Rechtbank Zeeland-West-Brabant 21-02-2020, ECLI:NL:RBZWB:2020:864

Partijen zijn op 5 april 2004 te [plaats] gehuwd op huwelijkse voorwaarden d.d. 2 april 2004. Daaraan voorafgaand waren partijen middels een samenlevingscontract als partners aan elkaar verbonden sedert 27 augustus 1993.

[verzoeker] heeft de Nederlandse nationaliteit. Volgens het getuigschrift van verblijf d.d. 26 november 2018 heeft ook [verweerder] de Nederlandse nationaliteit.

- de echtscheiding uit te spreken;

- vaststelling van een door [verweerder] aan hem te betalen partneralimentatie van € 11.251,= bruto per maand, danwel een zodanig bedrag als de rechtbank in goede justitie vermeent te behoren;

in de zaak met nr. C/02/360258 / FA RK 19-3295 (afwikkeling huwelijkse voorwaarden):

- [verweerder] te veroordelen om aan [verzoeker] een in onderhavige procedure vast te stellen nader te bepalen bedrag te voldoen uit hoofde van verevening van pensioen bij scheiding, te vermeerderen met wettelijke rente;

- de verdeling van de (eenvoudige) gemeenschappen (het pand [adres] te [woonplaats 3] en de auto, BMW met kenteken [kenteken] ) vast te stellen, met inachtneming van hetgeen [verzoeker] te dien aanzien naar voren heeft gebracht;

- [verweerder] te veroordelen aan [verzoeker] een bedrag van € 447,50 (waarborgsom) te voldoen, te vermeerderen met de wettelijke rente vanaf de datum van de in deze te wijzen beschikking tot het moment van algehele voldoening;

- [verweerder] te veroordelen binnen zeven dagen na de in deze te wijzen beschikking over te gaan tot afgifte van aan [verzoeker] toebehorende goederen:

2 krissen en 1 sabel (uit erfenis), de diverse dozen met door [verzoeker] zelf geschreven boeken, de sleutels van de scooter van [verzoeker] , oude cassettebandjes en video’s, met veroordeling van [verweerder] tot het betalen van een dwangsom van

€ 1.500,= per omschreven goed dat niet -binnen de gestelde termijn- afgegeven wordt aan [verzoeker] ;

- [verweerder] te veroordelen tot betaling aan [verzoeker] van een bedrag ad € 2.468,50 ter zake de IB aanslag 2018 en een bedrag ad € 734,50 ter zake de aanslag ZVW 2018;

- [verweerder] ter veroordelen tot het betalen aan [verzoeker] van een bedrag ad € 574,75 betreffende de kosten van het bergingsbedrijf.

[verzoeker] heeft verweer gevoerd tegen de verzoeken van [verweerder] strekkende tot afwijzing daarvan; ten aanzien van het verzoek betreft de IB 2013, verzoekt [verzoeker] – als dat wordt toegewezen – verrekening met het dan toegewezen bedrag van een bedrag van € 1.474,50, welk bedrag [verweerder] aan hem is verschuldigd.

- de echtscheiding op voorhand uit te spreken voordat op de overige vorderingen wordt beslist;

- [verzoeker] te veroordelen tot betaling aan [verweerder] van € 27.731,19 te vermeerderen met de wettelijke rente vanaf 1 januari 2019 (kosten inschakelen recherchebureau);

- [verzoeker] te veroordelen tot betaling aan [verweerder] van € 3.300,= te vermeerderen met de wettelijke rente vanaf 10 april 2018 en te vermeerderen met € 300,= over iedere maand tot de datum van verdeling van het pand, te vermeerderen met wettelijke rente (gebruiksvergoeding);

in de zaak met nr. C/02/360258 / FA RK 19-3295 (afwikkeling huwelijkse voorwaarden):

- de verdeling van de eenvoudige gemeenschap vast te stellen als in zijn verweerschrift op zelfstandig verzoek tevens aanvullend verzoek omschreven, namelijk te bepalen dat het pand [adres] te [woonplaats 3] wordt toegedeeld aan [verzoeker] op voorwaarde van ontslag van de hoofdelijke aansprakelijkheid voor de hypothecaire schuld van [verweerder] en onder vergoeding van de helft van de waarde (na aftrek van de hypothecaire schuld) aan [verweerder] ;

- te bepalen dat [verzoeker] bewijsstukken overlegt van zijn vermogensbestanddelen over de periode 1 juni 2013 tot en met 21 mei 2018, te weten per 1 juni 2013, per 31 december 2013, per 31 december 2014, per 31 december 2015, per 31 december 2016, per

31 december 2017 en per 21 mei 2018, alsmede van zijn inkomen over deze jaren en de volledige jaarstukken van zijn eenmanszaak over deze jaren;

- te bepalen dat de huwelijksvoorwaarden worden afgewikkeld volgens de nader door [verweerder] te omschrijven vorderingen;

- [verzoeker] te veroordelen tot betaling aan [verweerder] van € 6.665,= te vermeerderen met de wettelijke rente met ingang van 25 september 2018 (IB 2013);

- [verzoeker] te veroordelen tot betaling aan [verweerder] van € 1.305,= te vermeerderen met de wettelijke rente vanaf 1 augustus 2018 (huur juni/juli 2018);

- [verzoeker] te veroordelen tot betaling aan [verweerder] van € 26.421,02 te vermeerderen met de wettelijke rente vanaf 1 juni 2018 (schade appartement/inboedel);

