Gerechtshof Amsterdam 16-04-2019, ECLI:NL:GHAMS:2019:1501

1.1.

De inspecteur heeft met dagtekening 15 november 2014 aan belanghebbende voor het jaar 2010 een navorderingsaanslag in de inkomstenbelasting/premie volksverzekeringen (hierna: IB/PVV) opgelegd, berekend naar een belastbaar inkomen uit werk en woning van € 93.455 en een belastbaar inkomen uit sparen en beleggen van € 2.076 (hierna: de navorderingsaanslag). Gelijktijdig is bij afzonderlijke beschikking aan heffingsrente € 2.495 in rekening gebracht.

1.2.

Na daartegen gemaakt bezwaar heeft de inspecteur bij uitspraak, gedagtekend 8 december 2015, de navorderingsaanslag en de beschikking heffingsrente gehandhaafd.

1.3.

Bij uitspraak van 7 juni 2017 heeft de rechtbank het tegen de uitspraak op bezwaar door belanghebbende ingestelde beroep ongegrond verklaard.

1.4.

Het tegen de uitspraak van de rechtbank ingestelde hoger beroep van belanghebbende is bij het Hof ingekomen op 17 juli 2017 en is aangevuld bij brief van 11 augustus 2017. De inspecteur heeft een verweerschrift ingediend.

1.5.

Belanghebbende heeft nadere stukken ingediend, bij het Hof ingekomen op 24 januari 2019.

1.6.

2.1.

In de uitspraak van de rechtbank zijn de navolgende feiten vastgesteld. Belanghebbende is in die uitspraak aangeduid als ‘eiser’, de inspecteur als ‘verweerder’.

2.2.

Tegen de vaststelling van de feiten door de rechtbank zijn door partijen geen bezwaren aangevoerd. Het Hof zal dan ook van die feiten uitgaan en voegt daar nog aan toe dat de inspecteur ter zitting desgevraagd heeft verklaard dat de opgelegde navorderingsaanslag waar het in deze procedure om gaat, gebaseerd is op artikel 16, eerste lid, van de Algemene wet inzake rijksbelastingen (hierna: AWR) .

4.1.

De rechtbank heeft het volgende overwogen en beslist:

16. Artikel 16 van de AWR luidt, voor zover hier van belang, als volgt:

“1. Indien enig feit grond oplevert voor het vermoeden dat een aanslag ten onrechte achterwege is gelaten of tot een te laag bedrag is vastgesteld, dan wel dat een in de belastingwet voorziene vermindering, ontheffing, teruggaaf of heffingskorting ten onrechte of tot een te hoog bedrag is verleend, kan de inspecteur de te weinig geheven belasting dan wel de ten onrechte of tot een te hoog bedrag verleende heffingskorting navorderen. Een feit, dat de inspecteur bekend was of redelijkerwijs bekend had kunnen zijn, kan geen grond voor navordering opleveren, behoudens in de gevallen waarin de belastingplichtige ter zake van dit feit te kwader trouw is.”

17. Ter zake van het bepaalde in artikel 16, eerste lid, van de AWR overwoog de Hoge Raad in zijn arrest van 12 maart 2010, nr. 08/04868, ECLI:NL:HR:2010:BL7165, het volgende:

“-3.3.1. De inspecteur mag bij het vaststellen van een aanslag in de inkomstenbelasting/premie volksverzekeringen uitgaan van de juistheid van de gegevens die een belastingplichtige bij zijn aangifte heeft verstrekt. Tot nader onderzoek is hij in beginsel niet gehouden. Wel is hij tot een nader onderzoek gehouden indien hij, na met een normale zorgvuldigheid kennis te hebben genomen van de inhoud van de aangifte, aan de juistheid van enig daarin opgenomen gegeven in redelijkheid behoort te twijfelen (zie onder meer HR 9 januari 2009, nr. 07/10 292, LJN BG9068, BNB 2009/64).”

