Hoge Raad 16-02-2018, ECLI:NL:HR:2018:219

De rechtbank heeft bij beschikking van 9 maart 2016 de moeder vervangende toestemming verleend om met de dochter te verhuizen en heeft voorts onder meer een verdeling van de zorgtaken ten aanzien van de dochter bepaald.

In een door de vader aanhangig gemaakte procedure heeft de rechtbank bij beschikking van – eveneens – 9 maart 2016 het verzoek van de vader tot vaststelling van een zorgregeling afgewezen.

De vader heeft tegen beide beschikkingen van de rechtbank hoger beroep ingesteld. Het hof heeft, kort gezegd, beide beschikkingen vernietigd. Naar aanleiding van een beroep van de moeder op niet-ontvankelijkheid van de vader in zijn hoger beroep heeft het hof het volgende overwogen:

“5.2 (…) In de onderhavige zaken heeft de vader zelf op 9 juni 2016, de laatste dag van de appeltermijn, appel ingesteld bij het hof. Ingevolge artikel 281 lid 1 juncto 362 Rv wordt de verzoeker, indien het beroepschrift ten onrechte niet door een advocaat is ingediend, de gelegenheid geboden om binnen een door de rechter te bepalen termijn dit verzuim te herstellen, bij gebreke van welk herstel een niet-ontvankelijkverklaring volgt. De vader is door het hof in de gelegenheid gesteld om uiterlijk 6 juli 2016 de beroepschriften door een advocaat te laten indienen. Op 6 juli 2016, en derhalve binnen de door het hof gestelde termijn, zijn in beide zaken door [de advocaat van de vader] appelschriften namens de vader ingediend. De Hoge Raad heeft bij arrest van 10 juli 2009 (ECLI:NL:HR:2009:BI0773) geoordeeld dat het herstelverzuim in een dergelijke zaak ook buiten de termijn kan plaatsvinden. Weliswaar betrof het in dat geval de cassatietermijn, maar er bestaat geen aanleiding om dit arrest ook niet op de appeltermijn toepasselijk te achten. Als de dag waarop de zaak is aangebracht zal dan gelden de dag waarop het oorspronkelijke appelschrift is ingediend. Naar het oordeel van het hof is de vader derhalve ontvankelijk in zijn appel in beide zaken.”