- [verzoeker] te veroordelen tot betaling aan [verweerder] van € 896,50 te vermeerderen met de wettelijke rente vanaf 21 mei 2018 (kosten inzake de auto BMW, kenteken [kenteken] , van [verweerder] ) en [verzoeker] te veroordelen tot betaling van € 20,= per dag, gerekend vanaf 18 juni 2019 (kosten stalling van die auto bij het takelbedrijf);

- [verzoeker] te veroordelen tot betaling aan [verweerder] van € 57,08 en € 226,90 te vermeerderen met de wettelijke rente vanaf 10 april 2018 ( [verzekeringsmaatschappij 1] en [verzekeringsmaatschappij 2] );

- te bepalen dat [verzoeker] aan [verweerder] vergoedt de door [verweerder] terug te betalen bedragen ad € 2.787,93 (kostwinnerstoeslagen 2017) en € 1.183,25 (kostwinnerstoeslagen januari tot en met mei 2018), tenzij [verzoeker] binnen een maand na de door de rechtbank te wijzen beschikking bewijsstukken overlegt van diens belastbaar inkomen over 2017 en 2018 zoals door de Nederlandse fiscus definitief vastgesteld, waaruit blijkt, dat het belastbaar inkomen van [verzoeker] in die jaren onder de grens ligt van € 45.640,62 over 2017, respectievelijk

€ 51.391,53 over 2018;

- te bepalen dat [verzoeker] aan [verweerder] vergoedt de door [verweerder] terug te betalen bedragen:

a. € 218,77 (ziektekosten 2017) en

b. € 210,37 (ziektekosten januari – mei 2018),

tenzij [verzoeker] binnen een maand na de door de rechtbank te wijzen beschikking bewijsstukken overlegt van zijn belastbaar inkomen over 2017 en 2018, zoals door de Nederlandse fiscus definitief vastgesteld, waaruit blijkt, dat het belastbaar inkomen van [verzoeker] in die jaren onder de grens ligt van € (bedrag nader toe te voegen) over 2017, respectievelijk € 42.237,13 over 2018.

Beide partijen verzoeken de echtscheiding uit te spreken, waarbij [verweerder] vraagt dit op voorhand te doen. Zij hebben daartoe gesteld dat hun huwelijk duurzaam is ontwricht.

Het verzoek tot echtscheiding zal, als op de wet gegrond, en bij onderhavige (eind)beschikking worden toegewezen.

De rechtbank zal op grond van artikel 3 van het Protocol van 23 november 2007 het Nederlands recht toepassen op het verzoek tot vaststelling van een partnerbijdrage nu de onderhoudsgerechtigde gewone verblijfplaats in Nederland heeft.

[verzoeker] verzoekt vaststelling van een door [verweerder] aan hem te betalen partneralimentatie van € 11.251,= bruto per maand, dan wel een zodanig bedrag als de rechtbank in goede justitie vermeent te behoren. Hij stelt behoefte te hebben aan partneralimentatie.

[verzoeker] stelt dat dit nihilbeding nietig is op grond van artikel 1:400 lid 2 BW, volgens welk artikel een overeenkomst waarbij wordt afgezien van volgens de wet verschuldigd levensonderhoud, nietig is. Dit artikel is volgens jurisprudentie ook van toepassing op partneralimentatie. Voorts wijst hij er op dat ook de Raad van State zich in zijn advies inzake het wetsvoorstel herziening partneralimentatie op het standpunt stelt dat naar geldend recht een overeenkomst als door partijen gemaakt nietig is.

[verweerder] beroept zich op het alimentatie/nihilbeding en stelt dat dit beding niet nietig is. Artikel 400 lid 2 BW is volgens hem niet van toepassing op partneralimentatie nu in artikel 1:392 lid 1 BW – waarin is geregeld wie jegens wie onderhoudsplichtig is – ex-echtgenoten niet zijn vermeld. Dat een nihilbeding betreffende partneralimentatie, opgenomen in een (voorhuwelijkse) akte van huwelijksvoorwaarden nietig zou zijn, is door de Hoge Raad nooit beslist, al wordt dit in de lagere rechtspraak wel aangenomen, aldus [verweerder] .

[verzoeker] betwist dat sprake is van bijzondere omstandigheden die maken dat aan hem geen beroep op nietigheid toekomt. Hij stelt dat de door [verweerder] aangevoerde omstandigheden daartoe onvoldoende zijn. Voorts wijst hij erop dat de notaris partijen bij het opstellen van de huwelijkse voorwaarden heeft gewezen op de nietigheid van het beding en dat daarover toen uitgebreid is gesproken. [verweerder] wilde het beding persé opgenomen hebben. [verzoeker] stelt dat hij, in de wetenschap dat het alimentatiebeding nietig was en er dus geen beroep op zou kunnen worden gedaan, geen bezwaar heeft gemaakt tegen het opnemen ervan in de huwelijkse voorwaarden. Hij doet een uitdrukkelijk bewijsaanbod in die zin dat hij aanbiedt de kandidaat-notaris die betrokken was bij de totstandkoming van de huwelijkse voorwaarden, als getuige te horen; deze getuige kan verklaren over de gang van zaken ten tijde van het opstellen en passeren van de akte huwelijkse voorwaarden.

