Rechtbank Rotterdam 02-07-2019, ECLI:NL:RBROT:2019:10466

De vrouw verzoekt de echtscheiding tussen partijen uit te spreken. Zij stelt dat het huwelijk duurzaam is ontwricht.

De man refereert zich aan het oordeel van de rechtbank. Hij verzoekt tevens de echtscheiding uit te spreken.

Op grond van artikel 815, lid twee van het Wetboek van Burgerlijke Rechtsvordering (Rv), voor zover hier van belang, dient een (inleidend) verzoekschrift tot echtscheiding een ouderschapsplan te bevatten ten aanzien van de minderjarige kinderen van partijen over wie zij al dan niet gezamenlijk het gezag uitoefenen. Omdat het ouderschapsplan in de wet is geformuleerd als een processuele eis bij een verzoek tot echtscheiding heeft de rechtbank de bevoegdheid een echtgenoot in het verzoek tot echtscheiding niet-ontvankelijk te verklaren, tenzij er redenen zijn om aan te nemen dat het ouderschapsplan redelijkerwijs niet kan worden overgelegd (artikel 815, lid zes Rv) .

Door partijen is geen ouderschapsplan overeenkomstig artikel 815, lid twee Rv overgelegd. Omdat zij voldoende hebben gemotiveerd dat het voor hen op dit moment redelijkerwijs niet mogelijk is een door beide partijen akkoord bevonden ouderschapsplan over te leggen, zal de rechtbank partijen ontvangen in het verzoek tot echtscheiding.

Het verzoek tot echtscheiding wordt, als niet weersproken en op de wet gegrond, toegewezen.

De vrouw heeft het verzoek ten aanzien van de partnerbijdrage ingetrokken. De rechtbank zal het verzoek afwijzen.

De man voert gemotiveerd verweer.

Op grond van artikel 1:251a BW kan de rechter na ontbinding van het huwelijk anders dan door de dood of na scheiding van tafel en bed op verzoek van de ouders of van één van hen bepalen dat het gezag over een kind aan één ouder toekomt indien er sprake is van een onaanvaardbaar risico dat een kind klem of verloren zou raken tussen de ouders en niet te verwachten is dat hierin binnen afzienbare tijd voldoende verbetering zou komen, of wijziging van het gezag anderszins in het belang van de kind noodzakelijk is.

Tussen partijen heerst een strijd. Uit het rapport van de raad blijkt dat de minderjarigen last hebben van deze strijd en dat de minderjarigen in hun belangen geschaad worden wanneer deze niet gestaakt wordt. Er is sprake van een onveilige situatie voor de minderjarigen. De vrouw stelt dat die onveilige situatie alleen door de man is ontstaan, maar heeft deze stelling onvoldoende onderbouwd. Partijen hebben ieder een eigen aandeel in de huidige situatie. Aan beide kanten bestaat onduidelijkheid over de gevolgen van de echtscheiding, zoals de hoofdverblijfplaats van de kinderen, de verdeling van de zorg- en opvoedingstaken en de woning. Deze onduidelijkheid en de emoties die gepaard gaan met de echtscheiding voeden de strijd. Dit resulteert in het over en weer (onbewust) frustreren van de communicatie tussen partijen, waardoor kwesties als de paspoorten en vakanties niet door partijen in onderling overleg geregeld kunnen worden. Hoewel de communicatie van partijen te wensen over laat, is er echter wel sprake van communicatie. Partijen zijn in staat gebleken afspraken te maken over het plannen van activiteiten met de minderjarigen. Ook maken partijen afspraken over contactmomenten tussen de man en de minderjarigen met behulp van de GI. Hoewel er een risico bestaat dat de minderjarigen klem of verloren raken, is dit risico niet onaanvaardbaar, mede gelet op het feit dat de minderjarigen sinds 13 mei 2019 onder toezicht zijn gesteld. Met de raad verwacht de rechtbank dat binnen afzienbare tijd voldoende verbetering in de situatie zal optreden. Partijen zijn bereid en in staat de verantwoordelijkheid voor de verzorging en opvoeding samen op zich te nemen. Zoals de raad tijdens de mondelinge behandeling aangaf zijn partijen allebei goede ouders, maar worden zij op dit moment belemmerd in het samen ouder zijn. In aanmerking nemend dat partijen bereid zijn aan de huidige situatie te werken, over de gevolgen van de echtscheiding duidelijkheid zal komen en de hulpverlening in het kader van de ondertoezichtstelling zal worden opgestart, is het ook niet anderszins in het belang van de minderjarigen noodzakelijk dat het eenhoofdig gezag wordt toegekend. Gelet hierop is niet voldaan aan de vereisten voor het eenhoofdig gezag op grond van artikel 1:251a BW.

