Rechtbank Amsterdam 15-05-2019, ECLI:NL:RBAMS:2019:3486

Bij besluit van Burgemeester en Wethouders van de gemeente Amsterdam van

10 maart 1998 is vergunning verleend tot het doen samenvoegen van [adres pand] [huisnummer pand] [etage 2 pand] en [huisnummer pand] [etage 1 pand] tot één zelfstandige woonruimte. Bij besluit van 27 januari 1999 van de Burgemeester en Wethouders van de gemeente [gemeente] is het huisnummer [adres pand] [huisnummer pand] [etage 1 pand] komen te vervallen.

Partijen hebben op 9 juli 2010 een recht van hypotheek gevestigd op de appartementsrechten van de [adres pand] [huisnummer pand] [etage 3 pand] en [etage 2 pand] (kadastraal [nummer 4 kadaster] , [nummer 3 kadaster] , [nummer 1 kadaster] en [nummer 2 kadaster] ) voor een geldlening van € 540.000,= bij de Triodos Bank N.V. (leningdeelnummers [leningdeelnummer 1] en [leningdeelnummer 2] ). Partijen zijn hoofdelijk aansprakelijk voor deze lening.

Op 1 februari 2018 bedroeg deze lening nog € 334.733,56.

3. De beoordeling

Het verzoek tot echtscheiding zal, als op de wet gegrond, worden toegewezen.

Algehele uitsluiting

Artikel 1.

Er zal tussen de echtgenoten generlei gemeenschap van goederen bestaan, echter met inachtneming van het bepaalde in de artikelen 10 en 11 omtrent het deelgenootschap.

Ieder der echtgenoten blijft derhalve eigenaar van de goederen, welk hij of zij ten huwelijk aanbrengt of staande het huwelijk op welke wijze ook verkrijgt.

Alle schulden door de echtgenoten, hetzij vóór, hetzij na de voltrekking van het huwelijk gemaakt of aan hem of haar door erfenis, legaat of schenking of op andere wijze opgekomen, blijven of komen ten laste van diegene hunner door wie zij zijn aangegaan of aan wie zij zijn opgekomen.

Vergoedingen

Artikel 2.

De echtgenoten zijn, voor zover niet anders is bepaald, verplicht aan elkaar te vergoeden hetgeen aan het vermogen van de ene echtgenoot is onttrokken door de andere echtgenoot, ten bedrage van of naar de waarde ten dage van de onttrekking.

Deze vergoedingen zijn terstond opeisbaar, tenzij de redelijkheid en billijkheid zich hiertegen verzetten.

Kosten huishouding

Artikel 5.

Het recht het aldus teveel betaalde terug te vorderen vervalt indien betaling niet binnen vijf jaren na het einde van het betreffende kalenderjaar heeft plaatsgehad of schriftelijk gevorderd is.Deelgenootschap

Artikel 10.

1.Tussen de echtgenoten bestaat een deelgenootschap, inhoudende de verplichting om bij het einde de van het deelgenootschap de vermogens van ieder der deelgenoten te verrekenen op basis van algehele gemeenschap van goederen, met dien verstande dat er generlei verrekening zal plaatsvinden indien beide echtgenoten of één hunner ten tijde van het einde van het deelgenootschap een negatief vermogen hebben (heeft), terwijl de in artikel 9 van deze huwelijkse voorwaarden bedoelde lijfsieraden, kleinodiën en verder lijfstoebehoren niet in de verrekening zullen worden betrokken.

Onverminderd het in de vorige volzin bepaalde zullen nimmer tot de obligatoire gemeenschap geacht worden te behoren de gelden waarmee de premies en koopsommen – als bedoeld in artikel 6 – betaald worden welke premies en koopsommen ten laste waren, zijn en blijven van het privé-vermogen van de begunstigde echtgenoot. …

…3. Ten einde tot vaststelling van de omvang van de vermogens van ieder der echtgenoten te geraken zal ieder der echtgenoten tot specifieke beschrijving en schatting van de waarde van zijn vermogen overgaan en kan door ieder van hen worden gevorderd dat het vermogen van de andere echtgenoot wordt beschreven en de waarde daarvan geschat. …

Artikel 11.