18. Voorts heeft de Hoge Raad in zijn arrest van 17 februari 2017, nr. 16/01006, ECLI:NL:HR:2017:249, geoordeeld dat de inspecteur bij het regelen van een aanslag ib/pvv in het algemeen kan volstaan met het raadplegen van het (digitale) dossier dat de aangiften en andere gegevens bevat met betrekking tot de heffing van ib/pvv van de desbetreffende belastingplichtige. Met name bestaat voor de inspecteur niet de verplichting tot het raadplegen van (digitale) dossiers die zijn aangelegd voor andere belastingplichtigen of andere belastingen, ook al zouden daarin mogelijkerwijs gegevens kunnen worden aangetroffen die voor het regelen van de bedoelde aanslag in de ib/pvv van belang zijn. De inspecteur is slechts dan tot een onderzoek buiten het eerstbedoelde (digitale) dossier gehouden, indien de daarin aanwezige gegevens daartoe redelijkerwijs aanleiding geven.

19. De rechtbank is van oordeel dat er sprake is van een nieuw feit, zodat artikel 16 van de AWR aan het opleggen van een navorderingsaanslag niet in de weg staat. De rechtbank overweegt daarbij het volgende. Zoals volgt uit het hiervoor in overweging 17 weergegeven arrest, mag verweerder bij het vaststellen van een aanslag ib/pvv uitgaan van de juistheid van de in de aangifte opgenomen gegevens. Verweerder was slechts gehouden nader onderzoek te doen naar de juistheid van een bepaald in de aangifte opgenomen gegeven als hij, na met een normale zorgvuldigheid kennis te hebben genomen van de inhoud van de aangifte, in redelijkheid had behoren te twijfelen aan de inhoud van de aangifte. Dat is naar het oordeel van de rechtbank niet het geval. Aan de juistheid van de opname van de waarde van het pand [adres huisnummer B] in het box 3-vermogen behoefde de inspecteur in redelijkheid niet te twijfelen, te meer omdat het adres van het pand expliciet in de aangifte was vermeld en uit de aangifte overigens niet bleek dat het pand wellicht ten onrechte tot het box 3-vermogen was gerekend. Hieraan doet niet af dat verweerder via de ‘Opgaaf Informatie taxatie onroerende zaak’ beschikte over de informatie ter zake van de gerechtigdheid van eiser tot de helft van de eigendom van het winkelgedeelte aan [adres huisnummer B] en ter zake van het zakelijke gebruik hiervan. Deze informatie was opgenomen in het (digitale) dossier van de echtgenote omdat de opgaaf door haar was aangevraagd.

20. Voor zover eiser meent dat verweerder op basis van de, onder 4 genoemde, brief van de Belastingdienst van 2 februari 1993 op de hoogte was van de feitelijke situatie van het pand, verwerpt de rechtbank dit standpunt. Verweerder had deze brief ten tijde van de primitieve aanslagregeling ib/pvv 2010 van eiser immers niet tot zijn beschikking.

21. Artikel 3.91 van de Wet IB 2001 luidt, voor zover van belang, als volgt:

“1. Onder werkzaamheid wordt mede verstaan:

a. het rendabel maken van vermogensbestanddelen – daaronder begrepen de schulden die rechtstreeks samenhangen met die vermogensbestanddelen – door deze vermogensbestanddelen al dan niet tegen vergoeding rechtens dan wel in feite, direct of indirect ter beschikking te stellen aan een met de belastingplichtige verbonden persoon, voorzover die vermogensbestanddelen door die persoon worden aangewend voor het behalen van belastbare winst uit onderneming of belastbaar resultaat uit overige werkzaamheden;”

22. In de Nota naar aanleiding van het verslag bij het wetsvoorstel Wet IB 2001 heeft de staatssecretaris van Financiën over de toepassing van artikel 3.91 van de Wet IB 2001 onder meer het volgende opgemerkt:

