Gerechtshof 's-Hertogenbosch 26-03-2020, ECLI:NL:GHSHE:2020:1087

2.1.

De man is op 20 april 2018 in hoger beroep gekomen van de beschikking van 23 januari 2018.

2.2.

De vrouw heeft op 25 juni 2018 een verweerschrift tevens houdende incidenteel hoger beroep ingediend.

2.3.

De man heeft op 11 september 2018 een verweerschrift op het incidenteel hoger beroep ingediend.

2.4.

Bij het hof zijn voorts de volgende stukken ingekomen:

• een brief van de zijde van de man van 20 juni 2019;

• een brief van de zijde van de vrouw van 25 juni 2019 met bijlagen (productie 2 en 3);

• een brief van de zijde van de man van 27 juni 2019;

• de ter zitting door de advocaat van de man deels voorgedragen pleitnotitie met het door deze advocaat overgelegde schematische overzicht van de geluidsopnames die bij de mondelinge behandeling zijn afgespeeld.

2.5.

De mondelinge behandeling heeft op 3 juli 2019 plaatsgevonden. Partijen zijn in persoon verschenen, bijgestaan door hun advocaten.

3.1.

Het hof gaat uit van de door de rechtbank vastgestelde feiten voor zover daartegen in hoger beroep niet is opgekomen. Onder meer staat het volgende vast:

a. Partijen zijn op 1 mei 1996 te Dongen met elkaar gehuwd in gemeenschap van goederen.

Op 6 juli 2015 heeft de vrouw het verzoek tot echtscheiding ingediend. Bij (tussen)beschikking van 12 juli 2016 van de rechtbank Zeeland-West-Brabant is daarop de echtscheiding uitgesproken. De echtscheidingsbeschikking is op 29 juli 2016 ingeschreven in de registers van de burgerlijke stand.

4.1.

De rechtbank heeft de man een bewijsopdracht gegeven. De bewijsopdracht luidde: te bewijzen dat partijen op 6 juli 2015 (de datum waarop de huwelijksgemeenschap is ontbonden door indiening van het echtscheidingsverzoek) een vordering van € 183.000,-- hadden op de vader van de vrouw, de heer [de vader van de vrouw] , welke vordering tot de gemeenschap van goederen behoorde.

4.2.

De man heeft deze vordering gebaseerd op de stelling dat partijen tijdens hun huwelijk een spaartegoed op een bankrekening van Fortis bank in België ten name van de vrouw hadden, dat het saldo ten bedrage van € 130.568,11 op 15 mei 2009 volledig is opgenomen en geboekt op een nieuw geopende bankrekening bij Fortis Bank ten name van de vader van de vrouw, van welke rekening de man en de vrouw de gevolmachtigden werden. In zijn visie is het geld weliswaar ten name van de vader van de vrouw gezet, maar kregen de vrouw en de man daarmee een vordering op de vader van de vrouw ter grootte van het saldo op voormelde bankrekening op de peildatum, zijnde € 103.000,--. Verder is in of omstreeks 2014 van een Belgische rekening ten name van de vader van de vrouw een bedrag van € 80.000,-- ter beschikking gesteld te behoeve van (een nieuwe teelt van) de rozenkwekerij van partijen. Volgens de man was dit tegoed van € 80.000,-- in werkelijkheid niet van de vader van de vrouw, maar van partijen zelf. Het bedrag van € 80.000,-- is aan de vader van de vrouw terugbetaald uit de opbrengst van een appartement van partijen in België, welk appartement zij in 2016 op verzoek van de Rabobank hebben verkocht.

4.3.

De vrouw heeft weersproken dat partijen op de peildatum (6 juli 2015) een vordering op haar vader hadden. Zij heeft aangevoerd dat haar vader in 1992 bij aanvang van de maatschap tussen haar en de man een lening aan partijen had verstrekt, welke lening op 15 mei 2009 is terugbetaald.

4.4.

De rechtbank heeft in rov. 2.18 geoordeeld dat de man het bewijs heeft geleverd dat partijen op de peildatum een geldvordering op de vader van de vrouw hadden van € 103.000,-- en dat op de vader van de vrouw als ‘tijdelijk beheerder’ van het spaargeld van partijen de verplichting rustte om het geld aan hen terug te betalen. Verder heeft de rechtbank in rov. 2.19 geoordeeld dat niet is komen vast te staan dat partijen op de peildatum ook een vordering op de vader van de vrouw hadden van € 80.000,--.

4.5.

De man verzoekt het hof de bestreden beschikking te vernietigen, voor zover het betreft de vordering van partijen op de vader van de vrouw en opnieuw rechtdoende:

• primair deze vordering vast te stellen op een bedrag van € 183.000,--, althans een zodanig bedrag als zal blijken uit de bankafschriften tot overlegging waartoe de vrouw dient te worden veroordeeld;

• subsidiair de vrouw toe te laten tot het leveren van tegenbewijs tegen de voorshands vast staande en bewezen stellingen van de man inhoudende dat partijen een vordering hebben op de vader van de vrouw van € 183.000,--, althans een zodanig bedrag als zal blijken uit de bankafschriften, bij gebreke waarvan zal worden bepaald dat tot de huwelijksgemeenschap een vordering behoort op de vader van de vrouw van € 183.000,--;

• primair en subsidiair de ten deze vast te stellen vordering van partijen op de vader van de vrouw toe te delen aan de vrouw onder de verplichting de helft daarvan aan de man uit te keren binnen vier weken na betekening van de ten deze te geven beschikking, of indien het hof dit niet toewijsbaar acht, de vrouw te veroordelen tot betaling van het gehele bedrag binnen vier weken na betekening van de in deze te geven beschikking op een geblokkeerde en gezamenlijke rekening aldus dat partijen uitsluitend met beider schriftelijke instemming over de gelden kunnen beschikken.

