Grief 2 van de man houdt in dat de rechtbank voor de behoefte van de vrouw ten onrechte de hofnorm als uitgangspunt heeft gehanteerd.

Ter toelichting op zijn grief voert hij het volgende aan.

In verband met een tweetal omstandigheden kan niet van de hofnorm worden uitgegaan.

In de eerste plaats leefden partijen gedurende hun huwelijk in Australië, waar de levensstandaard hoger is dan in Nederland. Zoals uit de Big Mac-index blijkt, liggen de kosten van levensonderhoud in Australië, afgerond, 7% hoger dan in Nederland. [plaats 2] is een van de duurste steden in de wereld om in te wonen,

In de tweede plaats is de behoefte van de vrouw inmiddels verbleekt en dient deze niet meer te worden bepaald aan de hand van de welstand ten tijde van het huwelijk. Partijen leven al sinds 2014 gescheiden van elkaar. De vrouw is inmiddels aan een ander welstandsniveau gewend geraakt. Zij kan nu ook al heel lang leven van een lagere partneralimentatie.

De man stelt dat de vrouw haar behoefte aan een bijdrage in de kosten van levensonderhoud deugdelijk, middels een gedetailleerde behoeftelijst, en gestaafd met bewijsstukken van uitgaven dient te onderbouwen.

De vrouw voert hiertegen aan dat uit de Big Mac-index blijkt dat er nagenoeg geen verschil is in levensstandaard in Nederland en Australië en dat de man niet in [plaats 2] , maar in [plaats 3] woont.

Zij weerspreekt voorts dat zij gewend is geraakt aan een ander welstandsniveau omdat zij – noodgedwongen – zwaar heeft ingeteerd op haar vermogen uit Engeland.

Uit het door de vrouw als productie 3 overgelegd behoefteoverzicht blijkt een behoefte van € 4.408,51 netto per maand.

Het hof overweegt als volgt. Volgens vaste jurisprudentie van de Hoge Raad dient bij het bepalen van de hoogte van de behoefte rekening te worden gehouden met alle relevante omstandigheden. Dit betekent dat de rechter zowel in aanmerking zal moeten nemen wat de inkomsten tijdens de laatste jaren van het huwelijk zijn geweest als een globaal inzicht zal moeten hebben in het uitgavenpatroon in dezelfde periode om daaruit te kunnen afleiden in welke welstand partijen hebben geleefd. De behoefte zal daarnaast zo veel mogelijk aan de hand van concrete gegevens betreffende de reële of de met een zekere mate van waarschijnlijkheid te verwachten – en gelet op de welstand redelijke – kosten van levensonderhoud door de rechter worden bepaald (HR 19 december 2003, LJN AM2379, NJ 2004/140).

De hofnorm is een in de praktijk ontwikkelde vuistregel om de huwelijksgerelateerde behoefte te bepalen. Deze norm sluit aan bij het netto besteedbaar gezinsinkomen van partijen gedurende de laatste jaren van het huwelijk en gaat uit van een daaraan gerelateerd uitgavenpatroon. Indien de huwelijksgerelateerde behoefte in geschil is, kan het hanteren van de hofnorm als (enige) maatstaf voor die behoefte op gespannen voet komen te staan met het door de Hoge Raad verlangde maatwerk. Niet voorbij gegaan mag worden aan de door partijen in dit verband aangevoerde relevante omstandigheden.

Met een verwijzing naar de zogeheten “Big Mac-index” (dit is een door ‘The Economist’ ontworpen methode aan de hand waarvan een indicatie kan worden verkregen van het verschil in prijspeil tussen de verschillende landen) beroept de man zich erop dat de levensstandaard in Australië 7% hoger ligt dan de levensstandaard in Nederland. Het hof ziet het verschil in levensstandaard bevestigd in de Big Mac-index per juli 2013, het jaar waarin partijen feitelijk uit elkaar zijn gegaan en zal de na te melden huwelijksgerelateerde behoefte van de vrouw corrigeren met het door de man gesteld percentage.

