Gerechtshof Amsterdam 23-03-2021, ECLI:NL:GHAMS:2021:861

De man is op 29 mei 2020 in hoger beroep gekomen van - naar het hof begrijpt - voormelde beschikking van 4 maart 2020.

De vrouw heeft op 29 juni 2020 een verweerschrift ingediend.

Bij het hof zijn voorts de volgende stukken ingekomen:

- twee brieven met bijlage van de zijde van de man van 23 juni 2020, ingekomen op 25 juni 2020;

- een journaalbericht met bijlagen van de zijde van de vrouw van 29 juli 2020, ingekomen op diezelfde datum;

- de akte uitlating producties van de zijde van de man van 18 november 2020, ingekomen op diezelfde datum;

- de brief met bijlagen van de zijde van de man van 4 december 2020, ingekomen op diezelfde datum;

- een journaalbericht met bijlagen van de zijde van de vrouw van 4 december 2020, ingekomen op diezelfde datum;

- de brief met bijlage van de zijde van de man van 16 december 2020.

De mondelinge behandeling heeft op 17 december 2020 plaatsgevonden. Partijen zijn in persoon verschenen, de man bijgestaan door mr. H.A. van Hapert en mr. C.C. de Koning, kantoorgenoten van zijn advocaat, de vrouw door haar advocaat. De advocaten hebben ter zitting pleitnotities overgelegd.

Partijen zijn [in] 1995 met elkaar gehuwd, welk huwelijk op 1 oktober 2018 is ontbonden door inschrijving in de registers van de burgerlijke stand van de echtscheidingsbeschikking van de rechtbank van 13 juni 2018.

Bij beschikking van de rechtbank van 18 juli 2017 is bij wijze van voorlopige voorziening de door de man aan de vrouw te betalen partneralimentatie bepaald op € 2.747,- bruto per maand, met ingang van de datum van die beschikking.

Bij voormelde beschikking van 13 juni 2018 is - voor zover thans van belang - bepaald dat de man aan de vrouw een partneralimentatie van € 3.190,- per maand moet voldoen met ingang van de dag van inschrijving van de beschikking tot echtscheiding in de registers van de burgerlijke stand tot het moment dat de echtelijke woning aan de man of een derde wordt geleverd, en daarna € 2.360,- per maand.

a. Werknemer is met ingang van 23 september 2008 voor onbepaalde tijd in dienst bij Werkgever (…). Werknemer is sinds 25 november 2016 onafgebroken arbeidsongeschikt, zodat de ziekte inmiddels meer dan 104 weken duurt;

(…)

d. Er is een arbeidsongeschiktheidspercentage van 73,06%. (…) Werknemer ontvangt per 23 november 2018 een loongerelateerde WGA-uitkering.

(…)

De man is [in] 2020 gehuwd met mevrouw [X] .

De voormalig echtelijke woning (hierna te noemen: de woning) is aan een derde verkocht voor een bedrag van € 920.000,-. De levering van de woning heeft op 28 juli 2020 plaatsgevonden.

Bij beschikking van dit hof van 25 augustus 2020 is afgewezen het verzoek van de man om de werking van de bestreden beschikking te schorsen voor de duur van het hoger beroep, althans een voorlopige voorziening te treffen inhoudende dat de man gedurende deze hoger beroepsprocedure niet aan zijn alimentatieplicht behoeft te voldoen, althans de bijdrage in het levensonderhoud van de vrouw op nihil te stellen, althans vast te stellen op het bedrag dat past binnen zijn draagkracht, althans een door het hof in goede justitie te bepalen bedrag. Voorts is afgewezen het verzoek van de man de vrouw te verbieden om op grond van de bestreden beschikking executiemaatregelen te treffen op straffe van een dwangsom van € 5.000,- per dag(deel) met een maximum van € 25.000,-.

Bij de bestreden beschikking is, met wijziging van de beschikking van 13 juni 2018, de partneralimentatie bepaald op € 2.000,- per maand, met ingang van de datum van de bestreden beschikking (4 maart 2020), voor wat betreft de toekomstige termijnen bij vooruitbetaling te voldoen. Deze beslissing is gegeven op het verzoek van de man om de beschikking van 13 juni 2018 te wijzigen in die zin dat de partnerbijdrage wordt bepaald op nihil met ingang van 5 maart 2019, althans op een in goede justitie vast te stellen bedrag, en de duur ervan te limiteren tot drie jaar na indiening van het verzoekschrift, en op zijn verzoek om de vrouw te veroordelen het door hem op grond van de beschikking van 13 juni 2018 te veel betaalde bedrag aan hem terug te betalen, vermeerderd met de wettelijke rente. De vrouw had verzocht om afwijzing van het verzoek van de man.

