Gerechtshof Amsterdam 07-05-2019, ECLI:NL:GHAMS:2019:1613

2.1.

De vrouw is op 31 juli 2018 in hoger beroep gekomen van de beschikking van 2 mei 2018.

2.2.

De man heeft op 2 oktober 2018 een verweerschrift tevens houdende incidenteel hoger beroep ingediend.

2.3.

De vrouw heeft op 16 november 2018 een verweerschrift op het incidenteel hoger beroep tevens nadere reactie op overgelegde stukken ingediend.

2.4.

Bij het hof zijn voorts de volgende stukken ingekomen:

- een nagezonden productie bij appelschrift van de zijde van de vrouw, ingekomen op 5 september 2018;

- een akte van depot (nummer 16/2018) van 27 september 2018 van de zijde van de vrouw;

- een journaalbericht van de zijde van de man van 1 maart 2019 met bijlagen (productie 15 en 16), ingekomen op 4 maart 2019;

- een journaalbericht van de zijde van de vrouw van 5 maart 2019 met bijlage (productie HB 13), per fax ingekomen op diezelfde datum.

2.5.

De mondelinge behandeling heeft op 14 maart 2019 plaatsgevonden. Ter zitting zijn verschenen:

- de vrouw, bijgestaan door haar beide advocaten voornoemd;

- de man, bijgestaan door zijn advocaat voornoemd.

Ter zitting hebben partijen het woord gevoerd, mr. Laus en mr. Meier ieder aan de hand van een aan het hof overgelegde pleitnota. Mr. Laus heeft bij zijn pleitnota - als producties HB 6 tot en met HB 8 - nogmaals een drietal reeds in het geding gebrachte producties overgelegd.

3.1.

Partijen zijn [in] 2015 gehuwd onder het maken van huwelijkse voorwaarden.

3.2.

1. Tussen de echtgenoten wordt iedere vermogensrechtelijke gemeenschap uitgesloten, echter behoudens het hierna in lid 2 bepaalde.

2. Tussen de echtgenoten zal een beperkte gemeenschap van goederen bestaan die uitsluitend omvat het registergoed bestaande uit:

a. de woning met ondergrond, erf en tuin, plaatselijk bekend [adres 1]

(postcode: [2] ) [plaats] (…);

b. De garage met ondergrond, plaatselijk bekend [adres 2] (postcode: [1] [plaats] ), (…);

hierna tezamen te noemen: het registergoed.

c. De schulden die zijn of worden aangegaan ter verwerving, verbetering, uitbreiding en onderhoud van het registergoed, waaronder thans zijn begrepen:

- de schuld aan AEGON Hypotheken B.V., (…) (in hoofdsom oorspronkelijk groot (…) (€ 450.000,00), (…),

- de schuld aan Stichting Nationaal Restauratiefonds, (…) (in hoofdsom oorspronkelijk groot (…) (€ 87.936,24) (…),

- de schuld aan [X] B.V., (…) (in hoofdsom groot (…) (€ 260.000);

d. De bij de sub c vermelde geldleningen meeverbonden kapitaalverzekering(en) en spaarrekening(en) eigen woning,

(…)

5. Partijen stellen hierbij vast dat de vrouw door het aangaan van gemelde beperkte gemeenschap een vordering verkrijgt op de tussen partijen geldende beperkte gemeenschap, zulks ten bedrage van zevenennegentigduizend euro (€ 97.000,00), welke vordering vastgesteld wordt door de door hen geschatte waarde van het registergoed ten bedrage van achthonderdvijftigduizend euro (€ 850.000,00) te verminderen met de schulden die zijn aangegaan voor het registergoed en te vermeerderen met de aan deze schulden meeverbonden kapitaalverzekering(en) en spaarrekening(en) en welke vordering aan de vrouw zal worden voldaan ter gelegenheid van de verdeling van de tussen hen geldende beperkte gemeenschap dan wel op het moment dat de beperkte gemeenschap tussen de comparanten anderszins ophoudt te bestaan.