De rechtbank overweegt als volgt. Artikel 6:2 lid 2 BW geeft de mogelijkheid om onder omstandigheden te komen tot het oordeel, dat de hier aan de orde zijnde, uit de wet voortvloeiende nietigheid van het in de huwelijkse voorwaarden opgenomen nihilbeding tussen partijen niet van toepassing is. Daarvoor is nodig dat dat beroep naar maatstaven van redelijkheid en billijkheid onaanvaardbaar is. Een dergelijk oordeel zal slechts onder bijzondere omstandigheden, en met terughoudendheid kunnen worden gegeven. Dit geldt te meer wanneer, zoals in het onderhavige geval, sprake is van dwingend recht. [verweerder] heeft een aantal omstandigheden genoemd. Die omstandigheden hebben met name betrekking op de destijds bij het opnemen van het beding in de huwelijkse voorwaarden bij partijen bestaande bedoeling. De toen bestaande bedoeling kan naar het oordeel van de rechtbank evenwel niet zonder meer met zich brengen dat een beroep op een ook toen al nietig beding nu niet zou kunnen worden gehonoreerd. In ieder geval zal daarnaast ook nodig zijn dat de toen door partijen van belang geoordeelde situatie – namelijk die van volledige financiële onafhankelijkheid van elk van beiden – zich ook nu, nu op de nietigheid van het beding een beroep wordt gedaan, (nog) voordoet. Uit de door partijen gestelde feiten leidt de rechtbank af, dat dat niet het geval is. Partijen hebben er tijdens hun huwelijk voor gekozen om niet beiden hun verdiencapaciteit volledig te benutten. In kennelijke eenstemmigheid hebben zij ervoor gekozen vooral van het inkomen van [verweerder] te leven; [verzoeker] nam – en kreeg – de gelegenheid om een sabbatical te nemen, een boek te schrijven, een onderneming op een geheel nieuw vlak te beginnen. Het inkomen van (alleen) [verweerder] vormde daarbij kennelijk de basis voor de dekking van de kosten van hun gezamenlijk levensonderhoud. Onder die omstandigheden kan niet worden gezegd dat het naar maatstaven van redelijkheid en billijkheid onaanvaardbaar is dat [verzoeker] nu een beroep doet op de nietigheid van het destijds overeengekomen nihilbeding.

Gelet op het vorenstaande moet aan het door partijen overeengekomen nihilbeding ten aanzien van de alimentatie worden voorbijgegaan. Dat betekent dat de rechtbank nu toekomt aan de vraag of – gelet enerzijds op de behoefte en behoeftigheid aan de zijde van [verzoeker] en anderzijds op de draagkracht van [verweerder] – ten laste van [verweerder] een onderhoudsbijdrage ten behoeve van [verzoeker] behoort te worden vastgesteld.

[verzoeker] heeft ter onderbouwing van zijn behoefte een (deels onderbouwd) overzicht overgelegd. [verweerder] heeft dat overzicht op een aantal punten bestreden. Met [verweerder] is de rechtbank van oordeel dat niet zonder meer kan worden uitgegaan van de door [verzoeker] genoemde, door hem te betalen huur voor een appartement in [woonplaats 1] . Gesteld noch gebleken is dat wonen in [woonplaats 1] tot de huwelijksgerelateerde behoefte behoort. [verzoeker] woonde kennelijk de laatste jaren vooral in [woonplaats 3] . Onder die omstandigheden zal bij de bepaling van zijn behoefte van een woonlast in [woonplaats 3] (geschat op een last vergelijkbaar met die welke de huurder van het pand van partijen in die plaats betaalt) worden rekening gehouden. De rechtbank stelt deze woonlast op € 1.000,= per maand. Zoals hierna wordt overwogen zal het pand in [woonplaats 3] aan [verzoeker] worden toegedeeld; als verplichting zal [verzoeker] dan de bestaande hypotheeklast ten aanzien van dat pand (onbetwist € 600,= per maand) op zich nemen. Deze last wordt aangemerkt als kosten voor inkomsten uit verhuur en zal hierna bij de vaststelling van de inkomsten van [verzoeker] in aftrek worden genomen; zij kan dan hier bij de behoeftebepaling verder buiten beschouwing blijven. Gelet op de welstand van het huwelijk, zoals blijkend uit de inkomsten van partijen, zal de rechtbank uitgaan van de door [verzoeker] gestelde bedragen ten aanzien van voeding, kleding, kapper en ontspanning. [verweerder] betwist nog de autokosten (naast de kosten van reizen per trein) en de opgevoerde posten onvoorzien en AOW-gat. Beide posten zijn door [verzoeker] niet onderbouwd. Wordt gekeken naar door het Nibud gemaakte berekeningen van de kosten van een auto, dan is het door [verzoeker] genoemde bedrag niet buitensporig hoog. De rechtbank zal van dat bedrag uitgaan. De hoogte van de treinkosten zijn na betwisting niet nader onderbouwd; de rechtbank zal, omdat al met autokosten is rekening gehouden, niet nog een afzonderlijke post aan treinkosten opnemen. Dat kosten moeten worden gemaakt van de door [verzoeker] gestelde hoogte om een AOW-gat te dichten is niet nader onderbouwd; de rechtbank gaat daaraan voorbij. Omdat partijen kennelijk de mogelijkheid hadden te sparen, kan in de behoefteberekening daarvoor een bedrag worden meegenomen. Het door [verzoeker] genoemde bedrag komt de rechtbank, gelet op de huwelijkswelstand, niet onredelijk voor. Omdat de overige posten in de behoefteopstelling ruim zijn ingeschat, is er geen ruimte meer voor een post onvoorziene uitgaven; met de door [verzoeker] genoemde € 300,= per maand wordt geen rekening gehouden. Gelet op al het vorenstaande – en in aanmerking nemend dat de overige posten in het behoefteoverzicht niet uitdrukkelijk zijn betwist – stelt de rechtbank de behoefte van [verzoeker] – afgerond – op een bedrag van € 4.400,= netto per maand.

Vervolgens dient te worden bekeken of en zo ja, in welke mate [verzoeker] in genoemde behoefte zelf kan voorzien dan wel kan worden geacht daarin te voorzien.