“De leden van de fracties van de PvdA en het CDA vragen of voor de toerekening van vermogensbestanddelen die door de anti-arbitragemaatregelen in het resultaat uit overige werkzaamheden worden betrokken, het huwelijksgoederenregime van belang is. Bij een algehele gemeenschap van goederen is het ter beschikking stellen van vermogen tussen de echtgenoten zonder betekenis en wordt ook niet in het resultaat uit overige werkzaamheden betrokken. Indien een vermogensbestanddeel wordt aangewend voor een onderneming van een van de echtgenoten, kan deze echtgenoot op dit vermogensbestanddeel de normale regels van vermogensetikettering van toepassing. Bij andere vormen van huwelijksvermogensrecht is het wel mogelijk dat echtgenoten over vermogensbestanddelen buiten de goederengemeenschap bezitten. Aangezien het ter beschikking stellen van vermogensbestanddelen tussen de echtgenoten dan wel betekenis heeft, worden deze wel in het resultaat uit overige werkzaamheden betrokken.” Kamerstukken II 1999/2000, 26 727, nr. 7, p. 192 (NV).”

23. In de Nota naar aanleiding van het nader verslag bij het wetsvoorstel Wet IB 2001 wordt onder meer het volgende opgemerkt:

“De leden van de PvdA-fractie vragen waarom bij het ter beschikking stellen van vermogen verschil wordt gemaakt tussen de situatie waarin de ondernemer zelf aan zijn onderneming vermogen ter beschikking stelt of dat laat doen door de partner met wie hij in gemeenschap van goederen is getrouwd en de situatie waarin de partner met wie hij onder huwelijkse voorwaarden is getrouwd, dat doet. Zoals in de nota naar aanleiding van het verslag reeds is opgemerkt, is in de eerstgenoemde situaties niet of nauwelijks arbitrage mogelijk. Het aan zichzelf respectievelijk het binnen een gemeenschap van goederen toekennen van een vergoeding is civielrechtelijk niet mogelijk. Daardoor is het bedrag dat met betrekking tot die terbeschikkingstelling in mindering kan worden gebracht op de winst, in die gevallen grosso modo gelijk aan de kosten die de ondernemer in aanmerking had kunnen nemen als de vermogensbestanddelen rechtstreeks tot het ondernemingsvermogen hadden behoord. In de situatie waarin de onder huwelijkse voorwaarden gehuwde echtgenoot vermogen ter beschikking stelt, kan wel een vergoeding die hoger is dan de kosten van het vermogensbestanddeel, worden toegekend en in mindering gebracht. Daarmee is in die situatie wel arbitrage mogelijk. De totale heffingsgrondslag wordt immers verlaagd als die vergoeding die aftrekbaar is in box I, hoger is dan het forfaitair rendement dat wordt belast in box III. Dit effect wordt versterkt door het verschil tussen het progressieve tarief in box I en het proportionele tarief van 30 % in box III.” (Kamerstukken II 1999/2000, 26 727, nr. 17, p. 77-78 (NNV)).”

24. In de Nota naar aanleiding van het verslag bij de Veegwet Wet IB 2001 wordt eveneens ingegaan op het effect van het (huwelijks)goederenrecht op de terbeschikkingstellingsregeling:

"(…) Naar aanleiding van deze vragen zal ik hierna ingaan op de fiscale gevolgen van de terbeschikkingstellingsregeling zoals die zich voordoen in de situaties van de eenmanszaak en die van de man-vrouw-firma zoals deze zijn beschreven in de verschillende commentaren waarnaar deze leden verwijzen. Bij al deze situaties wordt ervan uitgegaan dat een pand voor gemengd gebruik voor het gedeelte dat niet als woning dient, aan de onderneming ter beschikking wordt gesteld en het pand als privévermogen van een of beide echtgenoten wordt geëtiketteerd.

1. Eenmanszaak

a. Een eenmanszaak wordt gedreven door een van beide echtgenoten die in algehele gemeenschap van goederen zijn gehuwd. In dat geval is de terbeschikkingstellingsregeling niet van toepassing. Voor het deel van het pand dat als eigen woning wordt aangemerkt is het huurwaardeforfait van toepassing (artikel 3.111 Wet IB 2001) . Het in de onderneming gebruikte deel wordt in aanmerking genomen voor de bepaling van het inkomen uit sparen en beleggen. Ten laste van de winst kan een fictieve gebruiksvergoeding in rekening worden gebracht. Die gebruiksvergoeding bedraagt ingevolge onderdeel c van artikel 3:17, eerste lid, Wet inkomstenbelasting 2001 ten hoogste het voordeel uit sparen en beleggen dat terzake van het pand in aanmerking wordt genomen en dat kan worden toegerekend aan de gebruiksperiode in de onderneming.