1. De echtgenoten verklaren dat zij geen finaal verrekenbeding zijn overeengekomen. Bij het einde van het huwelijk (…) door echtscheiding (…) zal er derhalve geen afrekening van vermogen plaatsvinden

1. De kosten van de gemeenschappelijk huishouding worden door de echtgenoten gedragen naar evenredigheid van ieders inkomen. (…)

2. Onder de kosten van de huishouding zijn begrepen: (…) de premies voor de gebruikelijke verzekeringen, de kosten van vakanties, de (…) rente van geldleningen die verband houden met de aanschaf van de echtelijke woning (…). Tevens behoren daartoe de kosten van aanschaf van de inboedel en alle kosten en lasten van de auto’s van de echtgenoten die hen gezamenlijk toebehoren, zoals de kosten van aanschaf, onderhoud en verzekering en de motorrijtuigenbelasting.

(…)

4. De echtgenoot die in een kalenderjaar meer heeft bijgedragen in de kosten van de huishouding dan hij op grond van het bepaalde in dit artikel zou moeten dragen, kan dit meerdere van de andere echtgenoot terugvorderen, mits hij die vordering instelt binnen een jaar na afloop van het desbetreffende kalenderjaar.

5. Indien de vordering overeenkomstig lid 4 is ingesteld, moet deze direct worden voldaan, tenzij redelijkheid en billijkheid zich daartegen verzetten.

1. Een echtgenoot heeft een vergoedingsrecht jegens de andere echtgenoot, indien een bedrag of waarde ten behoeve van die andere echtgenoot aan zijn vermogen is onttrokken. De vergoeding is gelijk aan het bedrag of de waarde ten tijde van de onttrekking, ongeacht waarvoor het onttrokken bedrag of de onttrokken waarde is aangewend.

2. Een vergoedingsrecht is direct opeisbaar, tenzij redelijkheid en billijkheid zich tegen die opeisbaarheid verzetten.

3. Over een vergoedingsrecht is rente verschuldigd, nadat het bedrag in rechte is gevorderd, in welk geval vanaf het tijdstip dat een echtgenoot in gebreke is met de voldoening daarvan de wettelijke rente is verschuldigd. (…)”.

3.3.

De man is bij de vrouw gaan wonen in de haar in eigendom toebehorende woning, gelegen aan de [adres 1] te [plaats] , die zij in de tussen partijen bestaande beperkte gemeenschap heeft ingebracht (hierna: de woning). In de zomer van 2015 zijn werkzaamheden aan de tuin van de woning uitgevoerd.

3.4.

In 2017 is de samenleving van partijen verbroken. Bij inleidend verzoek van 27 juni 2017 heeft de vrouw verzocht de echtscheiding tussen partijen uit te spreken. Het huwelijk is op 10 oktober 2018 ontbonden door inschrijving van de (in zoverre niet bestreden) echtscheidingsbeschikking van 2 mei 2018 in de registers van de burgerlijke stand.

4.1.

Bij de bestreden beschikking heeft de rechtbank, onder andere en voor zover hier van belang, de vergoedingsvordering van de man op de beperkte gemeenschap vastgesteld op € 300.000,- en die van de vrouw op € 97.000,-, alsmede bepaald dat partijen dienen over te gaan tot verdeling van de beperkte gemeenschap op de wijze zoals in de beschikking is overwogen. Tevens heeft de rechtbank bepaald dat de man aan de vrouw een bedrag van € 22.268,96, vermeerderd met de wettelijke rente vanaf 24 augustus 2017, dient te voldoen ter zake van de verrekening van de kosten van de huishouding.

4.2.

