Rechtbank Amsterdam 25-08-2021, ECLI:NL:RBAMS:2021:4730

De rechtbank heeft kennisgenomen van de stukken, waaronder:

• het verzoek van de vrouw, ingekomen op 11 september 2020;

• het aanvullend verzoek (wijziging/vermeerdering) van de vrouw, inkomen op 26 november 2020;

• het verweerschrift van de man, ingekomen op 27 november 2020;

• de brieven met bijlagen van de vrouw van 23 juni 2021;

• de akte aanvullende zelfstandige (tegen)verzoeken tevens houdende akte indienen nadere producties, ingekomen op 25 juni 2021;

• de brief met bijlage van de vrouw van 28 juni 2021;

• het incidenteel verzoek van de vrouw van 28 juni 2021;

• de brief met bijlagen van de vrouw van 30 juni 2021;

• aanvulling op incidenteel verzoek van de vrouw, ingekomen op 1 juli 2021 tevens partieel verweerschrift tegen de tegenverzoeken van 25 juni 2021;

• de brief van de man van 1 juli 2021;

• de brief met bijlage van de vrouw van 1 juli 2021;

• de brief met bijlage van de vrouw van 2 juli 2021;

• het verweerschrift van de man op incidentele verzoek tevens verweer op ingediende stukken, ingekomen op 5 juli 2021.

Partijen zijn gehuwd op 26 december 2001. Hun huwelijk is op 11 december 2019 ontbonden door inschrijving van de echtscheidingsbeschikking van deze rechtbank van 31 oktober 2019 in de registers van de burgerlijke stand.

Uit het huwelijk zijn geboren:

• [minderjarige 1], geboren te [geboorteplaats] op [geboortedag] 2004,

• [minderjarige 2], geboren te [geboorteplaats] op [geboortedag] 2006;

• [minderjarige 3] , geboren te [geboorteplaats] op [geboortedag] 2007;

• [minderjarige 4], geboren te [geboorteplaats] op [geboortedag] 2010.

De minderjarigen verblijven sinds het uiteengaan van partijen bij de vrouw.

Bij vonnis van 13 januari 2020 heeft de rechtbank in Israël (hierna: Israëlische uitspraak) bepaald dat (beknopt weergegeven):

1. de man ingang van 3 juli 2019 tijdelijk voor de vier minderjarigen van partijen NIS 4000 (ongeveer gelijk aan € 1.000,-), inclusief woning- en woningkosten, aan de vrouw dient te betalen;

2. partijen de educatieve uitgaven van de kinderen gelijkelijk dienen te delen, waarbij rekening wordt gehouden met de beurs waar de vrouw recht op heeft, en daarnaast dient de man de direct vereiste kosten te dragen voor de financiering van het collegegeld van de educatieve instellingen van de kinderen, tot in elk geval een bedrag van maximaal NIS 900 per maand (ongeveer gelijk aan € 226,-- per maand) en wanneer verdere instructies worden gegeven, indien nodig, later in het vervolg van de procedure;

3. partijen naast de tijdelijke kinderbijdrage in dit stadium gelijke delen van de uitzonderlijke medische kosten van de minderjarigen op zich nemen, die niet door de staat of een verzekering worden gedekt;

4. e ingangsdatum van de door de man te betalen kinderbijdrage zal 3 juli 2019 (de datum van indiening van het verzoek van de vrouw) zijn en de kinderbijdrage zal telkens voor de 10e van de maand worden betaald, waarbij de eerste betaling, rekening houdend met de datum van de beslissing zal worden gedaan op 21 januari 2020;

5. de man de eerder opgebouwde verschillen van de kinderbijdrage, na aftrek van de reeds betaalde kinderbijdrage, in 12 geïndexeerde en gelijke maandelijkse termijnen dient te betalen.

Uit het slot van de Israëlische uitspraak blijkt dat de behandeling van de definitieve kinderbijdrage is aangehouden tot de volgende mondelinge behandeling van 17 mei 2020 en dat partijen is verzocht om uiterlijk voor 5 mei 2020 hun meest recente inkomensgegevens bij de Israëlische rechter in te dienen.