Het primaire verzoek zal dan ook worden afgewezen. Toegekomen wordt aan het subsidiaire verzoek.

Ten aanzien van de verzoeken om vervangende toestemming te verlenen voor de paspoorten geldt dat uit de stukken en het verhandelde ter zitting is gebleken dat partijen er momenteel niet in slagen om gezamenlijk te regelen dat de minderjarigen een geldig paspoort in hun bezit hebben. De rechtbank zal de vrouw hier om die reden vervangende toestemming voor verlenen.

Het verzoek vervangende toestemming aan de vrouw te verlenen om passende hulpverlening in te zetten, wordt afgewezen. In het kader van de lopende ondertoezichtstelling wordt hulpverlening opgestart en de vrouw heeft om die reden geen belang meer bij haar verzoek.

De man verzoekt te bepalen dat de hoofdverblijfplaats van de minderjarigen [naam kind 3] en [naam kind 2] bij de vrouw zal zijn en van de minderjarige [naam kind 1] bij hem zal zijn.

De vrouw voert gemotiveerd verweer. Zij verzoekt de hoofdverblijfplaats van de minderjarigen bij haar te bepalen.

Anders dan de man stelt, heeft de inschrijving van de minderjarigen op het adres van een van de ouders geen betekenis voor het ouderschap en evenmin voor de verdeling van de zorg- en opvoedingstaken. De rechtbank volgt de raad in zijn standpunt dat het voor de minderjarigen belangrijker is dat de ouders uitdragen dat zij samen ouders zijn dan dat de hoofdverblijfplaats van de minderjarigen over twee adressen wordt verdeeld. Daarom wordt aangesloten bij de feitelijke situatie, wat inhoudt dat de minderjarigen hun hoofdverblijfplaats bij de vrouw zullen hebben.

De man verzoekt een regeling van de verdeling van de zorg- en opvoedingstaken (hierna: zorgregeling) vast te stellen waarbij de minderjarigen bij beide ouders ieder even lang verblijven, in die zin dat de minderjarigen tezamen een week bij de vrouw en vervolgens een week bij de man verblijven, alsmede gedurende de helft van de vakanties en feestdagen.

Daarnaast verzoekt de man de vrouw te verbieden de verzorging van de minderjarigen over te laten aan een au pair.

De vrouw voert gemotiveerd verweer. Zij verzoekt een advies (ten aanzien van de zorgregeling) te laten uitbrengen door een bijzondere curator zijnde een gedragswetenschapper, dan wel een forensisch mediator zijnde een gedragswetenschapper, in het kader van een ouderschapsonderzoek, dan wel de raad, dit ter beoordeling van de rechtbank en de zaak in afwachting daarvan aan te houden. Daarnaast verzoekt zij een (voorlopige) zorgregeling vast te stellen waarbij de minderjarigen een weekend in de veertien dagen bij de man verblijven, de eerste twee maanden een weekend per 14 dagen van zaterdag 10:00 uur tot maandag 08:45 uur. Indien de minderjarigen vervolgens aangeven hieraan toe te zijn, zou de zorgregeling na deze proefperiode uitgebreid kunnen worden naar een weekend per 14 dagen van vrijdagmiddag uit school tot maandag 08:45 uur.

Omdat de man woonruimte heeft, verblijven de minderjarigen in het kader van de zorgregeling zoals neergelegd in de beschikking voorlopige voorzieningen van 10 april 2018 bij hem eens per veertien dagen een weekend van zaterdag 10:00 uur tot zondag 17:00 uur en gedurende de helft van de vakanties, die partijen in onderling overleg verdelen. Daarnaast zijn partijen aanvullend overeengekomen dat de minderjarigen wekelijks op donderdag tussen de middag bij de man lunchen.

