Gerechtshof 's-Hertogenbosch 05-07-2018, ECLI:NL:GHSHE:2018:2827

In het procesdossier bevinden zich van beide partijen persoonlijk reacties:

• van de man bij productie 84, overgelegd door zijn advocaat bij V-formulier van 19 maart 2018, onder vermelding van “reactie van de man op het verweerschrift in hoger beroep van de vrouw”.

• van de vrouw bij productie 12, overgelegd door haar advocaat bij V-formulier van 28 maart 2018, onder vermelding van “Reactie vrouw op reactie man”.

Het hof heeft partijen ter zitting medegedeeld dat deze producties wegens strijd met de goede procesorde buiten beschouwing zullen worden gelaten. Het hof heeft deze stukken daarom ter zitting aan partijen teruggegeven. De overige bijlagen zijn wel bij de beoordeling betrokken.

Het hof heeft voorts kennis genomen van:

• het V-formulier van 9 maart 2018 met bijlagen van advocaat van de man, ingekomen 20 maart 2018;

• het V-formulier van 19 maart 2018 met bijlagen, met uitzondering van de eerder genoemde productie 84, van advocaat van de man, ingekomen op 20 maart 2018;

• het V-formulier van 28 maart 2018 met bijlagen van advocaat van de vrouw, ingekomen op 30 maart 2018;

• het V-formulier van 9 april 2018 met bijlagen van de advocaat van de man.

De man is het niet eens met door de rechtbank gehanteerde ingangsdatum van 1 december 2016, als zijnde de eerste dag van de maand volgend op de maand waarin de vrouw is hertrouwd, en hij verzoekt de ingangsdatum te stellen op 1 januari 2016. Volgens de man heeft de rechtbank ten onrechte geen rekening gehouden met de overige gewijzigde omstandigheden: [de jongmeerderjarige] woont bij de zus van de vrouw en heeft ingeschreven gestaan bij de man; de vrouw heeft nauwelijks kosten voor [de jongmeerderjarige] gemaakt en hij had in de periode van 1 januari 2016 tot 11 april 2016 een lager inkomen. De advocaat van de man heeft de vrouw op 1 april 2016 medegedeeld dat de man per 1 januari 2016 geen werk meer had en een WW-uitkering ontving. Vanaf dat moment moest de vrouw er redelijkerwijs rekening mee houden dat de kinderalimentatie gewijzigd zou gaan worden.

De vrouw sluit zich aan bij de beslissing van de rechtbank. De rechtbank heeft duidelijk overwogen dat de kinderalimentatie per 1 december 2016 opnieuw beoordeeld moest worden vanwege het feit dat de vrouw is hertrouwd en haar partner hierdoor onderhoudsplichtig is geworden.

Ingevolge het bepaalde in artikel 1:402 lid 1 BW is de rechter voor wat betreft de vaststelling van de ingangsdatum van de (gewijzigde) alimentatie in beginsel vrij. Als er reden is voor een herbeoordeling van de draagkracht van de man op grond van artikel 1:401 BW dan wordt gebruikelijk de datum van indiening van het wijzigingsverzoek ook als ingangsdatum van de (eventuele) wijziging van de alimentatie genomen. Vanaf dat moment heeft de wederpartij immers rekening kunnen en behoren te houden met een mogelijke wijziging. In de onderhavige zaak is dit geschied op 1 juli 2016. De feiten en omstandigheden van het geval kunnen echter meebrengen dat een eerdere of juist latere ingangsdatum meer in de rede ligt. Het hof overweegt dat de man via deze grief met terugwerkende kracht de kinderalimentatie beoogt aan te tasten, hetgeen het hof, in de gegeven omstandigheden, in strijd met de rechtszekerheid acht. Het hof ziet geen aanleiding om van een andere ingangsdatum dan de rechtbank heeft genomen, uit te gaan. zodat de ingangsdatum 1 december 2016 zal worden gehandhaafd. Door het huwelijk van de vrouw in november 2016 met [partner] , had zij er redelijkerwijs vanaf dit moment pas vanuit hoeven gaan dat dit gevolgen zou kunnen hebben voor de hoogte van de kinderalimentatie, te meer nu de man in zijn inleidend verzoekschrift heeft gesteld dat zijn werkloosheid (ingaande 1 januari 2016) slechts tijdelijk is geweest en de man inmiddels ingaande 11 april 2016 een nieuwe dienstbetrekking had gevonden. De derde grief van de man slaagt niet.

