Rechtbank Overijssel 12-10-2018, ECLI:NL:RBOVE:2018:4066

De bevoegdheid van de rechtbank en het toe te passen recht

De rechtbank komt rechtsmacht toe op grond van het bepaalde in artikel 3 lid 1 onder a van de EG-verordening nr. 2201/2003 van de Raad van 27 november 2003 betreffende de bevoegdheid en de erkenning en tenuitvoerlegging van beslissingen in huwelijkszaken en inzake de ouderlijke verantwoordelijkheid (verder te noemen: Brussel II-bis).

Op grond van artikel 10:56 lid 1 van het Burgerlijk Wetboek is Nederlands recht op het verzoek tot echtscheiding van toepassing.

Het verzoek

Omdat verzoekers stellen dat hun huwelijk duurzaam is ontwricht en ook overigens aan de wettelijke vereisten is voldaan, is het verzoek tot echtscheiding voor toewijzing vatbaar.

Het verzoek te bepalen dat de inhoud van het door verzoekers op 24 juli 2018 ondertekende echtscheidingsconvenant en het op 1 juni 2018 ondertekende ouderschapsplan deel uitmaakt van deze beschikking is toewijsbaar, voor zover de Nederlandse rechter op de diverse onderdelen rechtsmacht heeft.

4. De mening van de kinderen

Kortgezegd hebben [A] en [B] in hun brieven gezegd dat zij liever willen dat hun ouders niet gaan scheiden. Ze vinden dat het allemaal moet blijven zoals het was, waarbij de rechter begrijpt dat zij zich wel neerleggen bij de situatie zoals deze al een poosje is, waarin zij bij moeder in [woonplaats 2] zijn en vader in [woonplaats 1] woont. Toen de brieven van de kinderen kwamen heeft de rechter aan de advocaat van de ouders gevraagd of de ouders echt van elkaar willen scheiden. Moeder is daarna nog een keer naar de mediator gegaan die de ouders heeft geholpen bij het maken van afspraken voor en over de kinderen na het uit elkaar gaan van de ouders. Moeder en de mediator schrijven in een brief van 9 oktober 2018 aan de rechtbank dat ze er met elkaar nog een keer goed over hebben gesproken. In de brief, die ook door moeder is ondertekend, staat dat moeder het moeilijk blijft vinden om te scheiden, maar dat ze om de redenen die ze voor haarzelf heeft het uiteindelijk toch beter vindt om de scheiding wel door te laten gaan. Ze begrijpt dat die beslissing heel moeilijk is voor de kinderen.

De rechter vindt dat de kinderen dapper en eerlijk hun wens in hun brief hebben opgeschreven. De beslissing om wel of niet te gaan scheiden moet, hoe lastig dat voor kinderen ook is, toch door de vader en de moeder worden genomen en als allebei de ouders dat willen dan moet de rechter ook zo beslissen. De rechter hoopt dat de ouders allebei goed begrijpen dat de scheiding voor de kinderen moeilijk en misschien zelfs wel pijnlijk is en dat zij er na de scheiding alles aan zullen doen om ervoor te zorgen dat de kinderen zo min mogelijk schade overhouden aan de scheiding en de gevolgen daarvan. Hij vertrouwt er ook op dat beide ouders dit onderdeel 4 van de beschikking op een goed moment met de kinderen gaan bespreken, zodat de kinderen weten dat de rechter wel heeft geprobeerd om met hun wens iets te doen.