De vrouw verzoekt in principaal hoger beroep, met vernietiging van de bestreden beschikking in zoverre,:

- het vergoedingsrecht van de vrouw vast te stellen op een bedrag van € 172.000,-;

- de vergoedingsvordering van de man in het kader van de betalingen aan de tuin af te wijzen;

- de man te veroordelen inzage te geven in de aan de overgelegde facturen/betalingen ten grondslag liggende offertes en begrotingen;

- de vergoedingsvordering van de vrouw in het kader van de kosten van de huishouding in 2015 vast te stellen op € 23.510,39;

- de vergoedingsvordering van de vrouw in het kader van de kosten van de huishouding in 2016 en 2017 vast te stellen conform een door de vrouw nog te actualiseren overzicht; en

- de man te veroordelen in de kosten van het geding, uitvoerbaar bij voorraad.

4.3.

De man verzoekt in principaal hoger beroep, uitvoerbaar bij voorraad, de verzoeken van de vrouw af te wijzen en voorts in incidenteel hoger beroep te bepalen dat zijn vergoedingsrecht vanwege de door hem gedane investeringen in de woning € 156.565,45 bedraagt.

4.4.

De vrouw verzoekt in incidenteel hoger beroep het verzoek van de man af te wijzen.

5.1.

Het geschil tussen partijen spitst zich toe op de vergoedingsrechten van de man en de vrouw op de beperkte gemeenschap en de verrekening van de kosten van de huishouding. Bij de bestreden beschikking heeft de rechtbank - onder andere en voor zover hier van belang - met betrekking tot beperkte gemeenschap overwogen dat partijen in hun huwelijkse voorwaarden bewust zijn uitgegaan van een waarde van de woning van € 850.000,- en dat de vrouw ter zake van de woning een vergoedingsrecht heeft van € 97.000,- op de beperkte gemeenschap. Voorts heeft de rechtbank geoordeeld dat de man een vordering op de beperkte gemeenschap heeft vanwege door hem gedane investeringen in de tuin van de woning en dat partijen de inbreng van de man in de beperkte gemeenschap in de huwelijkse voorwaarden op € 100.000,- hebben begroot. Hoewel de man naar het oordeel van de rechtbank voldoende heeft onderbouwd dat hij uit eigen middelen in elk geval een bedrag van circa € 138.000,- heeft betaald ter zake van de werkzaamheden aan de tuin, is de rechtbank van oordeel dat de redelijkheid en billijkheid mee brengt dat de overschrijding van het begrote bedrag voor rekening en risico van de man dient te blijven. De rechtbank stelt daarom het vergoedingsrecht van de man op de beperkte gemeenschap vast op € 100.000,-. Met betrekking tot de verrekening van de kosten van de huishouding heeft de rechtbank geoordeeld dat, gelet op het vervalbeding in de huwelijkse voorwaarden, alleen over 2016 en een deel van 2017 kan worden verrekend, dat de man in deze jaren te weinig heeft bijgedragen en dat de man daarom een bedrag van € 22.268,96, vermeerderd met de wettelijke rente, aan de vrouw dient te vergoeden. Tot slot heeft de rechtbank geoordeeld dat vast is komen te staan dat gedurende het huwelijk op de hypothecaire lening op de woning bij [X] B.V. een bedrag van € 200.000,- is afgelost uit het vermogen van de man en dat de man ter zake derhalve een nominaal vergoedingsrecht op de beperkte gemeenschap heeft van dit bedrag.

5.2.

De vrouw komt met zes grieven op tegen deze beslissingen en de gronden waarop deze berusten. De eerste grief van de vrouw richt zich tegen het oordeel van de rechtbank dat de vrouw een vergoedingsrecht op de beperkte gemeenschap heeft van € 97.000,-. Met haar tweede grief komt de vrouw primair op tegen het oordeel van rechtbank dat de man een vergoedingsrecht op de beperkte gemeenschap heeft van € 100.000,- en subsidiair voert zij aan dat het beroep van de man op zijn vergoedingsrecht in strijd is met de redelijkheid en billijkheid. Met haar derde grief betoogt de vrouw dat de rechtbank ten onrechte is voorbij gegaan aan haar verzoek om informatie en met haar vierde grief grieft de vrouw van het oordeel dat de man een nominaal vergoedingsrecht van € 200.000,- op de beperkte gemeenschap heeft. Ten aanzien van de kosten van de huishouding tot slot richt de vijfde grief van de vrouw zich tegen het oordeel van de rechtbank dat vanwege het vervalbeding in de huwelijkse voorwaarden niet hoeft te worden verrekend over 2015 en met haar zesde grief betoogt de vrouw dat in verband met na de bestreden beschikking gebleken nieuwe feiten en omstandigheden de verrekenvordering over 2016 en 2017 moet worden herzien.