b. De casus is als onder 1, met dit verschil dat beide echtgenoten zijn gehuwd onder het maken van huwelijkse voorwaarden en het pand behoort tot de gemeenschappelijke eigendom. Met betrekking tot het pand is de situatie niet anders dan bij algehele goederengemeenschap. De echtgenoten kunnen het pand niet aan elkaar ter beschikking stellen. De uitwerking is in deze casus is daarom dezelfde als die onder 1.

c. De casus is als onder 1b, met dit verschil dat het pand niet behoort tot de goederengemeenschap maar tot het vermogen van de echtgenoot die het ter beschikking stelt aan de echtgenoot die de eenmanszaak drijft. Daarmee is de terbeschikkingstellingsregeling van toepassing op het gedeelte van het pand dat aan de onderneming ter beschikking is gesteld. Dit houdt in dat de echtgenoot die het pand ter beschikking stelt daarvoor wordt betrokken in het resultaat uit overige werkzaamheden. De onderneming kan ter zake van het gebruik van het pand een fictieve gebruiksvergoeding ten taste van de winst brengen ter grootte van de economische huurwaarde. Artikel 3.17 is hierbij niet aan de orde. Op het gedeelte van het pand dat als eigen woning dienst doet is het huurwaardeforfait van toepassing." (Kamerstukken II 2009/2001, 27 466 , nr. 6, blz. 6 (…)”.

25. De rechtbank is van oordeel dat eiser zijn aandeel in het winkelgedeelte aan [adres huisnummer B] ter beschikking heeft gesteld in de zin van artikel 3.91, eerste lid, onderdeel a, van de Wet IB 2001. Daarbij overweegt de rechtbank het volgende. Niet in geschil is dat het aandeel van eiser in het winkelgedeelte dient te worden beschouwd als een bestanddeel van zijn vermogen voor toepassing van de Wet IB 2001. Evenmin is in geschil dat dit vermogensbestanddeel feitelijk ter beschikking staat aan de door de echtgenote (een met eiser verbonden persoon in de zin van genoemde bepaling) gedreven onderneming. Hieruit volgt naar het oordeel van de rechtbank dat sprake is van een terbeschikkingstelling in de zin van genoemde bepaling. Daaraan doet niet af dat het winkelgedeelte behoort tot een eenvoudige gemeenschap in de zin van artikel 3:166 van het BW. Een dergelijke gemeenschap kan ook tussen ongehuwden bestaan. Uit de hiervoor in overweging 24 weergegeven passage uit de wetsgeschiedenis volgt slechts dat de terbeschikkingstellingsregeling niet van toepassing is op een vermogensbestanddeel dat behoort tot een gemeenschap die kwalificeert als (algehele of beperkte) huwelijksgoederengemeenschap. Van een dergelijke gemeenschap is in casu geen sprake. Toepassing van artikel 3.91 van de Wet IB 2001 op het door eiser ter beschikking gestelde winkelpand, is naar het oordeel van de rechtbank in overeenstemming met de bedoeling van de wetgever om met de terbeschikkingstellingsregeling arbitrage tussen box I en box III tegen te gaan (zie ook de overwegingen 22 en 23).

26. De rechtbank kan eiser niet volgen in zijn betoog dat hij aan gedragingen van verweerder een in rechte te beschermen vertrouwen kan ontlenen dat de terbeschikkingstellingsregeling niet van toepassing is. De stelling van eiser dat in het jaar 2000 door verweerder telefonisch is bevestigd dat de terbeschikkingstellingsregeling niet van toepassing zou zijn, is daartoe onvoldoende. Eiser heeft niet aannemelijk gemaakt dat verweerder dit standpunt heeft ingenomen of dat bij hem de indruk hiervan is ontstaan. Ook aan de hiervoor geciteerde passages uit de wetsgeschiedenis kan eiser zo’n vertrouwen niet ontlenen.

