Rechtbank Oost-Brabant 17-01-2023, ECLI:NL:RBOBR:2023:1139

De rechtbank overweegt.

Artikel 80 e van het Burgerlijk Wetboek (BW) bepaalt dat art. 151 BW van overeenkomstige toepassing is op een ontbinding van het geregistreerd partnerschap. Laatgenoemd artikel bepaalt dat de echtscheiding wordt uitgesproken (..) indien het huwelijk (geregistreerd partnerschap) duurzaam is ontwricht.

De rechtbank overweegt verder als volgt.

Op grond van artikel 815, lid 2 van het Wetboek van Burgerlijke Rechtsvordering (Rv), voor zover hier van belang, dient een (inleidend) verzoekschrift tot ontbinding van het geregistreerd partnerschap een ouderschapsplan te bevatten voor de minderjarige kinderen van partijen over wie zij al dan niet gezamenlijk het gezag uitoefenen. Nu het ouderschapsplan in de wet is geformuleerd als een processuele eis bij een verzoek tot ontbinding van het geregistreerd partnerschap heeft de rechtbank de bevoegdheid een echtgenoot in het verzoek tot ontbinding van het geregistreerd partnerschap niet-ontvankelijk te verklaren, tenzij er redenen zijn om aan te nemen dat het ouderschapsplan redelijkerwijs niet kan worden overgelegd (artikel 815, lid 6 Rv) .

Door de vrouw is geen ouderschapsplan overeenkomstig artikel 815, lid 2 Rv overgelegd. Uit de stukken blijkt voldoende dat het voor de vrouw redelijkerwijs niet mogelijk is een door beide partijen akkoord bevonden ouderschapsplan over te leggen. De rechtbank zal de vrouw, ondanks het ontbreken van een gezamenlijk ouderschapsplan, ontvangen in haar verzoek tot ontbinding van het geregistreerd partnerschap.

De rechtbank zal het verzoek tot ontbinding van het geregistreerd partnerschap toewijzen.

De rechtbank heeft het rapport en het advies van de raad op 13 juli 2022 ontvangen. Op basis van de bevindingen gedurende het onderzoek adviseert de raad het volgende:

 per direct uitbreiding van de huidige regeling (vrijdag en zondag) met een overnachting van zondag op maandag. De man kan dan alle zorgtaken van een dag oppakken en er valt een wisselmoment weg. Ook heeft de man dan contact met het kinderdagverblijf en hij komt in beeld bij de professionals die bij de minderjarige zijn betrokken;

 na twee maanden kan de zorgregeling op vrijdag uitgebreid worden naar een regeling waarbij de man [X] op donderdag ophaalt bij het kinderdagverblijf en zij tot vrijdagavond (de gebruikelijke tijd) bij hem blijft;

 als derde stap (in afstemming met de betrokken hulpverlening vanuit het ouderschapstraject) en mogelijke definitieve zorgregeling adviseert de raad het volgende:

- in de even weken haalt de man [X] op donderdag bij het

kinderdagverblijf op en brengt haar op maandagochtend weer naar het kinderdagverblijf. De overige dagen van de even weken is [X] bij de vrouw;

- in de oneven weken haalt de man [X] op donderdag op bij het

kinderdagverblijf en blijft zij bij de man tot vrijdagavond. De overige dagen van de oneven weken is [X] bij de vrouw;

- een gelijke verdeling van de vakanties en feestdagen.

De raad adviseert de ouders uitdrukkelijk om professionele hulp op te pakken. De raad denkt daarbij aan [hulpverleningstrajecten] . Verder geeft de raad aan dat het lastig is om een definitief advies te geven over de meest passende zorgregeling, omdat nog zal moeten blijken welke stappen ouders kunnen gaan zetten om tot een vorm van gezamenlijk ouderschap te kunnen komen. Mogelijk biedt het hulpverleningstraject andere inzichten.

i. Pasen: in de oneven jaren bij de vrouw en even jaren bij de man;

ii. Hemelvaart in de even jaren bij de vrouw en oneven jaren bij de man;

iii. Pinksteren in de oneven jaren bij de vrouw en even jaren bij de man;

iv. Koningsdag in de even jaren bij de vrouw en oneven jaren bij de man;

v. Sinterklaas in de oneven jaren bij de vrouw en even jaren bij de man;

vi. Kerst in de even jaren bij de vrouw en oneven jaren bij de man;

vii. Nieuwjaar in de oneven jaren bij de vrouw en even jaren bij de man;

viii. verjaardag [X]: in de oneven jaren bij de vrouw en even jaren bij de man;

ix. Verjaardag ouders: op de dag zelf wordt [X] in de gelegenheid gesteld om met de andere ouder een contactmoment te hebben, in onderling overleg nader te bepalen;

x. Op moeder- en Vaderdag verblijft [X] bij moeder respectievelijk vader.