5.3.

De man heeft één grief gericht tegen de beslissingen van de rechtbank. Volgens de man komt hem ter zake van de tuin niet, zoals de rechtbank heeft overwogen, een vergoedingsrecht van € 100.000,- toe, maar van € 156.565,45.

5.4.

De grieven van partijen zullen hierna, voor zover mogelijk gezamenlijk, worden besproken.

5.5.

5.6.

Bij huwelijkse voorwaarden hebben partijen (in artikel 1 onder 5) vastgesteld dat de vrouw door het aangaan van de beperkte gemeenschap een vordering verkrijgt op deze beperkte gemeenschap van € 97.000,-. De hoogte van de vordering is, zo staat in de huwelijkse voorwaarden, vastgesteld door de door partijen geschatte waarde van de woning van € 850.000,- te verminderen met de op de woning rustende schulden. Aldus is uitdrukkelijk en met zoveel woorden bepaald dat de vrouw ter zake van de woning een vergoedingsrecht heeft van € 97.000,-. Daarbij zijn partijen - blijkens de tekst van de huwelijkse voorwaarden zonder voorbehoud - uitgegaan van een tussen hen geldende waarde van de woning van € 850.000,-. Dat zij zich daarbij op een schatting hebben gebaseerd, brengt dan ook niet mee dat thans niet van die waarde moet worden uitgegaan. Noch in de tekst van het bepaalde in artikel 1 onder 5 van de huwelijkse voorwaarden, noch overigens in de huwelijkse voorwaarden dan wel in hetgeen partijen hebben aangevoerd, zijn aanknopingspunten te vinden voor het oordeel dat partijen deze waarde voorwaardelijk of bij wijze van indicatie hebben bedoeld. Ook zijn geen feiten of omstandigheden gesteld of gebleken die tot het oordeel moeten leiden dat de genoemde waarde van € 850.000,- niet in overeenstemming is met de bedoeling van partijen. Bij (door de man als productie 3 in hoger beroep overgelegd) e-mailbericht van 31 juli 2015 heeft de belastingadviseur van de man, [P] (hierna: [belastingadviseur] ), naar aanleiding van een gesprek tussen hem en partijen namens partijen aan de notaris (onder andere) meegedeeld dat de werkelijke waarde van de woning op dat moment op € 850.000,- wordt geschat, zodat de vordering van de vrouw op de beperkte gemeenschap afgerond € 97.000,- bedraagt. In vervolg op dit bericht is door de notaris het (door de man als productie 4 in hoger beroep overgelegde) concept huwelijkse voorwaarden opgesteld, dat via [belastingadviseur] aan partijen is gezonden. Uit de (door de man als productie 5 in hoger beroep overgelegde) mailwisseling van 6 augustus 2015 tussen de vrouw en [belastingadviseur] , blijkt dat de vrouw inhoudelijk op dit concept, waarin reeds een aan de definitieve tekst gelijkluidende bepaling met betrekking tot het vergoedingsrecht was opgenomen, heeft gereageerd en het van commentaar heeft voorzien. De vrouw heeft evenwel geen opmerkingen gemaakt over de tekst van artikel 1 onder 5 en evenmin over de daarin genoemde waarde. Gelet hierop en nu ook overigens geen concrete feiten en/of omstandigheden zijn gesteld of gebleken die meebrengen dat partijen een voorlopige schatting van de waarde voor ogen stond en/of dat partijen hebben bedoeld de waarde alsnog definitief vast te stellen, dan wel dat de genoemde waarde niet overeenkomstig de bedoeling was van partijen, kan de stelling van de vrouw dat niet van de waarde van € 850.000,- moet worden uitgegaan, niet slagen. Voor dit oordeel is mede van belang dat de man heeft weersproken de enkele stelling van de vrouw dat partijen bij het vaststellen van de waarde een taxatie uit 2012 tot uitgangspunt hebben genomen en dat daarom de in 2015 stijgende huizenmarkt in die waarde moet worden verdisconteerd. De enkele omstandigheid voorts dat partijen, zoals de vrouw in dit verband nog heeft gesteld, op enig moment voornemens waren de woning met een hogere hypothecaire geldlening te belasten, maakt het voorgaande, ook als daaruit, zoals de vrouw stelt, zou volgen dat de woning een hogere waarde had, niet anders.

