Gerechtshof Amsterdam 26-02-2019, ECLI:NL:GHAMS:2019:705

De man is op 20 juni 2018 in hoger beroep gekomen van de beschikking van 21 maart 2018.

De vrouw heeft op 17 augustus 2018 een verweerschrift in hoger beroep ingediend.

Bij het hof zijn voorts de volgende stukken ingekomen:

- een journaalbericht aan de zijde van de man met de producties 3 tot en met 7, ingekomen op 25 januari 2019;

- een journaalbericht van de zijde van de man van 31 januari 2019 met producties 8 tot en met 14, ingekomen op 31 januari 2019.

De mondelinge behandeling heeft op 11 februari 2019 plaatsgevonden. Partijen zijn in persoon verschenen, bijgestaan door hun advocaten.

Op [geboortedatum] te [geboorteplaats] is geboren de minderjarige [zoon] (hierna: [de minderjarige] ). De vrouw is van rechtswege belast met het gezag over [de minderjarige] .

De man is gehuwd met [X] (hierna: de echtgenote). De man en de echtgenote hebben twee kinderen.

De vrouw huurt van de man een kamer aan de [adres] te [plaats] voor een bedrag van thans € 300,00 per maand.

Bij de bestreden beschikking is, voor zover thans van belang, bepaald dat de man aan de vrouw met ingang van 1 april 2017 een bijdrage in de kosten van verzorging en opvoeding van [de minderjarige] (hierna ook: kinderalimentatie) zal betalen van € 400,00 per maand.

De man verzoekt in hoger beroep, met vernietiging van de bestreden beschikking, het inleidende verzoek van de vrouw af te wijzen.

De vrouw verzoekt, naar het hof begrijpt, de bestreden beschikking te bekrachtigen.

Ingevolge artikel 1:394 van het Burgerlijk Wetboek (BW) is de verwekker van een kind dat alleen een moeder heeft verplicht tot het voorzien in de kosten van verzorging en opvoeding van het kind dan wel, na het bereiken van de meerderjarigheid van het kind, tot het voorzien in de kosten van levensonderhoud en studie overeenkomstig de artikelen 395a en 395b BW.

De man heeft aangevoerd dat de rechtbank hem ten onrechte de verplichting tot betaling van kinderalimentatie heeft opgelegd. De man heeft in de procedure bij de rechtbank verstek laten gaan. De man betwist dat hij de biologische vader/verwekker van [de minderjarige] is. Hij heeft weliswaar gedurende een korte periode een seksuele relatie met de vrouw gehad, maar daarmee staat nog niet vast dat hij de verwekker van [de minderjarige] is. De vrouw heeft ook met andere mannen een seksuele relatie gehad in die periode. Volgens de man dient DNA-onderzoek uitsluitsel te geven. Indien komt vast te staan dat hij de biologische vader van [de minderjarige] is, dan is de man van mening dat de vrouw de behoefte van [de minderjarige] onvoldoende heeft onderbouwd en dat zijn draagkracht ontoereikend is voor de betaling van een bijdrage. Verder voert hij aan dat de kinderalimentatie ten onrechte met terugwerkende kracht is toegewezen.

De vrouw betwist met meerdere mannen een seksuele relatie te hebben gehad ten tijde van de verwekking van [de minderjarige] . De vrouw is er zeker van dat de man de biologische vader van [de minderjarige] is. Op de door de vrouw in het geding gebrachte foto’s is te zien dat de man bij de bevalling aanwezig is geweest. Ook uit de omstandigheid dat [de minderjarige] een Turkse achternaam is, terwijl de vrouw afkomstig is uit Argentinië, is af te leiden dat de man de verwekker is. De vrouw heeft ter zitting in hoger beroep verklaard dat zij bereid is mee te werken aan een DNA-onderzoek. De vrouw betwist de stellingen van de man met betrekking tot de behoefte van [de minderjarige] en de draagkracht van de man.

Dit leidt tot de volgende beslissing.