Rechtbank Zeeland-West-Brabant 21-03-2019, ECLI:NL:RBZWB:2019:1186

Het standpunt van de officier van justitie

De officier van justitie acht wettig en overtuigend bewezen dat verdachte zich aan het onder 1 ten laste gelegde feit schuldig heeft gemaakt, te weten het onttrekken van de minderjarige [naam 1] aan het gezag van haar vader. Zij baseert zich daarbij op het politieonderzoek waaruit blijkt dat verdachte en haar toenmalige partner [naam 3] met [naam 1] vanuit België – via Santa Dominco – naar Curaçao zijn vertrokken zonder toestemming en zonder medeweten van de vader. Zij betrekt hierbij het feit dat verdachte haar woning, baan en telefoonabonnement had opgezegd, de inhoud van de brieven die verdachte heeft geschreven naar haar moeder en de koning en koningin, de uitlating van verdachte bij haar aanhouding inhoudende dat Curaçao geen uitleveringsverdrag heeft bij onttrekkingen, alsmede het feit dat verdachte tijdens de reis een oude beschikking van de rechtbank had meegenomen waarin stond dat zij het eenhoofdig gezag had over [naam 1] .

De officier van justitie heeft vrijspraak van het onder 2 ten laste gelegde feit bepleit, wegens het ontbreken van voldoende wettig en overtuigend bewijs.

Het standpunt van de verdediging

De verdediging heeft ten aanzien van feit 1 geen bewijsverweer gevoerd.

De verdediging is van mening dat de rechtbank niet tot een bewezenverklaring van feit 2 kan komen vanwege onvoldoende wettig en overtuigend bewijs. De verdediging betoogt – kort gezegd – dat het belastende bewijs het relaas van zijn cliënte onvoldoende falsificeert.

Het oordeel van de rechtbank

feit 1

Verdachte heeft op de terechtzitting van 7 maart 2019 verklaard dat zij samen met haar toenmalige partner [naam 3] op 31 december 2017 met haar dochter [naam 1] vanuit België is vertrokken voor een vakantie naar Curaçao, terwijl zij met [naam 2] gezamenlijk het gezag had over [naam 1] . Zij had [naam 2] niet om toestemming gevraagd om met [naam 1] op vakantie te gaan en had hem ook niet laten weten dat ze weg gingen en waar zij verbleven.

Nu verdachte feit 1 heeft bekend en door haar raadsman hiervoor geen vrijspraak is bepleit, zal de rechtbank volstaan met een opgave van bewijsmiddelen, als bedoeld in artikel 359, derde lid, van het Wetboek van Strafvordering.

De rechtbank bezigt als bewijsmiddelen:

feit 2

De rechtbank is met de officier van justitie en de verdediging van oordeel dat er onvoldoende bewijs voorhanden is om te komen tot een bewezenverklaring van feit 2 zodat verdachte van dit feit wordt vrijgesproken. Het dossier bevat meerdere aanwijzingen dat sprake zou kunnen zijn van het doen van een valse aangifte door verdachte. Op grond van het dossier kan echter niet met voldoende zekerheid worden vastgesteld dat daadwerkelijk sprake is van een valse aangifte. Bij dergelijke twijfel dient de vraag of een verdachte het ten laste gelegde heeft begaan, altijd in het voordeel van verdachte uit te vallen en dit maakt dan ook dat de rechtbank het ten laste gelegde niet wettig en overtuigend bewezen acht. Het feit dat de strafzaak tegen [naam 2] is geseponeerd en de sepotcode uiteindelijk op 01 (dat wil zeggen onterecht als verdachte aangemerkt) is gesteld, maakt dit niet anders.

De bewezenverklaring

De rechtbank acht wettig en overtuigend bewezen dat verdachte

feit 1

zij op een of meer tijdstippen, in of omstreeks de periode van 23 december 2017 tot en met 20 april 2018, te Halsteren, gemeente Bergen op Zoom, althans in Nederland en/of te België en/of te Curaçao, tezamen en in vereniging met een of meer anderen, althans alleen,

(telkens) opzettelijk een minderjarige, te weten: [naam 1] (geboren op [geboortedatum 1] ), heeft onttrokken aan het wettig over die minderjarige gestelde gezag en/of aan het opzicht van degene die dat gezag desbevoegd (mede) over die minderjarige uitoefende (te weten: het gezag van de vader van de minderjarige, genaamd: [naam 2] ),

immers heeftbben verdachte en/of haar mededader(s) daar toen (telkens) (in strijd met de afspraken en/of zonder medeweten en/of toestemming van genoemde [naam 2] ), toen en daar tezamen en in vereniging met anderen of een ander, althans alleen, die minderjarige meegenomen (en aldus voornoemde minderjarige buiten het bereik en/of de invloedssfeer van die [naam 2] gebracht en/of gehouden), zulks terwijl voornoemde minderjarige (telkens) beneden de twaalf jaren oud was.

Voor zover er in de tenlastelegging kennelijke taal- en/of schrijffouten voorkomen, zijn die fouten in de bewezenverklaring verbeterd. Verdachte is daardoor niet in haar verdediging geschaad.

De rechtbank acht niet bewezen hetgeen meer of anders is ten laste gelegd. Verdachte zal daarvan worden vrijgesproken.

De vordering van de officier van justitie

De officier van justitie vordert aan verdachte op te leggen een taakstraf voor de duur van 200 uren, te vervangen door 100 dagen hechtenis, met aftrek van voorarrest, alsmede een gevangenisstraf voor de duur van 6 maanden voorwaardelijk, met een proeftijd van 2 jaren, met daaraan gekoppeld de voorwaarden zoals de reclassering in haar rapport van 1 maart 2019 heeft geadviseerd.