5.7.

De man heeft de stelling van de vrouw dat hij heeft toegezegd de vrouw niet aan de waarde van € 850.000,- te houden indien van een hogere waarde sprake zou zijn, betwist. Gelet hierop en nu de vrouw haar stelling niet met concrete, voor bewijs vatbare feiten of omstandigheden heeft onderbouwd, treft haar stelling geen doel. Ditzelfde geldt voor de stelling van de vrouw dat het naar maatstaven van redelijkheid en billijkheid onaanvaardbaar is, indien zij aan de waarde van € 850.000,- wordt gehouden, reeds omdat de vrouw heeft nagelaten deze stelling nader te concretiseren en onderbouwen. Al het voorgaande brengt mee dat de eerste grief van de vrouw faalt.

5.8.

5.9.

5.10.

De vrouw heeft weliswaar de authenticiteit van de door de man overgelegde stukken betwist, maar in het licht van het voorgaande ziet het hof geen aanleiding om niet van de juistheid van deze stukken uit te gaan. Ook het uitvoerige betoog van de vrouw dat de verschillende door de man overgelegde facturen en urenstaten niet volledig op elkaar aansluiten, kan haar niet baten. Enerzijds ziet haar betoog, zoals hierna wordt overwogen, op facturen waaraan het hof voorbij gaat en anderzijds volgt uit hetgeen de vrouw heeft aangevoerd niet, althans onvoldoende dat de drie facturen van 2 juli 2015, 19 augustus 2015 en 4 november 2015 niet overeenkomen met de werkzaamheden die zijn uitgevoerd. Voorts geldt dat is gesteld noch gebleken dat de facturen vanwege onjuistheden of discrepanties zijn herzien of gecrediteerd. Al hetgeen de vrouw verder nog heeft aangevoerd stuit op het voorgaande af.

5.11.

Voor wat betreft de overige door de man ter onderbouwing van zijn stelling overgelegde facturen geldt als volgt. Dat de factuur van 4 november 2015 met nummer 20150727 ten bedrage van € 36.555,41 (inclusief BTW) op werkzaamheden ten behoeve van de tuin van de woning ziet, is niet komen vast te staan. De vrouw heeft dit betwist en noch uit de factuur zelf, noch uit de overige overgelegde stukken valt dit op te maken. Het factuurnummer valt niet op enigerlei wijze te herleiden tot de tuin en ook de op de factuur vermelde referentie en omschrijving geven daarvoor geen aanknopingspunten. Niet kan dan ook worden gezegd dat het op deze factuur vermelde bedrag door de man in de tuin is geïnvesteerd. Voor dit oordeel is mede van belang dat de factuur op dezelfde datum is gedateerd als voormelde slotfactuur voor de tuin en dat zonder een nadere toelichting, die ontbreekt, niet valt in te zien waarom door dezelfde opdrachtnemer/leverancier werkzaamheden voor dezelfde tuin op eenzelfde datum afzonderlijk zouden worden gefactureerd. Ook aan de overige facturen die de man heeft overgelegd, zal het hof voorbijgaan. Door middel van de facturen van 23 februari 2018 worden kosten aan de man doorbelast die in 2015 door derden dan wel door een vennootschap van de man aan een (andere) vennootschap van de man in rekening zijn gebracht. Eerst in 2018, ten tijde van deze procedure, zijn deze kosten door zijn vennootschap aan de man gefactureerd en boekhoudkundig te zijner laste gebracht. Gelet hierop en nu is gesteld noch gebleken dat het destijds, toen de kosten werden gemaakt, de bedoeling was dat deze kosten voor rekening van de man (in privé) zouden komen, zal het hof met deze facturen geen rekening houden. Het hof zal tot slot ook de derde offerte buiten beschouwing laten, omdat het hof de derde offerte met geen van de door de man ter zitting genoemde facturen in verband kan brengen nu het nummer 1354 niet correspondeert met een van de factuurnummers.

