Gerechtshof Arnhem-Leeuwarden 12-06-2018, ECLI:NL:GHARL:2018:5421

Het verloop van de procedure blijkt uit:

- het beroepschrift met producties, ingekomen op 26 januari 2018;

- het verweerschrift van [verweerster] ;

- een brief van mr. Bouwman van 16 februari 2018 met een productie;

- een journaalbericht van mr. Mulder van 26 april 2018 met productie;

- een journaalbericht van mr. Bouwman van 11 mei 2018 met producties.

De mondelinge behandeling heeft op 22 mei 2018 plaatsgevonden. [verzoeker] is in persoon verschenen, bijgestaan door zijn advocaat. Betrokkene is, hoewel daartoe behoorlijk opgeroepen, niet verschenen. [verweerster] is in persoon verschenen, bijgestaan door haar advocaat. Voorts zijn verschenen mr. P.J. Neijt, kantonrechter, en mr. T.D. Hoefman, griffier, die op voet van artikel 800 lid 2 Rv als informanten zijn opgeroepen.

Betrokkene is op [geboortedatum] geboren te [woonplaats] .

Bij beschikking van 31 augustus 2016 heeft de kantonrechte alle goederen die (zullen) toebehoren aan betrokkene onder bewind gesteld. Tot de bestreden beschikking was [verzoeker] de bewindvoerder van betrokkene.

Bij de bestreden beschikking van 27 oktober 2017 heeft de kantonrechter ambtshalve [verzoeker] met ingang van 1 november 2017 ontslagen als bewindvoerder, [verweerster] met ingang van 1 november 2017 tot opvolgend bewindvoerder benoemd, gelast dat [verzoeker] het dossier, zowel de papieren stukken als de digitale gegevens, op een voor de opvolgend bewindvoerder leesbare gegevensdrager dient over te dragen, bepaald dat [verweerster] een beloning toekomt overeenkomstig de Regeling beloning curatoren, bewindvoerders en mentoren en bepaald dat indien [verzoeker] niet binnen twee maanden na de bestreden beschikking eindrekening aflegt (inclusief eventuele ontbrekende rekeningen en verantwoording) hij geen beloning voor het opmaken van de eindrekeningen en verantwoording in rekening mag brengen.

[verzoeker] is met vijf grieven in hoger beroep gekomen van de bestreden beschikking. [verzoeker] verzoekt het hof om bij beschikking, voor zover mogelijk uitvoerbaar bij voorraad, de bestreden beschikking te vernietigen en te bepalen dat [verzoeker] bewindvoerder is gebleven en blijft ten aanzien van betrokkene, met veroordeling van de Staat der Nederlanden in de kosten van deze procedure.

[verweerster] voert verweer en verzoekt het hof om [verzoeker] niet-ontvankelijk te verklaren in zijn verzoek in hoger beroep althans de bestreden beschikking te bekrachtigen.

[verzoeker] is door de kantonrechter ontslagen als bewindvoerder ten aanzien van al zijn cliënten. Het betreft tweeënveertig zaken met even zo veel beschikkingen van de kantonrechter, gedateerd 27 oktober 2017, 30 oktober 2017 en 7 november 2017. [verzoeker] heeft ten aanzien van alle tweeënveertig beschikkingen één beroepschrift ingediend bij het hof op 26 januari 2018.

Op grond van artikel 1:448 lid 2 van het Burgerlijk Wetboek wordt een bewindvoerder ontslag verleend hetzij op eigen verzoek hetzij wegens gewichtige redenen of omdat de bewindvoerder niet meer voldoet aan de eisen om bewindvoerder te kunnen worden, zulks op verzoek van een medebewindvoerder, de rechthebbende of het openbaar ministerie dan wel ambtshalve. Dit brengt mee dat het hof bij zijn beslissing omtrent het ontslag niet gebonden is aan de gronden die eerder zijn aangevoerd. Ook feiten en omstandigheden die (pas) ter zitting in hoger beroep naar voren zijn gekomen, kunnen aan een ontslag ten grondslag worden gelegd, mits de (ontslagen) bewindvoerder voldoende gelegenheid is geboden zijn standpunt daaromtrent aan het hof kenbaar te maken en zo nodig zijn standpunt met stukken te onderbouwen (ECLI:NL:HR:2015:86).

In dit hoger beroep ligt aan het hof de vraag voor of er gewichtige redenen zijn om (ambtshalve) ontslag te verlenen.

De kantonrechter heeft aan zijn oordeel - dat sprake was van een gewichtige reden voor ontslag - de volgende feiten ten grondslag gelegd:

Het hof overweegt als volgt. Vast staat dat [verzoeker] ten onrechte bij een groot aantal cliënten kosten in rekening heeft gebracht voor het opmaken en indienen van de aangiften inkomstenbelasting. Nu deze werkzaamheden vallen onder de normale werkzaamheden van een bewindvoerder zijn deze werkzaamheden in de beloning van de bewindvoerder begrepen.

Het hof is van oordeel dat alleen al de wijze waarop [verzoeker] zichzelf heeft beloond voor het opmaken en indienen van de aangiften inkomstenbelasting een gewichtige reden vormt voor zijn ontslag als bewindvoerder. Niet alleen had [verzoeker] als professionele bewindvoerder ervan op de hoogte moeten zijn dat deze werkzaamheden vallen binnen zijn normale beloning, die een forfaitair karakter heeft, maar ook had hij - nadat hij hiermee wel bekend werd - uit eigen beweging onmiddellijk deze beloning aan zijn cliënten moeten terugbetalen en niet eerst na aandringen van de kantonrechter. Het feit dat [verzoeker] dit heeft nagelaten toont naar het oordeel van het hof aan dat [verzoeker] onvoldoende inzicht had in zijn handelen. Dit oordeel wordt onderstreept door de verklaring van [verzoeker] ter mondelinge behandeling in hoger beroep waar [verzoeker] niet zijn onjuiste handelen benoemt, maar uitsluitend dat hij de beloning niet van de leefgeldrekening van zijn cliënten heeft overgemaakt maar van hun beheerrekening. Aan het voorgaande doet niet af dat de cliënten van [verzoeker] tevreden waren over zijn functioneren en dat er slechts één klacht is ingediend, die bovendien ongegrond is verklaard, nu van de cliënten niet kan worden verwacht dat zij kennis en inzicht hebben van/in het inhoudelijk handelen van [verzoeker] op financieel gebied.

Nu het voorgaande naar het oordeel van het hof reeds een voldoende gewichtige reden vormt voor het ontslag van [verzoeker] als bewindvoerder behoeven de overige redenen die hebben geleid tot dit ontslag geen bespreking. Evenmin ziet het hof aanleiding een nader onderzoek te gelasten of getuigen te horen, zoals door [verzoeker] verzocht.

Op grond van hetgeen hiervoor is overwogen, falen de grieven. Het hof zal de bestreden beschikking bekrachtigen.

Nu [verzoeker] in het ongelijk wordt gesteld, ziet het hof geen aanleiding de Staat der Nederlanden in de proceskosten te veroordelen zoals door [verzoeker] verzocht.