Voor zover de man voorts nog heeft gesteld dat de behoefte van de vrouw inmiddels is verbleekt en niet meer dient te worden bepaald aan de hand van de welstand tijdens het huwelijk, volgt het hof hem daarin niet. Enkel tijdsverloop is niet bepalend voor de vaststelling van de behoefte (zie randnummer 2.12 van de conclusie van A-G Rank-Berenschot voor de uitspraak van de Hoge Raad van 9 maart 2018, ECLI:NL:HR:2018:313).

Gelet dient te worden op alle omstandigheden van het geval. Als de alimentatiegerechtigde – vaak noodgedwongen – al tijden rondkomt van een minder hoog bedrag aan levensonderhoud, dan zegt dat niets over zijn of haar huwelijksgerelateerde behoefte. Het hof tekent hierbij nog aan dat de man de stelling van de vrouw dat zij heeft ingeteerd op haar vermogen, niet heeft betwist.

Nu overige omstandigheden, die in dit geval om een andere wijze van behoefteberekening vragen, zijn gesteld noch gebleken, zal het hof bij het bepalen van de huwelijksgerelateerde behoefte de hofnorm, gecorrigeerd met het hiervoor genoemde percentage van 7%, tot uitgangspunt nemen.

De rechtbank heeft met toepassing van de hofnorm de huwelijksgerelateerde behoefte van de vrouw becijferd op € 3.648,-- netto per maand. Nu de man die uitkomst op zichzelf niet heeft weersproken, zal ook het hof van dit bedrag uitgaan. Gecorrigeerd met het hiervoor genoemde percentage betekent dit dat de behoefte van de vrouw in 2013 gesteld dient te worden op een bedrag van € 3.409,35 netto per maand en, na indexatie, op een bedrag van € 3.640,20 netto per maand in 2018.

Aanvullende behoefte (behoeftigheid) vrouw (grief 2 man)

De man stelt voorts dat de vrouw in haar eigen levensonderhoud kan voorzien. Hij voert daartoe het volgende aan.

De vrouw had in Nederland aanvankelijk een fulltime baan. Daarna heeft zij er voor gekozen een opleiding te volgen. Niet valt in te zien waarom hij daarvoor zou moeten opdraaien. De vrouw heeft meerdere opleidingen genoten op hoger beroepsonderwijs niveau en zij heeft altijd gewerkt. Zij is nog relatief jong en de kinderen hebben geen dagelijkse zorg meer nodig. Tegenwoordig is de vrouw werkzaam als docent. In het onderwijs zijn veel vacatures. Kennelijk kan de vrouw prima rondkomen (aangezien zij niet meewerkt aan het vrijgeven van het depot in Engeland).

De man verzoekt ex art. 22 Rv de vrouw te bevelen om stukken in het geding te brengen betreffende haar inkomsten uit arbeid, alsmede betreffende haar eventueel nog lopende sollicitaties.

De vrouw voert hiertegen het volgende aan.

Er is wel degelijk sprake van behoeftigheid. Qua rolverdeling komt zij uit een klassieke situatie. De man heeft carrière gemaakt. Toen zij in Nederland kwam wonen, heeft zij een baan gehad op de internationale school als assistent (zij was niet bevoegd om les te geven). Door persoonlijke omstandigheden is het arbeidscontract op enig moment geëindigd.

Omdat haar buitenlandse diploma’s niet worden erkend, is het moeilijk een baan te vinden. Ook haar leeftijd speelt haar daarbij parten.

Om op den duur financieel onafhankelijk te kunnen worden, heeft zij er voor gekozen een (voltijds) opleiding tot docent Engels te gaan volgen. Deze opleiding, waarmee zij nu bezig is, zal zij uiterlijk in de zomer van 2021 hebben afgerond (tot die tijd ontvangt zij een lerarenbeurs). In het kader van de opleiding loopt zij thans stage (44%) bij het [college] College.

De vrouw is lang psychisch uit balans geweest. Thans is zij herstellende. Zij heeft nog problemen met focussen en concentreren. Dit heeft ook effect op de opleiding.