De man verzoekt -naar het hof begrijpt- de bij beschikking van 13 juni 2018 vastgestelde partneralimentatie te wijzigen en deze op nihil te stellen, althans te wijzigen in een bedrag dat past bij zijn draagkracht (lager dan € 1.436,- bruto per maand), althans een partneralimentatie vast te stellen die binnen zijn draagkracht valt, althans een door het hof juist geachte alimentatie vast te stellen, met ingang van 5 maart 2019, althans de datum van indiening van het verzoek, althans een door het hof juist geachte ingangsdatum, en de duur van de partneralimentatie te limiteren tot drie jaar na de indiening van het verzoekschrift, althans een door het hof juist geachte ingangsdatum (het hof leest: termijn). Daarnaast verzoekt de man de vrouw te veroordelen het door hem op grond van de beschikking van 13 juni 2018, althans de beschikking van 24 juli 2019, althans de beschikking van 4 maart 2020 teveel betaalde bedrag aan de man terug te betalen, vermeerderd met de wettelijke rente. Tot slot verzoekt de man de vrouw te veroordelen in de kosten van de onderhavige procedure.

De vrouw verzoekt de man niet ontvankelijk te verklaren ter zake de wijziging van omstandigheden en zijn verzoek in hoger beroep af te wijzen.

Tussen partijen is niet (langer) in geschil dat ten opzichte van de beschikking van de rechtbank van 13 juni 2018 sprake is van een wijziging van omstandigheden zoals bedoeld in artikel 1:401 lid 1 Burgerlijk Wetboek (BW), die maakt dat de partneralimentatie opnieuw moet worden beoordeeld.

De man stelt dat in de bestreden beschikking ten onrechte is overwogen dat voor de ingangsdatum van een eventuele wijziging van de partneralimentatie wordt aangesloten bij de datum van die beschikking, omdat bij de beschikking van 24 juli 2019 de eerder vastgestelde partnerbijdrage is bepaald op € 2.000,- per maand totdat in de bodemprocedure nader is beslist. De man verzoekt de ingangsdatum primair te bepalen op 5 maart 2019. Hij stelt dat zijn advocaat op die datum de advocaat van de vrouw een email heeft gestuurd waarin is aangegeven dat de man vanwege zijn arbeidsongeschiktheid aanzienlijk in inkomen is teruggegaan. De vrouw heeft er vanaf dat moment rekening mee kunnen houden dat de man de vastgestelde partneralimentatie niet meer kan voldoen. Omdat de partneralimentatie niet aan de wettelijke maatstaven voldoet heeft de man bij derden leningen moeten afsluiten om aan zijn verplichting jegens de vrouw te voldoen. Subsidiair verzoekt hij als ingangsdatum de datum van indiening van het verzoekschrift te hanteren.

De vrouw stelt dat zij na voormelde aanschrijving van 5 maart 2019 meerdere keren heeft gereageerd op het voorstel van de man om de partneralimentatie te verlagen. Op 8 april 2019 heeft zij draagkrachtberekeningen van de man ontvangen, maar zij kon zich in die berekeningen niet vinden, onder meer omdat de man ten onrechte geen rekening had gehouden met de door hem van zijn ouders en zoon ontvangen huurinkomsten en de door hem ontvangen transitievergoeding. Gelet op de voor de duur van de bodemprocedure gegeven beschikking van 24 juli 2019 is het volgens de vrouw niet redelijk om als ingangsdatum 5 maart 2019 te hanteren.

Het hof zal de ingangsdatum stellen op 1 mei 2019, omdat het verzoekschrift van de man op die datum bij de rechtbank is binnengekomen en de vrouw vanaf die datum daadwerkelijk rekening heeft kunnen houden met een (eventuele) wijziging van de door de man te betalen partneralimentatie. De hiervoor genoemde email van de advocaat van de man aan de vrouw van 5 maart 2019 vormt geen aanleiding om van een eerdere ingangsdatum uit te gaan, omdat de man zijn verzoek tot wijziging van de door hem te betalen partneralimentatie op dat moment (nog) onvoldoende van onderbouwende stukken had voorzien.

