Gerechtshof Arnhem-Leeuwarden 04-08-2022, ECLI:NL:GHARL:2022:6918

Na de mondelinge behandeling is op 30 juni 2022 een email van [verzoekster] met bijlage(n) ingekomen. Omdat de mondelinge behandeling is gesloten en het hof geen toestemming heeft gegeven om stukken na te zenden, slaat het hof geen acht op deze email.

3. De feiten

De man was gehuwd met [de vrouw] (de vrouw).

De echtscheidingsbeschikking van 24 oktober 2012 is op 9 november 2012 ingeschreven in de registers van de burgerlijke stand.

De man en de vrouw zijn de ouders van [verzoekster] , geboren op 13 september 2000.

Ten tijde van de echtscheiding hebben de man en de vrouw een ouderschapsplan opgesteld. Daarin hebben ze afspraken gemaakt over de kosten van hun toen nog minderjarige kinderen [verzoekster] en [naam1] en hun op dat moment jongmeerderjarige zoon [naam2] . Over de kosten van de verzorging en opvoeding van [verzoekster] hebben de man en de vrouw afgesproken dat de man

€ 360,- per maand aan de vrouw zou betalen en dat die bijdrage, vanaf het moment dat [verzoekster] niet meer paardrijdt, zou worden verlaagd tot € 312,- per maand.

Op 13 september 2018 is [verzoekster] 18 jaar oud geworden en is de man gestopt met het

betalen van de bijdrage voor [verzoekster] .

Via het Nationaal Loket Alimentatie Inning (NLAI) heeft [verzoekster] in september 2020 een bedrag van € 8.200,40 aan nog te betalen kinderalimentatie van de man gevorderd.

Door het leggen van loonbeslag heeft [verzoekster] het bedrag ontvangen.

[verzoekster] is met drie grieven in hoger beroep gekomen van de beschikking van 23 juni 2021. Grief 1 ziet op de behoeftigheid van [verzoekster] . Grief 2 ziet op de behoefte van [verzoekster] .

Grief 3 ziet op de terugbetalingsverplichting.

[verzoekster] verzoekt het hof om bij beschikking, voor zoveel mogelijk uitvoerbaar bij voorraad,

de bestreden beschikking, voor zover deze ziet op de nihilstelling van de alimentatie en de terugbetaling van de gevorderde bedragen door [verzoekster] , te vernietigen en, opnieuw rechtdoende, te bepalen dat het verzoek van de man om de bijdrage met ingang van

13 september 2018 op nihil te stellen alsmede zijn verzoek te bepalen dat [verzoekster] gehouden is de op grond van de beschikking van 24 oktober 2012 gevorderde bedragen binnen een termijn van vier weken terug te betalen, af te wijzen, althans een zodanige beslissing te nemen die het hof juist voorkomt.

Tussen partijen is niet in geschil dat de financiële omstandigheden aan de zijde van [verzoekster] zijn gewijzigd nadat de beschikking van 24 oktober 2012 is gegeven.

Dit levert een wijziging van omstandigheden in de zin van artikel 1:401 lid 1 BW op die

een hernieuwde beoordeling van de door de man te betalen kinderalimentatie rechtvaardigt.

Ter zitting van het hof zijn partijen het er over eens geworden dat de behoefte van [verzoekster] (in 2018) € 452,10 per maand bedraagt, zodat de tweede grief van [verzoekster] geen bespreking meer behoeft. Het geschil tussen partijen ziet nog op de behoeftigheid van [verzoekster] in de periode vanaf 13 september 2018 tot november 2020 en de terugbetalingsverplichting.

[verzoekster] heeft in haar eerste grief gesteld dat zij (vanaf haar achttiende verjaardag) in 2018 bij de kledingzaak [naam3] een inkomen had van gemiddeld € 155,- per maand, dat zij in 2019 een (totaal)bedrag van € 2.158,- voor haar werkzaamheden bij [naam3] heeft ontvangen en in 2020 een bedrag van € 2.329,67. Volgens [verzoekster] was dat inkomen

ontoereikend om in haar eigen levensonderhoud te kunnen voorzien en had zij behoefte aan een bijdrage van de man in de kosten van haar levensonderhoud en studie. [verzoekster] heeft in grief 3 gesteld dat er ten onrechte een terugbetalingsverplichting aan haar is opgelegd.