De vrouw verzoekt ook om minimaal vier vakantieperioden per jaar van één week tot twee aaneengesloten weken aaneengesloten met [X] om bijvoorbeeld haar familie in Italië te bezoeken.

Ten slotte heeft vrouw verzocht om haar vervangende toestemming te verlenen om de kerstvakantie 2022 met haar dochter in Italië te mogen doorbrengen.

De vrouw verzoekt te bepalen dat pas ná een psychiatrische screening van de man een zorgregeling zal gelden. Voor zover het verzoek van de vrouw ertoe strekt dat de rechtbank, dus voordat zij een zorgregeling zal vaststellen, zal bepalen dat de man een psychiatrische screening dient te ondergaan, oordeelt de rechtbank dat, nu voor dit verzoek geen aansluiting kan worden gevonden in de wet, dit zal worden afgewezen.

De rechtbank stelt voorop dat omgang met beide ouders in het algemeen in het belang van een gezonde (emotionele) ontwikkeling van kinderen wordt geacht. Omgang behelst naar het oordeel van de rechtbank ook overnachtingen, tenzij dit niet in het belang van de minderjarige moet worden geacht. Van dit laatste is in deze zaak vooralsnog niet gebleken.

De zorgen van de vrouw zien met name op de overnachtingen van [X] bij de man. Zij voert diverse redenen aan waarom [X] er volgens haar nog niet aan toe is om bij de man te overnachten, waaronder haar leeftijd, de veiligheid, het vermogen van de man om voor een klein kind te zorgen en de veranderingen in de stemming van [X] na bezoek aan haar vader. De vrouw twijfelt aan de capaciteiten en psychische mogelijkheden van de man om voor een klein kind te zorgen.

De man voert gemotiveerd verweer.

De rechtbank overweegt als volgt.

De raad heeft geconstateerd dat het de ouders niet lukt om uit de strijd te komen en er voor te zorgen dat [X] zorgeloos opgroeit en met beide ouders onbelast contact kan hebben. Door het onverminderd wantrouwen in elkaar lijkt de strijd toe te nemen. Deze negatieve dynamiek tussen de ouders leidt tot veel spanningen, die een negatief effect kunnen gaan hebben op de ontwikkeling van [X]. De raad heeft de ouders geadviseerd om professionele hulp op te pakken.

Tijdens de mondelinge behandeling is gebleken dat de man stappen heeft gezet richting hulpverlening maar de vrouw niet. Dat betekent dat nog geen sprake is van enige hulpverlening om partijen uit deze impasse te krijgen. De rechtbank acht dit een kwalijke ontwikkeling omdat er inmiddels zes maanden zijn verstreken sinds het advies van de raad. Gelet echter op de inmiddels verstreken tijd, acht de rechtbank het in het belang van [X] dat de zorgregeling wordt uitgebreid met een overnachting. De rechtbank stelt vast dat de zorgen die door de vrouw zijn aangevoerd niet worden bevestigd in het raadsonderzoek. Ook door de huisarts, het kinderdagverblijf, de politie en Veilig Thuis worden de zorgen niet herkend. De vrouw heeft naar het oordeel van de rechtbank geen feiten en omstandigheden aangedragen op grond waarvan [X] niet zou kunnen overnachten bij de man. Nu de rechtbank het in het belang van [X] acht dat zij ook bij de man kan overnachten en niet is gebleken van contra-indicaties zal de rechtbank de raad volgen en een zorgregeling vaststellen zoals door de raad geadviseerd. Partijen zullen moeten gaan investeren in een werkbare verstandhouding en gezamenlijk gedragen ouderschap van [X], waarbij zij elkaar over en weer wat gunnen.

Ten aanzien van de verdeling van de feestdagen zal de rechtbank conform het verzoek van de vrouw beslissen omdat de man hiertegen geen verweer heeft gevoerd.