De vrouw heeft verzocht een voorziening te treffen ter afwikkeling van de huwelijkse voorwaarden van partijen. Zij heeft verzocht te bepalen dat de man wordt veroordeeld om binnen 14 dagen na de te geven beschikking ter zake de verdeling en/of afwikkeling van de huwelijkse voorwaarden aan de vrouw uit te betalen het aan de vrouw toekomende bedrag. De vrouw heeft in haar formulier verdelen en verrekenen van 29 februari 2019 met bijlagen uitvoerig uiteengezet op welke wijze partijen de tussen hen aanwezige eenvoudige gemeenschap(-pen), de huwelijkse voorwaarden en het daaruit voortvloeiende wettelijk deelgenootschap volgens haar dienen af te wikkelen.

Zij verzoekt concreet de vermogensrechtelijke afwikkeling van de tussen partijen overeengekomen huwelijkse voorwaarden te gelasten op de door haar in productie 13 aangegeven wijze.

Op 7 maart 2019 heeft de vrouw aanvullend verzocht:

VI. te bepalen dat de man, binnen 2 weken, dient te voldoen, aan artikel 10.2 van de Huwelijkse voorwaarden door het geven van een specifieke beschrijving van zijn vermogen:

VII. te bepalen dat de man, binnen 2 weken, dient te voldoen, aan artikel 10.3 van de huwelijkse voorwaarden door het geven van een schatting van de waarde van zijn het door hem specifieke beschreven vermogen:

VIII te bepalen dat de man in de procedure dient te brengen, voorafgaand aan de behandeling ter zitting, of althans binnen 2 weken, het door hem ingevulde Formulier Verdelen en Verrekenen (ex artikel 9.1 van het procesreglement).

De man heeft verzocht een voorziening te treffen ter afwikkeling van de huwelijkse voorwaarden van partijen. Bij akte van 1 maart 2019 heeft de man zijn verzoek ten aanzien van de afwikkeling van de huwelijkse voorwaarden gewijzigd en nader geconcretiseerd en aldus verzocht:

”B1.

De wijze van verdeling van de aan partijen in gemeenschappelijke eigendom toebehorende

appartementen te gelasten, in die zin dat deze worden toegedeeld aan de man en de man

te veroordelen om aan de vrouw uit hoofde van die verdeling een bedrag van € 285.350,-

te betalen, een en ander op de gronden zoals uiteengezet in de nummers 77 t/m 83 van

zijn verweerschrift echtscheiding tevens houdende zelfstandige verzoeken d.d. 4 mei 2018.

B2.

Te bepalen dat de en/of-bankrekeningen van partijen alle op naam van de man zullen

dienen te worden gesteld en de vrouw te veroordelen op eerste verzoek alle

(rechts)handelingen te verrichten die daartoe nodig zijn.

B3.

De saldi van de en/of-bankrekeningen van partijen toe te delen aan de man en hem uit

hoofde van alle te verrekenen saldi te veroordelen om aan de vrouw te betalen een bedrag

ter grootte van de helft van het verschil van de saldi die aan de vrouw toekomen en de

saldi die aan de man toekomen uit hoofde van de verrekening.

B4.

De wijze van verdeling van de inboedelzaken van partijen te gelasten, in die zin dat deze

worden toegedeeld aan de man.

B5.

De man te veroordelen om uit hoofde van de verrekening van de waarde van de

inboedelzaken, de auto, de Hapimag aandelen en de Megaport aandelen een bedrag ter

grootte van de helft van de waarde van deze zaken aan de vrouw te betalen.

C.