Het hof heeft, voor zover hierna bedragen zijn genoemd, deze telkens afgerond, tenzij anders vermeld.

Tussen partijen is de behoefte van de vrouw niet in geschil. De behoefte bedraagt per 1 januari 2019 geïndexeerd € 3.264,- netto per maand.

Van behoeftigheid is sprake als de vrouw niet over voldoende inkomsten beschikt om in haar levensonderhoud te voorzien, noch zich deze in redelijkheid kan verwerven.

Volgens de man heeft de rechtbank ten onrechte overwogen dat de vrouw geen hogere verdiencapaciteit heeft dan een netto besteedbaar inkomen van € 1.022,- per maand. Hiertoe voert hij aan dat de vrouw drie jaar de tijd heeft gehad om zich in te spannen op de arbeidsmarkt, zodat zij in haar eigen levensonderhoud kan voorzien. De afgelopen periode is de vrouw haar verdiencapaciteit deels gaan benutten. Zij heeft meerdere banen gehad, onder meer bij [werkgever 1] . Momenteel werkt de vrouw 24 uur per week bij [werkgever 2] en verkrijgt daarmee inkomsten uit arbeid van € 1.050,- bruto per maand. Volgens de man kan de vrouw haar verdiencapaciteit vergroten. In de bestreden beschikking is ten onrechte overwogen dat de vrouw zowel lichamelijk als psychisch niet in staat is om meer uren te werken. De man heeft zich aanvankelijk op het standpunt gesteld dat de vrouw in staat wordt geacht om 40 uur per week bij [werkgever 2] te werken, zodat zij in ieder geval € 1.749,- bruto per maand (€ 1.610,- netto per maand) aan inkomsten kan genereren, maar ter zitting heeft de hij gesteld dat de vrouw wordt geacht 24 tot 40 uur per week te werken. De vrouw kan bij [werkgever 2] om uitbreiding van haar uren verzoeken. Vanwege de openingstijden van [werkgever 2] zijn flexibele diensten mogelijk, waardoor de belastbaarheid van de vrouw kan worden verspreid, aldus de man.

De vrouw stelt dat het voor haar, vanwege de spanningen ten gevolge van de scheiding, het verlies van contact met de dochter van partijen en de kleinkinderen en haar vertrouwde woning, niet mogelijk is haar verdiencapaciteit te vergroten door meer uren te werken. Zij slikt medicatie tegen de stress en heeft reuma waardoor zij behoorlijk in haar dagelijks functioneren en haar mogelijkheden om meer uren te werken wordt belet. De vrouw is overspannen en heeft in ernstige mate last van aderverkalking, waarvoor zij bij een cardioloog onder behandeling is. De vrouw is doorverwezen naar een psycholoog, neemt bloedverdunners en medicatie om cholesterol en aderverkalking tegen te gaan en slikt antidepressiva (oxazepam). In verband met haar spanningsklachten bezoekt de vrouw een haptonoom. De vrouw ontvangt momenteel een Ziektewetuitkering. Vanwege haar medische problematiek is de vrouw thans niet in staat om te werken en kan zij ook niet elders en/of meer uren gaan werken. Daarbij komt dat de vrouw onvoldoende opleiding en werkervaring heeft om een andere baan te kunnen vinden. De arbeidsovereenkomst tussen [werkgever 2] en de vrouw is verlengd tot 23 februari 2021, maar het is de vraag of deze overeenkomst opnieuw wordt verlengd, omdat [werkgever 2] in zwaar weer verkeert, aldus de vrouw.

