Rechtbank Rotterdam 13-02-2019, ECLI:NL:RBROT:2019:1050

Het verloop van de procedure blijkt uit:

• de dagvaarding van 11 december 2017, met producties;

• de conclusie van antwoord, met producties;

• het tussenvonnis van 25 juli 2018, waarbij een comparitie van partijen is bepaald;

• de zittingsagenda van 23 oktober 2018;

• het proces-verbaal van comparitie, gehouden op 20 november 2018;

• de ter gelegenheid van de comparitie van partijen overgelegde pleitnotitie en pleitnota van mr. Bueters respectievelijk mr. Kuster;

• de brief van 17 december 2018 namens eisers met een reactie op het proces-verbaal.

• de dagvaarding van 28 november 2017, met producties;

• de conclusie van antwoord, met producties;

• het tussenvonnis van 25 juli 2018, waarbij een comparitie van partijen is bepaald;

• de zittingsagenda van 23 oktober 2018;

• het proces-verbaal van comparitie, gehouden op 20 november 2018;

• de ter gelegenheid van de comparitie van partijen overgelegde pleitnotitie en pleitnota van mr. Bueters respectievelijk mr. Kuster.

• de brief van 17 december 2018 namens eisers met een reactie op het proces-verbaal.

Ten slotte is in beide zaken vonnis bepaald.

Op 29 oktober 2008 heeft de Inspectie voor de Gezondheidszorg (hierna: de inspectie) een bezoek gebracht aan MC Bijdorp. Doel van dit bezoek was om te beoordelen of MC Bijdorp voldeed aan de voorwaarden zoals die in de Wet Veiligheid en Kwaliteit Lichaamsmateriaal (WVKL) zijn gesteld om in aanmerking te komen voor een erkenning als orgaanbank op grond van de WVKL. De conclusie van de inspectie was dat MC Bijdorp niet voldeed aan de gestelde voorwaarden. De WVKL-erkenning werd niet verleend.

Per 1 januari 2009 heeft MC Bijdorp haar werkzaamheden als semenbank gestaakt. MC Bijdorp is nog wel in de gelegenheid gesteld om semen, dat ten tijde van het inspectiebezoek op 29 oktober 2008 voor twee specifieke patiëntgroepen opgeslagen lag, over te dragen aan deze patiënten dan wel elders onder te brengen. Het betrof enerzijds semenmonsters afkomstig van mannen die als gevolg van een behandeling onvruchtbaar zijn geworden en anderzijds semenmonster ten behoeve van (wens)ouders die semen gereserveerd hadden voor een broertje of zusje van een reeds geboren kind van een bepaalde donor.

Op 21 maart 2013 heeft de inspectie een routinematig toezichtbezoek gebracht aan MC Bijdorp. Conclusie van dit bezoek was dat er sinds 1 januari 2009 geen handelingen meer zijn verricht aan lichaamsmateriaal en dat alle apparatuur was verwijderd; de ruimte waar vroeger het laboratorium was en semenmonsters werden verwerkt en opgeslagen bestond niet meer en was omgebouwd tot privéwoning. Bij dit bezoek heeft de inspectie [overleden fertiliteitsarts] nog wel uitdrukkelijk gewezen op de bewaarplicht van (patiënten)dossiers op grond van de Wet op de Geneeskundige Behandelovereenkomst (WGBO) en op de verplichting tot registratie van gegevens op grond van de Wet Donorgegevens Kunstmatige Bevruchting (WDKB).

De inspectie heeft in oktober 2014, op verzoek van de minister van Volksgezondheid, Welzijn en Sport (hierna: de minister van VWS) het (medisch) archief van MC Bijdorp, bestaande uit 14 archiefkasten met inhoud, onder toeziend oog van een notaris, opgehaald. Deze kasten zijn vervolgens door de notaris genummerd, verzegeld en beveiligd in opslag genomen. Vervolgens heeft de minister van VWS twee onafhankelijke onderzoekers (te weten een arts met deskundigheid op het gebied van vruchtbaarheidsbehandelingen en een embryoloog) opdracht gegeven een inventariserend (vertrouwelijk) onderzoek uit te voeren naar het aantal, de aard en de volledigheid van de (medische) dossiers en de validiteit van de in deze dossiers opgenomen gegevens van donoren, patiënten en nakomelingen. Doel daarvan was het (alsnog) ter beschikking (kunnen) stellen van de benodigde gegevens aan de Stichting Donorgegevens Kunstmatige Bevruchting (hierna: SDKB) en om te kunnen bezien of, en zo ja hoe en waar, (onderdelen van) de dossiers structureel bewaard zouden kunnen worden, zodat de gegevens uit de dossiers beschikbaar konden blijven voor verzoeken van donorkinderen. In het verslag van dit inventariserend onderzoek van 4 mei 2015 is, voor zover relevant, het volgende vermeld:

• Na juni 2004 is er genetisch materiaal van 7 donoren uit Duitsland geïmporteerd. De gegevens van die donoren voldoen aan de eisen zoals gesteld in Wdkb, artikel 2 lid 1 onder a en b, naast die onder c.

• In de onderzochte statussen van de overige donoren hebben we de gegevens zoals vereist in Wdkb artikel 2 lid 1 onder a en b kunnen vinden, maar veelal minder specifiek en uitgebreid dan die uit Duitsland.