De man heeft de Belgische nationaliteit. De vrouw heeft de Israëlische en de Nederlandse nationaliteit.

De vrouw verzoekt thans:

• de man te veroordelen op de voet van artikel 431 van het Wetboek van Burgerlijke Rechtsvordering (hierna: Rv) tot hetgeen in de Israëlische uitspraak d.d. 13 januari 2020 is bepaald;

• de man te veroordelen aan de vrouw een gebruiksvergoeding met betrekking tot de (voormalig) echtelijke woning aan [adres] te bepalen, groot € 1.500,- per maand met ingang van 5 januari 2017, althans met ingang van een door de rechtbank in goede justitie vast te stellen datum totdat de man uit de echtelijke woning is vertrokken of deze heeft overgenomen;

• de man te veroordelen over te gaan tot deponering ter griffie van de in het lichaam van haar processtuk d.d. 28 juni 2021 aangeduide bescheiden, dan wel kopieën daarvan, althans in ieder geval, dat de rechtbank in goede justitie de wijze van inzage of afschrift zal bepalen, dit alles binnen vijf dagen na betekening van de beschikking,

een en ander voor zover mogelijk uitvoerbaar bij voorraad en kosten rechtens.

Op de stellingen van partijen wordt hierna nader ingegaan.

De vrouw heeft haar verzoek gebaseerd op artikel 431 lid 2 Rv. Zij legt aan haar verzoek ten grondslag dat de Israëlische uitspraak in Nederland moet worden erkend en ten uitvoer kan worden gelegd, omdat aan de in de rechtspraak in het kader van artikel 431 lid 2 Rv ontwikkelde criteria is voldaan.

Het verzoek is gebaseerd op artikel 431 Rv. Genoemd artikel bepaalt dat, behoudens het bepaalde in de artikelen 985‑994 Rv, beslissingen door vreemde rechters gegeven niet binnen Nederland ten uitvoer kunnen worden gelegd en dat de gedingen opnieuw bij de Nederlandse rechter kunnen worden behandeld en afgedaan.

Gelet op de formulering van artikel 431 Rv is de zaak naar het oordeel van de rechtbank op goede gronden met een verzoekschrift ingeleid. Op grond van artikel 3 Rv heeft de Nederlandse rechter rechtsmacht, nu de man zijn woonplaats in Nederland heeft. De rechtbank zal op het verzoek Nederlands recht als haar interne recht toepassen.

Uit HR 26 september 2014 (ECLI:NL:HR:2014:2838, Gazprom) volgt dat een buitenlandse beslissing van rechtswege moet worden erkend, mits aan de volgende voorwaarden is voldaan:

1. de bevoegdheid van de rechter die de beslissing heeft gegeven, berust op een bevoegdheidsgrond die naar internationale maatstaven algemeen aanvaardbaar is;

2. de buitenlandse beslissing is tot stand gekomen in een gerechtelijke procedure die voldoet aan de eisen van behoorlijke en met voldoende waarborgen omklede rechtspleging;

3. de erkenning van de buitenlandse beslissing is niet in strijd met de Nederlandse openbare orde;

4. de buitenlandse beslissing is niet onverenigbaar met een tussen dezelfde partijen gegeven beslissing van de Nederlandse rechter, dan wel met een eerdere beslissing van een buitenlandse rechter die tussen dezelfde partijen is gegeven in een geschil dat hetzelfde onderwerp betreft en op dezelfde oorzaak berust, mits die eerdere beslissing voor erkenning in Nederland vatbaar is.

Met partijen is de rechtbank van oordeel dat de bevoegdheid van de Israëlische rechter berust op een bevoegdheidsgrond die naar internationale maatstaven algemeen aanvaardbaar is en dat de Israëlische beslissing niet onverenigbaar is met een beslissing dat hetzelfde onderwerp betreft van de Nederlandse rechter. In geschil is of voldaan is aan de voorwaarden (ii) en (iii).

