Gerechtshof Amsterdam 15-05-2018, ECLI:NL:GHAMS:2018:1704

In de zaak met zaaknummers 200.204.080/01 en 200.222.752.01 (hierna: zaak I) is de man op 24 november 2016 in hoger beroep gekomen van een gedeelte van de beschikking van 24 augustus 2016 van de rechtbank Noord-Holland, locatie Alkmaar, met kenmerk C/15/228417 / FA RK 15-3798 en C/15/238704 / FA RK 16-637.

De vrouw heeft op 25 januari 2017 een verweerschrift ingediend en heeft daarbij tevens incidenteel hoger beroep (met zaaknummers 200.204.080/01 en 200.222.752/01) ingesteld.

De man heeft op 27 maart 2017 een verweerschrift in het incidenteel appel ingediend.

In de zaak met zaaknummer 200.204.080/02 (hierna: zaak II) heeft de man op 24 november 2016 een voorwaardelijk verzoek tot schorsing van de executie van de bestreden beschikking van 24 augustus 2016 gedaan.

In de zaak met zaaknummer 200.209.023/01 (hierna: zaak III) is de vrouw op 25 januari 2017 (in haar verweerschrift in zaak I) in hoger beroep gekomen van de beschikking van 18 januari 2017 van de rechtbank Noord-Holland, locatie Alkmaar, met kenmerk C/15/228417 / FA RK 15-3798 en C/15/238704 / FA RK 16-637.

De man heeft op 27 maart 2017 een verweerschrift ingediend.

Bij het hof zijn voorts de volgende stukken ingekomen:

- een brief van de zijde van de man van 14 december 2016 met bijlagen, ingekomen op 15 december 2016;

- een brief van de zijde van de man van 19 december 2016 met bijlagen, ingekomen op 20 december 2016;

- een brief van de zijde van de vrouw van 29 augustus 2017 met een bijlage, ingekomen op 30 augustus 2017;

- een brief van de zijde van de man van 31 augustus 2017 met een bijlage, ingekomen op 1 september 2017.

De zaken zijn op 14 september 2017 gelijktijdig ter terechtzitting behandeld. Partijen zijn in persoon verschenen, bijgestaan door hun advocaten.

Partijen zijn [in] 1999 onder het maken van huwelijkse voorwaarden gehuwd. Het verzoek tot echtscheiding is op 18 juni 2015 ingediend. Het huwelijk is op 22 december 2016 ontbonden door inschrijving van de echtscheidingsbeschikking van 24 augustus 2016 in de registers van de burgerlijke stand. Uit hun huwelijk zijn geboren:

- [jongmeerderjarige A] , [in] 1998 te [plaats 1] ,

- [jongmeerderjarige B] , [in] 1999 te [plaats 2] ,

- [minderjarige C] , [in] 2001 te [plaats 3] ,

- [minderjarige D] , [in] 2003 te [plaats 3] .

In de door partijen op 16 februari 1999 overeengekomen huwelijkse voorwaarden is, voor zover thans van belang, het navolgende bepaald.

1. De kosten van de huishouding, daaronder begrepen de kosten van verzorging en opvoeding van hun gezamenlijke kinderen alsook de kinderen die met beider toestemming in het gezin zijn of mochten worden opgenomen, komen ten laste van de inkomens van de echtgenoten in evenredigheid daarvan.

2. Voor zover die inkomens ontoereikend zijn, komen die kosten ten laste van de vermogens van de echtgenoten in evenredigheid daarvan.

(…)

1. Per het einde van elk jaar voegen de echtgenoten ter verdeling bij helfte bijeen, hetgeen van hun inkomsten uit arbeid alsook hun inkomsten uit vermogen, doch uitsluitend voor zover het ontvangen dividenduitkeringen betreft , over dat jaar onverteerd is of door belegging van dat onverteerd en nog niet verdeeld inkomen is verkregen.

(. . .)

