Rechtbank Limburg 31-01-2018, ECLI:NL:RBLIM:2018:12470

het verzoek tot vaststelling van een zorgregeling

Tussen partijen bestaat een lange voorgeschiedenis waarin beschuldigingen van de vader aan het adres van de moeder ter zake seksueel misbruik van [minderjarige 1] en mishandeling van de kinderen en strafbare feiten jegens de vader, welke tot een strafprocedure hebben geleid, een grote rol hebben gespeeld. De moeder is bij arrest van het gerechtshof Den Haag van

28 februari 2014 vrijgesproken van seksueel misbruik van [minderjarige 1] en van mishandeling van beide kinderen en het ter zake te laste gelegde jegens de vader. Daarbij is van belang dat het hof heeft overwogen dat naar alle waarschijnlijkheid in het geheel geen sprake is geweest van seksueel misbruik van [minderjarige 1] en van mishandeling van de kinderen, laat staan dat de moeder zich daaraan heeft schuldig gemaakt. Het hof overweegt daarbij niet uit te sluiten dat de aangifte is ingegeven door de wijze waarop in de ogen van de vader de echtscheiding verliep. Desondanks is de vader blijven volharden dat genoemde feiten wel hebben plaatsgevonden en heeft hij de kinderen uit het leven van de moeder getrokken. De hulpverlening die in het kader van ondertoezichtstelling is ingezet heeft dit niet kunnen veranderen en de kinderen kunnen vanuit hun afhankelijkheidspositie van de vader niet anders dan uiting geven aan datgene waarvan zij denken dat dit aansluit bij de mening van hun directe opvoedingsomgeving (de vader). De stelling van de vader dat hij er alles aan heeft gedaan om het contact te herstellen wordt door de stukken niet onderbouwd doch de stukken geven eerder een beeld van het tegenovergestelde.

4.3.

Inzet van diverse middelen zoals een ondertoezichtstelling, een bijzonder curator en een begeleide omgangsregeling (BOR) heeft in het verleden geen verandering kunnen brengen in de houding van de vader en daarmee het beeld dat de kinderen van de moeder hebben, zodat eerdere pogingen tot het doorbreken van de weerstand van de kinderen en het komen tot contactherstel zijn mislukt. De rechtbank constateert dat onder die omstandigheden en gezien het (uitblijven van) resultaat van de eerder ingezette middelen, niet te verwachten valt dat de weerstand van [minderjarige 1] en [minderjarige 2] tegen (contact met) hun moeder kan worden doorbroken. Voor de doorbreking van die weerstand is de houding van de vader als zijnde de opvoeder en verzorger van [minderjarige 1] en [minderjarige 2], en zijn communicatie over de moeder naar de kinderen toe, van doorslaggevend belang. In de onderhavige procedure is echter wederom gebleken dat de vader niet voornemens is zijn houding in dezen te veranderen, zodat bijvoorbeeld een traject om de communicatie tussen de ouders te herstellen - hetgeen zoals ook eerder door de bijzonder curator al is geconstateerd noodzakelijk is in het belang van de kinderen - op dit moment onhaalbaar is. Met de raad is de rechtbank dan ook van oordeel dat een herhaling van zetten door opnieuw middelen zoals een raadsonderzoek of BOR in te zetten, niet zinvol is omdat niet te verwachten valt dat dit verandering zal brengen in de huidige situatie.

4.4.

De vader heeft naar het oordeel van de rechtbank zijn ouderlijke verantwoordelijkheid, inhoudende dat hij als gezagdragende ouder verplicht is om de ontwikkeling van de band van zijn kinderen met de moeder te bevorderen, veronachtzaamt. Dit heeft tot gevolg dat de identiteitsontwikkeling van de kinderen ernstig in het gedrang komt omdat de kinderen niet in de gelegenheid worden gesteld een eigen beeld van hun moeder te vormen. In de onderliggende uitzonderlijke omstandigheden leidt dit er bovendien toe dat de kinderen opgroeien met een door de vader ingegeven onjuist beeld van hun moeder dat is gebaseerd op traumatische ervaringen die juridisch nooit hebben plaatsgevonden maar voor de kinderen werkelijkheid zijn, wat bij beide kinderen leidt tot een zekere mate van angst. Met de moeder is de rechtbank van oordeel dat deze situatie in het licht van de ontwikkeling van [minderjarige 1] en [minderjarige 2] naar volwassenheid zeer onwenselijk is, maar de rechtbank acht deze situatie op dit moment onomkeerbaar aangezien de daartoe benodigde inzet en medewerking van de vader ontbreekt. De rechtbank overweegt dat voor opstarten van een traject om, op welke wijze dan ook, naar contactherstel tussen de moeder en de kinderen toe te werken, noodzakelijk is dat de vader meewerkt om te zorgen dat het beeld van de kinderen wordt bijgesteld.

4.5.