27. Voor zover eiser meent vertrouwen te mogen ontlenen aan het feit dat verweerder op basis van de, onder 4 genoemde, brief van de Belastingdienst van 2 februari 1993 op de hoogte was van de feitelijke situatie van het pand, verwerpt de rechtbank dit standpunt. Verweerder had deze brief ten tijde van de primitieve aanslagregeling ib/pvv 2010 van eiser immers niet tot zijn beschikking. Eiser kan in redelijkheid ook niet hebben verwacht dat verweerder de in deze brief vastgelegde afspraken over vermogensetikettering onder vigeur van de Wet op de inkomstenbelasting 1964 zou naleven na inwerkingtreding van de Wet IB 2001, waarbij op het onderhavige punt een geheel ander wettelijk regime is gaan gelden. Het beroep op het vertrouwensbeginsel faalt dan ook in zoverre.

28. Eiser stelt in dit verband voorts dat de aangiften van hem en zijn echtgenote in de jaren tot en met 2009 jaarlijks zijn beoordeeld op grond van beleid om aangiften van belastingambtenaren jaarlijks te controleren, hetgeen verweerder betwist. Of dergelijk beleid bestaat kan in het midden blijven. Ook als een dergelijk beleid zou hebben bestaan, dan levert dit onvoldoende reden op om de indruk van een bewuste standpuntbepaling door het volgen van de aangiften bij eiser aan te nemen. Naar het oordeel van de rechtbank slaagt het beroep van eiser op het vertrouwensbeginsel dan ook niet.

29. Verweerder heeft zich voor de bepaling van het resultaat uit overige werkzaamheden aangesloten bij de uitkomst van de gezamenlijke waardering van het winkelpand in oktober 2010. De rechtbank volgt verweerder hierin. Daaraan doet niet af dat de daadwerkelijk per 1 januari 2011 gerealiseerde huur € 1.750 per maand heeft bedragen terwijl bij de gezamenlijke waardering mede als uitgangspunt is genomen een te verwachten huur van € 1.850 per maand en een kapitalisatiefactor van 11. De te verwachten huur is slechts een van de uitgangspunten geweest bij de totstandkoming van de gezamenlijke waardering. De rechtbank kan eiser dan ook niet volgen in zijn betoog dat voor de berekening van het resultaat rekening moet worden gehouden met de lagere gerealiseerde huur en moet worden afgeweken van de gezamenlijke waardering zonder hierbij de overige bij de gezamenlijke waardering gehanteerde uitgangspunten te betrekken.

De rechtbank volgt voorts verweerder in zijn betoog dat voor de berekening van het resultaat moet worden aangesloten bij de waarde van het winkelpand per 1 januari 2001, de datum van inwerkingtreding van artikel 3.91 van de Wet IB 2001. Niet in geschil is dat deze waarde € 150.000 bedraagt en dat hierop niet is afgeschreven. Uitgaande van de waarde per 31 december 2010 van € 245.000 en een boekwaarde van € 150.000, bedraagt het resultaat uit overige werkzaamheden uit hoofde van artikel 3.91 van de Wet IB 2001 € 95.000, te verminderen met de terbeschikkingstellingsvrijstelling uit hoofde van artikel 3.99b van de Wet IB 2001.

30. Voor de berekening van de rendementsgrondslag (artikel 5.3 van de Wet IB 2001) dienen de WOZ-waarden, gecorrigeerd met de leegwaarderatio, als uitgangspunt te worden genomen (artikel 5.20 van de Wet IB 2001) . Niet in geschil is dat de WOZ-waarde van het woongedeelte ( [adres huisnummer A] ) per 1 januari 2010 € 172.000 en per 1 januari 2011 € 175.000 bedroeg.

31. De totale hypothecaire schuld op de onroerende zaken ziet voor één derde deel op het woongedeelte en voor twee derde deel op het winkelgedeelte. Bij de bepaling van de rendementsgrondslag kan enkel dat deel van de hypothecaire schuld dat ziet op het woongedeelte in mindering worden gebracht op het vermogen.

