Rechtbank Rotterdam 11-05-2022, ECLI:NL:RBROT:2022:3831

Partijen zijn in juni 2001 gaan samenwonen. Op 27 december 2002 is hun dochter geboren.

Partijen hadden geen gemeenschappelijke bankrekening.

Eind februari 2020 is de relatie verbroken. De man heeft de samenlevingsovereenkomst met een aangetekende brief aan de vrouw per 1 juni 2020 opgezegd.

De man heeft op 6 januari 2021 beslag laten leggen onder de notaris op gelden die aan de vrouw toekomen, zoals haar aandeel in de verkoopopbrengst van de woning van partijen.

Partijen hadden samen een royaal inkomen en de man liet de financiële huishouding gedurende de samenwoning steeds geheel over aan de vrouw. Dat veranderde niet nadat hij een duidelijke schriftelijke overeenkomst met de vrouw had gesloten. Partijen hebben er voor gekozen om ook na die overeenkomst geen gemeenschappelijke rekening te openen en hun huishouding financieel niet zo in te richten als in de overeenkomst is beschreven. Door na het sluiten van de overeenkomst de oude werkwijze ongewijzigd voort te zetten, heeft de man bij de vrouw de indruk gewekt dat hij niet hechtte aan een strikte naleving van artikel 3 lid 2 van de overeenkomst. De redelijkheid en billijkheid brengen in zo’n geval mee dat de man zijn houding niet ineens kan wijzigen als de samenwoning is beëindigd. Indien de vrouw al minder zou hebben bijgedragen dan haar aandeel volgens de overeenkomst, heeft de man zijn recht op nakoming van artikel 3 lid 2 van de overeenkomst verwerkt. De vordering van de man betreffende de kosten van de huishouding wordt dus afgewezen.

Indien de vrouw de rekening van de man heeft gebruikt buiten de algemene volmacht om te zorgen voor de huishouding die de man haar stilzwijgend heeft gegeven, handelt de vrouw onrechtmatig. Zij is dan verplicht de schade de man daardoor heeft geleden te vergoeden.

Geld van de man overmaken naar goksites valt buiten de volmacht om met geld van de man voor de huishouding te zorgen. De vrouw betwist dat zij het was die (alle) bedragen naar goksites heeft overgemaakt. Zij wijst er op dat de man - kortweg - beter op zijn rekening had moeten passen, stelt dat hij zelf ook gokte althans wel eens achter haar stond als zij bingo speelde, en dat hij ook een dure hobby had (rally rijden).

De vrouw heeft ter zitting, gevraagd naar de namen Dazzletag, Envoy en PPRO, aangegeven niet alle namen te herkennen, dat Dazzeletag bingo was, dat het eigenlijk altijd bingo was wat zij speelde, en dat het niet om 900 transacties kan zijn gegaan in die tien jaar, maar dat zij ook nooit op een rijtje heeft gezet wat ze uitgaf aan online gokken/spelen.

De vrouw doet een beroep op verjaring. Een rechtsvordering tot vergoeding van schade of tot betaling van een bedongen boete verjaart door verloop van vijf jaren na de aanvang van de dag, volgende op die waarop de benadeelde zowel met de schade of de opeisbaarheid van de boete als met de daarvoor aansprakelijke persoon bekend is geworden, en in ieder geval door verloop van twintig jaren na de gebeurtenis waardoor de schade is veroorzaakt of de boete opeisbaar is geworden (art 3:310 BW) . Tussen partijen staat vast dat de man de vrouw bij brief van 8 mei 2020 heeft aangemaand tot vergoeding van zijn schade, zodat een lopende verjaringstermijn geacht moet worden met die brief te zijn gestuit.

Volgens de man was hij ten tijde van de stuitingsbrief pas zo’n twee maanden op de hoogte van zijn schade en de daarvoor aansprakelijke persoon. De man heeft ter zitting uitgelegd dat (en hoe) hij had bemerkt dat de vrouw grote bedragen aan on-line gokken had uitgegeven toen de dochter van partijen hem had geholpen een bankieren-app op zijn telefoon te zetten, en hij gezamenlijk met zijn dochter zag dat er regelmatig grote bedragen van zijn rekening waren overgeboekt, waar ze allebei niets van begrepen en erg van schrokken. De aanleiding om de bankieren-app op zijn telefoon te willen was, dat hij in het begin van 2020 niet begreep waarom iets duurs wat hij wilde kopen, volgens de vrouw niet kon worden aangekocht wegens onvoldoende saldo. Eerder had hij geen inzage gehad in zijn bankrekening omdat hij geen papieren afschriften kreeg, niet aan internetbankieren deed, en zijn boekhouder alleen het jaaroverzicht van zijn bankrekening gebruikte.

De vrouw heeft haar verjaringsverweer bij conclusie van antwoord onderbouwd met de stelling dat de man “nu en dan” papieren bankafschriften kreeg en de man steeds de mogelijkheid had om digitaal en via zijn boekhouder inzicht te krijgen in het verloop van zijn rekening, en dat hij daarom bekend verondersteld moet worden met alle transacties die via zijn bankrekening zijn verlopen. De vrouw stelt dus niet dat de man daadwerkelijk (veel) eerder bekend was met haar uitgaven voor on-line gokken. En gelet op wat de man ter zitting heeft toegelicht over (het waarom van) zijn onwetendheid en het moment en de wijze waarop hij zijn ontdekking deed, had het op de weg van de vrouw gelegen om deze gang van zaken ter zitting te weerspreken, duidelijk aan te geven vanaf wanneer de man volgens haar dan wèl op de hoogte was, en ter zake een uitdrukkelijk en gespecificeerd bewijsaanbod te doen. Zij heeft dat nagelaten. Haar beroep op verjaring van de vordering is daarom onvoldoende gemotiveerd en wordt verworpen.

Het overzicht van productie 4, bijlage 2 bij de dagvaarding bevat volgens de man de overboekingen (tot het totaal van € 170.840,= in de periode van 22 februari 2010 tot en met februari 2020) die de vrouw heeft gedaan van de rekening van de man om on-line te gokken. De vrouw heeft de juistheid van de bestemming van de opgenomen bedragen aan “on-line gokken” onvoldoende gemotiveerd betwist met haar stelling dat sommige namen van de begunstigden haar niet bekend voorkomen. Juist nu zij het was die (als enige) de financiën deed kon zij bij uitstek tekst en uitleg geven van de overboekingen, hetgeen zij heeft nagelaten. De vordering van de man (schadevergoeding van € 170.000,=) zal dus worden toegewezen.

De wettelijke rente over € 170.000,= vanaf de dagvaarding zal worden toegewezen, omdat de vrouw niet betwist dat zij vanaf die dag in verzuim is.

De proceskosten worden gecompenseerd omdat partijen levensgezellen zijn geweest. Elk van hen moet de eigen kosten dragen.

veroordeelt de vrouw om aan de man te betalen € 170.000,= met de wettelijke rente daarover vanaf 27 januari 2021;

verklaart dit vonnis tot zover uitvoerbaar bij voorraad;

compenseert de proceskosten in die zin dat elk van partijen de eigen kosten draagt;

wijst af het meer of anders gevorderde.