Gerechtshof Arnhem-Leeuwarden 17-10-2019, ECLI:NL:GHARL:2019:8586

Op grond van artikel 3 sub b van de Verordening (EG) nr. 4/2009 van de Raad van de Europese Unie van 18 december 2008 betreffende de bevoegdheid, het toepasselijke recht, de erkenning en de tenuitvoerleggingen van beslissingen, en de samenwerking op het gebied van onderhoudsverplichtingen (Alimentatieverordening) heeft de Nederlandse rechter rechtsmacht met betrekking tot het verzoek ten aanzien van (de vaststelling van) kinder- en partneralimentatie.

De rechtbank heeft het Nederlands recht toegepast. Ten aanzien van het toepasselijk recht zijn geen grieven opgeworpen, zodat ook het hof Nederlands recht zal toepassen.

Op grond van artikel 1:160 van het Burgerlijk Wetboek (BW) eindigt een verplichting van een gewezen echtgenoot om uit hoofde van echtscheiding levensonderhoud te verschaffen aan de wederpartij wanneer deze opnieuw in het huwelijk treedt. De vrouw stelt dat de rechtbank ten onrechte heeft bepaald dat haar recht op een bijdrage van de man in de kosten van haar levensonderhoud is vervallen met ingang van de datum van haar huwelijk met [D] . Laatstgenoemd huwelijk kan volgens haar niet als een echt huwelijk worden beschouwd, maar als een huwelijk dat zij enkel is aangegaan om zichzelf tegen de man te beschermen. De man betwist het standpunt van de vrouw.

Het hof oordeelt als volgt. Uit de door de vrouw overgelegde huwelijksakte blijkt dat de vrouw op 17 april 2003 met [D] in het huwelijk is getreden. Het mag zo zijn dat de vrouw een bijzondere reden had om met [D] in het huwelijk te treden, maar het hof kan niet anders dan vaststellen dat het op 17 april 2003 tussen de vrouw en [D] gesloten huwelijk een wettelijk huwelijk is. Het hof is van oordeel dat op grond van dit huwelijk ingevolge artikel 1:160 BW de onderhoudsverplichting van de man jegens de vrouw met ingang van 17 april 2003 is geëindigd. Het hof zal de beslissing van de rechtbank overnemen, met dien verstande dat de datum van “17 juli 2003” dient te worden vervangen door de datum “17 april 2003”, nu uit eerdergenoemde huwelijksakte is gebleken dat dit de juiste huwelijksdatum is.

Gelet op dit oordeel komt het hof niet toe aan de beoordeling van het standpunt van de vrouw dat de alimentatietermijn van 12 jaar dient te worden verlengd.

De rechtbank Zwolle heeft bij beschikking van 19 maart 1998 een door de man aan de vrouw met ingang van 1 november 1997 te betalen bijdrage in de kosten van haar levensonderhoud en een bijdrage in de kosten van verzorging en opvoeding van [de mnderjarige] vastgesteld. Het hof dient vervolgens te beslissen over de opeisbaarheid van de partneralimentatie over de periode van 1 november 1997 tot (gelet op hetgeen in 5.4 is overwogen) 17 april 2003 en van de kinderalimentatie over de periode van 1 november 1997 tot 15 december 1998, de datum waarop [de mnderjarige] meerderjarig is geworden.

De vrouw stelt dat ten aanzien van haar alimentatievordering in dit geval niet de verjaringstermijn van vijf jaar van artikel 3:324 lid 3 BW van toepassing is, maar de verjaringstermijn van 20 jaar van lid 1 van genoemd artikel. Het is haar destijds immers niet gelukt om de verjaring te stuiten, omdat de man toen gedetineerd dan wel spoorloos was. De man betwist dit standpunt van de vrouw.

Het hof is met de rechtbank van oordeel dat ten aanzien van de alimentatievordering op grond van artikel 3:324 lid 3 BW de verjaringstermijn wat betreft hetgeen ingevolge de uitspraak bij het jaar of kortere termijn moet worden betaald vijf jaar bedraagt.

Uit de stukken blijkt dat de vrouw pas op 10 juni 2017 een executiebevel ten aanzien van haar alimentatievordering op de man heeft uitgebracht. Op die datum was de vordering van de vrouw op de man reeds verjaard, te weten ten aanzien van de partneralimentatie op 17 april 2008 en ten aanzien van de kinderalimentatie op 15 december 2003.

De stelling van de vrouw dat zij niet eerder dan op 10 juni 2017 de alimentatie bij de man kon opeisen omdat hij voor haar onvindbaar was of omdat hij gedetineerd zat, kan haar niet baten. In het geval van onvindbaarheid en/of detentie had de vrouw de man conform de vereisten ingevolge het wetboek van Burgerlijke Rechtsvordering kunnen laten oproepen, en had zij de verjaring kunnen stuiten.

Uit het voorgaande volgt dat het hof de beslissing van de rechtbank zal overnemen, met dien verstande dat daar waar staat “17 juli 2003” moet worden gelezen: “17 april 2003”. Het hof zal daarom de bestreden beschikking vernietigen en beslissen zoals hierna wordt vermeld.