De rechtbank heeft de draagkracht van de onderhoudsplichtigen als volgt vastgesteld:

• de man: € 757,33 per maand;

• de vrouw: € 277,62 per maand;

• [partner] : € 1.218,91 per maand.

 Ten aanzien van de man

Uit de inhoud van de stukken is gebleken dat de man in deze periode werkzaam was bij [service] Service Benelux B.V. (hierna: [service] ) als Service Sales Engineer op basis van een jaarcontract dat van rechtswege afliep op 12 april 2017. De rechtbank is bij de bestreden beschikking uitgegaan van het inkomen dat de man uit dit dienstverband verdiende. Nu partijen geen grief hebben gericht tegen de becijfering van de draagkracht van de man, behorend bij het inkomen dat hij in deze periode bij [service] verdiende, zal het hof de rechtbank in zoverre volgen en uitgaan van een draagkracht van € 757,- per maand in de periode van 1 december 2016 tot en met 11 april 2017.

De man verzoekt het hof er rekening mee te houden dat hij werkloos is geraakt en dat hij met ingang van 12 april 2017 een inkomen uit hoofde van een WW-uitkering ontvangt.

De vrouw heeft ter zitting betoogd dat niet uitgegaan dient te worden van deze WW-uitkering; in de afgelopen jaren heeft de man vaker een baan gevonden na periodes van werkloosheid. De vrouw verzoekt het hof daarom thans voor de berekening van de draagkracht van de man uit te gaan van een fictief inkomen, zijnde het gemiddelde inkomen dat de man heeft verdiend in de jaren 2015, 2016 en 2017, dan wel dat zijn laatstgenoten inkomen bij [service] Service als uitgangspunt dient te worden genomen. De vrouw verwacht dat de man binnenkort weer een baan heeft: de man heeft drie gesprekken gehad bij één potentiële werkgever en het ziet er hoopvol uit.

Nu geen van partijen heeft gegriefd tegen de door de rechtbank becijferde draagkracht van de vrouw, volgt het hof in zoverre de berekening van de rechtbank en stelt de draagkracht van de vrouw vast op € 278,- per maand.

Tussen partijen is niet in geschil dat de arbeidsovereenkomst van [partner] is geëindigd met ingang van 1 januari 2017 en dat hem een bruto ontslagvergoeding is toegekend van € 70.000. De rechtbank is bij de becijfering van draagkracht van [partner] uitgegaan van het laatstgenoten salaris van € 5.898,- bruto per maand te vermeerderen met vakantiegeld. De rechtbank heeft daartoe overwogen dat van [partner] mag worden verwacht dat hij zijn uitkering tot het niveau van zijn voormalig arbeidsinkomen met de ontslagvergoeding aanvult.

De vrouw voert aan dat de rechtbank bij het berekenen van de draagkracht van [partner] ten onrechte is uitgegaan van zijn oude salaris. [partner] heeft moeten interen op zijn ontslagvergoeding, die netto € 28.000 bedroeg. Met ingang van het jaar 2018 is de vergoeding volledig opgesoupeerd. [partner] heeft zijn WW-uitkering aan moeten vullen tot zijn oude salaris door de ontslagvergoeding aan te wenden. Tot op heden heeft [partner] volgens de vrouw nog geen andere dienstbetrekking gevonden en is hij voornemens om als zelfstandige een bedrijf op te richten. Indien wordt uitgegaan van het actuele inkomen uit WW, kan de draagkracht van [partner] worden vastgesteld op € 353,50 per maand, aldus de vrouw.

Het hof ziet in deze periode geen aanleiding om af te wijken van de uitgangspunt van de rechtbank. De vrouw heeft onderschreven dat [partner] in deze periode volledig heeft moeten interen op zijn ontslagvergoeding om zijn inkomen aan te vullen. Conform de becijfering van de rechtbank, zal het hof daarom uitgaan van een draagkracht van [partner] van € 1.219,- per maand.

Op grond van het vorenstaande stelt het hof de draagkracht van de onderhoudsplichtigen als volgt vast:

Het hof constateert dat de onderhoudsplichtigen tot 1 januari 2018 in staat zijn om volledig in de behoefte van [de jongmeerderjarige] en [minderjarige] te voorzien; met ingang van deze datum schiet de draagkracht echter tekort.