Het verzoek van de man de vrouw te verbieden de verzorging voor de minderjarigen over te laten aan een au pair wordt afgewezen, aangezien hiervoor iedere rechtsgrond ontbreekt.

Ten overvloede merkt de rechtbank op dat de vrouw tijdens de mondelinge behandeling uitdrukkelijk heeft aangeboden mee te willen werken aan een flexibele zorgregeling indien de man toch langere tijd van huis is in verband met werkzaamheden en/of zijn carrière. Zij heeft verklaard dat dit aanbod ook geldt bij een uitgebreide weekendregeling, zoals de rechtbank nu zal vaststellen. Het aanbod komt er op neer dat als de man bijvoorbeeld drie weken van huis is en de minderjarigen niet ziet, hij daarna drie weekenden de zorg voor de minderjarigen heeft. Dit geldt dan voor maximaal vier weekenden achter elkaar. In het aanbod van de vrouw zal de regeling elke drie maanden bekeken moeten worden en dient ook voor maximaal die periode vooruit gepland te worden. Op die manier zou de man zijn werkzaamheden in de offshore, waarin hij 30 jaar werkzaam is geweest, kunnen oppakken indien hij dat zou willen.

De vrouw verzoekt het voortgezet gebruik van de woning voor de duur van zes maanden.

De man voert gemotiveerd verweer en verzoekt de vrouw te gelasten de woning binnen veertien dagen na inschrijving van de echtscheidingsbeschikking te verlaten. Indien het voortgezet gebruik wel wordt toegekend verzoekt hij een vergoeding van € 1.250,- per maand te rekenen vanaf de dag van inschrijving van de echtscheidingsbeschikking in de registers van de burgerlijke stand.

De vrouw woont momenteel samen met de minderjarigen in de echtelijke woning. Zij heeft onbetwist gesteld dat zij is aangewezen op een koopwoning indien zij de echtelijke woning dient te verlaten. Om een koopwoning te kunnen verkrijgen, zal zij gelden beschikbaar dienen te hebben, die zij ofwel uit een voorschot op de uiteindelijke verdeling of als gevolg van de verdeling van de woning ontvangt. De vrouw heeft op dit moment geen financiële middelen om een woning te kopen. Door de vrouw is gemotiveerd gesteld dat zij geen alternatieve woonruimte heeft. Zij heeft voor de beslissing voorlopige voorzieningen tijdelijk in een vakantiepark verbleven. Door de man is niet betwist dat dit niet in het belang van de minderjarigen is. Dat de man de woning uiteindelijk toegedeeld wil krijgen doet bij de beoordeling van het verzoek tot voortgezet gebruik van de woning niet ter zake. De rechtbank zal het voortgezet gebruik van de woning aan de vrouw toewijzen voor een periode van zes maanden na inschrijving van de echtscheidingsbeschikking in de registers van de burgerlijke stand.

De door de man verzochte gebruiksvergoeding van € 1.250,-- per maand zal worden afgewezen omdat dit bedrag door hem onvoldoende is onderbouwd. In aanmerking nemend dat de vrouw de helft van de woonlasten betaalt, een laag inkomen heeft en er aan de zijde van de man bij de bepaling van de kinderbijdrage rekening wordt gehouden met zijn dubbele woonlasten, wordt de redelijke vergoeding verbonden aan het voortgezet gebruik van de woning op nihil gesteld.

De vrouw verzoekt een door de man te betalen bijdrage in de kosten van verzorging en opvoeding van de minderjarigen (hierna ook: kinderbijdrage) van € 391,- per maand per kind met ingang van de datum indiening verzoekschrift, althans op een door de rechtbank te bepalen datum.

De man voert gemotiveerd verweer.

Tussen partijen is de hoogte van de vast te stellen kinderbijdrage in geschil. De rechtbank zal de kinderbijdrage berekenen conform de aanbevelingen opgenomen in het rapport van de Expertgroep Alimentatienormen (Tremarapport).

Vervolgens dient te worden beoordeeld in welke verhouding deze behoefte van de minderjarigen tussen de ouders moet worden verdeeld. Dit gebeurt naar rato van beider draagkracht.