• In het archiefsysteem “A-donoren” staan ook mappen/gegevens van B-donoren.

• Er is een aanwijzing dat een CIBG registratie niet geheel overeenkomt met de gegevens in het archief.

• Het bijhouden van de administratie per donor lijkt afwezig. Systematiek is vrijwel niet te vinden.

Meerdere keren wordt binnen een A-donorstatus zowel een anonimiteitsverklaring van deze donor als een verklaring van een B-status (notarisverklaring) aangetroffen. Zwangerschap geregistreerd bij notaris:

• Geen informatie over contract tussen patiënte en donor via notaris.

• De informatie van Bijdorp naar patiënte wat betreft donorbeschrijvingsformulieren is veelal incorrect.

• Per donor, wisselende benummering.

• Slordige en onnauwkeurige administratie, voorzover er sprake is van administratie.

• Naam van en/of contract met notaris zijn afwezig.

• Gegevens van patiënte, bevalling, kind en corresponderende donor zijn in de onderzochte gevallen niet systematisch genoteerd en bijgehouden.

• Geen gegevens in deze mappen gezien dat de nakomelingen (tot stand gekomen na juni 2004) met de corresponderende donor zijn geregistreerd in CIBG.

• De vraag is of een betrouwbare CIBG registratie mogelijk is. In dat wat we hebben gezien, is het antwoord negatief.

1. Alle documenten moeten worden opgeslagen om eventueel vragen van wie dan ook te kunnen beantwoorden. Terzakekundigen moeten met eigen ogen kunnen zien, wat de kwaliteit van de gegevens is. Tijd: in de richtlijn Semenbank wordt een bewaartijd van 80 jaar aangehouden.

2. De combinatie donornummer & nakomeling zijn in dit archief niet met zekerheid vast te stellen.

3. Aan de betrouwbaarheid van de bestaande gegevens van donor, patiëntengegevens en ontstane nakomelingen in dit archief moet getwijfeld worden.

4. De vraag is of de bij CIBG, dan wel bij een notaris geregistreerde gegevens betrouwbaar zijn. Wij twijfelen daar aan.

5. Uitbreiding met een onderzoek naar alle beschikbare gegevens behoort tot de mogelijkheden. De kans dat bij verder onderzoek betrouwbare gegevens worden gevonden wordt laag ingeschat. De kans dat onze conclusie zal veranderen, lijkt ons evenzeer gering.

Bij brief van 20 oktober 2016 is [overleden fertiliteitsarts] door mr. Bueters namens verschillende ouders en donorkinderen aansprakelijk gesteld voor de door hen geleden schade als gevolg van het tekortschieten in de nakoming van de behandelingsovereenkomst dan wel onrechtmatig handelen/nalaten. Daarnaast is [overleden fertiliteitsarts] bij diezelfde brief verzocht om vrijwillig DNA af te staan ten behoeve van opname daarvan in de databank van de Stichting FIOM (hierna: FIOM).

In reactie op het verzoek om vrijwillig DNA af te staan heeft (de gemachtigde van) [overleden fertiliteitsarts] bij brief van 6 februari 2017 laten weten hier niet aan mee te zullen werken.

Op 11 april 2017 is [overleden fertiliteitsarts] overleden. In zijn testament is mevrouw [gedaagde 1] benoemd tot executeur, welke benoeming zij heeft aanvaard.

Op 2 mei 2017 heeft de deurwaarder, na verlof daartoe van de voorzieningenrechter van deze rechtbank van 24 april 2017, conservatoir (bewijs)beslag gelegd op 27 in de woning van [overleden fertiliteitsarts] aanwezige gebruiksartikelen (waaronder een neustrimmer, kam, bril, wandelstok en tandenborstel). Deze zaken zijn vervolgens aan de in het beslagverlof aangestelde bewaarder ter gerechtelijke bewaring afgegeven.

Bij vonnis in kort geding van 2 juni 2017 heeft de voorzieningenrechter van deze rechtbank toestemming verleend voor het uitvoeren van een DNA-onderzoek op de in beslag genomen gebruiksartikelen van [overleden fertiliteitsarts] . Dit onderzoek heeft een DNA-profiel opgeleverd. Van dit onderzoek, dat heeft plaatsgevonden door het gecertificeerde instituut Independent Forensic Services, is een schriftelijk verslag opgesteld, dat in bewaring is gegeven aan [notaris] van Metis Notarissen.

Aan deze vordering leggen eisers – kort en zakelijk weergegeven – het volgende ten grondslag.

Een afweging van de wederzijdse belangen dient er evenzeer toe te leiden dat de gevorderde medewerking aan een DNA-vergelijksonderzoek moet worden toegewezen.

Gedaagden voeren verweer, dat strekt tot afwijzing van de vordering in al haar onderdelen, met veroordeling van eisers in de kosten van deze procedure, te vermeerderen met de nakosten, te voldoen binnen 14 dagen na de datum van het vonnis, alles te vermeerderen met de wettelijke rente vanaf de dag dat de kosten verschuldigd zijn, tot de dag der algehele voldoening.

Op de stellingen van partijen wordt hierna, voor zover van belang, nader ingegaan.