De man is directeur-grootaandeelhouder van [X] Holding B.V., die op haar beurt voor 50% aandeelhouder is van Top Vision Group B.V. De heer [A] (hierna: [A] ) is houder van de andere 50% van de aandelen. [X] Holding B.V. ontvangt vanuit Top Vision Group B.V. een management fee. De man ontvangt van [X] Holding B.V. een salaris van € 8.300,- bruto per maand inclusief vakantietoeslag.

Bij de bestreden beschikking van 24 augustus 2016 van de rechtbank Noord-Holland, locatie Alkmaar is, voor zover thans van belang,:

- bepaald dat partijen gehouden zijn om de naheffingsaanslag 2014, zoals genoemd onder punt 2.8.12 van de bestreden beschikking, bij helfte te dragen;

- bepaald dat de man ter zake van de verrekening van de waarde van de Tesla en de Volvo gehouden is om € 39.775,00 aan de vrouw te voldoen;

- de man veroordeeld om uit hoofde van geldlening € 50.000,00 aan de vrouw te voldoen;

- de beslissing over de verrekening van de banksaldi per peildatum 3 juni 2015 pro forma aangehouden tot 19 oktober 2016.

Bij de bestreden beschikking zijn, voor zover van belang, de verzoeken van de vrouw een door de man te betalen bijdrage in de kosten van haar levensonderhoud vast te stellen van € 6.500,00 bruto per maand, de hoogte van de vordering van de vrouw ter zake van verrekening van opgepotte winsten vast te stellen, en de man te veroordelen over te gaan tot pensioenafstorting, afgewezen, evenals de verzoeken van de man ten aanzien van de op naam van beide partijen staande schulden en de op naam van de man staande schulden, en het verzoek van de man te bepalen dat de vrouw de helft van de naheffingsaanslag 2014 aan hem dient te voldoen.

De man verzoekt, voor zover mogelijk uitvoerbaar bij voorraad, de bestreden beschikking – in zoverre – te vernietigen en opnieuw rechtdoende:

1. n het dictum op te nemen dat de man verplicht is (als alimentatie in natura ten behoeve van de vrouw) de eigenaarslasten (waaronder de hypotheekrente) van de partijen in gezamenlijke eigendom toebehorende woning te voldoen, gedurende de periode dat de man in die woning verblijft en totdat de woning verkocht en geleverd is aan een derde;

2. te bepalen dat de vrouw voor de helft draagplichtig is voor de in sub 2.8.9 van de bestreden beschikking genoemde schulden op beider naam; alsmede voor de helft van de daarmee samenhangende, in het lichaam in sub 10 toegelichte aflossingen;

3. te bepalen dat de vrouw draagplichtig is ten belope van de helft van de op de financiering van de huidige woning toeziende schulden aan de heer [A] (ad

€ 60.000,00) en aan de ouders van de man (ad € 120.000,00); alsmede voor de helft van de daarop toeziende rentelasten vanaf 2 juni 2015 tot de datum waarop deze schulden zijn afgelost;

€ 81.743,00 en € 36.000,00 op het eventuele batige saldo (na aflossing van de diverse hypotheeknemers daaruit) en dat tussen hen pondsgewijs afgerekend zal moeten worden;

voorwaardelijk (conform de in het lichaam in sub 50 e.v. gegeven toelichting), te bepalen dat de vrouw uit hoofde van de verrekening van de banksaldi aan de man een bedrag verschuldigd is ad € 2.139,00; alsmede dat de vrouw jegens de man de sanctie verbeurt van artikel 1:139, lid 2 BW, uit welke hoofde zij additioneel aan de man een bedrag verschuldigd is ad € 17.000,00.