De man heeft hiertoe vier grieven aangevoerd.

4.6.

De vrouw heeft de grieven van de man weersproken. In incidenteel hoger beroep verzoekt zij het hof de bestreden beschikking te vernietigen voor zover daarbij is bepaald dat tot de gemeenschap van goederen van partijen op de peildatum een vordering op de vader van de vrouw behoorde van € 103.000,-- en opnieuw rechtdoende te bepalen dat:

• de man zijn verzoeken ter zake van het betrekken van de vordering van partijen op de vader van de vrouw bij de verdeling van de huwelijksgemeenschap van partijen af te wijzen, dan wel de man niet-ontvankelijk te verklaren in zijn verzoeken;

• in rechte vast te stellen dat geen sprake is van een vordering van partijen van

4.7.

De man voert verweer. Hij verzoekt het hof het incidenteel hoger beroep van de vrouw af te wijzen.

4.8.

Het hof zal de grieven in principaal en incidenteel hoger beroep hierna bespreken.

4.9.

Met grief 1 van de man en de drie grieven van de vrouw hebben partijen de waardering van het bewijs aan het hof voorgelegd.

- productie 2 bij de akte van 14 april 2016, zoals nader gespecificeerd in rov. 2.3 van de bestreden beschikking;

• een transcriptie van een (volgens de man op 27 oktober 2014 gemaakte) geluidsopname van een gesprek tussen hem, de vrouw en de vader van de vrouw (productie 8 in eerste aanleg);

• geluidsopnamen en transcripties van deze (volgens de man op 5 oktober 2014 en in november 2015 gemaakte) geluidsopnamen van gesprekken tussen hem, de vrouw en de vader van de vrouw (productie 21 en 22 in eerste aanleg);

• de verklaringen van de vrouw, de vader van de vrouw en de heren [getuige 1] , [getuige 2] en [getuige 3] , die in eerste aanleg op verzoek van de man als getuigen zijn gehoord;

• de verklaring van de man, die in eerste aanleg op verzoek van de vrouw als getuige is gehoord;

• de bij de mondelinge behandeling door dit hof afgespeelde geluidsfragmenten.

4.10.

De vrouw heeft in hoger beroep nog het volgende verweer gevoerd tegen het door de man beweerde bestaan van een vordering van partijen op de vader van de vrouw. De vader heeft geen geld geleend aan de maatschap, maar aan partijen zelf. De vrouw heeft dit geld ingebracht (“haar inbreng privé”, verweerschrift, pt. 17”). Dit betrof een bedrag van NLG 100.000,--. De vader heeft de lening verstrekt bij oprichting van de maatschap in 1992 (voor het huwelijk van partijen). Ook de man heeft verklaard dat het bedrag van NLG 100.000,-- afkomstig is van de vader van de vrouw (getuigenverhoor, prod. M). De lening was noodzakelijk omdat partijen bij de bank de financiering voor de onderneming niet rond konden krijgen. De lening bedroeg in totaal BEF 400.000,- [hof: de vrouw bedoelt 4 miljoen Belgische frank], met 3% rente. Dit is omgerekend meer dan de inbreng van de vrouw van NLG 100.000, maar met de rest van de lening (ter zitting heeft de vrouw verklaard dat het daarbij eveneens ging om een bedrag van NLG 100.000,--) is ook de noodwoning in de schuur van partijen betaald. De vrouw doet nog een beroep op de akte uitlaten ter zake getuigenverhoren (prod. E). De betaling ad € 130.000,--aan de vader van de vrouw heeft plaatsgevonden uit hoofde van de terugbetaling van deze lening.

4.11.

Met de rechtbank is het hof van oordeel dat dit verzoek moet worden afgewezen. De rekening staat niet op naam van de vrouw, maar op naam van haar vader. De vrouw betwist ter zake enige toezegging te hebben gedaan (verweerschrift, pt. 11).

4.12.

Voor omkering van de bewijslast zoals door de man verzocht, ziet het hof geen reden. De man kan de vader van de vrouw in rechte betrekken, zoals hij inmiddels ook heeft gedaan in een procedure voor de Belgische rechter. De vrouw heeft ter zake productie 1 overgelegd waaruit dit blijkt. Bij de mondelinge behandeling heeft de man verklaard dat thans de hoger beroepsprocedure in België loopt. Het verzoek de onderhavige procedure aan te houden tot de man de beschikking op grond van die procedure heeft over de bankafschriften waar het hem om te doen is (verweerschrift incid. appel, p. 3), zal het hof afwijzen. Wanneer een uitspraak in de Belgische hoger beroepszaak kan worden verwacht, heeft de man niet kunnen zeggen, terwijl bovendien onzeker is of die uitspraak toewijzend is en hij op grond van die uitspraak de beschikking krijgt over de door hem gewenste stukken.

4.13.

Met grief 4 heeft de man verzocht de geldvordering van partijen op de vader van de vrouw toe te delen aan de vrouw onder de verplichting de helft daarvan aan de man uit te keren. Het hof zal dit verzoek van de man toewijzen, nu het gaat om een vordering op de vader van de vrouw en gesteld noch gebleken is de vrouw niet op goede voet met haar vader zou staan. Of en in hoeverre de vader van de vrouw eventueel een beroep zou kunnen doen op verjaring, zoals de vrouw heeft gesteld, is een vraag die niet in het kader van deze procedure kan en zal worden beantwoord.