Deze zaak draait in de kern om een geschil omtrent het mogen gebruiken van het verkregen DNA-profiel van [overleden fertiliteitsarts] voor nader (vergelijkend) onderzoek, zulks ter beantwoording van de vraag of de donorkinderen onder de eisers afstammen van de arts die de kunstmatige inseminatie van hun moeder heeft verzorgd.

De rechtbank stelt voorop dat uit de tekst van de (onderdelen van de) vordering, zowel afzonderlijk als in onderlinge samenhang bezien, en uit het overigens door eisers gestelde, blijkt dat met het – gelijkluidende – petitum van de twee dagvaardingen is bedoeld om te vorderen dat een DNA-vergelijkingsonderzoek tussen het reeds verkregen DNA-profiel van [overleden fertiliteitsarts] (zie 2.10) en het DNA van de donorkinderen onder de eisers wordt uitgevoerd, zulks ter vaststelling dan wel uitsluiting van het biologisch vaderschap van [overleden fertiliteitsarts] . Het woord ‘medewerking’ dient - naar de rechtbank ter zitting ook van de advocaat van eisers heeft begrepen - in die zin te worden gelezen en begrepen en komt dus neer op het (niet kunnen tegenhouden van het) vrijgeven van de testresultaten van het uitgevoerde DNA-onderzoek op de in beslag genomen gebruiksartikelen van [overleden fertiliteitsarts] . Medewerking aan het verzamelen van nieuw DNA-materiaal wordt niet gevorderd. De strekking van de vordering is dan ook geen andere dan dat de zich onder de notaris bevindende testresultaten ter beschikking zullen worden gesteld aan de instantie die het DNA-vergelijkingsonderzoek zal verrichten om vast te kunnen stellen of met betrekking tot de donorkinderen onder de eisers al dan niet sprake is van het biologisch vaderschap van [overleden fertiliteitsarts] . Gedaagden hebben dat ook zo begrepen, zo volgt uit de conclusie van antwoord, de pleitnota en de mondelinge toelichting ter zitting.

Alvorens tot de inhoudelijke beoordeling van de zaak over te gaan, zal de rechtbank eerst het relevante wettelijk kader schetsen.

Wanneer een patiënt de hulp van een arts inroept, ontstaat er een behandelovereenkomst tussen hen, waarbij de patiënt opdrachtgever is tot zorg. Deze overeenkomst brengt (wederzijdse) rechten en verplichtingen met zich. Verwijtbaar onjuist gedrag van de arts – de ‘fout’ – kan in die verhouding dan ook zijn gelegen in een tekortkoming in de nakoming van een contractuele verplichting (artikel 6:74 BW; wanprestatie). Een tekortkoming in de nakoming van een contractuele verplichting kan in dat kader zowel bestaan uit het geheel of gedeeltelijk uitblijven van nakoming, als uit niet-tijdige of niet behoorlijke nakoming. Niet-behoorlijke nakoming omvat, naast de mogelijkheid dat de prestatie zelf niet aan de verbintenis beantwoordt, ook de mogelijkheid dat de prestatie of daarmee samenhangende gedraging schade toebrengt aan de patiënt.

Óf de arts in de uitvoering van de behandelovereenkomst is tekortgeschoten, wordt bepaald aan de hand van de inhoud van de uit de overeenkomst voortvloeiende rechten en verplichting(en). Deze rechten en verplichtingen volgen uit de behandelovereenkomst zelf: wat zijn arts en patiënt overeengekomen? Daarbij gaat het om wat partijen over en weer redelijkerwijs mochten begrijpen; als sprake is van schriftelijke vastlegging spelen ook de bewoordingen een rol. Daarnaast worden deze rechten en plichten bepaald door (nationale en Europese) wetgeving, de aard van de overeenkomst, de gewoonte en/of de eisen van redelijkheid en billijkheid.

Eén van de verplichtingen van de arts betreft het ‘goed hulpverlenerschap’: de arts moet de zorg betrachten die een redelijk bekwaam en redelijk handelend vakgenoot in dezelfde omstandigheden zou hebben betracht. Bij het uitoefenen van zijn werkzaamheden dient de arts te handelen in overeenstemming met de op hem rustende verantwoordelijkheid, voortvloeiende uit de voor artsen geldende professionele standaard. In dat kader kunnen gedragsregels, die worden gehanteerd door de desbetreffende beroepsorganisatie, van belang zijn.

De zorgplicht van de arts is niet beperkt tot partijen bij de behandelovereenkomst; zij kan ook betrekking hebben op niet-contractuele relaties, bijvoorbeeld tussen de arts en een bij de betreffende behandelovereenkomst betrokken derde (zoals bijvoorbeeld een partner of kind van de patiënt). Indien de belangen van die derde zo nauw zijn betrokken bij (de behoorlijke uitvoering van) de behandelovereenkomst dat deze derde schade of ander nadeel kan lijden als de arts in die uitvoering tekortschiet, kunnen de normen van hetgeen volgens ongeschreven recht in het maatschappelijk verkeer betaamt meebrengen dat de arts deze belangen dient te ontzien door zijn gedrag mede door die belangen te laten bepalen. Verwijtbaar onjuist gedrag van de arts – de ‘fout’ – wordt dan gekwalificeerd als een onrechtmatige daad.

