Gerechtshof Amsterdam 20-11-2018, ECLI:NL:GHAMS:2018:4275

Bij de bestreden beschikking van 9 augustus 2017 is, voor zover thans van belang, een door de man te betalen uitkering tot levensonderhoud van de vrouw bepaald van € 3.622,- per maand met ingang van de dag van inschrijving van de uitspraak van de echtscheiding en van € 5.000,- per maand vanaf het moment dat de woning te [woonplaats a] is verkocht. Het meer of anders verzochte is afgewezen.

De man had verzocht enige alimentatieverplichting van de man jegens de vrouw in duur te beperken tot vijf jaar vanaf de datum van ontbinding van het huwelijk, althans tot een door de rechtbank juist te achten datum eerder dan twaalf jaar na ontbinding van het huwelijk met bepaling dat de alimentatie op dat tijdstip definitief eindigt, dan wel per die datum op nihil wordt gesteld.

primair: conform de (voorlopige) vastgestelde behoefte van de vrouw ad € 29.684,- per maand en na vier jaar op een bedrag van € 28.955,- per maand;

subsidiair: conform het bruto door de rechtbank vastgestelde bedrag van € 14.032,- per maand.

De man verzoekt de bestreden beschikkingen met inachtneming van zijn grieven te vernietigen, althans waar nodig de gronden te verbeteren, uitsluitend ten aanzien van de overwegingen en beslissingen aangaande de behoefte, draagkracht en duur van de alimentatieverplichting en derhalve alsnog de alimentatieverplichting van de man jegens de vrouw in duur te beperken tot vijf jaar vanaf de datum van ontbinding van het huwelijk althans een zodanige datum als het hof juist zal achten, eerder dan twaalf jaar na ontbinding van het huwelijk, met bepaling dat de alimentatieplicht op dat tijdstip definitief eindigt, dan wel per die datum op nihil wordt gesteld, althans een afbouwregeling vast te stellen waarin de alimentatie, te rekenen vanaf de datum van ontbinding van het huwelijk, lineair tot nihil wordt afgebouwd in een periode van vijf jaar, althans een door het hof te bepalen aantal jaren

geringer dan twaalf en de beschikkingen voor het overige in stand te laten.

De vrouw verzoekt de verzoeken van de man in incidenteel hoger beroep af te wijzen.

5. De ontvankelijkheid van het hoger beroep

Het hof stelt vast dat in het dictum van de bestreden beschikking van 13 april 2017 niet is beslist omtrent enig deel van het verzochte met betrekking tot de partneralimentatie. De beschikking van de rechtbank van 13 april 2017 is in zoverre derhalve een tussenbeschikking.

Op grond van artikel 358, lid 4 Wetboek van Burgerlijke Rechtsvordering kan van een tussenbeschikking slechts tegelijk met de eindbeschikking hoger beroep worden ingesteld, tenzij de rechtbank anders heeft bepaald. Van dat laatste is niet gebleken.

Hieruit volgt dat de vrouw kan worden ontvangen in haar hoger beroep tegen de beschikking van 13 april 2017.

Partijen hebben ieder grieven gericht tegen de vaststelling van de behoefte van de vrouw door de rechtbank op een bedrag van € 7.190,- netto per maand.

De vrouw stelt dat haar behoefte de eerste vier jaar nadat zij vanuit Spanje naar Nederland zal zijn verhuisd € 14.971,- netto per maand bedraagt, rekening houdend met haar herhuisvestingskosten. Ter onderbouwing van haar behoefte heeft zij een behoeftelijst overgelegd. Voor een groot deel van de posten op haar lijst stelt zij voor de onderbouwing ervan afhankelijk te zijn van afschriften van de credit cards van de man (en haar subcredit card) die zijn gelieerd aan zijn bankrekening/rekening-courant. Aangezien de man hoofdkaarthouder is, kan alleen hij over deze afschriften beschikken. Aan de hand van die afschriften kan de vrouw het bestedingspatroon tijdens het huwelijk inzichtelijk maken aangezien daaruit onder andere zullen blijken de kosten van vakanties, niet-vergoede ziektekosten, de chiropractor, uitjes en verzorgingsproducten. In dat kader (alsmede in het kader van de bepaling van de draagkracht van de man) heeft zij verzocht om de man te gelasten inzage te geven in voornoemde afschriften over de periode van 2008 tot en met 2017. Zij heeft dat reeds in eerste aanleg verzocht, maar de rechtbank heeft haar verzoek ten onrechte zonder nadere motivering afgewezen, aldus de vrouw.