Hiertoe dient eerst het huidige netto besteedbaar inkomen (NBI) van partijen vastgesteld te worden. Het verzoek van de vrouw de kinderbijdrage op te leggen met ingang van de datum van indiening van het verzoekschrift wordt afgewezen. Er gelden voorlopige voorzieningen tijdens de echtscheidingsprocedure. De voorlopige voorziening ten aanzien van de kinderbijdrage behoudt haar kracht tot de echtscheidingsbeschikking wordt ingeschreven in de registers van de burgerlijke stand dan wel tot de mogelijkheid hiertoe vervalt. Als ingangsdatum voor de bijdrage wordt daarom de datum van inschrijving van de echtscheidingsbeschikking in de registers van de burgerlijke stand bepaald. Gezien de ingangsdatum van de vaststelling van de bijdrage wordt gerekend met de tarieven 2019-01.

De rechtbank bepaalt (onder verwijzing naar de aan deze beschikking gehechte berekening) het huidige NBI van de man over het jaar 2019 op € 3.176,- per maand, waarbij rekening is gehouden met de volgende gegevens (op basis van het opgegeven jaarloon als mbo-docent en 2/5 van de jaaropgaaf 2017 van de man):

- bruto jaarloon € 60.515,-

Omdat bij de draagkracht van de man rekening wordt gehouden met inkomsten die hij zal ontvangen omdat hij werkzaamheden in zijn eigen bedrijf gaat verrichten, acht de rechtbank het redelijk rekening te houden met de door de man opgevoerde premies voor een arbeidsongeschiktheidsverzekering van € 3.278,- per jaar, die fiscaal aftrekbaar zijn. De volgende heffingskortingen zijn in aanmerking genomen:

- de algemene heffingskorting

- de arbeidskorting

De rechtbank bepaalt (onder verwijzing naar de aan deze beschikking gehechte berekening) het huidige NBI van de vrouw over het jaar 2019 op € 1.968,- per maand, waarbij rekening is gehouden met de volgende gegevens (op basis van de meest recente salarisspecificaties):

- basisloon € 1.000,-

- vakantiegeld 8% op jaarbasis

- pensioenpremie € 4,-

- de algemene heffingskorting

- de arbeidskorting

- de inkomensafhankelijke combinatiekorting

De rechtbank bepaalt (onder verwijzing naar de aan deze beschikking gehechte berekening) het toekomstige NBI van de vrouw over het jaar 2019 op € 2.460,- per maand, waarbij rekening is gehouden met de volgende gegevens (op basis van de meest recente salarisspecificaties):

- basisloon € 2.000,-

- vakantiegeld 8% op jaarbasis

- pensioenpremie € 8,-

- de algemene heffingskorting

- de arbeidskorting

- de inkomensafhankelijke combinatiekorting

Omdat de man zolang de vrouw in de woning verblijft dubbele woonlasten heeft, zal de rechtbank twee draagkrachtberekeningen maken.

De draagkracht van de man dient, omdat het NBI hoger is dan € 1.625,- in beginsel te worden vastgesteld aan de hand van de volgende formule: 70% x [NBI – (0,3xNBI + 950)]. Tussen partijen staat echter vast dat de man de helft van de hypotheeklasten van de echtelijke woning voor zijn rekening neemt, terwijl de vrouw deze woning nog bewoont. De rechtbank zal rekening houden met deze betalingsverplichting door in de formule de forfaitaire woonlast (0,3 x NBI) buiten beschouwing te laten en het draagkrachtloos inkomen te verhogen met het saldo van de huidige daadwerkelijke maandelijkse woonlast van de man zoals door hem opgenomen in zijn draagkrachtberekening (productie 4 bij zijn brief van 1 mei 2019) van € 1.166,-, bestaande uit de netto hypotheeklast en de overige kosten met betrekking tot de voormalige echtelijke woning en de huur per maand. De draagkracht van de man bedraagt dus 70% x [ € 3.176,- - (€ 1.166,- + 950,-)] = € 742,- per maand.

De draagkracht van de vrouw wordt, omdat het NBI hoger is dan € 1.625,-, vastgesteld aan de hand van de volgende formule: 70% x [€ 1.968,- – (0,3x € 1.968,- + 950)] en bedraagt € 299,- per maand.

