Gerechtshof Arnhem-Leeuwarden 14-03-2019, ECLI:NL:GHARL:2019:2358

Het verloop van de procedure blijkt uit:

- het beroepschrift, ingekomen op 31 augustus 2018;

- het verweerschrift.

De mondelinge behandeling heeft op 7 februari 2019 plaatsgevonden te Zwolle. Partijen zijn in persoon verschenen, bijgestaan door hun advocaten.

De man en de vrouw zijn op [huwelijksdatum] 2009 te [woonplaats] op huwelijkse voorwaarden met elkaar gehuwd.

De man en de vrouw zijn de ouders van:

- [kind 1] , geboren op [geboortedatum] 2010 te [woonplaats] , en

- [kind 2] , geboren op [geboortedatum] 2013 te [woonplaats] ,

gezamenlijk verder te noemen: de kinderen, over wie de ouders gezamenlijk het gezag uitoefenen. De kinderen hebben hun hoofdverblijf bij de vrouw.

Bij de bestreden beschikking van 29 juni 2018 heeft de rechtbank de scheiding van tafel en bed tussen partijen uitgesproken en - uitvoerbaar bij voorraad - de hoofdverblijfplaats van de kinderen bij de vrouw bepaald en een voorlopige zorgregeling vastgesteld.

De man is met één grief in hoger beroep gekomen van de bestreden beschikking. Deze grief ziet op de scheiding van tafel en bed. De man verzoekt het hof de bestreden beschikking te vernietigen en, in zoverre opnieuw beschikkende, de echtscheiding tussen de man en de vrouw uit te spreken.

De vrouw voert verweer en verzoekt het hof om de man niet-ontvankelijk te verklaren, dan wel zijn verzoek af te wijzen en om de man bij beschikking - uitvoerbaar bij voorraad - te veroordelen in de kosten van deze procedure, daaronder begrepen de door de vrouw betaalde eigen bijdrage ad € 287,- en het griffierecht.

De vrouw voert verweer en stelt dat voor de beoordeling van belang is dat de man zich in eerste aanleg niet heeft gerefereerd aan het oordeel van de rechtbank, maar de rechtbank zelfstandig heeft verzocht een scheiding van tafel en bed uit te spreken. Nu de man in de bestreden beschikking heeft gekregen wat hij heeft verzocht, heeft hij geen belang bij dit hoger beroep. De vrouw wenst in verband met haar geloofsovertuiging nog steeds een scheiding van tafel en bed. Zij wil geen definitieve echtscheiding, omdat zij hoopt dat een verzoening op langere termijn toch mogelijk zal worden. Partijen hebben bijvoorbeeld nog geen huwelijkstherapie geprobeerd. De man probeert in deze procedure op oneigenlijke wijze voorbij te gaan aan de gevolgen van een scheiding van tafel en bed en dat tast haar rechtszekerheid aan. De man kan zijn verzoek daarom niet in hoger beroep wijzigen.

Het rechtsmiddel van hoger beroep, zo volgt uit vaste jurisprudentie, is niet gegeven om aan een partij wiens verzoek door de eerste rechter is toegewezen gelegenheid te geven die beschikking ongedaan te maken, omdat hij bij nader inzien de voorkeur aan iets anders geeft. De man was zich destijds, bij indiening van zijn zelfstandig verzoek, bewust van de rechtsgevolgen van een scheiding van tafel en bed, maar heeft naderhand spijt gekregen. Dat de man zijn toenmalige advocaat op een zeker moment heeft geïnformeerd dat hij toch liever een echtscheiding wilde en expliciet heeft verzocht dat als een gewijzigd standpunt en/of verzoek aan de rechtbank kenbaar te maken, kan hem - nog daargelaten dat die stelling niet is onderbouwd - niet baten, omdat vast staat dat de man zijn verzoek niet daadwerkelijk heeft gewijzigd, zodat de gevolgen daarvan voor zijn risico komen. De door de man aangevoerde gewijzigde omstandigheden, inhoudende dat de vrouw volgens hem onvoldoende meewerkt aan het tot stand brengen van contact tussen hem en de kinderen en dat in zijn visie inmiddels geen enkele kans meer bestaat op een verzoening, doet niet af aan de omstandigheid dat de man heeft gekregen waarom hij heeft verzocht.

Het hof zal de proceskosten in hoger beroep gelet op de aard van de zaak compenseren. Hetgeen de vrouw heeft gesteld is onvoldoende reden om van dit algemene uitgangspunt af te wijken.