1. te bepalen dat de man telkens bij vooruitbetaling verschuldigd is een bijdrage in de kosten van levensonderhoud van de vrouw van € 4.000,00 bruto per maand, althans een bijdrage die het hof in overeenstemming met de wettelijke maatstaven acht;

2. af te wijzen het verzoek van de man om te bepalen dat de vrouw gehouden is de helft van de naheffingsaanslag IB 2014 te voldoen;

3. vast te stellen de hoogte van de vorderingen van de vrouw op grond van verrekening van de tijdens het huwelijk opgepotte winsten binnen de BV van de man;

4. de man te veroordelen om over te gaan tot storting onder een door de vrouw aan te wijzen verzekeraar van een nog nader vast te stellen bedrag, te vermeerderen met 4% rente vanaf de datum van echtscheiding tot aan de datum van storting.

De man verzoekt de vrouw niet-ontvankelijk te verklaren in haar verzoeken in incidenteel appel, althans deze af te wijzen.

De man verzoekt voorwaardelijk, te weten indien de vrouw overgaat tot het laten executeren van de bestreden beschikking (meer in het bijzonder van sub 3.7 en/of sub 3.8 uit het dictum), de schorsing uit te spreken van de door de rechtbank uitgesproken uitvoerbaar bij voorraadverklaring.

Bij de bestreden beschikking van 18 januari 2017 van de rechtbank Noord-Holland, locatie Alkmaar, is:

- bepaald dat de vrouw ter zake van de verrekening van de banksaldi gehouden is om

€ 10.693,75 (€ 2.193,75 + € 8.500,00) aan de man te voldoen;

- bepaald dat partijen gehouden zijn om het debetsaldo van € 9,77 op de en/of rekening eindigend op -155 bij helfte te dragen.

De man verzoekt de vrouw niet-ontvankelijk te verklaren in haar verzoeken in hoger beroep, althans deze verzoeken af te wijzen.

De rechtbank heeft in rechtsoverweging 2.8.9 vastgesteld dat partijen de volgende gezamenlijke leningen hebben:

- hypothecaire geldlening ABN AMRO nummer [banknummer] -114, ter hoogte van

€ 200.706,-;

- hypothecaire geldlening ABN AMRO nummer [banknummer] -122, ter hoogte van

€ 100.427,49;

- hypothecaire geldlening ABN AMRO nummer [banknummer] -130, ter hoogte van

€ 193.160,-;

- hypothecaire geldlening ABN AMRO nummer [banknummer] -146 ter hoogte van

€ 199.993,34;

- hypothecaire geldlening ABN AMRO nummer [banknummer] -162, ter hoogte van

€ 136.134,06;

• hypothecaire geldlening ABN AMRO nummer [banknummer] -163, ter hoogte van

• € 121.265,68;

• lening bij [X] Holding B.V. ter hoogte van € 389.783,21, voor de bouw van de woningen aan [adres 2] en [adres 1] .

Tussen partijen is niet in geschil dat de leningen op naam van beide partijen staan en zijn aangegaan voor de aankoop/verbouwing van de aan partijen, ieder voor de helft, in eigendom toebehorende woningen aan [adres 2] en [adres 1] . De vrouw heeft niet betwist dat ieder van partijen voor de helft draagplichtig is voor de schulden die ten behoeve van de gemeenschappelijke woningen zijn aangegaan. Indien en voor zover na verkoop van [adres 1] zou blijken dat de man meer dan de helft van deze schulden heeft voldaan, heeft de man belang bij een executoriale titel teneinde zonder een nieuwe procedure het te veel betaalde op de vrouw te kunnen verhalen. Het hof zal overeenkomstig het verzoek van de man bepalen dat de vrouw voor de helft draagplichtig is voor deze schulden. De aflossingen maken deel uit van hetgeen de man te zijner tijd mocht blijken meer te hebben betaald dan de helft, zodat het verzoek van de man in zoverre wordt afgewezen. Grief 2 slaagt deels en faalt voor het overige.