Gezien enerzijds de hiervoor vastgestelde huwelijksgerelateerde behoefte van [verzoeker] van € 4.400,= netto per maand en anderzijds zijn daadwerkelijke inkomsten van € 1.945,= uit huur en de door hem in redelijkheid te verwerven inkomsten van € 2.586,=, is er geen sprake van een aanvullende behoefte aan een bijdrage van de zijde van [verweerder] . Het verzoek daartoe zal worden afgewezen.

[verweerder] heeft verzocht [verzoeker] te veroordelen tot vergoeding van de kosten van het inschakelen van het recherchebureau [recherchebureau] . Ter onderbouwing van zijn verzoek voert [verweerder] aan dat deze kosten in het kader van de voorbereiding van het verweer in deze zaak noodzakelijk moesten worden gemaakt; er was geen andere manier om vast te stellen of [verzoeker] inkomsten had. [verzoeker] heeft zowel in de voorlopige voorzieningenprocedure als in de bodemprocedure gesteld dat hij geen verdiencapaciteit had en dat zijn inkomen € 0,= was. Uit het rapport bleek dat [verzoeker] wel degelijk in zijn zaak werkte en dat hij zijn winkel niet hoefde te sluiten. Pas later met het overleggen van de jaarstukken zag [verweerder] dat [verzoeker] wel degelijk inkomen had. Het rapport toont aan dat [verzoeker] met opzet een onjuiste voorstelling van zaken gaf ten aanzien van zijn behoefte en zelfs dat [verzoeker] daarbij fraude niet uit de weg is gegaan. De grondslag van het verzoek is de onrechtmatige daad nu [verzoeker] onzorgvuldig jegens [verweerder] heeft gehandeld.

[verzoeker] voert verweer. Hij betwist dat [verweerder] de kosten van het rapport [recherchebureau] noodzakelijk heeft moeten maken. Omdat [verweerder] als grondslag voor zijn verzoek onrechtmatige daad heeft aangevoerd, dient aan de daaraan gestelde vereisten zijn voldaan. [verzoeker] stelt dat geen sprake is van onzorgvuldig handelen of nalaten zijnerzijds, dat niet van schade kan worden gesproken en dat het causale verband ontbreekt. Tenslotte stelt hij dat de kosten excessief hoog zijn.

Het verzoek tot vaststelling van een gebruiksvergoeding hangt samen met het gezamenlijk bij partijen in eigendom zijnde pand [adres] te [woonplaats 3] (hierna: de woning). Omdat de woning in Nederland is gelegen, komt de Nederlandse rechter op grond van artikel 4, lid 3, aanhef en sub a van het Wetboek van Burgerlijke Rechtsvordering rechtsmacht toe om te oordelen over het verzoek tot vaststelling van een gebruiksvergoeding. De rechtbank zal op dit verzoek Nederlands recht als haar interne recht toepassen.

[verweerder] baseert zijn verzoek om een gebruiksvergoeding op artikel 3:169 BW; nu het hier een eenvoudige gemeenschap betreft kan de rechter op grond van artikel 3:168 BW een vergoeding vaststellen. [verweerder] stelt dat aan hem een vergoeding toekomt vanaf 1 juni 2018, omdat alleen [verzoeker] toen het gebruik heeft gehad van de woning. Het is niet aannemelijk dat - zoals [verzoeker] stelt - de huidige bewoner geen huur/vergoeding voor het gebruik van de woning betaalt. In redelijkheid begroot [verweerder] de huurprijs van een dergelijk appartement op € 600,= per maand; hem komt dan € 300,= per maand toe.

[verzoeker] heeft verweer gevoerd. Hij stelt dat de ingangsdatum voor het vaststellen van een gebruiksvergoeding gelet op het bepaalde in artikel 1:165 lid 1 BW niet eerder kan zijn dan de datum van inschrijving van de echtscheidingsbeschikking. Over de periode daarvoor was [verweerder] op grond van artikel 1:81 BW gehouden hem (kosteloos) het nodige – in dit geval woonruimte in de gezamenlijke woning – te verschaffen. De hoogte van de vergoeding vindt [verzoeker] buitenproportioneel gezien de kleine ruimte waar deze betrekking op heeft. Voorts heeft [verweerder] nagelaten concreet te onderbouwen hoe het maandbedrag van € 600,= tot stand is gekomen. [verzoeker] verwijst naar de uitspraak van het hof Den Haag van 21 november 2018 (ECLI:NL:GHDHA:2018:3226).

De rechtbank overweegt als volgt. Zolang het huwelijk voortduurt zijn partijen op grond van artikel 1:81 BW verplicht elkaar het nodige te verschaffen, waaronder ook moet worden verstaan het verschaffen van onderdak. In dit geval heeft [verzoeker] met kennelijke instemming gebruik gemaakt van de bij partijen gezamenlijk in eigendom zijnde woning. Daarnaast geldt dat iedere deelgenoot in een gemeenschappelijk goed op grond van het bepaalde in artikel 3:169 BW bevoegd is tot het gebruik van dat gemeenschappelijk goed; in het geval dat het gemeenschappelijk goed door één van de deelgenoten met uitsluiting van de andere deelgenoot wordt gebruikt, kan -naar redelijkheid en billijkheid- een vergoeding aan de andere deelgenoot worden vastgesteld. De rechtbank is van oordeel dat de verplichting van artikel 1:81 BW dient te prevaleren boven de mogelijkheid die artikel 3:169 BW aan deelgenoten geeft. Derhalve is er tot de datum van ontbinding van het huwelijk geen ruimte voor een gebruiksvergoeding. Omdat [verweerder] een gebruiksvergoeding vraagt tot de datum van verdeling, dat is derhalve tot de datum van onderhavige beschikking nu daarbij de verdeling van de eenvoudige gemeenschap plaatsvindt, zal het verzoek van [verweerder] tot het toekennen van een gebruiksvergoeding moeten worden afgewezen.