De rechtbank ziet zich gezien het hiervoor gestelde voor een enorm dilemma geplaatst. De moeder heeft namelijk naar het oordeel van de rechtbank recht op omgang en het door haar gedane verzoek acht de rechtbank ook redelijk, terwijl de vader naar het oordeel van de rechtbank zijn ouderlijke verantwoordelijkheid om de ontwikkeling van de band van de kinderen met de moeder te bevorderen grof veronachtzaamt. De rechtbank dient echter vooral naar het belang van de kinderen te kijken boven het belang van de moeder om contact met haar kinderen te hebben. Hoewel de rechtbank van oordeel is dat de rust in de huidige thuissituatie en de opvoedomgeving van [minderjarige 1] en [minderjarige 2] nog steeds, zoals reeds door deze rechtbank in 2015 bij de verlenging van de ondertoezichtstelling is geconstateerd, een ‘schijnrust’ is, moet deze situatie gezien het hardnekkig ingesleten negatieve moederbeeld van de kinderen, worden beschouwd als de voor de kinderen op dit moment minst schadelijke toestand. Met de raad is de rechtbank van oordeel dat de kinderen zoveel blokkade bieden dat het gedwongen opleggen van contacten met de moeder eerder een negatief dan een positief effect zal hebben.

De rechtbank acht het nu dan ook niet in het belang van de kinderen om een zorgregeling met de moeder vast te stellen en zal daarom het verzoek van de moeder vanwege dat belang moeten afwijzen.

4.6.

De rechtbank overweegt aanvullend dat het recht op contact, zowel het recht is van de ouder als van het kind om met elkaar contact te hebben. [minderjarige 1] en [minderjarige 2] hebben dan ook nog steeds de mogelijkheid om zelf contact met hun moeder op te nemen. De rechtbank acht niet ondenkbeeldig dat de kinderen, wanneer zij in een andere leeftijdsfase komen, hun mening met betrekking tot contact met de moeder zullen wijzigen. De rechtbank benadrukt dan ook nogmaals dat het [minderjarige 1] en [minderjarige 2] altijd vrij staat om contact te zoeken met hun moeder, wanneer zij daartoe behoefte voelen.

De rechtbank acht voorts van belang dat de vader goed naar zichzelf kijkt en hulp zoekt om te ontdekken waar zijn weerstand tegen het contact tussen de moeder en de kinderen vandaan komt, zodat deze kan worden opgeheven ten behoeve van het welzijn van de kinderen. Het is voor [minderjarige 1] en [minderjarige 2] van groot belang, ook voor het aangaan van relaties op latere leeftijd, te weten wie hun moeder is en daar contact mee te hebben. Gezien de ervaringen in soortgelijke zaken, is te verwachten dat de kinderen later problemen zullen ondervinden met het aangaan van relaties indien er niets verandert.

het verzoek tot oplegging van een tijdelijk contactverbod

De rechtbank dient vervolgens het verzoek van de vader tot het opleggen van een tijdelijk contactverbod te beoordelen.

De moeder heeft sinds de start van de onderhavige procedure laten zien dat ze in staat is het belang van de kinderen voorop te stellen, in die zin dat ze hen gunt om rustig en veilig op te groeien door hen niet op eigen initiatief te benaderen, afgezien van het sturen van kaartjes naar hun huisadres. Ter zitting is het de moeder duidelijk geworden dat het feit dat zij ook brieven heeft gestuurd naar de muziekleraar en deken, die in het leven van de kinderen betrokken zijn, voor onnodige onrust heeft gezorgd. De rechtbank gaat ervan uit dat de moeder zich in de toekomst met het sturen van kaartjes louter naar de kinderen zal richten, zodat de kinderen op die manier, mits ze dat willen, enigszins in de gelegenheid zijn om een (weliswaar beperkt) beeld te vormen van de moeder. De moeder heeft op geen andere manier geprobeerd de contacten met de kinderen te hervatten dan via de weg van een gerechtelijke procedure. De rechtbank heeft op de gronden als hiervoor overwegen moeders verzoek om een contactregeling afgewezen. Bij die stand van zaken is de rechtbank van oordeel dat het verzoek van de vader tot ontzegging van contact, moet worden afgewezen. Zoals de vader zelf al in de formulering van zijn verzoek benoemt, kan de moeder het contact met de kinderen slechts tijdelijk, namelijk voor de maximale duur van een jaar, worden ontzegd. Dat blijkt uit het bepaalde in artikel 1:253a en de vaste jurisprudentie van de Hoge Raad. Hoewel contact tussen de moeder en de kinderen op dit moment, zoals hiervoor overwogen, ernstig nadeel voor de kinderen kan opleveren, heeft het gevraagde contactverbod in de onderhavige omstandigheden geen meerwaarde en heeft de vader daar geen belang bij. De moeder heeft immers reeds jarenlang geen enkel contactmoment met de kinderen gehad en heeft hen hiertoe ook nooit persoonlijk benaderd. Te verwachten valt dat de moeder ook de in deze te geven beschikking, waarin haar verzoek tot vaststelling van een zorgregeling zal worden afgewezen, zal naleven. De moeder vormt geen bedreiging voor de kinderen. De rechtbank zal het verzoek van de vader aangaande het contactverbod dan ook afwijzen.