Uit hetgeen de vrouw ter zitting heeft gesteld, maakt het hof op dat de vrouw zich, na een verblijf van jaren in het buitenland, in welke periode zij haar opleiding heeft genoten en werkervaring heeft opgedaan, en na een moeizame echtscheidingssituatie, er nu op richt (na een baan als assistent in het onderwijs en vergeefse sollicitatiepogingen) door scholing en stage een goede positie op de Nederlandse arbeidsmarkt te verwerven. Hoewel dit betekent dat zij thans niet in staat is een relevant eigen inkomen te genereren, is deze keuze gerechtvaardigd, temeer nu zij daarmee, zoals zij heeft toegelicht ter zitting, duurzame financiële onafhankelijkheid nastreeft (hetgeen ook ten voordele is van de man). Het hof zal daarom voor de huidige aanvullende behoefte van de vrouw aansluiten bij het door de rechtbank in aanmerking genomen bedrag van € 2.000,-- netto per maand. Gezien de perspectieven op een baan als docent Engels, gaat het hof er evenwel van uit dat de vrouw in staat moet worden geacht direct na de afronding van haar opleiding, (uiterlijk) in de zomer van 2021, haar doel, financiële onafhankelijkheid, te hebben bereikt. Gelet daarop zal de hierna vast te stellen partneralimentatie met ingang van 1 augustus 2021 op nihil worden gesteld. In zoverre slaagt grief 2 van de man.

Draagkracht man (grief 3 van de man)

De man voert, samengevat, het volgende aan.

In december 2017 is hij geopereerd aan huidkanker. In maart 2018 is hij op advies van zijn huisarts gestopt met werken en sindsdien heeft hij geen inkomen meer, waardoor hij heeft moeten leven van geld van zijn vriendin en vrienden en familie. Dat LBIO en CSA desondanks pogingen blijven doen de (veel te hoog vastgestelde) alimentatie te innen, geeft hem veel stress en onrust. Door geldgebrek kunnen de bezoeken met zijn kinderen niet meer plaatsvinden en ook dit raakt zijn algeheel welbevinden en mogelijkheden om te werken.

De man verwijst naar de door hem in het geding gebrachte “medical certificates” van dr. [dr.] van 10 januari respectievelijk 5 augustus 2018, waarin staat dat de man aan ´stress and anxiety” lijdt en “unfit for work” wordt geacht.

De man blijft zoeken naar werk. Intussen werkt hij zo veel mogelijk mee in het bedrijf van zijn partner, “ [bedrijf] ” (hierna ook: het bedrijf), omdat zij de kosten van levensonderhoud betaalt. Dit bedrijf heeft in het belastingjaar 2018-2019 geen winst gemaakt. Op social media wordt van zijn aanwezigheid in het bedrijf melding gemaakt omdat zijn partner niet de indruk wil geven dat het om een klein bedrijf gaat.

De vrouw heeft de stellingen van de man gemotiveerd betwist. Zij voert, samengevat, het volgende aan.

Dat de man zijn contract in maart 2018 niet heeft verlengd, heeft hij maanden eerder, bij e-mail van 19 september 2017, als volgt aangekondigd:

“(…) Just for the record if my contract isn’t renewed in jan I will be taking some time off to study and for stress so there will be no payments at all …

So I would think hard before you cut off the hand that feeds you”

In dezelfde maand dat hij is gestopt met werken, aldus in maart 2018, is de man een cursus gestart voor assistent makelaar. Op 1 juni 2018, drie maanden na het beëindigen van zijn baan, heeft hij zijn certificaat gehaald. De partner van de man is sinds 5 mei 2018 gecertificeerd als zelfstandig makelaar. Zij is vanaf 26 maart 2018 werkzaam als zelfstandig makelaar onder de naam “ [bedrijf] ” ( [naam] is de naam van de vader van de man) [adres] te [plaats 3] . Zowel het certificaat van de man als dat van zijn partner zijn geregistreerd op hetzelfde bedrijfsadres. Blijkens de website van het bedrijf bestaat het team uit de man en zijn partner. Op de Linkedin pagina van het bedrijf staat aangegeven dat zij samen het bedrijf bezitten en runnen. In het register van de Australische makelaars staan twee directeuren en licenties voor het bedrijf vermeld. Op facebook staan de man en zijn partner samen als team en worden ze gefeliciteerd door [onderneming] waar zij samen een nieuwe bedrijfswagen hebben gekocht.