Het onrechtmatige gedrag van de arts zal doorgaans zijn gelegen in de strijdigheid van het gedrag met een wettelijke plicht – hierbij kan worden gedacht aan het handelen in strijd met plichten uit hoofde van (gezondheidsrechtelijke) wetten – of in de strijdigheid van het gedrag met een (ongeschreven) zorgvuldigheidsnorm. De zorgvuldigheidsnorm die de arts in acht moet nemen, wordt bepaald door de norm van ‘goed hulpverlenerschap’, waarmee aldus dezelfde maatstaf wordt aangelegd als binnen de contractuele verhouding tussen arts en patiënt (zie 4.6).

Op het punt van de stelplicht en de bewijslast wordt, bij geschillen omtrent medische beroepsfouten, in het algemeen rekening gehouden met het verschil in beschikbare informatie tussen de arts en de patiënt. In dat verband wordt van de arts gevergd dat hij voldoende feitelijke gegevens, die zich in zijn sfeer bevinden, verstrekt ter motivering van zijn betwisting van de stellingen van de wederpartij ten einde deze aanknopingspunten voor eventuele bewijslevering te verschaffen. Laat hij dat na, dan kan de rechter de betwisting als onvoldoende gemotiveerd terzijde stellen.

De WGBO kent verschillende verplichtingen ten aanzien van het patiëntendossier. Artikel 7:454 BW, dat ziet op de verplichting een dossier te vormen en te bewaren, luidt:

1. De hulpverlener richt een dossier in met betrekking tot de behandeling van de patiënt. Hij houdt in het dossier aantekening van de gegevens omtrent de gezondheid van de patiënt en de te diens aanzien uitgevoerde verrichtingen en neemt andere stukken, bevattende zodanige gegevens, daarin op, een en ander voor zover dit voor een goede hulpverlening aan hem noodzakelijk is.

2. De hulpverlener voegt desgevraagd een door de patiënt afgegeven verklaring met betrekking tot de in het dossier opgenomen stukken aan het dossier toe.

3. Onverminderd het bepaalde in artikel 455, bewaart de hulpverlener de bescheiden, bedoeld in de vorige leden, gedurende vijftien jaren, te rekenen vanaf het tijdstip waarop zij zijn vervaardigd, of zoveel langer als redelijkerwijs uit de zorg van een goed hulpverlener voortvloeit.

Artikel 2 van de WDKB, dat ziet op de te verzamelen gegevens, luidt:

1. De natuurlijke persoon of rechtspersoon die kunstmatige donorbevruchting verricht of doet verrichten, is verplicht de volgende gegevens van een donor te verzamelen en binnen een door de Stichting bij reglement te bepalen termijn aan deze ter beschikking te stellen:

2. Hij is tevens verplicht de geslachtsnaam, de voornamen, de geboortedatum en de woonplaats van de vrouw bij wie kunstmatige donorbevruchting heeft plaatsgevonden te registreren en aan de Stichting ter beschikking te stellen, alsmede de tijdstippen waarop de donorbevruchtingen hebben plaatsgevonden. Hij registreert voorts of de identiteit van de donor genoemd in artikel 1, onder c, sub 1, bekend is aan de vrouw, genoemd in de eerste zin, en deelt dit aan de Stichting mede.

3. De gegevens bedoeld in het eerste lid, onder b, mogen afzonderlijk of in combinatie niet herleidbaar zijn tot de individuele donor.

4. De verplichtingen, bedoeld in het eerste en het tweede lid, gelden niet of vervallen, zodra komt vast te staan dat de bevruchting niet tot de geboorte van een kind heeft geleid.

Al deze gegevens dienen gedurende 80 jaar bewaard te blijven.

Voor het verstrekken van deze gegevens geldt een aantal voorwaarden, neergelegd in artikel 3 van de WDKB. Alleen (huis)artsen kunnen medische gegevens van de donor opvragen. Fysieke en sociale gegevens worden verstrekt aan donorkinderen vanaf 12 jaar als zij daarom vragen. Voor kinderen jonger dan 12 jaar kunnen de ouders dat doen. Persoonsidentificerende gegevens kunnen donorkinderen pas krijgen vanaf hun 16e jaar. Voor het verstrekken van deze gegevens moet de donor schriftelijk toestemming geven. Als de donor inmiddels is overleden, kan de naaste familie hierover beslissen. Als een donor geen toestemming geeft voor het bekendmaken van zijn persoonsidentificerende gegevens, weegt de SDKB de belangen van de donor en het kind tegen elkaar af. Als de belangen van het donorkind zwaarder wegen, worden de gegevens alsnog verstrekt.

Voor kinderen die verwekt zijn uit donaties vóór 1 juni 2004 bestaat sinds 1 december 2010 de mogelijkheid om zich te laten inschrijven in het KID-register van het FIOM. Het KID-register en de daaraan gekoppelde DNA-databank is bedoeld voor:

• Kinderen die geboren zijn dankzij donorzaad en meer willen weten over hun biologische afkomst of contact willen met de donor en/of halfbroers en halfzussen;

• Donoren die hun nakomelingen tegemoet willen komen door hun fysieke en sociale gegevens beschikbaar te stellen en eventueel open staan voor contact.

