Gerechtshof Arnhem-Leeuwarden 12-03-2019, ECLI:NL:GHARL:2019:2339

Het verloop van de procedure blijkt uit:

- het beroepschrift tevens verzoek tot schorsing van de uitvoerbaarheid van de bestreden beschikking met productie(s), ingekomen op 3 augustus 2018;

- het verweerschrift;

- een journaalbericht van mr. Holtrop van 19 september 2018 met productie(s).

Het verzoek van de man tot schorsing van de uitvoerbaarheid bij voorraad van de beschikking waarvan beroep is behandeld ter zitting van 18 september 2018. Het hof heeft bij beschikking van 27 september 2018 dit verzoek afgewezen en de man veroordeeld in de kosten van deze procedure, aan de zijde van de vrouw begroot op € 605,--, en deze proceskostenveroordeling uitvoerbaar bij voorraad verklaard.

De mondelinge behandeling in de hoofdzaak heeft op 4 februari 2019 plaatsgevonden. De man is niet in persoon verschenen maar werd ter zitting vertegenwoordigd door zijn advocaat. De vrouw is in persoon verschenen, bijgestaan door haar advocaat.

Ter mondelinge behandeling heeft mr. Lucas met toestemming van het hof de meest recente jaaropgave van [B] N.V. van de vrouw (van 2018) overgelegd.

Na de mondelinge behandeling is, met toestemming van het hof, ingekomen een journaalbericht van mr. Holtrop van 5 februari 2019 met de in het dossier van het hof ontbrekende productie 3 van het beroepschrift (overzicht van de sollicitatieactiviteiten).

De man en de vrouw zijn de ouders van:

- [de minderjarige1] (verder te noemen: [de minderjarige1] ), geboren [in] 2008, en

- [de minderjarige2] (verder te noemen: [de minderjarige2] ), geboren [in] 2013.

De samenwoning van partijen is nadien verbroken. De kinderen hebben hun hoofdverblijf bij de vrouw. De vrouw heeft samen met haar nieuwe partner [in] 2018 een dochter, [D 1] , gekregen.

De man is met drie grieven in hoger beroep gekomen van de beschikking van 15 mei 2018. Deze grieven beogen het geschil in hoger beroep in volle omvang aan de orde te stellen. De man verzoekt het hof de bestreden beschikking te vernietigen en het verzoek van de vrouw om te bepalen dat de man kinderalimentatie dient te voldoen ten behoeve van [de minderjarige1] en [de minderjarige2] alsnog af te wijzen.

Tussen partijen is in geschil op welk bedrag de behoefte van [de minderjarige1] en [de minderjarige2] dient te worden vastgesteld.

Niet in geschil is dat partijen medio 2016 hun relatie hebben verbroken en dat de behoefte van [de minderjarige1] en [de minderjarige2] berekend kan worden aan de hand van de tabel "Eigen aandeel van ouders in de kosten van kinderen" van 2016, behorend bij het rapport van de Expertgroep Alimentatienormen.

Naast het aantal kinderen en de leeftijd van de kinderen, is in de tabel het netto gezinsinkomen in de laatste periode van de relatie dan wel het huwelijk een bepalende factor. Daarmee wordt tot uitdrukking gebracht dat de behoefte van het kind is gerelateerd aan het welstandsniveau van de ouders.

De rechtbank is bij het vaststellen van de behoefte van de kinderen, bij gebrek aan andersluidende gegevens, uitgegaan van het in het ouderschapsplan genoemde netto besteedbaar gezinsinkomen van € 3.800,--, te weten € 1.900,-- netto aan de zijde van de vrouw en € 1.900,-- aan de zijde van de man. Hiertegen heeft de man zijn eerste grief gericht.

Ter zitting van het hof is komen vast te staan dat het in het ouderschapsplan genoemde inkomen van de man van € 1.900,-- netto per maand - zoals de man ook heeft gesteld - niet zijn daadwerkelijk over 2016 genoten inkomen betrof. De vrouw heeft dienaangaande ter zitting van het hof toegelicht dat de man pas in oktober 2016 via een uitzendbureau bij [C] is gaan werken en dat het in het ouderschapsplan opgenomen inkomen van € 1.900,-- netto per maand is gebaseerd op deze tijdelijke dienstbetrekking. Dit inkomen betrof derhalve het te verwachten toekomstige inkomen van de man. Het hof constateert dat niet in geschil is dat het voor de behoefte in aanmerking genomen inkomen van de man te hoog is vastgesteld.

