Gerechtshof Arnhem-Leeuwarden 18-01-2022, ECLI:NL:GHARL:2022:361

Het verloop van de procedure blijkt uit:

- het beroepschrift met producties, ingekomen op 8 juli 2021;

- het verweerschrift met producties;

- een journaalbericht van mr. Hofstra van 24 november 2021 met producties 8 en 9;

- een journaalbericht van mr. Hofstra van 26 november 2021 met producties 10 en 11.

De mondelinge behandeling heeft op 7 december 2021 plaatsgevonden. Partijen zijn in persoon verschenen, bijgestaan door hun advocaten.

Partijen zijn de ouders van [de minderjarige] , geboren [in] 2013 te [woonplaats1] . De ouders zijn gezamenlijk belast met het gezag over [de minderjarige] . [de minderjarige] heeft zijn hoofdverblijf bij de moeder.

In de beschikking van 1 april 2019 heeft de rechtbank Midden-Nederland onder meer de moeder toestemming verleend om met [de minderjarige] naar [plaats1] of naar een plaats tussen [woonplaats1] en [plaats1] in te verhuizen en als zorgregeling tussen de vader en [de minderjarige] bepaald dat de vader [de minderjarige] om het weekend op vrijdagmiddag uit school ophaalt, waarna de moeder [de minderjarige] op zondag om 17.00 uur ophaalt bij de vader.

In de tussenbeschikking van 16 september 2020 heeft de rechtbank de verzoeken in eerste aanleg van de ouders aangehouden in afwachting van de voortgang van de ouderschapsbemiddeling.

In de bestreden beschikking heeft de rechtbank, uitvoerbaar bij voorraad, een regeling over de verdeling van de zorg voor [de minderjarige] tijdens de vakanties en feestdagen vastgesteld en bepaald dat de moeder € 71,- per maand ter compensatie van de reiskosten van de zorgregeling aan de vader moet voldoen. Verder heeft de rechtbank in die beschikking ook de raad verzocht om een beschermingsonderzoek ten aanzien van [de minderjarige] in te stellen, en de overige verzoeken van de ouders afgewezen.

De moeder voert verweer en vraagt het hof de verzoeken van de vader af te wijzen en de beslissingen van de rechtbank waartegen de vader hoger beroep heeft ingesteld te bekrachtigen, voor zover mogelijk uitvoerbaar bij voorraad, en de vader te veroordelen in de kosten van het hoger beroep, daaronder de griffierechten, advocaatkosten en nakosten uitdrukkelijk begrepen.

Het hof stelt vast dat de rechtbank een tarief van € 0,19 per kilometer heeft gehanteerd. Dit is het tarief dat de belastingdienst hanteert als belastingvrije kilometervergoeding die een werkgever aan zijn werknemer mag betalen om met de auto naar het werk te reizen. Deze vergoeding wordt echter al langer dan tien jaar gehanteerd en is nooit geïndexeerd. Het is dan ook aannemelijk dat € 0,19 per kilometer de laatste paar jaren niet kostendekkend is voor alle kosten die moeten worden gemaakt voor het vervoer per auto. Het hof is van oordeel dat het in het belang is van [de minderjarige] dat het contact met zijn vader niet wordt belemmerd door gebrek aan financiële middelen aan de zijde van de vader. Het hof acht het in de huidige situatie van partijen, waarbij bij de vader een uitkering heeft op bijstandsniveau, geen kinderalimentatie voldoet, de moeder ook een deel van het wegbrengen en ophalen verzorgt, en [de minderjarige] nog niet zelfstandig met het openbaar vervoer kan reizen, redelijk om uit te gaan van een vergoeding van € 0,25 per kilometer. De vergoeding voor de reiskosten die de moeder aan de vader moet voldoen bedraagt dan geen € 71,- maar € 93,- per maand (373 kilometer per maand keer € 0,25). Niet is gebleken dat dit bedrag voor de moeder niet is op te brengen. Dat de vader door de gemeente kan worden gecompenseerd voor de reiskosten, zoals de moeder aanvoert, is evenmin gebleken.

In hoger beroep heeft de vader verzocht de vergoeding vast te stellen met ingang van de dag van de verhuizing van de moeder. De vader heeft niet nader onderbouwd waarom het hof een andere ingangsdatum moet hanteren dan de datum van de bestreden beschikking zoals de rechtbank heeft gedaan. Bovendien blijkt uit de tussenbeschikking van 16 september 2020 dat er een afspraak is gemaakt door partijen dat de moeder de vader een reiskostenvergoeding van € 0,19 per kilometer zal geven op basis van een afstand van 60 kilometer voor de keren dat de vader [de minderjarige] daadwerkelijk ophaalt of wegbrengt. Deze afspraak zou gelden tot zij andere afspraken hebben gemaakt bij de hulpverlening. Hieruit volgt dat er dus al een afspraak gold over het vergoeden van de reiskosten gedurende de periode voorafgaand aan de bestreden beschikking. Het hof zal daarom geen andere ingangsdatum dan de datum van de bestreden beschikking vaststellen.

Op grond van hetgeen hiervoor is overwogen, slaagt de grief van de vader met betrekking tot de autokostenvergoeding gedeeltelijk. Dit leidt er toe dat het hof de bestreden beschikking ten aanzien van deze vergoeding zal vernietigen en zal beslissen als volgt.

Het hof ziet geen aanleiding om de vader in de kosten van deze procedure te veroordelen. Zijn hoger beroep slaagt immers gedeeltelijk en daarom wordt de stelling van de moeder dat de vader nodeloos en lichtvaardig in hoger beroep is gegaan, gepasseerd. De proceskosten zullen worden gecompenseerd, nu de procedure tussen partijen betrekking heeft op de kosten die samenhangen met de verzorging en opvoeding van hun beider kind.