De man betwist dat de door [verzoekster] gestelde inkomsten haar enige inkomsten waren en stelt zich op het standpunt dat er daarnaast zodanige ‘zwarte inkomsten’ zijn geweest dat zij

daarmee volledig in de kosten van haar levensonderhoud en studie kon voorzien.

Volgens de man moet [verzoekster] de door hem vanaf 13 september 2018 betaalde bijdragen aan hem terugbetalen.

Het hof stelt voorop dat partijen tijdens de mondelinge behandeling bij het hof

hebben afgesproken om samen een mediationtraject (door middel van een digitale verbinding met de man) te starten, eventueel uit te breiden met systeemtherapie, om te werken aan de onderlinge verhoudingen. Zoals ter zitting verder besproken, zal het hof allereerst een

beslissing nemen op de vraag of de zaak in afwachting van de uitkomsten van een mediationtraject al dan niet dient te worden aangehouden. In aanmerking genomen dat het naar

verwachting een langdurig traject zal betreffen, acht het hof het niet in het belang van

partijen dat de onderhavige procedure gedurende de mediation boven hun hoofd blijft

hangen. Het hof zal daarom een beslissing nemen in deze zaak. Dan is het voor partijen ook duidelijk met welke uitgangspunten zij het mediationtraject ingaan. Het hof gaat ervan uit dat de man zich zal houden aan zijn ter zitting gedane toezegging dat hij het initiatief zal

nemen tot het organiseren van het mediationtraject.

Het hof is op dezelfde gronden als de rechtbank van oordeel dat [verzoekster] in de periode van 13 september 2018 tot november 2020 volledig in haar levensonderhoud kon voorzien

en dat zij de door haar in die periode ontvangen bijdragen van de man aan hem dient terug te betalen. Het hof neemt de motivering van de rechtbank daartoe na eigen onderzoek over en maakt die tot de zijne. Het hof voegt hieraan nog het volgende toe.

Ook in de onderhavige procedure heeft [verzoekster] de voldoende onderbouwde stelling van de man, dat sprake is geweest van forse structurele (zwarte) inkomsten die haar behoefte overstegen doordat ze fulltime bij [naam3] werkte, onvoldoende gemotiveerd weersproken. De door [verzoekster] in hoger beroep overgelegde bankafschriften kunnen niet leiden tot een ander oordeel. Integendeel, het beeld dat uit die bankafschriften naar voren komt,

bevestigt de stelling van de man dat het uitgavenpatroon van [verzoekster] een hoger inkomen doet vermoeden dan zij verklaart te hebben gehad. Ook blijkt uit de bankafschriften dat [verzoekster] ,

anders dan zij bij de rechtbank heeft verklaard, zorgtoeslag heeft ontvangen. Verder heeft [verzoekster] (wederom) nagelaten om nadere inkomensgegevens in het geding te brengen die haar verhaal ten aanzien van de door haar gestelde inkomsten bij en (kas)betalingen door [naam3] hadden kunnen staven.

[verzoekster] heeft geen loonstroken overgelegd zodat haar verklaring over voornoemde (kas)

betalingen niet gecontroleerd kan worden. Dit komt voor haar rekening en risico, waarbij het hof opmerkt dat de enige loonstrook (oktober 2019) waar [verzoekster] naar eigen zeggen wel over zou beschikken en waar zij naar verwijst, ook niet in het geding is gebracht.

Gelet op het voorgaande, heeft [verzoekster] haar stelling dat zij in de periode van

13 september 2018 tot november 2020 onvoldoende inkomen had om volledig in haar eigen

levensonderhoud te kunnen voorzien, gelet op de gemotiveerde betwisting daarvan door de man, ook nu onvoldoende nader onderbouwd. Dit brengt met zich dat de verzoeken van [verzoekster] in hoger beroep zullen worden afgewezen.

Wat betreft de terugbetalingsverplichting overweegt het hof nog dat tussen partijen

niet in geschil is dat deze ziet op een bedrag van (in totaal) € 9.438,52, bestaande uit een

bedrag van € 8.200,40 aan gevorderde alimentatie en uit door de deurwaarder aan de man in rekening gebrachte opslagen en kosten. Omdat de rechtbank het door [verzoekster] aan de man terug te betalen bedrag in het dictum niet heeft gespecificeerd, zal het hof -om misverstanden over de hoogte van het terug te betalen bedrag te voorkomen- de beslissing van de rechtbank in zoverre aanvullen.