Gerechtshof 's-Hertogenbosch 02-05-2019, ECLI:NL:GHSHE:2019:1650

Bij deze beschikking heeft de rechtbank voorts, voor zover thans van belang:

• de door de man te betalen kinderalimentatie bepaald op een bedrag van € 342,- per kind per maand met ingang van de dag van inschrijving van de echtscheidingsbeschikking in de registers van de burgerlijke stand;

• het verzoek van de vrouw om partneralimentatie afgewezen;

• de wijze van de verdeling van de huwelijksgoederengemeenschap gelast als overwogen onder de kop “Verdeling van de huwelijksgoederengemeenschap”.

De vrouw verzoekt in hoger beroep, verkort weergegeven, de bestreden beschikking gedeeltelijk te vernietigen c.q. aan te vullen en, opnieuw rechtdoende:

1. ten aanzien van de partneralimentatie (zaaknummer 200.241.267/01):

te bepalen dat de man, telkens bij vooruitbetaling, een bedrag van € 1.121,- bruto per maand aan partneralimentatie verschuldigd is, welke jaarlijks verhoogd dient te worden met de wettelijke indexering als bedoeld in artikel 1:402a van het Burgerlijk Wetboek (hierna: BW);

2. ten aanzien van de verdeling van de huwelijksgoederengemeenschap (zaaknummer 200.241.274):

3. voor het overige de bestreden beschikking in stand te houden;

4. kosten rechtens.

Het hof stelt voorop dat de rechter bij het vaststellen van de alimentatieplicht rekening kan houden met omstandigheden van niet financiële aard; in uitzonderlijke gevallen kan grievend gedrag van één der gewezen echtgenoten ten opzichte van de ander tot de conclusie leiden dat het naar maatstaven van redelijkheid en billijkheid onaanvaardbaar is om van de gewezen echtgenoot een (volledige) bijdrage in het levensonderhoud te verlangen (vgl. HR 20 december 2013, ECLI:NL:HR:2013:2058 ( [link 1] ) en HR 4 mei 2018, ECLI:NL:HR:2018:695 ( [link 2] )).

Bij de beoordeling in een concreet geval of een zodanige situatie zich voordoet, dient terughoudendheid te worden betracht. Bedacht moet worden dat het op zichzelf niet ongebruikelijk is dat een relatiebreuk dan wel echtscheiding gepaard gaat met de nodige emoties.

Het hof begrijpt de stellingen van de man daarom aldus dat de vrouw zich zodanig grievend jegens hem heeft gedragen dat het naar maatstaven van redelijkheid en billijkheid onaanvaardbaar is dat zij van de man een bijdrage in de kosten van haar levensonderhoud verlangt. Het grievend gedrag zou, samengevat, eruit bestaan dat de vrouw de man ten onrechte van alcoholmisbruik, kindermishandeling, kinderontvoering en seksueel misbruik van de kinderen heeft beschuldigd.

Het hof stelt voorop dat ter zitting van het hof is gebleken dat partijen het erover eens zijn dat zij tien jaar samen zijn geweest, waarvan de eerste vier jaren goed waren en dat daarna hun onderlinge relatie onder druk is komen te staan. Niet is gebleken dat de vrouw gedurende het huwelijk ook maar enig signaal heeft afgegeven dat de man zich jegens de kinderen onheus heeft gedragen. Het hof stelt derhalve vast dat de door de vrouw geuite en steeds ernstiger wordende beschuldigingen jegens de man alle in het kader van de echtscheiding zijn gedaan. Uit de overgelegde stukken en het verhandelde ter zitting in hoger beroep volgt dat de vrouw de man voor het eerst kort na haar vertrek uit de echtelijke woning in februari 2017 ervan heeft beschuldigd dat hij onder invloed van alcohol de kinderen mishandelde. De vrouw heeft de kinderen toen vier maanden belet om naar de man toe te gaan. De man heeft daardoor geen enkel contact meer met de kinderen gehad tot de beschikking houdende voorlopige voorzieningen van 15 mei 2017. In die beschikking heeft de rechtbank een voorlopige verdeling van de zorg- en opvoedingstaken tussen de man en de kinderen vastgesteld. De man heeft in eerste aanleg de rechtbank verzocht om aan de vrouw een dwangsom op te leggen, omdat zij de regeling niet nakwam. De rechtbank heeft in de bestreden beschikking de beslissing op dit punt aangehouden vanwege het door de rechtbank gelaste raadsonderzoek. Het hof stelt verder vast dat de vrouw de man vervolgens heeft beschuldigd van seksueel misbruik van [minderjarige 2] , waarvan zij op 6 februari 2018 aangifte bij de politie heeft gedaan. Deze aanklacht werd door de vrouw in korte tijd vergroot van het maken van naaktfoto’s van [minderjarige 2] tot daadwerkelijke verkrachting van [minderjarige 2] en verrichten van seksuele handelingen, nota bene tijdens de begeleide contactmomenten bij [instelling] . Vast staat dat op basis van de aangifte van de vrouw door het Openbaar Ministerie een uitgebreid strafrechtelijk onderzoek naar de man is ingesteld. De man heeft ter zitting van het hof onweersproken gesteld dat het daarbij zelfs is gekomen tot een inval in zijn woning waarbij digitale gegevensdragers en zijn notebook in beslag zijn genomen en tot politiecontacten met zijn werkgever. Uit de door de man overgelegde processen-verbaal van bevindingen van 25 oktober 2018 en 21 februari 2019 blijkt dat de in beslag genomen notebook en de digitale gegevensdragers van de man zijn onderzocht en dat de desbetreffende verbalisant hierop geen kinder-pornografische afbeeldingen heeft aangetroffen. Na de mondelinge behandeling in hoger beroep heeft de man – met toestemming van de vrouw – een brief van het Openbaar Ministerie van 29 maart 2019 overgelegd waarin aan de man wordt medegedeeld dat de Officier van Justitie heeft besloten om de man niet (verder) te vervolgen omdat er onvoldoende bewijs is. De man heeft ter zitting van het hof onweersproken gesteld dat het juist de vrouw is die in het kader van het strafrechtelijk onderzoek door de politie als verdachte is gehoord ter zake het vervaardigen en verkopen van naaktfoto’s van de kinderen.