Nadat een donor of donorkind in het ziekenhuis bloed heeft laten afnemen, wordt het hieruit verkregen DNA-profiel toegevoegd aan de DNA-databank. Het nieuwe DNA-profiel wordt daarin automatisch vergeleken met de reeds in de databank opgeslagen DNA-profielen van donoren en donorkinderen. Als er sprake is van een match, waarbij een verwantschap met zekerheid wordt aangetoond, dan worden de betrokken personen afzonderlijk benaderd door de FIOM.

De rechtbank zal thans over gaan tot een inhoudelijke beoordeling van de zaak.

Ten aanzien van de volgende eisers in de zaak met rolnummer 17-1210 hebben gedaagden erkend dat na te noemen eiseressen/eiser als patiënt in het kader van kunstmatige bevruchting zijn behandeld door [overleden fertiliteitsarts] , dan wel als gevolg van die behandelingen zijn geboren:

• [eiser 3 in 17-1210]

• [eiser 4 in 17-1210]

• [eiser 5 in 17-1210]

• [eiser 6 in 17-1210]

• [eiser 7 in 17-1210]

• [eiser 8 in 17-1210]

• [eiser 9 in 17-1210]

• [eiser 10 in 17-1210] .

• [eiser 5 in 17-1211]

• [eiser 6 in 17-1211]

• [eiser 7 in 17-1211]

• [eiser 8 in 17-1211]

• [eiser 9 in 17-1211]

• [eiser 13 in 17-1211]

• [eiser 14 in 17-1211]

• [eiser 19 in 17-1211]

• [eiser 20 in 17-1211] .

Gedaagden stellen dat eisers geen direct bewijs hebben overgelegd waaruit blijkt dat de overige eisers als patiënt zijn behandeld door [overleden fertiliteitsarts] dan wel als gevolg van die behandelingen zijn geboren. Dat is juist, maar niet relevant. Gedaagden verliezen uit het oog dat voor de toewijzing van het gevorderde, te weten dat het reeds verkregen DNA-materiaal wordt vrijgegeven voor DNA-vergelijkingsonderzoek, voldoende is dat ten minste één van de eisers een patiënt van [overleden fertiliteitsarts] was. Dat is het geval. Bij een gedeeltelijke afwijzing van de vordering, in de zin dat die vrijgave slechts ziet op een of sommige eisers, heeft [overleden fertiliteitsarts] geen rechtens te respecteren belang, zoals hierna (onder 4.34-4.35) zal worden toegelicht.

Vast staat dat sprake is geweest van onvolledige en inadequate dossiervorming bij MC Bijdorp. Na onderzoek is geconcludeerd dat aan de betrouwbaarheid van de door MC Bijdorp gearchiveerde gegevens van de donor, de patiënt en ontstane nakomelingen moet worden getwijfeld. De administratie voldeed niet aan de eisen die golden ten tijde van de donaties en de inseminaties en/of in de tijd dat de gegevens verzameld zijn dan wel verzameld hadden moeten worden (zie onder 2.5, het verslag van onderzoek van 4 mei 2015).

De stelling van gedaagden dat er vóór 2004 geen dossierplicht bestond, mist feitelijke grondslag. Immers, daargelaten of de wet toen specifieke en gedetailleerde eisen kende, ook in de periode vóór 2004 diende de hulpverlener in een dossier al die gegevens op te nemen die voor een goede hulpverlening van de patiënt noodzakelijk waren. Hieronder kunnen in ieder geval bepaalde specifieke en relevante medische en fysieke gegevens van de donor van wie het zaad voor de inseminatie was en/of zou worden gebruikt, worden begrepen (zie onder 4.11, en 4.12). Bovendien kon, ook afgezien hiervan, een fertiliteitsarts destijds begrijpen dat dergelijke gegevens in verband met mogelijke erfelijkheidsproblematiek in de toekomst van belang konden zijn en met het oog daarop deugdelijk geregistreerd dienden te worden en voor langere periode toegankelijk dienden te blijven.

De gedaagden hebben erkend dat er vanuit MC Bijdorp diverse donorpaspoorten zijn verstrekt die onjuiste gegevens bevatten, waaronder het donorpaspoort van de (vermeende) donor van [eiser 8 in 17-1210] (productie 22 bij dagvaarding). In een gesprek met [overleden fertiliteitsarts] dat is opgenomen (productie 11 bij dagvaarding) bevestigt [overleden fertiliteitsarts] zelf dat hij indertijd regelmatig van donorzaad wisselde (de rechtbank begrijpt: in tweede instantie semen gebruikte van een andere donor dan degene van wie het paspoort was verstrekt) als een wensmoeder niet direct zwanger werd, waardoor de donorpaspoorten niet klopten.

Gedaagden hebben bij conclusie van antwoord erkend dat [overleden fertiliteitsarts] semen van verschillende donoren heeft gemengd. [overleden fertiliteitsarts] heeft dit ook bevestigd in het hiervoor aangehaalde gesprek, en ook in een interview van 28 september 2016 in het Algemeen Dagblad (productie 6 bij dagvaarding).