De man heeft in beginsel geen bezwaar tegen het verzoek van de vrouw om vier vakantieperioden per jaar van één tot twee aaneengesloten weken; hij verbindt hieraan evenwel de voorwaarde dat hij de dagen dat [X] met de vrouw op vakantie is terwijl de minderjarige volgens de reguliere regeling bij hem zou zijn, gecompenseerd wenst te zien.

De rechtbank overweegt als volgt.

De vrouw heeft in dit kader aangevoerd dat het van groot belang is dat [X], die naast de Nederlandse nationaliteit ook de Italiaanse nationaliteit bezit, de taal, cultuur en familie in Italië goed leert kennen. De man heeft hiertegen geen verweer gevoerd en de rechtbank ziet ook geen aanknopingspunten om te veronderstellen dat dit niet in het belang van [X] zou zijn. De rechtbank zal daarom het verzoek van de vrouw toewijzen.

De rechter ziet in hetgeen de man heeft aangevoerd geen aanleiding om zijn gemiste omgangscontacten als de vrouw met de minderjarige op vakantie is, te compenseren. Het is inherent aan vakanties dat de reguliere zorgregeling daarvoor wijkt. Dat zal in het geval de man met de minderjarige op vakantie gaat, niet anders zijn.

De vrouw verzoekt te bepalen dat de man [X] ophaalt bij de kerk te [plaats] en de vrouw aan het einde dag haar weer bij de man ophaalt.

Omdat de man hiertegen geen verweer heeft gevoerd, zal de rechtbank conform het verzoek van de vrouw beslissen.

Het eerst aan het slot van de behandeling op 13 december 2022 gedane mondelinge verzoek van de vrouw om haar vervangende toestemming te verlenen om de kerstvakantie 2022 met haar dochter in Italië door te brengen wijst de rechtbank af. Nog daargelaten wat er voor het overige van dit verzoek zij, heeft de vrouw geen belang bij toewijzing ervan nu de uitspraak in deze zaak pas zal worden gedaan na deze kerstvakantie.

De rechtbank overweegt als volgt.

Op grond van artikel 1:377b BW is de met het gezag belaste ouder gehouden de niet met het gezag belaste ouder op de hoogte te stellen van de gewichtige aangelegenheden met betrekking tot de persoon en het vermogen van het kind en de ouder te raadplegen over daaromtrent te nemen beslissingen. Op verzoek kan de rechtbank een regeling hieromtrent vaststellen.

In dit geval zijn beide partijen belast met het gezag, er is sprake van een zorgregeling en de man is in staat om zich zelfstandig te wenden tot instanties om de nodige informatie te verschaffen. Gelet hierop zal de rechtbank het verzoek van de man afwijzen.

Aanvankelijk verzocht de vrouw te bepalen dat de man met een bedrag van € 953,- per maand bijdraagt in de kosten van verzorging en opvoeding van de minderjarige. Tijdens de mondelinge behandeling heeft zij haar initiële verzoek verminderd naar een bedrag van

€ 597,- per maand.

a. Behoefte

b. Draagkracht van de man

Dit betekent dat de rechtbank uitgaat van een salaris van de man van € 3.597,13 minus

€ 359,70 ofwel van € 3.237,43 bruto per maand. De man heeft verder recht op vakantiegeld en een winstuitkering van € 950,- per jaar.

De rechtbank gaat uit van de tarieven 2023-1 nu de ingangsdatum van de bijdrage in 2023 ligt en houdt rekening met de verplichte ingehouden pensioenpremie, de algemene heffingskorting en de arbeidskorting.

Uitgaande van die gegevens heeft de rechtbank berekend dat het NBI van de man € 2.620,- per maand bedraagt. De berekening wordt aan de beschikking gehecht.

Volgens de formule 70% x [2.620 – (0,3 x 2.620 + 1.175] bedraagt de draagkracht van de man (afgerond) € 461,- per maand.

c. Draagkracht vrouw

Tussen partijen is in geschil of naast het basissalaris van de vrouw ook rekening dient te worden gehouden met een bonus. De vrouw stelt zich in dit kader op het standpunt dat bij de berekening van haar draagkracht geen rekening gehouden moet worden met een bonus. Zij stelt dat de door haar in vorige jaren ontvangen bonus behoorlijk fluctueert per jaar en dat het onzeker is of zij nog een bonus zal krijgen.

De man heeft gemotiveerd verweer gevoerd. Hij stelt dat de bonus dient te worden meegenomen bij de draagkrachtbepaling van de vrouw. Hij voert aan dat de bonus altijd 10% van het salaris bedroeg.