Omdat de gezamenlijke draagkracht van partijen lager is dan de behoefte van de minderjarigen kan een draagkrachtvergelijking achterwege blijven. De bijdrage van de man is beperkt tot zijn draagkracht.

Gezien de nu vast te stellen zorgregeling van één (lang) weekend per 14 dagen, een wekelijkse lunchpauze en de helft van alle schoolvakanties stelt de rechtbank vast dat de man gemiddeld twee dagen per week de zorg heeft voor de minderjarigen. Hierbij hoort een zorgkorting van 25%.

Omdat de behoefte van de minderjarigen € 1.653,- per maand bedraagt, beloopt de zorgkorting een bedrag van € 413,- per maand.

Omdat de draagkracht van beide ouders tezamen onvoldoende is om volledig in de behoefte van de minderjarigen te voorzien, wordt het tekort aan beide ouders voor de helft toegerekend. Dit geschiedt als volgt:

Op deze alimentatie is van rechtswege de wettelijke indexering van toepassing.

De draagkracht van de man wordt, omdat het NBI hoger is dan € 1.625,- , vastgesteld aan de hand van de volgende formule: 70% x [NBI – (0,3xNBI + 950)] en bedraagt € 892,- per maand.

De draagkracht van de vrouw wordt, omdat het NBI hoger is dan € 1.625,- , vastgesteld aan de hand van de volgende formule: 70% x [NBI – (0,3xNBI + 950)] en bedraagt € 540,- per maand.

Omdat de gezamenlijke draagkracht van partijen lager is dan de behoefte van de minderjarigen kan een draagkrachtvergelijking achterwege blijven. De bijdrage van de man is beperkt tot zijn draagkracht.

Zoals hiervoor is overwogen, bedraagt de zorgkorting een bedrag van € 413,- per maand.

Omdat de draagkracht van beide ouders tezamen onvoldoende is om volledig in de behoefte van de minderjarigen te voorzien, wordt het tekort aan beide ouders voor de helft toegerekend. Dit geschiedt als volgt:

Gezien het voorgaande is op het moment dat de man niet langer dubbele woonlasten heeft een door hem te betalen bijdrage in de kosten van verzorging en opvoeding van de minderjarigen van € 197,- per maand per kind in overeenstemming met de wettelijke maatstaven.

Op deze alimentatie is van rechtswege de wettelijke indexering van toepassing.

De vrouw verzoekt over te gaan tot afwikkeling van de huwelijkse voorwaarden zoals omschreven in het verzoekschrift in alinea 64 tot en met 74, althans een zodanige beslissing te nemen zoals de rechtbank in goede justitie vermeent te behoren, en daarbij voorwaardelijk in het geval dat de man de woning niet kan of wil overnemen te bepalen dat de woning aan de vrouw wordt toegedeeld onder betaling van de helft van de overwaarde aan de man.

De man voert gemotiveerd verweer. Hij verzoekt de behandeling van de verzoeken ten aanzien van de verdeling van de eenvoudige gemeenschappen gedurende drie maanden aan te houden om hem in de gelegenheid te stellen zich voor de te bepalen pro forma datum uit te laten over de wijze van afwikkeling van de huwelijkse voorwaarden/ de verdeling van de eenvoudige gemeenschappen en over te gaan tot indiening van het formulier verdelen en verrekenen.

Partijen hebben huwelijkse voorwaarden gemaakt. Volgens de akte van 23 juli 2010 houden de huwelijkse voorwaarden kortgezegd in dat er tussen partijen geen huwelijkse gemeenschap zal bestaan.

Partijen hebben goederen in gemeenschappelijke eigendom. Dit betreffen zogenaamde eenvoudige gemeenschappen. Hiervan wordt verdeling verzocht. Volledigheidshalve overweegt de rechtbank dat in tegenstelling tot hetgeen partijen stellen voor de eenvoudige gemeenschappen niet als de peildatum de datum van indiening van het verzoek tot echtscheiding te gelden heeft voor omvang/samenstelling of waardering. Partijen hebben de goederen samen in eigendom en deze worden gewaardeerd per de datum van verdeling.

Ten aanzien van de auto Opel Zafira hebben partijen ter zitting verklaard dat deze auto geen eigendom meer is van partijen gezamenlijk dan wel van één van hen. De verzoeken ten aanzien van de Opel Zafira kunnen daarom als ingetrokken worden beschouwd. De verzoeken worden afgewezen.