Ook de man is het oneens met de behoefte van de vrouw zoals vastgesteld door de rechtbank. Hij stelt dat de behoefte van de vrouw maximaal € 3.799,- netto per maand bedraagt.

Met betrekking tot het verzoek van de vrouw om inzage in de creditcardafschriften en het verloop van de rekening-courant, stelt de man dat zij in eerste aanleg dit verzoek formeel niet heeft gedaan. Zij kan dat thans niet voor het eerst in hoger beroep doen en dus moet zij niet-ontvankelijk worden verklaard in dit verzoek.

Als de vrouw toch wordt ontvangen in haar verzoek, dient het te worden afgewezen omdat het te vaag is en de vrouw geen specifiek en rechtens relevant belang heeft bij afgifte van de gevraagde stukken. De rekening waarvan zij de afschriften wenst in te zien, betreft bovendien een zakelijke rekening. De man heeft zijn privé-uitgaven op de grootboekrekening van de onderneming in rekening-courant geboekt. Vanwege privacyredenen wenst de man de vrouw geen inzage te geven in zijn zakelijke creditcarduitgaven.

Het hof begrijpt het verzoek van de vrouw tot inzage in de door haar gevraagde bescheiden als een verzoek als bedoeld in artikel 843a Wetboek van Burgerlijke Rechtsvordering. Op grond van die bepaling kan een partij die daarbij rechtmatig belang heeft, op zijn kosten inzage, afschrift of uittreksel vorderen van bepaalde bescheiden aangaande een rechtsbetrekking waarin hij of zijn rechtsvoorgangers partij zijn, van degene die deze bescheiden te zijner beschikking of onder zijn berusting heeft.

De vrouw heeft haar verzoek tot inzage van de hiervoor onder 4.3 sub 4a en 4b genoemde bescheiden voldoende geconcretiseerd. Zij heeft gemotiveerd aangegeven welke afschriften zij wenst in te zien en met welk doel. Nu zij onweersproken heeft gesteld dat een groot deel van de huishoudelijke kosten tijdens het huwelijk werd betaald met de credit card van de man en de subcredit card van de vrouw, die beide zijn gelieerd aan zijn rekening-courant, heeft zij een rechtmatig belang bij inzage in die afschriften teneinde aan de hand daarvan haar huwelijksgerelateerde behoefte nader te onderbouwen. Als onweersproken staat voorts vast dat alleen de man – als hoofdkaarthouder – over de rekeningafschriften kan beschikken.

De man stelt dat partijen in juli 2013 uit elkaar zijn gegaan en de vrouw stelt dat zij eind 2013 uit elkaar zijn gegaan. Het hof acht het redelijk de verzochte inzage te beperken tot de bescheiden over de periode van juli 2010 tot en met juli 2013, een periode van drie jaren gedurende welke partijen in ieder geval nog bij elkaar waren.

Dat de man de privé-uitgaven van partijen op de grootboekrekening van de onderneming in rekening-courant heeft geboekt, staat niet aan toewijzing van het verzoek van de vrouw in de weg. De keuze om de privé-uitgaven aldus te laten verlopen en te administreren kan de vrouw thans niet worden tegengeworpen. Daarbij komt dat de man niet heeft geconcretiseerd welke concrete privacy-bezwaren er tegen inzage bestaan. Voorts heeft de man aan de vrouw geen alternatief geboden voor het verkrijgen van de kennelijk ontbrekende behoeftegegevens. Het hof gaat er overigens vanuit dat de gegevens waarvan inzage wordt gevraagd door de vrouw voor geen enkel ander doel worden gebruikt dan door de vrouw aangegeven.