32. Nu de verlaging van de bezittingen alsmede de verlaging van de in aanmerking te nemen schulden als gevolg van de ter beschikking stelling van het pand in box 1 per saldo niet resulteert in een verlaging van het box 3 vermogen is de aanslag eerder te laag dan te hoog vastgesteld.

33. Gelet op het vorenoverwogene dient het beroep ongegrond te worden verklaard.

34. Voor een proceskostenveroordeling bestaat geen aanleiding. Er zijn geen voor vergoeding in aanmerking komende proceskosten. ”

4.6.

Volgens de inspecteur heeft de rechtbank ter zake van de terbeschikkingstellingsregeling een juiste beslissing genomen. Hij stelt voorts dat een beperkte of algemene huwelijksgoederengemeenschap feitelijk en juridisch zozeer van een eenvoudige gemeenschap casu quo mede-eigendom verschilt, dat beide vormen van gerechtigdheid niet als gelijke gevallen kunnen worden aangemerkt. Hij voegt daar nog aan toe dat belanghebbende en zijn echtgenote zich ook niet hebben gedragen overeenkomstig het door belanghebbende ingenomen juridische standpunt, omdat zijn echtgenote alsdan in haar aangifte IB/PVV over het jaar 2010 de boekwinst over de volledige winkelruimte had moeten aangeven, terwijl vaststaat dat zij dat niet heeft gedaan.

4.9.

De inspecteur heeft gesteld dat de rechtbank ook ter zake van het beroep op het vertrouwensbeginsel een juiste beslissing heeft genomen en heeft daaraan ter zitting van het Hof nog het volgende toegevoegd:

4.10.

Het Hof overweegt dat de rechtbank onder 26 tot en met 28 het beroep van belanghebbende op het vertrouwensbeginsel op goede gronden heeft verworpen. Het Hof neemt dat oordeel over en maakt de gronden waarop het berust tot de zijne. Dit wordt niet anders door het vanaf 2001 volgen van belanghebbendes aangiftes door de Belastingdienst. Bijkomende feiten en omstandigheden op grond waaraan belanghebbende een in rechte te beschermen indruk zou hebben kunnen ontlenen dat het volgen van de aangifte berustte op een weloverwogen standpuntbepaling van de inspecteur, zijn, gelet ook op hetgeen de inspecteur ter zitting van het Hof heeft verklaard, niet aannemelijk geworden.

4.11.

Belanghebbende heeft het standpunt ingenomen dat zijn eigendomsaandeel in het winkelgedeelte fiscaal op dezelfde wijze moet worden behandeld als een aandeel dat behoort tot een beperkte of algehele huwelijksgoederengemeenschap. Zonder die gelijke behandeling houdt artikel 3.91 Wet IB 2001 volgens belanghebbende een schending in van het verdragsrechtelijke gelijkheidsbeginsel (artikel 14 EVRM) .

4.12.

Naar het oordeel van het Hof is er voor de toepassing van artikel 3.91 Wet IB 2001 geen sprake van gelijke gevallen die gelijk moeten worden behandeld of van ongelijke gevallen die ten onrechte niet naar rato van hun ongelijkheid, verschillend worden behandeld. Zoals ook blijkt uit de parlementaire geschiedenis van artikel 3.91 Wet IB 2001 is het onderscheid tussen de situatie waarin het bedrijfsdeel van een pand dat in mede-eigendom is van twee echtelieden en dat tot een huwelijksgoederengemeenschap behoort (enerzijds) en een zodanig pand dat niet tot een huwelijksgoederengemeenschap behoort (anderzijds), gebaseerd op de door de wetgever veronderstelde aanwezigheid van arbitragemogelijkheid indien het (bedrijfsdeel van het) pand niet tot de huwelijksgoederengemeenschap behoort. Naar het oordeel van het Hof heeft de wetgever dit onderscheid in het licht van het terbeschikkingstellingsregiem en in verhouding van dat regiem tot dat van box 3 - het regiem voor het inkomen uit sparen en beleggen - kunnen maken; het is niet ontbloot van iedere reden. Reeds daarom faalt belanghebbendes beroep op het verdragsrechtelijke gelijkheidsbeginsel.

4.13.