Het hof overweegt als volgt. Op de behoefte van de vrouw van € 3.264,- netto per maand dienen haar eigen inkomsten in mindering te worden gebracht. Nu gesteld noch gebleken is dat de vrouw in de periode van 1 mei 2019 (de ingangsdatum) tot 22 juli 2019 (indiensttreding bij [werkgever 2] ) inkomsten uit arbeid heeft verkregen, dan wel dit van haar kon worden verwacht, bedraagt haar aanvullende behoefte in die periode € 3.264,- netto per maand. Vaststaat dat de vrouw sinds 22 juli 2019 werkzaam is bij [werkgever 2] voor 24 uur per week tegen een salaris van € 1.050,- bruto per maand, vermeerderd met de vakantietoeslag en verminderd met de ingehouden premies van totaal € 28,- per maand. Haar contract is verlengd tot 23 februari 2021. Niet in geschil is dat het netto besteedbaar inkomen van de vrouw op basis van dit salaris en rekening houdende met de algemene heffingskorting en de arbeidskorting in 2020 € 1.022,- per maand bedroeg. Het op basis van deze gegevens berekende NBI van de vrouw bedroeg in 2019 € 1.007,- per maand. Gelet op de leeftijd van de vrouw (op dit moment 54 jaar), haar opleidingsniveau, de omstandigheid dat de vrouw gedurende het huwelijk nauwelijks aan het arbeidsproces heeft deelgenomen en haar na het huwelijk beperkt opgedane werkervaring, de huidige situatie op de arbeidsmarkt en de met stukken onderbouwde fysieke en psychische gesteldheid van de vrouw, valt niet te verwachten dat zij binnen afzienbare tijd in een grotere mate dan thans het geval is in haar levensonderhoud zal kunnen voorzien. Dat de vrouw niet in staat is om haar huidige inkomen te blijven genereren, heeft zij onvoldoende onderbouwd. Weliswaar heeft zij nu een uitkering op basis van de Ziektewet maar zij heeft niet genoeg gesteld om ervan uit te gaan dat zij niet binnen redelijke termijn weer aan het werk kan. Gelet op het voorgaande bedraagt de aanvullende behoefte van de vrouw € 2.257,- netto per maand (€ 3.264,- - € 1.007,-).

De man stelt dat de vrouw meer inkomsten kan verwerven door weer honden te gaan fokken of haar kennis daarover te delen. De vrouw heeft hiertegenover gesteld dat het niet is toegestaan om met haar honden [hond 1] en [hond 2] te fokken vanwege hun fysieke toestand, dat dit ook niet van haar kan worden verwacht vanwege haar baan en gezondheidsproblematiek, en dat zij geen hondenfokspecialist is. De man heeft nagelaten zijn stelling tegenover de gemotiveerde betwisting van de vrouw nader te onderbouwen, zodat het hof geen extra inkomsten in aanmerking neemt.

Volgens de man mag van de vrouw worden verwacht dat zij inteert op haar vermogen om daarmee deels in haar behoefte te voorzien. Hiertoe voert hij aan dat ieder van partijen uit de verkoop van de voormalig echtelijke woning een bedrag van € 200.000,- heeft ontvangen. Uitgaande van een verdiencapaciteit van de vrouw van € 1.749,- bruto per maand (€ 1.610,- netto per maand) resteert een aanvullende behoefte van € 1.736,- netto per maand (de naar 1 januari 2020 geïndexeerde behoefte van € 3.346,- minus € 1.610,-). De draagkracht van de man bedraagt niet meer dan € 1.436,- bruto (€ 1.325,- netto) per maand, zodat de vrouw volgens de man in ieder geval met een bedrag van € 411,- netto per maand op haar vermogen moet interen.

De vrouw voert hiertegen verweer door te stellen dat zij de overwaarde uit de verkoop van de woning heeft aangewend voor de aflossing van haar schulden en de aankoop van een woning. Niet valt in te zien dat de man zijn deel van de overwaarde zou mogen aanwenden ten behoeve van de aankoop van een woning en de vrouw op haar deel van de overwaarde zou moeten interen. De vrouw heeft een woning gekocht voor € 215.000,-, die blijkens de door haar overgelegde leveringsakte op 14 augustus 2020 aan haar is overgedragen. De vrouw is een hypothecaire lening aangegaan ten bedrage van € 170.000,-.

Het hof overweegt dat de man, tegen de achtergrond dat de vrouw - net als de man - met (een deel van) de overwaarde van de woning een andere woning heeft gekocht en zij onweersproken heeft gesteld dat zij daarnaast schulden heeft afgelost, onvoldoende heeft onderbouwd dat de vrouw op haar vermogen moet interen.

Bij het bepalen van de draagkracht van de man gaat het hof uit van de volgende inkomsten.

De door de man ontvangen WIA-uitkering (UWV) bedraagt volgens de jaaropgaaf 2019 € 37.924,- bruto op jaarbasis. De door de man ontvangen uitkering van Nationale Nederlanden bedraagt volgens de jaaropgaaf 2019 € 19.269,- bruto op jaarbasis. Het hof zal voor de periode van 1 mei 2019 tot 23 maart 2020, de datum waarop de man blijkens het navolgende in loondienst is getreden, uitgaan van deze gegevens.