De rechtbank is van oordeel dat de beslissing van de Israëlische rechter tot stand is gekomen na een behoorlijke rechtspleging. De omstandigheid dat er pas na een jaar een tijdelijke kinderalimentatie is vastgesteld en er nog geen definitieve beslissing is genomen, welke mogelijk ook zijn oorzaak vindt in de proceshouding van partijen, maakt niet dat de beslissing van de Israëlische rechter die heeft geleid tot de uitspraak van 13 januari 2020 niet tot stand is gekomen na een behoorlijke rechtspleging. Ook is niet gesteld of gebleken waarom de beslissing van de Israëlische rechter anderszins niet tot stand is gekomen na een behoorlijke rechtspleging. De man heeft zijn stelling dat geen sprake was van een behoorlijke rechtspleging, na betwisting van die stelling door de vrouw, onvoldoende onderbouwd.

Ten aanzien van het derde vereiste voor erkenning, is de rechtbank van oordeel dat dat uitvoering van de Israëlische uitspraak niet in strijd is met de openbare orde. De rechtbank stelt voorop dat deze toets restrictief dient te worden uitgelegd, juist ter voorkoming dat procedures inhoudelijk opnieuw worden gevoerd. Een buitenlandse uitspraak is slechts in uitzonderlijke gevallen in strijd met de openbare orde. Het (enkele) feit dat de Israëlische rechter andere criteria heeft om de hoogte van een bijdrage in de kosten van opvoeding en verzorging van kinderen vast te stellen betekent niet dat sprake is van strijd met de openbare orde (zie ook Gerechtshof Arnhem-Leeuwarden 18 december 2019, ECLI:NL:GHARL:2018:10970). Daarbij komt dat de man geenszins heeft aangetoond dat hij geen draagkracht zou hebben de in Israël vastgestelde bijdrage te voldoen.

Ten overvloede overweegt de rechtbank dat het al dan niet bestaan van overeenstemming buiten rechte tussen partijen over de kinderalimentatie (hetgeen tussen partijen uitdrukkelijk in geschil is) er niet aan in de weg staat te beslissen op het verzoek van de vrouw op grond van art. 431 Rv.

Tot slot heeft de man naar voren gebracht dat de Israëlische beslissing niet vatbaar is voor erkenning en tenuitvoerlegging nu deze beslissing slechts een voorlopige beslissing behelst waarbij een voorlopige alimentatie is vastgesteld. De rechtbank gaat hieraan voorbij en overweegt dat ook een voorlopige beslissingen (zoals in Nederland de voorlopige voorzieningen) voor executie vatbaar zijn en moeten kunnen zijn. De rechtbank overweegt hierbij dat het in het belang van de minderjarigen is dat betaling van een (in het buitenland) vastgestelde bijdrage bestemd voor de kosten van hun opvoeding en verzorging afgedwongen moet kunnen worden.

De rechtbank ziet geen aanleiding om voorwaarden te verbinden aan de executie van de voorlopige uitspraak. Indien er na een definitieve beslissing van de Israëlische rechter ten onrechte nog op basis van de voorlopige beslissing wordt geëxecuteerd, dan staat de mogelijkheid van een executie kort geding open. Ten overvloede overweegt de rechtbank dat partijen uiteraard eerst met elkaar in overleg dienen te treden alvorens weer de gang naar de rechter te bewandelen.

Nu naar het oordeel van de rechtbank de Israëlische uitspraak voldoet aan de genoemde voorwaarden komt het verzoek van de vrouw als na te melden voor toewijzing in aanmerking.

Bij het aanvullend verzoek van de vrouw, ingekomen op 26 november 2020 heeft de vrouw verzocht de man te veroordelen aan de vrouw een gebruiksvergoeding met betrekking tot de (voormalig) echtelijke woning aan [adres] te bepalen.