5.12.

Het voorgaande brengt mee dat het vergoedingsrecht van de man op de beperkte gemeenschap ter zake van de tuin in totaal € 100.348,92 bedraagt. Anders dan de rechtbank ziet het hof geen aanleiding het vergoedingsrecht tot € 100.000,- te maximeren. Niet alleen zijn de door de man gedane investeringen in de tuin overeenkomstig de in de huwelijkse voorwaarden neergelegde afspraak tussen partijen tot dit bedrag aan de hand van facturen aangetoond, ook betreffen het kosten die reeds ten tijde van het aangaan van de huwelijkse voorwaarden waren geoffreerd en begroot en die slechts in beperkte mate het in de huwelijkse voorwaarden begrote bedrag overschrijden. In zoverre slaagt de grief van de man en faalt de tweede (primaire) grief van de vrouw.

5.13.

Met haar tweede grief heeft de vrouw subsidiair betoogd dat het beroep van de man op zijn vergoedingsrecht naar maatstaven van redelijkheid en billijkheid onaanvaardbaar is en, zo begrijpt het hof, daarom moet worden afgewezen. De vrouw heeft recent allerlei scheuren in de woning en verzakkingen in de tuin ontdekt. Onderzoek heeft – aldus de vrouw - uitgewezen dat aannemelijk is dat een oorzakelijk verband bestaat tussen verschillende gebreken en de uitvoering van de werkzaamheden aan de tuin. De man heeft hiertegen aangevoerd dat zo al sprake is van schade ten gevolge van het kennelijk niet op juiste wijze uitvoeren van de werkzaamheden in de tuin, hij en zijn investering in de tuin daar buiten staan en dat de vrouw [M] daarvoor aansprakelijk dient te stellen. Dienaangaande geldt als volgt. In het licht van het door de vrouw ter onderbouwing van haar stelling (als productie HB 2) overgelegde onderzoeksrapport van het Bureau voor Bouwpathologie BB van 20 juli 2018 heeft de man onvoldoende weersproken dat sprake is van schade aan de tuin. Met de man is het hof van oordeel dat het vergoedingsrecht van de man een zelfstandig recht is dat in beginsel los staat van de (gevolg)schade van de werkzaamheden aan de tuin. Nu de werkzaamheden echter staande huwelijk ten behoeve van de beperkte gemeenschap en (zoals de vrouw niet, althans onvoldoende weersproken heeft gesteld:) enkel op verzoek van de man zijn uitgevoerd en de vrouw thans, kort na het huwelijk, met de schade wordt geconfronteerd, brengen de tussen partijen in acht te nemen redelijkheid en billijkheid mee dat de schade, indien en voor zover deze niet op een derde kan worden verhaald, voor rekening en risico van de man en de vrouw gezamenlijk dient te komen en dat het door de man te dragen deel van de schade op zijn vergoedingsrecht in mindering strekt. Nu echter de vrouw zelf stelt dat aannemelijk is dat deze schade deels door de werkzaamheden aan de tuin is veroorzaakt en nu de kosten van herstel in het bovengenoemde rapport slechts voorlopig zijn geraamd, kan thans niet worden vastgesteld in hoeverre en in welke mate van schade als gevolg van de werkzaamheden aan de tuin sprake is. Evenmin staat vast in hoeverre deze schade al dan niet op [M] kan worden verhaald. Het vergoedingsrecht van de man zal daarom worden vastgesteld, met dien verstande dat daarop in mindering strekt de helft van de schade die, nadat deze is komen vast te staan, niet op [M] kan worden verhaald. In zoverre slaagt de tweede grief van de vrouw.

