Rechtbank Oost-Brabant 26-06-2020, ECLI:NL:RBOBR:2020:3375

De man heeft voor alle verweren gesteld dat hij op [datum] een echtscheidingsprocedure is gestart in [land] . derhalve voordat de vrouw de onderhavige procedure is gestart. Om die reden is door de man verzocht dat de rechtbank het verzoek van de vrouw op grond van artikel 12 Wetboek van Burgerlijke Rechtsvordering (RV) zal aanhouden totdat de [buitenlandse] rechter op het verzoek tot echtscheiding heeft beslist.

De vrouw heeft verweer gevoerd. De vrouw stelt dat zij pas kennis heeft genomen van het verzoekschrift tot echtscheiding dat door de man in [land] is ingediend via het door de man in de onderhavige procedure ingediende verweerschrift. Zij stelt voorts dat zij niet naar [land] kan afreizen om daar verweer te voeren vanwege de zorg voor de kinderen, het ontbreken van financiële middelen, bedreigingen van de zijde van de man en het feit dat zij de [buitenlandse] taal niet machtig is. Ten slotte stelt de vrouw dat de rechtbank een discretionaire bevoegdheid heeft om een zaak aan te houden op grond van artikel 12 RV. De vrouw vindt het van belang dat een Nederlandse rechter over zowel de echtscheiding als de nevenvoorzieningen beslist. Zij wil niet afhankelijk zijn van de [buitenlandse] procedure waar zij geen zicht op heeft.

Op grond van het voorgaande is de rechtbank van oordeel dat er geen reden meer is om de Nederlandse procedure aan te houden, ondanks dat mogelijk een hoger beroep mogelijk is tegen de [buitenlandse] uitspraak. Het feit dat sprake is van een dubbel huwelijk tussen dezelfde personen, het feit dat er een [buitenlandse] echtscheidingsuitspraak is afgegeven en de belangen van de kinderen maken dat er duidelijkheid moet komen over de voortgang van de Nederlandse procedure.

Niet in geschil is dat partijen zowel in [land] als in Nederland met elkaar zijn gehuwd. Dit roept de vraag op naar de rechtsgeldigheid van de huwelijken.

Partijen stellen dat zij hebben getracht om het [buitenlandse] huwelijk in Nederland in te schrijven, maar dat dit niet is gelukt. De reden waarom dit niet is gelukt is onbekend gebleven. Uit de uitspraak van de [buitenlandse] rechter blijkt dat partijen zijn gehuwd op basis van de Koran en de [regeling] . De [regeling] betreft de [buitenlandse] wet. Er zijn geen aanwijzingen dat het [buitenlandse] huwelijk niet rechtsgeldig tot stand is gekomen. Partijen verklaren ook dat er praktische redenen aan het Nederlandse huwelijk ten grondslag hebben gelegen. Dit betekent naar het oordeel van de rechtbank dat het [buitenlandse] huwelijk op grond van artikel 10:31 Burgerlijk Wetboek (BW) in Nederland wordt erkend.

Vervolgens dient de rechtbank de vraag te beantwoorden of het Nederlands huwelijk rechtsgeldig is. De man stelt dat sprake is van een nietig huwelijk. De vrouw stelt dat het huwelijk hoogstens vernietigbaar is, maar dat daar geen verzoek toe is gedaan.

Het verzoek van de vrouw om het Nederlandse huwelijk te ontbinden kan niet worden toegewezen. Het Nederlandse huwelijk is nietig en kan dan ook niet ontbonden worden.

De rechtbank is dan ook van oordeel dat alvorens kan worden geoordeeld over de verzochte nevenvoorzieningen ook duidelijk moet zijn of de [buitenlandse] echtscheidingsuitspraak in Nederland kan worden erkend. De behandeling en beslissing van de nevenvoorzieningen zal eveneens worden aangehouden.

Op de mondelinge behandeling is ter sprake gekomen dat er mogelijk een fout staat in de vertaling van de [buitenlandse] uitspraak waar het betreft het voldoen van een onderhoudsbijdrage voor de kinderen door de vrouw aan de man. Partijen zullen in de gelegenheid worden gesteld zich daarover nog uit te laten.

Ten slotte wijst de rechtbank partijen er op dat – als de rechtbank moet oordelen over de nevenvoorzieningen over de kinderen – zij een ouderschapsplan moeten indien op grond van artikel 815, lid 2 RV dan wel artikel 1:253a BW.