Gerechtshof Amsterdam 04-06-2019, ECLI:NL:GHAMS:2019:1987

Bij de echtscheidingsbeschikking van 14 september 2016 is bepaald dat het door partijen op 28 juli 2016 ondertekende echtscheidingsconvenant en ouderschapsplan deel uitmaken van die beschikking. In het echtscheidingsconvenant zijn partijen overeengekomen dat de man met ingang van 28 juli 2016 een bijdrage in de kosten van verzorging en opvoeding van [de minderjarige] aan de vrouw betaalt van € 400,- per maand, na aftrek van zorgkorting, tot het moment waarop [de minderjarige] achttien jaar wordt. Daarnaast zal de man de kosten van sport, zoals kleding, reiskosten en contributie betalen. Op het moment dat [de minderjarige] achttien wordt zullen partijen overleggen over een nieuwe bijdrage.

Na indexering bedroeg de bijdrage voor [de minderjarige] in 2017 € 408,40 per maand en in 2018 € 414,53 per maand.

Ter zitting in hoger beroep heeft de man zijn keuze om als zelfstandig adviseur te starten toegelicht. In verband met de reorganisatie bij [bedrijf] werden aan hem door zijn werkgever twee begeleiders toegewezen. Zowel zij als contacten uit zijn netwerk adviseerden hem om zelfstandig adviseur te worden. Gezien zijn leeftijd (ten tijde van uitdiensttreding was hij 55 jaar oud) en het gegeven dat de werkgelegenheid in de financiële sector terugloopt, zou het moeilijk worden voor de man om weer een aanstelling in loondienst te vinden en zou omscholing in dat geval nodig zijn.

Na de beëindiging van zijn dienstverband had de man (gedurende 33 maanden) recht op een WW-uitkering. In overleg met het UWV en [bedrijf] heeft de man voor een startersuitkering (gedurende zes maanden) gekozen in plaats van een WW-uitkering. Dientengevolge ontving hij 70% van een WW-uitkering (die 70% van het laatstverdiende loon bedraagt), maar had hij geen sollicitatieplicht en kon hij zich direct richten op het opzetten van zijn eigen onderneming. Indien hij daarmee had gewacht teneinde een WW-uitkering te kunnen krijgen, zouden zijn contacten in de financiële wereld zijn verwaterd, aldus de man.

Het hof acht de beslissing van de man om als zelfstandig ondernemer te starten, gezien zijn toelichting, begrijpelijk. Zijn keuze voor een startersuitkering, om zo snel mogelijk zijn eigen onderneming te kunnen starten, is naar het oordeel van het hof geen onredelijke keuze, ook niet met het oog op zijn onderhoudsplicht jegens [de minderjarige] . Gezien de leeftijd van de man en de sector waarin hij werkzaam is, heeft de man voldoende aannemelijk gemaakt dat het vinden van een dienstverband met een loon ter hoogte van zijn salaris bij [bedrijf] moeilijk is.

Het hof zal bij de bepaling van de draagkracht van de man derhalve uitgaan van de startersuitkering die de man van 1 juli 2017 tot 1 januari 2018 ontving van € 1.552,- netto per vier weken.

Bij het einde van zijn dienstverband heeft de man een ontslagvergoeding ontvangen van € 157.579,- bruto (€ 74.975,- netto). Een dergelijke vergoeding heeft tot doel de man te compenseren voor de financieel nadelige effecten van zijn ontslag. In die bedoeling past het de vergoeding over een bepaalde periode te verdelen ter aanvulling van de startersuitkering dan wel het inkomen. De man heeft echter gesteld dat hij de vergoeding heeft aangewend voor noodzakelijke uitgaven en dat hij daarmee dus niet zijn lagere inkomen uit de startersuitkering heeft kunnen aanvullen. Zo heeft hij een nieuwe auto moeten aanschaffen (om cliënten mee te bezoeken) en zijn nieuwe woning (inclusief kantoor aan huis) moeten inrichten.

Daargelaten of de man de noodzaak van voornoemde uitgaven (alsmede de hoogte daarvan) voldoende heeft onderbouwd, is het hof van oordeel dat de man destijds - naast de ontslagvergoeding - over een dusdanig vermogen beschikte c.q. kon beschikken, dat hij in staat was – en geacht mocht worden - dergelijke kosten daaruit te bestrijden. Niet valt in ieder geval in te zien dat de door hem gestelde uitgaven die hij van zijn ontslagvergoeding heeft betaald, voorrang moesten hebben op de door hem te betalen kinderbijdrage.

Uit zijn aangiftes IB 2017 en 2018 volgt dat de man over een vermogen beschikte van € 87.040,- (per 1 januari 2017) respectievelijk € 76.119,- (per 1 januari 2018), bestaande uit (onder andere) een beleggingsrekening. Nu de man dit vermogen had kunnen aanwenden voor de betaling van de kosten die hij van zijn ontslagvergoeding heeft betaald, zodat hij de ontslagvergoeding had kunnen gebruiken voor het gebruikelijke doel daarvan (aanvulling van verminderd inkomen), acht het hof het redelijk dat de man thans zijn vermogen, tot het netto bedrag van de ontslagvergoeding, aanwendt ter suppletie van zijn inkomen. Het hof zal derhalve bij de bepaling van de draagkracht van de man rekening houden met een bedrag van € 74.975,- (netto) dat de man uit zijn vermogen kon aanwenden ter aanvulling van zijn inkomen vanaf 1 april 2017 tot het bedrag dat hem voorheen in staat stelde de afgesproken bijdrage voor [de minderjarige] te betalen.

In het dossier bevinden zich geen stukken waaruit het inkomen van de man bij [bedrijf] blijkt. In zijn inleidend verzoekschrift heeft de man gesteld dat zijn salaris € 4.435,- bruto per maand bedroeg exclusief dertiende maand en persoonlijke toeslag. Ter zitting in eerste aanleg heeft de man verklaard dat hij € 3.500,- netto per maand verdiende inclusief vakantiegeld en dertiende maand. Gelet op deze door de man genoemde - en door de vrouw niet weersproken - bedragen gaat het hof in redelijkheid uit van laatstgenoemd netto bedrag.

Ervan uitgaande dat de man tot 1 april 2017 een inkomen bij [bedrijf] had van € 16.250,- bruto en gezien de uit de jaaropgave van het UWV van 2017 blijkende uitkering in 2017 van € 11.126,- bruto, berekent het hof – rekening houdend met de van toepassing zijnde heffingskortingen - zijn netto besteedbaar inkomen op € 1.757,- per maand. Gelet op hetgeen hiervoor in 5.5 uiteen gezet is, is het hof van oordeel dat van de man mocht worden verwacht dat hij in 2017 een bedrag van € 15.687,- van zijn vermogen zou hebben aangewend ter suppletie van zijn startersuitkering tot het niveau van zijn inkomen bij ING, teneinde de bijdrage voor [de minderjarige] te voldoen.

Gezien hetgeen is overwogen, gaat het hof ervan uit dat de man eind 2019 € 45.735,- van zijn vermogen heeft opgesoupeerd om zijn inkomen aan te vullen tot het niveau zoals ten tijde van het tekenen van het echtscheidingsconvenant. Dat betekent dat alsdan ruim voldoende resteert om in ieder geval nog in 2020 en een aanzienlijk deel van 2021 zijn ten opzichte van zijn inkomen ten tijde van het tekenen van het echtscheidingsconvenant lagere inkomen aan te vullen tot het niveau van zijn voormalige loon uit dienstbetrekking.

Gelet op dit tijdpad is het hof met de rechtbank van oordeel dat het thans niet aangaat een precieze termijn te noemen waarbinnen de man nog in staat moet worden geacht de bijdrage voor [de minderjarige] te voldoen. Daarbij neemt het hof in aanmerking dat het op dit moment nog lastig te voorspellen is hoe de winst van de man zich ontwikkelt. Daarnaast wordt [de minderjarige] [in] 2020 meerderjarig. In hun echtscheidingsconvenant zijn partijen overeengekomen dat zij alsdan samen met [de minderjarige] zullen overleggen over zijn bijdrage. Op dat moment zullen partijen en [de minderjarige] dan ook samen, aan de hand van de situatie van dat moment, afspraken moeten maken over het bestrijden van de kosten van levensonderhoud en studie van [de minderjarige] .

Het hof zal het verzoek van de man daarom afwijzen en de bestreden beschikking bekrachtigen.