Omdat de Nederlandse rechter rechtsmacht heeft ten aanzien van het verzoek tot echtscheiding, heeft de Nederlandse rechter eveneens rechtsmacht ten aanzien van de afwikkeling van de huwelijkse voorwaarden.

Partijen hebben in hun huwelijkse voorwaarden opgenomen dat ten aanzien van het tussen hen geldende huwelijksgoederenrecht het Nederlandse recht van toepassing is.

1. Tussen de echtgenoten zal generlei gemeenschap van goederen bestaan.

1. Op het bepaalde in dit hoofdstuk zijn de artikelen 132 tot en met 141 Boek 1 van het Burgerlijk Wetboek van toepassing, voor zover daarvan hierna in dit hoofdstuk niet is afgeweken.

2. Partijen verplichten zich jegens elkaar ter verrekening bijeen te voegen hetgeen van hun inkomen niet is besteed ter dekking van de kosten van de huishouding of niet op andere wijze gelijkelijk aan beiden ten goede is gekomen.

3. De verrekening geschiedt doordat de verrekenplichtige partij binnen zes maanden na afloop van een kalenderjaar een zodanig bedrag uitkeert aan de andere partij dat daardoor per saldo iedere partij de helft heeft genoten van het gezamenlijke inkomen.

4. Over een periode dat partijen niet samenwonen als gevolg van de ontwrichting van hun relatie, anders dan op grond van geestelijke en/of lichamelijke ziekte, zal geen verrekening plaatsvinden.

5. Premies van levensverzekering, zowel die met betrekking tot een risicoverzekering als die met betrekking tot het risico-deel van een gemengde verzekering – die van een ongevallenverzekering daaronder begrepen-, kunnen niet door verrekening van inkomen geheel of ten dele ten laste van de niet premieplichtige echtgenoot komen.

1. Indien het huwelijk van de echtgenoten door echtscheiding wordt ontbonden danwel indien tussen de echtgenoten de scheiding van tafel en bed wordt uitgesproken, zullen de door de echtgenoten opgebouwde pensioenaanspraken over de periode vanaf het sluiten van het huwelijk tot aan het moment van eerste hernieuwde opbouw van pensioenaanspraken door de comparant sub 1 worden verevend conform het in de artikelen 2 en 3 bepaalde van de Wet verevening pensioenrechten bij scheiding.

Vanaf het moment van eerste hernieuwde opbouw van pensioenaanspraken door de comparant sub 1 zal geen pensioenverevening conform de Wet verevening pensioenrechten bij scheiding (meer) plaatsvinden noch zal er pensioenverrekening overeenkomstig het arrest van de Hoge Raad van zevenentwintig november negentienhonderd eenentachtig plaatsvinden. Het vorenstaande laat onverlet de aanspraak op nabestaandenpensioen.

2. Partijen zijn bekend met het feit dat zij, indien het huwelijk door echtscheiding is ontbonden, ter gelegenheid van die echtscheiding nader kunnen overeenkomen dat de vereveningsgerechtigde het recht heeft zijn aanspraken als bedoeld in lid 1 alsmede de aanspraak op nabestaandenpensioen om te zetten in een eigen pensioenaanspraak als bedoeld in artikel 5 van de Wet verevening pensioenrechten bij scheiding.

(…).”

Partijen hebben tijdens de mondelinge behandeling van 12 september 2019 op een aantal punten overeenstemming bereikt als volgt:

- de auto BMW, kenteken [kenteken] , blijft bij [verweerder] , [verweerder] betaalt een bedrag van

€ 4.000,= aan [verzoeker] . [verzoeker] zal de sleutels en autopapieren op uiterlijk 20 september 2019 op het kantoor van de advocaat van [verweerder] afgeven. [verweerder] zal vervolgens binnen een week, via zijn advocaat, aan [verzoeker] betalen. De over en weer gedane verzoeken ten aanzien van en samenhangend met de auto hebben partijen ingetrokken. Die verzoeken zullen worden afgewezen;

- [verzoeker] is aan [verweerder] verschuldigd uit hoofde van terugontvangen IB 2013 een bedrag van € 6.665,=; [verweerder] is aan [verzoeker] verschuldigd uit hoofde van betaalde aanslagen IB 2017 en ZVW 2017 een bedrag van € 1.474,50. Deze bedragen zullen met elkaar worden verrekend, hetgeen ertoe leidt dat [verzoeker] nog aan [verweerder] dient te betalen een bedrag van € 5.190,50. [verzoeker] heeft tijdens de mondelinge behandeling ingetrokken zijn verzoeken ter zake de aanslag IB 2018 en aanslag ZVW 2018. Die verzoeken zullen derhalve worden afgewezen.

- de door [verzoeker] verzochte betaling door [verweerder] van de (helft van de) ontvangen waarborgsom inzake het verhuurde appartement in [woonplaats 3] en de door [verweerder] verzochte betaling door [verzoeker] van voor hem gedane premiebetalingen inzake verzekeringen bij [verzekeringsmaatschappij 1] en [verzekeringsmaatschappij 2] zijn “tegen elkaar weggestreept”; partijen hebben tijdens de mondelinge behandeling de betreffende verzoeken ingetrokken. Deze verzoeken zullen worden afgewezen.