Het standpunt van de verdediging

De verdediging verzoekt rekening te houden met de voorgeschiedenis. Tussen verdachte en [naam 2] was een strijd ontstaan over de omgang met [naam 1] waarbij vele civiele rechtszaken waren gevoerd. [naam 1] was onder toezicht gesteld van Stichting Jeugdbescherming Brabant (JBB) en verdachte voelde zich door de betrokken instanties niet gehoord. Zij zag in het belang van [naam 1] in die situatie geen andere uitweg dan om zich tijdelijk te onttrekken en met [naam 1] op vakantie naar Curaçao te gaan om zo tot rust te komen. De verdediging verzoekt verder rekening te houden met het blanco strafblad van verdachte, het feit dat alle schorsingsvoorwaarden door verdachte tot op heden zijn nageleefd, zij een eigen kapperszaak heeft waar zij minimaal 25 uren per week werkt en sinds er een nieuwe gezinsvoogd is aangesteld de samenwerking met [naam 2] veel beter verloopt. Verdachte en [naam 2] zijn inmiddels ook gestart met een hulpverleningstraject bij Psychologenpraktijk Johan van Schaik. De verdediging verzoekt gelet op het vorenstaande om aan verdachte geen onvoorwaardelijke gevangenisstraf op te leggen. De verdediging bepleit primair een volledig voorwaardelijke gevangenisstraf op te leggen, subsidiair een taakstraf waarvan al dan niet een gedeelte voorwaardelijk zonder oplegging van bijzondere voorwaarden. Volgens de verdediging is er al genoeg hulp aanwezig en is behandeling niet nodig.

Het oordeel van de rechtbank

Verdachte heeft haar dochter onttrokken aan het gezag van haar vader, die samen met haar met het ouderlijk gezag was belast, door de afspraken in het kader van de omgangsregeling niet na te komen. Zij heeft samen met haar toenmalige partner haar dochter, zonder medeweten en toestemming van de vader, naar Curaçao meegenomen en verbleef daar gedurende vier maanden, tot haar aanhouding. Ook de betrokken overheidsinstanties zijn door haar niet geïnformeerd. Gedurende die maanden heeft de vader op geen enkele wijze contact met zijn dochter gehad, wist hij niet waar zij was en verkeerde hij voortdurend in onzekerheid omtrent het lot van zijn dochter. Dit heeft de vader logischerwijs emotioneel erg aangegrepen. Dat het kind weer is teruggekeerd naar Nederland en haar vader weer heeft kunnen zien is niet de verdienste van verdachte, maar van adequaat optreden van diverse (Nederlandse en buitenlandse) opsporingsdiensten en andere overheidsdiensten en organisaties. Verdachte heeft verklaard dat slechts sprake was van een (verlengde) vakantie en het verblijf op Curaçao van tijdelijke aard was. Uit het dossier komt echter een ander beeld naar voren, namelijk dat verdachte van plan was voor langere tijd met haar partner, medeverdachte, en dochter weg te blijven. Medeverdachte heeft zijn baan opgezegd en verdachte heeft haar eigen kapsalon achtergelaten. Ze hebben de huur van hun woning in Essen opgezegd en de politie relateert dat, volgens de verhuurder van het huis waarin zij op Curaçao verbleven, er een huurcontract van een jaar was afgesloten. Verdachte heeft verklaard dat zij handelde in het belang van haar dochter, maar in feite heeft zij voor eigen rechter gespeeld, de beslissingen van de kinderrechter genegeerd en haar eigen belangen boven het belang van aangever en van hun dochter gesteld, hetgeen de rechtbank haar ernstig aanrekent.

Bij de op te leggen straf heeft de rechtbank ook acht geslagen op het rapport van de

reclassering van 1 maart 2019. De reclassering acht de kans op herhaling aanwezig zolang er strijd blijft bestaan tussen verdachte en de vader van [naam 1] . Het valt de reclassering op dat verdachte onvoldoende tot niet heeft stilgestaan bij de gevolgen van haar gedrag. De reclassering heeft onvoldoende zicht op de mogelijk achterliggende problematiek/redenen van de keuze van verdachte en vindt haar keuze opvallend en zorgelijk te noemen. De reclassering adviseert daarom nader onderzoek te doen naar de motieven of eventueel achterliggende emoties die het delictgedrag mogelijk ingegeven hebben. Zij adviseert een (deels) voorwaardelijke straf met daaraan gekoppeld een meldplicht, een ambulante behandelverplichting en de verplichting tot medewerking aan de hulpverlening vanuit JBB. De rechtbank onderschrijft het advies van de reclassering.

De rechtbank houdt er rekening mee dat verdachte een blanco strafblad heeft.

Alles afwegende acht de rechtbank de door de officier van justitie geëiste straf passend en geboden. Met het voorwaardelijk deel van deze straf wordt beoogd verdachte ervan te weerhouden opnieuw strafbare feiten als de onderhavige te plegen. In navolging van het advies van de reclassering zal de rechtbank aan de voorwaardelijke gevangenisstraf, naast de gebruikelijke algemene voorwaarden, de bijzondere voorwaarden verbinden zoals door de reclassering zijn geadviseerd. De bijzondere voorwaarden zullen niet dadelijk uitvoerbaar worden verklaard, zoals door de reclassering is geadviseerd. De bewezenverklaarde onttrekking aan het gezag bevat geen gedraging die onmiskenbaar gericht is tegen of gevaar veroorzaakt voor de onaantastbaarheid van het lichaam van een of meer personen zodat voor dadelijke uitvoerbaarverklaring geen plaats is.