Indien en voor zover het verzoek V (het verzoek van de vrouw om een gebruiksvergoeding) van de vrouw geheel of gedeeltelijk wordt toegewezen de vrouw te veroordelen om aan de man een bedrag van € 646,- per maand te vergoeden,

zijnde het deel van de kosten voor de onroerende zaken [adres pand] [huisnummer pand] (m.u.v. [etage 4 pand] ) van

de vrouw, die door de man betaald zijn, zulks binnen twee weken na betekening van de te

dezen te geven beschikking.”

De rechtbank acht zich op grond van het dossier en het verhandelde ter zitting voldoende geïnformeerd om te kunnen beslissen over de afwikkeling van de huwelijkse voorwaarden en de verdeling en wijst daarom deze verzoeken van de vrouw af.

De rechtbank stelt voorop dat uit de huwelijkse voorwaarden in beginsel volgt dat het huwelijkse vermogen van partijen per de peildatum -26 februari 2018, de datum van indiening van het verzoek tot echtscheiding- volgens de regels van het wettelijk deelgenootschap moet worden afgewikkeld. Het vermogen van beide partijen op 26 februari 2018 dient te worden vastgesteld en het stamvermogen dient daarvan te worden afgetrokken een en ander

ex artikel 10 en 11 van de huwelijkse voorwaarden. Aan de hand van die vermogensopstellingen kunnen de vorderingen over en weer vastgesteld worden. Gemeenschappelijke goederen dienen bovendien te worden verdeeld.

Echtelijke woning

Partijen zijn in hoofzaak verdeeld over de wijze waarop de echtelijke woning in de afwikkeling dient te worden afgehandeld.

De vrouw stelt in dat kader dat afwikkeling van de echtelijke woning conform de huwelijkse voorwaarden in strijd zou zijn met de redelijkheid en billijkheid. Partijen hebben zich in het algemeen, maar meer specifiek met betrekking tot de echtelijke woning altijd gedragen alsof zij in algehele gemeenschap van goederen waren gehuwd. Partijen hebben zeker geen verschil beoogd in de eigendomsverhouding van de appartementsrechten. Zij hebben steeds gemeenschappelijkheid beoogd en daar ook naar gehandeld.

De woning dient voor het geheel in het deelgenootschap te worden meegenomen waarbij partijen gerechtigd zijn tot gelijke delen. Bovendien moet volgens de vrouw de woning worden verkocht en de opbrengst dient bij helfte te worden verdeeld. Partijen hebben de appartementsrechten die samen de echtelijke woning maken op verschillende tijdstippen gekocht met financiering en herfinanciering vanuit hun beider gelden, erfenissen en leningen bij de bank, waarbij zij in nagenoeg gelijke mate de eigendom hebben verkregen. Partijen hebben gedurende het huwelijk geen scheiding van hun vermogens gehanteerd bij de financiering en (aflossingen van de) leningen op de woning. De tweede en derde etage, met bijbehorende zolderverdieping, zijn met vergunning van de gemeente tot één geheel samengevoegd en later hebben partijen daar de eerste etage nog bijgevoegd. De volledige echtelijke woning is thans één en ondeelbaar geworden. Niet is vast te stellen welk deel (van de waarde) tot het stamvermogen van partijen behoort en welk deel (van de waarde) tot het eindvermogen. Daarnaast zou deze opsplitsing in de vermogensstaten indruisen tegen de bedoeling die partijen voorstonden en waar zij feitelijk naar handelden, namelijk voornoemde gemeenschappelijkheid, die op zichzelf ook uit de huwelijkse voorwaarden volgt, nu daarin staat dat moet worden afgerekend als ware zij in gemeenschap van goederen getrouwd. Voor de afwikkeling zijn de feitelijke goederenrechtelijke verhoudingen niet bepalend, aldus de vrouw.

De vrouw voert verweer tegen de door de man gestelde wijze van afwikkelen. De vrouw betwist daarnaast de door de man gehanteerde eigendomsverhouding en waarderingen van de losse etages. Volgens haar kan de zolderetage niet als volledige etage worden aangemerkt. De vrouw wenst tot slot uit te gaan van een andere peildatum dan de man en zij bestrijdt de door de man in het geding gebrachte waardebepaling van de echtelijke woning.

Zij wijst er voorts op dat nu de staat met waarde van de echtelijke woning niet bij de huwelijkse voorwaarden is gevoegd op voet van artikel 1:142 Oud Burgerlijk Wetboek (oud BW) in samenhang met artikel 1:143 oud BW de waarde van de echtelijke woning niet tot het stamvermogen gerekend mag worden.

De man voert verweer tegen de door de vrouw verzochte wijze van afwikkelen van de echtelijke woning. De man wenst graag de echtelijke woning in zijn geheel over te nemen tegen een waarde van € 1.465.000,= nu deze waarde volgens hem passend is en uit het door hem overgelegde taxatierapport blijkt. De appartementsrechten op de derde en daarbij behorende zolderverdieping zijn vóór het huwelijk door de man aangeschaft en vallen daarom volledig in zijn privévermogen. Ook heeft hij vóór het huwelijk 1% van de eigendom van de tweede verdieping verkregen en de vrouw de resterende 99%, welke eigendommen bij hun allebei in de privévermogens vallen. Enkel de eerste verdieping is staande huwelijk door partijen gezamenlijk aangeschaft en behoort hen ieder voor 50% toe in een eenvoudige gemeenschap. Nu iedere verdieping 20% van de totale waarde van het pand vertegenwoordigt is de man per saldo tot 62,75% van de waarde gerechtigd en de vrouw tot 37,25%. Deze verdeelsleutel geldt ook voor de op de woning rustende hypothecaire leningen.

De man kan zich niet vinden in het standpunt van de vrouw dat de zolderverdieping geen zelfstandige ruimte vertegenwoordigt nu hier alle noodzakelijke voorzieningen aanwezig zijn en deze zelfstandig gebruikt kan worden. De peildatum voor de omvang en waardering van de bestanddelen van het wettelijk deelgenootschap is 26 februari 2018, en daarmee heeft deze datum ook te gelden als peildatum voor de waardebepaling van de echtelijke woning.

Ten aanzien van het meest verstrekkende standpunt van de vrouw, dat afwikkeling conform de huwelijkse voorwaarden van de echtelijke woning in strijd is met hetgeen tussen partijen op grond van de redelijkheid en billijkheid heeft te gelden en dat verdeling van de overwaarde na verkoop moet plaatsvinden, overweegt de rechtbank als volgt.

Een krachtens de overeenkomst van huwelijkse voorwaarden tussen partijen geldende regel is niet toepasselijk, voor zover dat in de gegeven omstandigheden naar maatstaven van redelijkheid en billijkheid onaanvaardbaar is. Daarbij kan betekenis toekomen aan onderling overeenstemmend gedrag tijdens het huwelijk, dat afweek van de huwelijkse voorwaarden. De rechtbank is van oordeel dat, alle feiten en omstandigheden in acht genomen, het beroep van de vrouw op de redelijkheid en billijkheid als na te melden slaagt.

Het navolgende is daarvoor van belang. Voorafgaand aan het huwelijk heeft niet alleen de man, maar hebben partijen ook gezamenlijk appartementsrechten verkregen van de echtelijke woning. Afgezien van de begane grond hebben partijen het resterende deel van het pand gedurende het huwelijk erbij kunnen betrekken door koop en vervolgens met een verbouwing deze vier woonlagen tot één geheel gemaakt, met toestemming van de gemeente. Op dit moment is het daarom onmogelijk geworden van de losse appartementsrechten te bepalen wat hun waarde is. Partijen hebben bij het opmaken van de huwelijkse voorwaarden geen staat van aanbrengsten aangebracht en klaarblijkelijk geen noodzaak gezien de appartementsrechten (expliciet) tot het stamvermogen aan te merken. Alhoewel niet iedere transactie ter aanschaf en verbouwing inzichtelijk is geworden, is wel gebleken dat partijen allebei uit eigen vermogen hebben geïnvesteerd. Bovendien zijn partijen nu hoofdelijk aansprakelijk voor hun twee op het geheel rustende hypothecaire leningen bij ING respectievelijk Triodos.

Niet is gebleken dat één van partijen gedurende het huwelijk aanspraak heeft gemaakt op vergoeding van geïnvesteerd privévermogen of een administratie heeft bijgehouden ten aanzien van investeringen, aflossingen of enige betaling voor de echtelijke woning. Geen van de partijen heeft sinds de aanschaf van het eerste appartementsrecht in 1988 gehandeld op een wijze die in lijn is met de huwelijkse voorwaarden of die enige gescheidenheid heeft voorgestaan. In tegendeel, de aankoop van het tweede appartementsrecht in 1992, waarbij de vrouw voor 99% eigenaar werd en de man voor 1%, lijkt, bij gebreke van een andere uitleg van de man, te zijn bedoeld om de eigendomsverhoudingen gelijk te trekken. In lijn daarmee hebben partijen het derde appartementsrecht in 2005 samen gekocht en zijn zij beiden voor 50% eigenaar geworden. De rechtbank is er daarom van overtuigd dat partijen de gevolgen die voorvloeien uit het afwikkelen naar de letter van de huwelijkse voorwaarden niet hebben beoogd, maar dat zij hebben beoogd om gelijk gerechtigd en gelijk aansprakelijk te zijn voor de appartementsrechten en de daarop rustende hypotheken. De rechtbank zal daarom de afwikkeling conform het wettelijk deelgenootschap buiten beschouwing laten, voor zover ziende op de afwikkeling van de echtelijke woning.

Een (geslaagd) beroep op de redelijkheid en billijkheid kan weliswaar niet tot een goederenrechtelijke afwijking leiden, maar wel tot een verbintenisrechtelijke gemeenschap van goederen – een pseudogemeenschap – op grond waarvan tussen partijen zou moeten worden afgerekend alsof partijen in (enige) gemeenschap van goederen zouden zijn gehuwd.

De rechtbank is van oordeel dat de man een in redelijkheid te rechtvaardigen belang heeft bij zijn wens de echtelijke woning over te nemen. De man zal in de gelegenheid worden gesteld om te onderzoeken of hij de vrouw uit de hoofdelijke aansprakelijkheid kan doen ontslaan en de waarde van haar aandeel (50%) kan doen uitkeren.

De rechtbank is met de vrouw van oordeel dat niet uitgegaan kan worden van de door de man in het geding gebrachte waardebepaling, enkel al gezien het hiervoor bepaalde over de peildatum. Partijen zullen binnen twee weken na dagtekening van deze beschikking in onderling overleg een makelaar moeten aanwijzen die de taxatie van de echtelijke woning zal uitvoeren, niet zijnde een makelaar van het kantoor dat de reeds ingediende waardebepaling heeft gedaan.

De man zal vanaf het uitbrengen van het taxatierapport uiterlijk binnen twee maanden aan de vrouw en haar advocaat kenbaar moeten maken en aan moeten kunnen tonen dat hij in staat zal zijn de echtelijke woning over te nemen. Ingeval de man de woning niet kan overnemen zal de woning te koop dienen te worden gezet en verkocht worden aan een derde. Partijen zullen in overleg met de makelaar de prijs en overige voorwaarden voor verkoop vaststellen. De rechtbank verwijst verder naar de beslissing.

De rechtbank gaat aan de zijde van de vrouw uit van het volgende eind- en stamvermogen:

(Voor de bestanddelen waarvan de waarde in dollars is vermeld hanteert de rechtbank een koers van € 0,812 tegen $ 1,= op de peildatum 26 februari 2018)

Eindvermogen

Stamvermogen

De rechtbank gaat aan de zijde van de man uit van het volgende eind- en stamvermogen:

Eindvermogen

Daarbij overweegt de rechtbank over de betwiste bestanddelen of de bestanddelen die nadere toelichting behoeven als volgt.

De rechtbank is het met de vrouw eens dat bij de Megaport aandelen moet worden uitgegaan van de waarde die op het door de man verstrekte overzicht vermeld staat bij de post Ending Value en niet bij de post Cost Basis.

De rechtbank gaat, als zijnde onvoldoende betwist, uit van een gemeenschappelijke boot met een waarde van € 10.000,=.

De vrouw heeft onvoldoende concreet gesteld ten aanzien van de cryptocurrency’s. De rechtbank laat deze derhalve buiten beschouwing.

De rechtbank laat de door de vrouw gestelde vordering ter zake een [merk auto] , als zijnde onvoldoende concreet en onderbouwd, buiten beschouwing.

Het restant “Golden Parachute” voor zover nog aanwezig op de peildatum, is vermengd met de saldi op de bankrekening(-en) van de man. Er is geen aanleiding deze nog los op te nemen in de vermogensstaat.

Ter zitting hebben partijen gesteld dat zij ervan uitgaan dat de polis bij [naam pensioenverzekering] een pensioenverzekering is die uit hoofde van de Wet Verevening Pensioenrechten bij Scheiding (WVPS) tussen partijen afgehandeld dient te worden. Mocht de polis toch niet onder de werking van de WVPS vallen hebben partijen afgesproken de waarde op peildatum bij helfte te verdelen.

De vrouw stelt dat nog een American Express kaart / tegoed aanwezig is aan de zijde van de man, waarvan het saldo ook in de verrekening betrokken moet worden. Nu de vrouw dit niet nader met stukken heeft onderbouwd en heeft nagelaten een concreet bedrag te stellen, gaat de rechtbank hieraan voorbij.

Ten aanzien van de gemeenschappelijke inboedel in [plaats] heeft de vrouw, in het licht van de gemotiveerde betwisting van de man, onvoldoende aangetoond dat deze een waarde boven € 10.000,= vertegenwoordigt., Daarbij is van belang dat de man onbetwist heeft gesteld dat de kunst en bijzondere stukken reeds tussen partijen zijn verdeeld. De (waarde van de) inboedel in Amerika wordt geacht volledig van de vrouw te zijn, nu alleen zij daar verblijft en partijen daar nooit hebben samengewoond.

Op de weg van de man had het gelegen om het saldo van zijn Rabo bankrekening met nummer [bankrekeningnummer 7] , zoals genoemd in zijn aangifte IB 2018, inzichtelijk te maken, althans aan te tonen dat er op de peildatum geen saldo meer aanwezig was. Conform de huwelijkse voorwaarden van partijen zal de rechtbank schattenderwijs de waarde hiervan bepalen op € 85.000,= , nu volgens de aangifte IB 2018 op 1 januari 2018 in ieder geval dit bedrag op de rekening stond.

Het voorgaande maakt dat de man een vordering op de vrouw heeft van € 27.320,90 en de vrouw een vordering op de man heeft van € 227.616,08 dus de man per saldo aan de vrouw een bedrag van € 200.295,18 dient te voldoen.

Het verzoek van de man hiervoor vermeld in 3.2.3. onder B5 is door middel van het voorgaande besproken en komt als zodanig niet voor toewijzing in aanmerking.

De vrouw stelt dat zij, nu de man voorafgaand aan de beslissing in voorlopige voorzieningen geen alimentatie betaalde, op haar vermogen heeft moeten interen. Zij heeft in hun onderlinge verhouding teveel in de kosten van de huishouding bijgedragen en maakt aanspraak op verrekening van het teveel door haar betaalde.

Nu de vrouw dit verzoek niet nader heeft geconcretiseerd of onderbouwd kan de rechtbank de omvang van een eventuele vordering niet vaststellen en wijst dit daarom af.