Tevens heeft de rechtbank in rechtsoverweging 2.8.9. de volgende leningen op naam van de man vastgesteld:

• lening bij [A] van € 60.000,- ;

• lening van € 150.000,- bij de ouders van de man;

• rekening-courantschuld bij Top Vision Group B.V. van € 32.793,-;

• rekening-courantschuld bij [X] Holding B.V. van € 663.374,-.

Naar het oordeel van het hof is voldoende komen vast te staan dat de met de leningen verkregen bedragen zijn gebruikt voor de financiering van de bouw van de aan partijen in gezamenlijke eigendom toebehorende woning aan [adres 1] respectievelijk van de aankoop van een eveneens aan partijen in gezamenlijke eigendom toebehorend extra stuk grond achter die woning. De vrouw heeft weliswaar betwist dat zij, zoals de man onderbouwd met concrete feiten en omstandigheden stelt, volledig en actief betrokken is geweest bij alle beslissingen over de aankoop en de bouw van de woning en de aankopen ten behoeve van de woning, zoals het extra stuk grond, maar deze betwisting niet nader toegelicht. Nu de woning voor de helft in eigendom aan de vrouw toebehoort, is de vrouw voor de helft draagplichtig voor de met de beide leningen gefinancierde uitgaven voor de woning en daarmee ook voor de leningen evenals de daaraan verbonden rentelasten, zij het dat haar draagplicht voor de helft van de lening van de vader van de man, gelet op het onder iii verzochte, is beperkt tot een bedrag van € 120.000,- met de daaraan verbonden rentelasten.

Een redelijke uitleg van artikel 3 van de huwelijkse voorwaarden brengt naar het oordeel van het hof mee dat de schulden, nu de daarmee verkregen gelden zijn aangewend ter voldoening van de kosten van de huishouding, eveneens naar evenredigheid ten laste van ieders inkomen komen en, voor zover die inkomens ontoereikend zijn, naar evenredigheid ten laste van ieders vermogen. Dat de hoge rekening-courant schulden zijn ontstaan doordat de man er een riante levensstijl op nahield, zoals de vrouw stelt, heeft de vrouw tegenover de gemotiveerde betwisting door de man niet onderbouwd, nog daargelaten dat voor de draagplicht voor de kosten van de huishouding niet van belang is wie daarvan heeft geprofiteerd. Gelet op de grenzen van de rechtsstrijd zal het hof bepalen dat het door de vrouw te dragen deel van de rekening-courantschulden niet meer bedraagt dan de helft van het bedrag van deze schulden.

De rechtbank heeft in het kader van de afwikkeling van de in artikel 5 van de huwelijkse voorwaarden overeengekomen verrekening van overgespaard inkomen bepaald dat de man gehouden is om € 39.775,- aan de vrouw te voldoen ter zake van verrekening van de waarde van de Tesla verminderd met de waarde van de Volvo. De rechtbank heeft daartoe overwogen dat de aanbetaling voor de Tesla weliswaar is gedaan door Top Vision Group B.V., maar dat niet uitgesloten kan worden dat de aanbetaling ten laste is gekomen van de rekening-courant schuld. Vervolgens heeft de rechtbank geconcludeerd dat de Tesla wordt vermoed te zijn gefinancierd uit inkomen dat verrekend had moeten worden.

Ter onderbouwing van zijn stelling dat de Tesla niet onder aanwending van te verrekenen inkomsten is verkregen heeft de man de volgende stukken in het geding gebracht:

• een rekeningafschrift van Top Vision Group B.V., waaruit een overboeking op 12 maart 2012 van € 30.000,- aan Tesla Motors Inc blijkt met als omschrijving: “reservation confirmation [nummer] ”;

• twee rekeningafschriften van Top Vision Group B.V., waaruit overboekingen op 8 april 2013 en 29 januari 2014 blijken van € 26.000,- en € 4.000,- afkomstig van Tesla Motors Netherlands B.V. met als omschrijving respectievelijk “ [nummer] reservation refund” en “ [nummer] refund”;