Sinds 1992 geldt er een algemene norm van maximaal 25 kinderen per donor. Deze norm is vastgelegd in de richtlijn medisch-technische aspecten van kunstmatige donorinseminatie (productie 12 bij dagvaarding). Uit de informatiefolder die aan wensouders werd verstrekt volgt dat in MC Bijdorp een nog strengere norm gold, namelijk de norm van maximaal 6 kinderen per donor, inclusief de kinderen van de donor zelf (producties 7 en 13 bij dagvaarding). In de als productie 11 bij dagvaarding bijgevoegde opname van het gesprek met [overleden fertiliteitsarts] wordt het maximum aantal van 6 kinderen per donor (inclusief de kinderen van de donor zelf) door [overleden fertiliteitsarts] bevestigd. Naar op basis van het overgelegde bewijsmateriaal aannemelijk is geworden en door gedaagden niet, althans onvoldoende concreet is betwist, is deze norm, maar in sommige gevallen ook de landelijke norm van maximaal 25 kinderen per donor, (ruimschoots) overschreden.

Als niet dan wel onvoldoende gemotiveerd weersproken staat eveneens vast:

- dat het is voorgekomen dat twee kinderen van hetzelfde gezin niet dezelfde donor als biologische vader hebben, terwijl dit wel door [overleden fertiliteitsarts] was toegezegd bij de behandeling ( [eiser 3 in 17-1211] en [eiser 4 in 17-1211] );

- dat [overleden fertiliteitsarts] , in tegenstelling tot de in de informatiefolder opgenomen mededeling dat onderzoek naar alle mogelijke verborgen afwijkingen heeft plaatsgevonden, geen adequate medische screening heeft verricht bij de donoren waardoor bij een aantal donorkinderen ernstige erfelijke afwijkingen kunnen zijn ontstaan (onder meer [eiser 19 in 17-1211] en [eiser 12 in 17-1211] hebben daarover ter zitting verklaard, welke verklaringen niet zijn betwist);

- dat [overleden fertiliteitsarts] donoren, ondanks de expliciete afspraak met de betrokken patiënten dat semen van een bekende donor gebruikt zou worden, donorgegevens niet heeft laten registreren bij de databank van de FIOM. Ter zitting heeft mevrouw [eiser 7 in 17-1211] onbetwist gesteld dat zij destijds aan [overleden fertiliteitsarts] heeft aangegeven geen anonieme donor te willen en dat haar beide kinderen van dezelfde donor afkomstig zouden moeten zijn. De gegevens van die ene donor zouden bij het FIOM moeten zijn neergelegd. Gebleken is dat dit niet gebeurd is en dat het FIOM niet beschikt over gegevens van de donor.

Door toedoen en/of nalaten van [overleden fertiliteitsarts] is aan patiënten verstrekte en thans nog voor (donor)kinderen toegankelijke informatie over donoren onbetrouwbaar gebleken. Belangrijke afspraken die [overleden fertiliteitsarts] met zijn patiënten maakte zijn niet nagekomen. Aldus heeft [overleden fertiliteitsarts] de op hem als fertiliteitsarts rustende zorgplicht geschonden. Voor zover er sprake is van contractuele relaties is [overleden fertiliteitsarts] tekortgeschoten in de nakoming van de uit de behandelovereenkomst voortvloeiende verbintenissen. Ten aanzien van de (donorkinderen onder de) eisers van wie de contractuele relatie met [overleden fertiliteitsarts] (nog) niet vast staat, is sprake van onrechtmatig handelen/nalaten. [overleden fertiliteitsarts] heeft immers onvoldoende rekening gehouden met hun, voor hem kenbare, belangen. Het tekortschieten en onrechtmatig handelen/nalaten van [overleden fertiliteitsarts] heeft tot gevolg gehad dat zeer veel onrust is ontstaan onder donorkinderen en hun familieleden.

De stelling van eisers dat [overleden fertiliteitsarts] semen van zichzelf zou hebben gebruikt om patiënten te insemineren is naar het oordeel van de rechtbank voldoende onderbouwd. Daarbij heeft de rechtbank in het bijzonder het volgende in aanmerking genomen.

Het FIOM heeft na het overlijden van [overleden fertiliteitsarts] laten weten over DNA van een wettige zoon van [overleden fertiliteitsarts] te beschikken. Dit DNA is (na het overlijden van [overleden fertiliteitsarts] ) gebruikt voor vergelijking in de FIOM KID-DNA databank. Inmiddels is er via de FIOM KID-DNA databank ten aanzien van in totaal 47 donorkinderen en deze zoon van [overleden fertiliteitsarts] een relevant biologisch verwantschap vastgesteld (de zogenaamde ‘ [overleden fertiliteitsarts] -groep’). Als niet dan wel onvoldoende gemotiveerd weersproken staat vast dat in ieder geval [eiser 11 in 17-1210] , [eiser 3 in 17-1211] , [eiser 11 in 17-1211] , [eiser 12 in 17-1211] , [eiser 10 in 17-1211] , [eiser 18 in 17-1211] en [eiser 21 in 17-1211] door het FIOM zijn aangemerkt als behorende tot de ‘ [overleden fertiliteitsarts] -groep’.