In geschil is voorts de omvang van de boekwinst waarover belanghebbende moet afrekenen. De inspecteur heeft deze berekend op basis van de waarde ten tijde van de staking, zoals vastgesteld bij de gezamenlijke waardering. Belanghebbende is van mening dat hij niet gebonden is aan de gezamenlijke waardering en wenst uit te gaan van de lagere WOZ-waarde. De inspecteur deelt de mening van belanghebbende dat hij niet is gebonden aan de uitkomst van de gezamenlijke waardering, maar is desalniettemin van mening dat de uitkomst van de gezamenlijke waardering de waarde van de winkelruimte op het stakingstijdstip beter benadert dan de WOZ-waarde.

4.14.

Naar het oordeel van het Hof heeft de rechtbank onder 29 van haar uitspraak terecht en op goede gronden geoordeeld dat voor de waarde van het winkelpand dient te worden aangesloten bij de waarde die is vastgesteld bij de gezamenlijke waardering. Het Hof verwerpt het standpunt van belanghebbende dat moet worden uitgegaan van de WOZ-waarde. Ten eerste, omdat de gezamenlijke taxatie is gericht en in het bijzonder is opgesteld met het oog op de staking van de onderneming door belanghebbendes echtgenote. Daarbij waren twee taxateurs betrokken, één namens de echtgenote van belanghebbende en één namens de Belastingdienst. Ten tweede, omdat, naar de inspecteur onweersproken heeft aangevoerd, de WOZ-waarde die belanghebbende voorstaat niet berust op een taxatie en deze bovendien is gebaseerd op een compromis. Nu het Hof voorts onvoldoende bekend is met de feiten en omstandigheden waarop de WOZ-waarde is gebaseerd, volgt het ook op deze gronden de waarde die in de gezamenlijke waardering is vastgesteld.

4.15.

Voor het geval zou worden geoordeeld dat er sprake is van terbeschikkingstelling, heeft belanghebbende in hoger beroep betoogd dat ten onrechte niet 12% maar slechts 10% aan terbeschikkingstellingsvrijstelling (artikel 3.99b Wet IB 2001) is toegepast. Tevens heeft belanghebbende, met een beroep op de redelijke wetstoepassing, betoogd dat geen rekening is gehouden met kosten. De inspecteur is het hiermee eens, maar heeft in zijn verweerschrift een beroep gedaan op interne compensatie; hij heeft onder meer gesteld dat hij het saldo van de bij belanghebbende over 2010 als terbeschikkingstellingsresultaat in aanmerking te nemen huuropbrengst en de daarop betrekking hebbende kosten, ten onrechte nog niet tot het belastbare inkomen uit werk en woning heeft gerekend. Dit saldo bedraagt volgens de inspecteur meer dan het bedrag aan gemiste vrijstelling, uitgaande van een vrijstelling van 12%. Ter zitting van het Hof heeft de inspecteur daar nog het volgende aan toegevoegd.

4.16.

Het Hof stelt vast dat belanghebbende de berekening van de inspecteur van het (intern) met de hogere vrijstelling te compenseren terbeschikkingstellingsresultaat op zichzelf niet heeft betwist. Daar heeft belanghebbende aan toegevoegd dat die (extra) bijtelling per saldo voor hem nadeliger is, omdat zijn echtgenote de desbetreffende huurinkomsten niet in aftrek van de door haar genoten winst heeft gebracht.

4.17.

Nu naar het oordeel van het Hof het voordeel voor belanghebbende van de toepassing van de juiste vrijstelling (12%) meer dan volledig wordt gecompenseerd door de als terbeschikkingstellingsresultaat nog in aanmerking te nemen netto-huurinkomsten, ziet het geen reden het vastgestelde belastbare inkomen uit werk en woning te verlagen.
De omstandigheid dat de in dit verband te veronderstellen huurinkomsten bij de echtgenote van belanghebbende niet in aftrek zijn gekomen van de winst, doet daar niet aan af.

4.18.

Het voorgaande leidt tot de slotsom dat het hoger beroep ongegrond is en dat de uitspraak van de rechtbank moet worden bevestigd.