Gerechtshof Amsterdam 13-02-2018, ECLI:NL:GHAMS:2018:493

Partijen verschillen van mening over de vraag of de vrouw nog behoefte heeft aan een bijdrage in de verzorging en opvoeding van de kinderen, nu de kinderen in Turkije bij de grootouders van moederszijde wonen. De man voert in zijn eerste grief aan dat de vrouw geen behoefte meer heeft aan de bij de echtscheidingsbeschikking vastgestelde kinderbijdrage aangezien zij geen kosten meer voor hen maakt. Volgens de man heeft de vrouw immers onvoldoende aannemelijk gemaakt dat zij nog betalingen ten behoeve van de kinderen doet. Met zijn tweede grief betoogt de man dat, als de vrouw al behoefte aan de kinderbijdrage heeft, deze behoefte aan de hand van het woonlandbeginsel bepaald dient te worden, waarbij de hoge schoolkosten niet mede bepalend zijn.

De vrouw heeft hiertegen verweer gevoerd. Zij stelt dat zij, ondanks het verblijf van de kinderen bij haar ouders in Turkije, nog wel kosten voor hen heeft. Zo betaalt zij bijdragen aan haar moeder en maakt zij veel reiskosten om de kinderen te zien. De vrouw voert aan dat de kinderen in Turkije noodzakelijkerwijs naar een particuliere school gaan, zodat niet kan worden uitgegaan van een lagere behoefte op basis van de Turkse levensstandaard.

Het hof overweegt omtrent de eerste grief als volgt. Uit de stukken in dit geding en het verhandelde ter terechtzitting is gebleken dat de kinderen in 2013 in verband met de relatieproblemen tussen partijen bij de grootouders in Turkije zijn gaan wonen. De vrouw begon destijds aan een opleiding tot politieagente en de man kon niet, althans in onvoldoende mate, voor de kinderen zorgen.

Ingevolge het bepaalde in artikel 1:392 van het Burgerlijk Wetboek (BW) zijn ouders onderhoudsplichtig jegens hun kinderen, ongeacht de plaats waar de kinderen wonen. In beginsel is de man dan ook de bijdrage zoals bepaald bij de echtscheidingsbeschikking verschuldigd ten behoeve van het onderhoud van de kinderen. De man heeft in eerste instantie en in hoger beroep verzocht te bepalen dat hij geen kinderbijdrage meer aan de vrouw verschuldigd is. Daarom rust op hem de stelplicht ten aanzien van het feit dat de vrouw (vrijwel) geen kosten voor de kinderen meer maakt. Hij heeft daartoe aangevoerd dat de kinderen bij de grootouders in Turkije wonen en dat de grootouders de kosten voor de kinderen dragen. De vrouw heeft deze stelling van de man betwist en zij heeft hiertoe aangevoerd, onder overlegging van bankafschriften, dat zij maandelijks geld overmaakt naar haar moeder. Uit de door de vrouw overgelegde bankafschriften blijkt dat zij in de periode van februari 2016 tot mei 2017 in totaal een bedrag van € 3.700,- naar haar moeder heeft overgemaakt. Voorts heeft de vrouw aangevoerd dat zij zo vaak mogelijk naar Turkije vliegt om haar kinderen te bezoeken en dat zij haar moeder bij die gelegenheden in contanten betaalt voor de kosten van de kinderen. Ter onderbouwing heeft de vrouw eveneens bankafschriften overgelegd waaruit blijkt dat zij daadwerkelijk reiskosten maakt. Zo heeft de vrouw in de periode van februari 2016 tot mei 2017 bijna € 1.500,- euro aan reiskosten betaald. Tot slot heeft de vrouw onweersproken verklaard dat zij gedurende de zomervakanties substantieel voor de kinderen zorgt en een aantal weken met hen in Nederland verblijft. De vrouw heeft bovendien voorgesteld dat, indien de man meent dat de door hem betaalde onderhoudsbijdrage niet aan de kinderen ten goede komt, aan de bijdrageverplichting van de man de voorwaarde wordt verbonden dat de vrouw verplicht is de bijdrage over te maken naar haar ouders. Op dit voorstel is de man niet ingegaan.

Tegenover de onderbouwde en gedocumenteerde betwisting van de vrouw heeft de man slechts zonder nadere onderbouwing aangevoerd dat de vrouw niet heeft aangetoond dat zij het volledige bedrag van de vastgestelde onderhoudsbijdragen aan de kinderen heeft besteed en dat haar ouders zeer vermogend zijn. Anders dan de man blijkbaar meent acht het hof de vrouw niet gehouden een minutieuze boekhouding te voeren van de voor de kinderen uitgegeven bedragen en heeft zij voldoende documenten overgelegd waaruit substantiële uitgaven voor de kinderen blijken en die haar stellingen onderbouwen. Voorts acht het hof de blote stelling van de man dat de ouders van de vrouw zeer vermogend zijn en waarschijnlijk alles voor de kinderen betalen onvoldoende. De man had tenminste enige aanwijzing moeten geven waaruit hij dit heeft afgeleid; hij heeft dit echter nagelaten. Nu de man aldus niet aan zijn stelplicht heeft voldaan, komt het hof niet toe aan zijn bewijsaanbod. De eerste grief faalt dan ook.

Met betrekking tot de tweede grief van de man overweegt het hof als volgt. De man stelt dat de levensstandaard in Turkije lager ligt dan in Nederland, zodat conform de 'regeling woonlandbeginsel in de sociale zekerheid 2012' de behoefte van de kinderen in Turkije op 60% van de behoefte van de kinderen in Nederland kan worden gesteld. De hoge kosten van de particuliere school vormen volgens hem geen aanleiding om af te wijken van de toepassing van het woonlandbeginsel aangezien het de keuze van de vrouw is om de kinderen naar deze school te laten gaan terwijl er voldoende (gratis) alternatieven zijn. De vrouw heeft zich hiertegen verweerd. Zij acht het particuliere onderwijs in het belang van het geestelijke en lichamelijke welzijn alsmede de ontwikkeling van de persoonlijkheid van de kinderen, aangezien het regulier onderwijs in Turkije niet goed is en de kinderen op deze school meerdere talen onderwezen krijgen. Nu de schoolkosten ongeveer € 700,- per maand bedragen dient de behoefte van de kinderen volgens de vrouw niet verlaagd te worden.

Het hof is van oordeel dat rechtbank in de hoge schoolkosten van de minderjarigen, die de vrouw door middel van facturen heeft aangetoond, terecht aanleiding heeft gezien om voorbij te gaan aan de toepassing van het woonlandbeginsel. Wat er ook zij van de stellingen van partijen met betrekking tot het reguliere onderwijs in Turkije, het hof acht het niet in het belang van de minderjarigen om hen thans van school te laten wisselen. De kinderen zitten al sinds 2015 op de internationale school en het gaat goed met hen. Gelet op de hoge kosten die de particuliere school met zich meebrengt, ziet het hof evenals de rechtbank geen reden om de behoefte van de kinderen met toepassing van het woonlandbeginsel te verlagen.

Draagkracht van partijen