Rechtbank Zeeland-West-Brabant 14-06-2022, ECLI:NL:RBZWB:2022:4495

Op grond van de stellingen en overgelegde stukken staat tussen partijen het volgende vast:

- zij zijn op [datum 1] in de gemeente Breda met elkaar gehuwd in algehele gemeenschap van goederen;

- voorafgaand aan hun huwelijk is het volgende, nu nog minderjarige kind geboren:

[datum 1], geboren te [geboorteplaats 1] op [geboortedatum] 2013, roepnaam [voornaam] (hierna ook: [voornaam]);

- zij hebben geen overeenstemming kunnen bereiken over een ouderschapsplan;

- zij hebben de Nederlandse nationaliteit;

- hun huwelijk is duurzaam ontwricht.

De rechtbank acht de vrouw en de man ontvankelijk in haar en zijn echtscheidingsverzoek. De door hen aangevoerde omstandigheden zijn van dien aard dat van de vrouw en de man redelijkerwijs niet kan worden verlangd dat een door beide partijen opgesteld ouderschapsplan wordt overgelegd.

De verzoeken tot

- echtscheiding;

- toekenning van het huurrecht van de echtelijke woning aan de vrouw,

liggen als op de wet gegrond en niet weersproken voor toewijzing gereed.

Beide partijen verzoeken het hoofdverblijf van de minderjarige [voornaam] bij haar/hem te bepalen. Ter zitting heeft de man toegelicht dat hij het liefst heeft dat het hoofdverblijf bij hem zou worden bepaald, in combinatie met een co-ouderschapsregeling, maar dat zou dan zijn vanaf het moment dat hij een eigen woning heeft. De man woont nu nog bij zijn ouders.

De rechtbank zal het verzoek van de vrouw met betrekking tot het hoofdverblijf toewijzen en het hoofdverblijf van [voornaam] bij de vrouw bepalen, conform de huidige feitelijke situatie. De vrouw heeft ter zitting onweersproken gesteld dat op dit moment goed gaat met [voornaam]; ze is de echtscheiding van partijen nog wel aan het verwerken, maar hulpverlening is thans niet aan de orde. Verder staat ook vast dat de man nog niet over eigen woonruimte beschikt en dat nog niet duidelijk is wanneer dat wel het geval zal zijn, zodat ook om die reden op dit moment toewijzing van het verzoek van de man om het hoofdverblijf bij hem te bepalen niet aan de orde is.

De vrouw heeft verzocht een regeling vast te stellen waarbij de man en [voornaam] contact met elkaar hebben eenmaal per twee weken een weekend, in de woning van de ouders van de man. Voorts heeft zij aanvullend verzocht, indien de man niet bereid is het door haar overgelegde concept ouderschapsplan te ondertekenen, de verdeling van vakanties en feestdagen vast te stellen zoals opgenomen in dat ouderschapsplan, als volgt:

De feitelijke zorgregeling is nu zo dat [voornaam] eenmaal per twee weken van vrijdag 18:30 uur tot zondag 18:30 uur bij de man verblijft. Partijen hebben ter zitting uitgesproken dat, indien en voor zover in de huidige woonsituatie van de man verandering komt in die zin dat de man over eigen woonruimte zal gaan beschikken, zij allebei de intentie hebben om dan met elkaar te bezien of er een uitbreiding van de contacten van [voornaam] met de man mogelijk is. De rechtbank vertrouwt er op dat partijen hieraan op die manier gevolg zullen geven als deze situatie zich voordoet. Verder heeft de man ter zitting aangegeven dat het voorstel van de vrouw met betrekking tot de verdeling van de vakanties en feestdagen, zoals door haar opgenomen in het concept ouderschapsplan, wat hem betreft akkoord is. Daarbij is door partijen nog aangevuld dat over een mogelijke wijziging daarvan ook overleg kan worden gevoerd, maar dat dat -als het over een langere periode gaat- wel ruim van tevoren dient te worden aangegeven door de man bij de vrouw.

Partijen zijn ter zitting overeengekomen dat de man een bedrag aan kinderalimentatie van € 150,= per maand aan de vrouw zal voldoen. De rechtbank zal dienovereenkomstig beslissen en de ingangsdatum hiervan bepalen op de datum van deze beschikking.

Partijen zijn gehuwd in algehele gemeenschap van goederen. Bij de verdeling van deze gemeenschap moet als uitgangspunt worden aangenomen dat partijen in gelijke mate delen in de goederen van de gemeenschap, terwijl ieder de schulden van de gemeenschap voor de helft moet dragen.

De gemeenschap van goederen is op grond van artikel 1:99 lid 1 aanhef en sub b BW ontbonden op de datum waarop het verzoekschrift tot echtscheiding is ingediend bij de rechtbank, te weten 28 mei 2021. Die datum is ook bepalend voor de omvang en samenstelling van de gemeenschap. De peildatum voor de waardering van de bestanddelen van de gemeenschap is in beginsel de datum waarop de feitelijke verdeling plaatsvindt, tenzij partijen anders overeenkomen of op grond van de redelijkheid en billijkheid een andere datum moet worden aangehouden. Van deze peildata zal ook in het onderstaande worden uitgegaan, tenzij daarvan ambtshalve of op verzoek van partijen uitdrukkelijk wordt afgeweken.

De gemeenschap bestond op de peildatum van 28 mei 2021, volgens opgave van partijen zelf, uit de volgende bestanddelen (activa en passiva):

- inboedel;

- saldi op bankrekeningen;

- diverse schulden.