Volgens de man is in de bestreden beschikking ten onrechte overwogen dat hij, tegenover de gemotiveerde betwisting door de vrouw, zijn stelling dat hij daadwerkelijk een auto-ongeluk heeft gehad en hij thans geen inkomsten uit arbeid kan verwerven onvoldoende heeft onderbouwd. De rechtbank heeft de man ten onrechte een geschatte verdiencapaciteit van minimaal € 9.000,- bruto per jaar toegekend De man voert aan dat hij voor 73,06% arbeidsongeschikt is en dat hij als gevolg van het door het ongeluk ontstane letsel niet meer dan 1 of 2 uur per dag kan werken. De man was voorafgaand aan het ongeluk ook al arbeidsongeschikt. Nadat hij twee jaar een Ziektewetuitkering had ontvangen, is zijn dienstverband met [bedrijf 1] per 1 januari 2019 beëindigd. De man is als gevolg van het auto-ongeluk enige tijd niet in staat geweest om deel te nemen aan het re-integratietraject van Job Hunters. De man is - met hulp van Job Hunters - met ingang van 23 maart 2020 op basis van een contract voor de duur van een jaar in dienst getreden bij [bedrijf 2] (hierna: [bedrijf 2] ), een bedrijf waar hij de functie van interim directeur vervult voor 8 uur per week en waarmee hij inkomsten uit arbeid van € 1.100,- bruto per maand verdient. In de bestreden beschikking is volgens de man miskend dat eventuele inkomsten uit arbeid in mindering komen op de door hem ontvangen WIA-uitkering.

Volgens de vrouw blijkt uit de brief van de huisarts van 6 maart 2020 dat de man is geadviseerd Mensendieck therapie te gaan volgen, terwijl uit de brief van Spine Clinic niet blijkt dat de man behandelingen heeft gehad en/of hij daadwerkelijk wordt beperkt in zijn mogelijkheden om te werken. Volgens de vrouw mag van de man worden verwacht dat hij zich inspant om meer uren te werken waarmee hij meer inkomsten kan verwerven. De man is met ingang van 23 maart 2020 bestuurder van [bedrijf 2] . De man stelt zich aan derden voor als directeur en zegt dat hij fulltime in het bedrijf werkzaam is. Zijn inkomsten zijn derhalve hoger dan de man stelt. Volgens de vrouw moet worden uitgegaan van een salaris van € 5.500,- bruto per maand, welk salaris past bij een fulltime dienstverband. Ter zitting heeft zij gesteld dat moet worden gerekend met een salaris dat passend is voor een bestuurder. De inkomsten uit arbeid worden volgens de vrouw niet geheel verrekend met de door de man te ontvangen WIA-uitkering.

De man stelt dat de rechtbank ten onrechte is uitgegaan van huurinkomsten van € 1.050,- per maand, bestaande uit € 700,- van de dochter van partijen en haar partner, € 250,- van de ouders van de man en € 100,- van de zoon van partijen. Er moet volgens hem geen rekening worden gehouden met inkomsten uit verhuur. Hiertoe voert hij het volgende aan. De door de ouders van de man en de dochter te betalen huur bedraagt totaal € 700,- per maand. De huur is tijdens het huwelijk in overleg met de vrouw vastgesteld en vanwege de huurbescherming is het niet mogelijk om de huur te verhogen. De woning is inmiddels verkocht, zodat de man geen huurinkomsten meer ontvangt. De man heeft nimmer huurinkomsten van de zoon ontvangen. Als de zoon huur zou betalen, zou hij indirect bijdragen aan de door de vrouw te ontvangen partneralimentatie en daarmee zou een kind zijn ouders ondersteunen in plaats van andersom, hetgeen niet redelijk is. Daarbij komt dat de zoon met ingang van 1 juni 2020 en de dochter per 1 juli 2020 een nieuwe woning zullen betrekken en de ouders van de man op 28 juli 2020 de woning zullen verlaten.

Volgens de vrouw heeft de man nooit openheid gegeven over de werkelijk door hem ontvangen huurinkomsten. De vrouw heeft tot de beschikking voorlopige voorzieningen altijd € 700,- van de dochter ontvangen en € 350,- contant van de ouders van de man. De huur kan jaarlijks worden verhoogd. Het is redelijk dat de zoon, die volwassen is en al jaren een eigen inkomen heeft, een bijdrage in de woonlasten voldoet. Vanwege de levering van de woning op 28 juli 2020 zullen de huurinkomsten van de zoon en de dochter komen te vervallen. De ouders van de man wonen bij de man en de echtgenote in de door hen aangekochte woning. Volgens de vrouw moet ervan uit worden uitgegaan dat zij een marktconforme vergoeding betalen voor hun verblijf in die woning ter hoogte van minimaal € 500,- per maand.