Partijen hebben voorts afspraken gemaakt over de verdeling van de woning en de op de woning rustende hypotheek. De woning wordt aan [verzoeker] toegedeeld tegen een waarde van € 280.000,=, onder de verplichting voor [verzoeker] om de hypothecaire geldlening (Delta Lloyd Budget Hypotheek, leningdeelnr. 1.458.344.101) op zich te nemen en als eigen schuld te voldoen, met ontslag van [verweerder] uit de hoofdelijke aansprakelijkheid ter zake die hypothecaire geldlening. [verzoeker] zal de helft van de overwaarde aan [verweerder] vergoeden. [verzoeker] zal uiterlijk binnen vier maanden na heden (nu de echtscheidingsbeschikking wordt gewezen) laten weten of hij financieel in staat is de woning op vorenstaande wijze over te nemen. Zo dat het geval is, dan zal binnen één maand nadat hij dat heeft kenbaar gemaakt, de levering van het onverdeelde aandeel van [verweerder] aan [verzoeker] bij de notaris plaatsvinden; bij gelegenheid van die levering zal [verzoeker] de overbedelingsvergoeding aan [verweerder] betalen. De rechtbank zal overeenkomstig deze overeenstemming van partijen beslissen. Daarbij zal de rechtbank bepalen dat de notariskosten ter zake de toedeling/overdracht van de woning door [verzoeker] worden gedragen, omdat de rechtbank dat in deze situatie waarin [verzoeker] de woning krijgt toebedeeld redelijk oordeelt.

Voor het geval [verzoeker] de woning niet zal kunnen overnemen heeft [verweerder] verkoop aan een derde verzocht, zulks volgens een zogenaamd ‘spoorboekje’, waarnaar hij ook tijdens de mondelinge behandeling nog heeft verwezen. [verzoeker] heeft daartegen, behoudens de aan te wijzen makelaar, geen verweer gevoerd. Het verzochte komt de rechtbank niet onrechtmatig of ongegrond voor; zij zal overeenkomstig de verzoeken van [verweerder] beslissen als volgt:

- de woning dient in genoemd geval aan een derde te worden verkocht en geleverd, waarbij na aflossing van de hypotheekschuld en de kosten van verkoop en overdracht de onder- dan wel overwaarde tussen partijen bij helfte wordt verdeeld dan wel gedragen;

- uiterlijk binnen vier weken nadat [verzoeker] heeft laten weten dat hij de woning niet kan overnemen dan wel nadat zonder bericht van [verzoeker] de onder 4.34. genoemde termijn van vier maanden is verstreken, dient een verkoopopdracht aan een door beide partijen in onderling overleg aan te wijzen taxateur/makelaar te worden verstrekt;

- partijen dienen in overleg met de taxateur/makelaar de vraagprijs te bepalen en indien partijen daarin binnen twee weken na opdrachtverlening aan de taxateur/makelaar niet slagen, zal de taxateur/makelaar het pand te koop aan bieden tegen een bindende marktconforme prijs.

- partijen zullen in overleg met de makelaar/taxateur de verkoopovereenkomst aangaan met degene die de hoogste prijs biedt indien en voor zover die prijs volgens beide partijen gezien de onroerendgoedmarkt ter plaatse en de kwaliteit van het pand, de best mogelijke prijs is. In het geval partijen het niet eens kunnen worden over de vraag of een aanbod de best mogelijke prijs is, dan zal de taxateur/makelaar die, naar beste weten en kunnen, bindend bepalen. Iedere partij is bij de overdracht van de woning aan een derde gehouden de helft van de kosten van de taxateur/makelaar, de notaris en de overige kosten ter zake de verkoop en levering te dragen.

[verzoeker] stelt dat in verband met de verdeling van de woning tussen partijen nog door hem, [verzoeker] , gedragen kosten van die woning verrekend moeten worden. Deze kosten hangen deels samen met de aanpassingen van de woning die nodig waren om in een deel van het pand een woonbestemming te realiseren. [verweerder] dient volgens [verzoeker] de navolgende kosten te betalen:

- WOZ-beschikking 2019 (€ 1.829,31/2) = € 914,66;

- bestemmingsplanwijziging (€ 1.689,95/2) = € 844,98;

- rekeningen architect (€ 1.316,10/2) = € 658,05.

De rechtbank stelt vast dat [verzoeker] zijn verzoek om te bepalen dat een door hem betaald bedrag van € 29.132,52 aan gestelde onderhoud- en verbouwingskosten moet worden verrekend met het aandeel van [verweerder] in de overwaarde van de woning eerst tijdens de mondelinge behandeling heeft gedaan en dit nauwelijks heeft onderbouwd. Kennelijk wil [verzoeker] vergoeding van door hem in de gemeenschappelijke woning gestoken privévermogen. Het zou dan moeten gaan om een vergoedingsrecht, zoals bedoeld in artikel 1:87 BW. Het verzoek is evenwel niet in die termen toegelicht. Gelet op de laattijdige indiening van en beperkte toelichting op het verzoek ziet de rechtbank aanleiding om het te beschouwen als te laat en daarmee in strijd met de goede procesorde te zijn gedaan. De rechtbank zal het verzoek dan ook op de voet van in artikel 283 jo 130 van het Wetboek van Burgerlijke rechtsvordering (Rv) buiten beschouwing laten.

[verzoeker] verzoekt [verweerder] te veroordelen tot afgifte van een aantal aan hem toebehorende privégoederen. [verweerder] heeft aangegeven dat hij de door [verzoeker] aangegeven zaken niet in zijn bezit heeft. Hij heeft na de hierna nog te bespreken vernieling in het door partijen bewoonde appartement in Brussel – en nadat [verzoeker] hem had laten weten dat hij op 1 juni 2018 al zijn privé-eigendommen had meegenomen – het appartement laten leeghalen door een reinigingsbedrijf. Hij heeft niet meer gekeken wat er nog in het appartement was; hij was op dat moment door de schok van de vernielingen psychisch ingestort.