Partijen zijn ter zitting overeengekomen dat zij de inboedel in onderling overleg zullen verdelen. Zij verlangen hierover geen nadere beslissing (meer) van de rechtbank.

Partijen hadden op de peildatum de volgende bankrekeningen:
- ING-rekening met nummer [rekeningnummer 1], op naam van beide partijen;

- ING-rekening met nummer [rekeningnummer 2], op naam van de vrouw;

- ING-rekening met nummer [rekeningnummer 2], op naam van de man.

- Creditcard ING, op naam van beide pp

Partijen zijn het erover eens dat er op de peildatum een schuld bij de belastingdienst bestond. De exacte hoogte hiervan is niet duidelijk geworden. Partijen zijn overeengekomen dat de man de aflossing van deze schuld, voor zover dat niet al reeds is gedaan, geheel voor zijn rekening zal nemen en als eigen schuld zal voldoen en de vrouw ter zake zal vrijwaren.

Tussen partijen is niet in geschil dat partijen een schuld hebben aan de moeder van de vrouw ter hoogte van € 81.000,= op de peildatum. Partijen zijn verdeeld over hun onderlinge draagplicht voor deze schuld.

Vast staat dat de goederen van de gemeenschap niet toereikend zijn om de schulden te voldoen.

Op grond van de stukken en de nadere toelichting van partijen ter zitting heeft de rechtbank verder het volgende vastgesteld. De man heeft de vrouw jarenlang wijs gemaakt dat hij werkte, maar dat op zijn loon permanent loonbeslag lag zodat dit inkomen om die reden niet direct beschikbaar was/zou zijn voor het gezin. Hij zou namelijk slachtoffer zijn van identiteitsfraude, waardoor een enorme schuld bij de belastingdienst zou zijn ontstaan met een daaropvolgende beslaglegging. Tevens zouden partijen een van de gedupeerden zijn van de toeslagenaffaire. Omdat de man de vrouw daarbij heeft laten geloven dat zijn inkomen alsnog tot uitkering zou komen, hebben partijen jarenlang geleefd, en uitgaven gedaan, alsof er twee inkomens beschikbaar waren; een inkomen van de man en het inkomen van de vrouw. De maandelijkse tekorten (lees: het beweerdelijke inkomen van de man dat later tot uitkering zou komen) zijn door de jaren heen gedicht met geldleningen van partijen bij de moeder van de vrouw, totaal voor een bedrag van € 81.000,=. Medio april 2021 is de vrouw erachter gekomen dat de man (vanaf 2013) nooit heeft gewerkt, geen enkel inkomen heeft genoten, er dus ook geen beslag lag op welk inkomen dan ook, en dat er dus nooit iets van salaris van de man zou worden ontvangen door partijen. Zijn vrije tijd had de man al die jaren benut om zeer minutieus (een veelheid) brieven, mails en overige stukken te vervalsen, waarmee hij haar telkenmale overtuigde van zijn verhaal. De man heeft hiermee bewust een volstrekt onverantwoorde financiële situatie voor partijen gecreëerd. Met in achtneming van het voorgaande ziet de rechtbank aanleiding om in dit geval af te wijken van de hoofdregel.

Het standpunt van de vrouw dat deze schuld aan haar moeder volledig voor rekening van de man dient te komen zal evenwel worden verworpen. Daarbij neemt de rechtbank in het bijzonder in aanmerking dat vast staat dat met de gelden voornamelijk kosten van de huishouding zijn betaald, en daarnaast ook een aantal “luxere” uitgaven zoals het aanleggen van een tuin en de aanschaf van persoonlijke goederen. De rechtbank is op grond hiervan van oordeel dat de gemeenschap, en dus ook de vrouw, in zoverre wel geprofiteerd heeft van de (geleende) gelden. Evenwel verkeerde de vrouw in de veronderstelling dat deze bedragen in deze omvang konden worden geleend voor deze uitgaven, omdat de uitbetalingen van het salaris van de man nog zouden volgen. Met deze uitbetalingen kon immers de schuld worden afgelost. De man wist echter al die tijd dat dat niet geval was. Maar, zo heeft hij aangegeven, hij heeft daartegen niet geprotesteerd omdat hij de vrouw dit gunde vanwege zijn schuldgevoel over hetgeen hij wel wist en de vrouw niet. Als de vrouw hiervan op de hoogte was geweest, zo heeft zij onweersproken verklaard op zitting, waren zij niet in deze dure huurwoning blijven wonen, was er wellicht wel een bedrag geleend maar zeker niet in de omvang zoals dat nu het geval is, en hadden zij al deze onverantwoorde uitgaven zeker niet gedaan. Ze hebben en hadden immers geen spaartegoeden danwel andere noemenswaardige bezittingen die maken dat het aangaan van dergelijke financiële verplichtingen verstandig zou zijn geweest.

Dit alles resulteert, in afwijking van de hoofdregel, in een draagplicht voor de schuld aan de moeder van de vrouw voor een bedrag van € 25.000,= voor de vrouw en voor de man voor een bedrag van € 56.000,=.

Partijen zijn ter zitting overeengekomen dat de man de helft van de door de vrouw na de peildatum betaalde gemeentelijke belastingen ten behoeve van de echtelijke woning aan haar zal voldoen, zijnde de helft van € 409,05 = € 204,50.

Gelet op de relatie tussen partijen zullen de proceskosten tussen hen worden gecompenseerd, in die zin dat iedere partij de eigen kosten draagt.