Ten aanzien van de saldi op de bankrekeningen van de minderjarigen, hebben partijen beiden verklaard dat deze saldi niet verdeeld of verrekend dienen te worden aangezien de saldi van de minderjarigen zijn. Voor zover de verzoeken hierop zagen worden deze daarom als ingetrokken beschouwd. De verzoeken worden afgewezen.

Ten aanzien van het saldo op de en/of rekening bij de Rabobank met rekeningnummer [bankrekeningnummer] hebben partijen tijdens de mondelinge behandeling verklaard dat dit al verdeeld is. Het verzoek wordt daarom als ingetrokken beschouwd. De verzoeken worden afgewezen.

• het gezamenlijk invullen en ondertekenen van door de makelaar geleverde formulieren ten behoeve van de opdracht tot taxatie,

• aanleveren van door de makelaar verzochte documenten;

• betaling van hun deel van de aanbetaling aan de makelaar, binnen de gestelde betalingstermijn van de makelaar,

• partijen zijn samen aanwezig bij de taxatie

• alle andere handelingen die noodzakelijk zijn voor de taxatie van de woning, waartoe zowel door de makelaar verzocht wordt, binnen de door hem gestelde termijnen.

In de procedure is er steeds, ook door de vrouw, vanuit gegaan dat de man de woning toegedeeld krijgt indien hij in staat is de toedeling te financieren. Het taxatierapport van de woning wordt geacht voor 1 september 2019 gereed te zijn. De man dient aan de hand van dat rapport de vrouw voor 1 oktober 2019 te berichten of hij de toedeling van de woning kan financieren door de hypothecaire schuld voor zijn rekening te nemen en de vrouw uit de hoofdelijke aansprakelijkheid te laten ontslaan. Indien de man hiertoe niet in staat is, heeft de vrouw tot 1 november 2019 om de man te berichten of zij de woning kan financieren door de hypothecaire lening voor haar rekening te nemen en de man uit de hoofdelijke aansprakelijkheid te laten ontslaan. Indien zij daartoe ook niet in staat is, dient de woning te worden verkocht.

Partijen zijn het er over eens dat de hypothecaire schuld in mindering dient te worden gebracht op de waarde van de woning. Ook staat vast tussen partijen dat de vrouw een bedrag van € 83.010,46 van haar aandeel in de overwaarde van de woning aan de man dient te voldoen op grond van een overeenkomst van geldlening. De man heeft gesteld en onderbouwd dat hij vanuit privégelden heeft geïnvesteerd in de woning met een totaalbedrag van € 67.000,-. Op basis van de door de man overgelegde bankafschriften is er een direct verband te leggen tussen de betalingen van [naam] , de voormalig werkgever van de man, waarvan hij na een arbeidsconflict een ontbindingsvergoeding ontving, en de aflossingen kort daarna. De stelling van de vrouw dat er vanuit een ‘gezamenlijkheid’ werd afgelost en dat de gelden die de man heeft ontvangen van een voormalige werkgever als gemeenschappelijk dienen te worden gezien, wordt gepasseerd. Uit de akte huwelijkse voorwaarden blijkt immers dat partijen, op de eenvoudige gemeenschappen na, geen gemeenschappelijk of uit hoofde van een finaal verrekenbeding te verrekenen vermogen hebben. Ook is er geen sprake van een (niet uitgevoerd) periodiek verrekenbeding. De bedragen waarmee de aflossingen zijn voldaan, kunnen dus ook niet worden geacht gezamenlijk te zijn. Er is derhalve sprake van een investering met privé vermogen van de man in de gemeenschappelijke woning en de rechtbank bepaalt dat de man op die grond een vergoedingsrecht heeft op de woning. Op deze vergoeding is de beleggingsleer van toepassing. De man heeft echter niet gesteld hoe hoog het vergoedingsrecht is of op welke wijze de berekening van het vergoedingsrecht op grond van de beleggingsleer dient te worden gemaakt. De man heeft op dit punt niet aan zijn stelplicht voldaan, waardoor de rechtbank de hoogte van het vergoedingsrecht niet kan bepalen. De rechtbank kan dan ook enkel vaststellen dat de man bedoeld vergoedingsrecht heeft.

