Gerechtshof Amsterdam 16-06-2020, ECLI:NL:GHAMS:2020:1744

De advocaten van partijen hebben ter zitting pleitnotities overgelegd.

De raad is niet verschenen.

“ Artikel 2 – alimentatie

Bij de bestreden beschikking is, voor zover thans van belang, het verzoek van de vrouw een door de man aan haar te betalen uitkering tot levensonderhoud vast te stellen van € 2.100,- per maand, afgewezen.

Voorts is, met wijziging in zoverre van het echtscheidingsconvenant, bepaald dat de hoofdverblijfplaats van [de minderjarige] voorlopig bij de vader zal zijn en dat deze, vanaf het moment dat de moeder over zelfstandige woonruimte beschikt, bij de moeder zal zijn. Daarnaast is een zorgregeling vastgesteld waarbij de moeder primair verantwoordelijk is voor de dagelijkse zorg voor [de minderjarige] gedurende eenmaal per twee weken van vrijdag uit school tot maandagochtend voor school alsmede op twee - in overleg met [de minderjarige] vast te stellen - doordeweekse (school)dagen vanaf het moment dat [de minderjarige] uit school is tot na het avondeten, in de woning van de (stief)ouders van de moeder, of in haar eigen woning. De vader is de rest van de tijd primair verantwoordelijk voor de dagelijkse zorg voor [de minderjarige] . Ook is een vakantieregeling vastgesteld.

in principaal hoger beroep

in incidenteel hoger beroep

De vrouw stelt dat sprake is van wijziging van omstandigheden, als gevolg waarvan de partneralimentatie moet worden herbeoordeeld. Hiertoe voert zij het volgende aan.

Partijen zijn in het echtscheidingsconvenant een nihilbeding overeengekomen, teneinde de financiële verplichtingen van de man zoveel mogelijk te beperken en hem op deze wijze in staat te stellen de voormalig echtelijke woning over te nemen. De vrouw is na de echtscheiding met de kinderen verhuisd naar een destijds door haar vader aangekochte woning, die zij huurde voor een bedrag onder de huursubsidiegrens. Bij de totstandkoming van het nihilbeding speelden bovendien niet alleen de inkomens van partijen een rol, maar ook andere factoren waaronder de (relatief lage) woonlasten van vrouw en de kosten van de kinderen.

Na het opmaken van het echtscheidingsconvenant in 2009 hebben partijen hun relatie hervat en in 2013 zijn zij weer gaan samenwonen. De huurwoning van de vrouw is toen door haar vader verkocht. Na beëindiging van de relatie van partijen in 2018 beschikte de vrouw niet meer over de mogelijkheid om een woning te huren voor een bedrag onder de huursubsidiegrens. Zij verblijft sinds 1 februari 2019 bij haar vader en zijn vrouw.

Voorts voert de vrouw nog aan dat na het sluiten van de echtscheidingsconvenant in 2009 de woonlasten van de man zijn gewijzigd, [de jongmeerderjarige] de meerderjarigheid heeft bereikt, een wijziging in het fiscaal regime van de kinderalimentatie heeft plaatsgevonden, de man van baan is gewisseld en zijn inkomen is gestegen, [de minderjarige] niet langer haar hoofdverblijfplaats bij de vrouw heeft en zij geen kinderalimentatie, kindgebonden budget en kinderbijslag meer ontvangt.

Gelet op al deze gewijzigde omstandigheden voldoet het tussen partijen overeengekomen nihilbeding in het echtscheidingsconvenant niet langer aan de wettelijke maatstaven en is het in strijd met de redelijkheid en billijkheid om aan het beding vast te houden, aldus de vrouw.

Het hof overweegt als volgt.

Tussen partijen is niet in geschil dat, ook na hun hernieuwde en inmiddels weer beëindigde samenleving, zij nog steeds gebonden zijn aan het echtscheidingsconvenant van 5 mei 2009. De man heeft dat althans onvoldoende betwist, zodat dit het hof tot uitgangspunt strekt.

Zoals hierboven onder 3.2 is weergegeven, zijn partijen in het convenant overeengekomen dat zij over en weer geen partneralimentatie jegens de ander verschuldigd zullen zijn. Het uitgangspunt hierbij is geweest, zo blijkt uit het tweede lid van de bepaling, dat zij ten tijde van het sluiten van het convenant allebei in staat waren in hun eigen levensonderhoud te voorzien. De vrouw heeft echter gesteld dat het nihilbeding in het convenant is opgenomen om een overname van de voormalig echtelijke woning door de man in financiële zin mogelijk te maken is. De man heeft dit betwist, zoals hiervoor weergegeven. Nu de vrouw van deze stelling geen nader bewijs heeft aangeboden, gaat het hof daaraan voorbij.

Het gaat om de vraag of de vrouw als gevolg van een wijziging van omstandigheden niet meer in staat is om in haar eigen levensonderhoud te voorzien. Daarbij is van belang op grond van welke omstandigheden partijen destijds tot de vaststelling kwamen dat de vrouw in eigen levensonderhoud kon voorzien. De vraag is immers of een of meer van die omstandigheden zijn gewijzigd. Wat in het convenant wordt bedoeld met ‘levensonderhoud’ is niet nader gespecificeerd. Evenmin maakt het convenant duidelijk hoe hoog die kosten voor de vrouw destijds waren en op welke wijze zij destijds daarin voorzag. Bij de uitleg van een dergelijke contractuele bepaling komt het echter ook aan op wat partijen destijds over en weer hebben verklaard en wat zij redelijkerwijs uit elkaars verklaringen en gedragingen hebben mogen afleiden. De vrouw heeft ter zitting in hoger beroep gesteld dat aan de totstandkoming van voornoemde bepaling in het echtscheidingsconvenant een berekening ten grondslag heeft gelegen, waarbij niet alleen de toenmalige inkomens van partijen een rol speelden maar ook andere factoren, waaronder de (lage) woonlasten van de vrouw, de kosten van de kinderen en de hoogte van de kinderalimentatie. De man heeft ook dit betwist. Gezien die betwisting lag het op de weg van de vrouw die stellingen nader te onderbouwen, bijvoorbeeld door het overleggen van de gestelde berekening. Nu die onderbouwing ontbreekt, gaat het hof aan die stellingen voorbij. Ter zitting in hoger beroep is weliswaar gebleken dat partijen ten tijde van het sluiten van de het echtscheidingsconvenant een hogere door de man aan de vrouw te betalen kinderalimentatie zijn overeengekomen dan waartoe hij volgens de wettelijke maatstaven gehouden was, maar gelet op het voorgaande kan er niet van worden uitgegaan dat dat een omstandigheid is geweest die bij de totstandkoming van het nihilbeding een rol heeft gespeeld. Hoewel de vrouw thans geen kinderalimentatie meer van de man ontvangt en ook geen kindgebonden budget meer krijgt, leidt dat dus niet tot de conclusie dat zij daardoor niet meer in staat is om (volledig) in haar eigen levensonderhoud te voorzien. Datzelfde geldt voor de veranderde woonlasten van de vrouw, nu niet is komen vast te staan dat lage woonlasten een omstandigheid zijn geweest die bij de totstandkoming van het nihilbeding een rol hebben gespeeld.

De vrouw heeft evenmin gesteld dat zij thans minder verdient dan destijds bij het sluiten van het convenant. Ook hierin is dus geen (relevante) wijziging van omstandigheden gelegen.

in incidenteel hoger beroep