• de koopovereenkomst van 15 april 2013 op naam van Tesla Motors Netherlands B.V. enerzijds en [X] Holding B.V. anderzijds met bevestigingsnummer [nummer] ;

• de factuur van Tesla Motors Netherlands B.V. van 23 september 2013 aan De Lage Landen Financial Services B.V. met een bedrag van € 78.787,60 exclusief btw;

• de huurkoopovereenkomst van 24 september 2013 tussen de Lage Landen en [X] Holding B.V. met betrekking tot de Tesla met kenteken [kenteken] ;

• de jaarrekeningen 2013 en 2014 van [X] Holding B.V., waarin onder de materiële activa een transportmiddel is vermeld met een aanschaffingswaarde van € 78.788,- en onder de langlopende schulden leaseverplichtingen zijn opgenomen van € 59.023,- per eind 2013 en € 59.023,- per eind 2014, voorzien van een toelichting dat de financiering is verstrekt ter financiering van een auto;

• een nota-specificatie van Centraal Beheer Achmea van 2 december 2013 gericht aan [X] Holding B.V. met betrekking tot de Tesla met kenteken [kenteken] ;

• het kentekenbewijs van de Tesla met kenteken [kenteken] op naam van [X] Holding B.V.;

• een factuur van [X] Holding B.V. aan SQUAB Automotive van 20 juli 2016 voor een bedrag van € 58.766,68 exclusief btw met als omschrijving “inkoopovereenkomst Tesla” en als kenteken “ [kenteken] ”;

• het afkoopvoorstel gedateerd 10 juli 2016 van De Lage Landen voor het huurkoopcontract van € 42.924,61 per 25 juli 2015.

Het hof stelt op grond van deze stukken vast dat de betaling van € 30.000,- door Top Vision Group B.V. aan Tesla Motors is geschied om de Tesla te reserveren. Dit bedrag is door Tesla Motors aan Top Vision Group B.V. grotendeels kort voor de totstandkoming van de koopovereenkomst terugbetaald, en voor het overige enkele maanden na de levering. De Tesla is gekocht door [X] Holding B.V. en na de levering op naam van [X] Holding B.V. gesteld. [X] Holding B.V. heeft de leasetermijnen betaald en na verkoop van de Tesla de nog openstaande leasetermijnen afgekocht. Naar het oordeel van het hof heeft de man daarmee voldoende aangetoond dat de Tesla niet onder aanwending van te verrekenen inkomsten is verkregen. De Tesla dient derhalve niet tot het te verrekenen vermogen te worden gerekend. Grief 5 slaagt.

De man betwist in grief 6 dat sprake is van een lening van de vrouw aan de man. De maandelijkse rentevergoeding had volgens hem een andere grond. Van de onteigeningsvergoeding van (afgerond) € 90.000,- die de vrouw in 2004 had ontvangen is, omdat het salaris van de man daarvoor niet toereikend was en de man geen vermogen daarvoor had, in 2006 € 14.000,- gebruikt voor de aanschaf van een auto voor het gezin. Deze uitgave is aan te merken als kosten van de huishouding. De vrouw heeft daarmee voldaan aan het bepaalde in artikel 3 lid 2 van de huwelijkse voorwaarden. De auto is in 2013 verkocht voor € 1.250,-, welk bedrag de vrouw heeft ontvangen. Voorts heeft de vrouw op 9 januari 2009 € 36.000,- overgemaakt naar de en/of rekening van partijen ten behoeve van het bouwdepot voor de woning aan [adres 1] . Deze uitgave is een investering met privévermogen in de aan partijen gemeenschappelijk toebehorende woning, waarmee de vrouw een vordering kreeg op die gemeenschap, en niet op de man. Omdat de vrouw het als een probleem ervoer dat zij haar vermogen moest aanwenden voor de kosten van de huishouding en een investering in een gemeenschappelijke zaak zonder daarvoor een vergoeding te ontvangen, heeft de man ingestemd met een vergoeding. De man verzoekt de beslissing van de rechtbank onder 3.8 te vernietigen en te bepalen dat de vrouw een aanspraak heeft van € 36.000,- op de eenvoudige gemeenschap van de woning aan [adres 1] .