5.14.

Ter zitting in hoger beroep heeft de vrouw meegedeeld haar vierde grief, waarmee zij op komt tegen het oordeel van de rechtbank dat de man een nominaal vergoedingsrecht van € 200.000,- heeft op de beperkte gemeenschap, in te trekken. Deze grief behoeft daarom geen bespreking meer. Ditzelfde geldt voor de derde grief van de vrouw dat de rechtbank is voorbij gegaan aan haar verzoek te bepalen dat de man informatie met betrekking tot de uitgaven aan de tuin dient te overleggen. Volgens de vrouw beschikt zij thans over alle door haar gewenste informatie en behoeft deze grief geen bespreking meer.

5.15.

5.16.

Krachtens het bepaalde in de huwelijkse voorwaarden kan de echtgenoot die in een kalenderjaar meer heeft bijgedragen in de kosten van de huishouding dan hij op grond van het bepaalde in dit artikel zou moeten dragen, dit meerdere van de andere echtgenoot terugvorderen, mits hij die vordering instelt binnen een jaar na afloop van het desbetreffende kalenderjaar. Niet is in geschil dat dit voor wat betreft de kosten van de huishouding van 2015 niet is gebeurd. Gelet op het vervalbeding kunnen deze kosten ook niet meer worden verrekend. De vrouw heeft weliswaar gesteld dat een beroep op dit vervalbeding naar maatstaven van redelijkheid en billijkheid onaanvaardbaar is, maar nu zij heeft nagelaten haar stelling met specifieke feiten of omstandigheden te onderbouwen treft deze geen doel. Indien haar betoog aldus moet worden begrepen dat partijen nadien alsnog zijn overeengekomen dat deze kosten zouden worden verrekend, kan ook dit betoog niet slagen. De man heeft betwist dat partijen dit zijn overeengekomen en de vrouw heeft haar stelling niet nader onderbouwd. De vijfde grief van de vrouw faalt.

5.17

- de vrouw heeft over 2016 op haar naam een voorlopige teruggaaf ontvangen van € 17.017,-;

- een voorlopige teruggaaf is geen vrij te verdelen onderdeel van een aangifte. Deze is op naam gesteld en wordt door de belastingdienst verrekend bij dezelfde persoon aan wie de teruggaaf is verleend (art. 13 AWR in combinatie met art. 15 AWR;

- omdat geen overeenstemming is bereikt over de verdeling van de betaalde rente in verband met de eigen woning is deze post in de aangifte voor de bepaling van het inkomen bij helfte verdeeld. Bij de man is dus de helft van de aftrekpost ten laste van zijn inkomen gebracht. De andere helft heeft hij niet afgetrokken van zijn inkomen; dit overeenkomstig art. 2.17 lid 3 Wet IB 2001;

- de aangifte inkomstenbelasting over 2016 van de vrouw is door niet door MTN accountants en adviseurs ingediend, omdat de vrouw hiervoor geen toestemming heeft gegeven. Hoe zij de aftrekpost verwerkt is dus niet bekend.

5.18

De slotsom van het voorgaande is dat het principale beroep van de vrouw en het incidentele beroep van de man beide (ten dele) slaagt. De bestreden beschikking zal worden vernietigd voor zover dit op de vaststelling van de vergoedingsvordering van de man op de beperkte gemeenschap ziet en opnieuw rechtdoende zal worden beslist als volgt.

5.19

De proceskosten van het hoger beroep zullen worden gecompenseerd, aldus dat iedere partij de eigen kosten draagt.