Gerechtshof Amsterdam 06-08-2019, ECLI:NL:GHAMS:2019:2900

[appellant] en [X] (hierna: [X] ) hebben ten overstaan van notaris mr. S.M. Feikema (hierna: de notaris) een akte van huwelijkse voorwaarden laten opstellen. In deze op 25 maart 2009 verleden akte is onder meer het volgende opgenomen:

[appellant] en [X] zijn op 21 april 2009 niet met elkaar in het huwelijk getreden.

[appellant] is blijkens de akte van levering van 9 maart 2010 enig eigenaar van de woning aan de [adres] (hierna: de woning).

[appellant] en [X] zijn op 5 augustus 2013 te [plaats 2] met elkaar in het huwelijk getreden.

[geïntimeerde] heeft vorderingen op [X] uit hoofde van twee vonnissen van de rechtbank Noord-Holland, locatie Zaanstad, van 12 juli 2018 (6560840 \ CV EXPL 18-65 en 7061514 \ AO VERZ 18-45). Ter voldoening van de vorderingen heeft [geïntimeerde] in augustus 2018 executoriaal beslag gelegd op de woning.

Gegevens uit het huwelijksgoederenregister kunnen worden verkregen door de beide achternamen en de datum van het huwelijk in te vullen. In de tot en met 17 oktober 2018 bijgewerkte gegevens in het huwelijksgoederenregister staat het volgende opgenomen:

Op 18 oktober 2018 heeft een griffier van de rechtbank Noord-Holland, locatie Haarlem, de notaris medegedeeld dat de huwelijksdatum van [appellant] en [X] in het huwelijksgoederenregister is gewijzigd naar 5 augustus 2013.

[appellant] heeft in eerste aanleg – kort weergegeven – gevorderd dat de voorzieningenrechter [geïntimeerde] veroordeelt tot opheffing van het beslag en het staken van de executie van de vermogensbestanddelen van [appellant] , op straffe van verbeurte van een boete van € 5.000,00 voor elke keer dat [geïntimeerde] zich hier niet aan houdt. [geïntimeerde] heeft verweer gevoerd.

Bij het bestreden vonnis heeft de voorzieningenrechter – samengevat – geoordeeld dat [geïntimeerde] er op het moment van beslaglegging vanuit mocht gaan dat [appellant] en [X] in gemeenschap van goederen waren gehuwd en dat de deurwaarder daarom bevoegd was executoriaal beslag op de woning te leggen. Ook na het bekend worden van de huwelijkse voorwaarden aan [geïntimeerde] kunnen deze niet aan haar worden tegengeworpen, daar de derdenbescherming van artikel 1:116 BW aanknoopt bij de kenbaarheid van de huwelijkse voorwaarden op het moment van beslaglegging en zich ook uitstrekt tot de daadwerkelijke beslaglegging. Van een onrechtmatig beslag en handhaving daarvan, zoals door [appellant] gesteld, is naar het voorlopig oordeel van de voorzieningenrechter geen sprake. De voorzieningenrechter heeft de vorderingen van [appellant] afgewezen. Tegen deze beslissing en de daaraan ten grondslag gelegde motivering komt [appellant] met twee grieven op. [geïntimeerde] bestrijdt de grieven.

Met de grieven komt [appellant] op tegen het oordeel van de voorzieningenrechter dat de deurwaarder bevoegd was om executoriaal beslag te leggen op de woning en dat geen sprake is van een onrechtmatig gelegd beslag en handhaving daarvan.

Het hof stelt voorop dat uit artikel 1:116 BW volgt dat huwelijkse voorwaarden slechts aan derden die daarvan onkundig zijn kunnen worden tegengeworpen, indien deze huwelijkse voorwaarden zijn ingeschreven in het huwelijksgoederenregister, gehouden ter griffie van de rechtbank waar het huwelijk is voltrokken. Voor derdenbescherming is vereist dat de derde de huwelijkse voorwaarden niet kende. Niet is vereist dat de derde de huwelijkse voorwaarden ook niet had kunnen kennen, in die zin dat de derde onderzoek had kunnen doen naar eventuele geldende huwelijkse voorwaarden. Tussen partijen is niet in geschil dat de huwelijkse voorwaarden ten tijde van de beslaglegging niet kenbaar waren. Op het moment van beslaglegging bleek uit de Basisregistratie Personen dat [appellant] en [X] op 5 augustus 2013 zijn getrouwd. Bij invoering van die huwelijksdatum in combinatie met de achternamen van [appellant] en [X] in het huwelijksgoederenregister bleek niet van tussen hen geldende huwelijkse voorwaarden. Hieruit volgt dat [geïntimeerde] op het moment van beslaglegging op basis van de beschikbare gegevens in het huwelijksgoederenregister ervan mocht uitgaan dat [appellant] en [X] in gemeenschap van goederen waren gehuwd. De deurwaarder was daarom bevoegd over te gaan tot beslaglegging op de woning. De grief tegen het oordeel van de voorzieningenrechter dat de deurwaarder bevoegd was beslag te leggen, faalt.

Vervolgens doet zich de vraag voor of het beslag mag worden gehandhaafd terwijl de huwelijkse voorwaarden (inmiddels) kenbaar zijn voor [geïntimeerde] . Het hof overweegt dat voor derdenbescherming ex artikel 1:116 BW beslissend is de kenbaarheid van de huwelijkse voorwaarden op het moment van beslaglegging. Nu de huwelijkse voorwaarden niet kenbaar waren op het moment van beslaglegging, is op dat moment derdenbescherming ontstaan. De derdenbescherming van artikel 1:116 BW knoopt aan bij de kenbaarheid van de huwelijkse voorwaarden op het moment van beslaglegging en strekt zich vervolgens uit tot de daadwerkelijke beslaglegging. Het hof is – evenals de voorzieningenrechter – van oordeel dat een andere uitleg niet verenigbaar is met de strekking van artikel 1:116 BW. De enkele omstandigheid dat de huwelijkse voorwaarden na het moment van beslaglegging bekend zijn geworden aan [geïntimeerde] leidt niet ertoe dat het beslag (en handhaving ervan) onrechtmatig wordt en daarom moet worden opgeheven. De daartoe strekkende grief faalt eveneens.

[appellant] heeft bij memorie van grieven nog gesteld dat het beslag vexatoir is en dat sprake is van misbruik van bevoegdheid tot executie. De door [geïntimeerde] weersproken stelling dat het beslag vexatoir is, heeft [appellant] evenwel niet nader toegelicht of onderbouwd en behoeft daarom geen nadere bespreking. De enkele omstandigheid dat het beslag is gelegd op een woning die niet in het vermogen van [X] valt, is onvoldoende om te concluderen dat het beslag vexatoir is. De stelling van [appellant] dienaangaande wordt dan ook verworpen. Ook de stelling van [appellant] dat [geïntimeerde] misbruik maakt van haar bevoegdheid tot executie, is niet toegelicht. Nu het nog niet tot executie is gekomen – zoals ter zitting in hoger beroep is gebleken – en thans – in het kader van dit kort geding – niet op eventuele executieproblemen kan worden vooruitgelopen, wordt ook deze stelling van [appellant] verworpen. De grief faalt.

De slotsom is dat de grieven falen. Het vonnis waarvan beroep zal worden bekrachtigd. [appellant] zal als in het ongelijk gestelde partij worden veroordeeld in de kosten van het geding in hoger beroep.