Gerechtshof 's-Hertogenbosch 24-06-2021, ECLI:NL:GHSHE:2021:1953

De inspecteur heeft de aanslag IB/PVV over 2015 opgelegd. Tevens is bij beschikking belastingrente in rekening gebracht.

Belanghebbende heeft bezwaar gemaakt.

De inspecteur heeft uitspraak op bezwaar gedaan en het bezwaar ongegrond verklaard.

Belanghebbende heeft tegen deze uitspraak beroep ingesteld bij de rechtbank. De rechtbank heeft het beroep gegrond verklaard.

De inspecteur heeft tegen deze uitspraak hoger beroep ingesteld bij het hof. Belanghebbende heeft een verweerschrift ingediend.

Belanghebbende heeft incidenteel hoger beroep ingesteld tegen de uitspraak van de rechtbank. De inspecteur heeft schriftelijk gereageerd op het incidentele hoger beroep.

Belanghebbende heeft vóór de zitting nadere stukken ingediend. Deze stukken zijn doorgestuurd naar de inspecteur.

De zitting heeft plaatsgevonden op 11 februari 2021 te ‘s-Hertogenbosch. Daar zijn verschenen namens belanghebbende gemachtigde [gemachtigde] en, namens de inspecteur, [inspecteur 1] en [inspecteur 2] .

Het hof heeft het onderzoek op de zitting geschorst en daarbij bepaald dat het vooronderzoek wordt hervat. Vervolgens heeft het hof belanghebbende verzocht schriftelijk inlichtingen te geven en/of stukken in te zenden. Belanghebbende heeft aan dit verzoek voldaan.

Het hof heeft vervolgens bepaald dat een nadere zitting achterwege kan blijven. Geen van partijen heeft – na navraag door het hof – verklaard gebruik te willen maken van hun recht om op een nadere zitting te worden gehoord. Het hof heeft partijen schriftelijk medegedeeld dat het onderzoek is gesloten.

Belanghebbende genoot in 2015 loon uit dienstbetrekking in Nederland. Haar inkomen is belast in Nederland. Op grond van de huwelijkse voorwaarden dienen belanghebbende en haar echtgenoot in de kosten van de gemeenschappelijke huishouding bij te dragen naar rato van hun netto inkomsten. Het aandeel van belanghebbende in 2015 in het gezinsinkomen bedroeg 67,6%, dat van de echtgenoot 32,4%, zodat belanghebbende in 2015 67,6% heeft moeten bijdragen aan de kosten voor de gemeenschappelijke huishouding en de echtgenoot voor 32,4%. Het inkomen van de echtgenoot is in 2015 nagenoeg geheel opgekomen in Nederland en is deels belast in Nederland en deels in België.

In haar aangifte IB/PVV over het jaar 2015 heeft belanghebbende aangegeven dat zij aangemerkt kan worden als kwalificerende buitenlandse belastingplichtige. Tevens is in de aangifte, voor zover hier van belang, het volgende vermeld:

Met dagtekening 6 oktober 2017 heeft de inspecteur de aanslag vastgesteld overeenkomstig de door belanghebbende ingediende aangifte. Belanghebbende heeft op 1 november 2017 bezwaar gemaakt tegen deze aanslag. Het bezwaar is ongegrond verklaard.

Belanghebbende heeft beroep ingesteld bij de rechtbank. De rechtbank heeft het beroep gegrond verklaard, de uitspraak op bezwaar vernietigd, de aanslag IB/PVV verminderd tot een berekend naar een belastbaar inkomen uit werk en woning van € 60.062 en de beschikking belastingrente dienovereenkomstig verminderd. Voorts is de inspecteur in de proceskosten van belanghebbende veroordeeld ten bedrage van € 1.050 en is gelast dat de inspecteur het door belanghebbende betaalde griffierecht van € 46 vergoedt.

Het geschil betreft de hoogte van het belastbaar inkomen uit werk en woning. Meer specifiek is in geschil voor welk deel belanghebbende de rentelasten in verband met de eigen woning in aftrek kan brengen.

De inspecteur concludeert tot vernietiging van de uitspraak van de rechtbank en bevestiging van de uitspraak op bezwaar.

Belanghebbende concludeert tot vernietiging van de uitspraak van de rechtbank, vernietiging van de uitspraak op bezwaar, en vermindering van de aanslag IB/PVV tot een berekend naar een belastbaar inkomen uit werk en woning van (primair) € 55.357 respectievelijk (subsidiair) € 57.923. Meer subsidiair concludeert belanghebbende tot bevestiging van de uitspraak van de rechtbank.