Het hof overweegt als volgt. Uit de door de man overgelegde koopovereenkomsten van de dochter en de zoon is als leveringsdatum van de door hen gekochte woningen 1 juli 2020 vermeld. Nu de levering van de voormalig echtelijke woning aan een derde op 28 juli 2020 heeft plaatsgevonden, zal het hof voor de periode van 1 mei 2019 tot 1 augustus 2020 rekening houden met de door de man van zijn dochter en ouders verkregen huurinkomsten. Dat de bijdrage van de ouders van de man in het bedrag van € 700,- is verdisconteerd heeft de man, tegenover de betwisting door de vrouw, in het licht van de inhoud van de (door de man als productie 10 in eerste aanleg overgelegde) Whatsappberichten van de dochter onvoldoende onderbouwd. Dit betekent dat met een door de ouders van de man te betalen huur van € 250,- rekening wordt gehouden. Hoewel vaststaat dat de meerderjarige zoon geen vergoeding voor kost en inwoning aan de man heeft voldaan, mocht dit wel worden verwacht, nu de zoon, zoals de vrouw onweersproken heeft gesteld, over eigen inkomsten beschikt. Het hof zal redelijkerwijs rekening houden met een bedrag van € 100,- netto per maand. Gelet op het voorgaande wordt over de periode van 1 mei 2019 tot 1 augustus 2020 met een totaalbedrag van € 1.050,- netto per maand aan huurinkomsten rekening gehouden.

Ten aanzien van de periode vanaf 1 augustus 2020 overweegt het hof als volgt. Vaststaat dat de ouders van de man inwonend zijn in de door de man en mevrouw [X] in eigendom verkregen woning in [plaats] . Volgens de man betalen zij slechts een deel van de gebruikerslasten van de woning, waaronder kosten voor het gebruik van gas en licht, neerkomend op een gemiddeld bedrag van € 200,- per maand. Gelet op de relatief lage woonlasten van de man kunnen de ouders van de man naar het oordeel van het hof volstaan met het betalen van een bijdrage in de gebruikerslasten en zal geen rekening worden gehouden met door hen betaalde huurinkomsten.

Bij het bepalen van de draagkracht van de man houdt het hof rekening met:

- de bijstandsnorm voor een alleenstaande, exclusief de woonkostencomponent en een draagkrachtpercentage van 60;

- de algemene heffingskorting;

- de arbeidskorting (vanaf 23 maart 2020);

- de premie zorgverzekering van € 118,- per maand en de premie aanvullende verzekering van € 39,- per maand, waarbij rekening wordt gehouden met het in de bijstandsnorm verdisconteerde bedrag.

Voorts wordt rekening gehouden met het verplicht eigen risico van € 32,- per maand, nu het hof aannemelijk acht dat de man dit verbruikt.

De rechtbank heeft rekening gehouden met de volgende aan de woning verbonden woonlasten van de man;

- de bijtelling eigen-woningforfait, gebaseerd op een WOZ-waarde van € 697.000,-;

- het fiscaal aftrekbare deel van de hypotheekrente van € 300,- per maand en de fiscaal aftrekbare (voor de vrouw betaalde) hypotheekrente als partneralimentatie van € 300,- per maand;

- de aflossing van de hypothecaire lening van € 586,- per maand en de premie overlijdensrisicoverzekering van € 79,- per maand;

- het forfait overige eigenaarslasten van € 95,- per maand.

Nu partijen hiertegen niet hebben gegriefd, zal het hof voor de periode van 1 mei 2019 tot 1 augustus 2020 van deze woonlasten uitgaan (tarief 2019-1).

- de helft van het eigen woning forfait (€ 1.080,- );

- de helft van de fiscaal aftrekbare hypothecaire rente van € 539,- per maand (€ 270,- per maand;

- de helft van aflossing/premie levensverzekering gekoppeld aan de hypotheek van € 36,- per maand (€ 18,- per maand);

- de helft van het forfait overige eigenaarslasten van € 95,- per maand (€ 48,- per maand).