Weliswaar is niet bekend welke "wettige zoon" van [overleden fertiliteitsarts] DNA-materiaal aan het FIOM ter beschikking heeft gesteld, maar dat doet er niet aan af dat met al hetgeen eisers ter zake hebben gesteld en met stukken hebben onderbouwd zij voldoende aannemelijk hebben gemaakt dat [overleden fertiliteitsarts] semen van zichzelf heeft gebruikt om patiënten te insemineren, ook al zijn mogelijk andere verklaringen denkbaar. De e-mail van [eiser 21 in 17-1211] van 16 februari 2017 (productie 15 bij dagvaarding), waarin zij verklaart over een bezoek aan [overleden fertiliteitsarts] in januari 2011, biedt verdere steun voor de juistheid van de stelling dat [overleden fertiliteitsarts] semen van zichzelf heeft gebruikt om patiënten te insemineren. Zij beschrijft details van de woning en de aan de woning verbonden kliniek en dat [overleden fertiliteitsarts] tegenover haar heeft toegegeven eigen semen te hebben gebruikt bij inseminaties, als gevolg waarvan 60 kinderen zijn geboren. Hoewel dit slechts een schriftelijke verklaring over een bezoek en een gesprek betreft, kan daaraan desalniettemin betekenis worden gehecht onder meer vanwege een aantal zeer specifieke details daarin, waar gedaagden niet op hebben gereageerd. Daarbij komt dat ten aanzien van [persoon] een document is overgelegd met als titel “GEDmatch.Com Autosomal Comparison-V2.1.1.(c)” (productie 17 bij dagvaarding), waaruit blijkt dat [persoon] , in ieder geval, verwant is aan familie van [overleden fertiliteitsarts] . Gedaagden menen dat dit niet meer dan een stamboomonderzoek betreft maar de rechtbank is van oordeel dat het gebruik van de woorden ‘autosomal comparison’ en ‘comparing kit’ en de vermelding van locaties en segmenten duidt op gebruikmaking van biologisch (DNA)materiaal voor onderzoek. De stelling van eisers is ook dat het een in Amerika uitgevoerd DNA-onderzoek betreft. Weliswaar is [persoon] in deze procedures geen partij, doch onweersproken gesteld is dat zij is geboren als gevolg van een in de kliniek van [overleden fertiliteitsarts] uitgevoerde kunstmatige inseminatie. Daarnaast is onbetwist gesteld dat een aantal donorkinderen qua uiterlijk grote gelijkenissen vertoont met [overleden fertiliteitsarts] .

De rechtbank concludeert in het licht van al het voorgaande dat gedaagden de concrete en voldoende onderbouwde stelling van eisers dat een aantal van de donorkinderen onder de eisers in ieder geval kunnen afstammen van [overleden fertiliteitsarts] , althans dat zij redelijkerwijs reden hebben om aan te nemen dat het gebruik van semen van [overleden fertiliteitsarts] tot hun geboorte kan hebben geleid, onvoldoende gemotiveerd hebben betwist en passeert derhalve hun verweer op dit punt.

Voor de als eisers optredende donorkinderen uit de ‘ [overleden fertiliteitsarts] -groep’ geldt dat in ieder geval voldoende concreet aannemelijk is gemaakt dat zij er belang bij hebben dat aan de hand van een DNA-vergelijkingsonderzoek wordt vastgesteld of [overleden fertiliteitsarts] hun biologische vader is. Hieruit volgt dat de vordering in dat opzicht en als het gaat om de kennisname van de resultaten in beginsel in ieder geval jegens hen dient te worden toegewezen. Ten aanzien van alle als eisers optredende kinderen, dus ook degenen die niet tot de “ [overleden fertiliteitsarts] -groep” horen, geldt dat het tekortschieten en/of onrechtmatig handelen/nalaten van [overleden fertiliteitsarts] ertoe heeft geleid dat zij (en hun ouders) in onzekerheid zijn komen te verkeren over de vraag of wellicht de arts die hun moeder destijds heeft behandeld hun biologische vader is. Het belang bij het wegnemen van die onzekerheid is evident en leidt de rechtbank mede af uit hetgeen enkele van hen daarover - onbetwist - ter zitting hebben verklaard. Ook wat hen betreft dient de vordering dus in beginsel op gelijke wijze te worden toegewezen. Het belang van de als eisers optredende moeders vloeit voort uit hun contractuele relatie met [overleden fertiliteitsarts] en de vaststelling van - mogelijke - schending van de in dat kader op [overleden fertiliteitsarts] rustende verplichtingen. Het belang van de als eiser optredende wettige vader ( [eiser 1 in 17-1211] ) vloeit voort uit zijn relatie met zijn kind en zijn echtgenote. Wat hen betreft dient de vordering tot kennisname in beginsel ook te worden toegewezen.

Aan toewijzing van de vorderingen zouden echter de belangen van gedaagden in de weg kunnen staan, als deze voldoende zwaarwegend zijn. Een gevolg van het overlijden van [overleden fertiliteitsarts] is dat zijn persoonlijke belangen in geval van toewijzing van de vordering niet direct worden geraakt. Zijn weduwe (executeur van de nalatenschap) heeft aangevoerd dat zij zijn wens wenst te respecteren dat geen DNA-materiaal ter beschikking zal worden gesteld. Dat belang weegt echter niet op tegen de belangen van de donorkinderen en de gezinnen waarvan zij deel uitmaken om duidelijkheid te verkrijgen over de vraag of [overleden fertiliteitsarts] al dan niet de biologische vader van de donorkinderen is. De stelling van gedaagden dat met toewijzing van de vordering ook zij zelf in hun eer of goede naam zullen worden geschaad, is niet onderbouwd en wordt om die reden gepasseerd. Gesteld noch gebleken is dat de weduwe of de erfgenamen zelf een rol hebben gespeeld bij het gestelde gebruik van het eigen semen door [overleden fertiliteitsarts] of dat zij daarvan destijds op de hoogte waren.