De vrouw heeft haar stellingen niet onderbouwd met concrete feiten en omstandigheden, zoals bijvoorbeeld afspraken tot terugbetaling, die tot de conclusie kunnen leiden dat deze stellingen juist zijn. De enkele omschrijving “rente lening” bij de maandelijkse overboekingen van het bedrag van € 233,33 is daartoe, gelet op de gemotiveerde betwisting door de man, onvoldoende. Daar tegenover heeft de man concreet beschreven op welke momenten en voor welke doeleinden de vrouw € 50.000,- van haar vermogen ter beschikking heeft gesteld. Bovendien heeft de man met de door hem overgelegde producties genoegzaam onderbouwd dat de vraagprijs van de woning aan [adres 1] € 569.000,- bedroeg en partijen de woning samen hebben gekocht voor € 560.000,-, derhalve € 9.000,- onder de vraagprijs. Dit leidt tot het oordeel dat de door de vrouw gestelde lening van € 50.000,- niet is komen vast te staan. Grief 6 slaagt. Het hof zal het onder 3.8 van het dictum van de bestreden beschikking bepaalde vernietigen en bepalen dat de vrouw een aanspraak van € 36.000,- heeft op de eenvoudige gemeenschap van de echtelijke woning.

• De man heeft op 30 oktober 1998 een aan hem in eigendom toebehorende woning verkocht en geleverd. De verkoopopbrengst van ƒ 130.202,-/€ 59.083,- is gebruikt voor aflossing van het overbruggingskrediet van partijen op de door hen voordien op 29 april 1998 gekochte woning aan [adres 2] .

• De man heeft op 5 juni 1999 de al voor het huwelijk aan hem toebehorende Citroën DS verkocht. De verkoopopbrengst bedroeg ƒ 17.080/€ 7.750,-.

• Het saldo van de bankrekening van de man bedroeg op 12 februari 1998 ƒ 14.763,-/

€ 6.699,-.

- Op 1 november 1998 heeft de man een spaarpolis afgekocht waarvoor hij ƒ 17.663,-/

€ 8.015,- heeft ontvangen. Afkoop was slechts onder bijzondere voorwaarden toegestaan, waaronder het aanwenden van de afkoopwaarde voor de financiering van een woning.

- De laatstgenoemde drie bedragen, totaal ƒ 49.506,-/€ 22.464,-, zijn gebruikt voor de verbouwing van de woning aan [adres 2] .

Voor zover de vrouw met haar stelling dat de man niet achttien jaar later op grond hiervan een vergoedingsvordering kan hebben, heeft bedoeld een beroep te doen op verjaring, overweegt het hof dat de man zijn verzoek heeft gedaan in het appelschrift dat op 20 december 2016 is ingediend. De echtscheiding is op 22 december 2016 ingeschreven in de registers van de burgerlijke stand. De man heeft derhalve zijn verzoek ingediend tijdens het bestaan van de verlengingsgrond als bedoeld in artikel 3:321 lid 1 sub a BW.

Anders dan de vrouw meent, staat de omstandigheid dat aan de akte huwelijkse voorwaarden geen lijst van aanbrengsten is gehecht er niet aan in de weg dat de man zijn aanspraak geldend kan maken. Gesteld noch gebleken is dat de vrouw niet bekend was met het voor het huwelijk aan de man toebehorende vermogen. Tegenover de gemotiveerde betwisting door de man heeft de vrouw niet aangetoond dat de man, door bewust ervoor te kiezen geen lijst van aanbrengsten aan de akte huwelijkse voorwaarden te hechten, afstand heeft gedaan van zijn aanspraak op zijn voorhuwelijkse vermogen. Het enkele feit dat de man nimmer aan de vrouw kenbaar heeft gemaakt dit vermogen terug te willen, is onvoldoende om te leiden tot het oordeel dat sprake is van rechtsverwerking.