De man stelt dat de rechtbank ten onrechte geen rekening heeft gehouden met een bedrag van € 60,- per maand aan niet vergoede medische kosten, omdat hij dit onvoldoende zou hebben onderbouwd. Het hof volgt de vrouw in haar stelling dat uit de door de man overgelegde stukken niet blijkt dat de door hem opgevoerde paramedische kosten niet door de zorgverzekeraar worden vergoed, zodat bij de berekening van zijn draagkracht geen rekening met deze opgevoerde last zal worden gehouden.

Aan de hand van voormelde financiële gegevens wordt de draagkracht van de man berekend op:

- € 1.580,- bruto per maand over de periode van 1 mei 2019 tot 23 maart 2020;

- € 1.878,- bruto per maand over de periode van 23 maart 2020 tot 1 augustus 2020;

- € 1.964,- bruto per maand vanaf 1 augustus 2020.

Om te voorkomen dat de vrouw bij toekenning van een partnerbijdrage meer vrij te besteden overhoudt dan de man, zal het hof een zogenaamde jusvergelijking maken. Daarbij wordt aan haar zijde rekening gehouden met:

- het in de salarisspecificatie van oktober 2020 vermelde salaris van € 1.094,- bruto per maand, vermeerderd met de vakantietoeslag, de ingehouden pensioenpremie van € 19,- per maand, de ingehouden premie PAWW van € 4,- per maand en de ingehouden werknemersbijdrage WHK van € 7,- per maand;

- de bijstandsnorm voor een alleenstaande, exclusief de woonkostencomponent en een draagkrachtpercentage van 60;

- de algemene heffingskorting en de arbeidskorting;

- de premie zorgverzekering van € 125,- per maand en de premie aanvullende verzekering van € 22,- per maand, waarbij rekening wordt gehouden met het in de bijstandsnorm verdisconteerde bedrag;

- de zorgtoeslag van € 99,- per maand;

- het eigen risico van € 32,- per maand.

- tot 1 augustus 2020: de huur van € 895,- per maand en vanaf 1 augustus 2020 de fiscaal aftrekbare hypotheekrente van € 275,- per maand, de aflossing van de hypothecaire lening van € 103,- per maand en het eigen woning forfait van € 1.104,-.

Uit deze berekening blijkt dat de vrouw bij een partnerbijdrage van € 1.580,- respectievelijk € 1.878,- en € 1.964,- per maand niet meer vrij te besteden overhoudt dan de man, zodat er geen reden is deze bijdrage te matigen.

Op grond van het voorgaande is het hof van oordeel dat de man een partneralimentatie aan de vrouw dient te voldoen van:

- € 1.580,- bruto per maand over de periode van 1 mei 2019 tot 23 maart 2020;

- € 1.878,- bruto per maand over de periode van 23 maart 2020 tot 1 augustus 2020;

- € 1.964,- bruto per maand vanaf 1 augustus 2020.

Het hof heeft berekeningen gemaakt ten aanzien van de draagkracht van de man en de vrouw en een jusvergelijking. Een exemplaar van deze berekeningen is aan deze beschikking gehecht.

Volgens de man heeft de rechtbank ten onrechte de door hem verzochte limitering dan wel nihilstelling afgewezen, met de overweging dat, anders dan de man heeft aangevoerd, niet valt te verwachten dat de vrouw binnen afzienbare tijd in staat zal zijn met arbeid een hoger inkomen dan het in de beschikking onder 5.5. vermelde te verdienen om in de kosten van haar levensonderhoud te voorzien, althans niet een zodanig hoger inkomen dat zij niet langer behoefte heeft aan de vast te stellen partnerbijdrage. De rechtbank heeft volgens de man miskend dat steeds meer van een alimentatiegerechtigde mag worden verwacht dat deze zelf in eigen levensonderhoud kan voorzien. Gelet op hetgeen de man in het voorgaande heeft gesteld met betrekking tot de verdiencapaciteit van de vrouw en het interen op het vermogen dat de vrouw uit de verkoop van de voormalig echtelijke woning heeft ontvangen, acht hij het redelijk dat binnen drie jaar na indiening van het verzoekschrift, althans een door het hof juist geachte duur, de partneralimentatie wordt gelimiteerd.

De vrouw stelt, onder verwijzing naar hetgeen zij hiervoor in het kader van haar behoeftigheid heeft aangevoerd, dat zij haar verdiencapaciteit niet kan verhogen, waardoor de duur van de partneralimentatie niet behoort te worden gelimiteerd.