De rechtbank overweegt als volgt.

Vast staat dat de vrouw in de afgelopen jaren ieder jaar een bonus heeft ontvangen: in 2020 van € 10.760,66, in 2021 van € 14.401,80 en in 2022 van € 15.175,21. Nu de vrouw in feite elk jaar een bonus heeft ontvangen, dient daarmee bij de draagkracht van de vrouw rekening te houden. De enkele stelling van de vrouw dat de hoogte van de bonus fluctueert en dat het onzeker is dat zij een bonus krijgt, acht de rechtbank onvoldoende doorslaggevend.

De rechtbank acht het redelijk om uit te gaan van een gemiddelde over de jaren 2020 tot en met 2022, zijnde een bedrag van (afgerond) € 13.446,- per jaar.

De rechtbank gaat uit van de tarieven 2023-1 en houdt rekening met de verplicht ingehouden pensioenpremie, de algemene heffingskorting, de arbeidskorting en de inkomensafhankelijke combinatiekorting.

De vrouw gaat in haar draagkrachtberekening uit van haar werkelijke woonlast en wijkt - anders dan de man - hiermee af van het forfaitaire bedrag aan woonlasten.

De rechtbank stelt vast dat het forfaitaire bedrag in de formule van 30% van het NBI - dat in de praktijk wordt beschouwd als een forfait woonlasten - € 1.513,80 per maand bedraagt. Alleen in hoogst uitzonderlijke omstandigheden - en die zijn gesteld noch gebleken - kan van dit forfait worden afgeweken.

De rechtbank berekent het NBI van de vrouw op € 5.046,- per maand. De berekening wordt aan de beschikking gehecht.

Volgens de formule 70% x [5.046 – (0,3 x 5.046 + 1.175)] bedraagt de draagkracht van de vrouw (afgerond) € 1.650,- per maand.

d. Zorgkorting

e. Conclusie en te betalen kinderalimentatie

Omdat de gezamenlijke draagkracht van partijen (461 + 1.650 per maand) hoger is dan de behoefte van de minderjarige (€ 2019,- per maand) zal de rechtbank een draagkrachtvergelijking maken.

De verdeling van de kosten over beide ouders wordt dan berekend volgens de formule: ieders draagkracht gedeeld door de totale draagkracht vermenigvuldigd met de behoefte.

Het eigen aandeel van de man in de kosten van [X] bedraagt:

Het eigen aandeel van de vrouw in de kosten van [X] bedraagt:

Omdat partijen voldoende draagkracht hebben om volledig in de behoefte van [X] te voorzien, wordt de zorgkorting in mindering gebracht op het hiervoor berekende aandeel van de man van € 441,-. Dit betekent dat het door de man te betalen bedrag aan kinderalimentatie uitkomt op € 126,- per maand (€ 441 – € 315).

Over het verzoek van de man om te bepalen dat de vrouw ten behoeve van [X] kinderalimentatie aan hem betaalt, oordeelt de rechtbank, onder verwijzing naar ECLI:NL:HR:2022:1924, als volgt. De rechtbank zal, zoals hiervoor overwogen, bepalen dat [X] haar hoofdverblijfplaats zal hebben bij de vrouw. De vraag of en, zo ja, in hoeverre de ouder bij wie het kind meer dan incidenteel verblijft maar niet zijn hoofdverblijf heeft - hier de man - jegens de ouder bij wie het kind zijn hoofdverblijf heeft - hier de vrouw - aanspraak kan maken op een bijdrage in de kosten die zijn gemoeid met verzorging en opvoeding van het kind gedurende dat meer dan incidentele verblijf, moet worden beantwoord aan de hand van de wettelijke maatstaven van draagkracht en behoefte als bedoeld in titel 17 van Boek 1 BW (art. 1:397 leden 1 en 2 BW en art. 1:404 lid 1 BW) ; bijzondere omstandigheden zijn daarbij - anders dan de vrouw heeft betoogd - geen vereiste.

