Gerechtshof Amsterdam 04-12-2018, ECLI:NL:GHAMS:2018:4456

De man is op 16 april 2018 in hoger beroep gekomen van de beschikking van 17 januari 2018.

De vrouw heeft op 30 april 2018 een verweerschrift ingediend.

De mondelinge behandeling heeft op 1 oktober 2018 plaatsgevonden. Verschenen zijn:

- de man bijgestaan door zijn advocaat;

- mr. S. Jbiri, als waarnemer voor mr. Blakborn, namens de vrouw.

Bij de bestreden beschikking is, voor zover hier van belang, bepaald dat de man met ingang van 17 januari 2018 € 3.579,-, met ingang van 13 oktober 2018 € 3.079 en met ingang van 13 oktober 2019 € 2.579,- aan de vrouw dient te betalen als uitkering tot haar levensonderhoud.

De man verzoekt, op basis van nader aan te voeren gronden, met vernietiging van de bestreden beschikking, opnieuw een partnerbijdrage vast te stellen zoals nader zal worden verzocht en onderbouwd.

De vrouw verzoekt de man niet ontvankelijk te verklaren in zijn hoger beroep, althans zijn vordering af te wijzen als rechtens ongegrond, met veroordeling van de man in de kosten van de procedure in hoger beroep.

De man betoogt dat hij ontvankelijk is in zijn hoger beroep en heeft daartoe aangevoerd dat zijn raadsman ten tijde van het indienen van het beroepschrift niet de beschikking had over het procesdossier in eerste aanleg waardoor hij zijn grief tegen de vastgestelde onderhoudsbijdrage niet heeft kunnen toelichten. Volgens de man zijn er ook verder bijzondere omstandigheden die moeten leiden tot ontvankelijkheid van zijn hoger beroep. Op 21 maart 2018 raakte de man ervan doordrongen dat zijn voormalige advocaat dit hoger beroep niet wilde of kon instellen. De man heeft toen bij deze advocaat tevergeefs erop aangedrongen een beroepschrift op te stellen. Op dat moment was de man voor langere tijd in Turkije voor werk en was hij niet in staat om tijdig een nieuwe advocaat te vinden die zich in de zaak kon verdiepen.

De vrouw is van mening dat het appelschrift niet aan de daaraan te stellen vereisten voldoet en dat de man niet ontvankelijk in zijn hoger beroep moet worden verklaard.

Het hof overweegt als volgt. Ingevolge het bepaalde in de artikelen 359 juncto 278, eerste lid Wetboek van Burgerlijke Rechtsvordering (Rv) vermeldt het hoger beroepschrift de gronden waarop het berust. In het onderhavige hoger beroepschrift staat vermeld dat de man het niet eens is met de in de bestreden beschikking vastgestelde partneralimentatie, maar er is geen enkele grond gegeven waarom het hof anders zou moeten beslissen dan de rechtbank heeft gedaan. Er is slechts vermeld is dat de gronden voor het hoger beroep later zullen volgen indien het hof de man dit zou toestaan. Hiermee voldoet het hoger beroepschrift naar het oordeel van het hof niet aan de daaraan ingevolge de aangehaalde wetsartikelen te stellen eis en is het hoger beroep van de man in beginsel niet ontvankelijk. In een dergelijk geval kunnen volgens vaste jurisprudentie in uitzonderingsgevallen ook na het verstrijken van de beroepstermijn in een aanvullend beroepschrift gronden worden aangevoerd, maar dan moeten het gronden betreffen die niet bij het binnen de beroepstermijn ingediende beroepschrift konden worden aangevoerd. Naar het oordeel van het hof kan in deze zaak niet sprake zijn van een uitzondering als hier bedoeld. Vast staat immers dat de advocaat van de man ten tijde van het indienen van het beroepschrift over de bestreden beschikking beschikte en contact met de man had. In een dergelijke situatie ziet het hof niet waarom de advocaat niet op zijn minst een begin van gronden voor zijn beroep had kunnen aanvoeren.

Nu de man heeft verzuimd gronden aan te voeren terwijl hij daar voor het verstrijken van de beroepstermijn toe in staat moest worden geacht, dient de man in zijn hoger beroep niet ontvankelijk te worden verklaard. Onder deze omstandigheden acht het hof het redelijk de man in de proceskosten van het hoger beroep te veroordelen, zoals door de vrouw verzocht. Deze worden tot op heden begroot op: € 318,- aan verschotten en € 1.086,- aan salaris advocaat.