Het hof zal thans ingaan op de wijze hoe de draagkracht van de drie onderhouds-plichtigen dient te worden verdeeld over [de jongmeerderjarige] en [minderjarige] . De rechtbank is bij de bestreden beschikking niet uitgegaan van een gelijke rang en heeft de man een hoger aandeel toegekend in de kosten van de kinderen met als gevolg dat de man voor de ene helft in de totale behoefte van de kinderen voorziet en de vrouw en [partner] gezamenlijk in de andere helft. In zijn appelschrift heeft de man aangevoerd dat de rechtbank hiermee buiten de grenzen van de rechtsstrijd is getreden. Ter zitting van het hof heeft de man deze grief ingetrokken.

De man voert aan dat de rechtbank ten onrechte heeft geoordeeld dat de man een groter aandeel moet leveren in de kosten van [de jongmeerderjarige] en [minderjarige] dan [partner] . De man stelt dat [partner] vanaf het moment van het huwelijk (november 2016) onderhoudsplichtig is voor [de jongmeerderjarige] en [minderjarige] . Er is volgens hem geen enkele grondslag om de duur van een huwelijk te betrekken bij de beoordeling of een stiefouder al dan niet in gelijke rang als de ouders onderhoudsplichtig is voor zijn stiefkinderen. De redenering dat het huwelijk recent is, gaat volgens de man voor de langere duur niet op.

De vrouw verweert zich en stelt dat het huwelijk met [partner] in november 2016 is gesloten. Met het oog op de leeftijd van de kinderen, het feit dat [de jongmeerderjarige] al sinds 2014 bij haar tante woont en er de komende jaren nimmer een zodanige verwantschap zou kunnen ontstaan tussen stiefouder en kind als tussen ouder en kind, heeft de rechtbank hier volgens de vrouw terecht het gevolg aan gegeven zoals zij dat heeft gedaan.

Op grond van het vorenstaande stelt het hof het aandeel van de onderhoudsplichtigen in de behoefte van [de jongmeerderjarige] en [minderjarige] als volgt vast:

757 / 2254 x 818 is € 275,-

Het eigen aandeel van de vrouw bedraagt:

278 / 2254 x 818 is € 101,-

Het eigen aandeel van [partner] bedraagt:

1219 / 2254 x 818 is € 442,-

362/ 1859 x 835 is € 163,-

Het eigen aandeel van de vrouw bedraagt:

278 / 1859 x 835 is € 125,-

Het eigen aandeel van [partner] bedraagt:

1219 / 1859 x 835 is € 547,-

 totaal: € 835,- per maand

De rechtbank is uitgegaan van een zorgkorting van 15%. Nu partijen daartegen geen grief hebben gericht, zal het hof dit uitgangspunt overnemen. Dit betekent, gezien de geïndexeerde behoefte van [de jongmeerderjarige] en [minderjarige] in de verschillende jaren, dat het hof de zorgkorting voor 2016 vaststelt op afgerond € 123,- per maand, in 2017 op afgerond € 125,- per maand en in 2018 op afgerond € 127,- per maand.

Dit betekent dat tot 1 januari 2018 voornoemde bedragen aan zorgkorting volledig in mindering worden gebracht op het aandeel van de man in de kosten van [de jongmeerderjarige] en [minderjarige] , omdat de onderhoudsplichtigen in deze periodes samen voldoende draagkracht hebben om in de behoefte van [de jongmeerderjarige] en [minderjarige] te voorzien.

Op grond van het vorenstaande stelt het hof het aandeel van de man als volgt vast:

- in de periode van 1 december 2016 tot 12 april 2017:

o op € 152,- totaal per maand (275 – 123).

- in de periode van 12 april 2017 tot 1 januari 2018:

o op € 38,- totaal per maand (163 – 125)

Het hof dient tot slot een oordeel te geven over artikel 2.9. van het ouderschapsplan. De man betoogt dat dit een verkapte alimentatieverplichting betreft. Het is voor de man niet mogelijk om naast de volgens de Tremanormen berekende kinderalimentatie nog meer kosten voor de kinderen te voldoen. Voortzetting van dit artikel levert voor de man een onmogelijke situatie op. Hij staat inmiddels € 5.000,- rood en heeft geld moeten lenen om aan zijn verplichtingen te voldoen. De man wordt met grote regelmaat geconfronteerd met bedragen die hij volgens de vrouw naast de alimentatie aan haar zou moeten voldoen.

De vrouw verweert zich en stelt dat partijen destijds bewust, naast de kinderalimentatie, een eigen regeling hebben afgesproken met elkaar. Partijen zijn afgeweken van de wettelijke maatstaven. Het is aan de man om te onderbouwen op welke grond hij meent dat hij niet langer is gehouden aan het overeengekomen in artikel 2.9.