Ingevolge artikel 6:3 tweede lid aanhef en onder b BW bestaat een natuurlijke verbintenis wanneer iemand jegens een ander een dringende morele verplichting heeft van zodanige aard dat naleving daarvan, ofschoon rechtens niet afdwingbaar, naar maatschappelijke opvattingen als voldoening van een aan die ander toekomende prestatie moet worden aangemerkt. De vraag of sprake is van een natuurlijke verbintenis dient naar objectieve maatstaven te worden beoordeeld. Wel zal in het algemeen als een objectieve aanwijzing voor de aanwezigheid van een zodanige verbintenis mogen worden beschouwd de omstandigheid dat de prestatie bestond in het verstrekken door de man van gelden voor de aankoop van een mede op naam van de vrouw te plaatsen gemeenschappelijke woning. Het verschaffen van een zodanige waarborg zal vaak naar maatschappelijke opvattingen kunnen worden beschouwd als een prestatie die aan de vrouw op grond van een dringende morele verplichting toekomt. Daarbij zal evenwel mede acht moeten worden geslagen op de omstandigheden van het geval, waaronder de wederzijdse welstand en behoefte van partijen. Voor het antwoord op de vraag of sprake is van voldoening aan een natuurlijke verbintenis, is bepalend de situatie op het moment van het verrichten van de prestatie, niet hoe partijen er later financieel blijken voor te staan.

De man heeft ter zitting grief 8 ingetrokken, zodat deze geen bespreking behoeft.

In zijn grief 1 betoogt dat de man dat hij er belang bij heeft dat het hof in het dictum bepaalt dat hij verplicht is de volledige woonlasten, waaronder de hypotheekrente, van de woning te voldoen, zodat hij het aandeel van die kosten dat voor rekening van de vrouw als mede-eigenaar komt kan aftrekken voor zijn inkomstenbelasting. Het hof deelt niet de mening van de vrouw dat het verzoek van de man niet valt onder de nevenvoorzieningen als bedoeld in artikel 827 lid 1 Rv. De door de man verzochte voorziening vertoont voldoende samenhang met het verzoek tot echtscheiding en niet valt te verwachten dat de behandeling daarvan tot onnodige vertraging van het geding zal leiden, zodat voldaan is aan de in artikel 827 lid 1 sub f Rv gestelde vereisten. De man heeft zijn stelling onderbouwd met een advies van 8 februari 2017 van mr. P.C. Esselink (hierna: Esselink) van Juist! (echt)scheidingsfiscalisten. Esselink bericht dat in geval de man het aandeel van de vrouw in de rente voor de woning betaalt, dit aandeel fiscaalrechtelijk alimentatie is en op het fiscaal inkomen van de man in mindering kan worden gebracht. Daarbij is Esselink uitgegaan van de situatie dat de man de volledige rente uit eigen middelen betaalt, dus zonder regresvordering op de gemeenschap. Nu vast staat dat de vrouw draagplichtig is voor de helft van de (hypothecaire) geldleningen voor de aan partijen in gezamenlijke eigendom toebehorende woning en daarmee ook voor de rente na 2 juni 2015, heeft de man, indien en zodra hij meer dan de helft daarvan heeft voldaan, een regresvordering op de vrouw. Van de man had mogen worden verwacht dat hij tegenover de gemotiveerde betwisting door de vrouw een toezegging van de belastingdienst had overgelegd waaruit blijkt dat deze de intentie van de man zou volgen. Het hof zal het verzoek van de man afwijzen.

Het hof stelt vast dat de vrouw ter zitting heeft toegezegd dat zij de bestreden beschikking niet zal executeren. De man heeft daarop zijn schorsingsverzoek ingetrokken. Het hof zal het verzoek van de man bij gebrek aan belang afwijzen.