De man werkt aldus mee in het bedrijf. Dat de man van carrière heeft gewisseld mag, maar dient voor zijn risico te komen. Daarom dient van zijn oude inkomen te worden uitgegaan.

Nu gesteld noch gebleken is dat de man bij een nieuw contract niet een vergelijkbaar salaris kan verdienen, gaat het hof voor de berekening van zijn draagkracht uit van het laatst genoten jaarsalaris van de man.

Dit inkomen bedraagt blijkens de “2017-18 tax return summary” in Australische dollars (AUD) 131.507,-- (€ 89.424,76) bruto per jaar (het belastingjaar in Australië loopt van 1 juli t/m 30 juni). Nu de man vanaf 7 maart 2018 niet meer heeft gewerkt, gaat het hof uit van dit bruto inkomen over negen maanden. De ingehouden loonbelasting bedraagt blijkens genoemd overzicht een bedrag van AUD 45.857,--. Hieruit volgt een netto inkomen over negen maanden van AUD 85.650,--, omgerekend AUD 9.516,66 netto per maand. Uitgaande van de door man gestelde en door de vrouw niet weersproken wisselkoers van 1 AUD = € 0,68, bedraagt het door het hof in aanmerking te nemen inkomen van de man, afgerond, € 6.471,-- netto per maand. (Dit bedrag komt overeen met het door de man in zijn beroepschrift gestelde gemiddeld netto inkomen over drie jaar van AUD 9.500,-- ofwel € 6.500,-- netto per maand.)

B. Lasten van de man

Normbedrag Participatiewet

Het hof gaat uit van een netto woonlast van € 1.343,-- per maand (€ 1.581,-- huurlast inclusief servicekosten) minus de in de bijstandsnorm begrepen – en met 7% verhoogde – wooncomponent van € 238,--.

In relatie tot het in aanmerking genomen inkomen van de man van € 6.471,-- netto per maand is de huur van € 1.343,-- per maand, mede gelet op de daarvoor door het Nibud gestelde norm (te weten dat 1/3 van de het netto besteedbaar inkomen in het algemeen besteed kan worden aan woonkosten), te kwalificeren als een redelijke netto woonlast.

Ziektekosten

Volgens de man zijn deze schulden, op een bedrag van € 5.000,-- na, na het huwelijk gemaakt, in de veronderstelling dat de (volledige) opbrengst van de woning tussen partijen zou worden verdeeld.

Bij brief van 19 maart 2019 heeft de man stukken overgelegd terzake bestaande schulden van de man in het jaar 2018 (het hof verwijst naar de pp. 55-60 van de bijlagen bij genoemde brief).

De vrouw betwist dat er nog huwelijkse schulden zijn. Ten aanzien van de niet-huwelijkse schulden voert zij het volgende aan.

In 2016 is uit de opbrengst van de woning tussen partijen een bedrag van GBP 35.000,-- verdeeld, met de bedoeling dat de man de niet huwelijkse schulden zou aflossen. Indien en voor zover hij dat niet heeft gedaan, dient bij de bepaling van de draagkracht van de man met die schulden geen rekening te worden gehouden. Indien en voor zover de man nieuwe schulden heeft gemaakt, hetgeen hij niet onderbouwt, dienen deze evenmin ten laste van zijn draagkracht te worden gebracht. De man kan deze schulden vanuit het eigen vermogen voldoen, hetgeen daartoe ruim voldoende is.

