderjarige tussen de ouders moet worden verdeeld. Dit gebeurt naar rato van hun beider draagkracht.

Vaststaat dat de man voorheen zeventig uur per week werkzaam was als zelfstandige vrachtwagenchauffeur, dat hij met ingang van 15 april 2024 in loondienst is gegaan en dat zijn inkomen is verminderd. In geschil is of al dan niet sprake is van verwijtbaar inkomensverlies, en of daarom moet worden rekening gehouden met zijn huidige, daadwerkelijke inkomen zoals de man stelt of moet worden uitgegaan van een verdiencapaciteit van de man ter hoogte van zijn ‘oude’ inkomen, zoals de vrouw in het kader van haar verweer aanvoert.

In paragraaf 4.7 van het Rapport Alimentatienormen januari 2025 staat dat indien een onderhoudsplichtige zelf een inkomensvermindering heeft veroorzaakt, de beslissing om deze vermindering bij de bepaling van zijn draagkracht al dan niet buiten beschouwing te laten afhangt van het antwoord op de vraag of:

1. hij redelijkerwijs het oude inkomen weer kan verwerven; en

2. of dit van hem kan worden gevergd.

Is het antwoord op beide vragen positief, dan wordt uitgegaan van het oorspronkelijke inkomen. Is het antwoord op (één van) beide vragen negatief, dan hangt het van de omstandigheden van het geval af of een inkomensvermindering geheel of ten dele buiten beschouwing wordt gelaten. In het bijzonder moet worden bezien of de onderhoudsplichtige uit hoofde van zijn verhouding tot de onderhoudsgerechtigde zich met het oog op diens belangen had behoren te onthouden van de gedragingen die tot inkomensvermindering hebben geleid. Is dat niet het geval, dan wordt gerekend met het nieuwe verminderde inkomen. Is dat wel het geval dan wordt gerekend met het oude fictieve inkomen.

Hoewel de man het oude inkomen redelijkerwijs weer kan verwerven – hij kan immers zijn dienstverband opzeggen en zijn werkzaamheden weer als zelfstandige gaan uitvoeren voor zeventig uur per week – is de rechtbank van oordeel dat dit niet van de man kan worden gevergd. De vrouw heeft de stelling van de man dat hij als zelfstandige zeventig uur per week werkte, niet betwist. Zij heeft wel aangevoerd dat de man zijn stelling dat hij niet meer zoveel kan werken vanwege gezondheidsklachten onvoldoende heeft onderbouwd met medische informatie. De rechtbank stelt in haar oordeel voorop dat een werkweek van zeventig uur in beginsel redelijkerwijs van niemand kan worden gevergd, dus ook niet van de man. Daar komt bij dat uit de overgelegde huisartsberichten blijkt dat de man een longembolie en enkele verkeersongelukken heeft gehad en dat hij bij de huisarts is geweest in verband met rug- en nekklachten. Hoewel de vrouw terecht heeft aangevoerd dat op basis van deze medische informatie niet is gebleken dat de man op dit moment bijvoorbeeld nog klachten ervaart van de longembolie, dat hij fysiotherapiebehandeling krijgt voor zijn rugklachten noch dat zijn rugklachten het gevolg zijn van zijn werk als vrachtwagenchauffeur, is de rechtbank van oordeel dat een werkweek van zeventig uur zo buitensporig is, dat een uitgebreidere onderbouwing van de medische toestand van de man niet nodig is.

Daarnaast volgt de rechtbank de vrouw niet in haar stelling dat het een feit van algemene bekendheid is dat men als zelfstandige méér verdient dan in dienstverband. De rechtbank gaat dus voorbij aan de stelling van de vrouw dat – als al niet wordt uitgegaan van het eerdere inkomen van de man – er moet worden uitgegaan van een verdiencapaciteit ter hoogte van het inkomen dat de man op basis van een 40-urige werkweek als zelfstandige zou kunnen verdienen. De rechtbank betrekt bij dit oordeel bovendien dat het op de weg van de vrouw lag om te stellen van welk fictieve inkomen dan zou moeten worden uitgegaan, en dat heeft zij nagelaten.