In hoger beroep staat vast dat de woning in België aan belanghebbende en haar echtgenoot als hoofdverblijf ter beschikking staat, dat belanghebbende een kwalificerende buitenlandse belastingplichtige als bedoeld in artikel 7.8 Wet IB 2001 is, en dat belanghebbende en haar echtgenoot in 2015 geen fiscaal partner zijn. Voor de bepaling van het eigenwoningforfait en de aftrek van de rentelasten zijn de bepalingen uit hoofdstuk 3 van de Wet IB 2001 van overeenkomstige toepassing.

. De inspecteur is van mening dat de aftrekbare kosten met betrekking tot de woning moeten worden beperkt tot het aandeel van belanghebbende van 70% in de eigen woning. Omdat vervolgens slechts 67,6% van de totale rente op belanghebbende drukt, is per saldo volgens de inspecteur (67,6% x 70%=) 47,32% van de rente bij belanghebbende aftrekbaar.

Belanghebbende voert in hoger beroep aan dat er op grond van de wettekst geen aanleiding is om de woning slechts voor een deel als haar ‘eigen woning’ aan te merken. Voor de aftrek van hypotheekrente is artikel 3:121 Wet IB 2001 bepalend, en omdat belanghebbende schuldenaar is van de gehele hypotheeklening, en deze hele lening is gebruikt ter financiering van de woning, is de hypotheekrente volgens haar voor het bedrag van € 14.520 bij haar aftrekbaar. Subsidiair stelt belanghebbende dat zij voor 70% juridisch eigenaar is van de woning; zij heeft voor 82,33% (€ 462.183) bijgedragen in de kosten ter verwerving van de eigen woning, dus kan zij 82,33% van de totale hypotheekrente, dus
€ 11.954 in aftrek brengen.

Het hof overweegt als volgt. De woning staat voor het geheel aan belanghebbende en haar echtgenoot als hoofdverblijf ter beschikking op grond van eigendom (artikel 3:111 van de Wet IB 2001), waardoor de hele woning als eigen woning als bedoeld in Afdeling 3.6 van de Wet IB 2001 kwalificeert. Aangezien belanghebbende gedeeltelijk – voor 70% – juridisch eigenaar van de woning is, worden de voordelen uit de woning bij haar (ingevolge het bepaalde in artikel 3.115 van de Wet IB 200) in aanmerking genomen in de mate waarin zij tot de woning gerechtigd is, te weten voor een bedrag van € 3.123, zijnde 70% van het eigenwoningforfait.

Op basis van artikel 3.119a, lid 2 Wet IB 2001, wordt onder schulden die zijn aangegaan in verband met een eigen woning verstaan schulden die zijn aangegaan ter verwerving van de eigen woning doch ten hoogste tot een gezamenlijk bedrag gelijk aan de kosten ter verwerving van de woning. Nu de schuld aan de B.V. € 363.000 bedraagt en de koop- en aanneemsom van de woning € 561.367 bedraagt, merkt het hof het hele bedrag van de schuld aan de B.V. aan als eigenwoningschuld. Het hof merkt hierbij op dat het bedrag van de lening € 363.000 bedraagt, terwijl het aandeel in de verwervingsprijs van de woning op basis van een eigendomsrecht van 70% € 392.957 zou zijn.

In artikel 3.121 van de Wet IB 2001 is het volgende bepaald:

Het overwogene in 4.4 tot en met 4.7 betekent dat het incidentele hoger beroep slaagt. De aanslag IB/PVV moet worden verminderd tot een berekend naar een belastbaar inkomen uit werk en woning van € 56.249, dat als volgt is berekend.

De slotsom is dat het hoger beroep van de inspecteur ongegrond is, en het incidentele hoger beroep van belanghebbende gegrond.

De griffier heft van de inspecteur een griffierecht van € 541, omdat het hoger beroep ongegrond is.

Het hof veroordeelt de inspecteur tot vergoeding van de kosten die belanghebbende redelijkerwijs heeft moeten maken in verband met de behandeling van het hoger beroep bij het hof.

Het hof stelt deze tegemoetkoming op 3,5 ² (punten) x € 534 (waarde per punt) x 1 (factor gewicht van de zaak) is € 1.869.

Gesteld noch gebleken is dat belanghebbende overige voor vergoeding in aanmerking komende kosten als bedoeld in artikel 1 van het Besluit proceskosten bestuursrecht heeft gemaakt.