Bij akte aanvullende zelfstandige (tegen)verzoeken tevens houdende akte indienen nadere producties van de man, ingekomen op 25 juni 2021 heeft de man onder meer de wijze van verdeling van de echtelijke woning van partijen verzocht.

Anders dan de vrouw respectievelijk de man meent, dient een procedure als door haar respectievelijk hem beoogd niet aanhangig te worden gemaakt door middel van een verzoek(schrift), maar door middel van een exploot van dagvaarding. Gelet op het bepaalde in artikel 69 Rv zal daarom worden beslist als hierna vermeld. Daarbij zal de man zijn vordering met betrekking tot de verdeling van de woning zoals ingediend op 25 juni 2021 in reconventie kunnen vorderen. Mocht de vrouw haar vordering niet aanbrengen als na te melden, dan dient de man ervoor zorg te dragen zijn vordering met betrekking tot de verdeling van de woning in conventie te vorderen als na te melden.

Voor de goede orde wordt de vrouw er nu reeds op gewezen dat zij niet-ontvankelijk zal worden verklaard in haar vordering als het hierna te noemen exploot van oproeping niet (tijdig) wordt overgelegd en de gedaagde partij niet in het geding verschijnt.

Ook in deze procedure zal de rechtbank zich, met inachtneming van het voorgaande, onbevoegd verklaren kennis te nemen van dit verzoek aangezien het geschil met betrekking tot de kinderalimentatie nog steeds ter beoordeling voorligt van de Israëlische rechter.

Voor zover dit verzoek van de vrouw ziet op de vordering met betrekking tot de gebruiksvergoeding dan zal dit verzoek beoordeelt dienen te worden in het kader van de dagvaardingsprocedure. Voor zover het ziet op de kinderalimentatie wordt dit verzoek – gelet op het voorgaande – afgewezen.

Gelet op de aard van het geschil zal de rechtbank de proceskosten tussen partijen in het kader van deze verzoekschriftprocedure compenseren.

veroordeelt de man tot hetgeen in de Israëlische uitspraak d.d. 13 januari 2020 is bepaald, van welke uitspraak een fotokopie, alsmede een fotokopie van de Nederlandse vertaling daarvan, aan deze beschikking is gehecht;

verklaart deze uitspraak tot zover uitvoerbaar bij voorraad;

verklaart zich onbevoegd ten aanzien van het verzoek van de man met betrekking tot de kinderbijdrage;

wijst af het verzoek van de vrouw met betrekking tot artikel 843a en/of 843v Rv voor zover dit ziet op de verzoekschriftprocedure;

bepaalt dat elk der partijen in deze verzoekschriftprocedure de eigen proceskosten draagt;

beveelt dat de vrouw op haar kosten overgaat tot verbetering of aanvulling van het aanvullend verzoek van de vrouw, inkomen op 26 november 2020;

verwijst de zaak hiertoe naar de rolzitting van 22 september 2021 te 10:00 uur;

beveelt de vrouw om de man met inachtneming van de wettelijke termijnen tegen de hiervoor genoemde datum en tijd te dagvaarden onder betekening van deze beslissing en van het verzoek(schrift) en het exploot van dagvaarding uiterlijk één dag eerder dan voornoemde roldatum ter inschrijving op de rol aan de griffie aan te bieden;

beveelt de man – voor zover de vrouw niet overgaat tot hetgeen is opgenomen in 5.8 – om de vrouw met inachtneming van de wettelijke termijnen tegen de hiervoor genoemde datum en tijd te dagvaarden onder betekening van deze beslissing en van het verzoek(schrift) en het exploot van dagvaarding uiterlijk één dag eerder dan voornoemde roldatum ter inschrijving op de rol aan de griffie aan te bieden;

beveelt dat de procedure in de stand waarin deze zich bevindt zal worden voortgezet volgens de regels die gelden voor de dagvaardingsprocedure;

stelt de vrouw (en voor zover nodig de man) in de gelegenheid haar (zijn) stellingen zo nodig aan te passen op de voor de dagvaardingsprocedure toepasselijke procesregels.