De vrouw vraagt de man, zo nodig met een beroep op art. 22 Rv, om alle gegevens in het geding te brengen ten aanzien van:

Het is aan de vrouw, als onderhoudsgerechtigde, te stellen – en bij (voldoende gemotiveerde) betwisting te bewijzen – dat sprake is van feiten en omstandigheden die nopen tot een afwijking van de hoofdregel dat bij het bepalen van de draagkracht van de onderhoudsplichtige met alle schulden rekening dient te worden gehouden.

Uit de door de man overgelegde stukken (p. 55 t/m 66) zijn de schulden van de man genoegzaam gebleken. De vrouw heeft ook niet weersproken dat de man thans nog (niet huwelijkse) schulden heeft en dat hij daarop met een bedrag van € 869,-- (616 + 253) aflost. Zij heeft slechts gesteld dat de man met het in 2016 vrijgekomen deel van de opbrengst van de echtelijke woning de (niet huwelijkse) schulden had moeten aflossen. Nu zij evenwel heeft nagelaten inzichtelijk te maken in hoeverre de schulden van de man daarmee hadden kunnen worden afgelost – waardoor het hof niet in staat is gesteld tot een vaststelling te komen van de schulden waarmee geen rekening moet worden gehouden – en een deel van de schulden bovendien eerst na 2016 is ontstaan, heeft de vrouw niet aan haar stelplicht voldaan. Derhalve zal het hof bij het bepalen van de draagkracht van de man rekening houden met een maandelijkse aflossing van € 869,-- op zijn schulden.

Het hof zal het op grond van art. 22 Rv gedane verzoek van de vrouw afwijzen, nu dit verzoek, mede gelet op de door de man wèl in het geding gebrachte gegevens, onvoldoende is toegelicht, met name in hoeverre dit op de zaak betrekking hebbende bescheiden zijn in de zin van art. 22 Rv en welke betekenis deze bescheiden hebben voor de beslissing van het geschil over de schulden.

Kosten omgang

De vrouw voert daartegen het volgende aan.

De kinderen gaan naar dure privéscholen. Zij heeft al meerdere malen voorgesteld en ook geregeld dat de kinderen naar tweetalig onderwijs zouden gaan met normale lasten. De man heeft telkens op het allerlaatste moment aangegeven dat hij toch wil dat de kinderen op privéscholen blijven. De kosten daarvoor dienen dan ook volledig voor rekening van de man te komen.

Als deze kosten op de draagkracht van de man in mindering worden gebracht, betekent dit dat zij in feite meer dan haar helft van het schoolgeld voldoet. Bovendien betaalt ook zij bij gebreke van voldoende eigen inkomen haar helft van het schoolgeld uit haar vermogen.

Vaststelling van de alimentatie

Het was de eigen keuze van de vrouw om met de kinderen aan de andere kant van de wereld te gaan wonen en hem in Australië achter te laten. Daarbij past dat zij dan ook voor zichzelf zorgt. De vrouw heeft tijdens het huwelijk gewerkt en zij is ook nu weer aan de slag. De kinderen zitten op de middelbare school. Blijkens de wetshistorie is de termijn van twaalf jaren gekozen uitgaande van het ongunstigste geval van een huwelijk waarin het jongste kind geboren werd toen de ouders scheidden. Deze termijn stelt de alimentatiegerechtigde in staat de zorg voor de kinderen op zich te nemen en na verloop van tijd, wanneer de kinderen naar zelfstandigheid toegroeien, zich erop voor te bereiden in eigen levensonderhoud te voorzien (MvT, Kamerstukken 111985/86, 19 295, nr. 3, p. 7). Deze situatie doet zich thans reeds voor. Met de verzochte limitering wordt de vrouw een overgangsperiode geboden.

De vrouw voert daartegen het volgende aan. Er is geen enkele reden om de partneralimentatie te limiteren. Zij is nog steeds druk met het opvoeden van de kinderen, c.q. hen te begeleiden in hun weg naar volwassenheid.

De man was de grote verdiener tijdens het huwelijk. De vrouw heeft de kinderen verzorgd. Anders dan de man stelt heeft zij niet altijd gewerkt tijdens het huwelijk en in haar eigen levensonderhoud voorzien. De vrouw is na de echtscheiding psychisch zwaar overbelast. De echtscheiding heeft zwaar op haar gedrukt. Thans werkt zij aan haar toekomst.

