Gerechtshof Den Haag 19-09-2018, ECLI:NL:GHDHA:2018:2609

De vrouw is op 8 mei 2018 in hoger beroep gekomen van de bestreden beschikking.

De man heeft op 17 juli 2018 een verweerschrift ingediend.

Het openbaar ministerie, vertegenwoordigd door de advocaat-generaal, heeft het hof bij faxbericht van 12 juni 2018 laten weten af te zien van het nemen van een conclusie.

Van de zijde van de bijzondere curator is op 16 juli 2018 een faxbericht bij het hof ingekomen.

- op 22 mei 2018 een journaalbericht van 16 mei 2018 met bijlagen;

- op 1 juni 2018 een faxbericht met bijlagen.

De zaak is op 29 augustus 2018 mondeling behandeld, uitsluitend voor wat betreft de ontvankelijkheid van het hoger beroep. Ter zitting waren aanwezig:

- de advocaat van de vrouw;

- de man, bijgestaan door zijn advocaat.

De vrouw en de bijzondere curator zijn, hoewel daartoe behoorlijk opgeroepen, niet verschenen.

Het hof overweegt als volgt.

De bestreden beschikking is gegeven in een procedure waarin de man de rechtbank heeft verzocht de ontkenning van het vaderschap van de man over de minderjarige [de minderjarige] , geboren [in] 2017 te [geboorteplaats] , gegrond te verklaren. Bij de bestreden beschikking heeft de rechtbank - voor zover thans van belang - een DNA-onderzoek bevolen ter beantwoording van de vraag of de man de biologische vader van voormelde minderjarige kan zijn en met welke mate van waarschijnlijkheid. De verdere behandeling van de zaak is in afwachting van het deskundigenbericht aangehouden

Op grond van artikel 358, lid 4, van het Wetboek van Burgerlijke Rechtsvordering kan van een tussenbeschikking hoger beroep slechts tegelijk met dat van de eindbeschikking worden ingesteld, tenzij de rechter anders heeft bepaald. Een tussenbeschikking is een uitspraak waarin de rechter in het dictum ervan nog niet uitdrukkelijk en zonder enig voorbehoud over enig deel van het verzochte heeft beslist. Het dictum van de beschikking is dus bepalend voor de aard daarvan.

De vrouw voert aan dat het de man was die ter zitting in eerste aanleg een verzoek tot DNA-onderzoek deed en dat de rechtbank dit verzoek heeft toegewezen. De bestreden beschikking is dan ook in zoverre een eindbeschikking, aldus de vrouw.

Naar het oordeel van het hof vindt deze stelling van de vrouw geen steun in de overgelegde stukken en deze wordt bovendien betwist door de man. Uit het overgelegde proces-verbaal blijkt dat er ter zitting in eerste aanleg een discussie tussen partijen is ontstaan over het al dan niet hebben gehad van gemeenschap met elkaar in het conceptietijdvak. De rechtbank heeft vervolgens een DNA-onderzoek noodzakelijk geacht, gezien de tegenstrijdige verklaringen van partijen en het door de bijzondere curator ingenomen standpunt. Deze beslissing maakt geen einde aan enig deel van het verzochte, te weten de gegrondverklaring van de ontkenning van het vaderschap. Zo al zou moeten worden aangenomen dat het DNA-onderzoek door de rechtbank is bevolen op verzoek van de man, dan heeft dit verzoek betrekking op de instructie van de zaak en niet op het verzoek dat de inzet is van het geding. Het hof is dan ook van oordeel dat de in hoger beroep bestreden beschikking een tussenbeschikking betreft, waartegen geen tussentijds hoger beroep openstaat nu de rechter niet anders heeft bepaald. Het hof zal de vrouw niet-ontvankelijk verklaren in haar beroep.

Zoals gebruikelijk in zaken van familierechtelijke aard zal het hof de kosten van het geding in hoger beroep compenseren, in die zin dat iedere partij de eigen kosten draagt.