Rechtbank Midden-Nederland 24-01-2018, ECLI:NL:RBMNE:2018:204

Het verloop van de procedure blijkt uit:

• de dagvaarding;

• de mondelinge behandeling op 9 januari 2018, waarvan aantekening is gehouden.

Ten slotte is vonnis bepaald.

[eiseres] is in 2015 gescheiden van haar man. Vanaf juli 2015 huurt [eiseres] een woning in Amsterdam Zuid-Oost samen met drie van haar vier kinderen.

Bij aanvang van de huurovereenkomst bedroeg de huur € 975,00. De huur van de woning bedraagt thans € 1.048,00.

De Belastingdienst heeft in september 2015 de kinderopvangtoeslag gecontroleerd die [eiseres] en haar ex-man hebben ontvangen in de jaren voorafgaand aan 2015. Omdat [eiseres] en haar ex-man meer kinderopvangtoeslag hadden ontvangen dan waar zij recht op hadden, heeft de Belastingdienst de kinderopvangtoeslag over de jaren 2012 tot en met 2015 teruggevorderd.

In mei 2016 is de terugvordering over de jaren 2012 en 2013 gematigd. In het voorjaar van 2017 zijn de bedragen door de Belastingdienst vastgesteld die zij voor 2014 en 2015 moet terug betalen. In totaal dient [eiseres] ruim € 48.000,00 terug te betalen aan de Belastingdienst.

Bij brief van 25 september 2017 heeft de Belastingdienst medegedeeld dat zij beslag gaat leggen op het loon van [eiseres] bij een van haar werkgevers, [bedrijfsnaam 1] B.V. (hierna: [bedrijfsnaam 1] ). In de brief staat dat er een beslagvrije voet geldt en dat [eiseres] wordt verzocht gegevens door te geven ter vaststelling van de beslagvrije voet.

Op 19 oktober 2017 heeft de Belastingdienst per brief aan [eiseres] laten weten dat de beslagvrije voet is vastgesteld op € 488,00 per maand.

[eiseres] vordert, na mondelinge wijziging van eis ter zitting:

Ter onderbouwing van haar vordering stelt [eiseres] dat de Belastingdienst geen rekening houdt met haar werkelijke woonlasten, die afwijken van het maximumbedrag aan woonlasten waarmee rekening wordt gehouden bij de berekening van de beslagvrije voet. Zij kan haar woonlasten niet meer betalen. [eiseres] stelt dat haar huidige woning een woning in de vrije sector is en dat zij deze alleen heeft kunnen krijgen, omdat een bevriend kerklid het huurcontract heeft meegetekend. [eiseres] heeft geprobeerd een goedkopere woning te vinden, maar dat is niet gelukt. Doordat de beslagvrije voet te laag is vastgesteld is [eiseres] niet in staat om de vaste lasten te voldoen en haar schulden af te lossen, waardoor zij in een noodtoestand komt te verkeren. [eiseres] is van mening dat toepassing van artikel 475d lid 4 sub b Rv tot een onaanvaardbare situatie leidt, omdat zij met haar gezin op straat kan komen te staan. Volgens [eiseres] dient de beslagvrije voet in dit geval naar maatstaven van redelijkheid en billijkheid opnieuw berekend te worden waarbij er rekening wordt gehouden met de werkelijke woonkosten.

De Belastingdienst voert verweer. De Belastingdienst stelt dat zij gebonden is aan de wet- en regelgeving en dat er in de wet een maximum is bepaald voor de woonlasten waarmee rekening gehouden moet worden bij de berekening van de beslagvrije voet. Ter zitting heeft de Belastingdienst nog aangegeven dat formeel gezien de Staat gedagvaard had moeten worden, maar dat de Belastingdienst er verder geen problemen mee heeft.

Op de stellingen van partijen wordt hierna, voor zover van belang, nader ingegaan.

Vooropgesteld wordt dat gelet op de aard van de zaak het spoedeisend belang is gegeven.

Voor toewijzing van de voorlopige voorziening zoals die door [eiseres] wordt gevorderd, moet het in hoge mate waarschijnlijk zijn dat een gelijkluidende vordering in een te voeren bodemprocedure zal worden toegewezen.

Gelet op hetgeen [eiseres] over haar financiële situatie naar voren heeft gebracht is naar het oordeel van de voorzieningenrechter voldoende aannemelijk geworden dat zij bij hantering van de huidige beslagvrije voet in een noodsituatie komt te verkeren. Vast staat dat de werkelijke woonlasten van [eiseres] (€ 1.013,60) ruim € 700,00 hoger liggen dan de woonlasten waarmee de Belastingdienst rekening heeft gehouden (€ 309,23). Daarbij heeft [eiseres] ter zitting voldoende onderbouwd dat er voor haar geen mogelijkheden zijn om in Amsterdam en omgeving, aan welke omgeving zij gebonden is vanwege haar schoolgaande kinderen, een betaalbare woning te vinden. De Belastingdienst heeft ter zitting erkend dat zij bekend is met de lastige woningmarkt in Amsterdam. De gemachtigde van [eiseres] heeft daarnaast verklaard dat zelfs indien [eiseres] haar huidige woning zou moeten verlaten, [eiseres] ondanks de urgentieverklaring die zij dan zou krijgen, niet direct een betaalbare woning kan vinden nu er in Amsterdam nog 100 mensen zijn die een urgentieverklaring hebben.

Verder heeft [eiseres] aannemelijk gemaakt dat zij naar haar woonlasten overige maandelijkse lasten heeft die met hantering van de door de Belastingdienst berekende beslagvrije voet door haar niet (volledig) te dragen zijn. Ook zijn er naast de Belastingdienst nog andere schuldeisers, zoals de zorgverzekeraar.

[eiseres] heeft nog gevorderd de Belastingdienst te veroordelen het teveel afgedragen bedrag over de maanden oktober 2017, november 2017, december 2017 en januari 2018 aan haar terug te betalen. [eiseres] heeft naar het oordeel van de voorzieningenrechter echter onvoldoende onderbouwd op welke grond de Belastingdienst daartoe gehouden zou zijn. Dat er, zoals de gemachtigde van [eiseres] ter zitting heeft aangevoerd, sprake is van een schrijnend geval, is daarvoor in elk geval onvoldoende. De voorzieningenrechter wijst deze vordering dan ook af.

Omdat er sprake is van een uitzonderingssituatie waarbij wordt afgeweken van een dwingendrechtelijke bepaling, is de voorzieningenrechter van oordeel dat de Belastingdienst deze procedure niet had kunnen voorkomen en dat in die zin ook niet gezegd kan worden dat de Belastingdienst in het ongelijk wordt gesteld. De voorzieningenrechter ziet dan ook aanleiding om de proceskosten te compenseren in die zin dat iedere partij de eigen kosten draagt.

bepaalt dat de Belastingdienst een beslagvrije voet dient te hanteren van 769,00;

bepaalt dat de Belastingdienst aan [bedrijfsnaam 1] dient te melden dat voor het maandelijks inkomen van [eiseres] een beslagvrije voet van € 769,00 geldt;

verklaart dit vonnis tot zover uitvoerbaar bij voorraad;

compenseert de kosten van deze procedure tussen partijen, in die zin dat iedere partij de eigen kosten draagt;

wijst het meer of anders gevorderde af.