De vrouw heeft verzocht om ten laste van de man een gebruiksvergoeding te bepalen van € 1.666,= per maand tot het moment dat de echtelijke woning wordt overgedragen aan de man of een derde. De vrouw voert hiertoe aan dat op de woning een substantiële overwaarde zit waarop zij door het handelen van de man geen aanspraak kan maken. De vrouw kan niet beschikken over haar vermogen en dus ook geen woning kopen en zo haar woonlasten beperken. De man werkt niet mee aan de overdracht van de echtelijke woning aan hemzelf of een derde. Daarnaast kan de vrouw op dit moment geen gebruik maken van de echtelijke woning. De vrouw gaat uit van een waarde van de echtelijke woning van minimaal

€ 1.750.000,= en een rendement van 4%.

Als haar verzoek wordt toegewezen is de vrouw bereid de man een bijdrage in de netto eigenaarslasten te voldoen van in totaal € 400,= per maand.

De rechtbank overweegt als volgt. Op grond van artikel 3:169 van het Burgerlijk Wetboek (hierna: BW) is iedere deelgenoot bevoegd tot het gebruik van een gemeenschappelijk goed. Dit artikel heeft mede tot strekking de deelgenoot die het goed met uitsluiting van de andere deelgenoot gebruikt, te verplichten de deelgenoot die aldus verstoken wordt van het gebruik en genot waarop hij uit hoofde van het deelgenootschap recht heeft, schadeloos te stellen, bijvoorbeeld door het betalen van een gebruiksvergoeding (HR 22 december 2000, ECLI:NL:HR:2000:AA9143). Deze vergoeding wordt toegekend met toepassing van de beginselen van redelijkheid en billijkheid.

In deze beschikking zal de echtscheiding tussen partijen worden uitgesproken. Voor een gebruiksvergoeding over de periode dat partijen nog met elkaar gehuwd zijn ziet de rechtbank geen grond aanwezig, nu partijen het bepaalde in artikel 1:81 Burgerlijk Wetboek (BW) indachtig, elkaar het nodige dienen te verschaffen en daaronder binnen alle redelijkheid ook het woongenot van de echtelijke woning valt. Voor zover het verzoek ziet op de periode na ontbinding van het huwelijk is de rechtbank van oordeel dat, nu er met genoemde beslissing met betrekking tot de echtelijke woning zal worden gegeven waardoor de vrouw haar aandeel daarin binnen afzienbare tijd zal kunnen verzilveren, de vrouw onvoldoende heeft aangevoerd –en de rechtbank het overigens ook niet redelijk zou achten- om voor die periode aan de man een gebruiksvergoeding op te leggen.

Bij dit oordeel betrekt de rechtbank dat de man tot op heden alle lasten van de echtelijke woning heeft voldaan en zal blijven voldoen, de vrouw uit eigen keuze in de VS is gaan wonen en dat niet is gebleken dat de man haar heeft belemmerd in de echtelijke woning te verblijven.

Nu het verzoek van de vrouw zal worden afgewezen behoeft het voorwaardelijke verzoek van de man geen nadere bespreking.

De vrouw heeft daartegen ingebracht dat de man ten eerste geheel niet heeft aangetoond welke bedragen uit zijn vermogen zouden zijn onttrokken en dat artikel 11 van de huwelijkse voorwaarden de werking van artikel 2 van die voorwaarden terzijde schuift.

De vrouw stelt dat het verzoek dient te worden afgewezen.

Daarnaast zal de vrouw, ook gezien de duur van het huwelijk, een behoorlijke aanspraak hebben op het door de man opgebouwde pensioen. Alhoewel niet direct, zal de vrouw toch over een aantal jaren hieruit een zelfstandige inkomensbron hebben.

De beantwoording van de vraag hoe hoog de huwelijksgerelateerde behoefte van de vrouw is en in hoeverre zij daarin kan voorzien zal de rechtbank verder in het midden laten, op grond van hetgeen hierna wordt overwogen omtrent de draagkracht van de man.

De draagkracht van de man

Gezien de lasten aan de kant van de man leidt dit tot de conclusie dat de man geen draagkracht heeft voor enige bijdrage aan de vrouw. Het verzoek van de vrouw tot het vaststellen van een bijdrage wordt afgewezen.