Het hof overweegt als volgt. Op grond van artikel 1:157, lid 3, BW (oud) kan de rechter de partneralimentatie toekennen onder vaststelling van een termijn. Volgens vaste jurisprudentie gelden voor een dergelijke limitering van de alimentatieduur hoge eisen voor de stelplicht van de alimentatieplichtige en aan de motivering van de rechter. Ingevolge artikel 1:157, lid 4, BW (oud) eindigt de verplichting tot levensonderhoud, indien de rechter geen termijn heeft vastgesteld, na het verstrijken van een termijn van twaalf jaren, die aanvangt op de datum van inschrijving van de echtscheidingsbeschikking in de registers van de burgerlijke stand. Het hof is van oordeel dat de omstandigheden die de man heeft aangevoerd een limitering van de duur van de alimentatieverplichting niet rechtvaardigen, en overweegt daartoe als volgt. Het hof heeft hiervoor vastgesteld dat het inkomen van de vrouw op dit moment lager is dan haar behoefte en dat zij haar verdiencapaciteit momenteel volledig benut. Zoals hiervoor reeds overwogen is, gelet op de leeftijd van de vrouw, haar opleidingsniveau, de omstandigheid dat de vrouw gedurende het huwelijk nauwelijks aan het arbeidsproces heeft deelgenomen en haar na het huwelijk beperkt opgedane werkervaring, de situatie op de arbeidsmarkt en de met stukken onderbouwde fysieke en psychische gesteldheid van de vrouw, niet te verwachten dat zij binnen afzienbare tijd in een grotere mate dan thans het geval is in haar levensonderhoud zal kunnen voorzien. Gelet op het voorgaande, zal het verzoek van de man tot limitering van de duur van de alimentatieverplichting worden afgewezen.

De man verzoekt de vrouw te veroordelen het door hem op grond van de beschikking van 13 juni 2018, althans de beschikking van 24 juli 2019, althans de beschikking van 4 maart 2020 teveel betaalde bedrag aan hem terug te betalen, vermeerderd met de wettelijke rente. Hiertoe voert de man aan dat hij, omdat de partneralimentatie niet aan de wettelijke maatstaven voldoet, bij derden leningen heeft moeten afsluiten om aan zijn alimentatieverplichting jegens de vrouw te voldoen. Het kan van hem niet worden gevergd dat hij verder in de financiële problemen raakt.

Volgens de vrouw kan van haar in redelijkheid niet worden verwacht dat zij de ontvangen partneralimentatie aan de man terugbetaalt. Haar behoefte is hoger dan haar inkomen en de ontvangen partneralimentatie. Zij heeft de ontvangen partneralimentatie geheel verbruikt voor de noodzakelijke kosten van levensonderhoud.

Het hof overweegt als volgt. Uit het voorgaande volgt dat de onderhoudsverplichting van de man met ingang van 1 mei 2019 wordt verlaagd. Hetgeen over de periode vanaf die datum tot heden meer door de man is betaald of op hem is verhaald dan hij op grond van de onderhavige beschikking van het hof is verschuldigd, dient de vrouw in beginsel aan hem terug te betalen. Ter beoordeling is thans de vraag of deze terugbetalingsverplichting van de vrouw in redelijkheid kan worden aanvaard. Gelet op het hiervoor onder 5.10 vastgestelde inkomen van de vrouw en rekening houdend met haar behoefte, is het hof van oordeel dat de door de man betaalde alimentatie geacht moet worden te zijn verbruikt. Voorts is aannemelijk dat de vrouw niet de beschikbare middelen heeft om het bedrag aan de man terug te betalen. Het betoog van de man dat de vrouw geldbedragen uit de verdeling heeft ontvangen, wordt gepasseerd, gelet op hetgeen hiervoor onder 5.14 is overwogen. In deze omstandigheden is het hof van oordeel dat het belang van de vrouw zwaarder behoort te wegen dan het – op zichzelf eveneens zwaarwegende – belang dat de man heeft bij terugbetaling. Dit leidt het hof tot de conclusie dat van de vrouw in redelijkheid niet kan worden gevergd dat zij de teveel betaalde alimentatie terug betaalt. Het verzoek van de man is dus niet toewijsbaar. Voor zover zijn verzoek strekt tot terugbetaling meer of anderszins dan hiervoor is overwogen, valt het buiten het bestek van de onderhavige procedure en moet het eveneens worden afgewezen.

Dit leidt tot de volgende beslissing.