Gerechtshof Amsterdam 28-05-2019, ECLI:NL:GHAMS:2019:1777

Appellant (hierna: klager) heeft op 4 oktober 2018 een beroepschrift bij het hof ingediend tegen de beslissing van de kamer voor het notariaat in het ressort ‘s-Hertogenbosch (hierna: de kamer) van 17 september 2018 ((ECLI:NL:TNORSHE:2018:32). De kamer heeft in de bestreden beslissing de klacht van klager tegen geïntimeerde (hierna: de notaris) op alle onderdelen ongegrond verklaard.

Klager heeft op 7 november 2018 een aanvullend beroepschrift ingediend.

De notaris heeft geen gebruik gemaakt van de hem geboden gelegenheid een verweerschrift bij het hof in te dienen.

Klager heeft op 23 januari 2019 een aanvullende productie ingediend.

De zaak is behandeld ter openbare terechtzitting van het hof van 14 maart 2019. Klager en de notaris, vergezeld van zijn echtgenote , zijn verschenen en hebben het woord gevoerd.

Het hof verwijst voor de feiten naar hetgeen de kamer in de bestreden beslissing heeft vastgesteld. Partijen hebben tegen de vaststelling van de feiten door de kamer geen bezwaar gemaakt, zodat ook het hof van die feiten uitgaat.

Kort gezegd gaat het in deze zaak om het volgende.

Klager heeft in zijn beroepschrift bezwaar gemaakt tegen de gang van zaken in eerste aanleg. Dit bezwaar behoeft geen bespreking, nu het hof op de voet van artikel 107 lid 4 van de Wet op het notarisambt (hierna: Wna) de zaak opnieuw in volle omvang behandelt en de door klager gestelde tekortkomingen – wat daarvan zij – ten gevolge van de behandeling in hoger beroep zijn hersteld.

Uit het inleidend klaagschrift en het beroepschrift blijkt dat klager de notaris - naast de door de kamer besproken verwijten - ook verwijt dat de notaris in het bijzijn van [A] en zijn echtgenote met moeder een bespreking heeft gevoerd over haar wensen met betrekking tot haar testament. De kamer heeft dit klachtonderdeel abusievelijk onbesproken gelaten. Het hof zal dit verzuim herstellen.

Klager heeft onvoldoende geconcretiseerd welke afspraken niet zijn nagekomen. Indien en voor zover klager de notaris verwijt dat hij de overige kinderen had moeten informeren over het voornemen van erflaatster om haar testament te wijzigen, dan is het hof met de kamer van oordeel dat de klacht ongegrond is. Het hof verenigt zich met hetgeen de kamer in de bestreden beslissing in rechtsoverweging 4.2. over dit klachtonderdeel heeft geoordeeld en maakt dit oordeel tot het zijne. In hoger beroep zijn geen andere argumenten naar voren gekomen die tot een ander oordeel moeten leiden.

Evenals de kamer is het hof van oordeel dat de klachtonderdelen 2, 3, 4, 6, 8 en 10 ongegrond zijn. Het hof neemt de gronden daartoe van de kamer over en maakt deze tot de zijne. In hoger beroep zijn geen andere argumenten naar voren gekomen die tot een ander oordeel moeten leiden.

Het verwijt van klager aan de notaris dat klager te veel erfbelasting zou hebben betaald doordat er geen bezwaar is ingediend tegen de vaststelling van de WOZ-waarde houdt evenmin stand. Wat overigens van de niet onderbouwde stelling van klager ook zij, er is niet gebleken van een opdracht aan de notaris om bezwaar te maken tegen de vastgestelde WOZ-waarde. Ook klachtonderdeel 5 is daarmee ongegrond.

Ten aanzien van de klacht aan de notaris over het gebrek aan inzichtelijkheid in de declaraties heeft klager ter zitting verklaard dat zijn klacht zag op de declaraties die zijn broer ten laste van de nalatenschap heeft gebracht, te weten kilometervergoedingen voor autoritten. Met de kamer is het hof van oordeel dat ook deze klacht ongegrond is. Onvoldoende is gesteld om aan te nemen dat de notaris enig verwijt valt te maken met betrekking tot deze declaraties.

Indien en voor zover klager de notaris verwijt dat hij tuchtrechtelijk verwijtbaar heeft gehandeld doordat de notaris geen gespreksnotitie(s) zou hebben gemaakt van gesprekken die hij heeft gevoerd tussen hem en (de familieleden van) erflaatster dan slaagt ook dit onderdeel niet. Omdat van een notaris mag worden verlangd dat hij achteraf kan verantwoorden dat hij onder de gegeven omstandigheden zorgvuldig heeft gehandeld kan het onder omstandigheden verstandig zijn om gespreksnotities van besprekingen op te maken. De notaris heeft in dit verband echter een eigen beoordelingsvrijheid; van enige verplichting om onder alle omstandigheden een gespreksnotitie op te maken is geen sprake. Evenmin is er een verplichting om eventuele gespreksnotities te delen met anderen.

Nu de notaris een onvoldoende zorgvuldige invulling heeft gegeven aan een kernverantwoordelijkheid van de notaris, namelijk om te waken voor een vrije en onafhankelijke wilsvorming van de testateur, kan niet worden volstaan met een lichtere maatregel dan die van berisping.

Hetgeen partijen verder nog naar voren hebben gebracht, kan buiten beschouwing blijven omdat het niet van belang is voor de beslissing in deze zaak.

Nu het hof klachtonderdeel 1a. gegrond verklaart, stelt het hof vast dat de notaris op grond van de artikelen 99 lid 5 jo. 107 lid 3 Wna het door klager betaalde griffierecht in hoger beroep aan klager dient te vergoeden.

Nu het hof de notaris tevens een maatregel oplegt, zal het hof de notaris op grond van de artikelen 103b lid 1 jo. 107 lid 3 Wna jo. de richtlijn veroordelen in de volgende kosten in hoger beroep:

- € 100,- kosten van klager;

- € 3.000,- kosten van behandeling van de klacht door het hof.

Er zijn geen bijzondere omstandigheden gebleken die aanleiding geven tot een andere beslissing.

De notaris dient de kosten van klager in hoger beroep binnen vier weken na deze uitspraak aan klager te voldoen, hetgeen kan geschieden door betaling op een daartoe door klager aan de notaris op te geven rekeningnummer.

De notaris dient de kosten van behandeling van de klacht in hoger beroep door het hof te voldoen aan het Landelijk Dienstencentrum voor de Rechtspraak (LDCR), waarbij de in de artikelen 103b lid 3 Wna jo. 107 lid 3 Wna bepaalde termijn en de wijze waarop de kosten moeten worden voldaan door het LDCR per brief aan de notaris zullen worden meegedeeld.

Het hiervoor overwogene leidt tot de volgende beslissing.