Het hof overweegt als volgt.

In verband met de ingrijpende gevolgen van limitering dienen hoge eisen te worden gesteld aan de te stellen en zo nodig te bewijzen bijzondere omstandigheden die limitering op een kortere termijn dan de wettelijke alimentatietermijn van twaalf jaar rechtvaardigen.

Het hof is van oordeel dat de door de man gestelde omstandigheden, die door de vrouw zijn betwist niet zodanig bijzonder zijn, dat limitering gerechtvaardigd is. Het hof wijst het verzoek van de man tot limitering dan ook af. Grief 4 van de man faalt. Zoals hiervóór in rov. 9.5.3. overwogen, ziet het hof wel aanleiding de partneralimentatie met ingang van 1 augustus 2021 op nihil te stellen.

Onkosten betaling alimentatie (grief II van de vrouw)

Het hof overweegt als volgt.

Zoals hiervóór overwogen dient de man aan de vrouw het nominale bedrag van € 517,-- per maand te betalen (art. 6:111 BW) . Hieruit volgt dat de kosten voor het overmaken van dit bedrag voor rekening van de man komen. In zoverre slaagt grief II (die voorts betrekking heeft op het koersverlies ter zake van de verdeling van een gedeelte van de opbrengst van de woning).

Kosten tenuitvoerlegging alimentatie (grief III van de vrouw)

Grief III van de vrouw betreft de kosten van tenuitvoerlegging in verband met de kinder- en partneralimentatie. Ter toelichting voert zij het volgende aan.

De man werkt vanaf het eerste moment van echtscheiding niet mee. Zij heeft de grootste zorg dat zij, als de man de kinder- en partneralimentatie niet voldoet, veel kosten moet maken. De man heeft al meerdere malen niet op tijd aan zijn verplichtingen voldaan.

De vrouw verzoekt de man ter veroordelen in de kosten van de tenuitvoerlegging van de kinder- en partneralimentatie indien hij daar niet (tijdig) aan voldoet.

Vervangende toestemming (grief I van de vrouw)

Opbrengst echtelijke woning (grief 5 van de man)

Ter mondelinge behandeling heeft hij verklaard dat de opbrengst van de woning in depot was geplaatst omdat na de verkoop van de woning vanuit het advocatenkantoor geld naar de bank moest worden overgemaakt als aflossing van de hypotheek. De man stelt dat een daartoe strekkend verzoek van de vrouw voor de advocaat in Engeland voldoende is om de gelden aan partijen bij helfte uit te keren.

De vrouw voert daartegen het volgende aan.

De gelden dienen bij de advocaat in Engeland te blijven liggen “totdat de zaak volledig geregeld is, zodat er absolute zekerheid is dat pensioenverdeling gaat plaatsvinden en ook andere zaken financieel kunnen worden geregeld. Zolang de man niet meewerkt aan een deugdelijke verdeling en niet inzichtelijk maakt hoe en op juiste wijze in Engeland en Australië de pensioenverdeling plaatsvindt, conform het recht in respectievelijk Engeland en Australië, dienen de gelden geparkeerd te worden en niet de instructie te worden gegeven om nu al bij helfte te verdelen”.

Ter mondelinge behandeling heeft de vrouw verklaard dat de gelden in depot waren gezet omdat – nadat partijen in Australië bijna tot algehele overeenstemming waren gekomen – duidelijk werd dat de man geen partneralimentatie wilde gaan betalen of tot pensioenverevening wilde overgaan.

Het hof overweegt als volgt.

Blijkens de overgelegde stukken is de opbrengst van de echtelijke woning, een bedrag van GBP 180.453,81, in depot gegeven bij [solicitor] van [kantoor] , [kantoorplaats] . Op het “Completion statement” (date of exchange 18 januari 2016, date of completion 22 januari 2016), overgelegd als productie 4 bij het aanvullend beroepschrift vermeerdering/wijziging van eis staat vermeld:

”funds to be held by [kantoor] until divorce settled

50% net proceeds to:- 50% net proceeds to:-

[de man] [de vrouw] ”

Zowel uit de bestreden beschikking als uit het “Completion statement” blijkt dat partijen het erover eens zijn dat het (resterend) in depot gehouden bedrag bij helfte tussen partijen dient te worden verdeeld.

