Gerechtshof 's-Hertogenbosch 01-02-2018, ECLI:NL:GHSHE:2018:361

Het eerste onderdeel van grief 1 van de vrouw houdt in dat de rechtbank de man ten onrechte niet heeft veroordeeld tot betaling van de helft van € 130.000,-- aan de vrouw.

Ter toelichting op haar grief voert de vrouw aan dat zij voldoende gesteld en aannemelijk heeft gemaakt dat het geldbedrag van € 130.000,-- in de kluis aanwezig was. Het is daarom aan de man om aan te tonen en te bewijzen dat hij dit bedrag (het hof begrijpt: niet) heeft onttrokken aan de boedel.

Het hof oordeelt als volgt.

Het hof begrijpt de grief van de vrouw aldus, dat zij zich op het standpunt stelt dat een contant bedrag van € 130.000,-- tot de ontbonden huwelijksgemeenschap van partijen behoort, dat de vrouw recht heeft op de helft van dit bedrag en dat de man veroordeeld dient te worden tot betaling van de helft van dit bedrag aan de vrouw.

De vrouw heeft echter, zowel in eerste aanleg als in hoger beroep, onvoldoende onderbouwd gesteld waaruit kan worden afgeleid dat op de peildatum een contant geldbedrag van € 130.000,-- tot de huwelijksgemeenschap behoorde. Er is sprake van een blote stelling. Iedere onderbouwing en concretisering ontbreekt; over de herkomst van het geld heeft de vrouw met geen woord gerept. Aan bewijslevering wordt reeds daarom niet toegekomen. Daar komt ook nog bij dat de advocaat van de vrouw ter zitting in hoger beroep desgevraagd uitdrukkelijk heeft verklaard niets te kunnen aantonen. Mitsdien faalt op dit onderdeel de grief van de vrouw.

De voorraad van de gordijnenwinkel (grief 1 principaal appel, onderdeel 2)

De man voert hiertegen het volgende aan. De ouders van de man dreven een v.o.f. genaamd, [de VOF] . Zij hebben deze v.o.f. beëindigd op 1 april 2003.

De onderneming is toen op naam van de man gezet, die daarin verder geen activiteiten heeft uitgeoefend. Op 9 december 2011, ruim drie jaar voor de indiening van het verzoek tot echtscheiding, is de onderneming opgeheven.

Het hof oordeelt als volgt.

Het hof begrijpt de grief van de vrouw aldus, dat zij aanspraak maakt op de helft van de waarde van de voorraad van de gordijnenwinkel. Op basis van de stellingen van partijen en de in hoger beroep overgelegde producties, kan het hof niet vaststellen dat de voorraad van de gordijnenwinkel op de peildatum 7 oktober 2014 nog deel uitmaakte van de huwelijksgemeenschap. De door de vrouw in het geding gebrachte foto’s zijn daartoe ontoereikend. Deze zijn bij gebrek aan datering nietszeggend. De man is al ruim drie jaar voor de indiening van het verzoek tot echtscheiding gestopt met de gordijnenwinkel (zie prod. 1 verweerschrift man). Het is dan niet aannemelijk dat de man met de winkel is gestopt om die winkel of de voorraad gordijnen niet te hoeven delen met de vrouw. Eerder is dit ook een aanwijzing ervoor dat de voorraad gordijnen geen deel meer uitmaakte van de huwelijksgemeenschap op het jaren later gelegen moment van ontbinding daarvan.

De vrouw heeft, in het licht van de gemotiveerde betwisting door de man, mitsdien onvoldoende onderbouwd gesteld waaruit kan worden afgeleid dat de voorraad van de gordijnenwinkel op de peildatum tot de huwelijksgemeenschap behoorde. Net als bij het geld uit de kluis heeft de advocaat van de vrouw ter zitting in hoger beroep desgevraagd verklaard van de stelling over de gordijnen geen (overig) bewijs te kunnen leveren. Ook aan (nadere) bewijslevering wordt dan niet toegekomen. Derhalve faalt ook het tweede onderdeel van de grief van de vrouw.

Het geldbedrag van € 52.000,-- (grief 1 incidenteel appel)

“Op uw vraag wat ik weet van de verdeling van het bedrag van € 52.000,- verklaar ik dat ik niet wist dat mijn zoon een bedrag van € 52.000,- had. Ik was er wel bij toen mijn zoon een bedrag aan zijn zwager gaf. (…) Volgens mij ging het om een bedrag van € 27.000,-. Ik denk dat te weten omdat mijn zoon in mijn aanwezigheid dit bedrag heeft geteld. De zwager van mijn zoon heeft het bedrag ontvangen en is weggegaan. Vervolgens was ik erbij toen mevrouw mijn zoon opbelde. Ik hoorde niet wat zij zei. Wel begreep ik uit de reactie van mijn zoon dat mevrouw vond dat ze te weinig had ontvangen. (…). Het was geld waar ik niks van wist.”