De verdere beoordeling komt neer op een afweging tussen het belang van de minderjarige tot een onverminderde kinderbijdrage tegenover de gegrondheid van de gedragingen van de man die tot de inkomensvermindering hebben geleid. Omdat de man een zeer intensieve werkweek van zeventig uur had en kennelijk kampt met rugklachten, acht de rechtbank het begrijpelijk dat de man een dienstverband van veertig uur per week is aangegaan. Dat betekent dat de rechtbank van oordeel is dat het belang van de man bij een verandering naar een gezondere werksituatie zwaarder weegt dan het belang van de minderjarige bij een onverminderde kinderbijdrage.

- de algemene heffingskorting;

- de arbeidskorting.

- de algemene heffingskorting;

- de arbeidskorting;

- de inkomensafhankelijke combinatiekorting.

Rekening is gehouden met het kindgebonden budget van € 5.900,- per jaar, oftewel (afgerond) € 492,- per maand, waar de vrouw gelet op haar inkomen recht op heeft.

De draagkracht van de vrouw wordt, omdat het NBI lager is dan € 2.125,-, maar hoger is dan € 1.875,-, vastgesteld aan de hand van de draagkrachttabel behorende bij het rapport en bedraagt € 79,- per maand.

Omdat de rechtbank de draagkracht van de man zal verdelen over [voornaam minderjarige 1] en [voornaam minderjarige 2] , heeft hij van zijn totale draagkracht van € 365,- per maand voor elk de helft daarvan beschikbaar. Dat is een bedrag van € 182,50 per maand per kind.

Omdat de gezamenlijke draagkracht van partijen van € 261,50 (€ 182,50 + € 79) voor [voornaam minderjarige 1] lager is dan de behoefte van [voornaam minderjarige 1] van € 768,- per maand kan een draagkrachtvergelijking achterwege blijven. De bijdrage van de man is beperkt tot zijn draagkracht.

De man stelt aanspraak te kunnen maken op toepassing van een zorgkorting van 15%. De vrouw gaat uit van een zorgkorting van 5%.

Op dit moment is er geen verdeling van de zorg en nog onduidelijk is welke zorgregeling tot stand zal komen. Daarom zal de rechtbank geen zorgkorting van 15% aannemen. De zorgkorting bedraagt in beginsel minimaal 5% van de behoefte van de minderjarige. De rechtbank ziet geen aanleiding van dit beginsel af te wijken omdat niet gebleken is dat de man zijn verplichting tot verdeling van de zorg niet nakomt.

Omdat de behoefte van de minderjarige € 768,- per maand bedraagt, beloopt de zorgkorting een bedrag van afgerond € 38,- per maand.

Omdat de draagkracht van beide ouders tezamen onvoldoende is om volledig in de behoefte van de minderjarige te voorzien, wordt het tekort aan beide ouders voor de helft toegerekend. Omdat de helft van dit tekort hoger is dan de zorgkorting kan de man de zorgkorting niet in mindering brengen op de eerder berekende bijdrage.

Gezien het voorgaande is een door de man te betalen kinderbijdrage van € 182,50 voor [voornaam minderjarige 1] in overeenstemming met de wettelijke maatstaven.

Op deze alimentatie is van rechtswege de wettelijke indexering van toepassing.

De man verzoekt een voorlopige voorziening te treffen over de kinderbijdrage.

De vrouw voert gemotiveerd verweer.

Omdat het verzoek tot een voorlopige voorziening tegelijkertijd is behandeld met de bodemzaak en in de bodemzaak wordt beslist, heeft de man geen belang meer bij een voorlopige voorziening. De rechtbank zal dat verzoek afwijzen.

Gelet op de aard van de procedure bepaalt de rechtbank dat elk van de partijen de eigen kosten draagt.