Wat dit inkomen in 2016 dan wel is geweest valt echter uit de overgelegde bescheiden onvoldoende af te leiden. Zo heeft de man ter onderbouwing van zijn inkomen over 2016 slechts een voorlopige aanslag IB overgelegd, waarvan op voorhand duidelijk is dat deze geen volledig beeld geeft. Tussen partijen is immers niet in geschil dat de man eigenaar is van een voetbalschool, [D 2] ( [D 2] ), en daaruit (ook toen al) inkomen genereert. Dit inkomen uit de onderneming van de man is echter niet opgenomen in genoemde voorlopige aanslag IB 2016. Deze voorlopige aanslag IB is dan ook, zonder meer gegevens, niet toereikend om op basis daarvan de behoefte van [de minderjarige1] en [de minderjarige2] te kunnen vaststellen. Het hof acht het gelet op het voorgaande en mede in aanmerking genomen de ingangsdatum van de alimentatieverplichting -1 september 2017- het meest voor de hand liggend om bij de berekening van de behoefte van de kinderen dan uit te gaan van de bij het hof wel bekende financiële gegevens van partijen over 2017.

Het hof zal wat betreft het inkomen van de vrouw, net als de rechtbank, uitgaan van het in het ouderschapsplan genoemde inkomen van de vrouw van in totaal € 1.900,-- netto per maand, van welk inkomen de man de cijfermatige juistheid niet heeft betwist. Het hof houdt daarbij rekening met de volledige studiefinanciering die de vrouw ontving ten tijde van het uiteengaan van partijen, omdat die van invloed is geweest op de welstand waarin [de minderjarige1] en [de minderjarige2] hebben geleefd in de laatste periode van de relatie. Het andersluidende standpunt van de man, inhoudende dat de studiefinanciering geheel buiten beschouwing dient te worden gelaten, omdat het merendeel daarvan is verstrekt in de vorm van een lening, volgt het hof in het kader van de behoeftebepaling dus niet. Bepalend voor de behoefte is immers de mate van welstand waarin de minderjarige heeft geleefd in de laatste periode van de relatie en daaraan doet niet af dat (een deel van) de studiefinanciering na afloop van de studie weer terug moet worden betaald, omdat die is verstrekt in de vorm van een lening.

Het bovenstaande betekent dat het hof het netto gezinsinkomen tijdens het samenwonen van partijen stelt op € 1.189,-- + € 1.900,-- = € 3.089,-- per maand.

Het hof dient thans te beoordelen in welke verhouding partijen dienen bij te dragen in deze behoefte van [de minderjarige1] en [de minderjarige2] .

De man stelt zich op het standpunt dat hij onvoldoende draagkracht heeft om de verzochte kinderalimentatie van € 50,-- per kind te voldoen. De vrouw betwist dit.

Nu deugdelijke informatie omtrent de recente financiële situatie van de man en zijn verdiencapaciteit ontbreekt, kan het hof niet vaststellen of de man, zoals hij stelt, geen draagkracht heeft om de verzochte € 50,-- per kind per maand ten behoeve van [de minderjarige1] en [de minderjarige2] te voldoen.

Het ontbreken van onderliggende stukken aangaande de recente financiële omstandigheden van de man en zijn verdiencapaciteit komt naar het oordeel van het hof voor risico van de man, in die zin dat hij door deze niet over te leggen moet worden geacht onvoldoende te hebben voldaan aan zijn informatieverplichting. Het enkele ongespecificeerde overzicht met een opgave van een dertigtal sollicitaties in de periode oktober 2017 tot medio mei 2018 (zie r.o. 2.5) verandert daar niets aan. Derhalve moet ervan worden uitgegaan dat de man met ingang van 1 september 2017 draagkracht heeft om de door de vrouw verzochte bijdrage van € 50,-- per kind per maand in de kosten van verzorging en opvoeding van [de minderjarige1] en [de minderjarige2] te voldoen.

Omdat door het ontbreken van voldoende gegevens aan de zijde van de man zijn inkomen en dus zijn draagkracht ongewis blijven, kan geen draagkrachtvergelijking worden gemaakt.

De man heeft geen grief gericht tegen de door de rechtbank gehanteerde ingangsdatum. Gelet op het vorenstaande stelt het hof de door de man te betalen kinderalimentatie vast op het door de vrouw verzochte bedrag van € 50,-- per kind per maand per 1 september 2017.