Blijkens het “Completion statement” dienen de depotgelden te worden vastgehouden “until divorce [is] settled”. Een nadere toelichting daarop wordt in genoemd document niet gegeven. Uit de stellingen van partijen blijkt dat zij bij verschillende gelegenheden depotgelden bij helfte uitgekeerd hebben gekregen waardoor er thans nog een bedrag van GBP 90.000,-- resteert. Hieruit leidt het hof af dat depotbedragen vrijgegeven kunnen worden als partijen het daarover eens zijn. Voor de (nieuwe) voorwaarde die de vrouw thans aan het vrijgeven van de depotgelden verbindt – de gelden moeten worden vastgehouden totdat “er absolute zekerheid is dat pensioenverdeling gaat plaatsvinden en ook andere zaken financieel kunnen worden geregeld” – ziet het hof in het licht van het voorgaande geen ruimte. Het hof zal het verzoek van de man de vrouw te gelasten om de advocaat in Engeland te instrueren de helft van het bij die advocaat op de rekening staande bedrag aan hem uit te keren, daarom toewijzen. In zoverre slaagt de grief van de man. Nu er geen aanleiding bestaat te veronderstellen dat de vrouw uit eigen beweging haar medewerking niet zal verlenen ter zake, zal het hof het verzoek van de man daaraan een dwangsom van € 5.000,-- per dag te verbinden, afwijzen.

Gelet op het voorgaande zal het hof het (bij aanvullend verzoekschrift vermeerdering/wijziging van eis gedaan) verzoek van de vrouw ter zake (te bepalen dat de gelden die zich in depot bij de Engelse advocaat bevinden volledig naar haar rekening worden overmaakt, althans een bedrag dat het hof juist acht) afwijzen.

Het koersverlies ter zake van de opbrengst van de woning (grieven II en VII van de vrouw)

Grief II en grief VII van de vrouw houden in dat de rechtbank ten onrechte haar verzoek ter zake van koersverlies heeft afgewezen. Ter toelichting op haar grief voert zij het volgende aan.

Van de opbrengst van de woning hebben partijen conform afspraak ieder een gedeelte uitgekeerd gekregen. De man heeft zijn gelden direct verkregen, maar hij heeft geblokkeerd dat de vrouw haar deel zou krijgen. Op dat moment was sprake van Brexit en koersverlies van het Britse Pond. Zij verzoekt de man te veroordelen dit verlies van € 3.444,16 aan haar te voldoen.

Pensioen ( grieven V en VI van de vrouw)

Bevoegdheid en toepasselijk recht

Hiertegen keren zich de grieven V en VI van de vrouw.

Grief V houdt in dat de rechtbank ter zake de verdeling van pensioen in rov. 4.3.19 ten onrechte niet de verdeling c.q. pensioenverevening van het pensioen dat in Australië is opgebouwd, heeft meegenomen. Ter toelichting op deze grief voert zij het volgende aan.

“Het pensioen dat de man in Engeland heeft opgebouwd wordt verdeeld. Echter de man weigert om hieraan uitvoering te geven, althans verduidelijk zodanig dat duidelijk is dat bij de pensioenfondsen in Engeland, althans de pensioenfondsen die in Engeland het pensioen voor de vrouw en de man hebben opgebouwd, dit uitgekeerd wordt bij pensioengerechtigde leeftijd c.q. verrekend rechtstreeks met de vrouw. Ten onrechte is bepaald door de rechtbank, zonder onderbouwing van de zijde van de man, dat er geen pensioenvereveningsregeling in Australië zou zijn. De vrouw stelt dat daarvan wel sprake is.”

De vrouw verwijst naar productie 5.