De rechtbank heeft geconstateerd dat de man voor een bedrag van € 461,- draagkracht heeft om bij te dragen in de kosten van [X]. De man wordt geacht voor een bedrag van € 315,- (35% van de behoefte) kosten te maken voor de dagen dat zij mij hem verblijft. Dit bedrag is ook volledig - er is geen tekort aan draagkracht - in mindering gebracht op de bijdrage die de man, na vergelijking van hun beider draagkracht, aan de vrouw dient te voldoen voor kosten van [X]. Dit betekent dat, zoals art.1:397 BW voorschrijft, conform zijn draagkracht en de verhouding daarvan tot die van de vrouw, rekening is gehouden met de kosten voor de man voor het verblijf van [X] bij hem. Het verzoek van de man om een bijdrage voor [X] zal de rechtbank dan ook afwijzen.

De rechtbank overweegt als volgt.

Op grond van artikel 1:156 BW kan de rechter bij de echtscheidingsbeschikking of bij latere uitspraak aan de echtgenoot die niet voldoende inkomsten tot zijn levensonderhoud heeft en deze in redelijkheid niet kan verwerven, op diens verzoek ten laste van de andere echtgenoot een uitkering tot levensonderhoud toekennen. Het is aan de partij die het verzoek doet, in dit geval de man, om te stellen en bij voldoende gemotiveerde betwisting te bewijzen dat hij niet voldoende inkomsten tot zijn levensonderhoud heeft en deze niet kan verwerven.

a. Ingangsdatum

b. Duur van de alimentatieverplichting

De vrouw heeft verzocht de duur van deze onderhoudsverplichting vast te stellen en deze te bepalen op de helft van de duur van het geregistreerd partnerschap. De man beroept zich op lid 4 van art.1:157 BW en verzoekt te bepalen dat de onderhoudsverplichting pas eindigt als [X] de leeftijd van twaalf jaar heeft bereikt. De vrouw stelt dat de man dat beroep niet toekomt.

De rechtbank overweegt dat uit de wetsgeschiedenis (kamerstukken II 2014/15, 3 4231, 3, p. 22) blijkt dat lid 4 van 1:157 BW geldt voor de situatie dat de alimentatiegerechtigde de zorg heeft voor jonge kinderen van de echtgenoten. De rechtbank neemt aan dat bedoeld zal zijn zodanige zorg dat die geacht wordt in de weg te staan aan het volledig benutten van het vermogen om met arbeid inkomen te verwerven. Dat zal zich met name voordoen als die zorg hoofdzakelijk bij de alimentatiegerechtigde berust. Deze situatie doet zich hier niet voor. Gesteld noch gebleken is dat de zorg voor het jonge kind van partijen hoofdzakelijk bij de man berust en dat die zorg ten koste gaat van zijn mogelijkheden om zelf in zijn (aanvullende) behoefte te voorzien. Dat betekent dat de man geen beroep op dit lid 4 toekomt zodat het verzoek van de vrouw wordt toegewezen. Voor de man geldt de hoofdregel van art.1:157 lid 1 en hij heeft dus tot maximaal een termijn gelijk aan de helft van de duur van het geregistreerd partnerschap recht op een bijdrage van de vrouw. De rechtbank zal het verzoek van de man dan ook afwijzen.

c. Huwelijksgerelateerde behoefte en aanvullende behoefte

De vrouw heeft onvoldoende concreet betwist dat de behoefte van de man kan worden vastgesteld aan de hand van de hofnorm. De vrouw heeft evenmin het bedrag van

€ 3.083,- per maand betwist zoals door de man berekend.

De rechtbank sluit daarom daarbij aan en stelt de behoefte van de man vast op

€ 3.083,- netto per maand. Als gevolg van de wettelijke indexering bedraagt de behoefte van de man per 1 januari 2023 € 3.187,82 per maand.

Op dit bedrag komen de eigen inkomsten van de man in mindering. Zoals hiervoor onder het kopje kinderalimentatie overwogen, bedraagt zijn inkomen in 2022 € 2.620,- netto per maand. Daarmee komt de aanvullende behoefte van de man in 2023 uit op € 567,82 netto per maand.

d. Draagkracht vrouw

Inkomen

De rechtbank gaat uit van dezelfde inkomensgegevens als bij de berekening van de draagkracht in het kader van de kinderalimentatie, ofwel van een inkomen van € 79.212,- bruto per jaar nog te vermeerderen met € 6.337,- aan vakantiegeld, een 13e maand van

€ 6.601,- bruto per jaar en een bonus van € 13.446,- per jaar.

De rechtbank gaat verder uit de fiscale tarieven 2023-1 en houdt rekening met de verplichtingen inhoudingen en de toepasselijke heffingskortingen.