De rechtbank overweegt als volgt. Omdat onvoldoende vast staat dat de door [verzoeker] gevraagde zaken (nog) in bezit zijn van [verweerder] – waarbij de rechtbank overweegt dat zij de toelichting van [verweerder] waarom hij die zaken niet meer heeft in de context van hetgeen tussen partijen is voorgevallen wel kan volgen – kan het verzoek van [verzoeker] niet worden toegewezen.

[verweerder] verzoekt [verzoeker] te veroordelen tot betaling aan hem van € 26.421,02 te vermeerderen met de wettelijke rente vanaf 1 juni 2018, ter zake schade aan genoemd appartement in Brussel en de daarin aanwezige inboedel. Hij heeft daartoe gesteld dat [verzoeker] op 1 juni 2018 met meegebracht gereedschap de (gezamenlijke) inboedel vrijwel geheel heeft verwoest en het appartement onbewoonbaar heeft gemaakt. Aldus heeft [verzoeker] onrechtmatig jegens [verweerder] gehandeld. [verzoeker] dient de daaruit voortvloeiende schade te vergoeden. Veel zaken waren niet meer te gebruiken waardoor hij deze nieuw heeft moeten aanschaffen. [verweerder] betwist de stelling van [verzoeker] dat de vergoeding dient te worden berekend naar de waarde die bij een verdeling van de inboedel in aanmerking wordt genomen. [verzoeker] heeft immers uitdrukkelijk gesteld dat hij zijn deel van de goederen al had meegenomen en er niets te verdelen is. Geen van partijen heeft een verzoek tot verdeling van de inboedel gedaan.

[verzoeker] voert verweer. Hij erkent gezamenlijke bezittingen van partijen te hebben vernield. De gezamenlijke inboedel had moeten worden verdeeld, maar dat gaat nu niet meer. Dan dient de waarde van de op 21 mei 2018 aanwezige inboedel nu deze gezamenlijk was, te worden bepaald en heeft ieder recht op de helft van die waarde. [verzoeker] is bereid de helft van die waarde aan [verweerder] te vergoeden. Hij begroot de waarde van de gezamenlijke inboedel op maximaal € 5.000,=. Hij betwist dat van de nieuwwaarde van de goederen moet worden uitgegaan. Daarbij zijn de prijzen van een aantal door [verweerder] ter vervanging gekochte goederen buitensporig hoog en niet reëel. De inboedel was gedateerd en de waarde was gering. In 2016 is ook waterschade aan de meubels ontstaan waarvoor partijen via de verzekering een uitkering ontvingen. Deze is niet verdisconteerd in de waarde van de inboedel.

De rechtbank overweegt als volgt. [verweerder] baseert zijn verzoek tot schadevergoeding op een door [verzoeker] gepleegde onrechtmatige daad (artikel 6:162 BW) . Artikel 827 Rv bepaalt welke nevenverzoeken in een echtscheidingsprocedure als de onderhavige kunnen worden gedaan. Een verzoek tot schadevergoeding uit onrechtmatige daad wordt daarin niet genoemd. Wel geeft dat artikel in lid 1 onder f de mogelijkheid te verzoeken om “een andere voorziening (…) mits deze voldoende samenhang vertoont met het verzoek tot echtscheiding (…), en niet te verwachten is dat de behandeling daarvan tot onnodige vertraging van het geding zal leiden”. De rechtbank is van oordeel dat onderhavig verzoek niet kan worden gezien als een verzoek om een andere voorziening als in genoemd artikellid bedoeld. Het verzoek hangt onvoldoende samen met het verzoek tot echtscheiding; niet kan worden gezegd dat het verzoek in voldoende mate aansluit bij het regelen van de gevolgen van de echtscheiding. Daarnaast zal – omdat partijen daarover twisten – nader onderzoek dienen te worden gedaan naar de hoogte van de door [verzoeker] (naar hij heeft erkend) toegebrachte schade en dat onderzoek zal in deze echtscheidingsprocedure tot een onnodige vertraging leiden. Het verzoek zal dan ook om die reden worden afgewezen.

Tijdens de mondelinge behandeling hebben partijen – deels – overeenstemming bereikt. Het door [verweerder] bij de [werkgever verweerder] opgebouwde pensioen over de periode van 5 april 2004 tot en met 28 februari 2005 zal worden verevend als volgt: de helft van het blijkens een tijdens de mondelinge behandeling overgelegde berekening in die periode opgebouwde bedrag ad € 13.596,34 komt aan [verzoeker] toe. Andere aanspraken uit pensioenverevening over deze periode hebben partijen niet op elkaar.