Het hof is van oordeel dat de door de vrouw geuite (onbewezen) beschuldigingen van onder meer seksueel misbruik van de kinderen de gebruikelijke strijd tussen partijen na een echtscheiding ver te buiten gaan. De man is hierdoor op bijzonder diffamerende wijze in zijn ouderschap aangetast, waarbij dit tevens verstrekkende gevolgen heeft gehad op andere levensgebieden van de man waaronder zijn werk, nu er politiecontacten met de werkgever van de man zijn geweest. Het hof neemt daarbij in aanmerking dat de door de vrouw geuite beschuldigingen op geen enkele wijze met verificatoire bescheiden zijn onderbouwd, terwijl de man het vermeende seksueel misbruik van de kinderen – met overlegging van verificatoire bescheiden – gemotiveerd heeft weersproken. Zo blijkt uit de door de man overgelegde processen-verbaal van bevindingen dat – anders dan de vrouw stelt – er geen kinder-pornografisch materiaal is aangetroffen op de digitale gegevensdragers en de computer van de man. Voorts acht het hof uitermate grievend dat de vrouw ter zitting in hoger beroep op een nadrukkelijke vraag van het hof heeft geantwoord dat zij de man nog altijd als een “kinderverkrachter” beschouwt en zij van deze stelling ook – ondanks de inhoud voornoemde stukken – geen afstand wenst te nemen. De na de mondelinge behandeling ingekomen schriftelijke reactie van de vrouw op de door de man overgelegde sepotbeslissing van de Officier van Justitie bevestigt dit nog eens, nu de vrouw daarin stelt dat deze beslissing enkel aantoont dat de man ooit verdachte is geweest in een onderzoek en er blijkbaar geen bewijs is gevonden om tot vervolging over te kunnen gaan.

Alles in onderlinge samenhang bezien is het hof van oordeel dat voornoemde gedragingen van de vrouw dermate grievend voor de man zijn of zijn geweest dat het naar maatstaven van redelijkheid en billijkheid onaanvaardbaar is dat de vrouw van de man een bijdrage in haar levensonderhoud verlangt. Het hof zal het daartoe strekkende verzoek van de vrouw op basis van bovenstaande overwegingen in hoger beroep afwijzen.

Het voorgaande betekent dat het hof niet toekomt aan een beoordeling van de overige geschilpunten ter zake partneralimentatie in hoger beroep.

Het hof is van oordeel dat de rechtbank bij de vaststelling van de te verrekenen waarde van de aan de vrouw toegedeelde Citroën C1 terecht is uitgegaan van de verkoopwaarde tussen particulieren. Het hof ziet in hetgeen de vrouw in hoger beroep heeft aangevoerd geen aanleiding om voor de vaststelling van de te verrekenen waarde van de aan de vrouw toebedeelde Citroen C1 van de verkoopwaarde tussen particulieren volgens de ANWB Koerslijst van € 5.000,- af te wijken. Van de vrouw had mogen worden verwacht dat zij stukken in het geding had gebracht die haar stelling staven dat ten gevolge van waterschade aan de bekleding van de achterbank de waarde van de Citröen C1 lager is dan € 5.000,- (bijvoorbeeld door een schaderapport, begroting schadeherstel (van een reparatiebedrijf) of een taxatie waarin uitdrukkelijk staat vermeld dat bij de taxatiewaarde rekening is gehouden met de waterschade aan de bekleding). De vrouw heeft weliswaar een tweetal offertes in het geding gebracht waaruit een lagere taxatiewaarde zou moeten blijken, maar de man heeft de inhoud van deze offertes en de daarin genoemde taxatiewaarden gemotiveerd weersproken. Daarbij komt dat uit de door de vrouw overgelegde taxaties niet uitdrukkelijk blijkt dat er sprake is van waterschade aan de bekleding van de auto. Integendeel, in de offerte van [onderneming 2] wordt uitdrukkelijk vermeld dat het getaxeerde voertuig schadevrij is. Voorts blijkt uit de offerte van [onderneming 1] van 23 november 2017 niet hoe de daarin genoemde waarde van € 3.262,- tot stand is gekomen en is het niet duidelijk of deze waarde daadwerkelijk is gebaseerd op de aan de vrouw toegedeelde Citroën C1 omdat alle voertuigkenmerken zoals kenteken en kilometerstand ontbreken. Het hof is daarom met de rechtbank van oordeel dat de Citroën C1 in de verrekening dient te worden betrokken voor een bedrag van € 5.000,-, zodat de vrouw ter zake van de verrekening van de waarde van de Citroën C1 aan de man dient te voldoen een bedrag van € 2.500,-. Grief 2 van de vrouw faalt derhalve.