Woonlast

De man heeft aangevoerd dat voor de woonlast van de vrouw gerekend dient te worden met een woonbudget van 30% van het netto besteedbaar inkomen zoals dat met ingang van 1 januari 2023 is opgenomen in genoemde aanbevelingen. Het is, zo heeft de man onweersproken gesteld, een eigen keuze van de vrouw om in deze woning te blijven wonen. De vrouw heeft zich op het standpunt gesteld dat gerekend dient te worden met haar werkelijke woonlasten.

De rechtbank is van oordeel dat gelet op de ingangsdatum van de onderhoudsverplichting, zoals die door de rechtbank zal worden beslist, deze berekend dient te worden, zoals de man ook heeft bepleit, conform de wijze zoals die met ingang van 2023 door de Expertgroep Alimentatie is besloten. In het standpunt van de vrouw dat zij deze lasten daadwerkelijk heeft betaald en dat zij de woning aan zich toebedeeld wil zien, ziet de rechtbank geen aanleiding anders te beslissen. Dat betekent dat rekening wordt gehouden met een woonbudget van 30% van het NBI ofwel van € 1.514,- per maand.

Verder houdt de rechtbank rekening met het aandeel van de vrouw in de kosten van [X] van € 1.578,- per maand, zoals hiervoor berekend.

e. Conclusie en te betalen partneralimentatie

De vrouw heeft verzocht voor recht te bepalen dat er geen sprake is van een gemeenschap van goederen en vervolgens te bepalen dat de eenvoudige gemeenschap van de woning aan de vrouw wordt toebedeeld, met bepaling dat aan de vrouw vergoedingsrechten

toekomen zoals door haar beschreven.

Subsidiair verzoekt zij, indien sprake is van een gemeenschap van goederen, de wijze van

verdeling vast te stellen en de vergoedingsrechten van de vrouw te bepalen.

De rechtbank overweegt als volgt.

Partijen zijn op [datum] een geregistreerd partnerschap aangegaan. Dit betekent dat sprake is van een wettelijk beperkte gemeenschap van goederen. Dit betekent dat alleen hetgeen de partners tijdens hun partnerschap hebben verkregen, alsmede de goederen die vóór het geregistreerd partnerschap aan hen gezamenlijk toebehoorden, tot die gemeenschap behoren. Het vermogen dat ieder van partijen voor het aangaan geregistreerd partnerschap had, blijft privé.

Bij verdeling van deze gemeenschap moet als uitgangspunt worden genomen dat partijen in gelijke mate delen in de goederen van de gemeenschap, terwijl ieder de schulden van de gemeenschap voor de helft moet dragen.

a. Peildatum

b. Verklaring voor recht

c. Bestanddelen van de beperkte gemeenschap van goederen

Uitgaande van de standpunten van partijen bestaat de beperkte gemeenschap van goederen uit:

Activa

Passiva

Vast staat dat partijen op [datum] 2018, dus voor het aangaan van het geregistreerd partnerschap gezamenlijk de woning hebben gekocht voor € 700.000,-.

De vrouw verzoekt om toedeling van de woning aan haar. De man kan daarmee instemmen mits de vrouw de financiële middelen heeft om de woning over te nemen. Zo niet, dan meent de man dat de woning aan een derde verkocht moet worden.

Partijen zijn het er ter zitting over eens geworden dat bij toedeling van de woning aan de vrouw uitgegaan moet worden van een waarde van € 950.000,-.

De vrouw zal de gelegenheid krijgen om de woning aan zich toegedeeld te krijgen. Indien zij de financiering niet rond krijgt, dient de woning zo spoedig mogelijk te worden verkocht.

De rechtbank zal, gelet op het voorgaande, gelasten dat de woning toegedeeld wordt aan de vrouw op voorwaarde dat de vrouw de man doet ontslaan uit de hoofdelijke aansprakelijkheid voor de hypothecaire schuld en onder de verplichting de helft van de overwaarde, onder aftrek van de kosten verband houdende met de overdracht, aan de man te betalen op het moment van overdracht van het aandeel van de man in de woning aan de vrouw. Mocht deze voorwaarde niet worden vervuld dan dient de woning aan een derde te worden verkocht.

Ten aanzien van de inboedel heeft de man gesteld dat partijen deze in onderling overleg zullen verdelen.