Hiervoor (4.2) is de strekking van de vordering reeds besproken. Eisers beogen met hun vorderingen te bereiken dat zij het DNA van de donorkinderen onder hen mogen laten vergelijken met het DNA-profiel van [overleden fertiliteitsarts] zoals dat is verkregen op basis van het onder 2.9 bedoelde bewijsbeslag en het onder 2.10 bedoelde onderzoek, zonder dat gedaagden dat kunnen verbieden of verhinderen. Zo hebben, zo werd reeds overwogen, ook gedaagden die vordering begrepen. De aldus gelezen vorderingen zullen, gelet op het voorgaande, worden toegewezen, waarbij het volgende wordt opgemerkt.

Gedaagden zullen, als de in het ongelijk gestelde partij, worden veroordeeld in de proceskosten. De kosten aan de zijde van eisers worden begroot op:

- Verschotten kosten dagvaarding € 99,21

griffierecht € 78,00

- Salaris advocaat (2 pnt x tarief III € 695,-) € 1.390,00 +

Totaal € 1.567,21

- Verschotten kosten dagvaarding € 99,21

griffierecht € 78,00

• Salaris advocaat (2 pnt x tarief III € 695,-) € 1.390,00 +

• Totaal € 1.567,21

staat eisers toe om een kopie van het onder 2.10 bedoelde rapport van Independent Forensic Services (en het daarin vervatte DNA-profiel van wijlen [overleden fertiliteitsarts] ) dat bij [notaris] van Metis Notarissen in bewaring is gesteld bij deze notaris op te vragen en te overhandigen aan een gecertificeerd onderzoeksinstituut;

staat eisers 2, 4, 5, 6, 8, 10 en 11 toe om door een gecertificeerd onderzoeksinstituut een vergelijkend DNA-onderzoek te laten verrichten tussen het DNA-profiel van wijlen [overleden fertiliteitsarts] zoals dat uit voornoemd rapport blijkt en elk van hun, genoemde eisers, eigen DNA-profielen, zonder dat zij daartoe toestemming van gedaagden behoeven;

staat eisers toe kennis te nemen van de resultaten van het onder 5.2 bedoelde onderzoek;

verbiedt gedaagden om het onder 5.1 bedoelde opvragen, het onder 5.2 bedoelde onderzoek en de onder 5.3 bedoelde kennisname te verhinderen, te verbieden of te belemmeren;

veroordeelt gedaagden in de kosten van het geding, tot op heden aan de zijde van eisers begroot op € 1.567,21;

veroordeelt gedaagden in de na dit vonnis ontstane kosten, begroot op € 131,00 aan salaris advocaat, te vermeerderen onder de voorwaarde dat gedaagden niet binnen 14 dagen na aanschrijving aan het vonnis hebben voldaan en er vervolgens betekening van de uitspraak heeft plaatsgevonden, met een bedrag van € 68,00 aan salaris advocaat en de explootkosten van betekening van de uitspraak;

verklaart dit vonnis uitvoerbaar bij voorraad;

wijst af het meer of anders gevorderde;

staat eisers toe om een kopie van het onder 2.10 bedoelde rapport van Independent Forensic Services (en het daarin vervatte DNA-profiel van wijlen [overleden fertiliteitsarts] ) dat bij [notaris] van Metis Notarissen in bewaring is gesteld bij deze notaris op te vragen en te overhandigen aan een gecertificeerd onderzoeksinstituut;

staat eisers 3, 4, 6, 8, 9, 10, 11, 12, 14, 16, 17, 18, 20 en 21 toe om door een gecertificeerd onderzoeksinstituut een vergelijkend DNA-onderzoek te laten verrichten tussen het DNA-profiel van wijlen [overleden fertiliteitsarts] zoals dat uit voornoemd rapport blijkt en elk van hun, genoemde eisers, eigen DNA-profielen, zonder dat zij daartoe toestemming van gedaagden behoeven;

staat eisers toe kennis te nemen van de resultaten van het onder 5.10 bedoelde onderzoek;

verbiedt gedaagden om het onder 5.9 bedoelde opvragen, het onder 5.10 bedoelde onderzoek en de onder 5.11 bedoelde kennisname te verhinderen, te verbieden of te belemmeren;

veroordeelt gedaagden in de kosten van het geding, tot op heden aan de zijde van eisers begroot op € 1.567,21;

veroordeelt gedaagden in de na dit vonnis ontstane kosten, begroot op € 131,00 aan salaris advocaat, te vermeerderen onder de voorwaarde dat gedaagden niet binnen 14 dagen na aanschrijving aan het vonnis hebben voldaan en er vervolgens betekening van de uitspraak heeft plaatsgevonden, met een bedrag van € 68,00 aan salaris advocaat en de explootkosten van betekening van de uitspraak;

verklaart dit vonnis uitvoerbaar bij voorraad;

wijst af het meer of anders gevorderde.