Gerechtshof 's-Hertogenbosch 12-04-2018, ECLI:NL:GHSHE:2018:1551

De mondelinge behandeling heeft op 20 februari 2018 plaatsgevonden. Partijen zijn in persoon verschenen, bijgestaan door hun advocaten.

Het hof heeft de behandeling van de onderhavige zaak gevoegd met de behandeling van het verzoek van de vrouw tot het treffen van een voorlopige voorziening (zaaknummer 200.228.214/02).

Partijen zijn op 20 december 2010 met elkaar gehuwd.

Uit hun huwelijk zijn geen kinderen geboren.

De man verzoekt in hoger beroep - met vernietiging in zoverre van de beschikking van de rechtbank:

De man voert - samengevat - het volgende aan.

Hij stelt zich primair op het standpunt dat de vrouw in staat is volledig in haar eigen levensonderhoud te voorzien, waardoor de vrouw geen aanvullende behoefte meer heeft. De vrouw is gezond en 43 jaar oud. Zij kan als schoonmaakster meer werken dan de 20 uren per week die zij thans werkt. Ook in de periode voor het huwelijk werkte de vrouw als schoonmaakster meer uren per week dan zij momenteel doet, namelijk 40 uren per week. Dit urenaantal kan zij weer oppakken. De vrouw is door het huwelijk met de man daarom ook niet beperkt in haar verdiencapaciteit. Ten gevolge van het huwelijk is de huwelijksgerelateerde behoefte van de vrouw gestegen, doch enkel door het inkomen van de man. De vrouw heeft onvoldoende gesteld om aan te nemen, noch is gebleken, dat zij bij haar huidige werkgever [werkgever] niet meer uren zou kunnen werken. De man betwist voorts dat de vrouw ten gevolge van de door de echtscheiding ervaren stress niet in staat is om meer te werken dan ze nu doet. De vrouw heeft geen stukken van een deskundige overgelegd waaruit blijkt dat haar arbeidsvermogen beperkt is.

De man meent dat de vrouw bij fulltime werk in ieder geval het dubbele kan verdienen van hetgeen zij thans verdient, waardoor haar aanvullende behoefte minder wordt.

De man is subsidiair van mening dat er in het onderhavige geval redenen aanwezig zijn om de alimentatieduur te beperken. Hij voert daartoe aan dat het huwelijk voor beide partijen het tweede huwelijk was, dat de huwelijkse samenleving van partijen feitelijk niet langer heeft geduurd dan vijf jaar, terwijl partijen voorafgaande aan het huwelijk ook slechts kort samen waren en dat er uit het huwelijk van partijen geen kinderen zijn geboren. Ook de dochter van de vrouw uit een eerder huwelijk is inmiddels 17 jaar oud. Daar komt bij dat de verdiencapaciteit van de vrouw door het huwelijk niet negatief is beïnvloed en dat de vrouw zich jegens de man grievend heeft gedragen. De lotsverbondenheid tussen partijen is afgenomen.

Meer subsidiair stelt de man dat de hiervoor genoemde omstandigheden gronden opleveren om de alimentatie op een termijn van drie jaar op nihil te stellen. Uit niets blijkt dat de vrouw zich tot het uiterste inspant om meer inkomen te genereren. Bij een alimentatietermijn van twaalf jaren heeft de vrouw geen enkele prikkel om meer te gaan werken.

Uiterst subsidiair verzoekt de man om een afbouwregeling van de alimentatie vast te stellen.

De man heeft nog niets aan partneralimentatie betaald.

De vrouw brengt daar - samengevat - het volgende tegen in.

Zij betwist dat zij thans volledig in haar eigen levensonderhoud kan voorzien. De vrouw acht zich op dit moment om medische redenen niet in staat om meer dan 20 uren per week te werken. Zij is depressief en kampt met suïcidegedachten. De vrouw heeft veel stress van de echtscheiding en van de problemen rondom haar dochter [dochter] , met wie het slecht gaat en die inmiddels uit huis is geplaatst. De vrouw krijgt hulp voor haar problemen bij het maatschappelijk werk en van de praktijkondersteuner van haar huisarts. Deze hulp is echter niet meer toereikend en de vrouw zal worden verwezen naar een psycholoog. Het is voor de vrouw bovendien niet mogelijk om bij haar huidige werkgever haar urenaantal uit te breiden en om praktische redenen kan zij ook elders niet meer uren gaan werken. Voor het huwelijk werkte de vrouw trouwens geen 40 uren per week, zoals de man stelt, maar slechts 25 uren. Zij is tijdens het huwelijk minder gaan werken, omdat de man dit wilde.