De vrouw heeft gesteld dat de inboedel gedurende de samenleving van partijen en het geregistreerd partnerschap door haar is gekocht en betaald vanuit privévermogen. Zij stelt dat de gehele inboedel aan haar behoort en niet valt in de beperkte gemeenschap van goederen. Zij verzoekt te bepalen dat de inboedel van de woning aan de [adres] te [plaats 2] (de rechtbank neemt dat bedoeld wordt: [plaats] ) aan haar toebehoort zonder enige verrekening.

De rechtbank overweegt dat de gemeenschap alle goederen omvat die reeds voor de aanvang van de gemeenschap aan de echtgenoten gezamenlijk toebehoorden, en alle overige goederen van de echtgenoten, door ieder van hen afzonderlijk of door hen tezamen vanaf de aanvang van de gemeenschap tot haar ontbinding zijn verkregen. Artikel 94 lid 8 BW bepaalt dat, indien er tussen de echtgenoten een geschil bestaat aan wie van hen beiden een goed toebehoort en geen van beiden zijn recht op dit goed kan bewijzen, dit goed als gemeenschapsgoed wordt aangemerkt. Dit laatste is aan de orde. De vrouw stelt dat de gehele inboedel haar toebehoort, maar de man heeft dat betwist. Enig bewijsaanbod heeft de vrouw niet gedaan zodat de inboedel als gemeenschapsgoed dient te worden aangemerkt. De rechtbank zal het verzoek van de vrouw dan ook afwijzen.

De man verzoekt de saldi van de bankrekeningen per peildatum, 25 oktober 2021, bij helfte te verdelen. De vrouw heeft hiertegen geen verweer gevoerd.

De rechtbank zal het verzoek van de man als onbetwist toewijzen.

De rechtbank begrijpt dat tussen partijen niet in geschil is dat de auto, [merk en type] met kenteken [zz-zzz-z] , niet behoort tot de huwelijksgoederengemeenschap.

De vrouw stelt echter dat zij op 19 september 2020 aan de man een bedrag van € 1.000,- heeft overgemaakt, waarmee de man een dag later genoemde auto heeft aangeschaft. De vrouw stelt zich op het standpunt dat de man haar een bedrag van € 1.000,- verschuldigd is.

De rechtbank constateert dat de vrouw nalaat aan te geven op welke titel zij het bedrag aan de man heeft overgemaakt en op welke grond de man haar genoemd bedrag verschuldigd zou zijn. De rechtbank zal het verzoek van de vrouw dan ook afwijzen.

Alvorens op de afzonderlijke door de vrouw in dit verband aangevoerde posten in te gaan, wijst de rechtbank partijen nog op het volgende.

De vrouw heeft ter zitting met betrekking tot, naar de rechtbank begrijpt, alle door haar als “vergoedingsrechten” omschreven vorderingen (die hierna onder i tot en met vi besproken zullen worden) aangevoerd dat de grondslag voor al die vorderingen gelegen is in onverschuldigde betaling, in ongerechtvaardigde verrijking, of in de redelijkheid en billijkheid. Zij laat daarbij echter na te stellen op grond van welke feiten, welke van deze grondslagen, bij welke vordering hebben te gelden. Dit betekent dat de rechtbank dit aldus geformuleerde standpunt niet bij haar beoordeling kan betrekken. Voor zover de vrouw bij deze posten nog meer heeft aangevoerd, zal dat hierna aan de orde komen.

De vrouw stelt dat zij ten tijde van de aanschaf van de gezamenlijke woning uit eigen vermogen een bedrag van € 72.065,99 heeft geïnvesteerd in de woning. Zij verwijst hierbij naar een bankafschrift van [datum] ², waarop een overschrijving staat vermeld van genoemd bedrag aan [notaris] met kenmerk Aankoop [adres] te [plaats] .

De vrouw meent dat haar een vergoeding toekomt gelijk aan haar meerinbreng bij de aankoop van de woning althans 10% van het huidige waarde van de woning.

De man heeft tijdens de mondelinge behandeling verweer gevoerd.

De rechtbank overweegt als volgt.

Dat door de inbreng van de vrouw ten tijde van de verkrijging van de woning een vordering op de man is ontstaan, zoals zij heeft aangevoerd, wordt door de man betwist en kan niet worden vastgesteld. Enige grondslag voor een dergelijke vordering - anders dan dat zij als enige uit privévermogen een deel (10%) van het bij de verkrijging door partijen verschuldigde bedrag aan de notaris heeft overgemaakt - heeft de vrouw niet gegeven. De juistheid van haar stelling kan ook niet gevonden worden in productie 24 nu daaruit niet meer en niet minder blijkt dat de vrouw een bedrag van € 72.065,99 aan de notaris heeft overgemaakt maar daarmee is een vordering op de man niet gegeven. De rechtbank wijst dit verzoek van de vrouw af.

De vrouw stelt dat tot juli 2022 in totaal een bedrag van € 58.613,90 is afgelost op de hypothecaire geldleningen. Zij meent dat haar een vergoeding toekomt van alle door haar gedane aflossingen tot het moment van toedeling van de woning aan haar dan wel verkoop aan een derde. De vrouw stelt dit vergoedingsrecht op € 61.375,60, zijnde 8,14% van de WOZ waarde 20220 van € 754.000,-.

De man heeft tijdens de mondelinge behandeling verweer gevoerd.

De vrouw laat na feiten en omstandigheden aan te voeren op grond waarvan de man dit bedrag aan haar verschuldigd zou zijn. Dat zij deze aflossingen zou hebben voldaan is hiertoe niet voldoende. De rechtbank wijst dit deel van het verzoek van de vrouw af.

De vrouw stelt dat zij de nodige investeringen in de woning heeft betaald, zoals de aanleg van de tuin van € 5.419,88 en zonnepanelen van € 2.000,-. Zij is van mening dat haar een vergoeding toekomt van alle door haar gedane investeringen van in totaal € 7.419.88. De vrouw stelt dit vergoedingsrecht op € 7.690,80, zijnde 1,02% van de WOZ waarde 20220 van € 754.000,-.

De man heeft tijdens de mondelinge behandeling verweer gevoerd.

Door de vrouw zijn geen feiten en omstandigheden aangevoerd op grond waarvan de man dit bedrag aan haar verschuldigd zou zijn. Dat zij deze investeringen zou hebben betaald is hiertoe niet voldoende. De rechtbank wijst dit deel van het verzoek van de vrouw af.

De vrouw voert aan dat zij het aandeel van de man in de hypotheekrente heeft gedragen, waardoor er een vordering op de man is ontstaan in de periode van [datum] tot aanvang geregistreerd partnerschap; dat is [datum] . De vrouw stelt de vordering op

€ 35.000,-.

De man heeft tijdens de mondelinge behandeling verweer gevoerd.

De rechtbank wijst dit verzoek van de vrouw af. De vrouw heeft nagelaten feiten en omstandigheden aan te voeren op grond waarvan de man dit bedrag aan haar verschuldigd zou zijn. Dat zij deze rente zou hebben betaald - ook als dit voor het aangaan van het geregistreerd partnerschap is gebeurd - is hiertoe niet voldoende.

In dit kader heeft de vrouw aangevoerd dat de man niet dan wel niet in verhouding heeft bijgedragen in de kosten van de huishouding, waardoor zij een vordering op de man heeft van € 11.216,70.

De man heeft tijdens de mondelinge behandeling verweer gevoerd.

De vrouw heeft geen feiten en omstandigheden gesteld op grond waarvan de man dit bedrag aan haar verschuldigd zou zijn. Dat zij de kosten van de huishouding zou hebben betaald is hiertoe niet voldoende.

Tot slot heeft de vrouw gesteld dat zij kosten en schulden van de man heeft betaald, te weten:

betaalde studiekosten van de man ad € 3.108,60 + € 650,-;

afbetaling gokschuld € 3.500,-;

een computer € 600,-;

overige geleende bedragen € 300,-.

De man heeft tijdens de mondelinge behandeling verweer gevoerd.

De rechtbank wijst dit verzoek van de vrouw af. De vrouw laat ook hier na feiten en omstandigheden aan te voeren op grond waarvan de man dit bedrag aan haar verschuldigd zou zijn. Voor zover de vrouw bedoelt aan te voeren dat zij (een deel van) deze bedragen aan de man heeft geleend, heeft zij daartoe volstrekt onvoldoende gesteld.

Tot slot

De vrouw heeft na afloop van de mondelinge behandeling nog opgemerkt dat alles wat zij “in excess” zou hebben betaald, beschouwd moet worden als een (mondeling overeengekomen) lening aan de man. Als deze opmerking al aangemerkt moet worden als een standpunt met betrekking tot haar vorderingen, dan is dit naar het oordeel van de rechtbank te weinig specifiek en onderbouwd om te betrekken bij de beoordeling van die vorderingen.