De man heeft de rechtbank verzocht de vrouw te gelasten de administratie over te dragen aan de man om op die manier te laten zien dat hij nog meer in de woning heeft geïnvesteerd. De man heeft op dit punt echter niet aan zijn stelplicht voldaan. Het had van hem verwacht mogen worden om concreet aan te geven over welke investeringen het gaat. Dit heeft hij niet gedaan. Daarom wordt zijn verzoek afgewezen. Ook het hiermee samenhangende verzoek om de behandeling aan te houden wordt afgewezen. De man heeft niet aan zijn stelplicht voldaan. Er is daarom geen aanleiding om hem in de gelegenheid te stellen zijn standpunten nader te bepalen en te onderbouwen.

De vrouw heeft in de door haar ingebrachte stukken om een voorschot op de verdeling van de woning verzocht ter hoogte van de helft van de overwaarde van de woning te verminderen met de schuld van de vrouw aan de man. De vrouw verzoekt geen concreet bedrag en daarom is het verzoek onvoldoende bepaald. Het verzoek zal worden afgewezen.

De man noemt in het lichaam van zijn processtukken een aantal verrekenposten. Aangezien de vrouw hierop heeft gereageerd en deze verrekenposten tijdens de mondelinge behandeling zijn besproken, overweegt de rechtbank over deze posten als hierna vermeld. Omdat de man op dit punt echter geen concreet verzoek heeft gedaan, kan de rechtbank ter zake deze posten geen beslissingen in het dictum opnemen.

Tijdens de mondelinge behandeling heeft de vrouw erkend dat zij vanaf de datum van de beschikking voorlopige voorzieningen haar eigen ziektekosten diende te voldoen. De ziektekostenpremies voor de au pair dienen partijen bij helfte te voldoen omdat zij de verplichting hiertoe samen zijn aangegaan tijdens het huwelijk.

Ten aanzien van de woonlasten geldt dat in de beschikking voorlopige voorzieningen er rekening mee is gehouden dat ieder van partijen de helft van de woonlasten voldoet. De man stelt dat de vrouw vanaf januari 2018 de woonlasten bij helfte dient te voldoen. De vrouw stelt dat dit dient te gebeuren met ingang van de datum van de beschikking. De voorlopige voorziening ten aanzien van de kinderalimentatie is ingegaan per 5 februari 2018 zodat de vrouw met ingang van die datum werd geacht de helft van de hypotheekrente voor haar rekening te nemen. De vrouw dient aan de man een bedrag van (4 x € 305,83 x 50%) € 611,66 te voldoen.

De vrouw heeft op de verzoeken tot betaling van de verzekeringen van de woning en de gemeentelijke heffingen geen verweer gevoerd, zodat zij deze bedragen aan de man dient te voldoen.

De man stelt dat de vrouw aan hem een bedrag van € 7.550,- ter zake de teruggave IB 2016 dient te betalen. De vrouw voert verweer. De man heeft niet gesteld op welke grond de vrouw het bedrag aan hem verschuldigd is. De enkele omstandigheid dat partijen gewoon waren de aangiftes op een bepaalde manier in te vullen en een aanslag of teruggaaf feitelijk met elkaar te verdelen dan wel te verrekenen, kan niet tot een vordering van de man op de vrouw leiden. Indien en voor zover de man bedoelt dat hij een vordering heeft op de vrouw omdat de teruggave inkomstenbelasting een post is die aangewend had dienen te worden ter bestrijding van de kosten van de huishouding op grond van artikel 6 en artikel 7 van de akte huwelijkse voorwaarden, heeft de man onvoldoende gesteld om zijn verzoek te onderbouwen. Het had op de weg van de man gelegen inzage te geven in de inkomens en de uitgaven zijnde de kosten van de huishouding over het betreffende jaar en daarmee aan te tonen dat deze niet zijn voldaan zoals voorgeschreven in de akte huwelijkse voorwaarden, hetgeen de man heeft nagelaten. De man heeft ter zake dus geen vordering op de vrouw.

Gelet op de aard van de procedure zal de rechtbank bepalen dat elk van de partijen de eigen kosten draagt.