Grief VI houdt in dat de rechtbank in rov. 4.3.20 ten onrechte haar verzoek om informatie over het pensioen van de man in Engeland en Australië heeft afgewezen.

Zij stelt dat de man de opgebouwde pensioenen in Engeland en Australië inzichtelijk moet maken. In de toelichting op de grief verzoekt de vrouw het hof “de man te verplichten al het nodige te doen, zodat duidelijkheid is bij de pensioenfondsen in Engeland en Australië dat de vrouw gedurende de huwelijksjaren meedeelt in het pensioen van de man en dat er een rechtstreekse aanspraak van de vrouw ontstaat voor deze pensioenen in Engeland en Australië conform de wet en naar analogie van de Wet Pensioenverevening die Nederland kent”

Ter zitting heeft de vrouw haar verzoek nader geduid in die zin dat zij geen aanspraak maakt op het Australische pensioen van de man als de man afziet van haar Britse pensioen. Volgens haar is het het gemakkelijkst als partijen beiden alleen aanspraak maken op het Engelse pensioen van GBP 300.000,--.

Het door de man in Engeland opgebouwde pensioen.

9.27.3.1. Op grond van de Matrimonial Causes Act 1973 (hierna: MCA) komt de rechter een ruime discretionaire bevoegdheid toe bij het nemen van maatregelen betreffende de vermogens van de echtgenoten, met inbegrip van de beslissingen met betrekking tot pensioen (section 21 e.v. MCA). Section 25 MCA bevat een opsomming van 'aangelegenheden waarmee de rechtbank rekening moet houden bij het beslissen hoe haar bevoegdheden uit te oefenen'. Deze zijn uitgewerkt in de Engelse rechtspraak. Blijkens de uitspraak in White vs White ([2000]2FLR 981) is bij de financiële afwikkeling van het huwelijk ‘fairness’ de voornaamste richtlijn.

Gezien het verhandelde ter zitting zal het hof bepalen dat beide partijen hun volledige medewerking dienen te verlenen aan een gelijke verdeling van het in Engeland door de man opgebouwde pensioen.

Het door de man in Australië opgebouwde pensioen (en het door de vrouw in Engeland opgebouwde pensioen).

9.27.3.2. De man heeft ter zitting – ofschoon daartoe in de gelegenheid gesteld – niet meer expliciet gereageerd op het eveneens ter zitting door de vrouw nader geduide verzoek/voorstel om het in Australië door de man, tijdens het huwelijk opgebouwde pensioen niet te verdelen, indien de man afziet van zijn aanspraak op het door de vrouw in Engeland opgebouwde pensioen.

Het staat vast dat de man niet zelf een verzoek heeft gedaan tot verdeling van laatstgenoemd pensioen, zodat het hof hierover ook geen beslissing kan nemen.

Ook op de verdeling van het Australische pensioen van de man is Engels recht van toepassing, zoals hiervoor weergegeven. Dit betekent dat in beginsel ook het tijdens het huwelijk opgebouwde Australische pensioen van de man bij helfte dient te worden verdeeld.

Daarbij staat het partijen echter vrij om – zoals de vrouw voorstelt – overeen te komen het in Australië door de man opgebouwde pensioen niet te verdelen, indien de man afziet van zijn aanspraak op het door de vrouw in Engeland opgebouwde pensioen (voor welk pensioen ook een gelijke verdeling geldt). Het hof zal verstaan dat de man zijn medewerking dient te verlenen aan een gelijke verdeling van het door de man in Australië opgebouwde pensioen, waarbij het partijen echter vrij staat om een afwijkende regeling te treffen als in deze rechtsoverweging weergegeven.

Proceskosten (grief VIII van de vrouw)

De vrouw stelt dat de man veroordeeld dient te worden in de proceskosten. Zij voert daartoe het volgende aan.

De man heeft een onredelijke proceshouding ingenomen. Hij heeft misbruik van het procesrecht gemaakt. Hij werkt niet mee en wil niet tot regelingen komen. De vrouw heeft onnodig veel juridische kosten gemaakt.