De moeder van de man heeft, onder meer, verklaard:

“In antwoord op uw vragen verklaar ik dat ik niet wist dat mijn zoon € 52.000,- had. Toen mijn zoon vertelde dat zijn zwager een bedrag kwam halen hoorden wij daarvan voor het eerst. (…) De betreffende zwager en zijn vriendin kwam op (…) 22 juni 2014 het geld ophalen. Ik heb ze binnengelaten. Ik wist niet waar hij voor kwam. (…) Dat geld zou [verweerder] [mijn zoon] hebben weggehaald bij zijn vrouw. (…) Mijn zoon is vervolgens gekomen. Hij heeft op tafel in mijn bijzijn een bedrag van € 27.000,- uitgeteld. (…) Het bedrag is vervolgens in een enveloppe gedaan en door de zwager meegenomen. (…) Waar het geld vandaan kwam weet ik niet.”

De broer van de vrouw heeft, onder meer, verklaard:

“In antwoord op uw vragen antwoord ik dat ik op geen enkel moment van meneer [verweerder] een bedrag in contanten heb ontvangen van om en de nabij € 27.000,-- met als doel om dit aan mijn zuster, mevrouw [appellante] , af te geven. Het klopt dat ik op enig moment, partijen waren toen al uit elkaar, bij meneer ben geweest die op dat moment aanwezig was in de woning van zijn ouders. Als ik het me goed herinner moet dat geweest zijn in of rond mei 2014. Het doel van dit gesprek, waarbij mijn vriendin aanvankelijk ook aanwezig was, was om een poging te doen om tot een voor beide partijen goede regeling te komen. Dat is helaas in dit gesprek niet gelukt. In dit gesprek noch op een later of eerder tijdstip heb ik van meneer een bedrag in contanten gekregen ten behoeve van mijn zuster.”

“Na het uiteengaan van partijen hebben ik en mijn partner, meneer [appellante] , een gesprek gepland met meneer [verweerder] dat zou plaatsvinden in de woning van zijn ouders. Dat gesprek was bedoeld als poging om tot een voor beide partijen minnelijke regeling te komen. Toen wij aankwamen bij het huis van de ouders van meneer [verweerder] was meneer [verweerder] nog niet aanwezig. We hebben toen een gesprek gehad met zijn ouders. Al vrij snel in het gesprek werd de moeder van meneer [verweerder] erg boos en heeft zij mij het huis uitgezet. (…) Op enig moment is mijn partner ook naar buiten gekomen en zijn we samen weggegaan. Ik heb van mijn partner niet gehoord noch heb ik gezien dat hij enig bedrag bij zich had gekregen van meneer [verweerder] bestemd voor mevrouw [appellante] . (…).”

Het hof stelt met de rechtbank vast dat de verklaringen van de getuigen, waarvan de meest relevante passages hiervóór zijn weergegeven (met aan de ene kant de ouders van de man en aan de andere kant de broer van de vrouw en diens partner) niet met elkaar zijn te verenigen. De door de ouders afgelegde verklaringen moeten worden bezien in het licht van de tussen de man en zijn ouders bestaande familierelatie die het risico in zich draagt van belangenvermenging en daarmee af kan doen aan de bewijskracht van die verklaringen.

Tegenover de verklaring van de ouders dat de man een bedrag van € 27.000,-- heeft overhandigd aan de broer van de vrouw, staat de verklaring van die broer dat hem geen geld is overhandigd. Aldus is geen beslissend antwoord te geven op de vraag of het geld daadwerkelijk is overhandigd. Hierbij komt dat de verklaringen van de ouders ook geen uitsluitsel geven over de herkomst van het bedrag van € 27.000,--. De ouders hebben in dat verband immers verklaard dat het geld betrof waarvan ze niets wisten of niet wisten waar het vandaan kwam. In die zin zijn de verklaringen, mede in het licht bezien van de familierechtelijke relatie tussen de man en zijn ouders in hun hoedanigheid van getuigen, dan ook ontoereikend ten bewijze van de stelling van de man. Nadere gedingstukken die wel de stelling van de man kunnen bevestigen, ontbreken. Weliswaar heeft de man als aanvullend bewijsmiddel in het geding gebracht een geluidsopname van een volgens de man op 8 juli 2014 gehouden telefoongesprek tussen de man en de vrouw, welk gesprek is uitgetypt (8 pagina’s) en is overgelegd als onderdeel van productie 18 bij het verweerschrift van de man. De man wijst daarbij in het bijzonder op de volgende passage, waarbij de vrouw zegt: “jij hebt helemaal geen schuld. Jij gaat gewoon met nul, ja € 25.000 heb jij”. Waarop de man antwoordt: “Ja”. Zonder verdere toelichting die ontbreekt, is – ook in samenhang met de rest van het transcript gelezen – voor het hof niet duidelijk waar partijen het over hebben, laat staan dat hieruit kan worden afgeleid dat tussen partijen het bedrag van € 52.000,-- is verdeeld, zoals de man betoogt.

Het voorgaande in onderling verband en samenhang bezien leidt tot de conclusie dat ook het hof van oordeel is dat de man niet is geslaagd in het bewijs van zijn stelling dat verdeling heeft plaatsgevonden van de gemeenschappelijke middelen van € 52.000,--.

Mitsdien faalt de grief van de man.