[verzoeker] stelt dat partijen ook na mei 2013 tot aan hun feitelijke breuk de overgespaarde inkomsten hebben verrekend op de wijze zoals zij altijd deden, te weten door het saldo van de gezamenlijke rekening te delen. De winst uit de onderneming “ [bedrijf verzoeker] ” behoort niet tot het te verrekenen vermogen: de eenmanszaak is opgericht met vermogen dat reeds was verrekend, dus privévermogen van [verzoeker] , en ook de vruchten en verliezen behoren dan buiten de verrekening te blijven. Subsidiair stelt [verzoeker] dat pas vanaf 2017 een positief resultaat in “ [bedrijf verzoeker] ” is behaald en dat dus 1 januari 2017 als begindatum dient te worden gehanteerd. Voorts geldt dat niet de volledige waarde van de onderneming kan worden verrekend, omdat het ondernemingsvermogen grotendeels is gevormd door privéstortingen door [verzoeker] . [verweerder] heeft onvoldoende gemotiveerd waarom de volledige waarde van de onderneming verrekend zou moeten worden. Alleen de toename van het ondernemingsvermogen op grond van het resultaat van de onderneming zou onder de verrekenverplichting kunnen vallen. De door [verweerder] nog genoemde inkomsten van [verzoeker] uit acteerwerk bedroegen (in de periode juni 2012 tot en met 21 mei 2018) hooguit honderd euro. Ten aanzien van de wijze van verrekening zoals door [verweerder] gesteld heeft [verzoeker] geen opmerkingen. Hij heeft zijn banksaldi per de door [verweerder] genoemde data opgegeven.

[verweerder] heeft verzocht [verzoeker] te veroordelen tot betaling aan hem van € 1.305,= te vermeerderen met de wettelijke rente vanaf 1 augustus 2018, zijnde de helft van de huurinkomsten minus de hypotheeklasten voor de maanden juni/juli 2018 betreffende de [adres] te [woonplaats 3] . Hij stelt daartoe dat [verzoeker] die huurinkomsten heeft ontvangen en dat deze partijen gelijkelijk toekomen. Hij betwist dat [verzoeker] niet in staat was om aan hem de helft van de huur te betalen. [verzoeker] heeft, nu hij heeft geweigerd om omzetcijfers van het eerste en laatste kwartaal 2018 over te leggen, niet aangetoond dat hij destijds niet in zijn levensonderhoud kon voorzien (en daarom de huurinkomsten daarvoor moest aanwenden).

[verzoeker] heeft gesteld dat hij, nadat de relatie werd verbroken op 21 mei 2018, financieel niet langer door [verweerder] werd ondersteund en dat hem in het kader van een voorlopige voorziening eerst met ingang van 1 augustus 2018 een zijdens [verweerder] te betalen bijdrage in de kosten van zijn levensonderhoud is toegekend. Hij heeft in de tussenliggende periode de huurinkomsten aangewend voor de kosten van zijn levensonderhoud. Hij heeft wel de volledige hypotheeklasten betaald en ook een factuur van het cardiologiecentrum privé voldaan terwijl hij indertijd onder de ziektekostenverzekering van [verweerder] werkgever viel. [verzoeker] beroept zich op artikel 1:81 BW waaruit volgt dat echtgenoten verplicht zijn elkaar het nodige te verschaffen.

De rechtbank overweegt als volgt. Nu het pand aan de [adres] te [woonplaats 3] gemeenschappelijk eigendom van partijen is, zijn beide partijen – ieder voor de helft – gerechtigd tot de huurinkomsten en gehouden tot betaling van de kosten. In de maanden juli en augustus 2018 heeft [verzoeker] de volledige huurinkomsten ontvangen en ook de volledige hypotheeklasten voor zijn rekening genomen. Als door [verzoeker] onweersproken gesteld, gaat de rechtbank ervan uit dat [verzoeker] sinds 21 mei 2018 niet langer financieel door [verweerder] werd ondersteund, terwijl dat daarvoor wel gebeurde. Met ingang van 1 augustus 2018 is [verzoeker] een bijdrage in de kosten van zijn levensonderhoud toegekend, door [verweerder] te betalen, zulks bij beschikking d.d. 2 november 2018 in de voorlopige voorzieningenprocedure tussen partijen. Gezien hetgeen in die beschikking omtrent de behoefte van [verzoeker] is overwogen, is de rechtbank van oordeel dat aannemelijk is dat [verzoeker] ook in de periode juli en augustus 2018 behoeftig was en nu hij geen bijdrage ontving van [verweerder] de huurinkomsten (na aftrek van de betaalde hypotheeklasten) in redelijkheid heeft kunnen aanwenden voor de kosten van zijn levensonderhoud. Onder die omstandigheden kan [verweerder] nu niet alsnog de helft daarvan van [verzoeker] vragen. Het verzoek van [verweerder] zal dan ook om die reden worden afgewezen.

• 50% van de kostwinnerstoeslagen over 2017 = € 2.787,93;

• 50% van de kostwinnerstoeslagen over de maanden januari tot en met mei 2018 =

€ 1.183,25;

• 50% van de door de werkgever vergoede ziektekosten over 2017 = € 218,77;

• 50% van de door de werkgever vergoede ziektekosten over 2018 = € 210,37.

a. vanwege het niet door [verzoeker] binnen 1 maand na datum van deze beschikking overleggen van de definitieve aanslagen 2017 en 2018;

en/of

omdat blijkt dat na overlegging van voornoemde stukken door [verzoeker] het inkomen van [verzoeker] de daarvoor gestelde grenzen overschrijdt;

[verzoeker] aan [verweerder] dient te betalen:

50% van de kostwinnerstoeslagen over 2017 = € 2.787,93;

en/of

50% van de kostwinnerstoeslagen over de maanden januari tot en met mei 2018

50% van de door de werkgever vergoede ziektekosten over 2017 = € 218,77;

en/of

50% van de door de werkgever vergoede ziektekosten over 2018 = € 210,37.

Het vorenstaande leidt tot het volgende.

Gelet op het vorenstaande zal de rechtbank de wijze van verdeling van de (eenvoudige) gemeenschap gelasten op de wijze als hiervoor onder rechtsoverweging 4.55.1 weergegeven, en de afwikkeling van de huwelijkse voorwaarden beslissen overeenkomstig rechtsoverweging 4.55.2, zulks onder afwijzing van het meer of het anders verzochte.