De man heeft voorts onvoldoende aangevoerd voor limitering van de alimentatieduur en voor een afbouw van de alimentatie. De vrouw betwist dat partijen al sinds eind 2015 feitelijk uit elkaar zijn. Het huwelijk van partijen heeft zeven jaar geduurd. Daarbij heeft ook [dochter] tot het gezin van partijen behoord en heeft ook de man voor [dochter] gezorgd. De vrouw betwist voorts dat haar gedrag jegens de man dermate grievend is geweest dat dit het verzoek van de man tot limitering ondersteunt.

Er is volgens de vrouw evenmin aanleiding om de alimentatie na drie jaar op nihil te stellen. De rechtbank overweegt op dit laatste punt terecht dat van de vrouw niet kan worden verwacht dat zij binnen drie jaar volledig in haar levensonderhoud voorziet. De vrouw zal zich binnen haar mogelijkheden wel degelijk hiervoor inspannen. Zij heeft tot op heden niet gesolliciteerd, omdat zij in haar huidige toestand geen kans maakt op een andere baan.

De vrouw heeft in Polen een opleiding gedaan die vergelijkbaar is met het VWO. In Nederland heeft zij alleen laaggeschoolde arbeid verricht. Voor een vervolgopleiding ontbreekt het de vrouw aan tijd en geld.

Behoefte van de vrouw

Behoeftigheid

Limitering van de onderhoudsverplichting

Op grond van artikel 1:157, vierde lid, van het Burgerlijk Wetboek is uitgangspunt dat de verplichting tot het betalen van partneralimentatie van rechtswege eindigt na het verstrijken van een termijn van twaalf jaar na inschrijving van de echtscheidingsbeschikking in de registers van de burgerlijke stand. Het derde lid van voornoemd artikel geeft de rechter de bevoegdheid om op verzoek van één van de echtgenoten voorwaarden te verbinden aan de alimentatieverplichting en/of de duur ervan te limiteren. Een zodanige rechterlijke limitering heeft een definitief karakter in die zin dat het de aanspraken van de onderhoudsgerechtigde

- behoudens het in artikel 1:401 lid 2 BW omschreven uitzonderlijke geval - definitief doet eindigen na afloop van de gestelde termijn. Daarom dient een verzoek tot limitering met terughoudendheid te worden beoordeeld. In het algemeen is vaststelling van partneralimentatie voor een kortere dan de wettelijke termijn van twaalf jaar redelijk indien met voldoende zekerheid en op goede gronden mag worden verwacht dat de onderhoudsgerechtigde na afloop van de voor de partneralimentatie bepaalde termijn op voor hem/haar passende wijze in zijn/haar eigen levensonderhoud zal kunnen voorzien.

Afbouw van de onderhoudsverplichting

Het hof is van oordeel dat de vrouw voldoende aannemelijk heeft gemaakt dat zij momenteel op grond van psychische redenen niet in staat is om meer uren te werken dan de 20 uren die zij thans werkt. De vrouw heeft daarom op dit moment in ieder geval behoefte aan de door haar verzochte partnerbijdrage van € 1.300,- per maand.

Echter, gelet op de relatief korte duur van het huwelijk van partijen en het feit dat uit dat huwelijk geen kinderen zijn geboren, acht het hof een afbouw van de alimentatieverplichting van de man tot een bedrag van € 635,- per maand in een periode van twee jaren redelijk. De hierop betrekking hebbende grief slaagt in zoverre. Het hof is van oordeel dat, gelet op het feit dat de vrouw binnenkort een hulpverleningstraject bij een psycholoog ingaat, pas met ingang van 12 april 2019, dat is een jaar na heden, de partneralimentatie afgebouwd dient te worden. Tot die datum dient de vrouw de gelegenheid te krijgen dit traject af te ronden. Daarna kan van de vrouw worden verwacht dat zij meer uren gaat werken en dat zij per 12 april 2021 met een werkweek van 40 uren een inkomen van € 1.916,- netto per maand gaat verdienen. Het hof is daarom van oordeel dat de bijdrage van de man in de kosten van het levensonderhoud van de vrouw naar redelijkheid als volgt dient te worden afgebouwd tot een bedrag van € 635,- per maand: